But religious heterogeneity up to t

But religious heterogeneity up to the end of 17th century was not pronounced.
The country—as was represented by a number of Malay sultanates
that emerged following the fall of Malacca—was mutely Islamic.
Other religious communities were small in terms of their strength.
More importantly, they did not participate in power sharing. Their major
concern then was the creation of wealth. But with British economic
activities in Malay Peninsula in the 18th century, the scenario began to
undergo radical changes. Though English traders had been present in
Malay waters since the 17th century, it was only towards the end of 18thcentury that the British East India Company, which was based in India,
developed a serious economic interest in the affairs of Malay states.
They acquired Penang in 1876, and Singapore in 1819. Civil disturbances
in Malay states of late 1870s that spilled into Penang provided
the British with the excuse to directly intervene in the affairs of Malay
states. During its rule, the British turned Malay Peninsula into a huge
economic enterprise. British traders exploited Peninsula’s tin and gold
mines. Soon after, they experimented with tropical plantation crops like
tapioca, gambier, pepper and coffee. In 1877, rubber was introduced,
and soon it became the country’s major export, stimulated by demand
from European industry. Later, palm oil joined rubber as an export earner.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แต่ heterogeneity ศาสนาถึงสิ้นคริสต์ศตวรรษที่ 17 ไม่ออกเสียงประเทศ — ตามที่ถูกแสดงตามจำนวน sultanates ที่มาเลย์ที่เกิดต่อไปนี้ของมะละกาซึ่งถูก mutely อิสลามชุมชนศาสนาอื่น ๆ มีขนาดเล็กในแง่ของความแข็งแรงของพวกเขาที่สำคัญ จะได้ไม่เข้าร่วมในพลังงานร่วมกัน หลักของพวกเขากังวลแล้วถูกสร้างให้เลือกมากมาย แต่เศรษฐกิจของอังกฤษกิจกรรมในคาบสมุทรมลายูในศตวรรษที่ 18 สถานการณ์เริ่มรับการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรง แม้ว่า ผู้ค้าที่อังกฤษได้อยู่ในน้ำมาเลย์ตั้งแต่ศตวรรษที่ 17 ก็เฉพาะในตอนท้ายของ 18thcentury ที่อังกฤษ บริษัทอินเดียตะวันออก ซึ่งมีอยู่ในอินเดียพัฒนาสนใจเศรษฐกิจร้ายแรงในกิจการของรัฐมลายูพวกเขามาใน 1876 ปีนัง สิงคโปร์และใน 1819 แปรปรวนทางแพ่งในมาเลย์ ให้อเมริกา 1870s ของสายที่หกในปีนังอังกฤษกับแก้การเข้าแทรกแซงในกิจการของมาเลย์โดยตรงอเมริกา ในระหว่างกฎ อังกฤษเปิดมลายูเป็นการใหญ่องค์กรทางเศรษฐกิจ ผู้ค้าที่อังกฤษสามารถเพนนินซูล่าของดีบุกและทองเหมือง หลังจาก พวกเขาเบื้องกับพืชสวนเขตร้อนเช่นมันสำปะหลัง เมา พริกไทย และกาแฟ ใน 1877 ยางถูกนำมาใช้และเร็ว ๆ นี้ จะกลายเป็นประเทศใหญ่ส่งออก ขาวกระตุ้น โดยความต้องการจากอุตสาหกรรมยุโรป ภายหลัง ปาล์มน้ำมันเข้าร่วมยางเป็น earner การส่งออก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แต่ความแตกต่างทางศาสนาถึงจุดสิ้นสุดของศตวรรษที่ 17 ได้เด่นชัดไม่ได้.
ประเทศที่เป็นเป็นตัวแทนจากจำนวนของ sultanates
มาเลย์ที่เกิดขึ้นหลังการล่มสลายของมะละกา-เป็นใบ้อิสลาม.
ชุมชนทางศาสนาอื่น ๆ มีขนาดเล็กในแง่ของความแข็งแรงของพวกเขา.
เพิ่มเติม ที่สำคัญพวกเขาไม่ได้มีส่วนร่วมในการแบ่งปันอำนาจ
ที่สำคัญพวกเขากังวลนั้นก็คือการสร้างความมั่งคั่ง แต่ด้วยเศรษฐกิจอังกฤษกิจกรรมในคาบสมุทรมลายูในศตวรรษที่ 18 สถานการณ์เริ่มที่จะได้รับการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรง แม้ว่าผู้ค้าภาษาอังกฤษที่ได้รับอยู่ในน่านน้ำมาเลย์ตั้งแต่ศตวรรษที่ 17 มันก็เป็นเพียงปลาย 18thcentury ที่ บริษัท อินเดียตะวันออกของอังกฤษซึ่งเป็นพื้นฐานในอินเดียพัฒนาความสนใจทางเศรษฐกิจอย่างรุนแรงในกิจการของรัฐมลายู. พวกเขาได้มาปีนัง ในปี 1876 และ 1819 ในสิงคโปร์รบกวนพลเรือนในรัฐมลายูของช่วงปลายยุค1870 ที่หกรั่วไหลลงไปในปีนังให้อังกฤษมีข้ออ้างในการแทรกแซงโดยตรงในกิจการของมลายูรัฐ ในช่วงการปกครองของอังกฤษหันคาบสมุทรมลายูเป็นขนาดใหญ่ขององค์กรทางเศรษฐกิจ พ่อค้าชาวอังกฤษใช้ประโยชน์ของคาบสมุทรดีบุกและทองเหมือง ไม่นานหลังจากนั้นพวกเขาทดลองกับพืชสวนเขตร้อนเช่นมันสำปะหลัง Gambier พริกไทยและเครื่องชงกาแฟ ใน 1,877 ยางได้รับการแนะนำและในไม่ช้ามันก็กลายเป็นส่งออกที่สำคัญของประเทศ, การกระตุ้นจากความต้องการจากอุตสาหกรรมยุโรป ต่อมาน้ำมันปาล์มเข้าร่วมยางมีรายได้การส่งออก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แต่ศาสนาที่สามารถขึ้นถึงปลายศตวรรษที่ 17 ได้เด่นชัด .
ประเทศถูกแทนด้วยตัวเลขของชาวมลายูสุลต่าน
ที่เกิดต่อไปนี้การล่มสลายของมะละกาเป็นใบ้ อิสลาม ชุมชนทางศาสนาอื่น ๆเล็ก ๆ

ในแง่ของความแข็งแรงของตนเอง ที่สำคัญ พวกเขาไม่ได้มีส่วนร่วมในการแบ่งปันอำนาจ ความกังวลหลัก
แล้วก็การสร้างความมั่งคั่งแต่กับอังกฤษเศรษฐกิจ
กิจกรรมในคาบสมุทรมลายูในศตวรรษที่ 18 , สถานการณ์เริ่ม

เจอการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรง แม้ว่าผู้ค้าภาษาอังกฤษได้รับในปัจจุบัน
น้ำมาเลย์ ตั้งแต่ศตวรรษที่ 17 มันเป็นเพียงปลายของ 18thcentury ที่บริษัทอินเดียตะวันออกของอังกฤษที่ใช้ในอินเดีย
พัฒนาความสนใจทางเศรษฐกิจอย่างรุนแรงในกิจการของรัฐมลายู
พวกเขาได้รับในปี 1876 ปีนังและสิงคโปร์ในปี 1819 แพ่งกับระเบิด
ในรัฐมลายูที่ทะลักเข้ามาในปลายคริสต์ทศวรรษ 1850 ปีนังให้อังกฤษกับ
ขอโทษโดยตรงแทรกแซงกิจการของรัฐมาเลย์

ในช่วงการปกครองของ อังกฤษ กลายเป็นคาบสมุทรมาเลเซียเป็นองค์กรขนาดใหญ่
ทางเศรษฐกิจ ชาวอังกฤษผู้ค้าเอาเปรียบดีบุกคาบสมุทรและเหมืองทอง

หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาทดลองกับเขตร้อนพืชไร่ เช่น มันสำปะหลัง แกมเบีย
, พริกไทยและกาแฟ ใน 1877 , ยางใช้
และอีกไม่นานก็กลายเป็นส่งออกรายใหญ่ของประเทศ การกระตุ้นจากความต้องการ
จากอุตสาหกรรมในยุโรป ต่อมา ปาล์มน้ำมัน ยางส่งออกเข้าร่วมเป็นกำไร