Just as I was starting to get used

Just as I was starting to get used to the dreams, or at least beginning to appreciate the strange comfort of actually seeing Nico on an almost-nightly basis, I had one of the most intense ones yet. I felt like I was practically standing in the coffin, although I knew that my presence was just anchored several feet above it. Nico was there, lying alongside the silk linings of the casket's inner walls, half-draped across the corpse. Something was wrong about the scene, however, and it took me a second to realize what was different. The body beneath Nico—male, this time, I noticed with a slight swooping feeling in my gut—was face down in the coffin, which struck me as odd: It suggested something less than Nico's usual reverential, respectful treatment of the dead.The boy's hair was dark, like Nico's own, but close-cropped, and Nico's frame was smaller by far. The boy looked about my age, from what I could tell, and he had several inches and about twenty pounds of slowly decaying muscle on Nico. His khaki dress pants were pushed down around his knees, Nico's black ones almost to his ankles. I watched as Nico straddled the boy's thighs, his knees pushed tight against the sides of the coffin, his hands pressed into the curve of the boy's spine. He repositioned himself, sliding down a few inches until he was lined up. When he had forced the boy's asscheeks apart and touched the head of his cock to the unresponsive muscle of its hole, Nico paused, sucking in air, his lower lip clamped between his teeth like it was costing him more than he could give to restrain himself.He lowered himself fully onto his elbows, his body flush against the corpse, and as he did so, he looked at me. And I mean he purposefully turned his head and looked up at me; and at that moment I was certain he knew I was there—maybe he had known I'd been there for weeks now. I still didn't know what he was actually seeing or what I was projecting, but he held my gaze for what felt like hours, although it was probably only a few seconds. His eyes were darker than normal, his irises distended and his pupils blown wide with lust, but I couldn't quite discern the desire I saw within them. The moment was soon broken, however, as he thrust his hips forward in one long movement, his eyelids fluttering shut and his head falling back against his arched spine. There was no sound other than his breathy exhale, and it sounded too loud in the darkness, almost obscene. When his cock was fully buried, he paused again, adjusting to the sensation. The boy had been dead for a short enough time that the rigor mortis hadn't yet begun to fade, and the muscles were still tight, contracted, which meant a more intense satisfaction for Nico than he could get with anyone living, without the work and without the wait. Nico took a few more sharp breaths and immediately began to move, thrusting his hips furiously, pounding his cock into the corpse with fevered intensity. I could tell it was rough—all instant gratification and carnal desire and an emotional connection that had nothing to do with the dead, or with the boy Nico knew this body once hosted. It surprised me, because I had never seen Nico like this before. The coffin rocked back and forth in the dirt, and Nico's breathing became ragged, harsh, as he tangled his fingers into the boy's hair and picked up his pace, close to climax now.Nico's thrusts became more and more desperate, and he sagged against the body beneath him as strength left his limbs. His forehead was resting against the boy's back, right between its shoulder blades, Nico's lips moving continuously against its clammy, preserved skin. His voice was stifled, but I could tell that he was definitely speaking, just one word over and over and over again like an incantation, like an exorcism.Finally, his whole body stilled as he came, his mouth closed tightly against the exclamation threatening to erupt from his throat; but what made it past his lips was clearly a ragged sob, and it echoed against the wood and the walls of dirt on either side of him, and I swear I felt it in my bones.As Nico came down from his orgasm, still muttering nonsensically, resting heavily against the cold skin of the corpse, I was able to make out a single word before I woke up, shivering and shaking in my bed: A word that sounded remarkably like "Percy."I don't remember much of the next month; at least, the days all blurred together and all I can really recall is snippet after snippet of dream and flashes of time at Goode, bordered by a hazy frame of anxiety and exhaustion and the lingering feeling of my body stretched to breaking point—my nerves on end and my libido on pins and needles, hyper-sensitive but thin-skinned, not strong enough to handle the influx of activity I was forcing upon it. Hearing Nico say my name was my undoing; with one word he stripped me down to the bone and forced me to see this for what it really was, forced me to acknowledge my feelings without shame, forced me to entertain the thought that maybe, just maybe, I wasn't the only one hung up on all of this. As crazy as that made me, it also helped. It was the first glimpse of a light at the end of the tunnel, something to look towards, something to ground me in the clandestine chaos my life had recently become. I did eventually settle into a routine, but by the time exams came around, I felt almost relieved to have something else to think about.Although I really, really should have called in sick on my last day of finals. Instead, I spent my first day of Christmas vacation in Hades with Nico and Thalia, and wasn't that just an awesome way to break up the monotony. Given the circumstances, retaining control of my basic motor functions and some ability to form words was easier to do than I would have thought. Our quest was really pretty quickly paced, and I was semi-conscious for a good part of it, and so before I knew it, I was saying goodbye to Nico on a balcony in Hades' mansion. Thalia kept me occupied for the rest of the day, regaling me with stories about the Hunt and her new life as Artemis's first Lieutenant over burgers and fries. We parted amicably that evening, and I headed back to my apartment, eager to let my parents know that I was okay. I didn't realize that anything would be different until I woke up the next morning, relaxed and well-rested for probably the first time in months. As I lounged in my bed and reveled in a full night's sleep, I suddenly understood what had changed.Nico was staying in the Underworld, not a corporeal body in sight, and the dreams had finally stopped.Be that as it may, my state of mind didn't improve much. When I say the dreams had stopped, I don't mean that I had stopped dreaming; my luck wasn't going to turn that quickly. The dreams I were having now might not have been prophetic, but they were just as intense, and they were still about him. Nothing changed when I returned to Camp Half-Blood for winter break. If anything, it was worse after seeing Nico at Christmas, after being around him and talking to him and not being able to do anything about this thing between us. I was still obsessing, and I had no idea how I was going to get over it. I felt like I was going insane. The other campers started to notice that something was wrong. I was jumpy around my friends, snapping out of my fantasies and looking back at them guiltily whenever they addressed me. I had dark circles under my eyes and they must have known I wasn't sleeping well. Beckendorf gave me concerned glances and Annabeth long, hard stares, but luckily no one asked me about it, because I had no idea what I would have said. I was able to pass off my silence and exhaustion as anxiety about the war, worry about the prophecy and what it meant. As everyone was pretty stressed out themselves, no one looked into it any further. I started spending more time alone, tucked away in the Poseidon cabin or wandering aimlessly through the woods. (I had tried secluding myself in the stables, too, but the Pegasi sensed my anxiety and were jittery around me, whinnying and apologizing sheepishly for backing away into their stalls, trying to keep away from the aura of death they said I now had around me). The last days of break were spent mostly in the Big House, as myself, Annabeth, Chiron, and the other counselors began to piece together a plan for attacking the Princess Andromeda. We had decided it would be best if we didn't all scatter and return to our schools, so most of us stayed at Half-Blood Hill. As lonely as it was at camp, being the middle of winter and with many of the other kids often gone on quests, I was kind of glad I didn't have to go home. It was hard to hide from my mom and Paul that I would often wake in the middle of the night and sit down for breakfast exhausted, and that my mind was elsewhere, completely preoccupied. My mom knew about the war, of course, but she had a way of knowing when I was hiding something, so my excuses wouldn't work on her for long. It hurt me to lie to her, even if I couldn't possibly tell her the truth; if I was at camp, there'd be no need for any such excuses. And, let's be honest, it was much harder to jerk off as much as I wanted to with that kind of supervision than it was in an empty cabin with hardly any adults around.The dreams still bothered me, because they still seemed real. I didn't know if it was because they'd been prophetic for so long that I knew what it was like to have Nico really there, or if all half-blood dreams were just that extra-sensory. Either way, it was hard to accept that they were now just dreams.Because I knew Nico: I knew the angles of his body, the jut of his bones, the softness of his skin. I knew what he felt like, I knew how he tasted. I knew his kiss, the way he'd suck my lower lip into his mouth and worry it with his teeth, the way he would lick into my mouth forcefully, never questioning his welcome. I knew the way his fingertips would dr

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขณะที่ผมก็เริ่มที่จะได้รับใช้ความฝันหรืออย่างน้อยเริ่มต้นที่จะชื่นชมความสะดวกสบายที่แปลกประหลาดของจริงเห็น Nico บนพื้นฐานเกือบทุกคืนผมมีหนึ่งในคนที่รุนแรงที่สุดยัง ฉันรู้สึกเหมือนฉันได้รับการปฏิบัติที่ยืนอยู่ในโลงศพ แต่ฉันรู้ว่าการปรากฏตัวของฉันเป็นเพียงทอดสมอหลายฟุตเหนือมัน นิโก้มีนอนอยู่ข้างชั้นในผ้าไหมของผนังด้านในโลงศพของครึ่งพาดข้ามศพ สิ่งที่เป็นความผิดเกี่ยวกับฉากอย่างไรและมันเอาฉันที่สองที่จะตระหนักถึงสิ่งที่แตกต่างกัน ร่างกายใต้ Nico ชายคราวนี้ผมสังเกตเห็นด้วยความรู้สึกที่โฉบเล็กน้อยในลำไส้ของฉัน-เป็นหน้าลงในโลงศพซึ่งหลงฉันเป็นคี่: มันชี้ให้เห็นสิ่งที่น้อยกว่าของนิโก้ปกตินับถือรักษาเคารพของ dead.The ผมเด็กมืดเช่นนิโก้ของตัวเอง แต่ใกล้ตัดและกรอบของนิโก้มีขนาดเล็กโดยไกล เด็กมองเกี่ยวกับอายุของฉันจากสิ่งที่ผมสามารถบอกได้และเขาก็มีหลายนิ้วและประมาณยี่สิบปอนด์ของกล้ามเนื้ออย่างช้าๆเนื้อที่ใน Nico ชุดสีกากีกางเกงของเขาถูกผลักลงไปรอบ ๆ หัวเข่าของเขาคนของนิโก้สีดำเกือบถึงข้อเท้าของเขา ฉันดูเป็น Nico คร่อมต้นขาของเด็กที่หัวเข่าของเขาผลักดันให้แน่นกับด้านข้างของโลงศพมือของเขากดลงเส้นโค้งของกระดูกสันหลังของเด็ก เขาย้ายตัวเองเลื่อนลงไม่กี่นิ้วจนกระทั่งเขาถูกเรียงรายขึ้น เมื่อเขาได้บังคับ asscheeks ของเด็กออกจากกันและสัมผัสหัวของไก่ของเขาไปยังกล้ามเนื้อไม่ตอบสนองของหลุมของนิโก้หยุดชั่วคราว, ดูดในอากาศ, ริมฝีปากล่างของเขายึดระหว่างฟันของเขาเหมือนว่ามันจะมีค่าเขามากกว่าที่เขาจะให้ที่จะยับยั้งตัวเอง เขาลดตัวเองอย่างเต็มที่บนข้อศอกของเขาล้างร่างกายของเขากับศพและขณะที่เขาทำเช่นนั้นเขามองมาที่ฉัน และฉันหมายความว่าเขาตั้งใจหันหัวของเขาและมองมาที่ฉัน และในขณะที่ผมมั่นใจว่าเขารู้ว่าผมอยู่ที่นั่น-บางทีเขาอาจจะเคยรู้จักผมอยู่ที่นั่นสำหรับสัปดาห์นี้ ผมก็ยังไม่ทราบว่าสิ่งที่เขาเห็นจริงหรือสิ่งที่ผมคาด แต่เขาจัดขึ้นสายตาของฉันสำหรับสิ่งที่รู้สึกเหมือนชั่วโมงแม้ว่ามันอาจจะเป็นเพียงไม่กี่วินาที ดวงตาของเขาเข้มกว่าปกติ, ไอริสเขาตุ่ยและนักเรียนของเขาเป่ากว้างที่มีความต้องการทางเพศ แต่ฉันไม่สามารถมองเห็นค่อนข้างปรารถนาที่ผมเห็นในพวกเขา ช่วงเวลาที่ถูกทำลายเร็ว ๆ นี้ แต่ในขณะที่เขาผลักดันสะโพกของเขาไปข้างหน้าในการเคลื่อนไหวหนึ่งยาวเปลือกตาของเขากระพือปิดและหัวของเขาลดลงกลับกับกระดูกสันหลังโค้งของเขา ไม่มีเสียงเป็นอื่น ๆ กว่าหายใจออกลมหายใจของเขาและมันฟังเสียงดังมากเกินไปในความมืดเกือบลามกอนาจาร เมื่อไก่ของเขาถูกฝังอยู่อย่างเต็มที่เขาหยุดชั่วคราวอีกครั้งปรับตัวเข้ากับความรู้สึก เด็กที่ได้รับการตายเป็นเวลาสั้น ๆ ที่พอ mortis ความรุนแรงได้ยังไม่ได้เริ่มจะจางหายไปและกล้ามเนื้อยังคงแน่นหดตัวซึ่งหมายความว่ามีความพึงพอใจที่รุนแรงมากขึ้นสำหรับ Nico กว่าที่เขาจะได้รับกับทุกคนที่อาศัยอยู่โดยไม่ต้องทำงาน และไม่ต้องรอ นิโก้เอาอีกไม่กี่ลมหายใจที่คมชัดและทันทีที่เริ่มที่จะย้ายยื่นสะโพกของเขาคึกห้ำหั่นไก่ของเขาเป็นศพที่มีความรุนแรงเร่าร้อน ผมบอกได้เลยว่ามันเป็นหยาบทุกความพึงพอใจทันทีและความปรารถนาทางกามารมณ์และการเชื่อมต่อทางอารมณ์ที่ไม่มีอะไรจะทำอย่างไรกับความตายหรือกับเด็ก Nico รู้ว่าร่างกายนี้เป็นเจ้าภาพครั้ง มันทำให้ผมประหลาดใจเพราะผมไม่เคยเห็นนิโก้เช่นนี้มาก่อน โลงศพโยกไปมาในสิ่งสกปรกและการหายใจของนิโก้กลายเป็นมอมแมมที่รุนแรงในขณะที่เขาพันนิ้วมือข​​องเขาเข้าไปในเส้นผมของเด็กและหยิบขึ้นก้าวของเขาใกล้กับจุดสุดยอด thrusts now.Nico กลายเป็นมากขึ้นและหมดหวังมากขึ้นและเขาทรุดกับ ร่างกายใต้เขาเป็นแรงเหลือแขนขาของเขา หน้าผากของเขาถูกวางอยู่กับด้านหลังของเด็กขวาระหว่างหัวไหล่ของริมฝีปากของนิโก้ย้ายอย่างต่อเนื่องกับที่ชื้นผิวที่เก็บรักษาไว้ เสียงของเขาได้รับการกลั้น แต่ผมบอกได้เลยว่าเ​​ขากำลังพูดแน่นอนเพียงหนึ่งคำมากกว่าและเหนือและมากกว่าอีกครั้งเหมือนคาถาเช่น exorcism.Finally ทั้งร่างกายของเขานิ่งในขณะที่เขามาปากของเขาปิดให้สนิทกับอัศเจรีย์คุกคาม ที่จะปะทุขึ้นมาจากลำคอของเขา; แต่สิ่งที่ทำให้มันผ่านริมฝีปากของเขาอย่างเห็นได้ชัดก็ร้องไห้มอมแมมและมันสะท้อนกับไม้และผนังของสิ่งสกปรกบนด้านข้างของเขาทั้งสองและผมสาบานผมรู้สึกว่ามันใน bones.As Nico ของฉันลงมาจากการสำเร็จความใคร่ของเขายังคงพึมพำ ไร้สาระพักผ่อนอย่างหนักกับผิวเย็นศพผมก็สามารถที่จะทำให้การออกคำเดียวก่อนที่ผมจะตื่นขึ้นมาตัวสั่นและสั่นอยู่บนเตียงของฉัน ". เพอร์ซี่" คำที่ฟังดูน่าทึ่งเหมือนผมจำไม่ได้มาก เดือนถัดไป; อย่างน้อยทุกวันเบลอด้วยกันและสิ่งเดียวที่ผมสามารถจำเป็นตัวอย่างหลังจากที่ตัวอย่างของความฝันและกะพริบของเวลาที่กู๊ดล้อมรอบด้วยกรอบหมอกของความวิตกกังวลและความเหนื่อยล้าและความรู้สึกอืดอาดของร่างกายของฉันยืดที่จะทำลายเส้นประสาทจุดของฉัน ที่สิ้นสุดและความใคร่ของฉันบนหมุดและเข็มไฮเปอร์ไว แต่ผิวบางไม่แข็งแรงพอที่จะจัดการกับการไหลเข้าของกิจกรรมที่ฉันถูกบังคับให้อยู่กับมัน ได้ยิน Nico พูดชื่อของฉันคือความหายนะของฉัน; ด้วยคำหนึ่งที่เขาปล้นฉันลงไปที่กระดูกและบังคับให้ฉันเห็นนี้สำหรับสิ่งที่มันเป็นบังคับให้ฉันที่จะยอมรับความรู้สึกของฉันโดยไม่ต้องอับอายบังคับให้ฉันสร้างความบันเทิงให้ความคิดที่ว่าบางทีแค่บางทีผมไม่ได้อยู่คนเดียว แขวนบนทั้งหมดนี้ บ้าที่สุดเท่าที่ทำให้ฉันก็ยังช่วย มันเป็นเหลือบแรกของแสงที่ปลายอุโมงค์, สิ่งที่จะมองไปที่บางสิ่งบางอย่างกับพื้นผมในความสับสนวุ่นวายลับชีวิตของฉันได้กลายเป็นเมื่อเร็ว ๆ นี้ ในที่สุดผมไม่ชำระเป็นประจำ แต่ในการสอบครั้งที่มารอบฉันรู้สึกโล่งใจเกือบจะมีสิ่งอื่นที่จะคิด about.Although ฉันจริงๆควรจะเรียกว่าในป่วยในวันสุดท้ายของรอบชิงชนะเลิศ แต่ผมใช้เวลาวันแรกของวันหยุดคริสต์มาสในนรกกับนิโก้และ Thalia, และไม่ว่าเพียงแค่วิธีที่น่ากลัวที่จะทำลายความน่าเบื่อ ในสถานการณ์ที่ยังสามารถควบคุมฟังก์ชั่นยนต์ขั้นพื้นฐานของฉันและความสามารถในการสร้างคำศัพท์ได้ง่ายขึ้นที่จะทำกว่าที่ฉันจะมีความคิด ภารกิจของเราคือรวดเร็วจริงๆสวยได้อย่างรวดเร็วและฉันก็กึ่งสติสำหรับส่วนที่ดีของมันและอื่น ๆ ก่อนที่ผมจะรู้ว่าผมได้รับการบอกลานิโก้บนระเบียงในคฤหาสน์นรก ' Thalia เก็บไว้ฉันครอบครองสำหรับส่วนที่เหลือของวันที่สนุกสนานผมด้วยเรื่องราวเกี่ยวกับการล่าสัตว์และสิ่งมีชีวิตใหม่ของเธอเป็นครั้งแรกของอาร์ทิมิสโทกว่าเบอร์เกอร์และมันฝรั่งทอด เราแยกกันเองในเย็นวันนั้นและผมก็มุ่งหน้ากลับไปที่อพาร์ตเมนต์ของฉันกระตือรือร้นที่จะให้พ่อแม่ของฉันรู้ว่าฉันก็โอเค ผมไม่ทราบว่าอะไรจะแตกต่างกันจนฉันตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งผ่อนคลายและดีสำหรับวางน่าจะเป็นครั้งแรกในเดือน ขณะที่ผมนั่งเล่นอยู่บนเตียงของฉันและปลื้มในการนอนหลับคืนเต็มของผมก็เข้าใจสิ่งที่มี changed.Nico พักอยู่ในนรกไม่ร่างกายตัวตนในสายตาและความฝันได้ stopped.Be ที่สุดว่ามันอาจรัฐของฉัน ของจิตใจไม่ดีขึ้นมาก เมื่อฉันพูดความฝันได้หยุดผมไม่ได้หมายความว่าฉันได้หยุดฝัน; โชคดีของผมไม่ได้ไปเปิดที่ได้อย่างรวดเร็ว ความฝันของผมในตอนนี้อาจจะไม่ได้รับการพยากรณ์ แต่พวกเขาเช่นเดียวกับที่รุนแรงและพวกเขายังคงเกี่ยวกับเขา ไม่มีอะไรที่เปลี่ยนไปเมื่อผมกลับไปที่ค่ายเลือดสำหรับฤดูหนาว ถ้ามีอะไรมันก็แย่ลงหลังจากที่ได้เห็นนิโก้ในวันคริสต์มาสหลังจากที่รอบ ๆ ตัวเขาและพูดคุยกับเขาและไม่สามารถที่จะทำอะไรเกี่ยวกับสิ่งที่ระหว่างเรานี้ ผมยังคงหลงใหลและผมมีความคิดว่าผมจะได้รับมากกว่านั้นไม่มี ฉันรู้สึกเหมือนฉันกำลังจะบ้า ค่ายอื่น ๆ เริ่มที่จะสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิด ผมกลัวรอบเพื่อน ๆ ของฉันหักออกจากจินตนาการของฉันและมองกลับไปที่พวกเขารู้สึกผิดเมื่อใดก็ตามที่ฉัน ฉันมีรอยคล้ำใต้ตาของฉันและพวกเขาจะต้องได้รู้จักฉันไม่ได้นอนหลับดี Beckendorf ให้ฉันมองที่เกี่ยวข้องและเบ ธ ยาวจ้องอย่างหนัก แต่โชคดีที่ไม่มีใครถามผมเกี่ยวกับเรื่องนี้เพราะผมมีความคิดว่าผมจะได้กล่าวว่า ผมก็สามารถที่จะผ่านไปความเงียบและความอ่อนล้าของฉันเป็นความวิตกกังวลเกี่ยวกับสงครามที่ต้องกังวลเกี่ยวกับการพยากรณ์และสิ่งที่มันหมายถึง ในขณะที่ทุกคนกำลังสวยเน้นออกตัวเองไม่มีใครดูเป็นมันเพิ่มเติมใด ๆ ผมเริ่มใช้เวลามากขึ้นเพียงอย่างเดียวซุกอยู่ในห้องโดยสารโพไซดอนหรือเดินโต๋เต๋ผ่านป่า (ฉันได้พยายาม secluding ตัวเองอยู่ในคอกม้าด้วย แต่ Pegasi รู้สึกวิตกกังวลของฉันและคนรอบ ๆ ตัวผมกระวนกระวายใจ, whinnying และขอโทษเจื่อนสำหรับการสำรองไปในคอกม้าของพวกเขาพยายามที่จะให้ออกไปจากกลิ่นอายของความตายที่พวกเขากล่าวว่าตอนนี้ผมมีรอบ ฉัน) วันสุดท้ายของการหยุดพักได้ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในบ้านหลังใหญ่ที่เป็นตัวเองเบ ธ , Chiron และที่ปรึกษาอื่น ๆ เริ่มที่จะปะติดปะต่อแผนสำหรับการโจมตีเจ้าหญิง Andromeda เราได้ตัดสินใจว่ามันจะดีที่สุดถ้าเราทำไม่ได้ทั้งหมดกระจายและกลับไปที่โรงเรียนของเราดังนั้นส่วนใหญ่ของเราอยู่ที่เลือดฮิลล์ ในฐานะที่เหงาเพราะมันเป็นอะไรที่ค่ายเป็นช่วงกลางของฤดูหนาวและมีหลายเด็กคนอื่น ๆ ไปมักจะเกี่ยวกับเควสที่ฉันเป็นชนิดของดีใจที่ฉันไม่ได้มีที่จะกลับบ้าน มันก็ยากที่จะซ่อนตัวจากแม่ของฉันและพอลที่ผมมักจะตื่นในตอนกลางคืนและนั่งลงสำหรับอาหารเช้าหมดและที่ใจของฉันเป็นที่อื่น ๆ หมกมุ่นอยู่อย่างสมบูรณ์ แม่ของฉันรู้เกี่ยวกับสงครามแน่นอน แต่เธอมีทางรู้ว่าเมื่อฉันถูกซ่อนบางสิ่งบางอย่างเพื่อให้ข้อแก้ตัวของฉันจะไม่ทำงานกับเธอมานาน มันทำร้ายฉันจะนอนกับเธอแม้ว่าผมไม่อาจบอกความจริงกับเธอ; ถ้าผมอยู่ที่ค่ายมีต้องการจะไม่จำเป็นต้องแก้ตัวใด ๆ ดังกล่าว และขอให้เป็นคนซื่อสัตย์มันก็ยากมากที่จะเหวี่ยงออกมากที่สุดเท่าที่ฉันต้องการที่จะอยู่กับชนิดของการกำกับดูแลกว่าก็คือในห้องโดยสารแทบจะว่างเปล่ากับผู้ใหญ่ใด ๆ around.The ความฝันยังคงใส่ใจผมว่าเพราะพวกเขายังคงดูเหมือนจริง ผมไม่ทราบว่ามันเป็นเพราะพวกเขาต้องการได้รับการทำนายมานานที่ฉันรู้ว่าสิ่งที่มันเป็นเหมือนการมี Nico จริงๆมีหรือถ้าทุกความฝันครึ่งเลือดเพียงว่าประสาทสัมผัสพิเศษ ทั้งสองวิธีมันเป็นเรื่องยากที่จะยอมรับว่าพวกเขาขณะนี้เป็นเพียง dreams.Because ผมรู้ว่านิโก้: ผมรู้ว่ามุมของร่างกายของเขายื่นออกมาจากกระดูกของเขา, ความนุ่มนวลของผิวของเขา ผมรู้ว่าสิ่งที่เขารู้สึกเหมือนฉันรู้ว่าวิธีการที่เขาลิ้มรส ผมรู้ว่าจูบของเขาในแบบที่เขาต้องการดูดริมฝีปากล่างของฉันเข้าไปในปากของเขาและกังวลกับฟันของเขาในแบบที่เขาจะเลียเข้าไปในปากของฉันอย่างแข็งขันไม่เคยตั้งคำถามของเขาได้รับการต้อนรับ ผมรู้วิธีที่ปลายนิ้วของเขาจะ dr

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พอฉันเริ่มจะชินกับความฝัน หรืออย่างน้อยก็เริ่มชื่นชมความสะดวกสบายจริงรึเปล่า เห็นอะไรแปลกๆ นิโก้ บนพื้นฐานเกือบทุกคืน ผมคนหนึ่งที่รุนแรงมากที่สุดยัง ฉันรู้สึกว่าฉันแทบจะยืนอยู่ในโลงแม้ว่าฉันรู้สถานะของฉันกำลังยึดหลายฟุตเหนือ นิโก้ อยู่ที่นั่นนอนข้าง ผ้าบุผนังด้านในของโลง ครึ่ง draped ข้ามศพ มีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับฉาก แต่และมันเอาฉันสองที่จะตระหนักถึงสิ่งที่แตกต่าง ร่างกายใต้ชาย , นิโก้ คราวนี้ ผมสังเกตเห็นด้วยเล็กน้อย swooping รู้สึกคือหน้าลงในโลงศพที่หลงฉันเป็นคี่ : มันชี้ให้เห็นบางสิ่งบางอย่างน้อยกว่าปกติซึ่งแสดงความเคารพนับถือนิโก้ ,การเคารพศพ ผมเด็กมันมืด เหมือนนิโคลเอง แต่ปิดครอบ และ นิโก้ เป็นกรอบที่มีขนาดเล็กที่สุด เด็กชายมองเรื่องอายุของฉันจากสิ่งที่ฉันสามารถบอกและเขาก็มีนิ้วหลายและประมาณยี่สิบปอนด์ของกล้ามเนื้อค่อยๆ ผุพัง นิโคล กางเกงสีกากีเสื้อของเขาถูกผลักลงไปประมาณเข่า นิโก้ เป็นสีดำเกือบถึงข้อเท้าของเขาทำไมผมดูนิโก้คร่อมต้นขาของเด็ก เข่าของเขาผลักดันให้แน่นกับด้านข้างของโลงศพ มือของเขากดเข้าโค้งของกระดูกสันหลังของเด็ก เขาตำแหน่งตัวเอง เลื่อนลงไปไม่กี่นิ้ว จนกระทั่งเขาเรียงรายขึ้น เมื่อเขาถูกบังคับ asscheeks เด็กชายกัน และจับหัวของไก่ของเขาไปยังกล้ามเนื้อการตอบสนองของรูของ นิโก้ หยุดดูดในอากาศริมฝีปากล่างของเขาบีบระหว่างฟันของเขาชอบเป็นทุนให้เขามากกว่าที่เขาจะให้ ยับยั้งตัวเอง เขาตัวลงอย่างลงบนข้อศอกของเขา ร่างกายของเขาล้างกับศพ และเมื่อเขาทำเช่นนั้น เขามองดูฉัน และผมหมายถึง เขาตั้งใจหันศีรษะของเขา และมองมาที่ผม และในตอนนั้น ผมมั่นใจว่าเขาจะรู้ว่าฉันอยู่ตรงนั้น บางทีเขาอาจจะรู้ว่าผมจะอยู่ที่นั่นมาเป็นอาทิตย์แล้วผมยังไม่ได้รู้อะไรๆ เขาเห็น หรือสิ่งที่ฉันคาด แต่เขาก็จับจ้องฉันทำไมรู้สึกเหมือนชั่วโมง แม้ว่ามันอาจจะเป็นเพียงไม่กี่วินาที ทำไมตาเป็นสีเข้มกว่าปกติ ไอริสของเขาอืดและนักเรียนของเขาปลิวกว้างด้วยกิเลส แต่ฉันค่อนข้างไม่มองเห็นความปรารถนาฉันเห็นภายในพวกเขา ทำไมตอนนั้น แล้วหัก อย่างไรก็ตามเขาผลักสะโพกของเขาไปข้างหน้าในหนึ่งยาวเคลื่อนไหว เปลือกตาของเขาปิดและหัวของเขากลับไปเต้นกับกระดูกสันหลังโค้งของเขา ไม่มีเสียงอื่นนอกจากเขาเหม็นออก และฟังเสียงดังในความมืด เกือบอนาจาร เมื่อไก่ของเขาทั้งหมดที่ฝังไว้ เขาชะงักอีกครั้ง การใช้ความรู้สึกเด็กที่เคยตายในเวลาสั้นๆ พอว่า สภาล่างยังไม่ได้เริ่มจางหาย เนื้อยังแน่น หดตัว ซึ่งหมายถึงรุนแรงมากขึ้นในนิโก้ กว่าเขาจะได้กับใครอยู่ ไม่มีงาน และไม่มีการรอ รึเปล่านิโค เอาๆ คม บาง และเริ่มมากขึ้น เข้าอยู่ได้ทันที ยื่นสะโพกของเขาอย่างโหดร้ายเต้นไก่ของเขาเข้าไปในศพที่มีความรุนแรงเร่าร้อน . ฉันสามารถบอกได้ว่ามันเป็นหยาบทั้งหมดทันที ความพึงพอใจและความปรารถนาของเขาและการเชื่อมต่อทางอารมณ์ที่ไม่เกี่ยวกับความตาย หรือกับเด็กนิโคว่าร่างกายนี้เคยเป็นเจ้าภาพ มันทำให้ผมตกใจ เพราะผมไม่เคยเห็นนิโค แบบนี้มาก่อน โลงโยกไปมาในดิน และ นิโก้ หายใจก็หยาบกระด้าง แข็งกร้าวเขาติดนิ้วของเขาเข้าไปในเส้นผมของเด็ก และเลือกขึ้นก้าวของเขาใกล้ไคลแมกซ์แล้ว นิโก้ ก็สอดใส่ก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น และเขา sagged กับร่างข้างใต้เขาแรง แขนขาของเขา หน้าผากของเขาได้พักอยู่กับลูกชายกลับมาระหว่างไหล่เลนซ์ นิโก้ ริมฝีปากขยับอย่างต่อเนื่องกับการเหงื่อออก ผิวรักษา เสียงของเขาถูกบีบคอ ,แต่ผมสามารถบอกได้ว่า เขาพูดแค่คำเดียว ซ้ำแล้วซ้ำอีก เช่น คาถา เช่น การไล่ผี ในที่สุดร่างกายของเขา stilled ตามเขามา ปากของเขาปิดสนิทกับเครื่องหมายตกใจ ขู่ที่จะปะทุจากคอของเขา แต่สิ่งที่ทำให้มัน ผ่านริมฝีปากของเขาอย่างชัดเจน สะอื้น หยาบกระด้าง และมันสะท้อนกับไม้และผนังของสิ่งสกปรกบนทั้งสองข้างของเขาและผมสาบาน ผมรู้สึกว่ามันอยู่ในกระดูกข้า นิโค ลงมาจากการสำเร็จความใคร่ของเขายังคงพึมพำไม่เป็นเรื่อง , พักผ่อนอย่างมากกับผิวเย็นๆ ของศพ ผมก็สามารถที่จะทำออกมาสักคำก่อนผมตื่น สั่น และสั่นในเตียงของฉัน : คำที่ฟังดูน่าทึ่งเช่น " เพอร์ซี่ " ผม จำไม่ได้ว่าเท่าไหร่ของเดือนถัดไป ; อย่างน้อยวันทั้งหมดที่เบลอด้วยกันและทั้งหมดที่ฉันสามารถเรียกคืนข้อมูลจากตัวอย่างคือความฝันและกะพริบของเวลาที่ กู๊ด ล้อมรอบด้วยกรอบภาพความวิตกกังวลและความเหนื่อยและความรู้สึกความรู้สึกของร่างกายของฉันยืดจุดแตกหักของฉันเส้นประสาทที่ปลายและความใคร่ของฉันบนหมุดและเข็ม ไฮเปอร์ อ่อนไหว แต่บางผิวไม่แข็งแรง เพียงพอที่จะจัดการกับการไหลเข้าของกิจกรรม ผมถูกบังคับให้ขึ้นทำไมได้ยินนิโก้พูดชื่อของฉันถูกยกเลิก และด้วยคำพูดที่เขาปล้นฉันลงไปที่กระดูก และบังคับให้ฉันดูว่ามันคืออะไร ผมจะยอมรับความรู้สึกของผมโดยไม่มีความละอาย บังคับให้ฉัน ทำให้คิดว่า บางที แค่บางทีเหรอ ผมไม่ใช่คนเดียวที่แขวนบนทั้งหมด ของแบบนี้ บ้าที่ทำให้ฉัน มันยังช่วย มันเป็นเหลือบแรกของแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์บางอย่างที่จะมองไปที่สิ่งที่พื้นดินฉันในความอลวนลับชีวิตของฉันเมื่อเร็ว ๆนี้กลายเป็น ผมจะจัดการกับชีวิต แต่การสอบ เวลา มา ผมรู้สึกว่าเกือบโล่งใจ มีเรื่องอื่นที่ต้องคิด แม้ว่าฉันจริงๆรึเปล่า จริงๆ อะไรควรเรียกว่าป่วยในวันสุดท้ายของสุดท้าย แทนฉันใช้เวลาของวันหยุดคริสต์มาสในนรกกับ Nico และธาเลีย วันแรกของฉัน และไม่ใช่แค่เป็นวิธีที่น่ากลัวที่จะหยุดความซ้ำซาก สถานการณ์ , การรักษาควบคุมการทำงานมอเตอร์ พื้นฐานและความสามารถบางอย่างในรูปแบบคำได้ง่ายขึ้นกว่าที่ฉันคิดไว้ เควสของเราก็สวยได้อย่างรวดเร็ว paced และฉันเป็นกึ่งมีสติ สำหรับส่วนที่ดีของมัน และก่อนที่ผมจะรู้ว่ามันฉันบอกลานิโก้ บนระเบียงของฮาเดสแมนชั่น ธาเลีย ฉันเก็บไว้ครอบครองสำหรับส่วนที่เหลือของวัน regaling ฉันกับเรื่องการล่าและชีวิตใหม่เป็น Artemis เป็นร้อยโทกว่าเบอร์เกอร์และมันฝรั่งทอด เราจากกันฉันมิตรที่เย็นและฉันมุ่งหน้ากลับไปที่อพาร์ทเมนต์ อยากให้พ่อแม่รู้ว่าฉันเป็นอะไรทำไมผมไม่ได้ตระหนักว่า อะไรจะเปลี่ยนไป จนกระทั่งผมตื่นขึ้นมาตอนเช้า ผ่อนคลาย และพักผ่อนเพื่ออาจจะครั้งแรกใน เดือน นอกจากนี้ในเตียงของฉันและเป็นฉัน reveled ในคืนเต็ม นอน ผมก็เข้าใจ สิ่งที่เปลี่ยนไป นิโก้ อยู่ในนรก ไม่มีตัวตน ร่างกาย ในสายตา และความฝันก็หยุด อาจเป็นอย่างนั้นสภาพของจิตใจไม่ได้ปรับปรุงมาก เมื่อฉันพูดว่าความฝันได้หยุด ผมไม่ได้หมายถึง ที่ฉันได้หยุดฝัน ; โชคของฉันจะไม่ปิดมันอย่างรวดเร็ว ความฝันที่ผมมีตอนนี้ อาจจะไม่ใช่คำพยากรณ์ แต่พวกเขาจะรุนแรง , และพวกเขายัง เรื่องอะไรเขา ทำไมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เมื่อผมกลับมาที่แคมป์เลือดผสมพักฤดูหนาว ถ้าอะไรมันแย่ลงหลังจากเห็นนิโก้ ในเทศกาลคริสต์มาส หลังจากถูกรอบเขาและคุยกับเขา และไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ระหว่างเรา ฉันยังหลงใหล และฉันมีความคิดวิธีการที่ฉันจะได้รับมากกว่านั้น รึเปล่า ฉันรู้สึกเหมือนฉันกำลังจะบ้า ค่ายอื่น ๆเริ่มที่จะสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ ผมยังตกใจอยู่ เพื่อนของฉันรีบจินตนาการของฉันและมองกลับไปที่พวกเขา guiltily เมื่อใดก็ตามที่พวกเขาส่งฉัน ฉันมีรอยคล้ำใต้ตา และพวกเขาต้องรู้ว่า ฉันไม่ได้หลับดี beckendorf ให้ผมกังวล และแอนนาเบ็ธจ้องมองสายตายาว ยาก แต่โชคดีที่ไม่มีใครถามฉันเกี่ยวกับมัน เพราะผมไม่รู้ว่าผมจะพูดอะไรที่ผมสามารถผ่านออกของฉันเงียบและอ่อนเพลียจากความกังวลเกี่ยวกับสงคราม , กังวลเกี่ยวกับคำพยากรณ์และสิ่งที่มันหมายถึง เป็นคนค่อนข้างเครียดตัวเอง ไม่มีใครมองเข้าไปอีก ผมเริ่มใช้เวลามากกว่าคนเดียว ซุกอยู่ในกระท่อม โพไซดอน หรือหลงทางผ่านป่า ( ฉันได้พยายาม secluding ตัวเองในคอกม้าด้วยแต่ความกังวลของฉันและมีม้าบินรู้สึกกระวนกระวายใจอยู่รอบๆฉัน whinnying ขอโทษเจื่อนให้ถอยหนีเข้าไปในร้านของพวกเขาพยายามที่จะเก็บให้ห่างจากรัศมีของความตายเขาบอกว่าตอนนี้ผมมีรอบฉัน ทำไมวันสุดท้ายของแบ่งได้ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในบ้านหลังใหญ่ เป็นตัวเอง แอนนาเบ็ธ ไครอน และ ที่ปรึกษาอื่น ๆเริ่มที่จะชิ้นด้วยกันแผนการโจมตีอะไรเจ้าหญิงแอนโดรเมด้าเราได้ตัดสินใจว่ามันจะดีที่สุดถ้าเราไม่ได้กระจายและกลับไปที่โรงเรียนของเรา ดังนั้น ส่วนใหญ่ของเราอยู่ที่เนินเขาเลือดผสม เหงาเหมือนที่ค่ายอยู่กลางฤดูหนาว และ มีเด็ก ๆมักจะไปในเควส ผมดีใจที่ผมไม่ต้องกลับบ้านมันก็ยากที่จะซ่อนตัวจากแม่ และ พอล ที่ฉันมักจะตื่นขึ้นมากลางดึก และนั่งรออาหารเช้า หมดแรง และกำลังคิดเรื่องอื่น ก็หมกมุ่น แม่รู้เกี่ยวกับสงคราม แน่นอน แต่ทางที่เธอเมื่อรู้ว่าฉันกำลังปิดบังอะไรบางอย่าง แล้วข้อแก้ตัวของฉันจะไม่ทำงานกับเธอได้นาน มันเจ็บปวดที่ต้องโกหกเธอถ้าผมไม่สามารถบอกความจริงกับเธอ ถ้าผมอยู่ที่ค่าย ก็คงไม่ต้องมีข้ออ้างอย่างนั้น . และด้วยความสัตย์จริง มันยากมากที่จะช่วยตัวเองให้มากเท่าที่ผมต้องการแบบนั้นมากกว่า มันเป็น การโดยสารที่ว่างเปล่ากับแทบไม่มีผู้ใหญ่อยู่ ความฝันยังคงกวนใจฉัน เพราะเขายังดูเหมือนจริงฉันไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะพวกเขาจะได้รับพยากรณ์มานาน ฉันรู้ว่าสิ่งที่มันเป็นเหมือนมี นิโก้จริงๆรึเปล่านั้น หรือถ้าความฝันเป็นเพียงครึ่งเลือดที่เพิ่มขึ้น ไม่ว่ายังไง มันก็ยากที่จะยอมรับว่าพวกเขามีตอนนี้รึเปล่า dreams.because ผมมั้ยรู้มั้ยนิโค : ฉันรู้ว่ามุมของร่างกายของเขา ยื่นของกระดูก ความนุ่มนวลของผิวของเขา ผมรู้ว่าเขารู้สึกยังไง ฉันรู้ว่าเขาลองฉันรู้ว่าจูบของเขา วิธีที่เขาจะดูดริมฝีปากล่างของผมเข้าไปในปากของเขา และห่วงมันด้วยฟันของเขา วิธีที่เขาจะเลียเข้าปากผมอย่างแรง ไม่เคยตั้งคำถาม เขายินดีต้อนรับ ฉันรู้วิธีที่ปลายนิ้วของเขาจะดร