A New LifeLee Her Lee ​The day I s

A New Life
Lee Her Lee

​The day I stepped foot in this country seemed like a new beginning for my family. The date was June 24, 1994, and we arrived in Chicago, Illinois. I was eight years old with absolutely no knowledge that the English alphabet existed. I did not prepare myself for any of America’s culture; especially not for the way some people treated me. I thought that the night before I started school was the scariest day of my life, but my worst nightmare had not even begun yet.

​ Although I was eight-and-a-half years old, I started school as a second grader. That first year of school in Madison, Wisconsin was a pleasant experience—at least, I thought so. When third grade came, my perspective changed as a dark cloud came over my world. Once I learned a little bit of English to get myself around and to understand what others said, I realized that what came out of everyone’s mouth was not as nice as I thought it was. One of the most unforgettable days that changed my perspective forever was in December of 1995.

​The sky was clear, stars were glittering in the night sky, but the temperature seemed to be ten below. Sitting next to my bedroom window, I cried and sobbed quietly looking out into space; I did not want to go back to school. I wished I would never have learned that “little bit” of English to understand what others were saying because I couldn’t say anything back except “Stop it!” If I didn’t know what they were saying, then maybe they would sound nice and respectful. I felt sad and angry at myself all at once because I felt so stupid, so pathetic, and so hopeless.

​“Knock! Knock!” My mom was at the door asking if I was asleep yet. I didn’t answer her because after a rough day at school, I didn’t want to talk about what had happened. Lying there in the dark, I wondered why it took my parents so long to decide to come to the United States. “If only we have come when I was little, I would be a lot smarter.” I said to myself. So many thoughts and feelings raced through my mind that I kept thinking and feeling sorry for myself until I fell asleep on my tear-soaked pillow.

​The next morning, the sound of my mom’s voice woke me up, “Lee, time to get up. It’s seven o’ clock.” As soon as I heard, I quickly got up to look outside. A blanket of snow covered everything. It was still snowing, but the snow didn’t look pretty at all. The snow was coming down so fast, it looked like white bullets shooting from the sky. It was definitely not the kind I could build a snowman with.

​“My second winter,” I thought to myself as fears of another day on the bus slowly came upon me. I slowly walked to my bedroom closet and got dressed.

​On my way to the bus stop, I spotted my “so-called” cousins across the street. I prayed and hope that they wouldn’t see me.
​“Hey, you stupid chicken!” I heard someone called across the street. I just kept walking and pretended not to hear them. “You stupid B! Don’t be so deaf just because you are scared of us! You dumb charcoal, why are you so dark?”

​When I was about a block away, I looked back and just as I did, a snowball smacked me in the face so hard I lost my balance and fell on the icy sidewalk. I felt dirt in my mouth and started to spit the dirt out. My face felt like someone had just hit me with a baseball bat. I tried not to cry, but my eyes filled up with tears. I looked up and saw Linzi—the oldest of the sisters. She was tall with short black hair and evil brown eyes. Her mouth seemed so small for such big nasty words to have come out. She was in the seventh grade.

​“Stop it!” I heard my trembling voice said.

​“Stop it,” Linzi echoed back. “Do you want your mommy? Are you gonna cry? Go ahead, you cry baby!”

​I tried to get up, but she pushed me back down onto the ground with the heel of her shoe. I tried to get up a second time but she kicked me down again, so I blocked her foot with my backpack and got up quickly. I ran away from her as soon as I got on my feet. As I was running, I heard Linzi still screaming behind me, “Go back to Thailand! Don’t go to school, you’re too stupid to learn!” I just kept running.

​I got to the bus stop a few seconds before the bus came. I thought to myself as I sat down next to the window, “When will I ever be smart enough to prove to them I can be just like them? I could do all the things they can if I had been here as long as they have been. I wish that someday…Ouch!” The intense pain on my head interrupted my thoughts. Two black boys behind me grabbed and pulled my hair so hard I had tears in my eyes.

​“Stop it! Leave me alone,” I heard my weak voice cried.

​“Do you want your mommy? Go back to Thailand you stupid chee-chee chong-chong!”

​I didn’t answer and just sat as close to the edge of the seat as possible so they couldn’t pull my long black hair. The older black boy shoved his fist into my back and grabbed my backpack. I held on to it tightly and said, “Why do you hit me?”

​The boys screamed in my face, “You can’t even speak, how chu gonna learn? Chee-chee chong-chong! You gook! You stink like dog shit!” They covered their noses and pretend to look disgusted.
​I didn’t say anything back and just sat quietly looking out at the snow-covered trees we drove pass. “The trees look so powerless just like me,” I thought to myself, “Dead, cold, and weak from all the snow that have piled on top of them.” When the boys saw that I was ignoring them, the younger black boy spit at my face. I could feel all the slimy saliva all over my left cheek and quickly wiped it off with my purple coat sleeves. The whole way to school, the boys kept punching and hitting me from the back but I didn’t say anything. I just held onto my backpack with my tiny hands and continued to ignore the two boys.

​At school, I did not go out for recess because I knew all the bullying and teasing I would get. I sat in the bathroom until I heard the recess bell ring and the students come in; then I would go back to class. On this day—like any other day in the bathroom—I sat and wrote all the English words I knew. Sometimes I would even number the list to see how many new words I have written down from the day before. After a year in the United States, I found that my vocabulary consist of only about 150 words.

​When the final bell of the day sounded, I got out of class, grabbed my backpack, and went outside to get on the bus. I looked around to make sure that the black boys weren’t anywhere near where I was going to sit. But, like always, halfway home they eventually found their way behind me to make me cry. Every day, I would get out of the bus and run straight home. Most of the time I would still have tears in my eyes when I arrived home so my mom would comfort me and tell me, “It’s okay, what they say you know in your heart that it’s not true! You will be a smart person if you put your heart and soul into what you are doing and don’t let what others say get in your way. What they say will only make you stronger…”
​When I got to fourth grade, my teacher told my mom how unbelievably fast my vocabulary had grown in just one year. I thought to myself, “At last, my daily routine of sitting in the bathroom to read and write proved itself to be effective in helping me with my learning abilities!” I’ve learned to ignore and forget all the mean things that I’ve received daily from my cousins and some American children. I realized that once they saw that what they say and do no longer bothered me, they eventually stopped. I’ve convinced myself that someday I would be smarter than all of the mean bullies; so I could prove to them that I could be just like them—maybe even better.

​At the time when my mom told me to “not let what others said stop you from being successful,” I did not know what she meant, but now it all makes sense. I studied, read, and wrote every day and always asked for help when needed. Although teachers said that it would take five to seven years for Hmong students to learn English and be at grade-level with their English-speaking classmates, it took me only three years. I wanted to prove to the world that “a little dumb refugee Hmong girl” could be just as successful as anyone else who was born in the United States and is American. When I took the Wisconsin Knowledge and Concept Exam (WKCE) test in fourth grade, my teachers found that I did not need ESL—English as a Second Language—class anymore, meaning that I was at “grade level” with my fellow classmates. In seventh and eighth grade, I got all A’s and B’s on my report cards and I graduated from Central High School in the top six percent of my class with a 3.9 cumulative grade point average. Whatever I do, I will always remember these words: “What others say only makes you stronger.”
December 21, 2005

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชีวิตใหม่ลีลีเธอ วันที่ฉันก้าวเท้าในประเทศนี้เหมือนเริ่มต้นใหม่สำหรับครอบครัว วัน 24 มิถุนายน 1994 และเรามาถึงในชิคาโก รัฐอิลลินอยส์ ผม 8 ปี มีความรู้จริง ๆ ไม่ว่า ตัวอักษรภาษาอังกฤษอยู่ ฉันไม่ได้เตรียมตัวเองของอเมริกาวัฒนธรรม สำหรับวิธีการโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ บางคนถือว่าฉัน คิดว่า คืนก่อนที่ผมเริ่มเรียนวัน scariest ชีวิตของฉัน แต่ฉันฝันร้ายที่เลวร้ายที่สุดไม่ได้เริ่มยัง ถึงแม้ว่าผมแปด และครึ่งปี ฉันเริ่มต้นโรงเรียนเป็นประถมสอง ปีแรกของโรงเรียนในวิสคอนซินเมดิสัน มีประสบการณ์ดีตัวน้อย ฉันคิดว่า นั้น เมื่อชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 มุมมองของฉันเปลี่ยนเป็นเมฆดำมาโลกของฉัน เมื่อฉันเรียนรู้เล็กน้อยของตัวเองทั่วไป และ จะเข้าใจสิ่งที่คนอื่นพูดภาษาอังกฤษ ฉันรู้ว่า อะไรออกมาจากปากของทุกคนไม่ดี ตามที่คิดแล้วก็ หนึ่งวันน่าจดจำมากที่สุดที่เปลี่ยนมุมมองของฉันตลอดไปได้ในเดือน 1995 ธันวาคม ​The sky was clear, stars were glittering in the night sky, but the temperature seemed to be ten below. Sitting next to my bedroom window, I cried and sobbed quietly looking out into space; I did not want to go back to school. I wished I would never have learned that “little bit” of English to understand what others were saying because I couldn’t say anything back except “Stop it!” If I didn’t know what they were saying, then maybe they would sound nice and respectful. I felt sad and angry at myself all at once because I felt so stupid, so pathetic, and so hopeless. ​“Knock! Knock!” My mom was at the door asking if I was asleep yet. I didn’t answer her because after a rough day at school, I didn’t want to talk about what had happened. Lying there in the dark, I wondered why it took my parents so long to decide to come to the United States. “If only we have come when I was little, I would be a lot smarter.” I said to myself. So many thoughts and feelings raced through my mind that I kept thinking and feeling sorry for myself until I fell asleep on my tear-soaked pillow. ​The next morning, the sound of my mom’s voice woke me up, “Lee, time to get up. It’s seven o’ clock.” As soon as I heard, I quickly got up to look outside. A blanket of snow covered everything. It was still snowing, but the snow didn’t look pretty at all. The snow was coming down so fast, it looked like white bullets shooting from the sky. It was definitely not the kind I could build a snowman with. ​“My second winter,” I thought to myself as fears of another day on the bus slowly came upon me. I slowly walked to my bedroom closet and got dressed. ​On my way to the bus stop, I spotted my “so-called” cousins across the street. I prayed and hope that they wouldn’t see me. ​“Hey, you stupid chicken!” I heard someone called across the street. I just kept walking and pretended not to hear them. “You stupid B! Don’t be so deaf just because you are scared of us! You dumb charcoal, why are you so dark?” ​When I was about a block away, I looked back and just as I did, a snowball smacked me in the face so hard I lost my balance and fell on the icy sidewalk. I felt dirt in my mouth and started to spit the dirt out. My face felt like someone had just hit me with a baseball bat. I tried not to cry, but my eyes filled up with tears. I looked up and saw Linzi—the oldest of the sisters. She was tall with short black hair and evil brown eyes. Her mouth seemed so small for such big nasty words to have come out. She was in the seventh grade. ​“Stop it!” I heard my trembling voice said. ​“Stop it,” Linzi echoed back. “Do you want your mommy? Are you gonna cry? Go ahead, you cry baby!” ​I tried to get up, but she pushed me back down onto the ground with the heel of her shoe. I tried to get up a second time but she kicked me down again, so I blocked her foot with my backpack and got up quickly. I ran away from her as soon as I got on my feet. As I was running, I heard Linzi still screaming behind me, “Go back to Thailand! Don’t go to school, you’re too stupid to learn!” I just kept running. ​I got to the bus stop a few seconds before the bus came. I thought to myself as I sat down next to the window, “When will I ever be smart enough to prove to them I can be just like them? I could do all the things they can if I had been here as long as they have been. I wish that someday…Ouch!” The intense pain on my head interrupted my thoughts. Two black boys behind me grabbed and pulled my hair so hard I had tears in my eyes. ​“Stop it! Leave me alone,” I heard my weak voice cried. ​“Do you want your mommy? Go back to Thailand you stupid chee-chee chong-chong!” ​I didn’t answer and just sat as close to the edge of the seat as possible so they couldn’t pull my long black hair. The older black boy shoved his fist into my back and grabbed my backpack. I held on to it tightly and said, “Why do you hit me?” ​The boys screamed in my face, “You can’t even speak, how chu gonna learn? Chee-chee chong-chong! You gook! You stink like dog shit!” They covered their noses and pretend to look disgusted. ​I didn’t say anything back and just sat quietly looking out at the snow-covered trees we drove pass. “The trees look so powerless just like me,” I thought to myself, “Dead, cold, and weak from all the snow that have piled on top of them.” When the boys saw that I was ignoring them, the younger black boy spit at my face. I could feel all the slimy saliva all over my left cheek and quickly wiped it off with my purple coat sleeves. The whole way to school, the boys kept punching and hitting me from the back but I didn’t say anything. I just held onto my backpack with my tiny hands and continued to ignore the two boys. ​At school, I did not go out for recess because I knew all the bullying and teasing I would get. I sat in the bathroom until I heard the recess bell ring and the students come in; then I would go back to class. On this day—like any other day in the bathroom—I sat and wrote all the English words I knew. Sometimes I would even number the list to see how many new words I have written down from the day before. After a year in the United States, I found that my vocabulary consist of only about 150 words. ​When the final bell of the day sounded, I got out of class, grabbed my backpack, and went outside to get on the bus. I looked around to make sure that the black boys weren’t anywhere near where I was going to sit. But, like always, halfway home they eventually found their way behind me to make me cry. Every day, I would get out of the bus and run straight home. Most of the time I would still have tears in my eyes when I arrived home so my mom would comfort me and tell me, “It’s okay, what they say you know in your heart that it’s not true! You will be a smart person if you put your heart and soul into what you are doing and don’t let what others say get in your way. What they say will only make you stronger…” ​When I got to fourth grade, my teacher told my mom how unbelievably fast my vocabulary had grown in just one year. I thought to myself, “At last, my daily routine of sitting in the bathroom to read and write proved itself to be effective in helping me with my learning abilities!” I’ve learned to ignore and forget all the mean things that I’ve received daily from my cousins and some American children. I realized that once they saw that what they say and do no longer bothered me, they eventually stopped. I’ve convinced myself that someday I would be smarter than all of the mean bullies; so I could prove to them that I could be just like them—maybe even better.

​At the time when my mom told me to “not let what others said stop you from being successful,” I did not know what she meant, but now it all makes sense. I studied, read, and wrote every day and always asked for help when needed. Although teachers said that it would take five to seven years for Hmong students to learn English and be at grade-level with their English-speaking classmates, it took me only three years. I wanted to prove to the world that “a little dumb refugee Hmong girl” could be just as successful as anyone else who was born in the United States and is American. When I took the Wisconsin Knowledge and Concept Exam (WKCE) test in fourth grade, my teachers found that I did not need ESL—English as a Second Language—class anymore, meaning that I was at “grade level” with my fellow classmates. In seventh and eighth grade, I got all A’s and B’s on my report cards and I graduated from Central High School in the top six percent of my class with a 3.9 cumulative grade point average. Whatever I do, I will always remember these words: “What others say only makes you stronger.”
December 21, 2005

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชีวิตใหม่
ของเธอลีลีวันที่ฉันก้าวเท้าในประเทศนี้ดูเหมือนจะเป็นจุดเริ่มต้นใหม่สำหรับครอบครัวของฉัน วันที่เป็น 24 มิถุนายน 1994 และเรามาถึงในชิคาโกรัฐอิลลินอยส์ ฉันอายุแปดขวบที่มีความรู้อย่างไม่มีที่ตัวอักษรภาษาอังกฤษอยู่ ผมไม่ได้เตรียมความพร้อมตัวเองสำหรับการใด ๆ ของวัฒนธรรมของอเมริกา; โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ได้สำหรับวิธีการที่บางคนปฏิบัติต่อฉัน ผมคิดว่าคืนก่อนที่ผมจะเริ่มเรียนเป็นวันที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตของฉัน แต่ฝันร้ายที่สุดของฉันไม่ได้เริ่มแม้ยัง. ถึงแม้ว่าผมจะอายุแปดและครึ่งปีผมเริ่มเรียนเป็นเกรดสอง ในปีแรกของโรงเรียนในเมดิสันวิสคอนซินเป็นประสบการณ์ที่น่าพอใจอย่างน้อยผมคิดว่าดังนั้น เมื่อชั้นที่สามมาเปลี่ยนมุมมองของฉันเป็นก้อนเมฆสีดำมามากกว่าโลกของฉัน เมื่อผมได้เรียนรู้นิด ๆ หน่อย ๆ ของอังกฤษที่จะได้รับตัวเองไปรอบ ๆ และที่จะเข้าใจสิ่งที่คนอื่นบอกว่าฉันรู้ว่าสิ่งที่ออกมาจากปากของทุกคนไม่ได้เป็นสิ่งที่ดีที่สุดเท่าที่ผมคิดว่ามันเป็น หนึ่งวันที่น่าจดจำมากที่สุดที่มีการเปลี่ยนแปลงมุมมองของฉันตลอดไปอยู่ในเดือนธันวาคมของปี 1995 ท้องฟ้าชัดเจนดาวถูกระยิบระยับในท้องฟ้ากลางคืน แต่อุณหภูมิที่ดูเหมือนจะเป็นสิบด้านล่าง นั่งถัดจากหน้าต่างห้องนอนของฉันฉันร้องไห้และร้องไห้เงียบ ๆ มองออกไปในพื้นที่; ฉันไม่ต้องการที่จะกลับไปโรงเรียน ฉันปรารถนาฉันจะไม่ได้เรียนรู้ว่า "นิด ๆ หน่อย ๆ " ของอังกฤษที่จะเข้าใจสิ่งที่คนอื่นกำลังพูดเพราะผมไม่สามารถพูดอะไรกลับยกเว้น "หยุดมัน!" ถ้าผมไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่พวกเขากำลังพูดแล้วพวกเขาอาจจะเสียง ที่ดีและเคารพ ผมรู้สึกเศร้าและโกรธที่ตัวเองทั้งหมดในครั้งเดียวเพราะผมรู้สึกโง่, น่าสงสารมากและสิ้นหวังเช่นนั้น. "เคาะ! เคาะ! "แม่ของฉันอยู่ที่ประตูถามว่าผมก็ยังนอนหลับ ฉันไม่ได้ตอบของเธอเพราะหลังจากวันที่หยาบที่โรงเรียนผมไม่ต้องการที่จะพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น นอนอยู่ในที่มืดผมสงสัยว่าทำไมมันเอาพ่อแม่ของฉันมานานในการตัดสินใจที่จะมาถึงประเทศสหรัฐอเมริกา "ถ้าเพียง แต่เราได้มาเมื่อฉันเป็นเด็กฉันจะเป็นอย่างชาญฉลาดมาก." ผมพูดกับตัวเอง ดังนั้นความคิดและความรู้สึกของหลาย ๆ วิ่งผ่านใจของฉันที่ฉันเก็บความคิดและความรู้สึกเสียใจสำหรับตัวเองจนกว่าฉันจะผล็อยหลับไปบนหมอนฉีกแช่ฉัน. เช้าวันรุ่งขึ้นเสียงของเสียงแม่ของฉันมาปลุกฉันแล้ว "ลีเวลาที่จะได้รับ ขึ้น มันเป็นเจ็ดโมง. "ทันทีที่ผมได้ยินผมรีบลุกขึ้นไปดูนอก ผ้าห่มของหิมะปกคลุมทุกอย่าง มันก็ยังคงมีหิมะตก แต่หิมะไม่ได้ดูสวยเลย หิมะลงมาอย่างรวดเร็วเพื่อให้มันดูเหมือนกระสุนสีขาวยิงมาจากฟากฟ้า มันก็ไม่แน่นอนชนิดที่ผมสามารถสร้างมนุษย์หิมะกับ. "ในช่วงฤดูหนาวที่สองของฉัน" ฉันคิดว่าตัวเองเป็นความกลัวของอีกวันหนึ่งบนรถบัสช้าก็มาถึงข้า ฉันค่อยๆเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าห้องนอนของฉันและได้แต่งตัว. ในทางของฉันไปที่ป้ายรถเมล์ที่ฉันเห็น "ที่เรียกว่า" ญาติของฉันข้ามถนน ผมภาวนาและหวังว่าพวกเขาจะไม่เห็นฉัน. "เฮ้คุณไก่โง่!" ผมได้ยินคนเรียกว่าฝั่งตรงข้ามถนน ฉันเพียงแค่เก็บไว้เดินและแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินพวกเขา "คุณโง่ B! ไม่ต้องหูหนวกดังนั้นเพียงเพราะคุณกลัวของเรา! คุณถ่านใบ้ที่คุณมืดดังนั้นทำไม? " เมื่อฉันถูกเกี่ยวกับการปิดกั้นออกไปผมมองย้อนกลับไปและเช่นเดียวกับที่ฉันได้ก้อนหิมะตีฉันในใบหน้าอย่างหนักเพื่อที่ฉันได้สูญเสียความสมดุลของฉันและล้มลงบนทางเท้าน้ำแข็ง ผมรู้สึกว่าสิ่งสกปรกในปากของฉันและเริ่มที่จะคายสิ่งสกปรกออก ใบหน้าของฉันรู้สึกเหมือนคนที่เพิ่งตีด้วยไม้เบสบอล ผมพยายามที่จะไม่ร้องไห้ แต่ตาของฉันเต็มไปด้วยน้ำตา ผมมองขึ้นและเห็น Linzi ที่เก่าแก่ที่สุดของน้องสาว เธอเป็นคนที่สูงผมสั้นสีดำและตาสีน้ำตาลความชั่วร้าย ปากของเธอดูเหมือนขนาดเล็กเพื่อให้คำที่น่ารังเกียจเช่นขนาดใหญ่ที่จะได้ออกมา เธอกำลังอยู่ในชั้นประถมศึกษาปีที่เจ็ด. "หยุดมัน!" ผมได้ยินเสียงสั่นของฉันบอกว่า. "หยุดมัน" Linzi สะท้อนกลับ "คุณต้องการแม่ของคุณหรือไม่ คุณจะร้องไห้? ไปข้างหน้าคุณร้องไห้ทารก! " ผมพยายามที่จะได้รับการขึ้น แต่เธอผลักฉันกลับลงมาบนพื้นดินที่มีส้นรองเท้าของเธอ ผมพยายามที่จะได้รับการขึ้นเป็นครั้งที่สอง แต่เธอก็เตะผมลงมาอีกครั้งดังนั้นฉันบล็อกเท้าของเธอที่มีกระเป๋าเป้สะพายหลังของฉันและลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ฉันวิ่งหนีเธอไปทันทีที่ฉันได้บนเท้าของฉัน ขณะที่ผมทำงานผมได้ยินเสียงกรีดร้อง Linzi ยังคงอยู่ข้างหลังผม "กลับไปที่ประเทศไทย! อย่าไปโรงเรียนคุณโง่เกินไปที่จะเรียนรู้! "ฉันก็แค่เก็บไว้ใช้. ฉันได้ไปรถบัสหยุดไม่กี่วินาทีก่อนที่รถบัสมา ฉันคิดกับตัวเองขณะที่ผมนั่งลงที่อยู่ถัดไปที่หน้าต่าง "เมื่อฉันเคยจะเป็นสมาร์ทพอที่จะพิสูจน์ให้พวกเขาฉันจะเป็นเช่นเดียวกับพวกเขา? ฉันจะทำทุกสิ่งที่พวกเขาสามารถถ้าฉันได้มาอยู่ที่นี่ตราบใดที่พวกเขาได้รับ ผมหวังว่าสักวันหนึ่ง ... อุ๊ย! "ความเจ็บปวดที่รุนแรงบนหัวของฉันขัดจังหวะความคิดของฉัน เด็กชายสองคนสีดำอยู่ข้างหลังผมคว้าและดึงผมอย่างหนักเพื่อผมมีน้ำตาในดวงตาของฉัน. "หยุดมัน! ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว "ผมได้ยินเสียงร้องของฉันอ่อนแอ. "คุณต้องการแม่ของคุณหรือไม่ กลับไปที่ประเทศไทยคุณโง่-ชีชีชองช่อง " ฉันไม่ได้ตอบและเพียงแค่นั่งอยู่ใกล้เคียงกับขอบของที่นั่งที่เป็นไปได้เพื่อให้พวกเขาไม่สามารถดึงผมสีดำยาวของฉัน เด็กที่มีอายุมากกว่าสีดำยัดกำปั้นของเขาเข้าด้านหลังของฉันและคว้ากระเป๋าเป้สะพายหลังของฉัน ฉันจับมันแน่นและกล่าวว่า "ทำไมคุณตีฉัน?" เด็กชายกรีดร้องในใบหน้าของฉัน "คุณไม่สามารถแม้แต่จะพูดว่าบุญชูจะเรียนรู้? ชีชีชองช่อง! คุณกุ๊ก! คุณเหม็นเหมือนอึสุนัข! "พวกเขาที่ปกคลุมจมูกของพวกเขาและหลอกเบื่อหน่ายที่จะดู. ผมไม่ได้พูดอะไรกลับและเพียงแค่นั่งเงียบ ๆ มองออกไปที่ต้นไม้ปกคลุมไปด้วยหิมะที่เราขับรถผ่าน "ต้นไม้ที่มีลักษณะเช่นนั้นไม่มีอำนาจเช่นเดียวกับฉัน" ฉันคิดกับตัวเอง "ตายเย็นและอ่อนแอจากหิมะที่ซ้อนอยู่ด้านบนของพวกเขา." เมื่อเด็กเห็นว่าผมไม่สนใจพวกเขาเด็กที่อายุน้อยกว่าสีดำ คายที่ใบหน้าของฉัน ฉันจะรู้สึกลื่นไหลน้ำลายทั่วแก้มซ้ายของฉันได้อย่างรวดเร็วและเช็ดออกด้วยแขนเสื้อสีม่วงของฉัน ตลอดทางไปโรงเรียนเด็ก ๆ เก็บไว้และไล่ตีผมจากด้านหลัง แต่ผมไม่ได้พูดอะไร ฉันเพียงแค่จับกระเป๋าเป้สะพายหลังของฉันด้วยมือเล็ก ๆ ของฉันและยังคงที่จะไม่สนใจเด็กชายสองคน. ที่โรงเรียนผมไม่ได้ออกไปพักผ่อนเพราะผมรู้ว่าทุกคนกลั่นแกล้งและล้อเล่นฉันจะได้รับ ฉันนั่งอยู่ในห้องน้ำจนผมได้ยินเสียงกริ่งพักผ่อนและนักเรียนมา; แล้วฉันจะกลับไปที่ระดับ เกี่ยวกับเรื่องนี้วันเหมือนวันอื่น ๆ ในห้องน้ำผมนั่งและเขียนทุกคำภาษาอังกฤษที่ผมรู้ว่า บางครั้งฉันก็จะมีจำนวนรายการจะเห็นว่าหลายคำใหม่ที่ผมได้เขียนลงจากวันก่อน หลังจากปีในประเทศสหรัฐอเมริกาพบว่าคำศัพท์ของฉันประกอบด้วยเพียงประมาณ 150 คำ. เมื่อระฆังสุดท้ายของวันที่เป่าผมได้ออกจากชั้นคว้ากระเป๋าเป้สะพายหลังของฉันและออกไปข้างนอกที่จะได้รับบนรถบัส ผมมองไปรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าเด็กผู้ชายสีดำไม่ได้ทุกที่ใกล้ที่ผมไปนั่ง แต่เหมือนเคยครึ่งบ้านพวกเขาในที่สุดก็พบทางของพวกเขาอยู่ข้างหลังผมที่จะทำให้ฉันร้องไห้ ทุกวันผมจะได้ออกจากรถและวิ่งตรงไปที่บ้าน ส่วนใหญ่เวลาที่ฉันยังคงมีน้ำตาในดวงตาของฉันเมื่อฉันกลับมาถึงบ้านเพื่อให้แม่ของฉันจะปลอบฉันและบอกฉันว่า "มันไม่เป็นไรสิ่งที่พวกเขาบอกว่าคุณรู้ว่าในหัวใจของคุณว่ามันไม่เป็นความจริง! คุณจะเป็นคนที่สมาร์ทถ้าคุณใส่หัวใจและจิตวิญญาณของคุณเป็นสิ่งที่คุณกำลังทำและจะไม่ปล่อยให้สิ่งที่คนอื่นบอกว่าจะได้รับในทางของคุณ สิ่งที่พวกเขาบอกว่าจะทำให้คุณแข็งแกร่งขึ้น ... " เมื่อฉันได้เกรดสี่ครูของฉันบอกแม่ของฉันได้อย่างรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อว่าคำศัพท์ของฉันได้เติบโตขึ้นในเวลาเพียงหนึ่งปี ฉันคิดกับตัวเอง "ที่ล่าสุดกิจวัตรประจำวันของฉันนั่งอยู่ในห้องน้ำเพื่อการอ่านและเขียนพิสูจน์ตัวเองให้มีประสิทธิภาพในการช่วยฉันด้วยความสามารถในการเรียนรู้ของฉัน!" ฉันได้เรียนรู้ที่จะไม่สนใจและลืมทุกสิ่งที่หมายถึงการที่ฉัน ได้รับทุกวันจากญาติและเด็กอเมริกันของฉัน ฉันรู้ว่าเมื่อพวกเขาเห็นว่าสิ่งที่พวกเขาพูดและทำไม่ใส่ใจฉันพวกเขาหยุดในที่สุด ผมเคยเชื่อว่าตัวเองว่าสักวันหนึ่งผมจะมีความฉลาดกว่าทั้งหมดของค่าเฉลี่ยรังแก; ดังนั้นฉันจะพิสูจน์ให้พวกเขาว่าผมอาจจะเป็นเช่นเดียวกับพวกเขา-อาจจะดียิ่งขึ้น. ในช่วงเวลาที่แม่ของฉันบอกว่าฉันไป "ไม่ปล่อยให้สิ่งที่คนอื่นบอกว่าหยุดคุณจากการประสบความสำเร็จ" ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่เธอหมายถึง แต่ ตอนนี้มันทำให้รู้สึกทั้งหมด ผมเรียนอ่านและเขียนทุกวันและมักจะถามเพื่อขอความช่วยเหลือเมื่อมีความจำเป็น แม้ว่าครูกล่าวว่าจะใช้เวลาห้าถึงเจ็ดปีสำหรับม้งนักเรียนได้เรียนรู้ภาษาอังกฤษและเป็นที่คุณภาพระดับเดียวกับเพื่อนร่วมชั้นที่พูดภาษาอังกฤษของพวกเขาก็เอาฉันเพียงสามปี ผมอยากที่จะพิสูจน์ให้โลกเห็นว่า "ผู้ลี้ภัยใบ้เล็ก ๆ น้อย ๆ สาวม้ง" อาจเป็นเพียงแค่ประสบความสำเร็จเท่าคนอื่น ๆ ที่กำลังเกิดขึ้นในประเทศสหรัฐอเมริกาและเป็นชาวอเมริกัน เมื่อผมเอาการสอบความรู้และแนวคิดวิสคอนซิน (WKCE) การทดสอบในระดับที่สี่ครูของฉันพบว่าฉันไม่จำเป็นต้องสอนภาษาอังกฤษเป็นภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองชั้นอีกต่อไปซึ่งหมายความว่าผมอยู่ที่ "ระดับชั้น" กับเพื่อนร่วมชั้นเรียนของฉัน ในชั้นประถมศึกษาปีที่เจ็ดและแปดผมได้ทั้งหมดและของ B บนบัตรรายงานของฉันและฉันจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมในภาคกลางด้านบนร้อยละหกชั้นเรียนของฉันที่มีเกรดเฉลี่ยสะสม 3.9 สิ่งที่ผมทำผมจะจำคำพูดเหล่านี้: "สิ่งที่คนอื่นบอกว่ามี แต่จะทำให้คุณแข็งแกร่งขึ้น." 21 ธันวาคม 2005

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เธอมีชีวิตใหม่ ลีลี

​วันที่ฉันก้าวเท้าในประเทศนี้เหมือนเป็นจุดเริ่มต้นใหม่สำหรับครอบครัวของฉัน วัน คือ วันที่ 24 มิถุนายน 2537 และมาถึงในชิคาโก , อิลลินอยส์ ฉันอายุ 8 ขวบ มีความรู้อย่างที่ตัวอักษรภาษาอังกฤษอยู่ ผมไม่ได้เตรียมตัวสำหรับการใด ๆของวัฒนธรรมของอเมริกา โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับวิธีที่บางคนทำกับฉันฉันคิดว่าเมื่อคืนก่อนผมเริ่มเรียนเป็นวันที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตของผม แต่ฝันร้ายที่เลวร้ายที่สุดของฉันยังไม่เริ่มเลย

​ถึงแม้ว่าผมแปดปีครึ่ง ) ปี ผมเริ่มเรียนที่เกรดสอง ปีแรกของโรงเรียนในเมดิสัน วิสคอนซิน เป็นประสบการณ์ที่น่ารื่นรมย์ อย่างน้อย ฉันก็คิดว่างั้น ตอน ป. 3 มา มุมมองของฉันเปลี่ยนไปเป็นเมฆมืดมาอยู่ในโลกของฉันเมื่อผมได้เรียนรู้นิด ๆหน่อย ๆของภาษาอังกฤษจะได้รับตัวเองไปรอบ ๆและเข้าใจสิ่งที่คนอื่นพูด ฉันก็ตระหนักได้ว่า สิ่งที่ออกมาจากปากของทุกคนไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่ผมคิดไว้ หนึ่งในประสบการณ์ที่สุดวันที่เปลี่ยนมุมมองของฉันตลอดไปในเดือนธันวาคมของปี 1995

​ท้องฟ้ายังแจ่มใส ดาวระยิบระยับบนท้องฟ้า แต่อุณหภูมิดูเหมือนจะ 10 ด้านล่างนั่งใกล้หน้าต่างห้องนอนของฉัน ฉันร้องไห้และสะอื้นเงียบๆ มองออกไปยังอวกาศได้ ผมไม่ได้ต้องการที่จะกลับไปโรงเรียน ฉันปรารถนาที่ฉันไม่เคยจะได้เรียนรู้ว่า " บิต " เล็ก ๆน้อย ๆของภาษาอังกฤษจะเข้าใจสิ่งที่คนอื่นพูด เพราะผมไม่สามารถพูดอะไรกลับไปได้เลย ยกเว้น " หยุด ! " ถ้าผมไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่พวกเขากำลังพูด จากนั้นพวกเขาอาจจะฟังดูดีและเคารพผมรู้สึกเสียใจและโกรธตัวเองมากทีเดียว เพราะผมรู้สึกโง่ น่าสมเพช และสิ้นหวัง ​

" เคาะ ! เคาะ ! " แม่ อยู่ในบ้าน ถามว่าผมยังไม่หลับ ผมไม่ได้ตอบอะไรเธอ เพราะหลังจากวันหนักๆ ที่โรงเรียน ผมไม่อยากพูดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น นอนอยู่ในที่มืด ผมสงสัยว่าทำไมมันเอาพ่อแม่จึงตัดสินใจนานไปสหรัฐอเมริกา" ถ้าเพียงแต่เราเคยมาตอนเด็กๆ ฉันคงจะฉลาดกว่า " ผมพูดกับตัวเอง ความคิดมากมายและความรู้สึกที่วิ่งผ่านใจของฉันที่ฉันเก็บความคิดและความรู้สึกเสียใจสำหรับตัวเอง จนผมเผลอหลับไปบนน้ำตาชุ่มหมอน

​เช้าวันรุ่งขึ้นเสียงเสียงแม่ปลุกฉัน " ลี ได้เวลาตื่นแล้ว มันเจ็ดนาฬิกา " ทันทีที่ผมได้ยินผมรีบลุกไปดูข้างนอก ผ้าห่มของหิมะครอบคลุมทุกอย่าง มันยังคงเป็นหิมะ แต่หิมะ ดูไม่ค่อยสวยเลย หิมะลงมาเร็วมาก เหมือนสีขาว กระสุนยิงมาจากท้องฟ้า มันไม่เหมือนฉันสามารถสร้าง snowman ด้วย

​ " ฤดูหนาวที่สองของฉัน ฉันคิดกับตัวเองเป็นความกลัวของอีกวันหนึ่งบนรถเมล์ช้าๆมาหาฉันฉันค่อยๆเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าห้องนอนของฉัน และก็แต่งตัว

​ระหว่างทางไปที่ป้ายรถเมล์ ผมแอบเห็น " เรียกว่า " ญาติข้ามถนน ฉันภาวนาและหวังว่าพวกเขาจะไม่เจอข้า ​
" เฮ้ ยัยไก่ ! " ผมได้ยินเสียงใครบางคนเรียก ข้ามถนน ฉันเอาแต่เดิน และแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินพวกเขา " ไอ้บี อย่าทำเป็นหูหนวก เพียงเพราะคุณกลัวเราไอ้ถ่าน ทำไมมืดจัง "

​เมื่อฉันถูกเกี่ยวกับบล็อกไป ฉันมองกลับไปอย่างที่ฉันทำ , ก้อนหิมะตบหน้าฉันมากฉันเลยเสียหลักและล้มลงบนทางเท้าเย็นฉ่ำ ผมรู้สึกว่าสิ่งสกปรกในปากของฉันและเริ่มที่จะคายดินออกมา ใบหน้าของฉันรู้สึกเหมือนคนเพิ่งจะตีฉันด้วยไม้เบสบอล ฉันพยายามที่จะไม่ร้องไห้ แต่ดวงตาของฉันเต็มไปด้วยน้ำตา