BackgroundThree global trends have

Background
Three global trends have created a need to better understand the phenomenon of selfadvocacy
within cancer survivorship: 1) an increasingly complex medical system; 2) the
movement of cancer care to a chronic care model; and 3) the emphasis on survivor selfdetermination
(Gaard & Schrager 2007). Survivors must not only navigate obstacles
associated with each phase of survivorship, but also the obstacles associated with a
fragmented health care system (e.g. communication with multiple health care providers
[HCPs]; employment, financial and insurance concerns). Survivors now have access to an
unprecedented variety and depth of information and support, but are then faced with an
additional barrier of how to use these resources in ways that promote useful information
exchange and understanding between survivors and HCPs (Lee et al. 2010, Skalla et al.
2004). Moving from an acute to a chronic care model (Hewitt et al. 2006, McCorkle et al.
2011) and a greater focus on patient participation, HCPs need to support survivors as central
actors in their care consistent with the ethical principles of self-determination and autonomy
(Taylor 2009).
A critical dilemma arises within cancer survivorship: cancer care grows more complex while
the need for survivors to advocate for themselves grows more essential and burdensome
(Pinch & Parsons 1992, Taylor 2009). Self-advocacy training has been presented as a
mechanism by which survivors can tackle this essential, but overwhelming demand for
increased pro-activity.
Self-advocacy has been broadly studied in other patient populations with strong evidence
that it is a modifiable skill capable of impacting patients’ health outcomes and quality of
life. Jonikas et al. (2011) conducted a randomized controlled trial teaching self-advocacy
skills to adults with serious mental disabilities and concluded that participants receiving the
intervention reported significantly higher levels of self-advocacy, hopefulness and
environmental quality of life and lower levels of symptom burden compared with the control
group. Test and colleagues (2005) reviewed 25 self-advocacy intervention studies and found
that each of the interventions and educational curricula improved self-advocacy skills among
individuals with disabilities. These findings support the potential application of selfadvocacy
in oncology as a target for intervention capable of improving patient outcomes.
In cancer survivorship, however, self-advocacy currently lacks both the conceptual clarity
and constituent focus needed move self-advocacy from a vague but in vogue mandate into a
concrete model capable of guiding clinical interventions among survivors. Without a clear
understanding of what self-advocacy is and how it is achieved in the context of cancer
survivorship, the healthcare professions risk placing the burden of self-advocating onto
patients without providing the corresponding guidance on how to do so. Such an obligation,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พื้นหลังแนวโน้มโลกที่สามได้ต้องเข้าใจปรากฏการณ์ของ selfadvocacyภายในตกทอดมะเร็ง: 1) ระบบทางการแพทย์ซับซ้อนมากขึ้น 2)ความเคลื่อนไหวของโรคมะเร็งไปแบบเรื้อรังดูแล และ 3) เน้น selfdetermination ผู้รอดชีวิต(Gaard & Schrager 2007) ผู้รอดชีวิตต้องไม่เพียงนำอุปสรรคเกี่ยวข้องกับแต่ละระยะของตกทอด อุปสรรคที่เกี่ยวข้องกับการระบบสุขภาพมีการกระจายตัว (เช่นสื่อสารกับผู้ให้บริการสุขภาพหลาย[HCPs]; งาน ความกังวลทางการเงิน และการประกันภัย) ผู้รอดชีวิตขณะนี้มีการเข้าถึงการประวัติการณ์ความหลากหลายและความลึกของข้อมูล และสนับสนุน แต่มีแล้วประสบกับการสิ่งกีดขวางเพิ่มเติมวิธีการใช้ทรัพยากรเหล่านี้ในลักษณะที่ส่งเสริมให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์แลกเปลี่ยนและความเข้าใจระหว่างผู้รอดชีวิตและ HCPs (Lee et al. 2010, Skalla et al2004) ย้ายจากเฉียบพลันกับแบบเรื้อรังดูแล (ฮิววิท et al. 2006, McCorkle et al2011) เน้นผู้ป่วยมีส่วนร่วม HCPs ต้องสนับสนุนผู้เป็นกลางมากขึ้นนักแสดงในการดูแลของตนสอดคล้องกับหลักจริยธรรมของตนเองและอิสระ(Taylor 2009)ลำบากใจที่สำคัญที่เกิดขึ้นภายในตกทอดมะเร็ง: มะเร็งดูแลเติบโตขึ้นซับซ้อนมากขึ้นในขณะที่ต้องการผู้สนับสนุนเองเติบโตจำเป็นมากขึ้น และที่เป็นภาระ(หยิกและพาร์สันส์ 1992 เทย์เลอร์ 2009) ฝึกอบรมตัวเองหลุยได้ถูกนำเสนอเป็นการกลไกที่ผู้รอดชีวิตสามารถเล่นงานนี้จำเป็น แต่ครอบงำความต้องการกิจกรรมสนับสนุนที่เพิ่มขึ้นหลุยตนเองมีได้ทั่วไปศึกษาในประชากรผู้ป่วยอื่น ๆ กับฐานที่เป็นทักษะสามารถปรับเปลี่ยนความสามารถของผลกระทบต่อผลลัพธ์สุขภาพและคุณภาพของผู้ป่วยชีวิต Jonikas et al. (2011) ดำเนินการทดลองควบคุม randomized สอนหลุยด้วยตนเองทักษะการผู้ใหญ่คนพิการทางจิตอย่างจริงจัง และสรุปผู้เรียนที่ได้รับการแทรกแซงรายงานระดับสูงอย่างมีนัยสำคัญของตัวเองหลุย hopefulness และสิ่งแวดล้อมคุณภาพชีวิตและระดับล่างของภาระอาการเปรียบเทียบกับตัวควบคุมกลุ่ม ทดสอบและผู้ร่วมงาน (2005) ทบทวนศึกษาขัดจังหวะโดยด้วยตนเองหลุย 25 และพบแต่ละงานวิจัยและหลักสูตรการศึกษาพัฒนาทักษะตนเองหลุยระหว่างบุคคลทุพพลภาพ ผลการวิจัยนี้สนับสนุนแอพลิเคชันเป็นไปได้ของ selfadvocacyในมะเร็งวิทยาเป็นเป้าหมายสำหรับการแทรกแซงความสามารถในการปรับปรุงผลลัพธ์ของผู้ป่วยในมะเร็งตกทอด ไร ตนเองหลุยในปัจจุบันขาดทั้งสองแนวคิดคือความชัดเจนและส่วนประกอบต่าง ๆ ของความจำเป็นย้ายหลุยเองจากแต่คลุมในอาณัติสมัยเป็นการรูปแบบคอนกรีตสามารถแนะนำงานวิจัยทางคลินิกในผู้รอดชีวิต โดยไม่มีการล้างความเข้าใจของหลุยตัวใดและวิธีนั้นสามารถทำได้ในบริบทของโรคมะเร็งตกทอด อาชีพสุขภาพความเสี่ยงวางภาระของตนเอง advocating ไปผู้ป่วยให้คำแนะนำที่สอดคล้องกับวิธีการทำ เช่นภาระผูกพัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แนวโน้มโลกเบื้องหลัง
3 ได้สร้างต้องเข้าใจปรากฏการณ์ของ selfadvocacy
ภายในของคุณมะเร็ง : 1 ) ระบบทางการแพทย์ที่ซับซ้อนมากขึ้น 2 )
การเคลื่อนไหวของมะเร็งเป็นรูปแบบการดูแลผู้ป่วยเรื้อรัง และ 3 ) เน้นผู้รอดชีวิต selfdetermination
( gaard & Schrager 2007 ) ผู้รอดชีวิตต้องไม่เพียง แต่นำทางอุปสรรคที่เกี่ยวข้องกับแต่ละขั้นตอนของของคุณ
,แต่ก็ยังมีอุปสรรคที่เกี่ยวข้องกับระบบการดูแลสุขภาพ
แยกส่วน ( เช่นการสื่อสารกับหลายผู้ให้บริการดูแลสุขภาพ hcps
[ ] ; การจ้างงาน , การเงินและการประกันความกังวล ) ผู้รอดชีวิตในขณะนี้มีการเข้าถึง
ประวัติการณ์หลากหลายและความลึกของข้อมูลและการสนับสนุน แต่ก็ต้องเผชิญกับอุปสรรค
เพิ่มเติมวิธีการใช้ทรัพยากรเหล่านี้ในรูปแบบที่ส่งเสริม
ข้อมูลที่เป็นประโยชน์ตราและความเข้าใจระหว่าง hcps ผู้รอดชีวิต ( ลี et al . 2010 , skalla et al .
2004 ) ย้ายจากเฉียบพลันเป็นรูปแบบการดูแลผู้ป่วยเรื้อรัง ( Hewitt et al . 2006 เมิ่กคอร์เคิล et al .
2011 ) และมุ่งเน้นการมีส่วนร่วมมากขึ้น ผู้ป่วย hcps ต้องสนับสนุนผู้รอดชีวิตเป็นนักแสดงกลาง
ในการดูแลของตนให้สอดคล้องกับหลักการทางจริยธรรมของการตัดสินใจด้วยตนเองและเป็นอิสระ

( เทย์เลอร์ 2009 )ปัญหาสำคัญที่เกิดขึ้นภายในของคุณมะเร็ง : มะเร็งเติบโตที่ซับซ้อนมากขึ้นในขณะที่
ต้องการผู้รอดชีวิตเพื่อสนับสนุนตัวเองเติบโตที่สำคัญมากขึ้นและเป็นภาระ
( หยิก&พาร์สัน 1992 เทย์เลอร์ 2009 ) การฝึกด้วยตนเองได้รับการเสนอเป็น
กลไกซึ่งผู้รอดชีวิตสามารถเล่นงานนี้สำคัญ แต่ความต้องการล้นหลามสำหรับ

โปรเพิ่มกิจกรรมผู้สนับสนุนตนเองได้รับความสนใจศึกษาอย่างกว้างขวางในประชากรผู้ป่วยอื่น ๆที่มีหลักฐาน
มันเป็นทักษะที่สามารถส่งผลกระทบต่อผลลัพธ์ด้านสุขภาพของผู้ป่วยและคุณภาพของ
ชีวิต jonikas et al . ( 2011 ) จัดเป็นการวิจัยเชิงทดลองแบบสุ่มและมีกลุ่มควบคุมสอนตนเองผู้สนับสนุน
ทักษะผู้ใหญ่พิการทางจิตที่ร้ายแรง และสรุปได้ว่า ผู้เข้าร่วมรับ
การแทรกแซงการรายงานระดับสูงกว่าของผู้สนับสนุนตนเอง , ความหวังและ
คุณภาพของชีวิตและลดระดับของภาระโรคเมื่อเทียบกับกลุ่มควบคุม

ทดสอบและเพื่อนร่วมงาน ( 2005 ) ทบทวนตนเองสนับสนุนการแทรกแซงการศึกษาและพบว่า 25
แต่ละของการแทรกแซงและหลักสูตรการศึกษาด้วยตนเองในการพัฒนาทักษะ
บุคคลทุพพลภาพการค้นพบนี้สนับสนุนศักยภาพการประยุกต์ใช้ selfadvocacy
บริการเป็นเป้าหมายสำหรับการแทรกแซงสามารถปรับปรุงผลลัพธ์ของผู้ป่วย .
ในของคุณ มะเร็ง อย่างไรก็ตาม ขณะนี้ยังขาดผู้สนับสนุนตนเองทั้งความคิดและความชัดเจนต้องการย้ายตนเอง
( เน้นการผลักดันจากคลุมเครือ แต่สมัยอาณัติในรูปแบบแนะนำคลินิก
คอนกรีตที่มีความสามารถในการแทรกแซงของผู้รอดชีวิต .โดยไม่มีความเข้าใจที่ชัดเจนของสิ่งที่ผู้สนับสนุนตนเอง
เป็นและสิ่งที่มันเกิดขึ้นในบริบทของความเป็นผู้รอดชีวิตมะเร็ง
, อาชีพแพทย์เสี่ยงวางภาระของตนเองการสนับสนุนบน
ผู้ป่วยโดยไม่ต้องให้คำแนะนำที่สอดคล้องกับวิธีการทำเช่นนั้น เช่นมีภาระหน้าที่