หลังจากที่ฮาเซลได้รับอีเมลตอบจากปีเ

หลังจากที่ฮาเซลได้รับอีเมลตอบจากปีเตอร์ ฮาเซลดีใจมาก และวางแผนที่จะไปอัมสเตอร์ดัม เพื่อเจอกับปีเตอร์ แต่ฮาเซลกลับอาการทรุดหนักลงเสียก่อน พ่อของเธอรีบพาเธอไปโรงพยาบาลและใช้เวลาพักฟื้นเกือบ 2 สัปดาห์ เมื่อเธอหายดี เธอขออนุญาตหมอที่ดูแลเธอไปอัมสเตอร์ดัม หมอไม่อยากให้เธอไป แต่เธอดื้อว่ายังไงก็จะไป จึงต่อรองกับหมอว่าให้แม่ไปด้วยก็ได้ เผื่ออาการทรุดหนักแม่จะได้ดูเเลเธอได้ จนสุดท้ายหมอต้องยอมเธอ
ออกัสตัส ฮาเซลและแม่ของเธอเดินทางมาที่สนามบิน เพื่อเดินทางไปยัง… โดยสายการบิน Plymouth Municipal Airport (Indiana) แต่ต้องลงจอดกะทันหันที่กรุงลอนดอนเพราะฮาเซลออาการทรุดลงอย่างหนัก เพราะความดันขึ้นจากการขึ้นเครื่องบิน ส่งผลต่อระบบหายใจที่บกพร่องของฮาเซลให้แย่หนักขึ้น แพทย์ที่ติดตามไปด้วยจึงทำเรื่องประสานงานกับโรงพยาบาลที่ใกล้เคียงที่สุด ซึ่งนั่นคือ ลอนดอน แล้วฮาเซลก็เข้ารับรักษาตัวที่พยาบาล ออกัสตัสเห็นว่าฮาเซลไม่น่าจะเดินทางไปอัมสเตอร์ดัมต่อได้ อาการของฮาเซลดูหนักหน่วงมากโอกาสอยู่หรือตายนั้นเท่าๆกัน ออกัสตัสจึงตัดสินใจทำสิ่งที่ค้างคาใจของฮาเซลให้บรรลุ เขาจึงอีเมลไปหาปีเตอร์เพื่อร้องขอให้เขามาหาฮาเซลที่ลอนดอน โดยเรื่องนี้ฮาเซลไม่รู้เรื่องเพราะนอนพะงาบๆ อาการโคม่าไม่ได้สติ
ผ่านมา 2 สัปดาห์ ฮาเซลได้สติจากการหลับใหลมานาน ปีเตอร์ก็โผล่มาที่โรงพยาบาลที่ฮาเซลพักฟื้นอยู่ ฮาเซลดีใจมาก เปลี่ยนสีหน้าจากดูซึมเศร้าเป็นร่าเริงขึ้นมาทันที ฮาเซลรู้ความจริงที่ออกัสตัสได้ทำ จึงรักเขามาก ทั้งปีเตอร์และฮาเซลคุยกันอย่างสนุกสนาน และรับประทานอาหารเย็นด้วยกัน ก่อนที่ปีเตอร์จะขอตัวกลับเขาได้พูดไว้ว่าเธอคือแรงบันดาลใจในหนังสือเล่มต่อไปของเขา ฮาเซลรู้สึกดีใจจนลืมไปเลยว่าตัวเองป่วยอยู่ เธอบอกแม่ว่าให้พากลับบ้าน แต่แม่ก็ยังหวั่นใจอยู่ว่าถ้าหากกลับอาการของฮาเซลจะกำเริบอีกมั้ย เพราะโรคที่ฮาเซลเป็นอยู่ การจะขึ้นเครื่องบินเป็นเรื่องที่อันตราย ฮาเซลจึงบอกแม่ว่า ไม่ต้องกลัวหรอกแม่ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด หนูอยากกลับไปหาพ่อ กลับไปอยู่จนลมหายใจสุดท้ายที่ที่บ้านของเรา หนูไม่มีอะไรคาใจแล้ว และด้วยเรื่องค่าใช้จ่ายในการรักษาแม่เขาจึงจำใจยอมพาลูกกลับบ้าน
ตอนลงจากเครื่องฮาเซลดูมีอาการย่ำแย่อย่างเห็นได้ชัด เมื่อฮาเซลถึงบ้านได้วันนึงก็อาการทรุดหนักทันที พ่อรีบพาเธอไปโรงพยาบาลและใช้เวลาฟื้นตัวกว่าสองเดือน หมอบอกว่ายังไงก็ไม่รอด จะอยู่หรือไป อยู่ที่ใจของฮาเซลล้วนๆ เพราะเธอเป็นมะเร็งไทรอยด์ระยะสุดท้าย จึงทำได้เพียงเยียวยาไร้ซึ่งการรักษา ครอบครัวจึงพาฮาเซลกลับมาพักฟื้นต่อที่บ้าน ออกัสตัสก็คอยดูแลฮาเซล ช่วยพ่อและแม่ของฮาเซลตลอด ออกัสตัสจะทำงานพิเศษและเมื่อมีเวลาว่างเขาจะมาแวะเวียนมาหาเธอเป็นประจำ
ระยะเวลาเกือบ1ปีที่ฮาเซลรักษาตัวอยู่ที่บ้าน วันหนึ่งมีพัสดุมาส่งที่หน้าบ้าน ออกัสตัสตกใจตื่นลุกขึ้นจากโซฟาภายในห้องรับแขกชั้นล่าง แล้วเดินไปหยิบกล่องพัสดุนั้น เห็นว่าพัสดุส่งถึงฮาเซลจึงเปิดดู ปรากฎว่าข้างในคือหนังสือเล่มล่าสุดของปีเตอร์ (ชื่อหนังสือมีชื่อเกี่ยวกับฮาเซลอยู่) ที่เขียนจากการได้รับแรงบันดาลจากตัวฮาเซลพร้อมลายเซ็น พร้อมกับโน้ตเล็กๆว่า “เธอไม่เป็นเพียงแรงบันดาลใจของหนังสืมเล่มนี้ แต่เธอจะเป็นแรงบันดาลใจของผู้คนอีกมากมายที่อ่านมัน” ออกัสตัสดีใจรีบวิ่งขึ้นไปยังห้องของฮาเซลที่ชั้น 2 นำหนังสือไปให้ฮาเซลดู เมื่อเข้าไปในห้องออกัสตัสเห็นว่า ฮาเซลยังคงนอนหลับอยู่ ออกัสตัสเดินเข้าไปนั่งที่ข้างเตียง จูบลงทีหน้าผากของเธอ แต่ฮาเซลก็ยังคงนิ่ง ออกัสตัสจึงปลุกเธออย่างแผ่วเบาและเพิ่มระดับขึ้นเรื่อยๆ ปลุกเท่าไหร่เธอก็ไม่ตื่น ออกัสตัสกลัวว่าสิ่งที่คิดจะเกิดขึ้นจริง เขาคะโกนเรียกพ่อและแม่ของฮาเซลให้ขึ้นมาหาฮาเซล ทุกคนเฝ้ามองเธอจับชีพจรเธอ ฟังเสียงสมหายใจของเธอ พบว่าฮาเซลเสียชีวิตแล้ว พ่อและแม่กอดฮาเซลที่นอนนิ่งอย่างแนบแน่น ออกัสตัสยืนมองเธอร้องไห้ออกมาด้วยความเศร้าเสียใจ และเขาก็เดินเอาหนังสือในมือไปวางไว้บนอกของฮาเซล จบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลังจากที่ฮาเซลได้รับอีเมลตอบจากปีเตอร์ฮาเซลดีใจมากและวางแผนที่จะไปอัมสเตอร์ดัมเพื่อเจอกับปีเตอร์แต่ฮาเซลกลับอาการทรุดหนักลงเสียก่อนพ่อของเธอรีบพาเธอไปโรงพยาบาลและใช้เวลาพักฟื้นเกือบ 2 สัปดาห์เมื่อเธอหายดีเธอขออนุญาตหมอที่ดูแลเธอไปอัมสเตอร์ดัมหมอไม่อยากให้เธอไปแต่เธอดื้อว่ายังไงก็จะไปจึงต่อรองกับหมอว่าให้แม่ไปด้วยก็ได้เผื่ออาการทรุดหนักแม่จะได้ดูเเลเธอได้จนสุดท้ายหมอต้องยอมเธอ ออกัสตัสฮาเซลและแม่ของเธอเดินทางมาที่สนามบินเพื่อเดินทางไปยัง... โดยสายการบินมัทเทศบาล (Indiana) แต่ต้องลงจอดกะทันหันที่กรุงลอนดอนเพราะฮาเซลออาการทรุดลงอย่างหนักเพราะความดันขึ้นจากการขึ้นเครื่องบินส่งผลต่อระบบหายใจที่บกพร่องของฮาเซลให้แย่หนักขึ้นแพทย์ที่ติดตามไปด้วยจึงทำเรื่องประสานงานกับโรงพยาบาลที่ใกล้เคียงที่สุดซึ่งนั่นคือลอนดอนแล้วฮาเซลก็เข้ารับรักษาตัวที่พยาบาลออกัสตัสเห็นว่าฮาเซลไม่น่าจะเดินทางไปอัมสเตอร์ดัมต่อได้อาการของฮาเซลดูหนักหน่วงมากโอกาสอยู่หรือตายนั้นเท่าๆกันออกัสตัสจึงตัดสินใจทำสิ่งที่ค้างคาใจของฮาเซลให้บรรลุเขาจึงอีเมลไปหาปีเตอร์เพื่อร้องขอให้เขามาหาฮาเซลที่ลอนดอนโดยเรื่องนี้ฮาเซลไม่รู้เรื่องเพราะนอนพะงาบ ๆ อาการโคม่าไม่ได้สติ ผ่านมา 2 สัปดาห์ฮาเซลได้สติจากการหลับใหลมานานปีเตอร์ก็โผล่มาที่โรงพยาบาลที่ฮาเซลพักฟื้นอยู่ฮาเซลดีใจมากเปลี่ยนสีหน้าจากดูซึมเศร้าเป็นร่าเริงขึ้นมาทันทีฮาเซลรู้ความจริงที่ออกัสตัสได้ทำจึงรักเขามากทั้งปีเตอร์และฮาเซลคุยกันอย่างสนุกสนานและรับประทานอาหารเย็นด้วยกันก่อนที่ปีเตอร์จะขอตัวกลับเขาได้พูดไว้ว่าเธอคือแรงบันดาลใจในหนังสือเล่มต่อไปของเขาฮาเซลรู้สึกดีใจจนลืมไปเลยว่าตัวเองป่วยอยู่เธอบอกแม่ว่าให้พากลับบ้านแต่แม่ก็ยังหวั่นใจอยู่ว่าถ้าหากกลับอาการของฮาเซลจะกำเริบอีกมั้ยเพราะโรคที่ฮาเซลเป็นอยู่การจะขึ้นเครื่องบินเป็นเรื่องที่อันตรายฮาเซลจึงบอกแม่ว่าไม่ต้องกลัวหรอกแม่อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดหนูอยากกลับไปหาพ่อกลับไปอยู่จนลมหายใจสุดท้ายที่ที่บ้านของเราหนูไม่มีอะไรคาใจแล้วและด้วยเรื่องค่าใช้จ่ายในการรักษาแม่เขาจึงจำใจยอมพาลูกกลับบ้าน ตอนลงจากเครื่องฮาเซลดูมีอาการย่ำแย่อย่างเห็นได้ชัดเมื่อฮาเซลถึงบ้านได้วันนึงก็อาการทรุดหนักทันทีพ่อรีบพาเธอไปโรงพยาบาลและใช้เวลาฟื้นตัวกว่าสองเดือนหมอบอกว่ายังไงก็ไม่รอดจะอยู่หรือไปอยู่ที่ใจของฮาเซลล้วน ๆ เพราะเธอเป็นมะเร็งไทรอยด์ระยะสุดท้ายจึงทำได้เพียงเยียวยาไร้ซึ่งการรักษาครอบครัวจึงพาฮาเซลกลับมาพักฟื้นต่อที่บ้านออกัสตัสก็คอยดูแลฮาเซลช่วยพ่อและแม่ของฮาเซลตลอดออกัสตัสจะทำงานพิเศษและเมื่อมีเวลาว่างเขาจะมาแวะเวียนมาหาเธอเป็นประจำ ระยะเวลาเกือบ1ปีที่ฮาเซลรักษาตัวอยู่ที่บ้าน วันหนึ่งมีพัสดุมาส่งที่หน้าบ้านออกัสตัสตกใจตื่นลุกขึ้นจากโซฟาภายในห้องรับแขกชั้นล่างแล้วเดินไปหยิบกล่องพัสดุนั้นเห็นว่าพัสดุส่งถึงฮาเซลจึงเปิดดูปรากฎว่าข้างในคือหนังสือเล่มล่าสุดของปีเตอร์ออกัสตัสดีใจรีบวิ่งขึ้นไปยังห "เธอไม่เป็นเพียงแรงบันดาลใจของหนังสืมเล่มนี้แต่เธอจะเป็นแรงบันดาลใจของผู้คนอีกมากมายที่อ่านมัน" พร้อมกับโน้ตเล็กๆว่าที่เขียนจากการได้รับแรงบันดาลจากตัวฮาเซลพร้อมลายเซ็น (ชื่อหนังสือมีชื่อเกี่ยวกับฮาเซลอยู่)้องของฮาเซลที่ชั้น 2 นำหนังสือไปให้ฮาเซลดูเมื่อเข้าไปในห้องออกัสตัสเห็นว่าฮาเซลยังคงนอนหลับอยู่ออกัสตัสเดินเข้าไปนั่งที่ข้างเตียงจูบลงทีหน้าผากของเธอแต่ฮาเซลก็ยังคงนิ่งออกัสตัสจึงปลุกเธออย่างแผ่วเบาและเพิ่มระดับขึ้นเรื่อย ๆ ปลุกเท่าไหร่เธอก็ไม่ตื่นออกัสตัสกลัวว่าสิ่งที่คิดจะเกิดขึ้นจริงเขาคะโกนเรียกพ่อและแม่ของฮาเซลให้ขึ้นมาหาฮาเซลทุกคนเฝ้ามองเธอจับชีพจรเธอฟังเสียงสมหายใจของเธอพบว่าฮาเซลเสียชีวิตแล้วพ่อและแม่กอดฮาเซลที่นอนนิ่งอย่างแนบแน่นออกัสตัสยืนมองเธอร้องไห้ออกมาด้วยความเศร้าเสียใจและเขาก็เดินเอาหนังสือในมือไปวางไว้บนอกของฮาเซลจบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลังจากที่ฮาเซลได้รับอีเมลตอบจากปีเตอร์ฮาเซลดีใจมากและวางแผนที่จะไปอัมสเตอร์ดัมเพื่อเจอกับปีเตอร์แต่ฮาเซลกลับอาการทรุดหนักลงเสียก่อนพ่อของเธอรีบพาเธอไปโรงพยาบาลและใช้เวลาพักฟื้นเกือบ 2 สัปดาห์เมื่อเธอหายดีเธอขออนุญาตหมอที่ดูแลเธอไปอัมสเตอร์ดัมหมอไม่ อยากให้เธอไปแต่เธอดื้อว่ายังไงก็จะไปจึงต่อรองกับหมอว่าให้แม่ไปด้วยก็ได้เผื่ออาการทรุดหนักแม่จะได้ดูเเลเธอได้จนสุดท้ายหมอต้องยอมเธอออกัสตัสฮาเซลและแม่ของเธอเดินทางมาที่สนามบินเพื่อเดินทางไปยัง . . . สนามบินเทศบาลโดยสายการบินพลิมัธ ( อินเดียน่า ) แต่ต้องลงจอดกะทันหันที่กรุงลอนดอนเพราะฮาเซลออาการทรุดลงอย่างหนักเพราะความดันขึ้นจากการขึ้นเครื่องบินส่งผลต่อระบบหายใจที่บกพร่องของฮาเซลให้แย่หนักขึ้นแพทย์ที่ติดต ามไปด้วยจึงทำเรื่องประสานงานกับโรงพยาบาลที่ใกล้เคียงที่สุดซึ่งนั่นคือลอนดอนแล้วฮาเซลก็เข้ารับรักษาตัวที่พยาบาลออกัสตัสเห็นว่าฮาเซลไม่น่าจะเดินทางไปอัมสเตอร์ดัมต่อได้อาการของฮาเซลดูหนักหน่วงมากโอกาสอยู่หรือตายนั้นเท่าๆกันออกัสตัสจึงตัดสินใจทำสิ่งที ่ค้างคาใจของฮาเซลให้บรรลุเขาจึงอีเมลไปหาปีเตอร์เพื่อร้องขอให้เขามาหาฮาเซลที่ลอนดอนโดยเรื่องนี้ฮาเซลไม่รู้เรื่องเพราะนอนพะงาบๆอาการโคม่าไม่ได้สติผ่านมา 2 สัปดาห์ฮาเซลได้สติจากการหลับใหลมานานปีเตอร์ก็โผล่มาที่โรงพยาบาลที่ฮาเซลพักฟื้นอยู่ฮาเซลดีใจมากเปลี่ยนสีหน้าจากดูซึมเศร้าเป็นร่าเริงขึ้นมาทันทีฮาเซลรู้ความจริงที่ออกัสตัสได้ทำจึงรักเขามากทั้งปีเตอร์และฮาเซลคุยกันอย่างสนุกสนานและรับประทานอาหา รเย็นด้วยกันก่อนที่ปีเตอร์จะขอตัวกลับเขาได้พูดไว้ว่าเธอคือแรงบันดาลใจในหนังสือเล่มต่อไปของเขาฮาเซลรู้สึกดีใจจนลืมไปเลยว่าตัวเองป่วยอยู่เธอบอกแม่ว่าให้พากลับบ้านแต่แม่ก็ยังหวั่นใจอยู่ว่าถ้าหากกลับอาการของฮาเซลจะกำเริบอีกมั้ยเพราะโรคที่ฮาเซลเป็นอยู่ การจะขึ้นเครื่องบินเป็นเรื่องที่อันตรายฮาเซลจึงบอกแม่ว่าไม่ต้องกลัวหรอกแม่อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดหนูอยากกลับไปหาพ่อกลับไปอยู่จนลมหายใจสุดท้ายที