Hours later, I’m still running as t

Hours later, I’m still running as the last light leeches from the sky and the first stars appear. And there is the mothership hovering on the horizon, like a lidless green eye staring down. No running from it. No hiding. It is unreachable, unassailable. Long after the last human being crumbles to a handful of dust, it will be there, implacable, impenetrable, unknowable: God has been dethroned.

And I run on. Through a primordial landscape unscarred by any human thing, the world as it was before trust and cooperation unleashed the beast of progress. The world is circling back now to what it was before we knew it. Paradise lost. Paradise returned. I remember Vosch’s smile, sad and bitter. A savior. Is that what I am?

Running toward nothing, running away from nothing, running across an empty landscape of flawless white beneath the immensity of the indifferent sky, I see it now. I think I understand.

Reduce the human population to a sustainable number, then crush the humanity out of it, since trust and cooperation are the real threats to the delicate balance of nature, the unacceptable sins that drove the world to the edge of a cliff. The Others concluded that the only way to save the world was to annihilate civilization. Not from without, but from within. The only way to annihilate human civilization was to change human nature.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชั่วโมงต่อมา ฉันยังคงทำงานเป็น leeches แสงสุดท้ายจากท้องฟ้า และดาวแรกปรากฏ และมี mothership ที่บนขอบฟ้า เช่นดวงตาสีเขียว lidless จ้องมองลงลอย ไม่ทำงานจากนั้น ซ่อนไม่ Unassailable ไม่สามารถเข้าถึงได้ นานหลังจากที่มนุษย์ล่าสุดเตรียมเพื่อหยิบของฝุ่น จะมี โอนอ่อน ไม่สามารถ unknowable: พระเจ้าได้รับ dethroned และเรียกใช้ ผ่านภูมิทัศน์แรกที่ unscarred โดยสิ่งใดมนุษย์ โลกมันเป็นก่อนน่าเชื่อถือและความร่วมมือปลดปล่อยสัตว์ร้ายความคืบหน้า โลกที่เป็นวงกลมกลับตอนนี้ ให้สิ่งที่มันเป็นก่อนที่เรารู้ พาราไดซ์ที่หายไป สวรรค์ที่ส่งคืน โปรดจำไว้ว่า รอยยิ้มของ Vosch เศร้า และขม พระผู้เป็นเจ้า ที่เป็นสิ่งที่ฉัน ฉันทำงานสู่อะไร ทำงานจากอะไร ทำงานผ่านภูมิทัศน์ว่างเปล่าไร้ที่ติสีขาวใต้ความใหญ่โตมโหฬารของฟ้าไม่แยแส ดูมันตอนนี้ ผมคิดว่า ผมเข้าใจ ลดประชากรมนุษย์อย่างยั่งยืนการ จาก นั้นทำลายมนุษยชาติจากมัน ความน่าเชื่อถือและความร่วมมือเป็น ภัยคุกคามจริงเพื่อสมดุลของธรรมชาติ ความบาปชั่วคราวที่ขับเคลื่อนโลกไปขอบของหน้าผา อื่น ๆ สรุปได้ว่า วิธีเดียวที่จะช่วยโลกได้ทำลายอารยธรรม ไม่จากไม่ แต่ จากภายใน วิธีเดียวที่จะทำลายอารยธรรมมนุษย์คือการ เปลี่ยนแปลงธรรมชาติของมนุษย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชั่วโมงต่อมาฉันยังคงทำงานเป็นปลิงแสงสุดท้ายจากฟากฟ้าและดาวปรากฏตัวครั้งแรก และมีความเป็นแม่โฉบบนขอบฟ้าเช่นตาสีเขียวที่ไม่มีฝาปิดที่จ้องมองลง ไม่มีการเรียกใช้จากมัน ไม่มีที่หลบซ่อนตัว มันไม่สามารถเข้าถึงทำร้ายไม่ได้ นานหลังจากที่ผ่านมามนุษย์เขรอะไปหยิบของฝุ่นก็จะมีไม่โอนอ่อน, ไม่ยอมรับหยั่งรู้: พระเจ้าได้รับสมบัติ.

และฉันทำงานบน ผ่านภูมิทัศน์ดั่งเดิม unscarred โดยสิ่งที่มนุษย์คนใดในโลกเหมือนเดิมก่อนความไว้วางใจและความร่วมมือปลดปล่อยสัตว์ร้ายของความคืบหน้า โลกจะโคจรรอบกลับมาตอนนี้เพื่อสิ่งที่มันเป็นก่อนที่เราจะรู้ว่ามัน Paradise Lost พาราไดซ์กลับ ผมจำได้ว่ารอยยิ้มของ Vosch เศร้าและขมขื่น ช่วยให้รอด นั่นคือสิ่งที่ฉัน?

วิ่งไปยังไม่มีอะไรวิ่งหนีจากอะไรวิ่งข้ามภูมิทัศน์ที่ว่างของสีขาวที่สมบูรณ์แบบภายใต้ความใหญ่โตมโหฬารของท้องฟ้าไม่แยแสที่ฉันเห็นมันในขณะนี้ ฉันคิดว่าฉันเข้าใจ.

ลดประชากรมนุษย์ไปเป็นจำนวนที่ยั่งยืนแล้วบดขยี้มนุษย์ออกมาจากมันเพราะความไว้วางใจและความร่วมมือเป็นภัยคุกคามที่แท้จริงในการสมดุลของธรรมชาติบาปที่ยอมรับไม่ได้ที่ขับรถโลกไปที่ขอบของหน้าผา . คนอื่น ๆ ได้ข้อสรุปว่าวิธีเดียวที่จะช่วยโลกคือการทำลายล้างอารยธรรม ไม่ได้มาจากโดยไม่ต้อง แต่จากภายใน วิธีเดียวที่จะทำลายอารยธรรมของมนุษย์คือการเปลี่ยนธรรมชาติของมนุษย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชั่วโมงต่อมา ฉันยังวิ่งตามแสงสุดท้ายปลิงจากท้องฟ้าและดาวแรกปรากฏ และมีแม่อยู่ใกล้ๆ ขอบฟ้า เหมือนฝาเขียว ตาจ้องมองลง ไม่วิ่งหนีมัน ไม่ซ่อน มันไม่สามารถเข้าถึงได้ ไม่สามารถโจมตีได้ . หลังจากที่มนุษย์สุดท้ายสลายไปหยิบของฝุ่น มันจะมี ซึ่งไม่สามารถทำให้สงบลงได้ผ่านเข้าไปไม่ได้ , ไม่อาจเข้าใจพระเจ้าได้ถูกโค่นราชบัลลังก์ .ผมวิ่งบน ผ่านกลุ่มภูมิรึโดยมนุษย์ใด ๆสิ่งโลกตามที่มันเป็นก่อนที่จะไว้วางใจและความร่วมมือปล่อยสัตว์ของความคืบหน้า โลกจะเริ่มเดินทางกลับ ตอนนี้สิ่งที่มันก่อนที่เราจะรู้ว่ามัน สวรรค์หาย พาราไดซ์คืน ผมจำได้ vosch ยิ้มเศร้าและขมขื่น เป็นผู้ช่วยให้รอด นั่นคือสิ่งที่ผมเป็นวิ่งไปเลยวิ่งหนีจากอะไร วิ่งข้ามภูมิประเทศว่างเปล่าสีขาวไร้ที่ติภายใต้ความใหญ่โตมโหฬารของท้องฟ้าเฉยๆ ตอนนี้ผมเห็นแล้ว ผมคิดว่า ผมเข้าใจลดประชากรมนุษย์ไปยังหมายเลขที่ยั่งยืน แล้วทำลายมนุษยชาติได้ เพราะความไว้วางใจและความร่วมมือเป็นภัยคุกคามที่แท้จริงเพื่อความสมดุลที่ละเอียดอ่อนของธรรมชาติ ยอมรับบาปที่ทำให้โลกถึงขอบหน้าผา คนอื่น ๆ สรุปได้ว่า วิธีเดียวที่จะช่วยโลก เพื่อทำลายอารยธรรม ไม่ได้มาจากภายนอก แต่จากภายใน วิธีเดียวที่จะทำลายอารยธรรมของมนุษย์คือการเปลี่ยนแปลงธรรมชาติของมนุษย์