This poem by e. e. cummings fascina

This poem by e. e. cummings fascinates me, because it exists outside of the aural dimension we usually associate with poetry. It functions like visual art, but sticks in the head like poetry. The words we can extract from the poem are "loneliness", and "a leaf falls." Interestingly, "a leaf falls" is embedded within "loneliness." This is a meaning that can only exist in a visual mode that relies on visual arrangement of words. A short film of a leaf falling may suggest loneliness, but it can't carry the same impact as this poem, which literally embeds a leaf falling into the image of loneliness.

The other image, "oneliness" is a declaration of solitude and wholeness. I feel like Cummings is making a differentiation between being lonely and being alone. "Oneliness" to me sounds like a condition of being whole, being one with something.

In terms of content, the statement, "a leaf falls" is active. It's a statement. The physical structure of the poem enforces that, forcing the eye to dart back and forth across the hyper-short lines, much as a leaf zigs and zags towards the ground. It's a perfect representation of a leaf falling. But why must a leaf falling be lonely? The poem conjures such a strong image of solitude that any other mood would be inappropriate. It's a lonesome death, but somehow beautiful and thoughtful.

Does the image of the poem carry weight for you in a way that words cannot? Do you disagree with my assertion that the active nature of reading is perfectly suited to reflect the act of a leaf falling? Are there any ways to convey the same activity without resorting to a visual arrangement? And is it poetry, if it relies on its visual medium so heavily that it cannot be properly pronounced? Let me know your reaction.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทกวีนี้ โดย e. e. cummings ดึงดูดฉัน เพราะมันอยู่นอกมิติฟังเรามักเชื่อมโยงกับบทกวี มันทำหน้าที่เหมือนภาพศิลปะ แต่เกาะติดอยู่ในหัวเหมือนบทกวี คำที่เราสามารถแยกจากบทกวีคือ "ความเหงา" และ "ใบไม้อยู่" น่าสนใจ "ใบไม้อยู่" ฝังตัวอยู่ภายใน "ความเหงา" นี่คือความหมายที่สามารถมีอยู่ในโหมดภาพที่ต้องการจัดเรียงภาพของคำเท่านั้น หนังสั้นของใบไม้ตกอาจแนะนำให้ความเหงา แต่มันไม่มีผลกระทบเดียวกันเป็นบทกวีนี้ ซึ่งแท้จริงฝังใบตกไปอยู่ในรูปของความเหงารูปอื่น "oneliness" เป็นการประกาศความสันโดษและความสมบูรณ์ ผมรู้สึกว่า Cummings ได้ทำให้ความแตกต่างระหว่างกำลังเหงา และอยู่คนเดียวด้วย "Oneliness" ผมเสียงเหมือนเงื่อนไขของทั้ง กับสิ่งหนึ่ง ในแง่ของเนื้อหา คำสั่ง "อยู่ใบ" ทำงานอยู่ มันเป็นคำสั่ง โครงสร้างของบทกวีบังคับที่ บังคับให้ตาโผไปมาข้ามบรรทัดสั้นไฮ มากเท่าใบ zigs และ zags ต่อพื้นดิน มันเป็นการแสดงที่สมบูรณ์แบบของใบไม้ตก แต่ทำไมใบตกต้องโดดเดี่ยว บทกวีทำให้นึกถึงเช่นรูปภาพที่แข็งแกร่งความสันโดษที่อารมณ์อื่นจะไม่เหมาะสม การตายของจผู้เดียวดาย แต่อย่างใดที่สวยงาม และสวมได้ ไม่ภาพของบทกวีมีน้ำหนักสำหรับคุณไม่คำ คุณไม่เห็น ด้วยฉันยืนยันที่เหมาะเพื่อสะท้อนการกระทำของใบไม้ตกธรรมชาติงานการอ่าน มีวิธีการถ่ายทอดกิจกรรมเดียวกันโดยไม่ต้อง resorting การจัดภาพหรือไม่ และเป็นกวีนิพนธ์ ถ้ามันอาศัยการสื่อการแสดงอย่างหนักว่า มันไม่ได้อย่างถูกต้องออกเสียงอย่างไร แจ้งให้เราทราบปฏิกิริยาของคุณ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทกวีของ cummings จนี้ fascinates ฉันเพราะมันอยู่นอกมิติที่เกี่ยวกับหูที่เรามักจะเชื่อมโยงกับบทกวี มันทำงานเหมือนภาพศิลปะ แต่เกาะติดอยู่ในหัวเหมือนบทกวี คำที่เราสามารถดึงมาจากบทกวีที่มี "ความเหงา" และ "ใบตก." ที่น่าสนใจ "ใบตก" ถูกฝังอยู่ภายใน "ความเหงา". นี่คือความหมายที่สามารถอยู่ในโหมดภาพที่ต้องอาศัยการจัดเรียงภาพของคำ หนังสั้นของตกใบอาจแนะนำเหงา แต่ก็ไม่สามารถดำเนินการผลกระทบเช่นเดียวกับบทกวีนี้ซึ่งแท้จริงฝังใบตกอยู่ในภาพของความเหงา. ภาพอื่น ๆ "oneliness" เป็นคำประกาศของความเหงาและความเป็นทั้งหมด . ฉันรู้สึกเหมือนคัมมิ่งส์คือการทำให้ความแตกต่างระหว่างการเป็นโดดเดี่ยวและเป็นคนเดียว "Oneliness" ให้ฉันเสียงเหมือนสภาพของการรวมเป็นหนึ่งกับสิ่งที่. ในแง่ของเนื้อหาคำสั่ง "ใบตก" มีการใช้งาน มันเป็นคำสั่ง โครงสร้างทางกายภาพของบทกวีที่บังคับใช้บังคับให้ตาที่จะโผไปมาข้ามเส้นมากเกินไปในระยะสั้นมากที่สุดเท่าที่ใบ zigs และ zags ไปทางพื้นดิน มันเป็นตัวแทนที่สมบูรณ์แบบของใบล้ม แต่ทำไมใบลดลงจะต้องเหงาเหรอ? บทกวีเสกดังกล่าวเป็นภาพที่แข็งแกร่งของความเหงาที่อารมณ์อื่น ๆ จะไม่เหมาะสม มันเป็นความตายเปลี่ยวใจ แต่อย่างใดที่สวยงามและความคิด. ไม่มีภาพของบทกวีที่มีน้ำหนักสำหรับคุณในทางที่คำพูดไม่สามารถ? คุณไม่เห็นด้วยกับการยืนยันของฉันว่าธรรมชาติที่ใช้งานของการอ่านคือเหมาะกับสะท้อนให้เห็นถึงการกระทำของใบลดลงได้หรือไม่ มีวิธีการใดที่จะถ่ายทอดกิจกรรมเดียวกันโดยไม่ต้อง resorting การจัดภาพ? และมันก็เป็นบทกวีถ้ามันขึ้นอยู่กับขนาดกลางของภาพอย่างหนักที่จะไม่สามารถออกเสียงถูกต้องหรือไม่ แจ้งให้เราทราบปฏิกิริยาของคุณ