The Impact of Social Demand on Educ

The Impact of Social Demand on Educational Development

The popular demand for educational access has been the driving force behind educational
expansion but it has also led to a number of problems. For example, soon after 1945, the social
demand for education led to what the Korean press referred to as “examination mania” the
4
preoccupation with entrance examinations. The test-taking ordeal for South Korean students
began with the middle-school entry examination that twelve-year olds took, and continued with
the high school entrance exam and culminated in the university entrance test. Criticism of the
emphasis on entrance exams among educators and in the press, appeared shortly after liberation
from Japan. As early as 1949, the Ministry of Education (MOE) in response ordered that the
entrance exams be replaced by intellectual and physical tests, and that admittance to higher level
schooling be also based on naesin, reports by the teacher of a child's achievement and character.7

This proved difficult to implement. Criteria for intellectual tests could not be agreed upon, and
the teachers' reports seemed arbitrary and confusing. There was further experimentation with the
use of naesin, but in general, entrance into secondary schools in the late 1940s and 1950s was
determined by written subject tests prepared by the school’s staff or the provincial education
board.8
At the university-level written entrance exams based on subject areas were given by
each university. As in the case of the secondary schools a brief experiment with a national exam
in 1954 proved so unpopular it was discontinued the following year.9
Criticisms of the pressure
the exams placed on students, and its reduction of schooling to exam preparation was a staple of
public discourse on education. Some schools offered special classes held in the evenings or
weekends and collected tuition for them. This was especially common in Seoul and Pusan which
had the greatest concentration of students, money, and socially ambitious parents.10
When the when the military government under Park Chung Hee (1961-1979) came to
power, it sought to control school entry exams by restricting applicants to middle schools and
high schools in their resident city or province, but these efforts failed. The most significant
reform of the examination system under Park Chung Hee was the abolition of the middle school
and high school entrance examination carried out in stages between 1969 and 1975. The
abolition of the middle school and the high school examination a few years later did not
significantly reduce the pressure on examinations, however, but shifted the entire focus of
education to the college entrance examination. Consequently, there was no abatement in the
heated competition for college entrance and its attendant evils; rather, competition only became
more intense. The greatest evil was the varying reputation of school districts. For in spite of all
the efforts at equalization, the reputation of certain school districts for producing the greatest
number of college entrance passers grew. Students often illegally transferred into schools from a
less reputable school district. Residency could be faked, and regular crackdowns had to be held.
The removal of illegal transfers could occasionally result in noisy protests such as in the spring
of 1974, when a number of pupils refused to move back to their own districts.11 In the same year
in Pusan in the summer of 1974 500 pupils from rural areas protested their ordered transfer.12
Families continued to find ways to circumvent regulations.
When Chun Du Hwan came to power in 1980 his administration sought to gain
legitimacy by carrying out what was called July 30 Education Reform introduced a new College
Entrance Achievement Test.13 Naesin was given greater weight and colleges could admit up to
30 percent of students over their quota, but they had to graduate only their allotted quota. This
“admission over quota, graduation by quota” policy, as it was labeled, meant that institutions of
higher learning had to “flunk out” a substantial number of students by their senior year in college.
This was a new practice, since in South Korea few students dropped out of college, and fewer
flunked out. But universities unwilling to lose tuition revenue or to angry parents saw to it that
few students actually had to withdraw. More ineffective reforms were carried out in the 1990s
but brought no fundamental change in the use of entrance examinations as the main mechanism
for deciding who entered higher units of schooling and prestige institutions.
Parental drive to seek prestige degrees for their children created the issue of private
lessons, a problem that has plagued education since the 1950s. From 1945 South Korean
education was largely paid for by students and their parents for one of the most pronounced
features of the Korean educational system was the weak fiscal support given to it by the state. A
variety of school fees, compulsory PTA dues, fees for exam papers, and informal gifts to
teachers made schooling at all levels a financial burden for the those with modest incomes.
Gradually the state increased its share of spending on public education but growth in private
lessons meant the financial burden of schooling for most Korean families did not diminish. The
greatest single factor in the escalating price of schooling was private tutoring and out-of-school
lessons known as kwaoe. Kwaoe not only placed an enormous burden on Korean families, but
accentuated the differences in economic income among sectors of society, undermining the
policy of egalitarian access to education. Furthermore, it represented a drain of resources that
economic planners would rather have seen in savings and used for capital investment. As early
as November 1955, President Rhee issued a public statement ordering all schools to end these
extra classes. In the same statement he urged all schools and officials to "make a maximum
effort to combat the evil practice."14 This began a pattern of periodically banning extra classes
and then lifting the bans after admitting the ban’s ineffectiveness that continued for the next four
decades. An official ban on private tutoring in 1980, for example, proved to be ineffective, was
moderated and eventually abandoned.
The Korean Educational Development Institute in early 1995 estimated that families paid
17 trillion w4n (US$ 21 billion) on direct educational expenditure such as tuition, mandatory
fees, extracurricular activities sponsored by schools, transportation, and textbooks. By contrast,
total government public expenditure on education in 1994 amounted to 16.7 trillion w4n. That is,
the public paid 51 percent of the total direct cost of education. In addition, an estimated six
trillion w4n was spent on private tutoring. According to the KEDI study, when tutoring was
included, parents and students absorbed 69 percent of the costs of education.15
Expenses has only risen it recent years. Wealthier parents began sending children abroad
when the restrictions on overseas travel eased after the 1988 Seoul Olympics. Thousands of
families sent children to U.S. high schools where they would pay a Korean family in America an
average of two or three thousand U.S. dollars a month to watch over their child. A 1999 study
found that costs of education rose 2.5 times from 1988 and 1998, outstripping the increase in cost
of food, housing, health, transportation, utilities or any other major category of expenses.16
According to a report of the National Statistical Office in 1997, urban workers spent 9.8 percent
of their income on education up from 6.7 percent in 1987, while rural families devoted a smaller
proportion of their income to education. South Korea, in 1997, was 85 percent urban. The
magnitude of this expenditure can perhaps be understood by comparing it with Japan, where a
similar obsession with educational achievement had created the same reliance on expenditures on
private lessons and tutoring. In Japan, urban workers spent 5.4 percent of their income on
education up from 4.7 percent in 1987.17 The financial crisis of 1997-1998 may have slowed
spending a bit but after 2000 spending on private tutoring and cram schools grew at an alarming
rate. An OECD report in 2005 found Koreans spent a far higher percentage of their personal
income on education than citizens of any other OECD member.18
One of the great contradictions of South Korean culture has been the concern for
assigning rank and status in a society where egalitarian ideals were strong. There was an
informal ranking system for secondary schools and universities that ran counter to the strong
egalitarian strain in South Korea culture. In public policy this egalitarian tradition was expressed
as “uniformity of education.” It took two forms. One was the idea that educational opportunity
should be open to all. As the debates over the Education Law illustrated, there was a strong
belief in universal educational opportunity. This idea stemmed from the spread of egalitarian
and democratic ideas that rejected the rigid and largely hereditary class structure that had
characterized the country to the end of the nineteenth century. The American missionaries,
Japanese rulers and Korean intellectuals exposed to modern ideas all preached a sort of
democratic ideal of a society based on merit. The concept of equal opportunity had some basis
in the nation’s traditions as well. Confucianism had always stressed the idea of merit as the only
valid criterion for judging an individual and awarding status to him. Within the Confucian
school of thought was another powerful idea: that each person had the capability to be a moral
exemplar to provide leadership in society. Since education was a key to moral perfection,
education by implication was something that any person could utilize in order to manifest his
virtue. In practice, access to higher educational institu

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลกระทบของความต้องการทางสังคมในการพัฒนาทางการศึกษา ความต้องการนิยมเข้าศึกษามีพลังขับเคลื่อนทางการศึกษาขยายตัวแต่ได้นำหมายเลขของปัญหา ตัวอย่างเช่น หลังจาก 1945 สังคมความต้องการศึกษานำไปสู่อะไรกดเกาหลีเรียกว่า "คลั่งไคล้สอบ" 4preoccupation กับสอบเข้า การทรมานทำสำหรับนักเรียนที่เกาหลีใต้เริ่ม ด้วยการตรวจสอบรายการมัธยมที่สิบสอง - ปี olds เอา และต่อด้วยโรงเรียนสูงทางเข้าสอบ และ culminated ในการทดสอบเข้ามหาวิทยาลัย วิจารณ์การเน้นสอบเข้าใน หมู่นักการศึกษา และ กด ปรากฏหลังจากปลดปล่อยจากญี่ปุ่น ก่อนที่ 1949 สั่งการกระทรวงของศึกษา (หมอ) ในที่นี้สอบเข้าถูกแทนที่ ด้วยการทดสอบทางกายภาพ และทางปัญญา admittance ที่ระดับสูงศึกษายังยึด naesin รายงาน โดยอาจารย์สำเร็จและ character.7 สำหรับเด็กนี้พิสูจน์ยากที่จะใช้ ไม่สามารถตกลงเงื่อนไขสำหรับทดสอบปัญญาขึ้น และดูเหมือนสับสน และกำหนดรายงานของครู เพิ่มเติมมีทดลองด้วยการใช้ของ naesin แต่โดยทั่วไป ทางไปสู่โรงเรียนมัธยมในเอช่วงทศวรรษ 1950 และทศวรรษ 1940 โดยถูกตามหัวข้อเขียนทดสอบโดยเจ้าหน้าที่ของโรงเรียนหรือการศึกษาจังหวัดboard.8 ในระดับมหาวิทยาลัยที่เขียนเข้า สอบตามเรื่องที่กำหนดโดยแต่ละมหาวิทยาลัย ในกรณีของโรงเรียนมัธยม ย่อทดลองสอบแห่งชาติใน 1954 พิสูจน์ ดังนั้นกฏหมายก็ยกเลิก year.9 ต่อไปนี้ วิจารณ์ความดันวางข้อสอบนักเรียน และลดการศึกษาเพื่อเตรียมเป็นตั๋วเย็บกระดาษของวาทกรรมสาธารณะในการศึกษา บางโรงเรียนให้เรียนพิเศษที่จัดขึ้นในช่วงเย็น หรือวันหยุดสุดสัปดาห์และค่าเล่าเรียนที่เก็บรวบรวมไว้ นี้อยู่ทั่วไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งในโซลและปูซานซึ่งมีความเข้มข้นสูงสุดของนักเรียน เงิน และ parents.10 สังคมทะเยอทะยาน เมื่อเมื่อรัฐบาลทหารภายใต้สวนฮี้ Chung (1961-1979) มาพลังงาน มันพยายามที่จะควบคุมสอบรายการโรงเรียน โดยการจำกัดการสมัครโรงเรียนกลาง และโรงเรียนสูงในเมืองอยู่ หรือจังหวัด แต่ความพยายามเหล่านี้ล้มเหลว สำคัญที่สุดปฏิรูประบบตรวจสอบภายใต้สัง Chung พาร์คถูกเลิกโรงเรียนมัธยมต้นและสอบเข้าโรงเรียนมัธยมดำเนินการในขั้นตอนระหว่าง 1969 และ 1975 ที่เลิกโรงเรียนมัธยมต้นและมัธยมสอบกี่ปีไม่อย่างมีนัยสำคัญช่วยลดความดัน ตรวจอย่างไรก็ตาม แต่เปลี่ยนโฟกัสของทั้งหมดการศึกษาการสอบเข้าวิทยาลัย ดังนั้น มีไม่ลดหย่อนในการแข่งขันว่ายเข้าวิทยาลัยและความชั่วร้ายผู้เข้าร่วมประชุม ค่อนข้าง แข่งขันจะกลายเป็นรุนแรงมากขึ้น ความชั่วร้ายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดมีชื่อเสียงแตกต่างกันของเขตโรงเรียน สำหรับแม้ทั้งหมดความพยายามในการปรับแต่ง ชื่อเสียงของเขตบางโรงเรียนสำหรับผลิตยิ่งใหญ่ที่สุดจำนวนวิทยาลัยเข้า passers โต นักเรียนมักจะผิดกฎหมายถูกโอนย้ายไปโรงเรียนจากการเขตการศึกษามีน้อย สามารถหลอกซี่ และขบวนการปกติมีการจัดบางครั้งอาจทำในประท้วงเสียงดังเช่นการลบการโอนย้ายที่ไม่ถูกต้องในฤดูใบไม้ผลิของ 1974 เมื่อจำนวน นักเรียนปฏิเสธที่จะย้ายกลับไปที่ districts.11 ของตนเองในปีเดียวกันในปูซานในช่วงฤดูร้อนของ 1974 500 นักเรียนจากชนบทปฏิเสธจ่าย transfer.12 สั่งของพวกเขาครอบครัวอย่างต่อเนื่องเพื่อหาวิธีที่จะหลีกเลี่ยงกฎข้อบังคับ เมื่อ Chun Du Hwan มาสู่อำนาจในปี 1980 เขาจัดการขอรับชอบธรรม โดยสิ่งเรียกว่า 30 ก.ค. ศึกษานำวิทยาลัยใหม่Naesin Test.13 ความสำเร็จเข้าให้มากกว่า และวิทยาลัยสามารถยอมรับถึงร้อยละ 30 ของนักเรียนมากกว่าโควต้าของพวกเขา แต่พวกเขามีการศึกษาเท่าของโควตาจัดสรร นี้"สมัครผ่านโควตา ศึกษา โดยโควต้า" นโยบาย ถูกป้าย ขึ้น ที่สถาบันเรียนรู้อุดมการ "flunk ออก" พบจำนวนนักเรียนปีผู้อาวุโสในวิทยาลัยได้นี้ถูกฝึกใหม่ เนื่องจากประเทศเกาหลีใต้ นักเรียนน้อยหลุดวิทยาลัย และน้อยflunked ออก แต่ไม่ยอมสูญเสียรายได้ค่าเล่าเรียน หรือให้ผู้ปกครองโกรธเห็นไปที่มหาวิทยาลัย นักเรียนบางจริงได้ถอน ปฏิรูปที่ไม่มีประสิทธิภาพมากขึ้นได้ดำเนินการในปี 1990แต่นำไม่เปลี่ยนแปลงขั้นพื้นฐานในการใช้สอบเข้าเป็นกลไกหลักสำหรับการตัดสินใจ ที่ป้อนหน่วยสูงของสถาบันศึกษาและเพรสทีจ ขับรถผู้ปกครองไปหาองศาศักดิ์ศรีลูกสร้างปัญหาส่วนตัวบทเรียน ปัญหาที่ได้เลือกศึกษาตั้งแต่ จากเกาหลีใต้ 1945ส่วนใหญ่ถูกจ่ายสำหรับการศึกษา โดยนักเรียนและผู้ปกครองของพวกเขาหนึ่งออกเสียงมากที่สุดลักษณะการทำงานของระบบการศึกษาเกาหลีได้สนับสนุนทางการเงินอ่อนแอให้มัน โดยรัฐ Aค่าเล่าเรียน ค่า PTA กสิ่ง ค่ากระดาษสอบ และของขวัญอย่างไม่เป็นทางการที่หลากหลายครูทำ schooling ที่ระดับภาระทางการเงินสำหรับผู้มีรายได้เจียมเนื้อเจียมตัวค่อย ๆ รัฐเพิ่มส่วนแบ่งของค่าใช้จ่ายในการศึกษาสาธารณะแต่ในส่วนตัวบทเรียนหมายถึง ภาระทางการเงินของการศึกษาสำหรับครอบครัวเกาหลีส่วนใหญ่ไม่ได้หรอไม่ ที่ปัจจัยเดียวมากที่สุดในราคา escalating ประถมสอนหนังสือและออกโรงเรียนบทเรียนที่เรียกว่า kwaoe Kwaoe ไว้เป็นภาระมหาศาลบนครอบครัวเกาหลี ไม่เพียง แต่ความแตกต่างในรายได้เศรษฐกิจระหว่างภาคส่วนของสังคม ตาร์บั่นทอนการนโยบายของ egalitarian เข้าศึกษา นอกจากนี้ มันแสดงการไหลของทรัพยากรที่ผู้วางแผนเศรษฐกิจจะค่อนข้างมีเห็นในประหยัด และใช้เงินลงทุน ก่อนที่เป็น 1955 พฤศจิกายน ประธานาธิบดี Rhee ออกแถลงการณ์สั่งโรงเรียนทั้งหมดสิ้นสุดเหล่านี้ห้องเรียนพิเศษ ในงบเดียวกัน เขาเรียกร้องให้ทุกโรงเรียนและเจ้าหน้าที่ "ให้มากที่สุดพยายามต่อสู้กับการปฏิบัติชั่วร้าย" 14 นี้เริ่มรูปแบบของการห้ามเรียนเสริมเป็นระยะ ๆแล้ว ยกห้ามหลัง admitting ineffectiveness ของบ้านที่ต่อเนื่องสำหรับ 4 ถัดไปทศวรรษที่ผ่านมา มีการห้ามอย่างเป็นทางการส่วนตัวกวดวิชาใน 1980 เช่น พิสูจน์ให้ผลมีควบคุม และการยกเลิกในที่สุด เกาหลีศึกษาพัฒนา สถาบันในช่วงประเมินครอบครัวจ่ายw4n 17 ล้านล้าน (21 พันล้านเหรียญสหรัฐฯ) โดยตรงในรายจ่ายเพื่อการศึกษาเช่นค่าเล่าเรียน บังคับค่าธรรมเนียม สนับสนุน โดยโรงเรียน ขนส่ง และตำราวิชาการ โดยคมชัดรัฐบาลรวมรายจ่ายสาธารณะในการศึกษาในปี 1994 มี w4n 16.7 ล้านล้าน นั่นก็คือประชาชนจ่าย 51 เปอร์เซ็นต์ของต้นทุนรวมโดยตรงของการศึกษา นอกจากนี้ 6 การประเมินw4n ทริลเลียนถูกใช้ในการสอนหนังสือส่วนตัว ตาม KEDI ถูกศึกษา เมื่อกวดวิชารวม ผู้ปกครองและนักเรียนดูด 69 เปอร์เซ็นต์ของต้นทุน education.15 ค่าใช้จ่ายได้เฉพาะเกิดขึ้นมันปีที่ผ่านมา ผู้ปกครอง wealthier เริ่มส่งเด็กต่างประเทศเมื่อข้อจำกัดในการเดินทางต่างประเทศบรรเทาหลังจากโอลิมปิกโซล 1988 พันครอบครัวส่งเด็กไปโรงเรียนสูงของสหรัฐอเมริกาที่พวกเขาจะต้องจ่ายในอเมริกาครอบครัวเกาหลีค่าเฉลี่ยของสอง หรือสามพันเหรียญต่อเดือนการดูแลลูก การศึกษา 1999found that costs of education rose 2.5 times from 1988 and 1998, outstripping the increase in cost
of food, housing, health, transportation, utilities or any other major category of expenses.16
According to a report of the National Statistical Office in 1997, urban workers spent 9.8 percent
of their income on education up from 6.7 percent in 1987, while rural families devoted a smaller
proportion of their income to education. South Korea, in 1997, was 85 percent urban. The
magnitude of this expenditure can perhaps be understood by comparing it with Japan, where a
similar obsession with educational achievement had created the same reliance on expenditures on
private lessons and tutoring. In Japan, urban workers spent 5.4 percent of their income on
education up from 4.7 percent in 1987.17 The financial crisis of 1997-1998 may have slowed
spending a bit but after 2000 spending on private tutoring and cram schools grew at an alarming
rate. An OECD report in 2005 found Koreans spent a far higher percentage of their personal
income on education than citizens of any other OECD member.18
One of the great contradictions of South Korean culture has been the concern for
assigning rank and status in a society where egalitarian ideals were strong. There was an
informal ranking system for secondary schools and universities that ran counter to the strong
egalitarian strain in South Korea culture. In public policy this egalitarian tradition was expressed
as “uniformity of education.” It took two forms. One was the idea that educational opportunity
should be open to all. As the debates over the Education Law illustrated, there was a strong
belief in universal educational opportunity. This idea stemmed from the spread of egalitarian
and democratic ideas that rejected the rigid and largely hereditary class structure that had
characterized the country to the end of the nineteenth century. The American missionaries,
Japanese rulers and Korean intellectuals exposed to modern ideas all preached a sort of
democratic ideal of a society based on merit. The concept of equal opportunity had some basis
in the nation’s traditions as well. Confucianism had always stressed the idea of merit as the only
valid criterion for judging an individual and awarding status to him. Within the Confucian
school of thought was another powerful idea: that each person had the capability to be a moral
exemplar to provide leadership in society. Since education was a key to moral perfection,
education by implication was something that any person could utilize in order to manifest his
virtue. In practice, access to higher educational institu

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลกระทบของความต้องการในการพัฒนาสังคมการศึกษาความต้องการที่เป็นที่นิยมสำหรับการเข้าถึงการศึกษาได้รับแรงผลักดันที่อยู่เบื้องหลังการศึกษาการขยายตัวแต่มันได้นำไปสู่ยังมีจำนวนของปัญหาที่เกิดขึ้น ยกตัวอย่างเช่นเร็ว ๆ นี้หลังจากปี 1945 สังคมความต้องการสำหรับการศึกษานำไปสู่สิ่งสื่อมวลชนเกาหลีเรียกว่า"การตรวจสอบความบ้าคลั่งที่" 4 ลุ่มหลงกับการสอบเข้า ความเจ็บปวดข้อสอบสำหรับนักเรียนชาวเกาหลีใต้เริ่มต้นด้วยการตรวจสอบการเข้ากลางโรงเรียนที่เด็กอายุสิบสองปีเอาและยังคงมีการสอบเข้าโรงเรียนมัธยมและculminated ในการทดสอบทางเข้ามหาวิทยาลัย คำติชมของความสำคัญกับการสอบเข้าในหมู่นักการศึกษาและในการกดปรากฏไม่นานหลังจากที่การปลดปล่อยจากประเทศญี่ปุ่น เป็นช่วงต้นปี 1949 กระทรวงศึกษาธิการ (MOE) ในการตอบสนองคำสั่งให้สอบเข้าจะถูกแทนที่ด้วยการทดสอบทางปัญญาและทางกายภาพและการอนุญาติให้อยู่ในระดับที่สูงขึ้นว่าการศึกษาจะยังขึ้นอยู่กับ naesin รายงานโดยครูของความสำเร็จของเด็กและตัวละคร 0.7 นี้พิสูจน์ยากที่จะใช้ เกณฑ์สำหรับการทดสอบทางปัญญาไม่สามารถตกลงกันและรายงานของครูดูเหมือนโดยพลการและทำให้เกิดความสับสน มีการทดลองต่อไปด้วยคือการใช้ naesin แต่โดยทั่วไปทางเข้าโรงเรียนมัธยมในช่วงปลายปี 1940 และปี 1950 ได้รับการกำหนดโดยการทดสอบเรื่องการเขียนจัดทำโดยเจ้าหน้าที่ของโรงเรียนหรือการศึกษาจังหวัดboard.8 ในระดับมหาวิทยาลัยที่เขียนสอบเข้า ขึ้นอยู่กับพื้นที่ที่อาจได้รับจากแต่ละมหาวิทยาลัย เช่นในกรณีของโรงเรียนมัธยมที่การทดสอบสั้น ๆ กับการสอบระดับชาติในปี1954 ได้รับการพิสูจน์เป็นที่นิยมเพื่อให้มันหยุดดังต่อไปนี้ year.9 วิพากษ์วิจารณ์ของความดันการสอบที่วางอยู่บนนักเรียนและการลดลงของการศึกษาเพื่อเตรียมสอบเป็นหลักของวาทกรรมของประชาชนเกี่ยวกับการศึกษา บางโรงเรียนเสนอชั้นเรียนพิเศษที่จัดขึ้นในช่วงเย็นหรือวันหยุดสุดสัปดาห์และรวบรวมการเรียนการสอนสำหรับพวกเขา นี้เป็นเรื่องธรรมดาโดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรุงโซลและปูซานซึ่งมีความเข้มข้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของนักเรียนเงินและมีความทะเยอทะยาน parents.10 สังคมเมื่อเมื่อรัฐบาลทหารภายใต้ปาร์คจุงฮี(1961-1979) มาถึงอำนาจก็พยายามที่จะควบคุมการสอบเข้าโรงเรียนโดยการ จำกัด การสมัครเข้าเรียนในโรงเรียนกลางและโรงเรียนมัธยมในเมืองถิ่นที่อยู่ของพวกเขาหรือจังหวัดแต่ความพยายามเหล่านี้ล้มเหลว ที่สำคัญที่สุดการปฏิรูประบบการตรวจสอบภายใต้ปาร์คจุงฮีเป็นการยกเลิกของโรงเรียนมัธยมและสอบเข้าโรงเรียนมัธยมดำเนินการในขั้นตอนระหว่างปี1969 และปี 1975 การยกเลิกของโรงเรียนกลางและการตรวจสอบโรงเรียนมัธยมไม่กี่ปีต่อมาไม่ได้อย่างมีนัยสำคัญลดความดันในการตรวจสอบอย่างไรก็ตาม แต่ขยับโฟกัสทั้งหมดของการศึกษาเพื่อการสอบเข้ามหาวิทยาลัย ดังนั้นมีการลดในไม่มีการแข่งขันที่รุนแรงในการเข้ามหาวิทยาลัยและผู้ดูแลความชั่วร้ายของตน แต่กลายเป็นเพียงการแข่งขันที่รุนแรงมากขึ้น ความชั่วร้ายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือชื่อเสียงที่แตกต่างของโรงเรียน สำหรับทั้งๆที่ทุกความพยายามที่เท่าเทียมกันที่ชื่อเสียงของโรงเรียนบางอย่างสำหรับการผลิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุดจำนวนคนเข้ามหาวิทยาลัยเพิ่มขึ้น นักเรียนมักจะโอนผิดกฎหมายเข้าไปในโรงเรียนจากโรงเรียนที่มีชื่อเสียงน้อยอำเภอ Residency อาจจะแกล้งและปราบปรามปกติจะต้องมีการจัดขึ้น. การกำจัดของการถ่ายโอนที่ผิดกฎหมายในบางครั้งอาจทำให้เกิดการประท้วงที่มีเสียงดังเช่นในฤดูใบไม้ผลิของปี 1974 เมื่อจำนวนนักเรียนปฏิเสธที่จะย้ายกลับไป districts.11 ของตัวเองในแบบเดียวกัน ปีในปูซานในฤดูร้อนของปี1974 500 นักเรียนจากพื้นที่ชนบทประท้วงของพวกเขาได้รับคำสั่ง transfer.12 ครอบครัวอย่างต่อเนื่องเพื่อหาวิธีที่จะหลีกเลี่ยงกฎระเบียบ. เมื่อจุนฮวาน Du เข้ามาสู่อำนาจในปี 1980 การบริหารของเขาพยายามที่จะได้รับความชอบธรรมจากการดำเนินการตามสิ่งที่เรียกว่าเดือนกรกฎาคมการปฏิรูปการศึกษา 30 แนะนำวิทยาลัยใหม่เข้าTest.13 Naesin ความสำเร็จได้รับน้ำหนักมากขึ้นและวิทยาลัยสามารถยอมรับได้ถึงร้อยละ30 ของนักเรียนเกินโควต้าของพวกเขา แต่พวกเขาจะต้องจบการศึกษาเพียงอย่างเดียวของพวกเขาได้รับการจัดสรรโควต้า นี้"เข้ารับการรักษามากกว่าโควต้าที่สำเร็จการศึกษาจากโควต้า" นโยบายตามที่มันถูกตราหน้าว่าหมายความว่าสถาบันการศึกษาระดับสูงมีการ"ตกออก" จำนวนมากของนักเรียนโดยปีสุดท้ายของพวกเขาในวิทยาลัย. นี่คือการปฏิบัติใหม่เนื่องจากในภาคใต้ เกาหลีนักเรียนไม่กี่ออกจากวิทยาลัยและน้อยล้มเหลวออก แต่มหาวิทยาลัยไม่เต็มใจที่จะสูญเสียรายได้จากการเรียนการสอนให้กับผู้ปกครองหรือโกรธเห็นว่านักเรียนไม่กี่จริงต้องถอนตัว การปฏิรูปไม่ได้ผลเพิ่มเติมได้ดำเนินการในปี 1990 แต่นำมาไม่มีการเปลี่ยนแปลงขั้นพื้นฐานในการใช้สอบเข้าเป็นกลไกหลักในการตัดสินใจที่เข้าหน่วยที่สูงขึ้นของการศึกษาและสถาบันศักดิ์ศรี. ไดรฟ์ของผู้ปกครองที่จะแสวงหาองศาศักดิ์ศรีสำหรับเด็กของพวกเขาสร้างปัญหาส่วนตัวบทเรียนปัญหาที่มี plagued การศึกษาตั้งแต่ปี 1950 ที่ 1945 จากเกาหลีใต้การศึกษาได้จ่ายส่วนใหญ่โดยนักเรียนและผู้ปกครองของพวกเขาสำหรับหนึ่งในที่เด่นชัดมากที่สุดคุณสมบัติของระบบการศึกษาของเกาหลีคือการสนับสนุนทางการคลังที่อ่อนแอกำหนดให้โดยรัฐ ความหลากหลายของค่าเล่าเรียน, ค่าธรรมเนียมการศึกษาภาคบังคับ PTA ค่าธรรมเนียมสำหรับเอกสารสอบและของขวัญทางการครูทำให้การเรียนการสอนในทุกระดับเป็นภาระทางการเงินสำหรับผู้ที่มีรายได้เจียมเนื้อเจียมตัว. ค่อยๆรัฐเพิ่มส่วนแบ่งของการใช้จ่ายในการศึกษาของประชาชน แต่การเจริญเติบโตในภาคเอกชนบทเรียนหมายถึงภาระทางการเงินของการศึกษาสำหรับครอบครัวเกาหลีส่วนใหญ่ไม่ได้ลดน้อยลง ปัจจัยเดียวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในราคาที่เพิ่มขึ้นของการศึกษาคือการสอนส่วนตัวและออกจากโรงเรียนบทเรียนที่รู้จักกันเป็น kwaoe Kwaoe ไม่เพียง แต่วางภาระอย่างใหญ่หลวงต่อครอบครัวเกาหลี แต่เน้นความแตกต่างในรายได้ทางเศรษฐกิจระหว่างภาคของสังคมเน้นนโยบายในการเข้าถึงคุ้มกับการศึกษา นอกจากนี้ยังเป็นตัวแทนของท่อระบายน้ำของทรัพยากรที่นักวางแผนทางเศรษฐกิจค่อนข้างจะได้เห็นในการออมและการใช้เงินทุนสำหรับการลงทุน เป็นช่วงต้นเดือนพฤศจิกายน 1955 ประธานอีออกแถลงการณ์ประชาชนสั่งซื้อทุกโรงเรียนเหล่านี้จะยุติการเรียนพิเศษ ในคำสั่งเดียวกันเขาเรียกร้องให้ทุกโรงเรียนและเจ้าหน้าที่จะ "ให้สูงสุดความพยายามที่จะต่อสู้กับการปฏิบัติที่ชั่วร้าย." 14 นี้เริ่มรูปแบบของการเป็นระยะห้ามเรียนพิเศษแล้วยกห้ามหลังจากที่ยอมรับไม่ได้ผลห้ามของที่อย่างต่อเนื่องสำหรับสี่ต่อไปทศวรรษที่ผ่านมา. การห้ามอย่างเป็นทางการในการสอนของภาคเอกชนในปี 1980 เช่นการพิสูจน์แล้วว่าได้ผลถูกตรวจสอบและถูกทอดทิ้งในที่สุด. สถาบันพัฒนาเกาหลีศึกษาในช่วงต้นปี 1995 ที่คาดว่าครอบครัวจ่าย17000000000000 w4n (US $ 21000000000) ในค่าใช้จ่ายในการศึกษาโดยตรงเช่น ค่าเล่าเรียนบังคับค่าธรรมเนียมกิจกรรมนอกหลักสูตรการสนับสนุนจากโรงเรียนการขนส่งและตำรา ในทางตรงกันข้ามรัฐบาลรวมค่าใช้จ่ายของประชาชนเกี่ยวกับการศึกษาในปี 1994 มีจำนวน 16700000000000 w4n นั่นคือประชาชนที่จ่ายร้อยละ 51 ของค่าใช้จ่ายรวมทางตรงของการศึกษา นอกจากนี้ประมาณหกล้านล้าน w4n ถูกใช้ในการสอนส่วนตัว จากการศึกษา Kedi เมื่อถูกสอนรวมผู้ปกครองและนักเรียนดูดซึมได้69 เปอร์เซ็นต์ของค่าใช้จ่ายของ education.15 ค่าใช้จ่ายได้เพิ่มขึ้นเพียง แต่ปีที่ผ่านมา พ่อแม่ผู้ปกครองโพ้นทะเลเริ่มส่งเด็กในต่างประเทศเมื่อข้อ จำกัด ในการเดินทางไปต่างประเทศปรับตัวลดลงหลังจากที่การแข่งขันกีฬาโอลิมปิก 1988 ที่กรุงโซล หลายพันครอบครัวส่งลูกไปยังสหรัฐอเมริกาโรงเรียนมัธยมที่พวกเขาจะจ่ายเงินให้ครอบครัวเกาหลีอเมริกาเฉลี่ยของสองหรือสามพันเหรียญสหรัฐต่อเดือนเพื่อดูมากกว่าเด็กของพวกเขา 1999 การศึกษาพบว่าค่าใช้จ่ายของการศึกษาเพิ่มขึ้น2.5 เท่าจากปี 1988 และปี 1998 ก้าวหน้าเพิ่มขึ้นในค่าใช้จ่ายของอาหารที่อยู่อาศัย, สุขภาพ, การขนส่ง, สาธารณูปโภคหรือประเภทอื่น ๆ ที่สำคัญของ expenses.16 ตามรายงานของสำนักงานสถิติแห่งชาติใน ปี 1997 คนงานในเมืองที่การใช้จ่ายร้อยละ 9.8 ของรายได้ของพวกเขาในการศึกษาขึ้นจากร้อยละ 6.7 ในปี 1987 ในขณะที่ครอบครัวในชนบทที่มีขนาดเล็กเพื่อรองรับสัดส่วนของรายได้ของพวกเขาเพื่อการศึกษา เกาหลีใต้ในปี 1997 เป็นร้อยละ 85 ในเขตเมือง ขนาดของค่าใช้จ่ายนี้อาจจะสามารถเข้าใจได้โดยเปรียบเทียบกับประเทศญี่ปุ่นที่ครอบงำจิตใจคล้ายกับผลสัมฤทธิ์ทางการศึกษาได้สร้างความเชื่อมั่นเช่นเดียวกันกับค่าใช้จ่ายในการเรียนการสอนภาคเอกชนและ ในประเทศญี่ปุ่นคนงานในเมืองที่การใช้จ่ายร้อยละ 5.4 ของรายได้ของพวกเขาในการศึกษาขึ้นจากร้อยละ4.7 ใน 1,987.17 วิกฤตการณ์ทางการเงินของ 1997-1998 อาจมีการชะลอตัวการใช้จ่ายเล็กน้อยแต่หลังจากที่ 2000 การใช้จ่ายในการสอนภาคเอกชนและโรงเรียนกวดวิชาขยายตัวที่น่ากลัวอัตรา รายงานของ OECD ในปี 2005 พบว่าชาวเกาหลีใช้เวลาร้อยละของส่วนตัวของพวกเขาสูงกว่ารายได้ที่เกี่ยวกับการศึกษากว่าพลเมืองของOECD อื่น ๆ member.18 หนึ่งในความขัดแย้งที่ดีของวัฒนธรรมเกาหลีได้รับความกังวลสำหรับการกำหนดตำแหน่งและสถานะในสังคมที่คุ้มอุดมคติที่แข็งแกร่ง มีเป็นระบบการจัดอันดับเป็นทางการสำหรับโรงเรียนมัธยมและมหาวิทยาลัยที่วิ่งสวนทางกับที่แข็งแกร่งความเครียดคุ้มในวัฒนธรรมของเกาหลีใต้ ในการกำหนดนโยบายสาธารณะประเพณีนี้คุ้มก็แสดงว่า "ความสม่ำเสมอของการศึกษา." มันต้องใช้เวลาสองรูปแบบ หนึ่งคือความคิดที่ว่าโอกาสทางการศึกษาควรจะเปิดให้ทุกคน ขณะที่การอภิปรายที่ผ่านกฎหมายการศึกษาแสดงให้เห็นมีความแข็งแกร่งความเชื่อในโอกาสทางการศึกษาสากล ความคิดนี้เกิดจากการแพร่กระจายของคุ้มความคิดและประชาธิปไตยที่ปฏิเสธโครงสร้างระดับแข็งและการถ่ายทอดทางพันธุกรรมส่วนใหญ่ที่มีลักษณะของประเทศที่ส่วนท้ายของศตวรรษที่สิบเก้า มิชชันนารีชาวอเมริกันผู้ปกครองญี่ปุ่นและเกาหลีปัญญาชนสัมผัสกับความคิดที่ทันสมัยเทศน์การจัดเรียงของที่เหมาะประชาธิปไตยของสังคมบนพื้นฐานของคุณธรรม แนวคิดของโอกาสที่เท่าเทียมกันมีพื้นฐานบางอย่างในประเพณีของประเทศได้เป็นอย่างดี ขงจื้อได้เน้นเสมอความคิดของบุญเป็นเพียงเกณฑ์ที่ถูกต้องสำหรับการตัดสินบุคคลและสถานะการมอบรางวัลให้กับเขา ภายในขงจื้อโรงเรียนคิดเป็นอีกหนึ่งความคิดที่มีประสิทธิภาพ: ว่าแต่ละคนมีความสามารถที่จะเป็นทางศีลธรรมแบบให้เป็นผู้นำในสังคม เนื่องจากการศึกษาเป็นกุญแจสำคัญเพื่อความสมบูรณ์แบบทางศีลธรรม, การศึกษาโดยปริยายเป็นสิ่งที่บุคคลใดสามารถใช้ในการสั่งซื้อที่จะประจักษ์ของเขาอาศัยอำนาจตาม ในทางปฏิบัติการเข้าถึงการศึกษาที่สูงขึ้น institu

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลกระทบของความต้องการทางสังคมในการพัฒนาการศึกษา

ความต้องการที่เป็นที่นิยมสำหรับการเข้าถึงการศึกษาได้รับแรงผลักดันที่อยู่เบื้องหลังการขยายการศึกษา
แต่มันยังทำให้จำนวนของปัญหา ตัวอย่างเช่นหลังจากปี 1945 , ความต้องการทางสังคม
เพื่อการศึกษา ทำให้กดอะไร ภาษาเกาหลีเรียกว่า " Mania " สอบ
4
วุ่นกับการสอบเข้าทดสอบการอุปสรรคสําหรับ
นักเรียนเกาหลีใต้เริ่มต้นด้วยการสอบเข้า ม.ต้นที่สิบสองขวบได้ และต่อด้วย
เอ็นทรานซ์เข้ามหาวิทยาลัย และ culminated ในการทดสอบ การวิจารณ์ของ
เน้นการสอบเข้าของนักการศึกษาและในหนังสือพิมพ์ที่ปรากฏหลังจากการปลดปล่อย
จากญี่ปุ่น ก่อนปี 1949กระทรวงศึกษาธิการ ( โมเอะ ) ในการสั่ง
เข้าสอบถูกแทนที่ด้วยการทดสอบทางปัญญาและทางกายภาพและที่ห้ามเข้าไปเรียนต่อระดับที่สูงขึ้นจะยัง naesin
ตามรายงานโดยครูผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของเด็ก และตัวละคร 7

นี้พิสูจน์ยากที่จะใช้ . เกณฑ์สำหรับการทดสอบทางสติปัญญาไม่อาจจะตกลงกัน และ
ครูรายงานดูเหมือนโดยพลการ และสับสน มีเพิ่มเติมการทดลองกับ
ใช้ naesin , แต่โดยทั่วไป , เข้าเรียนในโรงเรียนมัธยมในปลายทศวรรษที่ 1940 1950 และถูกกำหนดโดยเขียนเรื่องการทดสอบ
เตรียมโดยเจ้าหน้าที่ของโรงเรียน หรือคณะกรรมการการศึกษา

ที่ 8 จังหวัด และระดับมหาวิทยาลัย เขียนเข้าสอบตามสาขาวิชาที่ได้รับโดย
แต่ละมหาวิทยาลัย .เช่นในกรณีของโรงเรียนโดยย่อ ทดลองกับ
สอบแห่งชาติในปี 1954 พิสูจน์ให้เป็นที่นิยมมันถูกยกเลิกไปในปีต่อไป . 9

สอบวิพากษ์วิจารณ์ความดันวางอยู่บนนักเรียนและการลดของตนเพื่อเตรียมสอบเป็นหลักของ
วาทกรรมสาธารณะเกี่ยวกับการศึกษา บางโรงเรียนให้เรียนพิเศษที่จัดขึ้นในตอนเย็นหรือ
วันหยุดสุดสัปดาห์ และเก็บค่าเล่าเรียนสำหรับพวกเขา นี้เป็นเรื่องธรรมดาโดยเฉพาะอย่างยิ่งในโซลและปูซานซึ่งมีความเข้มข้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของ
นักเรียน , เงิน , และผู้ปกครองทะเยอทะยานสังคม 10
เมื่อเมื่อรัฐบาลทหารภายใต้ปาร์คชุงฮี ( 1961-1979 ) มา

พลัง มันพยายามที่จะควบคุมการสอบโดยการสอบสัมภาษณ์เพื่อเข้าเรียนโรงเรียนกลางและ