The "S-P-E-A-K-I-N-G" model[edit]Ma

The "S-P-E-A-K-I-N-G" model[edit]
Main article: SPEAKING
Hymes developed a valuable model to assist the identification and labeling of components of linguistic interaction that was driven by his view that, in order to speak a language correctly, one needs not only to learn its vocabulary and grammar, but also the context in which words are used.

The model had sixteen components that can be applied to many sorts of discourse: message form; message content; setting; scene; speaker/sender; addressor; hearer/receiver/audience; addressee; purposes (outcomes); purposes (goals); key; channels; forms of speech; norms of interaction; norms of interpretation; and genres.[11]

Hymes constructed the acronym SPEAKING, under which he grouped the sixteen components within eight divisions:[12]

Setting and scene[edit]
"Setting refers to the time and place of a speech act and, in general, to the physical circumstances".[13] The living room in the grandparents' home might be a setting for a family story. Scene is the "psychological setting" or "cultural definition" of a setting, including characteristics such as range of formality and sense of play or seriousness.[14] The family story may be told at a reunion celebrating the grandparents' anniversary. At times, the family would be festive and playful; at other times, serious and commemorative.

Participants[edit]
Speaker and audience. Linguists will make distinctions within these categories; for example, the audience can be distinguished as addressees and other hearers.[15] At the family reunion, an aunt might tell a story to the young female relatives, but males, although not addressed, might also hear the narrative.

Ends[edit]
Purposes, goals, and outcomes.[16] The aunt may tell a story about the grandmother to entertain the audience, teach the young women, and honor the grandmother.

Act sequence[edit]
Form and order of the event. The aunt's story might begin as a response to a toast to the grandmother. The story's plot and development would have a sequence structured by the aunt. Possibly there would be a collaborative interruption during the telling. Finally, the group might applaud the tale and move onto another subject or activity.

Key[edit]
Clues that establish the "tone, manner, or spirit" of the speech act.[17] The aunt might imitate the grandmother's voice and gestures in a playful way, or she might address the group in a serious voice emphasizing the sincerity and respect of the praise the story expresses.

Instrumentalities[edit]
Forms and styles of speech.[18] The aunt might speak in a casual register with many dialect features or might use a more formal register and careful grammatically "standard" forms.

Norms[edit]
Social rules governing the event and the participants' actions and reaction. In a playful story by the aunt, the norms might allow many audience interruptions and collaboration, or possibly those interruptions might be limited to participation by older females. A serious, formal story by the aunt might call for attention to her and no interruptions as norms.

Genre[edit]
The kind of speech act or event; for the example used here, the kind of story. The aunt might tell a character anecdote about the grandmother for entertainment, or an exemplum as moral instruction. Different disciplines develop terms for kinds of speech acts, and speech communities sometimes have their own terms for types.[19]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

The "S-P-E-A-K-I-N-G" model[edit]Main article: SPEAKINGHymes developed a valuable model to assist the identification and labeling of components of linguistic interaction that was driven by his view that, in order to speak a language correctly, one needs not only to learn its vocabulary and grammar, but also the context in which words are used.The model had sixteen components that can be applied to many sorts of discourse: message form; message content; setting; scene; speaker/sender; addressor; hearer/receiver/audience; addressee; purposes (outcomes); purposes (goals); key; channels; forms of speech; norms of interaction; norms of interpretation; and genres.[11]Hymes constructed the acronym SPEAKING, under which he grouped the sixteen components within eight divisions:[12]Setting and scene[edit]"Setting refers to the time and place of a speech act and, in general, to the physical circumstances".[13] The living room in the grandparents' home might be a setting for a family story. Scene is the "psychological setting" or "cultural definition" of a setting, including characteristics such as range of formality and sense of play or seriousness.[14] The family story may be told at a reunion celebrating the grandparents' anniversary. At times, the family would be festive and playful; at other times, serious and commemorative.Participants[edit]ลำโพงและผู้ชม นักแปลจะทำให้ความแตกต่างภายในประเภทเหล่านี้ ตัวอย่างเช่น ผู้เข้าชมสามารถแตกต่างเชื่อมและผู้ฟังอื่น ๆ [15] ที่ครอบครัว ถามป้าอาจเล่าเรื่องราวญาติหนุ่มหญิง เพศชาย แต่แม้ไม่ได้ อาจได้ยินการเล่าเรื่องปลาย [แก้]วัตถุประสงค์ เป้าหมาย และผล [16 ป้า]อาจเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับคุณยายเพื่อให้ความบันเทิงกับผู้ชม สอนหญิงสาว สมเกียรติ และคุณยายลำดับพระราชบัญญัติ [แก้]รูปแบบและลำดับของเหตุการณ์ เรื่องราวของป้าอาจเริ่มต้นเป็นการตอบสนองเพื่อสังสรรค์กับคุณยาย พล็อตของเรื่องและการพัฒนาจะมีการลำดับโครงสร้างได้ อาจจะมีการหยุดชะงักของความร่วมมือระหว่างบอก ในที่สุด กลุ่มอาจปรบมือเรื่องราว และย้ายไปยังวัตถุหรือกิจกรรมอื่นคีย์ [แก้]เบาะแสที่สร้าง "เสียง ลักษณะ หรือวิญญาณ" ของการกระทำคำพูด [17]ป้าอาจเลียนแบบท่าทางและเสียงของคุณยายในแบบขี้เล่น หรือเธออาจอยู่กลุ่มเสียงอย่างจริงจังโดยเน้นความจริงใจและความเคารพสรรเสริญที่แสดงเรื่องราวInstrumentalities [แก้]รูปแบบและลักษณะของคำพูด [18]ป้าจะพูดในทะเบียนสบาย ๆ ด้วยคุณสมบัติหลายภาษา หรืออาจใช้การลงทะเบียนอย่างเป็นทางการและรูปแบบไวยากรณ์มาตรฐาน"ระวัง[แก้] บรรทัดฐานกฎระเบียบทางสังคมที่ควบคุมเหตุการณ์ และผู้เข้าร่วมการกระทำ และปฏิกิริยา ในเรื่องขี้เล่นได้ บรรทัดฐานอาจทำให้รบกวนผู้ชมจำนวนมาก และทำงานร่วมกัน หรืออาจจะขัดจังหวะเหล่านั้นอาจถูกจำกัดการมีส่วนร่วม โดยตัวเมียเก่า ร้ายแรง เป็นเรื่องราวได้อาจเรียกสำหรับความสนใจของเธอและไม่ขาดตอนเป็นบรรทัดฐานประเภท [แก้]ชนิดของคำพูดการกระทำหรือเหตุการณ์ ตัวอย่างที่นี่ ใช้ชนิดของเรื่องราว ป้าอาจบอกเป็นเรื่องขำขันของตัวละครเกี่ยวกับยายความบันเทิง หรือ exemplum ที่เป็นคำสั่งทางศีลธรรม สาขาวิชาต่าง ๆ พัฒนาข้อกำหนดสำหรับชนิดของการกระทำคำพูด และชุมชนคำพูดบางครั้งเงื่อนไขสำหรับชนิด [19]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"การพูด" รูปแบบ [แก้ไข]
บทความหลัก: พูด
Hymes การพัฒนารูปแบบที่มีคุณค่าให้ความช่วยเหลือประชาชนและการติดฉลากของส่วนประกอบของการปฏิสัมพันธ์ทางภาษาที่ได้แรงหนุนจากมุมมองของเขาว่าเพื่อที่จะพูดภาษาอย่างถูกต้องหนึ่งต้องไม่เพียง แต่จะได้เรียนรู้ . คำศัพท์และไวยากรณ์ของมัน แต่ยังบริบทที่คำที่ใช้

รูปแบบการมีส่วนประกอบสิบหกที่สามารถนำไปใช้กับหลายประเภทของวาทกรรม: รูปแบบข้อความ; เนื้อหาของข้อความ; การตั้งค่า; ฉาก; ลำโพง / ผู้ส่ง; addressor; ผู้ฟัง / รับ / ผู้ชม; ผู้รับ; วัตถุประสงค์ (ผลลัพธ์); วัตถุประสงค์ (เป้าหมาย); สำคัญ; ช่อง; รูปแบบของการพูด บรรทัดฐานของการปฏิสัมพันธ์; บรรทัดฐานของการตีความ . และประเภท [11]

Hymes สร้างพูดย่อตามที่เขาจัดกลุ่มส่วนประกอบที่สิบหกภายในแปดแผนก: [12]

การตั้งค่าและฉาก [แก้ไข]
"Setting หมายถึงเวลาและสถานที่ของการกระทำคำพูดและโดยทั่วไปจะ สถานการณ์ทางกายภาพ ". [13] ห้องนั่งเล่นในบ้านปู่ย่าตายาย 'อาจจะมีการตั้งค่าสำหรับเรื่องครอบครัว ที่เกิดเหตุคือ "การตั้งค่าทางจิตวิทยา" หรือ "ความหมายทางวัฒนธรรม" ของการตั้งค่ารวมทั้งลักษณะดังกล่าวเป็นช่วงของพิธีการและความรู้สึกของการเล่นหรือจริงจัง. [14] เรื่องครอบครัวอาจจะบอกว่าในการชุมนุมฉลองครบรอบปู่ย่าตายาย ' ในช่วงเวลาที่ครอบครัวจะมีการเฉลิมฉลองและขี้เล่น; ในเวลาอื่น ๆ ที่ร้ายแรงและที่ระลึก.

ผู้เข้าร่วม [แก้ไข]
ลำโพงและผู้ชม นักภาษาศาสตร์จะทำให้ความแตกต่างภายในประเภทเหล่านี้ ตัวอย่างเช่นผู้ชมสามารถโดดเด่นเป็นผู้รับและผู้ฟังอื่น ๆ . [15] ในการชุมนุมครอบครัวป้าอาจจะบอกเรื่องราวที่จะญาติหญิงสาว แต่เพศแม้ไม่ได้อยู่ยังอาจได้ยินการเล่าเรื่อง.

ปลาย [แก้ไข]
วัตถุประสงค์เป้าหมายและผลลัพธ์. [16] ป้าอาจจะบอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับคุณยายเพื่อความบันเทิงของผู้ชมสอนหญิงสาวและให้เกียรติยาย.

พระราชบัญญัติลำดับ [แก้ไข]
แบบฟอร์มและลำดับของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เรื่องราวของป้าอาจเริ่มต้นเป็นคำตอบที่ขนมปังยายที่ พล็อตเรื่องและการพัฒนาจะได้ลำดับโครงสร้างโดยป้า อาจจะมีการหยุดชะงักการทำงานร่วมกันระหว่างการบอก สุดท้ายกลุ่มที่อาจจะปรบมือเรื่องและย้ายไปยังเรื่องอื่นหรือกิจกรรม.

Key [แก้ไข]
เบาะแสที่สร้าง "เสียงลักษณะหรือจิตวิญญาณ" ของการกระทำคำพูด. [17] ป้าอาจเลียนแบบเสียงของคุณยายและท่าทางในทางที่ขี้เล่นหรือเธออาจจะอยู่ในกลุ่มเสียงร้ายแรงเน้นความจริงใจและความเคารพของสรรเสริญเรื่องแสดงออก.

instrumentalities [แก้ไข]
รูปแบบและรูปแบบของการพูด. [18] ป้าจะได้พูดในการลงทะเบียนสบาย ๆ กับคุณลักษณะของภาษาถิ่นจำนวนมากหรืออาจจะใช้การลงทะเบียนอย่างเป็นทางการมากขึ้นและความระมัดระวังตามหลักไวยากรณ์ "มาตรฐาน" รูปแบบ.

บรรทัดฐาน [แก้ไข]
กฎระเบียบทางสังคมว่าด้วยการจัดกิจกรรมและการกระทำของผู้เข้าร่วมและปฏิกิริยา ในเรื่องขี้เล่นโดยป้าบรรทัดฐานอาจช่วยให้การหยุดชะงักของผู้ชมและการทำงานร่วมกันหรืออาจจะหยุดชะงักเหล่านั้นหลายคนอาจจะถูก จำกัด การมีส่วนร่วมโดยหญิงที่มีอายุมากกว่า ร้ายแรงเรื่องอย่างเป็นทางการโดยป้าอาจจะเรียกความสนใจให้กับเธอและไม่มีการหยุดชะงักเป็นบรรทัดฐาน.

แนว [แก้ไข]
ชนิดของการกระทำการพูดหรือเหตุการณ์; ตัวอย่างที่ใช้ที่นี่ชนิดของเรื่อง ป้าอาจจะบอกเรื่องเล็ก ๆ น้อยเกี่ยวกับตัวละครคุณยายเพื่อความบันเทิงหรือ exemplum เรียนการสอนศีลธรรม สาขาวิชาที่แตกต่างกันในการพัฒนาข้อกำหนดและเงื่อนไขสำหรับชนิดของการกระทำคำพูดและชุมชนคำพูดบางครั้งอาจมีเงื่อนไขของตัวเองชนิด. [19]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" s-p-e-a-k-i-n-g " แบบ [ แก้ไข ]บทความหลัก : การพูดไฮมส์พัฒนารูปแบบเพื่อช่วยระบุและการติดฉลากที่มีส่วนประกอบของภาษาการปฏิสัมพันธ์ที่ถูกขับเคลื่อนโดยมุมมองของเขานั้น เพื่อที่จะพูดภาษาได้อย่างถูกต้อง หนึ่งไม่เพียง แต่ต้องการที่จะเรียนรู้ของคำศัพท์และไวยากรณ์ แต่ยังในบริบทที่เป็นคำที่ใช้แบบจำลองมีสิบหกส่วนประกอบที่สามารถใช้กับหลายประเภทของวาทกรรม : ฟอร์มข้อความ เนื้อหาข้อความ ; การตั้งค่า ; ฉาก , ผู้ส่งผู้พูด / ; addressor ; ผู้ฟัง / ผู้รับ / ผู้รับ ; ผู้ชม ; มี ( ผล ) ; วัตถุประสงค์ ( เป้าหมาย ) ; หลัก ; ช่องทาง ; รูปแบบของการพูด บรรทัดฐานของปฏิสัมพันธ์ ; บรรทัดฐานของการตีความ ; [ 11 ] และประเภทไฮมส์สร้างย่อพูด ตามที่เขาจัดกลุ่มสิบหกส่วนประกอบภายในแปดหน่วยงาน : [ 12 ]การตั้งค่าและการตั้งค่าฉาก [ แก้ไข ]" การตั้งค่า หมายถึง เวลา และสถานที่ของคำพูดการกระทำและโดยทั่วไปสถานการณ์ " ทางกายภาพ [ 13 ] ห้อง คุณยายบ้านอาจจะมีการตั้งค่าสำหรับเรื่องราวครอบครัว ฉากนี้เป็นฉากที่ " จิต การ " หรือ " นิยาม " วัฒนธรรมของการตั้งค่ารวมทั้งลักษณะ เช่นช่วงของรูปแบบและความรู้สึกของการเล่นหรือจริงจัง [ 14 ] เรื่องราวครอบครัวอาจบอกไปงานเลี้ยงฉลองปู่ย่าตายายวันครบรอบ ในบางครั้ง ครอบครัวจะรื่นเริงและสนุกสนาน ; ในเวลาอื่น ๆที่ร้ายแรงและที่ระลึกผู้มีส่วนร่วม [ แก้ไข ]ผู้พูดและผู้ฟัง นักภาษาศาสตร์จะทำให้ความแตกต่างในประเภทเหล่านี้ ตัวอย่างเช่น ผู้ชมสามารถแยกแยะเป็นผู้รับ และ ผู้ได้ฟังได้อื่น [ 15 ] ที่เรอูนียงครอบครัว ป้าอาจจะบอกเล่าเรื่องราวให้เด็กหญิง ญาติ แต่ผู้ชาย แม้ว่าจะไม่ได้กล่าวถึง ยังอาจได้ยินเรื่องเล่าสิ้นสุด [ แก้ไข ]วัตถุประสงค์ เป้าหมาย และผล [ 16 ] ป้าอาจจะบอกเรื่องราวเกี่ยวกับย่าเพื่อความบันเทิงของผู้ชม สอนเยาวชนหญิง และเคารพคุณยายแสดงลำดับ [ แก้ไข ]รูปแบบและลำดับของเหตุการณ์ เรื่องราวของป้าอาจจะเริ่มมีการตอบสนอง เพื่ออวยพรให้คุณย่า พล็อตเรื่อง และการพัฒนาจะได้ลำดับโครงสร้างตามป้า อาจจะต้องมีการร่วมกันในการเล่า ในที่สุดกลุ่มอาจปรบมือให้เรื่องราวและย้ายไปยังเรื่องอื่น หรือกิจกรรมคีย์ [ แก้ไข ]ปมที่สร้าง " น้ำเสียง , ลักษณะ , หรือวิญญาณ " ของวัจน [ 17 ] ป้าอาจจะเลียนแบบยายเสียงและท่าทางในแบบขี้เล่น หรือเธออาจอยู่ในกลุ่มเสียงจริงจัง เน้นความจริงใจ และความเคารพของสรรเสริญเรื่องแสดง .instrumentalities [ แก้ไข ]รูปแบบและลักษณะของการพูด [ 18 ] ป้าอาจจะพูดในแบบสบาย ๆด้วยคุณสมบัติถิ่นลงทะเบียนมากหรืออาจใช้ลงทะเบียนเป็นทางการมากขึ้นและระมัดระวังตามหลักไวยากรณ์ " มาตรฐาน " รูปแบบบรรทัดฐาน [ แก้ไข ]กฎสังคมเกี่ยวกับเหตุการณ์และกิจกรรมการกระทำและปฏิกิริยา ในเรื่องขี้เล่น โดยคุณป้า บรรทัดฐานอาจอนุญาตให้ผู้ชมมากมาย และการร่วมมือ หรืออาจจะหยุดชะงักที่อาจถูก จำกัด เพื่อการมีส่วนร่วมของผู้หญิงที่มีอายุมากกว่า จริงจังเป็นทางการ เรื่องโดย ป้าอาจจะเรียกความสนใจของเธอและไม่มีการหยุดชะงักเป็นบรรทัดฐานประเภท [ แก้ไข ]ประเภทของวัจนหรือเหตุการณ์ ; ตัวอย่างเช่นใช้ที่นี่ ประเภทของเรื่อง ป้าจะบอกเรื่องราวตัวละครเกี่ยวกับคุณยาย เพื่อความบันเทิง หรือเป็นรุ่นที่การสอนคุณธรรมจริยธรรม สาขาวิชาต่าง ๆพัฒนาข้อกำหนดสำหรับประเภทของวาทะ และชุมชนการพูดบางครั้งมีเงื่อนไขของตัวเองประเภท [ 19 ]