Alum, however, is another matter. A

Alum, however, is another matter. Alum is a chemical compound—technically a double sulfate—used as a fixative for dyes. (The formal term is a mordant.) It was also used as a clarifying agent in all kinds of industrial processes and for dressing leather. It provides excellent whitening for flour, but that isn’t necessarily a bad thing. For a start, a very little alum goes a long way. Just three or four spoonfuls can whiten a 280-pound sack of flour, and such a dilute amount would harm no one. In fact, alum is added to foods and medicines even now. It is a regular constituent in baking powder and vaccines, and sometimes it is added to drinking water because of its clarifying properties. It actually made inferior grades of flour—flour that was perfectly good nutritionally but just not very attractive—acceptable to the masses and therefore allowed bakers to make more efficient use of their wheat. It was also added to flour for perfectly legitimate reasons as a drying agent.

It wasn’t always that foreign substances were introduced with the intention of bulking things up. Sometimes they just fell in. A parliamentary investigation of bakeries in 1862 found many of them filled “with masses of cobwebs, weighed down with flour dust that had accumulated upon them, and hanging in strips” ready to drop into any passing pot or tray. Insects and vermin scurried along walls and countertops. A sample of ice cream sold in London in 1881 was found to contain human hair, cat hair, insects, cotton fibers, and several other insalubrious constituents, but this probably reflected a lack of hygiene rather than the fraudulent addition of bulking agents. In the same period, a London confectioner was fined “for colouring his sweets yellow with surplus pigment left over from painting his cart.” However, the very fact that these matters attracted the attention of newspapers indicates they were exceptional events rather than routine ones.

Humphry Clinker, a sprawling novel written in the form of a series of letters, paints such a vivid picture of life in eighteenth-century England that it is much quoted even now and almost certainly therefore has a lot to answer for. In one of its more colorful passages Smollett describes how milk was carried through the streets of London in open pails, into which plopped “spittle, snot and tobacco-quids from foot passengers, over-flowings from mud-carts, spatterings from coach-wheels, dirt and trash chucked into it by roguish boys for the joke’s-sake, the spewings of infants … and, finally, the vermin that drops from the rags of the nasty drab that vends this precious mixture.” What is easily overlooked is that the book was intended as satire, not as documentary. Smollett wasn’t even in England when he wrote it; he was slowly dying in Italy. (He died three months after its publication.)
All this isn’t to say that there wasn’t bad food about. There most certainly was. Infected and rotten meat was a particular problem. The filth of London’s Smithfield Market, the city’s principal meat exchange, was celebrated. One witness to a parliamentary investigation of 1828 said he saw “a cow’s carcass that was so rancid, the fat was no more than dripping yellow slime.” Animals driven in on the hoof from distant parts often arrived exhausted and sick, and didn’t get any better while there. Sheep reportedly were sometimes skinned while still alive. Many animals were covered with sores. Smithfield vendors, in fact, had a private name for bad meat: cag-mag, an abbreviation of two slang words, meaning “cheap crap.”

Even when the producers’ intentions were pure, the food itself wasn’t always. Getting food to distant markets in an edible condition was a constant challenge. People dreamed of being able to eat foods from far away or out of season. In January 1859, much of America followed eagerly as a ship laden with three hundred thousand juicy oranges raced under full sail from Puerto Rico to New England to show that it could be done. By the time it arrived, however, more than two-thirds of the cargo had rotted to a fragrant mush. Producers in more distant lands could not hope to achieve even that much. Argentinians raised massive herds of cattle on their endless and accommodating pampas, but they had no way to ship the meat. Most of their cows were therefore boiled down for their bones and tallow, and the meat was simply wasted. Seeking ways to help them, the German chemist Justus von Liebig devised a formula for a meat extract, which came to be known as Oxo, but clearly that could never make more than a marginal difference.

What was desperately needed was a way of keeping foods safe and fresh for longer periods than nature allowed. In the late eighteenth century, a Frenchman named Nicolas-François Appert produced a book called The Art of Preserving All Kinds of Animal and Vegetable Substances for Several Years, which represented a real breakthrough. Appert’s system consisted essentially of sealing food in glass jars and then heating the jars slowly. The method generally worked pretty well, but the seals were not entirely foolproof and sometimes air and contaminants got in, to the gastrointestinal distress of those who partook of the contents. Since it wasn’t possible to have total confidence in Appert’s jars, no one did.

In short, a lot of things could go wrong with food on its way to the table. So when in the early 1840s a miracle product came along that promised to transform matters, there was a great deal of excitement. The product was an unexpectedly familiar one: ice.

II

In the summer of 1844, the Wenham Lake Ice Company—named for a lake in Massachusetts—took premises in the Strand in London, and there each day placed a fresh block of ice in the window. No one in England had ever seen a block of ice that big before—certainly not in summer, not in the middle of London—or one that was so wondrously glassy and clear. You could actually read through it: a newspaper was regularly propped behind the block so that passersby could see this amazing fact for themselves. The shop window became a sensation and was regularly crowded with gawkers.

Thackeray mentioned Wenham ice by name in a novel. Queen Victoria and Prince Albert insisted on its use at Buckingham Palace and awarded the company a royal warrant. Many people supposed Wenham to be a massive body of water, on the scale of one of the Great Lakes. Charles Lyell, the English geologist, was so intrigued that he made a special trip to the lake from Boston—not a particularly easy thing to do—while on a speaking tour. He was fascinated by how slowly Wenham ice melted, and assumed it had something to do with its celebrated purity. In fact, Wenham ice melted at the same speed as any other ice. Except that it had traveled far, it wasn’t actually special in any way at all.

Lake ice was a marvelous product. It created itself at no cost to the producer, was clean, renewable, and infinite in supply. The only drawbacks were that there was no infrastructure to produce and store it, and no market to sell it to. In order to make the ice industry exist, it was necessary to work out ways to cut and lift ice on a large scale, build storehouses, secure trading rights, and engage a reliable chain of shippers and agents. Above all, the producer had to create a demand for ice in places where ice had seldom or never been seen and was most assuredly not something anyone was predisposed to pay for. The man who did all this was a Bostonian of good birth and challenging disposition named Frederic Tudor. Making ice a commercial proposition became his overweening obsession.

The notion of shipping ice from New England to distant ports was considered completely mad—“the vagary of a disordered brain,” in the words of one of his contemporaries. The first shipment of ice to Britain so puzzled customs officials as to how to classify it that all three hundred tons of it melted away before it could be moved off the docks. Shipowners were highly reluctant to accept it as cargo. They didn’t relish the humiliation of arriving in a port with a holdful of useless water, but they were also wary of the very real danger of tons of shifting ice and sloshing meltwater making their ships unstable. These were men, after all, whose nautical instincts were based entirely on the idea of keeping water outside the ship, so they were loath to take on such an eccentric risk when there wasn’t even a certain market at the end of it all.

Tudor was a strange and difficult man—“imperious, vain, contemptuous of competitors and implacable to enemies,” in the estimation of the historian Daniel J. Boorstin. He alienated all his closest friends and betrayed the trust of colleagues, almost as if that were his life’s ambition. Nearly all the technological innovations that made the ice trade possible were actually the work of his retiring, compliant, long-suffering associate Nathaniel Wyeth. It cost Tudor years of frustrated endeavor, and all of his family fortune, to get the ice business up and running, but gradually it caught on and eventually it made him and many others rich. For several decades, ice was America’s second biggest crop, measured by weight. If securely insulated, ice could last a surprisingly long while. It could even survive the 16,000-mile, 130-day trip from Boston to Bombay—or at least about two-thirds of it could, enough to make the long trip profitable. Ice went to the farthest corners of South America and from New England to California via Cape Horn. Sawdust, a product previously without any value at all, proved to be an excellent insulator, providing useful extra income for Maine lumber mills.

Lake Wenham was actually completely incidental to the ice business in America. It never produced more than about ten thousand tons of ice in a year, compared with almost a million tons

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สารส้ม อย่างไรก็ตาม เป็นอีกเรื่อง สารส้มเป็นสารเคมีผสม — เทคนิคคู่ซัลเฟตซึ่งใช้เป็นตัวตรึงสี (ระยะทางเป็นเป็น mordant) นอกจากนี้มันยังถูกใช้เป็นตัว clarifying แทนในทุกกระบวนการอุตสาหกรรม และน้ำหนัง ให้ขาวดีสำหรับแป้ง แต่ที่ไม่จำเป็นต้องเป็นสิ่งที่ไม่ดี สำหรับการเริ่มต้น สารส้มเล็กน้อยออกแบบ Spoonfuls เพียงสาม หรือสี่สามารถขาวกระสอบ 280 ปอนด์ ของแป้ง และยอด dilute จะทำร้ายใคร ในความเป็นจริง สารส้มเพิ่มอาหารและยาก็ เป็นวิภาคปกติในผงฟูน่ารู้ และบางครั้งก็เพิ่มน้ำดื่มเนื่องจากคุณสมบัติของ clarifying จริงมันคะแนนน้อยของแป้งซึ่งแป้งที่ดีอย่างสมบูรณ์แบบผ่านแต่เพียงไม่มากน่าสนใจ — ยอมรับฝูงและ bakers จึงอนุญาตให้ใช้ประสิทธิภาพของข้าวสาลี มันยังถูกเพิ่มแป้งเหตุผลสมบูรณ์ถูกต้องเป็นตัวแทนอบแห้ง It wasn’t always that foreign substances were introduced with the intention of bulking things up. Sometimes they just fell in. A parliamentary investigation of bakeries in 1862 found many of them filled “with masses of cobwebs, weighed down with flour dust that had accumulated upon them, and hanging in strips” ready to drop into any passing pot or tray. Insects and vermin scurried along walls and countertops. A sample of ice cream sold in London in 1881 was found to contain human hair, cat hair, insects, cotton fibers, and several other insalubrious constituents, but this probably reflected a lack of hygiene rather than the fraudulent addition of bulking agents. In the same period, a London confectioner was fined “for colouring his sweets yellow with surplus pigment left over from painting his cart.” However, the very fact that these matters attracted the attention of newspapers indicates they were exceptional events rather than routine ones. Humphry Clinker, a sprawling novel written in the form of a series of letters, paints such a vivid picture of life in eighteenth-century England that it is much quoted even now and almost certainly therefore has a lot to answer for. In one of its more colorful passages Smollett describes how milk was carried through the streets of London in open pails, into which plopped “spittle, snot and tobacco-quids from foot passengers, over-flowings from mud-carts, spatterings from coach-wheels, dirt and trash chucked into it by roguish boys for the joke’s-sake, the spewings of infants … and, finally, the vermin that drops from the rags of the nasty drab that vends this precious mixture.” What is easily overlooked is that the book was intended as satire, not as documentary. Smollett wasn’t even in England when he wrote it; he was slowly dying in Italy. (He died three months after its publication.) All this isn’t to say that there wasn’t bad food about. There most certainly was. Infected and rotten meat was a particular problem. The filth of London’s Smithfield Market, the city’s principal meat exchange, was celebrated. One witness to a parliamentary investigation of 1828 said he saw “a cow’s carcass that was so rancid, the fat was no more than dripping yellow slime.” Animals driven in on the hoof from distant parts often arrived exhausted and sick, and didn’t get any better while there. Sheep reportedly were sometimes skinned while still alive. Many animals were covered with sores. Smithfield vendors, in fact, had a private name for bad meat: cag-mag, an abbreviation of two slang words, meaning “cheap crap.” Even when the producers’ intentions were pure, the food itself wasn’t always. Getting food to distant markets in an edible condition was a constant challenge. People dreamed of being able to eat foods from far away or out of season. In January 1859, much of America followed eagerly as a ship laden with three hundred thousand juicy oranges raced under full sail from Puerto Rico to New England to show that it could be done. By the time it arrived, however, more than two-thirds of the cargo had rotted to a fragrant mush. Producers in more distant lands could not hope to achieve even that much. Argentinians raised massive herds of cattle on their endless and accommodating pampas, but they had no way to ship the meat. Most of their cows were therefore boiled down for their bones and tallow, and the meat was simply wasted. Seeking ways to help them, the German chemist Justus von Liebig devised a formula for a meat extract, which came to be known as Oxo, but clearly that could never make more than a marginal difference. What was desperately needed was a way of keeping foods safe and fresh for longer periods than nature allowed. In the late eighteenth century, a Frenchman named Nicolas-François Appert produced a book called The Art of Preserving All Kinds of Animal and Vegetable Substances for Several Years, which represented a real breakthrough. Appert’s system consisted essentially of sealing food in glass jars and then heating the jars slowly. The method generally worked pretty well, but the seals were not entirely foolproof and sometimes air and contaminants got in, to the gastrointestinal distress of those who partook of the contents. Since it wasn’t possible to have total confidence in Appert’s jars, no one did. In short, a lot of things could go wrong with food on its way to the table. So when in the early 1840s a miracle product came along that promised to transform matters, there was a great deal of excitement. The product was an unexpectedly familiar one: ice. II In the summer of 1844, the Wenham Lake Ice Company—named for a lake in Massachusetts—took premises in the Strand in London, and there each day placed a fresh block of ice in the window. No one in England had ever seen a block of ice that big before—certainly not in summer, not in the middle of London—or one that was so wondrously glassy and clear. You could actually read through it: a newspaper was regularly propped behind the block so that passersby could see this amazing fact for themselves. The shop window became a sensation and was regularly crowded with gawkers.
Thackeray mentioned Wenham ice by name in a novel. Queen Victoria and Prince Albert insisted on its use at Buckingham Palace and awarded the company a royal warrant. Many people supposed Wenham to be a massive body of water, on the scale of one of the Great Lakes. Charles Lyell, the English geologist, was so intrigued that he made a special trip to the lake from Boston—not a particularly easy thing to do—while on a speaking tour. He was fascinated by how slowly Wenham ice melted, and assumed it had something to do with its celebrated purity. In fact, Wenham ice melted at the same speed as any other ice. Except that it had traveled far, it wasn’t actually special in any way at all.

Lake ice was a marvelous product. It created itself at no cost to the producer, was clean, renewable, and infinite in supply. The only drawbacks were that there was no infrastructure to produce and store it, and no market to sell it to. In order to make the ice industry exist, it was necessary to work out ways to cut and lift ice on a large scale, build storehouses, secure trading rights, and engage a reliable chain of shippers and agents. Above all, the producer had to create a demand for ice in places where ice had seldom or never been seen and was most assuredly not something anyone was predisposed to pay for. The man who did all this was a Bostonian of good birth and challenging disposition named Frederic Tudor. Making ice a commercial proposition became his overweening obsession.

The notion of shipping ice from New England to distant ports was considered completely mad—“the vagary of a disordered brain,” in the words of one of his contemporaries. The first shipment of ice to Britain so puzzled customs officials as to how to classify it that all three hundred tons of it melted away before it could be moved off the docks. Shipowners were highly reluctant to accept it as cargo. They didn’t relish the humiliation of arriving in a port with a holdful of useless water, but they were also wary of the very real danger of tons of shifting ice and sloshing meltwater making their ships unstable. These were men, after all, whose nautical instincts were based entirely on the idea of keeping water outside the ship, so they were loath to take on such an eccentric risk when there wasn’t even a certain market at the end of it all.

Tudor was a strange and difficult man—“imperious, vain, contemptuous of competitors and implacable to enemies,” in the estimation of the historian Daniel J. Boorstin. He alienated all his closest friends and betrayed the trust of colleagues, almost as if that were his life’s ambition. Nearly all the technological innovations that made the ice trade possible were actually the work of his retiring, compliant, long-suffering associate Nathaniel Wyeth. It cost Tudor years of frustrated endeavor, and all of his family fortune, to get the ice business up and running, but gradually it caught on and eventually it made him and many others rich. For several decades, ice was America’s second biggest crop, measured by weight. If securely insulated, ice could last a surprisingly long while. It could even survive the 16,000-mile, 130-day trip from Boston to Bombay—or at least about two-thirds of it could, enough to make the long trip profitable. Ice went to the farthest corners of South America and from New England to California via Cape Horn. Sawdust, a product previously without any value at all, proved to be an excellent insulator, providing useful extra income for Maine lumber mills.

Lake Wenham was actually completely incidental to the ice business in America. It never produced more than about ten thousand tons of ice in a year, compared with almost a million tons

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สารส้ม แต่เป็นเรื่องอื่น สารส้มเป็นสารเคมีสาร-เทคนิคซัลเฟตที่ใช้สองเป็นตรึงสำหรับสี (คำประชดประชันอย่างเป็นทางการได้.) นอกจากนั้นยังใช้เป็นตัวแทนชี้แจงในทุกชนิดของกระบวนการทางอุตสาหกรรมและการแต่งเนื้อหนัง มันมีไวท์เทนนิ่งที่ดีเยี่ยมสำหรับแป้ง แต่ที่ไม่จำเป็นต้องเป็นสิ่งที่ไม่ดี สำหรับการเริ่มต้นสารส้มน้อยมากจะไปทางยาว เพียงแค่สามหรือสี่ช้อนสามารถขาวกระสอบ 280 ปอนด์ของแป้งและจำนวนเงินดังกล่าวเจือจางจะเป็นอันตรายต่อไม่มีใคร ในความเป็นจริงสารส้มจะถูกเพิ่มในอาหารและยารักษาโรคแม้ตอนนี้ มันเป็นส่วนประกอบปกติในผงฟูและวัคซีนและบางครั้งก็จะถูกเพิ่มในการดื่มน้ำเพราะคุณสมบัติของมันชัดเจน มันจริงที่ทำเกรดด้อยกว่าแป้งแป้งที่เป็นที่ที่ดีที่สุดที่มีคุณค่าทางโภชนาการที่ดี แต่ก็ไม่น่าสนใจมาก-รับการยอมรับจากฝูงและขนมปังจึงได้รับอนุญาตให้ใช้มีประสิทธิภาพมากขึ้นของข้าวสาลีของพวกเขา มันก็ยังเพิ่มแป้งสำหรับเหตุผลที่ถูกต้องตามกฎหมายอย่างสมบูรณ์แบบเป็นตัวแทนการอบแห้ง. มันไม่ได้เสมอว่าสารต่างประเทศถูกนำมาด้วยความตั้งใจในสิ่งที่พะรุงพะรังขึ้น บางครั้งพวกเขาก็ตกอยู่ใน. การตรวจสอบของรัฐสภาของเบเกอรี่ใน 1862 พบมากของพวกเขาเต็มไปด้วย "กับฝูงของใยแมงมุม, น้ำหนักลงด้วยฝุ่นแป้งที่ได้สะสมเมื่อพวกเขาและที่แขวนอยู่ในแถบ" พร้อมที่จะวางลงไปในหม้อผ่านหรือถาด แมลงและบุคคลที่น่ารังเกียจ scurried ตามผนังและเคาน์เตอร์ ตัวอย่างของไอศครีมที่ขายได้ในลอนดอนในปี 1881 พบว่ามีเส้นผมผมแมวแมลงเส้นใยฝ้ายและองค์ประกอบอื่น ๆ อีกหลายไม่ถูกสุขภาพ แต่นี่อาจจะสะท้อนให้เห็นถึงการขาดสุขอนามัยมากกว่านอกจากนี้การฉ้อฉลของตัวแทนพะรุงพะรัง ในช่วงเวลาเดียวกัน, ลอนดอนลูกกวาดถูกปรับ "สำหรับการระบายสีขนมของเขาสีเหลืองที่มีเม็ดสีส่วนเกินที่เหลือจากการวาดภาพรถเข็นของเขา." แต่ความจริงมากที่เรื่องเหล่านี้ดึงดูดความสนใจของหนังสือพิมพ์แสดงให้เห็นว่าพวกเขาเป็นเหตุการณ์ที่โดดเด่นมากกว่าคนประจำฮัมฟรีย์เม็ดนวนิยายแผ่กิ่งก้านสาขาเขียนในรูปแบบของชุดของตัวอักษรสีดังกล่าวเป็นภาพที่สดใสของการใช้ชีวิตในศตวรรษที่สิบแปดอังกฤษว่ามันจะยกมามากแม้ตอนนี้และดังนั้นจึงเกือบจะแน่นอนมีจำนวนมากที่จะตอบสำหรับ ในตอนหนึ่งของทางเดินที่มีสีสันมากขึ้น Smollett อธิบายวิธีนมได้รับการดำเนินการผ่านถนนของกรุงลอนดอนในถังเปิดเป็นที่ plopped "น้ำลายน้ำมูกและยาสูบ quids จากผู้โดยสารเท้ามากกว่า flowings จากโคลนรถ, spatterings จากล้อโค้ช สิ่งสกปรกและถังขยะทิ้งลงไปโดยชายเกเรสำหรับ joke's-สาเก spewings ทารก ... และในที่สุดบุคคลที่น่ารังเกียจที่ลดลงจากเศษผ้าของน่าเบื่อที่น่ารังเกียจที่ vends ส่วนผสมที่มีค่านี้. "สิ่งที่ถูกมองข้ามได้ง่ายก็คือว่า หนังสือเล่มนี้ได้ตั้งใจจะให้เป็นถ้อยคำที่ไม่เป็นสารคดี Smollett ไม่ได้แม้กระทั่งในประเทศอังกฤษเมื่อเขาเขียนมัน เขาได้รับช้าตายในอิตาลี (เขาเสียชีวิตสามเดือนหลังจากที่ตีพิมพ์.) ทั้งหมดนี้ไม่ได้บอกว่าไม่มีอาหารที่ไม่ดีเกี่ยวกับ มีมากที่สุดอย่างแน่นอน ติดเชื้อและเนื้อสัตว์ที่เน่าเสียเป็นปัญหาโดยเฉพาะอย่างยิ่ง สิ่งปฏิกูลของกรุงลอนดอน Smithfield ตลาดแลกเปลี่ยนเนื้อหลักของเมืองที่กำลังโด่งดัง พยานคนหนึ่งเพื่อการตรวจสอบของรัฐสภา 1828 กล่าวว่าเขาเห็น "ซากวัวที่ถูกเพื่อให้หืนมีไขมันได้ไม่เกินหยดน้ำเมือกสีเหลือง." สัตว์ขับเคลื่อนในกีบจากส่วนที่ห่างไกลมักจะมาถึงเหนื่อยและป่วยและไม่ได้ รับที่ดีในขณะที่มี แกะมีรายงานว่าถูกถลกหนังบางครั้งในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ มีสัตว์หลายชนิดถูกปกคลุมไปด้วยแผล ผู้ขาย Smithfield ในความเป็นจริงมีชื่อส่วนตัวสำหรับเนื้อสัตว์ที่ไม่ดี ". อึถูก" CAG-แม็ก, ย่อมาจากคำสองคำสแลงที่หมายถึงแม้ในขณะที่ความตั้งใจของผู้ผลิต'บริสุทธิ์อาหารที่ตัวเองไม่ได้เสมอ ได้รับอาหารไปยังตลาดที่ห่างไกลในสภาพที่กินได้เป็นความท้าทายอย่างต่อเนื่อง คนฝันถึงความสามารถในการกินอาหารจากที่อยู่ห่างไกลหรือนอกฤดู ในเดือนมกราคม 1859 มากของอเมริกาตามกระหายเป็นภาระเรือที่มีสามแสนส้มฉ่ำวิ่งแล่นเต็มรูปแบบจากเปอร์โตริโกนิวอิงแลนด์แสดงให้เห็นว่ามันสามารถทำได้ ตามเวลาที่มันมาถึง แต่มากขึ้นกว่าสองในสามของการขนส่งสินค้าได้ผุไปข้าวต้มหอม ผลิตในดินแดนที่ห่างไกลมากขึ้นไม่ได้หวังว่าจะบรรลุถึงมาก อาร์เจนตินายกฝูงใหญ่วัวเมื่อวันที่ไม่มีที่สิ้นสุดของพวกเขาและทุ่งหญ้ารองรับ แต่พวกเขามีวิธีที่จะจัดส่งเนื้อไม่มี ส่วนใหญ่ของวัวของพวกเขาจึงลงต้มกระดูกของพวกเขาและไขมันและเนื้อสัตว์ที่สูญเสียเพียง ที่กำลังมองหาวิธีการที่จะช่วยให้พวกเขา, นักเคมีชาวเยอรมัน Justus ฟอน Liebig คิดค้นสูตรสำหรับสารสกัดจากเนื้อสัตว์ซึ่งต่อมาเป็นที่รู้จักกันเป็น Oxo แต่อย่างชัดเจนว่าไม่สามารถให้มากกว่าความแตกต่างเล็กน้อย. อะไรคือสิ่งที่จำเป็นอย่างยิ่งที่เป็นวิธีการเก็บรักษาอาหาร ความปลอดภัยและความสดใหม่เป็นระยะเวลานานกว่าที่ธรรมชาติได้รับอนุญาต ในช่วงปลายศตวรรษที่สิบแปดเป็นชาวฝรั่งเศสชื่อนิโคลัสซัว Appert ผลิตหนังสือที่เรียกว่าศิลปะของการรักษาทุกชนิดของสัตว์และสารผักสำหรับปีที่ผ่านมาหลายคนซึ่งเป็นตัวแทนของความก้าวหน้าที่แท้จริง ระบบ Appert ประกอบหลักของการปิดผนึกอาหารในขวดแก้วและจากนั้นความร้อนไหช้า โดยทั่วไปวิธีการทำงานสวยดี แต่แมวน้ำที่ไม่สามารถจะเข้าใจผิดอย่างสิ้นเชิงและบางครั้งอากาศและสารปนเปื้อนได้ในเพื่อความทุกข์ทางเดินอาหารของผู้ที่มีส่วนของเนื้อหา เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่จะมีความเชื่อมั่นโดยรวมในขวด Appert ไม่มีใครไม่. ในระยะสั้นมากในสิ่งที่อาจผิดไปกับอาหารในทางที่จะตาราง ดังนั้นเมื่อในช่วงต้นยุค 1840 ผลิตภัณฑ์มหัศจรรย์ที่มาพร้อมสัญญาว่าจะเปลี่ยนเรื่องที่มีการจัดการที่ดีของความตื่นเต้น สินค้าที่เป็นที่คุ้นเคยโดยไม่คาดคิดหนึ่ง: ศ. ครั้งที่สองในฤดูร้อนปี 1844 ที่เฮมทะเลสาบน้ำแข็งที่ บริษัท ตั้งชื่อตามชื่อทะเลสาบในสถานที่แมสซาชูเซตเอาในสแตรนด์ในกรุงลอนดอนและมีในแต่ละวันวางบล็อกใหม่ของน้ำแข็งใน หน้าต่าง ไม่มีใครในอังกฤษเคยเห็นบล็อกของน้ำแข็งที่มีขนาดใหญ่มาก่อนไม่แน่นอนในช่วงฤดูร้อนที่ไม่ได้อยู่ในช่วงกลางของกรุงลอนดอนหรือคนที่เป็นที่น่าประหลาดเหมือนแก้วและชัดเจน จริงๆคุณสามารถอ่านผ่านมัน: หนังสือพิมพ์ได้รับการหนุนอยู่เบื้องหลังบล็อกอย่างสม่ำเสมอเพื่อให้คนที่เดินผ่านจะได้เห็นความเป็นจริงที่น่าตื่นตาตื่นใจนี้สำหรับตัวเอง หน้าต่างร้านกลายเป็นความรู้สึกและถูกอัดแน่นเป็นประจำกับ gawkers. Thackeray กล่าวถึงน้ำแข็งเฮมตามชื่อในนวนิยาย สมเด็จพระราชินีวิกตอเรียและอัลเบิร์ยืนยันว่าเจ้าชายในการใช้งานที่พระราชวังบักกิ้งแฮมและได้รับรางวัล บริษัท ใบสำคัญแสดงสิทธิราช หลายคนควรเฮมจะเป็นร่างกายขนาดใหญ่ของน้ำโยหนึ่งในทะเลสาบที่ยิ่งใหญ่ ชาร์ลส์ไลล์, นักธรณีวิทยาอังกฤษจึงสนใจว่าเขาได้เดินทางไปยังทะเลสาบพิเศษจากบอสตันไม่ได้เป็นเรื่องง่ายโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่จะทำในขณะที่ในทัวร์พูด เขารู้สึกทึ่งกับวิธีค่อย ๆ ละลายน้ำแข็งเฮมและคิดว่ามันมีอะไรบางอย่างจะทำอย่างไรกับความบริสุทธิ์ของตนที่มีชื่อเสียงโด่งดัง ในความเป็นจริงเฮมน้ำแข็งละลายที่ความเร็วเดียวกับน้ำแข็งอื่น ๆ ยกเว้นว่าจะได้เดินทางไกลก็ไม่ได้จริง ๆ เป็นพิเศษในทางใด ๆ เลย. ศทะเลสาบเป็นผลิตภัณฑ์ที่ยิ่งใหญ่ มันสร้างตัวเองที่ค่าใช้จ่ายในการผลิตไม่สะอาดทดแทนและไม่มีที่สิ้นสุดในการจัดหา ข้อเสียเพียงอย่างเดียวพบว่ามีโครงสร้างพื้นฐานในการผลิตและเก็บไว้และไม่มีการตลาดที่จะขายให้ เพื่อที่จะทำให้อุตสาหกรรมน้ำแข็งอยู่ก็เป็นสิ่งจำเป็นที่จะทำงานออกวิธีที่จะลดและยกน้ำแข็งขนาดใหญ่สร้างทัศนาซื้อขายสิทธิการรักษาความปลอดภัยและมีส่วนร่วมห่วงโซ่ที่เชื่อถือได้ของส่งสินค้าทางเรือและตัวแทน เหนือสิ่งอื่นใดผู้ผลิตที่มีการสร้างความต้องการสำหรับน้ำแข็งในสถานที่ที่น้ำแข็งได้ไม่ค่อยหรือไม่เคยเห็นและแน่นอนที่สุดสิ่งที่ทุกคนไม่ได้มีใจโอนเอียงที่จะจ่ายสำหรับ คนที่ได้ทั้งหมดนี้เป็น Bostonian เกิดความดีและความท้าทายจำหน่ายชื่อเฟรเดริกทิวดอร์ ทำน้ำแข็งเป็นเรื่องในเชิงพาณิชย์กลายเป็นความหลงใหลอวดดีของเขา. ความคิดการจัดส่งสินค้าของน้ำแข็งจากนิวอิงแลนด์ไปยังท่าเรือที่ห่างไกลได้รับการพิจารณาอย่างสมบูรณ์ mad- "ความไม่แน่นอนของสมองเป็นระเบียบ" ในคำพูดของหนึ่งในยุคของเขา การจัดส่งครั้งแรกของน้ำแข็งในสหราชอาณาจักรเพื่องงงวยเจ้าหน้าที่ศุลกากรเป็นวิธีการแบ่งว่าทั้งสามร้อยตันของมันละลายหายไปก่อนที่มันจะย้ายออกจากท่าเทียบเรือ เจ้าของเรือไม่เต็มใจอย่างมากที่จะยอมรับว่ามันเป็นเรือบรรทุกสินค้า พวกเขาไม่ได้ลิ้มลองความอัปยศอดสูของเข้ามาในพอร์ตที่มี holdful น้ำไร้ประโยชน์ แต่พวกเขาก็ยังระวังอันตรายที่แท้จริงมากตันขยับน้ำแข็งและ sloshing นํ้าแข็งทำให้เรือไม่เสถียร เหล่านี้เป็นคนหลังจากทั้งหมดมีสัญชาตญาณทะเลถูกทั้งหมดขึ้นอยู่กับความคิดของการรักษาน้ำนอกเรือเพื่อให้พวกเขามีความเต็มใจที่จะใช้เวลาในการดังกล่าวมีความเสี่ยงที่ผิดปกติเมื่อมีไม่ได้แม้แต่ตลาดบางในตอนท้ายของมันทั้งหมดทิวดอร์เป็นมนุษย์ที่แปลกและยาก "เผด็จการ, ไร้สาระดูถูกคู่แข่งและไม่โอนอ่อนให้กับศัตรู" ในการประมาณค่าของประวัติศาสตร์แดเนียลเจ Boorstin เขาแปลกเพื่อน ๆ ทุกคนที่ใกล้เคียงที่สุดของเขาและทรยศต่อความไว้วางใจจากเพื่อนร่วมงานที่เกือบจะเป็นถ้าที่มีความทะเยอทะยานชีวิตของเขา เกือบทั้งหมดนวัตกรรมทางเทคโนโลยีที่ทำให้การค้าน้ำแข็งที่เป็นไปได้จริง ๆ แล้วการทำงานของเกษียณของเขาสอดคล้องกับความทุกข์ทรมานนานร่วมนาธาเนียลไวเอท ค่าใช้จ่ายปีทิวดอร์ของความพยายามผิดหวังและทั้งหมดของโชคลาภครอบครัวของเขาจะได้รับธุรกิจน้ำแข็งและทำงาน แต่ค่อย ๆ มันติดบนและในที่สุดมันทำให้เขาและอื่น ๆ อีกมากมายที่อุดมไปด้วย หลายทศวรรษที่ผ่านมาน้ำแข็งเป็นพืชที่สองของอเมริกาที่ใหญ่ที่สุดโดยวัดจากน้ำหนัก ถ้าฉนวนปลอดภัยน้ำแข็งจะมีอายุการใช้งานนานน่าแปลกใจ มันยังสามารถอยู่รอดได้ 16,000 ไมล์การเดินทาง 130 วันจากบอสตันไปบอมเบย์หรืออย่างน้อยประมาณสองในสามของมันอาจพอที่จะทำให้การเดินทางไกลที่ทำกำไรได้ น้ำแข็งไปที่มุมสุดของทวีปอเมริกาใต้และจากนิวอิงแลนด์ที่แคลิฟอร์เนียผ่านทางแหลมฮอร์ ขี้เลื่อยผลิตภัณฑ์ก่อนหน้านี้โดยไม่มีค่าใด ๆ ที่พิสูจน์แล้วว่าเป็นฉนวนที่ดีให้รายได้เสริมที่มีประโยชน์สำหรับเมนโรงงานไม้. เลคเฮมเป็นจริงอย่างสมบูรณ์เกี่ยวเนื่องกับธุรกิจน้ำแข็งในอเมริกา มันไม่เคยผลิตมากกว่าประมาณหมื่นตันของน้ำแข็งในปีเมื่อเทียบกับเกือบล้านตัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สารส้ม แต่เป็นเรื่องอื่น สารส้ม เป็นสารประกอบทางเคมีเทคนิคคู่ซัลเฟตใช้เป็นฟิกเซทีฟสำหรับสีย้อม ( คำที่เป็นทางการคือ เย้ยหยัน ) นอกจากนี้ยังใช้เป็นชี้แจงเจ้าหน้าที่ในทุกชนิดของกระบวนการอุตสาหกรรมและตกแต่งเครื่องหนัง มันมีแป้งขาวที่ยอดเยี่ยม แต่นั่นไม่ได้เป็นสิ่งเลวร้าย สำหรับการเริ่มต้น , สารส้มเล็กน้อยไปทางยาวแค่สามสี่คำก็สามารถขาวเป็น 280 ปอนด์ ถุงแป้ง และเช่นเจือจางปริมาณที่จะทำร้ายใคร ในความเป็นจริง , สารส้มที่เพิ่มในอาหารและยา แม้กระทั่งตอนนี้ มันเป็นปกติในการอบและวัคซีนผง และบางครั้งก็มีการเพิ่มการดื่มน้ำ เพราะความชี้แจงคุณสมบัติมันทำให้เกรดด้อยกว่าของแป้ง แป้งที่ดีๆ มีคุณค่าทางโภชนาการ แต่เพียงไม่น่าสนใจมาก เป็นที่ยอมรับของมวลชน และดังนั้นจึง อนุญาตให้ใช้ขนมปังข้าวสาลีมีประสิทธิภาพมากขึ้นของพวกเขา นอกจากนี้ยังเพิ่มแป้งสมบูรณ์ถูกต้องตามกฎหมายเหตุผลในฐานะตัวแทนอบแห้ง

ไม่ได้เสมอที่สารต่างประเทศรู้จักกับความตั้งใจของการเปรียบเทียบสิ่งต่างๆ ขึ้นบางครั้งพวกเขาก็ตกอยู่ใน การตรวจสอบของรัฐสภาของเบเกอรี่ใน 1862 ที่พบมากของพวกเขาเต็มไป ด้วยฝูงของ cobwebs , ชั่งน้ำหนักลงด้วยแป้ง ฝุ่นที่สะสมไว้ และแขวนในแถบ " พร้อมที่จะปล่อยลงในใด ๆผ่านหม้อหรือถาด แมลงและแมลงมุดไปตามผนังและเคาน์เตอร์ . ตัวอย่างของไอศครีมขายในลอนดอนใน 1881 ถูกพบว่ามีเส้นผมของมนุษย์ผมแมว , แมลง , เส้นใยฝ้าย , และองค์ประกอบ insalubrious หลายอื่น ๆ แต่นี้อาจจะสะท้อนให้เห็นการขาดสุขอนามัยมากกว่านอกจากการหลอกลวงของ bulking agent ที่ใช้ . ในช่วงเวลาเดียวกัน ลอนดอน โดนปรับ " สีลูกกวาดขนมของเขาสีเหลืองกับสีส่วนเกินที่เหลือจากภาพวาดรถเข็นของเขา อย่างไรก็ตาม