The "S-P-E-A-K-I-N-G" model[edit]
Main article: SPEAKING
Hymes developed a valuable model to assist the identification and labeling of components of linguistic interaction that was driven by his view that, in order to speak a language correctly, one needs not only to learn its vocabulary and grammar, but also the context in which words are used.
The model had sixteen components that can be applied to many sorts of discourse: message form; message content; setting; scene; speaker/sender; addressor; hearer/receiver/audience; addressee; purposes (outcomes); purposes (goals); key; channels; forms of speech; norms of interaction; norms of interpretation; and genres.[11]
Hymes constructed the acronym SPEAKING, under which he grouped the sixteen components within eight divisions:[12]
Setting and scene[edit]
"Setting refers to the time and place of a speech act and, in general, to the physical circumstances".[13] The living room in the grandparents' home might be a setting for a family story. Scene is the "psychological setting" or "cultural definition" of a setting, including characteristics such as range of formality and sense of play or seriousness.[14] The family story may be told at a reunion celebrating the grandparents' anniversary. At times, the family would be festive and playful; at other times, serious and commemorative.
Participants[edit]
Speaker and audience. Linguists will make distinctions within these categories; for example, the audience can be distinguished as addressees and other hearers.[15] At the family reunion, an aunt might tell a story to the young female relatives, but males, although not addressed, might also hear the narrative.
Ends[edit]
Purposes, goals, and outcomes.[16] The aunt may tell a story about the grandmother to entertain the audience, teach the young women, and honor the grandmother.
Act sequence[edit]
Form and order of the event. The aunt's story might begin as a response to a toast to the grandmother. The story's plot and development would have a sequence structured by the aunt. Possibly there would be a collaborative interruption during the telling. Finally, the group might applaud the tale and move onto another subject or activity.
Key[edit]
Clues that establish the "tone, manner, or spirit" of the speech act.[17] The aunt might imitate the grandmother's voice and gestures in a playful way, or she might address the group in a serious voice emphasizing the sincerity and respect of the praise the story expresses.
Instrumentalities[edit]
Forms and styles of speech.[18] The aunt might speak in a casual register with many dialect features or might use a more formal register and careful grammatically "standard" forms.
Norms[edit]
Social rules governing the event and the participants' actions and reaction. In a playful story by the aunt, the norms might allow many audience interruptions and collaboration, or possibly those interruptions might be limited to participation by older females. A serious, formal story by the aunt might call for attention to her and no interruptions as norms.
Genre[edit]
The kind of speech act or event; for the example used here, the kind of story. The aunt might tell a character anecdote about the grandmother for entertainment, or an exemplum as moral instruction. Different disciplines develop terms for kinds of speech acts, and speech communities sometimes have their own terms for types.[19]
The "S-P-E-A-K-I-N-G" model[edit]Main article: SPEAKINGHymes developed a valuable model to assist the identification and labeling of components of linguistic interaction that was driven by his view that, in order to speak a language correctly, one needs not only to learn its vocabulary and grammar, but also the context in which words are used.The model had sixteen components that can be applied to many sorts of discourse: message form; message content; setting; scene; speaker/sender; addressor; hearer/receiver/audience; addressee; purposes (outcomes); purposes (goals); key; channels; forms of speech; norms of interaction; norms of interpretation; and genres.[11]Hymes constructed the acronym SPEAKING, under which he grouped the sixteen components within eight divisions:[12]Setting and scene[edit]"Setting refers to the time and place of a speech act and, in general, to the physical circumstances".[13] The living room in the grandparents' home might be a setting for a family story. Scene is the "psychological setting" or "cultural definition" of a setting, including characteristics such as range of formality and sense of play or seriousness.[14] The family story may be told at a reunion celebrating the grandparents' anniversary. At times, the family would be festive and playful; at other times, serious and commemorative.Participants[edit]ลำโพงและผู้ชม นักแปลจะทำให้ความแตกต่างภายในประเภทเหล่านี้ ตัวอย่างเช่น ผู้เข้าชมสามารถแตกต่างเชื่อมและผู้ฟังอื่น ๆ [15] ที่ครอบครัว ถามป้าอาจเล่าเรื่องราวญาติหนุ่มหญิง เพศชาย แต่แม้ไม่ได้ อาจได้ยินการเล่าเรื่องปลาย [แก้]วัตถุประสงค์ เป้าหมาย และผล [16 ป้า]อาจเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับคุณยายเพื่อให้ความบันเทิงกับผู้ชม สอนหญิงสาว สมเกียรติ และคุณยายลำดับพระราชบัญญัติ [แก้]รูปแบบและลำดับของเหตุการณ์ เรื่องราวของป้าอาจเริ่มต้นเป็นการตอบสนองเพื่อสังสรรค์กับคุณยาย พล็อตของเรื่องและการพัฒนาจะมีการลำดับโครงสร้างได้ อาจจะมีการหยุดชะงักของความร่วมมือระหว่างบอก ในที่สุด กลุ่มอาจปรบมือเรื่องราว และย้ายไปยังวัตถุหรือกิจกรรมอื่นคีย์ [แก้]เบาะแสที่สร้าง "เสียง ลักษณะ หรือวิญญาณ" ของการกระทำคำพูด [17]ป้าอาจเลียนแบบท่าทางและเสียงของคุณยายในแบบขี้เล่น หรือเธออาจอยู่กลุ่มเสียงอย่างจริงจังโดยเน้นความจริงใจและความเคารพสรรเสริญที่แสดงเรื่องราวInstrumentalities [แก้]รูปแบบและลักษณะของคำพูด [18]ป้าจะพูดในทะเบียนสบาย ๆ ด้วยคุณสมบัติหลายภาษา หรืออาจใช้การลงทะเบียนอย่างเป็นทางการและรูปแบบไวยากรณ์มาตรฐาน"ระวัง[แก้] บรรทัดฐานกฎระเบียบทางสังคมที่ควบคุมเหตุการณ์ และผู้เข้าร่วมการกระทำ และปฏิกิริยา ในเรื่องขี้เล่นได้ บรรทัดฐานอาจทำให้รบกวนผู้ชมจำนวนมาก และทำงานร่วมกัน หรืออาจจะขัดจังหวะเหล่านั้นอาจถูกจำกัดการมีส่วนร่วม โดยตัวเมียเก่า ร้ายแรง เป็นเรื่องราวได้อาจเรียกสำหรับความสนใจของเธอและไม่ขาดตอนเป็นบรรทัดฐานประเภท [แก้]ชนิดของคำพูดการกระทำหรือเหตุการณ์ ตัวอย่างที่นี่ ใช้ชนิดของเรื่องราว ป้าอาจบอกเป็นเรื่องขำขันของตัวละครเกี่ยวกับยายความบันเทิง หรือ exemplum ที่เป็นคำสั่งทางศีลธรรม สาขาวิชาต่าง ๆ พัฒนาข้อกำหนดสำหรับชนิดของการกระทำคำพูด และชุมชนคำพูดบางครั้งเงื่อนไขสำหรับชนิด [19]
การแปล กรุณารอสักครู่..