THE NATURE OF ART“objectified pleas

THE NATURE OF ART
“objectified pleasure”---are fallacious, either because, while true of art, they are also true of much that is not art, and hence fail to differentiate art from other things; or else because they neglect some essential aspect of art. Art is itself so complex a fact that a satisfactory definition of if must also be complex, that is to say, must involve many characteristics. As the mathematicians would say, the characteristics must be not only necessary but sufficient. They must penetrate deep enough into the roots of art to meet the challenge of the pluralists and show that there is, after all, a significant sameness in all the arts,--despite their differences in technique and media,--connecting the fine with the applied arts, so far as the latter are beautiful, and the realistic with the fanciful and the idyllic. The other deduction is that however sharply art is differentiated from life, its deep connection with life must be revealed in any definition. This is the enduring truth under-lying all criticism of the ivory tower. With these lessons from history in mind, I shall now briefly explain how I think a good account of art may be framed. I begin with a truism, that a work of art has value; or, in other words, that if is a source of satisfaction. For a work of art is not a given thing. Like a star or a tree, but a thing made by man, and for his pleasure. And I wish further to premiss that all value, as satisfaction, arises through the appeasement of what in a general way may be called desire. Desire in the broad sense in which I am using is at once the motivation of all experience, its inward drive, and the source of its value. And the truth underlying the opposition to every type of theory of art’s sake is the fact that the substance of the aesthetic experience is the same as the sub-stance of all experience of the aesthetic experience, a satisfaction that is the result of the appeasement of identical desires. Almost any desire that urges man on in life reappears in his art. There are no peculiar elementary aesthetic interests or emotions. What is different is the mode by which desire is appeased. For while, in ordinary experience, desire is occupied with real objects and is satisfied through a course of action leading to a goal that involves interaction with the real environment physical or social, in the case of art, desire is directed upon immanent or fictitious objects, and is appeased, not through a course of action leading to a goal, but in present, given experience. This mode of satisfying desire I call satisfaction in the imagination. Such a use of the term imagination has been criticized on the ground that aesthetic appreciation is not always concerned with images or fictions, but in the case of music, or the color and line patterns of a picture, with sensory material. But such criticism betrays ignorance of the long use of the term in exactly the sense in which I am employing it in the history of critical writing. For

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลักษณะของศิลปะ“objectified pleasure”---are fallacious, either because, while true of art, they are also true of much that is not art, and hence fail to differentiate art from other things; or else because they neglect some essential aspect of art. Art is itself so complex a fact that a satisfactory definition of if must also be complex, that is to say, must involve many characteristics. As the mathematicians would say, the characteristics must be not only necessary but sufficient. They must penetrate deep enough into the roots of art to meet the challenge of the pluralists and show that there is, after all, a significant sameness in all the arts,--despite their differences in technique and media,--connecting the fine with the applied arts, so far as the latter are beautiful, and the realistic with the fanciful and the idyllic. The other deduction is that however sharply art is differentiated from life, its deep connection with life must be revealed in any definition. This is the enduring truth under-lying all criticism of the ivory tower. With these lessons from history in mind, I shall now briefly explain how I think a good account of art may be framed. I begin with a truism, that a work of art has value; or, in other words, that if is a source of satisfaction. For a work of art is not a given thing. Like a star or a tree, but a thing made by man, and for his pleasure. And I wish further to premiss that all value, as satisfaction, arises through the appeasement of what in a general way may be called desire. Desire in the broad sense in which I am using is at once the motivation of all experience, its inward drive, and the source of its value. And the truth underlying the opposition to every type of theory of art’s sake is the fact that the substance of the aesthetic experience is the same as the sub-stance of all experience of the aesthetic experience, a satisfaction that is the result of the appeasement of identical desires. Almost any desire that urges man on in life reappears in his art. There are no peculiar elementary aesthetic interests or emotions. What is different is the mode by which desire is appeased. For while, in ordinary experience, desire is occupied with real objects and is satisfied through a course of action leading to a goal that involves interaction with the real environment physical or social, in the case of art, desire is directed upon immanent or fictitious objects, and is appeased, not through a course of action leading to a goal, but in present, given experience. This mode of satisfying desire I call satisfaction in the imagination. Such a use of the term imagination has been criticized on the ground that aesthetic appreciation is not always concerned with images or fictions, but in the case of music, or the color and line patterns of a picture, with sensory material. But such criticism betrays ignorance of the long use of the term in exactly the sense in which I am employing it in the history of critical writing. For

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลักษณะของ ART
"ความสุข objectified" --- มีความผิดพลาดอย่างใดอย่างหนึ่งเพราะในขณะที่แท้จริงของศิลปะพวกเขายังมีความจริงมากที่ไม่ได้เป็นศิลปะและด้วยเหตุนี้ล้มเหลวที่จะแยกความแตกต่างศิลปะจากสิ่งอื่น ๆ ; หรืออื่น ๆ เพราะพวกเขาละเลยบางแง่มุมที่สำคัญของศิลปะ ศิลปะเป็นตัวเองที่ซับซ้อนเพื่อให้ความเป็นจริงที่มีความละเอียดที่น่าพอใจหากยังต้องซับซ้อนกล่าวคือจะต้องเกี่ยวข้องกับหลายลักษณะ ในฐานะที่เป็นนักคณิตศาสตร์ที่จะบอกว่าลักษณะจะต้องไม่เพียง แต่ที่จำเป็นเพียงพอ พวกเขาจะต้องเจาะลึกเข้าไปในรากของศิลปะเพื่อตอบสนองความท้าทายของการ pluralists และแสดงให้เห็นว่ามีความเป็นหลังจากที่ทุกความเหมือนกันอย่างมีนัยสำคัญในศิลปะทุกคน - แม้จะมีความแตกต่างของพวกเขาในเทคนิคและสื่อ - การเชื่อมต่อที่ดีกับ ศิลปะมาประยุกต์ใช้เพื่อให้ไกลที่สุดเท่าที่หลังมีความสวยงามและสมจริงด้วยเพ้อฝันและงดงาม หักอื่น ๆ ที่ แต่อย่างรวดเร็วศิลปะที่แตกต่างจากชีวิตการเชื่อมต่อลึกกับชีวิตต้องได้รับการเปิดเผยในความหมายใด ๆ นี่คือความจริงที่ยั่งยืนภายใต้การนอนวิจารณ์ทั้งหมดของหอคอยงาช้าง ด้วยบทเรียนเหล่านี้จากประวัติศาสตร์ในใจของฉันจะเป็นช่วงสั้น ๆ ตอนนี้อธิบายวิธีผมคิดว่าบัญชีที่ดีของศิลปะอาจจะกรอบ ฉันเริ่มต้นด้วยกำปั้นทุบดินว่างานศิลปะมีค่า; หรือในคำอื่น ๆ ว่าถ้าเป็นที่มาของความพึงพอใจ สำหรับงานศิลปะไม่ได้เป็นสิ่งที่ได้รับ เหมือนดาวหรือต้นไม้ แต่สิ่งที่ถูกสร้างขึ้นโดยมนุษย์และเพื่อความสุขของเขา และผมก็หวังว่าต่อไป premiss ว่าค่าทั้งหมดเป็นความพึงพอใจที่เกิดขึ้นผ่านการปลอบใจในสิ่งที่ในลักษณะทั่วไปอาจจะเรียกว่าความปรารถนา ความปรารถนาในความหมายที่กว้างในการที่ผมใช้เป็นครั้งเดียวที่แรงจูงใจของประสบการณ์ทั้งหมดที่ไดรฟ์ภายในของตนและแหล่งที่มาของค่าของมัน และความจริงที่อยู่ภายใต้ความขัดแย้งกับประเภทของทฤษฎีของเพื่อศิลปะทุกคนคือความจริงที่ว่าสารจากประสบการณ์ความงามเป็นเช่นเดียวกับย่อยท่าทางของประสบการณ์ของประสบการณ์ความงาม, ความพึงพอใจที่เป็นผลมาจากการปลอบใจของ ความต้องการเหมือนกัน ความปรารถนาใด ๆ ที่เกือบจะเรียกร้องให้คนในชีวิตโผล่เข้ามาในงานศิลปะของเขา ไม่มีผลประโยชน์ความงามแปลกประถมหรืออารมณ์ อะไรคือสิ่งที่แตกต่างกันคือโหมดที่ปรารถนาเป็นที่สำราญใจ สำหรับในขณะที่ในประสบการณ์สามัญปรารถนาที่ถูกครอบครองกับวัตถุจริงและเป็นที่พอใจผ่านหลักสูตรของการกระทำที่นำไปสู่เป้าหมายที่เกี่ยวข้องกับการมีปฏิสัมพันธ์กับสภาพแวดล้อมจริงทางกายภาพหรือสังคมในกรณีของศิลปะความปรารถนาเป็นผู้กำกับอยู่บนวัตถุที่มีอยู่ทุกหนทุกแห่งหรือปลอม และเป็นที่สำราญใจ, ไม่ผ่านหลักสูตรของการกระทำที่นำไปสู่เป้าหมาย แต่ในปัจจุบันได้รับประสบการณ์ โหมดของความปรารถนาที่น่าพอใจนี้ผมเรียกความพึงพอใจในจินตนาการ เช่นการใช้ของจินตนาการระยะได้รับการวิพากษ์วิจารณ์บนพื้นดินที่แข็งค่าความงามไม่ได้เกี่ยวข้องเสมอกับภาพหรือวรรณกรรม แต่ในกรณีของเพลงหรือสีและรูปแบบเส้นของภาพด้วยวัสดุทางประสาทสัมผัส แต่การวิจารณ์เช่นทรยศไม่รู้ของการใช้งานที่ยาวนานของระยะในตรงความรู้สึกที่ฉันกำลังจ้างมันในประวัติศาสตร์ของการเขียนที่สำคัญ สำหรับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ธรรมชาติของศิลปะ
" objectified ความสุข " --- จะผิดพลาดเหมือนกัน เพราะในขณะที่ที่แท้จริงของศิลปะ พวกเขาจะยังเป็นจริงมากที่ไม่ได้เป็นศิลปะ จึงล้มเหลวที่จะแยกแยะศิลปะจากสิ่งอื่น ๆ ; หรืออื่น ๆเพราะพวกเขาละเลยสําคัญบางแง่มุมของศิลปะ ศิลปะ คือ ตัวเองจึงซับซ้อน เป็นข้อเท็จจริงที่น่าพอใจนิยามถ้ายังต้องซับซ้อน กล่าวคือ ต้องเกี่ยวข้องกับคุณลักษณะหลายเป็นนักคณิตศาสตร์ก็จะพูดว่า ลักษณะจะต้องไม่เพียง แต่ที่จำเป็นและเพียงพอ พวกเขาต้องเจาะลึกพอที่จะเข้าไปในรากของศิลปะเพื่อตอบสนองความท้าทายของ pluralists และแสดงให้เห็นว่ามันเป็น , หลังจากทั้งหมด , ความเหมือนกันทางศิลปะทั้งหมด -- แม้จะมีความแตกต่างของพวกเขาในเทคนิคและสื่อ -- การเชื่อมต่อที่ดีกับประยุกต์ศิลป์ เท่าที่หลังสวยและมีเหตุผลกับเพ้อฝันและงดงาม การหักลดหย่อนอื่น ๆ ที่ แต่ขึ้นเป็นศิลปะที่แตกต่างจากชีวิตของการเชื่อมต่อลึกกับชีวิต ที่ต้องถูกเปิดเผยในนิยาม นี้คือเจาะความจริงภายใต้การโกหกวิจารณ์ทั้งหมดของหอคอยงาช้าง กับบทเรียนจากประวัติศาสตร์ในใจ ผมจะอธิบายสั้น ๆ ว่าฉันคิดว่าบัญชีที่ดีของศิลปะอาจจะใส่ร้ายผมเริ่มต้นด้วยคำกล่าวที่เป็นจริง ซึ่งเป็นงานศิลปะที่มีคุณค่า หรือในคำอื่น ๆถ้าเป็นแหล่งของความพึงพอใจ สำหรับ ผลงานศิลปะ ไม่ใช่ให้อย่างเดียว เหมือนดาว หรือต้นไม้ แต่สิ่งที่สร้างโดยมนุษย์ และเพื่อความสุขของเขา และผมต้องการหลักฐานเพิ่มเติมว่ามูลค่าทั้งหมดที่พึงเกิดขึ้นจากการเกิดในทางทั่วไปอาจจะเรียกว่าความปรารถนาความปรารถนาในความหมายกว้างที่ผมใช้เป็นครั้งเดียวแรงจูงใจของประสบการณ์ภายในไดรฟ์ และแหล่งที่มาของค่าของมัน และความจริงในการต่อต้านการทุกประเภทของทฤษฎีของศิลปะคือ ข้อเท็จจริงว่า ทรัพย์สมบัติของประสบการณ์สุนทรียะ เป็นเหมือนกับซับท่าทางของประสบการณ์ทั้งหมดของประสบการณ์สุนทรียะความพึงพอใจ นั่นคือผลของการปรารถนาเหมือนกัน เกือบทุกความปรารถนาที่เรียกร้องให้ผู้ชายในชีวิตขึ้นในศิลปะของเขา ไม่มีความงามแปลก ระดับความสนใจหรืออารมณ์ สิ่งที่แตกต่างคือโหมดที่ปรารถนาจะสำราญใจ สำหรับในขณะที่ในประสบการณ์ทั่วไปปรารถนาจะครอบครองกับวัตถุจริง และมีจริงผ่านหลักสูตรของการกระทำที่นำไปสู่เป้าหมายที่เกี่ยวข้องกับการปฏิสัมพันธ์กับสภาพแวดล้อมจริงทางกายภาพหรือสังคม ในเรื่องของศิลปะ ต้องการกำกับบนวัตถุซึ่งอยู่ภายใน หรือ สมมติ และสงบ ไม่ผ่านหลักสูตรของการกระทำที่นำไปสู่เป้าหมาย แต่ในปัจจุบันให้ ประสบการณ์โหมดนี้เพียงต้องการ ผมเรียกความพึงพอใจในจินตนาการ เช่นใช้คำว่าจินตนาการได้รับการวิพากษ์วิจารณ์บนพื้นดินที่มีสุนทรียภาพไม่เสมอที่เกี่ยวข้องกับรูปภาพ หรือ ฟิคชั่น แต่ในกรณีของเพลง หรือ สี และลวดลายเส้นของภาพกับการวัสดุแต่การวิจารณ์เช่นทรยศความไม่รู้ของยาวใช้ระยะในตรงความรู้สึกที่ฉันใช้มันในการเขียนประวัติศาสตร์สำคัญ สำหรับ