The Vikings Back to TopIMAGE Area o

The Vikings Back to Top
IMAGE

Area of the Viking-ruled Danelaw
(from Paradox Place)
By the late 8th Century, the Vikings (or Norsemen) began to make sporadic raids on the east cost of Britain. They came from Denmark, Norway and Sweden, although it was the Danes who came with the greatest force. Notorious for their ferocity, ruthlessness and callousness, the Vikings pillaged and plundered the towns and monasteries of northern England - in 793, they sacked and looted the wealthy monastery at Lindisfarne in Northumbria - before turning their attentions further south. By about 850, the raiders had started to over-winter in southern England and, in 865, there followed a full-scale invasion and on-going battles for the possession of the country.

Viking expansion was finally checked by Alfred the Great and, in 878, a treaty between the Anglo-Saxons and the Vikings established the Danelaw, splitting the country along a line roughly from London to Chester, giving the Norsemen control over the north and east and the Anglo-Saxons the south and west. Although the Danelaw lasted less than a century, its influence can be seen today in the number of place names of Norse origin in northern England (over 1,500), including many place names ending in “-by”, “-gate”, “-stoke”, “-kirk”, “-thorpe”, “-thwaite”, “-toft” and other suffixes (e.g. Whitby, Grimsby, Ormskirk, Scunthorpe, Stoke Newington, Huthwaite, Lowestoft, etc), as well as the “-son” ending on family names (e.g. Johnson, Harrison, Gibson, Stevenson, etc) as opposed to the Anglo-Saxon equivalent “-ing” (e.g. Manning, Harding, etc).

The Vikings spoke Old Norse, an early North Germanic language not that dissimilar to Anglo-Saxon and roughly similar to modern Icelandic (the word viking actually means “a pirate raid” in Old Norse). Accents and pronunciations in northern England even today are heavily influenced by Old Norse, to the extent that they are largely intelligible in Iceland.

Over time, Old Norse was gradually merged into the English language, and many Scandinavian terms were introduced. In actual fact, only around 150 Norse words appear in Old English manuscripts of the period, but many more became assimilated into the language and gradually began to appear in texts over the next few centuries. In all, up to 1,000 Norse words were permanently added to the English lexicon, among them, some of the most common and fundamental in the language, including skull, skin, leg, neck, freckle, sister, husband, fellow, wing, bull, score, seat, root, bloom, bag, gap, knife, dirt, kid, link, gate, sky, egg, cake, skirt, band, bank, birth, scrap, skill, thrift, window, gasp, gap, law, anger, trust, silver, clasp, call, crawl, dazzle, scream, screech, race, lift, get, give, are, take, mistake, rid, seem, want, thrust, hit, guess, kick, kill, rake, raise, smile, hug, call, cast, clip, die, flat, meek, rotten, tight, odd, rugged, ugly, ill, sly, wrong, loose, happy, awkward, weak, worse, low, both, same, together, again, until, etc.

Old Norse often provided direct alternatives or synonyms for Anglo-Saxon words, both of which have been carried on (e.g. Anglo-Saxon craft and Norse skill, wish and want, dike and ditch, sick and ill, whole and hale, raise and rear, wrath and anger, hide and skin, etc). Unusually for language development, English also adopted some Norse grammatical forms, such as the pronouns they, them and their, although these words did not enter the dialects of London and southern England until as late as the 15th Century. Under the influence of the Danes, Anglo-Saxon word endings and inflections started to fall away during the time of the Danelaw, and prepositions like to, with, by, etc became more important to make meanings clear, although many inflections continued into Middle English, particularly in the south and west (the areas furthest from Viking influence).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไวกิ้งกลับไปด้านบนรูปภาพ พื้นที่ของบริเวณเดนลอว์ปกครองไวกิ้ง(จาก Paradox)โดยในช่วงปลายศตวรรษที่ 8 ไวกิ้ง (หรือนอร์สเม็น) เริ่มให้บุกประปรายต้นทุนตะวันออกของสหราชอาณาจักร พวกเขามาจากเดนมาร์ก นอร์เวย์ และ สวีเดน แม้ว่าจะประกอบธุรกิจที่มาแรงมากที่สุด เลื่องลือถึงความดุร้ายของพวกเขา ruthlessness และ callousness ไวกิ้งปล้น และปล้นเมืองและพระราชวงศ์ของอังกฤษ - ใน 793 พวกเขาไล่ออก และ looted วัดรวยที่ลินดิสฟาร์ใน Northumbria - ก่อนที่จะเปิดแน่นของพวกเขาเพิ่มเติมใต้ โดยประมาณ 850 บุกที่มีเริ่มมากกว่าฤดูหนาวในอังกฤษตอนใต้ และ ใน 865 มีตามการรุกรานเต็มรูปแบบและการรบที่จะครอบครองของประเทศไวกิ้งขยายสุดท้ายตรวจสอบ โดยอัลเฟรดมหาราช และ 878 สนธิสัญญาระหว่างชาวแองโกล-แซกซัน และไวกิ้งก่อตั้งขึ้นบริเวณเดนลอว์ แยกประเทศไปตามบรรทัดจากลอนดอนประมาณเชสเตอร์ ทำให้การควบคุมนอร์สเม็นภาคเหนือ และตะวันออก และชาวแองโกล-แซกซันใต้และตะวันตก แม้ว่าบริเวณเดนลอว์กินเวลาน้อยกว่าหนึ่งศตวรรษ อิทธิพลเห็นได้วันนี้ในจำนวนชื่อสถานที่ของแหล่งกำเนิดนอร์สในอังกฤษ (กว่า 1,500), รวมทั้งหลายชื่อลงท้ายด้วย "-โดย", "-ประตู", "-สโต๊ค", "-เคิร์ก", "-โธร์ป", "-thwaite ", "-toft " และส่วนต่อท้ายอื่น ๆ (เช่นวิทบีย์ Grimsby, Ormskirk ธอร์ป นิววิง ตันสโต๊ค Huthwaite, Lowestoft ฯลฯ), ตลอดจน "-บุตร" ลงท้ายชื่อครอบครัว (เช่นจอห์นสัน กิบสัน สตีเวนสัน ฯลฯ แฮร์ริสัน) ตรงข้ามกับเทียบเท่าแองโกล-แซ็กซอน "-ing " (เช่นแมนนิ่ง บรีฮาร์ดดิ้ง ฯลฯ)ไวกิ้งพูดนอร์ส ภาษาเหนือดั้งเดิมเป็นต้นไม่ที่แตกต่างจากแองโกล-แซ็กซอนและไอซ์แลนด์ประมาณคล้ายกับสมัย (คำไวกิ้งจริงหมายความว่า "โจรสลัด raid" ในนอร์ส) สำเนียงและการออกเสียงในอังกฤษแม้วันนี้มีอิทธิพลอย่างมากจากนอร์ส เท่าที่จะมากได้ในไอซ์แลนด์ช่วงเวลา นอร์สค่อย ๆ ถูกผสานลงในภาษาอังกฤษ และหลายเงื่อนไขที่สแกนดิเนเวียถูกนำมาใช้ จริง นอร์สเพียงประมาณ 150 คำปรากฏในภาษาอังกฤษโบราณ ต้นฉบับของรอบระยะเวลา แต่เป็นการหลอมรวมเป็นภาษาอื่น ๆ อีกมากมาย และค่อย ๆ เริ่มปรากฏในตำราไม่กี่ศตวรรษถัดไป ในทุก ถึงนอร์ส 1,000 คำถาวรเพิ่มในพจนานุกรมภาษาอังกฤษ ในหมู่พวกเขา บางส่วนมากและพื้นฐานในภาษา รวมถึงกะโหลกศีรษะ ผิว ขา คอ กระ น้องสาว สามี เพื่อน ปีก กระทิง คะแนน ที่นั่ง ราก ดอก ถุง ช่องว่าง มีด สิ่งสกปรก เด็ก เชื่อมโยง ประตู ฟ้า ไข่ เค้ก กระโปรง วง ธนาคาร เกิด เศษ ทักษะ thrift หน้าต่าง หอบ ช่องว่าง กฎหมาย ความโกรธ ความน่าเชื่อถือ เงิน เข็มกลัด โทร ตระเวน ตาพร่า กรี๊ด ช่วย แข่งขัน ลิฟต์ ได้รับ ให้ มี ใช้ เข้าใจผิด กำจัด ดูเหมือน ต้อง แทง ตี เดา เตะ ฆ่า คราด ยก รอยยิ้ม กอด โทร หล่อ คลิป ตาย แบน สุภาพ เน่า แน่น คี่ ทนทาน น่าเกลียด ป่วย รอบจัด ผิด หลวม ความสุข อึดอัดใจ อ่อนแอ เลว ต่ำ ทั้ง เหมือน กัน กัน อีกครั้ง จน ฯลฯทางเลือกสำหรับนอร์สมักให้บริการโดยตรงหรือพ้องคำแองโกล-แซ็กซอน ซึ่งทั้งสองได้ถูกดำเนิน (หัตถกรรมเช่นแองโกล-แซ็กซอน และนอร์สทักษะ ใน และต้อง เขื่อน และคู ป่วย และป่วย ทั้ง และ hale เพิ่ม และหลัง ความพิโรธ และความ โกรธ ซ่อน และผิว ฯลฯ) ปกติการพัฒนาภาษา ภาษาอังกฤษก็นำนอร์สไวยากรณ์แบบฟอร์มบาง เช่นคำสรรพนามพวกเขา พวกเขา และของพวก เขา แม้ว่าคำเหล่านี้ไม่ได้เข้าสำเนียงลอนดอนและอังกฤษทางตอนใต้จนถึงปลายศตวรรษที่ 15 เป็น ภายใต้อิทธิพลของเดนส์ ลงท้ายคำแองโกล-แซ็กซอน และ inflections การลง เก็บในช่วงเวลาของบริเวณเดนลอว์ และน้อง ๆ เช่น กับ โดย ฯลฯ เป็นสำคัญเพื่อให้ความหมายชัดเจน แม้ว่าหลาย inflections ยังคงเป็นกลางภาษาอังกฤษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในใต้และตะวันตก (พื้นที่ก้าวก็ถึงอิทธิพลไวกิ้ง)