Andy was annoyed, tired and stresse

Andy was annoyed, tired and stressed enough. He didn’t want to deal with this conversation any longer. He had important things to do, like finishing the garden and got out of Jeju as soon as possible.
 
“Jiyeon-ah, as soon as this project finish, I’ll be out of here. I promise you” Andy said. “I’ll be out of Eric’s life. I know that my leaving was for his benefit. You don’t have to worry. Just like what I said before, I definitely know where is my place”
 
Yeah, he know his place very well.
 
“Humph” Jiyeon huffed and again she didn’t looked pleased with what Andy said.
 
“Well, hurry up and finish your little garden and get your out off this island” she demanded.
 
“I know that” Andy snapped, slightly increased the volume of his voice. “You don’t have to keep reminding me the same thing all the time. I’m sick of it. Cant you just leave me alone? I told you that I’ll be gone once I’m done. WHICH PART OF THE SENTENCE THAT YOU DON’T UNDERSTAND? WANT ME TO SPELL IT OUT FOR YOU?”
 
A look of complete surprised appeared on Jiyeon’s face. She never expected the guy infront of him dared to yell at her.
 
“…I have to go” Andy said again, after calmed himself up. He turned around and started to walk toward his room. He had to get away, from her, from Jeju and from Eric.
 
A hand suddenly grabbed Andy by the arm and he automatically stopped walking. He then found himself face to face with Eric and he felt his heart just about to stop. Eric was looking at him with an emotion that Andy couldn’t describe.
 
“Hyung!”
 
Eric held him still, looking straight in Andy’s eyes. “What do you mean by my benefit?”
 
Andy widen his eyes and his breath hitched in his throat. “W-What?”
 
“Why did you leave me before?” Eric asked Andy suddenly, tightening his grip on his arms. “Tell me Andy, I deserve to know”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แอนดี้เป็นรำคาญเหนื่อยและเครียดพอ เขาไม่ได้ต้องการที่จะจัดการกับการสนทนานี้ได้อีกต่อไป เขามีสิ่งที่สำคัญที่จะทำเช่นเดียวกับการตกแต่งสวนและได้ออกจากเกาะเชจูโดยเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้. "ของจียอนอาทันทีที่เสร็จสิ้นโครงการนี้ผมจะออกจากที่นี่ ผมสัญญาว่าคุณ "แอนดี้กล่าวว่า "ฉันจะออกไปจากชีวิตของเอริค ฉันรู้ว่าฉันคือทิ้งเพื่อประโยชน์ของเขา คุณไม่ต้องกังวล เช่นเดียวกับสิ่งที่ผมพูดมาก่อนแน่นอนผมทราบว่าเป็นสถานที่ของฉัน " ใช่เขารู้ว่าสถานที่ของเขาได้เป็นอย่างดี. "ฮึ" Jiyeon huffed และอีกครั้งเธอไม่ได้มองความยินดีกับสิ่งที่แอนดี้กล่าวว่า. "ดีรีบขึ้นและเสร็จสิ้นของคุณ สวนเล็ก ๆ และได้รับการออกของคุณออกไปจากเกาะนี้ "เธอเรียกร้อง. "ฉันรู้ว่า" แอนดี้ตะคอกเพิ่มขึ้นเล็กน้อยปริมาณของเสียงของเขา "คุณไม่ต้องให้เตือนฉันในสิ่งเดียวกันตลอดเวลา ฉันป่วยของมัน คุณไม่สามารถเพียงแค่ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว? ฉันบอกคุณว่าฉันจะไปครั้งหนึ่งฉันทำ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของประโยคที่คุณไม่เข้าใจ? ต้องการให้ฉันไปสะกดออกสำหรับคุณ? " รูปลักษณ์ของสมบูรณ์ประหลาดใจปรากฏบนใบหน้าของจียอน เธอไม่เคยคาดว่าหน้าคนของเขากล้าที่จะตะโกนใส่เธอ. "... ฉันต้องไป" แอนดี้กล่าวอีกครั้งหลังจากที่สงบตัวเองขึ้น เขาหันไปรอบ ๆ และเริ่มที่จะเดินไปยังห้องของเขา เขาจะต้องได้รับออกไปจากเธอจากเชจูและเอริค. มือก็คว้าแอนดี้โดยแขนและเขาหยุดเดินโดยอัตโนมัติ จากนั้นเขาก็พบว่าตัวเองเผชิญหน้ากับเอริคและเขารู้สึกว่าหัวใจของเขาเพียงเกี่ยวกับการที่จะหยุด เอริคกำลังมองไปที่เขาด้วยอารมณ์ที่แอนดี้ไม่สามารถอธิบาย. "ฮยอง!" เอริคที่จัดขึ้นเขายังคงมองตรงในสายตาของแอนดี้ "คุณหมายถึงอะไรโดยผลประโยชน์ของฉัน" แอนดี้ขยายตาและลมหายใจของเขาออกเรือนในลำคอของเขา "W-อะไร?" "ทำไมคุณไม่ปล่อยให้ฉันมาก่อนหรือไม่" เอริคถามแอนดี้ก็กระชับจับของเขาในอ้อมแขนของเขา "แอนดี้บอกผมสมควรที่จะรู้"
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แอนดี้ หงุดหงิด เหนื่อยและเครียดมากพอแล้ว เขาไม่ได้ต้องการที่จะจัดการกับเรื่องนี้ได้อีกต่อไป เขามีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ เช่น การตกแต่งสวนและได้รับออกไปจากเกาะเจจูให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ รึเปล่า

" จียอนอ่า เมื่อโครงการนี้เสร็จ ผมจะออกไปจากที่นี่ ฉันสัญญา " แอนดี้กล่าวว่า " ข้าจะออกไปจากชีวิตของเอริค ฉันรู้ว่าออกของฉันเพื่อประโยชน์ของเขา คุณไม่ต้องเป็นห่วงเหมือนที่ผมเคยพูดมาก่อนเลย ผมรู้แน่ๆว่าเป็นสถานที่ของฉัน "

ใช่มั้ย เขารู้สถานที่ของเขาได้ดี รึเปล่า

" หึ " จียอน huffed และอีกครั้งเธอไม่ได้ดูพอใจกับสิ่งที่แอนดี้กล่าวว่า รึเปล่า

" อืม รีบๆจบสวนเล็ก ๆน้อย ๆของคุณและได้รับของคุณ ออกจากเกาะนี้ เธอต้องการ รึเปล่า

" ฉันรู้ว่า " แอนดี้ ตะคอก เพิ่มขึ้นเล็กน้อยปริมาณเสียง" เธอไม่ต้องคอยเตือนฉัน เหมือนเดิมตลอด ฉันเบื่อมัน เธอจะทิ้งฉันไว้คนเดียว ? ผมบอกคุณว่าผมจะหายไป เมื่อฉันเสร็จแล้ว ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของประโยคที่คุณไม่เข้าใจ ? อยากให้ฉันสะกดมันออกสำหรับคุณ ? "

ดูไหมสมบูรณ์ประหลาดใจปรากฏบนใบหน้าของจียอน . เธอก็ไม่เคยคาดคิด ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเขา กล้าไหม

ตะโกนใส่เธอ" . . . . . . . ฉันต้องไป " แอนดี้กล่าวอีกว่า หลังจากกล่อมตัวเอง เขาหันไปรอบ ๆและเริ่มเดินตรงไปที่ห้องของเขา เขาต้องไปจากเธอ จากเจจู และอิริค รึเปล่า

มือก็คว้า แอนดี้ ด้วยแขนและเขาโดยอัตโนมัติหยุดเดิน จากนั้นเขาก็พบตัวเองเผชิญหน้ากับอีริค และเขารู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังจะหยุดเอริคมองเขาด้วยอารมณ์ที่แอนดี้ไม่สามารถอธิบายได้รึเปล่า

" พี่ ! "

เขายังจัดอะไร อีริคมองตรงไปในแอนดี้สิ " คุณหมายถึงอะไรโดยผลประโยชน์ของฉัน "

ทำไมแอนดี้เบิกของเขาและสายตาของเขาผูกในลมหายใจของเขาคอ " อะ . . อะไรนะ ? " เหรอ

" ทำไมคุณถึงทิ้งผมก่อน " เอริคถามแอนดี้ก็กระชับมือของเขาบนแขนของเขา " บอกแอนดี้ ฉันสมควรจะรู้ "