This chapter was brought to you by

This chapter was brought to you by Endo, AnmesicCat, and Lastear. Chapter 81 of the Web Novel.


Madness and Jealousy

“Shit! Shit! What’s with this! What kind of joke is this!”

It was midnight. Inside a park located on the outskirts of the post town, Hol-ad, one boy was cursing in a hushed voice, punching one of the trees repeatedly. It was Hiyama Daisuke. Hiyama’s eyes were shaking intensely in hatred, agitation, and impatience. Those were truly ugly and impure eyes, from which it was not an exaggeration to they were full of madness.

“As I thought, you really did lose your temper… well, I know it can’t be helped though. After all, your precious, precious princess Kaori was snatched by another man before your eyes, right?”

A voice filled with scorn and slight sympathy rang out from behind such a Hiyama. Fwip, Hiyama immediately turned around. Next, he momentarily raised an expression of relief when he recognized the other person was the one he meeting in secret, and, following that, with his fists clenched, he replied with a voice that was just like a beast’s howl.

“Shut up! Shit! This… this shouldn’t have happened! Why, why is that bastard alive!? Just why did he did that…”

“Don’t be distracted by yourself, I want to have a talk, you know? Also, it will become a serious matter if someone sees us meeting in secret.”

“… I, I don’t have anymore reasons to go along with you… my Kaori is already…”

In between the trees’ shadows created by the moonlight was a person’s silhouette, to whom Hiyama bitterly spoke as he pummeled his fists on the tree.

Hiyama cooperating with this person was only because he heard that he would be able to make Kaori his own. That’s why, with Kaori leaving, he had lost his reason to cooperate, and it was too late to threaten him with exposing his attempt to kill Hajime as the victim could have said it himself.

However, the person in the darkness smiled as its mouth turned curved into a crescent at such a Hiyama, and it once again tempted him just like the devil.

“If she is snatched then just snatch her back. Is it wrong? Fortunately, we have good bait here.”

“…Bait?”

Not knowing what it meant, Hiyama dubiously tilted his head which made that person grinned and nodded.

“That’s right, bait. Even if she puts priority on her feelings and parts from those comrades of hers… her best friends that were always by her side, her childhood friends… do you think she can just leave them be? Especially if she knows they are in a predicament.”

“You…”

“It is easy to call her back. So, there’s no need to be pessimistic about it. Especially in this case, even I got a chill… but I am glad that it resulted in something convenient for me. Yup, it could be said as a godsend. Shall we finish everything once we return to the Imperial Capital? Then… you will surely obtain what you desire, you know?”

“…”

Though knowing it was useless, Hiyama glared at his accomplice that stayed in the shadow. Even receiving his gaze, the person before Hiyama laughed normally.

Though he didn’t know all of this person’s plan, from their previous words, Hiyama could have guessed that it’d involve injuring the other classmates. For their own objective, they could easily betrayed their comrades, with whom they shared joy and sorrow with. Following that, a chill ran down in his spine as he couldn’t feel any guilt from that person.

(A nasty person as always… but, I also cannot back down anymore… I must do it to get my Kaori back… that’s all. There’s nothing to hesitate about. This is for Kaori. I am the justice here.)

Hiyama only thought of himself and his confusion had already been disappeared. Because of his accomplice, he was made to look away from the thing he must see, believing that his action was justified, while it all stemmed from his desire for Kaori.

The silhouette turned silent as it understood Hiyama’s feelings. Smiling, it waited for Hiyama’s answer.

“… Okay. Just like before, I will lend you a hand. However…”

“Aah, I understand. I will obtain what I desired, and you will obtain yours. Give and take, isn’t that a nice word? From now on is crucial. The case in the Imperial Capital too, can I leave that to you?”

Without minding Hiyama’s distorted expression, that person turned on their heels and disappeared, as if merging with the space between the trees. Afterwards, what was left was the fallen boy whose eyes were filled with darkness.

* * *

On the other hand, at the time the suspicious meeting happened in the outskirts of the town, another boy and girl were also standing under the moonlight.

They weren’t in the location where the secret meeting happened, they were on a small, arched bridge, above one of the waterways that passed through between the shops and back alleys of the town. A lot of waterways were built for the large number of restaurants and service buildings, and the boy on the bridge was looking down on the flowing water’s surface as it reflected the moon above it, under the moonlight.

More accurately, he wasn’t looking but “drooping his head”, moreover, his expression was dark, far from its usual shine. The boy’s appearance was just like that a person whose company bankrupted, incurred large amount of debt, and was now despairing about his future as he looked far into the distance, into the twilight. It was our hero, Amanogawa Kouki.

“… Do you not want to talk?”

A voice called out to Kouki who didn’t look away from the moon reflected on the water surface. It was his childhood friend for ten years, the pair of the girl that went away, Yaegashi Shizuku.

Unlike Kouki, Shizuku was entrusting her back to the bridge’s railing, looking up at the moon in the sky. Towards the railing, her trademark ponytail was swaying, playing in the wind. Without looking at his childhood friend, and Shizuku who also not looking at him, Kouki replied as he continued to look at the moon.

“Is there something you want to say?”

“…”

There was no answer, no, Kouki just could not answer her. Even though he was looking at the moon reflected on the water’s surface, what was in his mind was the spectacle of Kaori speaking her feelings. Within her anxiety and rejoice, as if praying, she spoke her feelings without any hint of a lie, which even convinced Kouki, whose denseness was at the level of a chronic disease.

Kouki and Kaori were friends for around ten years, but he was hurt when he saw her beautiful strength, he had never seen Kaori made such expressions. It was just like a bolt out of the blue for him.

Every time he recalled her expression, an unspeakable feeling sprang up in his mind. It was dark and heavy, a truly murky feeling. Unconditionally, without any basis, he believed his thought was a natural one. That was that, his childhood friend, Kaori, would always be by his side, without any change. It could be said he thought of Kaori as his. In other words, he was jealous.

That jealousy, Kouki himself didn’t know as to whether it came from love or just his desire to monopolize her, but the feeling that she was “snatched” from him was swirling in his mind, intensely.

However, it was Kaori herself that decided to go along with the one who “snatched” her away, Hajime (though he would surely object to it). Moreover, he didn’t want to believe and tried to deny the existence called Hajime by challenging him to a duel where he was defeated. His misery, resentment towards Hajime, doubts about Kaori’s feelings, and a lot of other feelings were mixed together, making Kouki’s mind a mess, just like the inside of kicked trash can.

Thus he kept looking at the water and unbeknownst to him, his other childhood friend was already standing beside him without saying anything… his reply from before was also truly not like him. Unable to find his next word, Kouki turned silent.

Sneaking a glance at such a Kouki, Shizuku frowned her brows and with an atmosphere that expressed “It can’t be helped,” she moved her mouth.

“… Right now, Kouki, you are being a pain.”

“… A pain?”

Shizuku’s unexpected reply made Kouki inadvertently parrot her. Shizuku moved her gaze from the moon towards Kouki, and continued her words.

“That’s right. About Kaori, from the beginning she isn’t yours, you know?”

“… That’s… then, are you saying she is Nagumo’s?”

Prick, Kouki’s eyes were shaking as he guessed that, he desperately tried to object that as if cursing it. Hearing that, Shizuku answered with a strong forehead flick. “It hurt-!?,” Kouki instinctively covered his forehead, and leering at him, Shizuku scolded him with a cold voice.

“Idiot. Kaori is her own. Whatever she chooses, wherever she goes, it is up to Kaori to decide that. Of course, even who she wants to be with… is up to her own decision.”

“… Since when? Shizuku, you must have known that, right?”

Without asking “what do you mean,” Shizuku nodded.

“You know… Kaori met Nagumo-kun in middle school… Well, he must have forgotten about it… Rather I also don’t know in what kind of situation they met.”

“…What’s with that. Just what are you trying to say?”

“That is for you to ask Kaori yourself. After all, it is bad for me to say it without her permission.”

“Then, the reason Kaori was always talking to Nagumo in class was truly… that is… because she loves… him?”

“Hmm, that’s right.”

“…”

Shizuku easily told him the truth he didn’t want to hear, which made Kouki make a reproachful gaze. However, Shizuku only thought of it as a passing wind. Angered by her attitude, just like a child throwing a tantrum, Kouki began to spit out what was in his mind.

“… Why, why is it Nagumo. When we were still in Japan, he was an otaku, unmotivated, and he nothing special in terms of sports or studies either… always forcing his laugh, and being out of place… He took a noncommittal attitude whenever Kaori talked to him… he was an otaku… if it w

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทนี้ถูกนำมาให้คุณ โดย Endo, AnmesicCat และ Lastear 81 บทของนวนิยายเว็บบ้าและพระ"คน ขี้ สิ่งนี้ เล่นอะไรนี่"เที่ยงคืนได้ ภายในสวนที่อยู่รอบนอกของเมืองลง Hol-โฆษณา เด็กผู้ชายคนหนึ่งถูก cursing ในเสียง hushed เจาะต้นไม้อย่างใดอย่างหนึ่งซ้ำ ๆ กัน ไดซุเกะ Hiyama ได้ ตาของ Hiyama ถูกสั่นความชัง อาการกังวลต่อ และความอดทน นั้นเป็นการน่าเกลียดอย่างแท้จริง และตา impure ซึ่งไม่ใช่การพูดเกินไปพวกเขาก็เต็มไปด้วยความบ้า"ฉันคิดว่า คุณจริง ๆ ไม่ได้เสียอารมณ์...ดี ฉันรู้ว่า ไม่สามารถช่วยแต่ หลังจากที่ทุก ของมีค่า มีค่าเจ้าหญิงริถูกกระชาก โดยคนอื่นก่อนคุณตา ขวา"รังออกเสียงเต็มไป ด้วยชนและเห็นใจเล็กน้อยพอ Hiyama ดังกล่าว Fwip, Hiyama ทันทีหันไปรอบ ๆ เขาตอบ ด้วยเสียงที่เหมือนสัตว์แบบ howl ด้วย เขาข้ามยกค่าของบรรเทาทุกข์เมื่อเขารับรู้บุคคลอื่นถูกเขาหนึ่งประชุมลับ และ ตามที่ ด้วยหมัดของเขากัด"หยุดพูด ขี้ นี้...นี้ไม่ควรเกิดขึ้น ทำไม ทำไมเป็นลูกครึ่งที่มีชีวิตอยู่ เพียงไม่ได้เขาทำไมที่...""ไม่ต้องคอยกังวล ด้วยตัวเอง ฉันต้องการพูดคุย คุณรู้หรือไม่ มันจะกลายเป็นเรื่องร้ายแรงถ้าคนเห็นเราประชุมลับ"“… ไม่มีอีกเหตุผลที่จะไปพร้อมกับคุณ...ริของฉันอยู่แล้ว... "ระหว่างสร้าง โดยแสงจันทร์เงาของต้นไม้เป็นรูปเงาดำของคน ซึ่ง Hiyama พิรี้พิไรพูด ตามเขา pummeled หมัดของเขาบนต้นไม้Hiyama ร่วมมือกับบุคคลนี้เป็น เพราะเขาได้ยินว่า เขาจะสามารถทำให้ริของเขาเอง ที่เป็นเหตุ กับ Kaori ออก เขาได้แพ้เหตุผลของเขาให้ความร่วมมือ และมันก็สายเกินไปคุกคามเขา ด้วยการเปิดเผยของเขาพยายามที่ฆ่า Hajime เป็นเหยื่อไม่ได้กล่าวเองอย่างไรก็ตาม คนในความมืดยิ้มปากของเปิดโค้งเข้าเครสเซนท์ที่ Hiyama ดังกล่าว และก็อีกยั่วเขาเหมือนปีศาจ"ถ้าเธอจะกระชาก แล้วเพียงแนเธอกลับ ไม่ถูกต้องหรือไม่ โชคดี เรามีเหยื่อดีนี่"“… เหยื่อ"ไม่ทราบว่าสิ่งที่มันหมายถึง Hiyama dubiously ยืดศีรษะของเขาซึ่งทำให้ผู้ grinned และพยักหน้า"ถูกต้อง เหยื่อ แม้ว่าเธอทำให้ความสำคัญกับความรู้สึกของเธอ และชิ้นส่วนจากเหล่าสหายของเธอ...เพื่อนที่ดีที่สุดที่จะเคียงข้างเธอ เพื่อนวัยเด็กของเธอ... คุณคิดว่า เธอสามารถปล่อยให้พวกเขาได้หรือไม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเธอรู้ว่า อยู่ในสภาพ""คุณ...""ก็จะเรียกเธอกลับ ดังนั้น มีไม่จำเป็นต้องเป็นในเชิงลบเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีนี้ แม้แต่ผมเย็น... แต่ดีใจที่ทำให้เกิดสิ่งที่สะดวกสำหรับผม ยุบ มันอาจจะกล่าวเป็นจากการ จะเราเสร็จทุกอย่างเมื่อเรากลับไปเมืองหลวงอิมพีเรียล จากนั้นคุณก็จะได้รับสิ่งที่คุณปรารถนา คุณรู้หรือไม่ "“…”Though knowing it was useless, Hiyama glared at his accomplice that stayed in the shadow. Even receiving his gaze, the person before Hiyama laughed normally.Though he didn’t know all of this person’s plan, from their previous words, Hiyama could have guessed that it’d involve injuring the other classmates. For their own objective, they could easily betrayed their comrades, with whom they shared joy and sorrow with. Following that, a chill ran down in his spine as he couldn’t feel any guilt from that person.(A nasty person as always… but, I also cannot back down anymore… I must do it to get my Kaori back… that’s all. There’s nothing to hesitate about. This is for Kaori. I am the justice here.)Hiyama only thought of himself and his confusion had already been disappeared. Because of his accomplice, he was made to look away from the thing he must see, believing that his action was justified, while it all stemmed from his desire for Kaori.The silhouette turned silent as it understood Hiyama’s feelings. Smiling, it waited for Hiyama’s answer.“… Okay. Just like before, I will lend you a hand. However…”“Aah, I understand. I will obtain what I desired, and you will obtain yours. Give and take, isn’t that a nice word? From now on is crucial. The case in the Imperial Capital too, can I leave that to you?”Without minding Hiyama’s distorted expression, that person turned on their heels and disappeared, as if merging with the space between the trees. Afterwards, what was left was the fallen boy whose eyes were filled with darkness.* * *On the other hand, at the time the suspicious meeting happened in the outskirts of the town, another boy and girl were also standing under the moonlight.They weren’t in the location where the secret meeting happened, they were on a small, arched bridge, above one of the waterways that passed through between the shops and back alleys of the town. A lot of waterways were built for the large number of restaurants and service buildings, and the boy on the bridge was looking down on the flowing water’s surface as it reflected the moon above it, under the moonlight.More accurately, he wasn’t looking but “drooping his head”, moreover, his expression was dark, far from its usual shine. The boy’s appearance was just like that a person whose company bankrupted, incurred large amount of debt, and was now despairing about his future as he looked far into the distance, into the twilight. It was our hero, Amanogawa Kouki.“… Do you not want to talk?”A voice called out to Kouki who didn’t look away from the moon reflected on the water surface. It was his childhood friend for ten years, the pair of the girl that went away, Yaegashi Shizuku.Unlike Kouki, Shizuku was entrusting her back to the bridge’s railing, looking up at the moon in the sky. Towards the railing, her trademark ponytail was swaying, playing in the wind. Without looking at his childhood friend, and Shizuku who also not looking at him, Kouki replied as he continued to look at the moon.“Is there something you want to say?”“…”There was no answer, no, Kouki just could not answer her. Even though he was looking at the moon reflected on the water’s surface, what was in his mind was the spectacle of Kaori speaking her feelings. Within her anxiety and rejoice, as if praying, she spoke her feelings without any hint of a lie, which even convinced Kouki, whose denseness was at the level of a chronic disease.Kouki and Kaori were friends for around ten years, but he was hurt when he saw her beautiful strength, he had never seen Kaori made such expressions. It was just like a bolt out of the blue for him.Every time he recalled her expression, an unspeakable feeling sprang up in his mind. It was dark and heavy, a truly murky feeling. Unconditionally, without any basis, he believed his thought was a natural one. That was that, his childhood friend, Kaori, would always be by his side, without any change. It could be said he thought of Kaori as his. In other words, he was jealous.That jealousy, Kouki himself didn’t know as to whether it came from love or just his desire to monopolize her, but the feeling that she was “snatched” from him was swirling in his mind, intensely.However, it was Kaori herself that decided to go along with the one who “snatched” her away, Hajime (though he would surely object to it). Moreover, he didn’t want to believe and tried to deny the existence called Hajime by challenging him to a duel where he was defeated. His misery, resentment towards Hajime, doubts about Kaori’s feelings, and a lot of other feelings were mixed together, making Kouki’s mind a mess, just like the inside of kicked trash can.Thus he kept looking at the water and unbeknownst to him, his other childhood friend was already standing beside him without saying anything… his reply from before was also truly not like him. Unable to find his next word, Kouki turned silent.Sneaking a glance at such a Kouki, Shizuku frowned her brows and with an atmosphere that expressed “It can’t be helped,” she moved her mouth.“… Right now, Kouki, you are being a pain.”“… A pain?”Shizuku’s unexpected reply made Kouki inadvertently parrot her. Shizuku moved her gaze from the moon towards Kouki, and continued her words.“That’s right. About Kaori, from the beginning she isn’t yours, you know?”“… That’s… then, are you saying she is Nagumo’s?”Prick, Kouki’s eyes were shaking as he guessed that, he desperately tried to object that as if cursing it. Hearing that, Shizuku answered with a strong forehead flick. “It hurt-!?,” Kouki instinctively covered his forehead, and leering at him, Shizuku scolded him with a cold voice.
“Idiot. Kaori is her own. Whatever she chooses, wherever she goes, it is up to Kaori to decide that. Of course, even who she wants to be with… is up to her own decision.”

“… Since when? Shizuku, you must have known that, right?”

Without asking “what do you mean,” Shizuku nodded.

“You know… Kaori met Nagumo-kun in middle school… Well, he must have forgotten about it… Rather I also don’t know in what kind of situation they met.”

“…What’s with that. Just what are you trying to say?”

“That is for you to ask Kaori yourself. After all, it is bad for me to say it without her permission.”

“Then, the reason Kaori was always talking to Nagumo in class was truly… that is… because she loves… him?”

“Hmm, that’s right.”

“…”

Shizuku easily told him the truth he didn’t want to hear, which made Kouki make a reproachful gaze. However, Shizuku only thought of it as a passing wind. Angered by her attitude, just like a child throwing a tantrum, Kouki began to spit out what was in his mind.

“… Why, why is it Nagumo. When we were still in Japan, he was an otaku, unmotivated, and he nothing special in terms of sports or studies either… always forcing his laugh, and being out of place… He took a noncommittal attitude whenever Kaori talked to him… he was an otaku… if it w

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในบทนี้จะถูกนำมาถึงคุณโดย Endo, AnmesicCat และ Lastear บทที่ 81 ของนวนิยายเว็บ. บ้าและความหึงหวง"อึ! อึ! มีอะไรกับเรื่องนี้! ชนิดของเรื่องตลกนี้! " มันเป็นเวลาเที่ยงคืน ภายในสวนสาธารณะที่ตั้งอยู่บนชานเมืองโพสต์ Hol โฆษณาแบบเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ถูกสาปแช่งด้วยเสียงแผ่วเบาเจาะหนึ่งของต้นไม้ซ้ำแล้วซ้ำอีก มันเป็น Hiyama ไดสุเกะ ตา Hiyama ถูกเขย่าอย่างเข้มข้นในความเกลียดชังความปั่นป่วนและความอดทน ผู้ที่มีสายตาที่น่าเกลียดอย่างแท้จริงและบริสุทธิ์จากการที่มันไม่ได้เกินจริงที่จะพวกเขาเต็มไปด้วยความบ้า. "ในขณะที่ฉันคิดว่าคุณจริงๆไม่เสียอารมณ์ของคุณ ... ดีฉันรู้ว่ามันช่วยไม่ได้ แต่ หลังจากที่ทุกคนมีค่าของคุณเจ้าหญิงที่มีค่าคาโอริถูกกระชากโดยคนอื่นก่อนที่ตาของคุณใช่มั้ย? " เสียงที่เต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจและดูถูกเล็กน้อยดังออกมาจากด้านหลังเช่น Hiyama อ่าน, Hiyama ทันทีหันไปรอบ ๆ ต่อมาเขาชั่วขณะยกการแสดงออกของความโล่งใจเมื่อเขาได้รับการยอมรับคนอื่น ๆ เป็นหนึ่งเขาได้พบในที่ลับและต่อไปนี้ที่มีหมัดของเขา clenched เขาตอบด้วยเสียงที่เป็นเหมือนเสียงหอนของสัตว์. "หุบปาก! อึ! นี้ ... นี้ไม่ควรจะเกิดขึ้น! ทำไมทำไมไอ้ที่ยังมีชีวิตอยู่ !? เพียงแค่ว่าทำไมเขาไม่ทำอย่างนั้น ... " "อย่าฟุ้งซ่านโดยตัวเองผมต้องการที่จะมีการพูดคุยคุณรู้หรือไม่? นอกจากนี้ก็จะกลายเป็นเรื่องที่ร้ายแรงถ้ามีคนเห็นเราประชุมลับ. " "... ฉันฉันไม่ได้มีเหตุผลอีกต่อไปพร้อมกับคุณ ... คาโอริของฉันอยู่แล้ว ... " ในระหว่างที่เงาของต้นไม้ที่สร้างขึ้นโดยแสงจันทร์ เป็นภาพเงาของบุคคลซึ่ง Hiyama ขมขื่นพูดในขณะที่เขากระหน่ำหมัดของเขาบนต้นไม้. Hiyama ร่วมมือกับคนนี้เป็นเพียงเพราะเขาได้ยินว่าเขาจะสามารถที่จะทำให้คาโอริของเขาเอง นั่นเป็นเหตุผลที่มีคาโอริทิ้งเขาได้สูญเสียเหตุผลของเขาจะให้ความร่วมมือและมันก็สายเกินไปที่จะเป็นภัยคุกคามต่อเขาด้วยการเปิดเผยความพยายามที่จะฆ่าฮาจิเมะเป็นเหยื่อจะได้กล่าวว่าตัวเอง. แต่คนที่อยู่ในความมืดยิ้มเป็นปากของมัน หันโค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวที่ Hiyama ดังกล่าวและจะล่อลวงเขาอีกครั้งเช่นเดียวกับมาร. "ถ้าเธอจะคว้าแล้วก็คว้าเธอกลับมา มันเป็นความผิด? โชคดีที่เรามีเหยื่อที่ดีที่นี่. " "... เหยื่อ?" ไม่ทราบว่าสิ่งที่มันหมาย Hiyama สงสัยเอียงศีรษะของเขาซึ่งทำให้คนที่ยิ้มและพยักหน้า. "ที่เหมาะสมเหยื่อ แม้ว่าเธอทำให้ความสำคัญกับความรู้สึกและส่วนของเธอจากสหายเหล่านั้นของเธอ ... เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอที่มีอยู่เสมอโดยด้านข้างของเธอ, เพื่อนในวัยเด็กของเธอ ... คุณคิดว่าเธอก็สามารถปล่อยให้พวกเขาจะเป็นอย่างไร โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเธอรู้ว่าพวกเขาอยู่ในสถานการณ์. " "คุณ ... " "มันเป็นเรื่องง่ายที่จะเรียกเธอกลับมา ดังนั้นมีความจำเป็นที่จะเป็นในแง่ร้ายเกี่ยวกับมันไม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีนี้แม้ฉันได้เย็น ... แต่ฉันดีใจที่มันส่งผลให้ในบางสิ่งบางอย่างที่สะดวกสบายสำหรับฉัน Yup ก็อาจกล่าวได้ว่าเป็นสวรรค์ เราจะเสร็จสิ้นทุกอย่างเมื่อเรากลับไปที่อิมพีเรียลทุน? ... จากนั้นคุณก็จะได้รับสิ่งที่คุณต้องการคุณรู้หรือไม่" "... " แม้รู้ว่ามันก็ไม่มีประโยชน์, Hiyama จ้องที่สมรู้ร่วมคิดของเขาที่อยู่ในร่มเงา แม้จะได้รับสายตาของเขาคนก่อนที่จะหัวเราะ Hiyama ปกติ. แม้ว่าเขาจะไม่ได้รู้ทั้งหมดของแผนของบุคคลนี้จากคำพูดก่อนหน้านี้ Hiyama อาจจะเดาได้ว่ามันจะเกี่ยวข้องกับการทำร้ายเพื่อนร่วมชั้นอื่น ๆ สำหรับวัตถุประสงค์ของตัวเองที่พวกเขาสามารถได้อย่างง่ายดายทรยศเพื่อนสนิทของเขากับคนที่พวกเขาร่วมกันมีความสุขและความเศร้าโศกกับ ต่อไปนี้ที่เย็นวิ่งลงในกระดูกสันหลังของเขาในขณะที่เขาไม่สามารถรู้สึกผิดจากบุคคลใด ๆ . (คนที่น่ารังเกียจเช่นเคย ... แต่ผมยังไม่สามารถกลับลงมาอีกต่อไป ... ที่ฉันต้องทำเพื่อให้ได้คาโอริของฉันกลับมา ... นั่นคือทั้งหมดที่ . ไม่มีอะไรที่จะลังเลที่เกี่ยวกับการเป็น. นี้สำหรับคาโอริ. I am ความยุติธรรมที่นี่.) Hiyama เพียงความคิดของตัวเองและความสับสนของเขาได้รับอยู่แล้วหายไป เพราะการสมรู้ร่วมคิดของเขาทำให้เขาเป็นที่จะมองออกไปจากสิ่งที่เขาต้องดูเชื่อว่าการกระทำของเขาได้รับการพิสูจน์ในขณะที่มันทั้งหมดเกิดจากความปรารถนาของเขาสำหรับ Kaori. เงาหันเงียบในขณะที่มันเข้าใจความรู้สึกของ Hiyama ยิ้มก็รอคำตอบของ Hiyama. "... เอาล่ะ เช่นเดียวกับก่อนที่ผมจะให้ยืมมือคุณ แต่ ... " "อาผมเข้าใจ ฉันจะได้รับสิ่งที่ฉันต้องการและคุณจะได้รับความนับถือ ให้และใช้เวลาไม่ว่าคำดี? จากนี้ไปเป็นสิ่งสำคัญ ในกรณีที่อิมพีเรียลทุนเกินไปผมสามารถออกจากที่ให้คุณได้หรือไม่ " โดยไม่รังเกียจการแสดงออกบิดเบี้ยว Hiyama ของคนที่เปิดบนส้นเท้าของพวกเขาและหายไปเช่นถ้าผสมกับช่องว่างระหว่างต้นไม้ หลังจากนั้นสิ่งที่เหลือเป็นเด็กลดลงมีตาที่เต็มไปด้วยความมืด. * * * * * * * * * * * * บนมืออื่น ๆ ในเวลาการประชุมที่น่าสงสัยที่เกิดขึ้นในเขตชานเมืองของเมืองเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงคนอื่นก็ยังยืนอยู่ใต้แสงจันทร์. พวกเขา ไม่ได้อยู่ในสถานที่ที่ประชุมลับที่เกิดขึ้นที่พวกเขาอยู่บนขนาดเล็กสะพานโค้งเหนือหนึ่งของน้ำที่ผ่านระหว่างร้านค้าและตรอกซอกซอยด้านหลังของเมือง จำนวนมากของน้ำที่ถูกสร้างขึ้นสำหรับจำนวนมากของร้านอาหารและอาคารบริการและเด็กบนสะพานถูกมองลงบนพื้นผิวของน้ำที่ไหลเป็นมันสะท้อนให้เห็นดวงจันทร์ข้างต้นนั้นภายใต้แสงจันทร์. อื่น ๆ ได้อย่างถูกต้องเขาก็ไม่ได้มอง แต่ "หลบตาหัวของเขา" ยิ่งไปกว่านั้นการแสดงออกของเขาเป็นที่มืดห่างไกลจากความเงางามตามปกติ ลักษณะของเด็กที่ได้รับเช่นเดียวกับที่คนซึ่ง บริษัท ล้มละลายที่เกิดขึ้นจำนวนมากของหนี้และตอนนี้ความหวังเกี่ยวกับอนาคตของเขาขณะที่เขามองไกลในระยะทางที่เข้าไปในพลบค่ำ มันเป็นพระเอกของเรา Amanogawa Kouki. "... คุณไม่ต้องการที่จะพูดคุย?" เสียงที่เรียกว่าออกไป Kouki ที่ไม่ได้มองออกไปจากดวงจันทร์สะท้อนให้เห็นบนผิวน้ำ มันเป็นเพื่อนในวัยเด็กของเขาเป็นเวลาสิบปีที่ผ่านมาคู่ของหญิงสาวที่เดินออกไป Yaegashi ชิสุกะ. ซึ่งแตกต่างจาก Kouki, ชิสุกะได้รับมอบหมายให้เธอกลับไปราวสะพานเงยหน้าขึ้นมองไปที่ดวงจันทร์อยู่บนท้องฟ้า ในช่วงราวบันได, หางม้าเครื่องหมายการค้าของเธอถูกโยกเล่นในลม โดยไม่ได้มองที่เพื่อนในวัยเด็กของเขาและชิสุกะที่ยังไม่ได้มองไปที่เขา Kouki ตอบในขณะที่เขายังคงมองไปที่ดวงจันทร์. "มีสิ่งที่คุณต้องการที่จะพูด?" "... " มีไม่มีคำตอบก็คือไม่เพียงแค่สามารถ Kouki ได้คำตอบของเธอ แม้เขาจะถูกมองไปที่ดวงจันทร์ปรากฏบนพื้นผิวของน้ำ, สิ่งที่อยู่ในใจของเขาเป็นภาพของคาโอริพูดความรู้สึกของเธอ ภายในความวิตกกังวลของเธอและชื่นชมยินดีเช่นถ้าอธิษฐานเธอพูดความรู้สึกของเธอโดยไม่ต้องคำใบ้ของความเท็จใด ๆ ที่เชื่อว่าแม้ Kouki ซึ่งมีความหนาแน่นอยู่ในระดับของการเป็นโรคเรื้อรัง. Kouki และคาโอริเป็นเพื่อนประมาณสิบปี แต่เขาก็ เจ็บเมื่อเขาเห็นความแข็งแรงสวยงามของเธอเขาไม่เคยเห็นมาคาโอริทำสำนวนดังกล่าว มันเป็นเพียงเหมือนสายฟ้าจากสีฟ้าสำหรับเขา. เวลาที่เขาจำได้ว่าการแสดงออกของเธอทุกความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้ผุดขึ้นในใจของเขา มันมืดและหนักความรู้สึกที่มืดอย่างแท้จริง โดยไม่มีเงื่อนไขใด ๆ โดยไม่ต้องพื้นฐานเขาเชื่อว่าความคิดของเขาเป็นธรรมชาติ นั่นคือการที่เพื่อนในวัยเด็กของเขาคาโอริ, มักจะอยู่เคียงข้างเขาโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ มันอาจจะบอกว่าเขาคิดว่าเป็นของคาโอริ ในคำอื่น ๆ เขาเป็นคนขี้อิจฉา. ความหึงหวงที่ Kouki ตัวเองไม่ได้รู้ว่าเป็นไปได้ว่ามันมาจากความรักหรือเพียงแค่ความปรารถนาของเขาที่จะผูกขาดของเธอ แต่รู้สึกว่าเธอเป็น "คว้า" จากเขาได้รับการหมุนในใจของเขาอย่างเข้มข้น . แต่มันเป็นคาโอริตัวเองที่ตัดสินใจที่จะไปพร้อมกับคนที่ "คว้า" เธอออกไป, ฮาจิเมะ (แม้ว่าเขาก็จะคัดค้านมัน) นอกจากนี้เขาไม่อยากจะเชื่อและพยายามที่จะปฏิเสธการดำรงอยู่ที่เรียกว่าฮาจิเมะโดยท้าทายให้เขาต่อสู้ที่เขาพ่ายแพ้ ความทุกข์ยากของเขาไม่พอใจที่มีต่อฮาจิเมะสงสัยเกี่ยวกับความรู้สึกคาโอริและจำนวนมากของความรู้สึกอื่น ๆ ที่ถูกผสมเข้าด้วยกันทำให้ใจ Kouki ของระเบียบเช่นเดียวกับภายในของถังขยะเตะสามารถ. ดังนั้นเขาจึงเก็บไว้มองหาที่น้ำและถิ่นที่เขาพูดของเขา เพื่อนในวัยเด็กอื่น ๆ ได้แล้วยืนอยู่ข้างเขาโดยไม่บอกอะไร ... คำตอบของเขาก่อนที่จะจากอย่างแท้จริงก็ยังไม่ชอบเขา ไม่สามารถหาคำถัดไปของเขา Kouki หันเงียบ. ด้อมเหลือบเช่น Kouki, ชิสุกะคิ้วขมวดคิ้วของเธอและมีบรรยากาศที่แสดง "มันช่วยไม่ได้" เธอย้ายปากของเธอ. "... ตอนนี้ Kouki, คุณจะเป็นความเจ็บปวด. " "... ความเจ็บปวด?" คำตอบที่ไม่คาดคิดทำให้ชิสุกะ Kouki นกแก้วของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ ชิสุกะย้ายจ้องมองเธอจากดวงจันทร์ที่มีต่อ Kouki และยังคงคำพูดของเธอ. "ที่เหมาะสม เกี่ยวกับคาโอริจากจุดเริ่มต้นที่เธอไม่ได้เป็นคุณคุณรู้หรือไม่ " "... นั่นคือ ... แล้วคุณจะบอกว่าเธอเป็น Nagumo หรือไม่" ทิ่มตา Kouki ถูกสั่นในขณะที่เขาคาดเดาว่าเขาหมดความพยายามที่จะคัดค้านว่าถ้าแช่ง มัน ได้ยินว่าชิสุกะตอบกับสะบัดหน้าผากที่แข็งแกร่ง "มันเจ็บ? -" Kouki สัญชาตญาณปกคลุมหน้าผากของเขาและ leering ที่เขาดุชิสุกะเขาด้วยเสียงเย็น. "คนโง่ คาโอริเป็นของเธอเอง สิ่งที่เธอเลือกทุกที่ที่เธอไปก็ขึ้นอยู่กับคาโอริที่จะตัดสินใจว่า แน่นอนแม้ที่เธออยากจะอยู่กับ ... ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเธอเอง. " "... ตั้งแต่เมื่อไหร่? ชิสุกะคุณต้องรู้ว่าใช่มั้ย? " โดยไม่ต้องถามว่า "สิ่งที่คุณหมายถึง" ชิสุกะพยักหน้า. "คุณรู้ว่า ... คาโอริพบ Nagumo คุงในโรงเรียนมัธยม ... ดีเขาจะต้องลืมเกี่ยวกับมัน ... แต่ฉันยังไม่ ' ทราบในสิ่งที่ชนิดของสถานการณ์ที่พวกเขาพบกัน. " "... มีอะไรกับที่ เพียงแค่สิ่งที่คุณพยายามที่จะพูด? " "นั่นคือสำหรับคุณที่จะถามตัวเองคาโอริ หลังจากที่ทุกคนมันไม่ดีสำหรับผมที่จะบอกว่ามันไม่ได้รับอนุญาตของเธอ. " "แล้วเหตุผลที่คาโอริก็มักจะพูดคุยกับ Nagumo ในชั้นเรียนอย่างแท้จริง ... นั่นคือ ... เพราะเธอรัก ... เขา?" "อืมที่เหมาะสม." " ... " ชิสุกะได้อย่างง่ายดายเขาบอกความจริงเขาไม่ได้ต้องการที่จะได้ยินซึ่งทำให้ Kouki ทำให้สายตาที่ติเตียน อย่างไรก็ตามชิสุกะเพียงคิดว่ามันเป็นลมผ่าน โกรธทัศนคติของเธอเช่นเดียวกับเด็กที่อารมณ์ฉุนเฉียวขว้างปา, Kouki เริ่มคายสิ่งที่อยู่ในใจของเขา. "... ทำไมทำไมมัน Nagumo เมื่อเรายังคงอยู่ในประเทศญี่ปุ่นเขาเป็นโอตาคุ, unmotivated และเขาไม่มีอะไรพิเศษในแง่ของการเล่นกีฬาหรือการศึกษาทั้ง ... มักจะบังคับให้หัวเราะของเขาและถูกออกจากสถานที่ ... เขาเอาทัศนคติปัดๆเมื่อใดก็ตามที่คาโอริคุยกับเขา ... เขา โอตาคุ ... ถ้ามันกว้าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทนี้ถูกนำมาถึงคุณโดย Endo , anmesiccat และ lastear . บทที่ 81 ของเว็บใหม่


บ้าและหึง

" แม่ง ! แม่งเอ๊ย ! ! ! ! ! อะไรกันเนี่ย ! นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน ! "

มันคือเที่ยงคืน ภายในอุทยานตั้งอยู่ในเขตชานเมืองของเมืองโฆษณาโพสต์ ฮอล เด็กชายคนหนึ่งกำลังสาปแช่งในความเงียบเสียง เจาะต้นไม้ต้นหนึ่งซ้ำ ๆ มันฮิยามะ ไดสุเกะฮิยามะ สายตาสั่นอย่างแรงด้วยความเกลียดชัง ปั่นป่วน และใจร้อน . ผู้ถูกจริงๆครับ น่าเกลียด และตา ซึ่งมันไม่ได้เป็นพูดเกินจริงเพื่อพวกเขาเต็มบ้า

" ฉันคิดว่าคุณทำอารมณ์เสีย . . . . . . . ผมรู้ มันก็ช่วยไม่ได้นะ หลังจากที่ทุกค่าของคุณ , ค่าเจ้าหญิงคาโอริ แต่ถูกชายอื่นก่อนที่ตาของคุณ , ใช่มั้ย ? "

เสียงที่เต็มไปด้วยความเห็นใจและดูหมิ่นเล็กน้อยดังขึ้นจากเบื้องหลัง เช่น ฮิยามะ fwip ฮิยามะทันทีหันไปรอบ ๆ ต่อมาเขาไปเลี้ยงดู สีหน้าโล่งอก เมื่อเขารู้จักคนอื่นเป็นเขาในการประชุมลับ และ ตามด้วยกำปั้นแน่น เขาตอบกลับมาด้วยเสียงที่เหมือนเสียงหอนของสัตว์

" หุบปาก ! แม่งเอ๊ย ! ! ! ! !. . . . . . นี้ไม่ควรเกิดขึ้น ทำไม ทำไมหมอนั่นยังมีชีวิตอยู่ ? ทำไมเขาถึงทำแบบนั้น . . . . . . . "

" อย่าฟุ้งซ่านคนเดียว ฉันต้องการคุยกับ คุณรู้มั้ย ? นอกจากนี้ก็จะกลายเป็นเรื่องร้ายแรง ถ้าใครเห็นเราในการประชุมลับ "

" . . . . . . . ฉันไม่ได้อีกต่อไปเหตุผลไปพร้อมกับคุณ . . . . . . . หนูคาโอริแล้ว "

. . . . . . .ระหว่างต้นไม้เงาที่สร้างขึ้นโดย แสงจันทร์ เป็นภาพเงาของบุคคล ผู้ซึ่งฮิยามะที่พูดเขาทุบกำปั้นบนต้นไม้

ฮิยามะร่วมมือกับคนๆ นี้เป็นเพียงเพราะเขาได้ยินว่า เขาจะสามารถทำให้คาโอริของเขาเอง นั่นทำไม กับ คาโอริไป เขาได้สูญเสียเหตุผลที่จะร่วมมือและมันก็สายเกินไปที่จะขู่เขาด้วยการเปิดเผยของเขาพยายามที่จะฆ่า ฮาจิเมะเป็นเหยื่อจะเป็นคนพูดมันเอง

แต่คนในความมืดยิ้มที่ปากของมันหันไปโค้งเป็นเสี้ยวที่เช่น ฮิยามะ และอีกครั้งที่ล่อลวงเขาเหมือนกับปีศาจ

" ถ้าเธอฉกแล้วเอาเธอกลับมา มันผิดด้วยเหรอ ? โชคดีที่เรามีดีเหยื่อที่นี่ "

" . . . . . . . เหยื่อ "

ไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร ฮิยามะ เอียงหัวอย่างสงสัยซึ่งทำให้เขายิ้มจนเห็นฟัน แล้วพยักหน้า

" ใช่แล้ว เหยื่อ ถ้าเธอให้ความสำคัญกับความรู้สึกของเธอ และชิ้นส่วนจากบรรดาเพื่อนสนิทของเธอ . . . . . . . เพื่อนสนิทของเธอที่เคยอยู่ข้างเธอมาตลอด เพื่อน . . . . . . . ในวัยเด็กของเธอ คุณคิดว่าเธอจะทิ้งพวกเขาไป ? โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเขารู้ว่าพวกเขาอยู่ในสถานการณ์ "

"

" คุณ . . . . . . .