One night, a few days after James h

One night, a few days after James had left, I had eaten my hay and was lying down in my straw fast asleep, when I was suddenly roused by the stable bell ringing very loud. I heard the door of John's house open, and his feet running up to the hall. He was back again in no time; he unlocked the stable door, and came in, calling out, "Wake up, Beauty! You must go well now, if ever you did;" and almost before I could think he had got the saddle on my back and the bridle on my head. He just ran round for his coat, and then took me at a quick trot up to the hall door. The squire stood there, with a lamp in his hand.

"Now, John," he said, "ride for your life -- that is, for your mistress' life; there is not a moment to lose. Give this note to Dr. White; give your horse a rest at the inn, and be back as soon as you can."

John said, "Yes, sir," and was on my back in a minute. The gardener who lived at the lodge had heard the bell ring, and was ready with the gate open, and away we went through the park, and through the village, and down the hill till we came to the toll-gate. John called very loud and thumped upon the door; the man was soon out and flung open the gate.

"Now," said John, "do you keep the gate open for the doctor; here's the money," and off he went again.

There was before us a long piece of level road by the river side; John said to me, "Now, Beauty, do your best," and so I did; I wanted no whip nor spur, and for two miles I galloped as fast as I could lay my feet to the ground; I don't believe that my old grandfather, who won the race at Newmarket, could have gone faster. When we came to the bridge John pulled me up a little and patted my neck. "Well done, Beauty! good old fellow," he said. He would have let me go slower, but my spirit was up, and I was off again as fast as before. The air was frosty, the moon was bright; it was very pleasant. We came through a village, then through a dark wood, then uphill, then downhill, till after eight miles' run we came to the town, through the streets and into the market-place. It was all quite still except the clatter of my feet on the stones -- everybody was asleep. The church clock struck three as we drew up at Dr. White's door. John rang the bell twice, and then knocked at the door like thunder. A window was thrown up, and Dr. White, in his nightcap, put his head out and said, "What do you want?"

"Mrs. Gordon is very ill, sir; master wants you to go at once; he thinks she will die if you cannot get there. Here is a note."

"Wait," he said, "I will come."

He shut the window, and was soon at the door.

"The worst of it is," he said, "that my horse has been out all day and is quite done up; my son has just been sent for, and he has taken the other. What is to be done? Can I have your horse?"

"He has come at a gallop nearly all the way, sir, and I was to give him a rest here; but I think my master would not be against it, if you think fit, sir."

"All right," he said; "I will soon be ready."

John stood by me and stroked my neck; I was very hot. The doctor came out with his riding-whip.

"You need not take that, sir," said John; "Black Beauty will go till he drops. Take care of him, sir, if you can; I should not like any harm to come to him."

"No, no, John," said the doctor, "I hope not," and in a minute we had left John far behind.

I will not tell about our way back. The doctor was a heavier man than John, and not so good a rider; however, I did my very best. The man at the toll-gate had it open. When we came to the hill the doctor drew me up. "Now, my good fellow," he said, "take some breath." I was glad he did, for I was nearly spent, but that breathing helped me on, and soon we were in the park. Joe was at the lodge gate; my master was at the hall door, for he had heard us coming. He spoke not a word; the doctor went into the house with him, and Joe led me to the stable. I was glad to get home; my legs shook under me, and I could only stand and pant. I had not a dry hair on my body, the water ran down my legs, and I steamed all over, Joe used to say, like a pot on the fire. Poor Joe! he was young and small, and as yet he knew very little, and his father, who would have helped him, had been sent to the next village; but I am sure he did the very best he knew. He rubbed my legs and my chest, but he did not put my warm cloth on me; he thought I was so hot I should not like it. Then he gave me a pailful of water to drink; it was cold and very good, and I drank it all; then he gave me some hay and some corn, and thinking he had done right, he went away. Soon I began to shake and tremble, and turned deadly cold; my legs ached, my loins ached, and my chest ached, and I felt sore all over. Oh! how I wished for my warm, thick cloth, as I stood and trembled. I wished for John, but he had eight miles to walk, so I lay down in my straw and tried to go to sleep. After a long while I heard John at the door; I gave a low moan, for I was in great pain. He was at my side in a moment, stooping down by me. I could not tell him how I felt, but he seemed to know it all; he covered me up with two or three warm cloths, and then ran to the house for some hot water; he made me some warm gruel, which I drank, and then I think I went to sleep.

John seemed to be very much put out. I heard him say to himself over and over again, "Stupid boy! stupid boy! no cloth put on, and I dare say the water was cold, too; boys are no good;" but Joe was a good boy, after all.

I was now very ill; a strong inflammation had attacked my lungs, and I could not draw my breath without pain. John nursed me night and day; he would get up two or three times in the night to come to me. My master, too, often came to see me. "My poor Beauty," he said one day, "my good horse, you saved your mistress' life, Beauty; yes, you saved her life." I was very glad to hear that, for it seems the doctor had said if we had been a little longer it would have been too late. John told my master he never saw a horse go so fast in his life. It seemed as if the horse knew what was the matter. Of course I did, though John thought not; at least I knew as much as this -- that John and I must go at the top of our speed, and that it was for the sake of the mistress

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หนึ่งคืน สองสามวันหลังจากได้ทิ้ง James ฉันมีกินเฮย์ของฉัน และราบในฟางฉันหลับเร็ว เมื่อฉันก็ถูก roused โดยมีเสถียรภาพระฆัง ringing มากดัง ผมได้ยินประตูเปิดบ้านจอห์น และเท้าของเขาทำขึ้นศาลา เขากลับมาอีกครั้งในเวลา ปลดล็อคประตูมั่นคง และมา โทรออก "ปลุก ความงาม คุณต้องไปด้วย ถ้าเคยคุณได้ และเกือบก่อนอาจคิดว่า เขาก็มีอานบนหลังและ bridle หัวของฉัน เขาเพียงแค่วิ่งรอบสำหรับเสื้อนอกของเขา แล้ว เอาผมที่ trot ด่วนถึงประตูห้องโถง Squire ที่ยืน มีโคมไฟในมือของเขา"ตอนนี้ จอห์น เขากล่าวว่า "ขี่สำหรับชีวิตของคุณ — นั่นคือ ชีวิตของภรรยาน้อย ไม่มีช่วงเวลาสูญเสีย ให้หมายเหตุนี้ดร.ขาว ให้ม้าของคุณเหลือที่อินน์ และจะกลับมาทันทีที่คุณสามารถ"จอห์นกล่าวว่า, "ใช่ รัก, " และอยู่บนหลังของฉันในนาที สวนที่อยู่ที่ลอดจ์ได้ยินระฆังแหวน พร้อมกับเปิดประตู และเก็บเราไป ผ่าน สวน และ ผ่านหมู่บ้าน และ ลงเขาจนเรามาถึงประตูโทรด้วย จอห์นเรียกเสียงดัง และเมื่อประตู thumped คนเร็ว ๆ นี้ออก และส่วนใหญ่การเปิดประตู"ตอนนี้ กล่าวว่า จอห์น "คุณเก็บประตูเปิดสำหรับแพทย์ นี่คือเงิน" และจากเขาไปอีกมีก่อนเราชิ้นยาวระดับถนนริมแม่น้ำ จอห์นกล่าวว่า ฉัน, "ตอนนี้ ความงาม ทำส่วนของคุณ, " และเพื่อ ให้ ค่ะ ต้องไม่ยัดหรือเดือย และสำหรับสองไมล์ ฉัน galloped เร็วที่สุดเท่าที่ฉันสามารถวางเท้าของฉันไปพื้นดิน ผมไม่เชื่อว่า ปู่เก่าของฉัน ผู้ชนะการแข่งขันในนิวมาร์เก็ต ไม่ได้ไปได้เร็วขึ้น เมื่อเรามาถึงสะพานจอห์นดึง ฉันขึ้นเล็กน้อย และ patted คอ "ทำดี ความงาม ดีเก่าเพื่อน เขากล่าวว่า เขาจะมีผมไปช้า แต่จิตวิญญาณของฉันมีค่า และผมออกอีกเป็นอย่างรวดเร็วเป็นมาก่อน อากาศหนาว ดวงจันทร์สว่าง ก็ดีมาก เราผ่านมาหมู่บ้าน แล้วผ่านไม้เข้ม แล้วนัก บิน จนถึง ปั่นหลังจากแปดไมล์ทำงานเรามาถึงเมือง ผ่านถนน และเข้าไป ในตลาด ก็ทั้งหมดค่อนข้างยังคงยกเว้น clatter ของเท้าของฉันบนหิน - ทุกคนหลับ คริสตจักรนาฬิกาหลงสามเราวาดขึ้นที่ประตูสีขาวของดร. จอห์นรังระฆังสองครั้ง และโบว์ลิ่งแล้ว ที่ประตูเช่นฟ้าร้อง หน้าต่างถูกโยนขึ้น และดร.ขาว ในการดื่มของเขา ผงะออก และกล่าว ว่า "คุณต้องสิ่งใด""นาง Gordon มีอาการป่วยมาก รัก หลักต้องการให้คุณไปในครั้งเดียว เขาคิดว่า เธอจะตายถ้าคุณไม่มี นี่เป็นเหตุ""รอ ที่เขากล่าวว่า "ฉันจะ มา"เขาปิดหน้าต่าง และทันทีที่ประตูนั้น"ร้ายมัน, " เขากล่าวว่า, "ว่า ม้าของฉันได้ออกทุกวัน และมากขึ้น ส่งลูกสำหรับเพียง และเขาได้ดำเนินการอื่น ๆ คือจะทำอะไร ได้ม้าของคุณ""มาที่ควบม้าเป็นเกือบทุกทาง ที่รัก และผมจะให้เขาพักผ่อนที่นี่ แต่ฉันคิดว่า นายจะไม่ปรักปรำ ถ้าคุณคิดว่า เหมาะสม ที่รัก""ทั้งหมดขวา เขากล่าวว่า "ฉันเร็ว ๆ นี้จะ"จอห์นยืน โดยฉัน และแบบขีดลงคอ ผมร้อนมาก หมอออกมาพร้อมกับแส้ม้าของเขา"คุณต้องไม่ใช้ที่ รัก กล่าวว่า จอห์น "ความงามดำจะไปจนถึงเขาหยด ดูแลเขา รัก ถ้าคุณสามารถ ควรไม่ชอบต่ออันตรายที่มากับเขา""ไม่ ไม่ จอห์น, " กล่าวว่า แพทย์ "หวังไม่" และในนาทีเราได้ทิ้งจอห์นไกลหลังI will not tell about our way back. The doctor was a heavier man than John, and not so good a rider; however, I did my very best. The man at the toll-gate had it open. When we came to the hill the doctor drew me up. "Now, my good fellow," he said, "take some breath." I was glad he did, for I was nearly spent, but that breathing helped me on, and soon we were in the park. Joe was at the lodge gate; my master was at the hall door, for he had heard us coming. He spoke not a word; the doctor went into the house with him, and Joe led me to the stable. I was glad to get home; my legs shook under me, and I could only stand and pant. I had not a dry hair on my body, the water ran down my legs, and I steamed all over, Joe used to say, like a pot on the fire. Poor Joe! he was young and small, and as yet he knew very little, and his father, who would have helped him, had been sent to the next village; but I am sure he did the very best he knew. He rubbed my legs and my chest, but he did not put my warm cloth on me; he thought I was so hot I should not like it. Then he gave me a pailful of water to drink; it was cold and very good, and I drank it all; then he gave me some hay and some corn, and thinking he had done right, he went away. Soon I began to shake and tremble, and turned deadly cold; my legs ached, my loins ached, and my chest ached, and I felt sore all over. Oh! how I wished for my warm, thick cloth, as I stood and trembled. I wished for John, but he had eight miles to walk, so I lay down in my straw and tried to go to sleep. After a long while I heard John at the door; I gave a low moan, for I was in great pain. He was at my side in a moment, stooping down by me. I could not tell him how I felt, but he seemed to know it all; he covered me up with two or three warm cloths, and then ran to the house for some hot water; he made me some warm gruel, which I drank, and then I think I went to sleep.จอห์นดูเหมือนจะใส่มากออก ได้ยินเขาพูดกับตัวเองบ่อย ๆ "เด็กโง่ เด็กโง่ ผ้าไม่ใส่ และกล้าบอกน้ำไม่เย็น เกินไป เด็กผู้ชายไม่ดี แต่โจเป็นเด็กดี หลังจากทั้งหมดผมตอนนี้ป่วยมาก อักเสบที่แข็งแกร่งมีโจมตีปอดของฉัน และฉันไม่สามารถดึงลมหายใจของฉัน โดยไม่มีอาการปวด จอห์น nursed ฉันวันและกลางคืน เขาจะได้รับค่าสอง หรือสามครั้ง ในคืนมาให้ฉัน นาย เกินไป มักจะมาหาผม "ฉันไม่ดีงาม เขากล่าวว่า วันหนึ่ง "ม้าดีของฉัน คุณบันทึกชีวิตของเล็ก ความงาม ใช่ คุณบันทึกชีวิตของเธอ" ผมดีใจมากที่ได้ยินว่า สำหรับเหมือนแพทย์ได้กล่าวว่า ถ้าเราได้อีกต่อไปเพียงเล็กน้อย ก็จะได้รับสายเกินไป จอห์นบอกว่า นายไม่เคยเห็นม้าไปอย่างรวดเร็วในชีวิต ดูเหมือนว่า ม้ารู้สิ่งที่เป็นเรื่อง แน่นอนค่ะ ว่าจอห์นคิดไม่ ที่ ผมรู้มากเท่านี้ - จอห์นและต้องไปที่ด้านบนของความเร็วของเรา และก็เพื่อตัวเล็ก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คืนหนึ่งไม่กี่วันหลังจากเจมส์ทิ้งผมได้กินหญ้าแห้งของฉันและนอนอยู่ในฟางของฉันหลับไปอย่างรวดเร็วเมื่อฉันถูกปลุกให้ตื่นขึ้นก็โดยการมีเสถียรภาพระฆังเสียงดังมาก ผมได้ยินมาเปิดประตูบ้านของจอห์นและเท้าของเขาวิ่งขึ้นไปที่ห้องโถง เขาเป็นคนที่กลับมาอีกครั้งในเวลาไม่นาน; เขาปลดล็อคประตูที่มีเสถียรภาพและมาเรียกร้องออกมา "ปลุกความงามคุณต้องเป็นไปด้วยดีตอนนี้ถ้าคุณเคยกระทำ!" และเกือบก่อนที่ฉันจะคิดว่าเขาได้มีอานบนหลังของฉันและบังเหียนบนหัวของฉัน เขาก็วิ่งรอบสำหรับเสื้อของเขาและจากนั้นผมใช้เวลาที่รวดเร็วขึ้นวิ่งไปที่ประตูห้องโถง นายยืนอยู่ที่นั่นกับหลอดไฟในมือของเขา. "ตอนนี้จอห์น" เขากล่าวว่า "นั่งสำหรับชีวิตของคุณ - นั่นคือสำหรับผู้หญิงของชีวิตที่มีอยู่ไม่สูญเสียเวลาสักครู่เพื่อให้ทราบที่ดรนี้. . สีขาว; ให้ม้าของคุณส่วนที่เหลือที่โรงแรมและจะกลับมาโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ". จอห์นกล่าวว่า "ใช่ครับ" และอยู่บนหลังของฉันในนาทีที่ สวนที่อาศัยอยู่ที่ลอดจ์เคยได้ยินกริ่งและพร้อมกับประตูเปิดออกไปและเราเดินผ่านสวนสาธารณะและผ่านหมู่บ้านและลงเขาจนเรามาถึงโทรประตู จอห์นที่เรียกว่าดังมากและเมื่อทุบประตู; . ชายคนนั้นเร็ว ๆ นี้ออกมาและกว้างเปิดประตู"ตอนนี้" จอห์นกล่าวว่า "คุณจะให้ประตูเปิดสำหรับแพทย์ที่นี่เงิน" และออกจากเขาไปอีกครั้ง. มีมาก่อนเราชิ้นยาวระดับถนน ข้างแม่น้ำ; จอห์นบอกกับผมว่า "ตอนนี้ความงาม, ทำดีที่สุดของคุณ" และเพื่อให้ฉันไม่; ผมอยากแส้หรือไม่มีแรงกระตุ้นและสองไมล์ผมวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่ฉันสามารถวางเท้าของฉันไปที่พื้นดิน; ผมไม่เชื่อว่าคุณปู่เก่าของฉันที่ได้รับรางวัลการแข่งขันที่นิวมาร์เก็ต, จะได้ไปได้เร็วขึ้น เมื่อเรามาถึงสะพานจอห์นดึงฉันขึ้นเล็ก ๆ น้อย ๆ และตบคอของฉัน "ทำได้ดีงาม! เพื่อนเก่าดี" เขากล่าว เขาจะต้องให้ฉันไปช้า แต่จิตวิญญาณของฉันขึ้นและฉันก็ออกไปอีกครั้งเป็นอย่างรวดเร็วก่อนที่จะ อากาศก็หนาวดวงจันทร์สว่าง; มันเป็นที่น่าพอใจมาก เรามาผ่านหมู่บ้านแล้วผ่านไม้สีเข้มแล้วขึ้นเนินลงเนินแล้วจนกระทั่งหลังจากที่วิ่งแปดไมล์ 'เรามาถึงเมืองผ่านถนนและเข้าสู่ตลาดสถานที่ นั่นคือทั้งหมดที่ยังคงค่อนข้างยกเว้นเสียงดังของเท้าของฉันบนก้อนหิน - ทุกคนกำลังนอนหลับ นาฬิกาคริสตจักรหลงสามในขณะที่เราเข้ามาที่ประตูดร. สีขาว จอห์นระฆังดังขึ้นสองครั้งและจากนั้นเคาะประตูเหมือนฟ้าร้อง หน้าต่างที่ถูกโยนขึ้นและดร. สีขาวในหมวกของเขาใส่หัวของเขาออกมาและกล่าวว่า "คุณต้องการอะไร?" "นางกอร์ดอนเป็นป่วยมากครับ; ต้นแบบอยากให้คุณไปในครั้งเดียวที่เขาคิดว่าเธอ จะตายถ้าคุณไม่สามารถได้รับมี. นี่คือบันทึกเป็น. " "รอ" เขากล่าวว่า "ผมจะมา." เขาปิดหน้าต่างและได้เร็ว ๆ นี้ที่ประตู. "เลวร้ายที่สุดของมันคือ" เขากล่าว "ที่ม้าของฉันได้รับการออกทุกวันและจะทำค่อนข้างขึ้นลูกชายของฉันได้รับเพียงแค่ส่งไปและเขาได้ดำเนินการอื่น ๆ ที่จะทำสิ่งที่ฉันสามารถมีม้าของคุณ.?" "เขาได้มาในการควบ เกือบทุกทางครับและผมก็จะให้เขามีส่วนที่เหลือที่นี่. แต่ฉันคิดว่านายของเราจะไม่เป็นกับมันถ้าคุณคิดพอดีครับ " "สิทธิทั้งหมด" เขากล่าวว่า "ฉันเร็ว ๆ นี้จะมีความพร้อม." จอห์นยืนอยู่ข้างฉันและลูบคอของฉัน; ผมก็ร้อนมาก . แพทย์ออกมาพร้อมกับขี่แส้ของเขา"คุณไม่จำเป็นต้องใช้เวลาที่ครับ" จอห์นกล่าวว่า "ความงามสีดำจะไปจนกว่าเขาจะลดลงดูแลเขาครับถ้าคุณสามารถ. ฉันไม่อยากเป็นอันตรายที่จะมาถึงเขาใด ๆ ." "ไม่มีจอห์นกล่าวว่า" หมอ "ผมหวังว่าไม่ได้" และในนาทีที่เราได้จอห์นที่เหลือไกลหลัง. ฉันจะไม่บอกเกี่ยวกับวิธีการของเรากลับมา หมอเป็นคนที่หนักกว่าจอห์นและไม่ดีไรเดอร์; แต่ผมไม่ได้เป็นอย่างที่ดีที่สุดของฉัน คนที่โทรประตูมันเปิด เมื่อเรามาถึงเนินเขาหมอดึงฉันขึ้น "ตอนนี้เพื่อนที่ดีของฉัน" เขากล่าวว่า "ใช้ลมหายใจบาง." ผมดีใจที่เขาทำเพื่อผมได้ใช้เวลาเกือบ แต่การหายใจที่ช่วยให้ฉันและเร็ว ๆ นี้เราอยู่ในสวนสาธารณะ โจที่ประตูลอดจ์; ต้นแบบของฉันอยู่ที่ประตูห้องโถงเพราะเขาได้ยินเรามา เขาพูดไม่ได้คำ; หมอเดินเข้าไปในบ้านกับเขาและโจทำให้ฉันมีความเสถียร ผมดีใจที่จะได้รับบ้าน ขาของฉันส่ายภายใต้ฉันและฉันเท่านั้นที่จะยืนและกางเกง ผมไม่ได้ผมแห้งในร่างกายของฉันน้ำวิ่งลงขาของฉันและฉันนึ่งทั่วโจใช้ในการพูดเช่นหม้อไฟไหม้ โจแย่! ที่เขายังหนุ่มและมีขนาดเล็กและเป็นยังเขารู้น้อยมากและพ่อของเขาที่จะได้ช่วยให้เขาได้รับการส่งไปยังหมู่บ้านถัดไป แต่ผมมั่นใจว่าเขาไม่ได้ทำสิ่งที่ดีที่สุดที่เขารู้ เขาลูบขาและหน้าอกของฉันของฉัน แต่เขาไม่ได้ใส่ผ้าชุบน้ำอุ่นของฉันเกี่ยวกับฉัน เขาคิดว่าฉันเป็นร้อนดังนั้นฉันไม่ควรจะชอบมัน จากนั้นเขาก็ให้ผมเต็มถังน้ำน้ำดื่ม; มันหนาวและที่ดีมากและผมก็ดื่มมันทุก แล้วเขาก็ให้ฉันหญ้าแห้งบางและข้าวโพดบางส่วนและคิดว่าเขาได้ทำถูกต้องเขาก็ออกไป เร็ว ๆ นี้ผมเริ่มที่จะสั่นและสั่นและหันเย็นร้ายแรง; ขาของฉันปวดร้าว, เอวของฉันปวดร้าวและหน้าอกของฉันปวดร้าวและฉันก็รู้สึกเจ็บทุกมุม Oh! วิธีการที่ฉันอยากให้อบอุ่นของฉันผ้าหนาที่ผมยืนตัวสั่น ฉันอยากให้จอห์น แต่เขาก็มีแปดไมล์ที่จะเดินดังนั้นฉันล้มตัวลงนอนในฟางของฉันและพยายามที่จะไปนอน หลังจากที่ยาวในขณะที่ผมได้ยินมาจอห์นที่ประตู; ฉันให้ครางต่ำสำหรับผมอยู่ในความเจ็บปวด เขาเป็นที่ด้านข้างของฉันในช่วงเวลาที่ก้มลงโดยฉัน ฉันไม่สามารถบอกเขาว่าฉันรู้สึก แต่ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ว่ามันทั้งหมด เขาปิดฉันกับสองหรือสามผ้าอบอุ่นและจากนั้นก็วิ่งไปที่บ้านบางน้ำร้อน; เขาทำให้ผมบางข้าวต้มอบอุ่นซึ่งผมดื่มแล้วผมคิดว่าผมไปนอน. จอห์นดูเหมือนจะถูกนำออกมามาก ผมได้ยินเขาพูดกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก "เด็กโง่เด็กโง่ผ้าไม่มีวางบนและผมกล้าพูดน้ำเย็นเกินไป! เด็กชายจะไม่ดี" แต่โจเป็นเด็กดีหลังจากทั้งหมด. ผมตอนนี้ไม่ดีมาก การอักเสบที่แข็งแกร่งได้โจมตีปอดของฉันและฉันไม่สามารถวาดลมหายใจของฉันโดยไม่มีอาการปวด คืนจอห์นดูแลฉันและวัน เขาจะได้รับการขึ้นสองหรือสามครั้งในเวลากลางคืนที่จะมาให้ฉัน ต้นแบบของฉันมากเกินไปมักจะมาเห็นฉัน "ความงามที่ไม่ดีของฉัน" เขากล่าวว่าวันหนึ่ง "ม้าดีของฉันคุณบันทึกไว้เป็นที่รักของคุณ 'ชีวิตงาม; ใช่คุณช่วยชีวิตของเธอ." ผมดีใจมากที่ได้ทราบว่ามันดูเหมือนว่าหมอบอกว่าถ้าเราได้รับต่อไปอีกหน่อยก็จะได้รับสายเกินไป จอห์นบอกนายของเขาไม่เคยเห็นม้าไปอย่างรวดเร็วในชีวิตของเขา ดูเหมือนกับม้ารู้ว่าสิ่งที่เป็นเรื่อง แน่นอนผมได้ แต่คิดว่าจอห์นไม่ได้ อย่างน้อยฉันรู้ว่ามากที่สุดเท่าที่นี้ - ว่าจอห์นและจะต้องไปที่ด้านบนของความเร็วของเราและมันก็เพื่อประโยชน์ของผู้เป็นที่รัก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คืนนึง ไม่กี่วัน หลังจาก เจมส์ ได้จากไป ฉันกินหญ้าแห้ง แล้วนอนในหลอดของฉันก็หลับไปอย่างรวดเร็ว เมื่อจู่ๆ ผมก็ตื่นขึ้นโดยมั่นคง เสียงระฆังดังมาก ผมได้ยินเสียงประตูบ้านเปิด ของจอห์น และเท้าของเขาวิ่งขึ้นหอประชุม เขาก็กลับมาได้อีกครั้งในเวลาไม่ เขาล็อกประตูมั่นคง และเข้ามา โทรออก , " ตื่น , ความงาม คุณต้องไปตอนนี้ ถ้าคุณเคยคุณ" และเกือบก่อนที่ผมจะคิดว่าเขาได้อานบนหลังของฉันและไปบนหัวของฉัน เขาเพิ่งวิ่งรอบเสื้อของเขาไว้ แล้วพาฉันวิ่งเร็วขึ้นที่ประตูห้องโถง เด็กรับใช้ยืนกับตะเกียงในมือของเขา . . . . . .

" ตอนนี้ , จอห์น , " เขากล่าวว่า " รถสำหรับชีวิตของคุณ นั่นคือ ชีวิตเมียน้อย ' ของคุณ ไม่มีเวลาแล้ว ให้บันทึกนี้ ดร. ขาวให้ม้าของคุณพักผ่อนที่โรงแรมและกลับทันทีที่คุณสามารถ . "

จอห์นกล่าวว่า " ใช่ค่ะ " และก็กลับมาในนาที คนสวนที่อาศัยอยู่ที่บ้านพักได้ยินเสียงกระดิ่งดัง และพร้อมกับประตูเปิด และเราก็ผ่านสวนสาธารณะ และผ่านหมู่บ้านและลงเนินจนมาถึงประตูระฆัง จอห์น เรียกว่าดังมาก และทับบนประตูมันเร็วและเหวี่ยงเปิดประตู . .

" แล้วกล่าวว่า " จอห์น " คุณเก็บประตูเปิดเพื่อแพทย์ นี่เงิน " แล้วเขาก็ไปอีก

มีมาก่อนเรานานชิ้นระดับถนนริมแม่น้ำ ; จอห์น พูดกับฉัน " ตอนนี้ , ความงาม , ดีที่สุดของคุณ " และดังนั้นฉัน ; ฉันต้องการไม่มีแส้หรือเดือย และสองไมล์ผมควบม้าให้เร็วที่สุดเท่าที่ฉันสามารถวางเท้ากับพื้นดินผมไม่เชื่อว่าปู่เก่า ใครชนะใน Newmarket , จะได้ไปเร็วขึ้น เมื่อเรามาถึงสะพานจอห์นดึงฉันขึ้นเล็กน้อย และตบคอของฉัน " . ดีมาก , ความงาม เพื่อนที่แสนดี " เขากล่าว เขาจะให้ฉันไปช้า แต่จิตวิญญาณของฉัน และฉันถูกปิดอีกครั้งเร็วมาก่อน อากาศหนาวจัด พระจันทร์สว่าง มันสวยงามมากเราผ่านหมู่บ้าน ผ่านป่ามืดแล้วขึ้นเขาแล้วลงเขา จนหลังจากแปดไมล์วิ่งมาเข้าเมือง ผ่านถนนและในสถานที่ตลาด มันค่อนข้างนิ่ง แต่เสียงเท้าหิน -- ทุกคนหลับ โบสถ์นาฬิกาตี 3 ที่เราวาดขึ้นที่ ดร. ขาว ประตู จอห์นกดกริ่งสองครั้งแล้วเคาะประตูเหมือนฟ้าผ่า หน้าต่างถูกโยนขึ้น และ ดร. ขาว ดูเขาใส่หัวของเขาและกล่าวว่า " คุณต้องการอะไร ?

" คุณนายกอร์ดอนป่วยหนักครับ หลักการ อยากให้คุณไปทันที เขาคิดว่าเธอจะตายถ้าคุณไม่ได้มี นี่คือประกาศ "

" รอ " เขากล่าวว่า " เราจะกลับมา "

เขาปิดหน้าต่าง และเร็วๆ นี้ ที่ ประตู . . .

" แย่ที่สุด " เขากล่าว" ม้าได้ทั้งวัน และค่อนข้างเรียบร้อยขึ้น ลูกชายเพิ่งส่งมาให้ และเขาได้เอาๆ สิ่งที่ต้องทำ ? ผมมีม้าของคุณ ? "

" เขามีมาตั้งเกือบตลอดทาง ครับ และผมก็ให้เขาพักที่นี่ แต่ข้าคิดว่าท่านจะไม่คัดค้านหรอกครับ ถ้าคุณคิดว่าเหมาะสมครับ "

" , " เขากล่าวว่า " ผมจะต้องพร้อม "