“Seventeen!” she cried. “Oh, it’s t

“Seventeen!” she cried. “Oh, it’s the perfect age! Mr. Mulholland was also seventeen. But I think he was a trifle shorter than you are; in fact I’m sure he was, and his teeth weren’t quite so white. You have the most beautiful teeth, Mr. Weaver, did you know that?”

“They’re not as good as they look,” Billy said. “They’ve got simply masses of fillings in them at the back.”

“Mr. Temple, of course, was a little older,” she said, ignoring his remark. “He was actually twenty-eight. And yet I never would have guessed it if he hadn’t told me, never in my whole life. There wasn’t a blemish on his body.”

“A what?” Billy said.

“His skin was just like a baby’s.”

There was a pause. Billy picked up his teacup and took another sip of his tea; then he set it down again gently in its saucer. He waited for her to say something else, but she seemed to have lapsed into another of her silences. He sat there staring straight ahead of him into the far corner of the room, biting his lower lip.

“That parrot,” he said at last. “You know something? It had me completely fooled when I first saw it through the window. I could have sworn it was alive.”

“Alas, no longer.”

“It’s most terribly clever the way it’s been done,” he said. “It doesn’t look in the least bit dead. Who did it?”

“I did.”

“ You did?”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ร้องเรียกเธอ "17" "โอ้ มันเป็นสมบูรณ์อายุ นาย Mulholland ชยัง seventeen แต่ฉันคิดว่า เขาเป็นทรัยเฟิลที่เตี้ยกว่าคุณอยู่ ในความเป็นจริงฉันว่า เขาเป็น และฟันของเขาไม่สีขาวค่อนข้างมาก คุณมีฟันสวยงาม นกจาบอกนาย คุณรู้ไหมว่า" บิลลี่กล่าวว่า "พวกเขาไม่ดีอย่างที่พวกเขามอง "พวกเขาได้มีเพียงมวลของไส้ในที่ด้านหลัง" "นายวัด แน่นอน มีอายุมากกว่าเล็กน้อย เธอกล่าวว่า ละเว้นคำพูดของเขา "เขาได้จริงยี่สิบแปด และยัง ฉันไม่จะมีเดาว่า ถ้าเขาไม่ได้บอก ฉันไม่เคยในชีวิตของฉัน เลยตำหนิบนร่างกายของเขา" "เป็นอะไร" บิลลี่กล่าว "ผิวหนังของเขาไม่เหมือนของเด็ก" หยุดชั่วคราวได้ บิลลี่รับ teacup ของเขา และเอาอีกจิบชาของเขา แล้วเขาตั้งลงอีกในจานรองของเบา ๆ เขารอเธอจะพูดอย่างอื่น แต่เธอดูเหมือนจะมีโธดอกเป็นอีก silences ของเธอ เขานั่งจ้องมองตรงไปข้างหน้าของเขาในมุมไกลของห้องพัก เสียดสี lip ของเขาต่ำลง "ที่นกแก้ว เขากล่าวในที่สุด "คุณรู้อะไร จะมีฉันหลอกเมื่อแรกเห็นมันผ่านหน้าต่างทั้งหมด ฉันไม่ได้สาบานก็มีชีวิตอยู่" "อนิจจา ไม่" "มันเป็นฉลาดสุดฟ้าวิธีการทำ, " เขากล่าวว่า "มันไม่เป็นอย่างมากตาย ใครทำได้" "ค่ะ" "คุณไม่ได้"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"เจ็ด!" เธอร้องไห้ "โอ้มันเป็นอายุที่สมบูรณ์แบบ! นายมัลฮอลแลนด์ก็เป็นสิบเจ็ด แต่ผมคิดว่าเขาเป็นเรื่องเล็กสั้นกว่าที่เป็นอยู่; ในความเป็นจริงผมมั่นใจว่าเขาเป็นและฟันของเขาไม่ได้ค่อนข้างขาว คุณมีฟันที่สวยที่สุดนายประกอบคุณรู้ไหมว่า? " "พวกเขาไม่ได้ดีที่สุดเท่าที่พวกเขามอง" บิลลี่กล่าวว่า "พวกเขาได้มีเพียงแค่ฝูงของการอุดฟันในพวกเขาที่ด้านหลัง." "นาย วัดของหลักสูตรที่อายุน้อย "เธอบอกว่าไม่สนใจคำพูดของเขา "เขาเป็นจริงยี่สิบแปด และยังฉันจะไม่ได้ guessed มันถ้าเขาไม่ได้บอกผมว่าไม่เคยอยู่ในชีวิตทั้งชีวิตของฉัน ไม่มีตำหนิบนร่างกายของเขา. " "อะไร?" บิลลี่กล่าวว่า. "ผิวของเขาก็เหมือนกับของทารก." มีการหยุดชั่วคราวเป็น บิลลี่หยิบถ้วยน้ำชาของเขาและเอาจิบชาของเขาอีก แล้วเขาก็วางมันลงอีกครั้งเบา ๆ ในจานรองของ เขารอให้เธอพูดอย่างอื่น แต่เธอก็ดูเหมือนจะได้กลับคืนสู่อีกคนหนึ่งของเธอเงียบ เขานั่งจ้องมองตรงไปข้างหน้าของเขาเข้าไปในมุมไกลของห้องกัดริมฝีปากล่างของเขา. "นกแก้วที่" เขากล่าวว่าที่ผ่านมา "คุณรู้อะไร? มันทำให้ผมสมบูรณ์หลงกลเมื่อครั้งแรกที่ผมเห็นมันผ่านหน้าต่าง ฉันจะได้สาบานมันยังมีชีวิตอยู่. " "อนิจจาไม่." "มันเป็นส่วนใหญ่ที่ฉลาดมากวิธีที่มันถูกทำ" เขากล่าว "มันไม่ได้ดูในการตายน้อยนิด ใครทำมันได้หรือไม่ " "ฉันไม่. " " คุณไม่? "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" สิบเจ็ด " เธอร้อง " อ๋อ มันเป็นยุคที่สมบูรณ์แบบ ! นายมัลฮอลแลนด์ยังสิบเจ็ด แต่ผมคิดว่าเขาเป็นเพียงเล็กน้อยน้อยกว่าคุณ ในความเป็นจริง ฉันแน่ใจว่าเขาเป็น และฟันของเขาไม่ได้จึงค่อนข้างขาว คุณมีฟันที่สวยที่สุดคุณวีเวอร์ คุณรู้ไหม "

" พวกเขาไม่ได้ดีเท่าที่พวกเขามอง " บิลลี่กล่าวว่า " พวกเขาได้มีเพียงมวลของไส้ในไว้ที่ด้านหลัง . . . "

" คุณวัด , แน่นอน , เป็นเล็กน้อยเก่า " เธอกล่าวว่า ไม่สนใจคำพูดของเขา " เขาได้จริง ๆค่ะ แต่ ฉันไม่เคยนึกเลยว่า ถ้าเขาไม่บอก ไม่เคยเลยในชีวิต ไม่มีตำหนิบนตัวของเขา . . . "

" อะไร ? " บิลลี่กล่าวว่า

" ผิวของเขาเป็นเหมือนลูก . . . "

มีหยุดชั่วคราว บิลลี่ หยิบถ้วยชาของเขา และใช้เวลาอีกจิบชาของเขาแล้วเขาก็วางมันลงอีกครั้งเบา ๆในจานรอง เขารอให้เธอพูดบางอย่าง แต่ดูเหมือนว่าเธอจะหมดอายุลงในอีกเงียบของเธอ เขานั่งมองตรงไปข้างหน้า เขาเข้าไปในมุมไกลของห้อง กัดริมฝีปากล่างของเขา

" นกแก้ว " เขากล่าวในที่สุด " คุณรู้อะไรไหม ? มันทำให้ฉันเชื่อสนิทเมื่อฉันแรกเห็นมันผ่านทางหน้าต่างฉันสาบานได้ว่ามันยังมีชีวิตอยู่ "

" " ไม่ "

" มันโคตรฉลาดที่สุด การที่มันถูกทำ " เขากล่าว " มันไม่ได้ดูซักหน่อยแล้ว ใครทำมัน ? "

" ฉันทำ "

" คุณทำอะไร ? "