History (from Greek ἱστορία, histor

History (from Greek ἱστορία, historia, meaning "inquiry, knowledge acquired by investigation")[2] is the study of the past, particularly how it relates to humans.[3][4] It is an umbrella term that relates to past events as well as the memory, discovery, collection, organization, presentation, and interpretation of information about these events. Scholars who write about history are called historians. Events occurring prior to written record are considered prehistory.

History can also refer to the academic discipline which uses a narrative to examine and analyse a sequence of past events, and objectively determine the patterns of cause and effect that determine them.[5][6] Historians sometimes debate the nature of history and its usefulness by discussing the study of the discipline as an end in itself and as a way of providing "perspective" on the problems of the present.[5][7][8][9]

Stories common to a particular culture, but not supported by external sources (such as the tales surrounding King Arthur) are usually classified as cultural heritage or legends, because they do not support the "disinterested investigation" required of the discipline of history.[10][11] Herodotus, a 5th-century BC Greek historian is considered within the Western tradition to be the "father of history", and, along with his contemporary Thucydides, helped form the foundations for the modern study of human history. Their work continues to be read today and the divide between the culture-focused Herodotus and the military-focused Thucydides remains a point of contention or approach in modern historical writing. In the Eastern tradition, a state chronicle the Spring and Autumn Annals was known to be compiled from as early as 722 BC although only 2nd century BC texts survived.

Ancient influences have helped spawn variant interpretations of the nature of history which have evolved over the centuries and continue to change today. The modern study of history is wide-ranging, and includes the study of specific regions and the study of certain topical or thematical elements of historical investigation. Often history is taught as part of primary and secondary education, and the academic study of history is a major discipline in University studies.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประวัติ (จากภาษากรีกἱστορία historia ความหมาย "สอบ ถาม ความรู้ที่ได้มา โดยการตรวจสอบ") [2] เป็นการศึกษาผ่านมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งวิธีเกี่ยวข้องกับมนุษย์ [3] [4] เป็นระยะเป็นร่มที่เกี่ยวข้องมาเป็นหน่วยความจำ ค้นพบ คอลเลกชัน องค์กร นำเสนอ และตีความข้อมูลเกี่ยวกับเหตุการณ์เหล่านี้ นักวิชาการที่เขียนเกี่ยวกับประวัติศาสตร์จะเรียกว่านักประวัติศาสตร์ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนการบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษรจะถือว่าเป็นยุคก่อนประวัติศาสตร์ประวัติหมายถึงวิชาที่ใช้การเล่าเรื่องเพื่อตรวจสอบ และวิเคราะห์ลำดับของเหตุการณ์ในอดีต และสามารถกำหนดรูปแบบของสาเหตุและผลที่กำหนดให้เป็น [5] [6] นักประวัติศาสตร์บางครั้งอภิปรายธรรมชาติประวัติศาสตร์และเป็นประโยชน์ โดยการอภิปรายการศึกษาวินัยจบในตัวเอง และ เป็นแบบให้ "มุมมอง" ในปัญหาปัจจุบัน [5] [7] [8] [9]เรื่องราวทั่วไปวัฒนธรรมเฉพาะ แต่ไม่ได้รับการสนับสนุนจากภายนอกแหล่ง (เช่นนิทานรอบกษัตริย์ Arthur) มักจะแบ่งออกเป็นมรดกทางวัฒนธรรมหรือตำนาน เนื่องจากพวกเขาไม่สนับสนุนการ "สถาปัตยกรรมสอบสวน" ต้องการวินัยของประวัติศาสตร์ [10] [11] เฮอรอโดทัส ที่ 5 ศตวรรษ BC กรีกนักประวัติศาสตร์ถือในประเพณีตะวันตกเป็น "บิดาของประวัติศาสตร์" และ พร้อมกับร่วมสมัยของเขา Thucydides ช่วยสร้างรากฐานสำหรับการศึกษาสมัยประวัติศาสตร์ของมนุษย์ งานของพวกเขายังคงสามารถอ่านวันนี้ และแบ่งระหว่างเฮอรอโดทัสเน้นวัฒนธรรมและ Thucydides เน้นทหารยังคง จุดช่วงชิงงานบนหรือวิธีการในการเขียนประวัติศาสตร์สมัยใหม่ ในประเพณีภาคตะวันออก รัฐพงศาวดารฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วงพงศาวดารถูกเรียกว่าการคอมไพล์จากต้นที่ 722 BC ถึงแม้ว่าข้อความก่อนคริสต์ศตวรรษที่ 2 เท่านั้นที่รอดชีวิตอิทธิพลโบราณได้ช่วยวางไข่แปรตีความของลักษณะของประวัติซึ่งมีพัฒนามากกว่าอื่น ๆ และทำการเปลี่ยนแปลงวันนี้ การศึกษาสมัยประวัติศาสตร์เป็นไพศาล และการศึกษาของภูมิภาคที่เฉพาะเจาะจงและบางองค์ประกอบเฉพาะหรือ thematical สอบสวนประวัติศาสตร์การศึกษา เป็นสอนประวัติศาสตร์มักจะเป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาหลัก และรอง และการศึกษาทางวิชาการประวัติศาสตร์เป็นวินัยที่สำคัญในการศึกษาของมหาวิทยาลัย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประวัติศาสตร์ (จากἱστορίαกรีก, ประวัติศาสตร์, ความหมาย "สอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมความรู้ที่ได้มาโดยการตรวจสอบ") [2] คือการศึกษาที่ผ่านมาโดยเฉพาะอย่างยิ่งวิธีการที่เกี่ยวกับมนุษย์. [3] [4] มันเป็นคำที่ร่มที่เกี่ยวข้องกับอดีตที่ผ่านมา เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเช่นเดียวกับหน่วยความจำที่ค้นพบคอลเลกชัน, องค์กร, การนำเสนอและการตีความหมายของข้อมูลเกี่ยวกับเหตุการณ์เหล่านี้ นักวิชาการที่เขียนเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ที่เรียกว่าประวัติศาสตร์ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนที่จะบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษรจะถือว่าเป็นประวัติศาสตร์. ประวัติยังสามารถดูวินัยทางวิชาการที่ใช้การเล่าเรื่องที่จะตรวจสอบและวิเคราะห์ลำดับของเหตุการณ์ที่ผ่านมาและวัตถุรูปแบบของการตรวจสอบสาเหตุและผลที่กำหนดพวกเขา. [5] [6 ] นักประวัติศาสตร์บางครั้งการอภิปรายลักษณะของประวัติศาสตร์และประโยชน์ของมันโดยการอภิปรายการศึกษาของตัวเองเป็นที่สิ้นสุดในตัวเองและเป็นวิธีการของการให้ "มุมมอง" เกี่ยวกับปัญหาในปัจจุบัน. [5] [7] [8] [9 ] เรื่องธรรมดาที่จะวัฒนธรรมโดยเฉพาะอย่างยิ่ง แต่ไม่ได้รับการสนับสนุนจากแหล่งภายนอก (เช่นนิทานรอบกษัตริย์อาเธอร์) จะจัดมักจะเป็นมรดกทางวัฒนธรรมหรือตำนานเพราะพวกเขาไม่สนับสนุน "การตรวจสอบไม่สนใจ" ที่จำเป็นของการมีวินัยของประวัติศาสตร์. [ 10] [11] ตุส 5 ศตวรรษก่อนคริสตกาลนักประวัติศาสตร์ชาวกรีกถือว่าเป็นเรื่องที่อยู่ในสังคมตะวันตกจะเป็น "บิดาแห่งประวัติศาสตร์" และพร้อมกับเดสร่วมสมัยของเขาช่วยสร้างรากฐานสำหรับการศึกษาที่ทันสมัยของประวัติศาสตร์ของมนุษย์ งานของพวกเขายังคงที่จะอ่านในวันนี้และแบ่งกันระหว่างวัฒนธรรมตุสที่มุ่งเน้นและเดสทหารยังคงเน้นจุดของการต่อสู้หรือวิธีการในการเขียนประวัติศาสตร์สมัยใหม่ ในประเพณีตะวันออกพงศาวดารรัฐฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วงพงศาวดารเป็นที่รู้จักกันจะรวบรวมจากเป็นช่วงต้น 722 ปีก่อนคริสตกาลถึงแม้ว่าศตวรรษที่ 2 ก่อนคริสตกาลเพียงตำรารอดชีวิต. อิทธิพลโบราณได้ช่วยให้การตีความที่แตกต่างวางไข่ของธรรมชาติของประวัติศาสตร์ที่มีการพัฒนาในช่วงศตวรรษที่ผ่านมา และยังคงมีการเปลี่ยนแปลงในวันนี้ การศึกษาที่ทันสมัยของประวัติศาสตร์ที่หลากหลายและรวมถึงการศึกษาของภูมิภาคและการศึกษาขององค์ประกอบเฉพาะหรือ thematical หนึ่งของการตรวจสอบข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์ ประวัติศาสตร์มักจะถูกสอนให้เป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาประถมศึกษาและมัธยมศึกษาและการศึกษาทางวิชาการของประวัติศาสตร์เป็นวินัยที่สำคัญในการศึกษามหาวิทยาลัย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประวัติศาสตร์ ( จากἱστορία , กรีกประวัติศาสตร์ , ความหมาย " สอบถาม ความรู้ที่ได้มาโดยการตรวจสอบ " ) [ 2 ] คือการศึกษาที่ผ่านมา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ว่ามันเกี่ยวข้องกับมนุษย์ . [ 3 ] [ 4 ] เป็นคำที่ร่มที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา รวมทั้งหน่วยความจำ , การค้นพบ , คอลเลกชัน , การนำองค์กร และการแปลความหมายของข้อมูลเกี่ยวกับเหตุการณ์เหล่านี้นักวิชาการที่เขียนเกี่ยวกับประวัติศาสตร์เรียกว่านักประวัติศาสตร์ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนเขียนบันทึกเป็นประวัติศาสตร์

ประวัติยังสามารถอ้างถึงวิชาการวินัยซึ่งใช้บรรยายการตรวจสอบและวิเคราะห์ลำดับของเหตุการณ์ที่ผ่านมา และมุ่งศึกษารูปแบบของเหตุและผลที่ตรวจสอบพวกเขา[ 5 ] [ 6 ] นักประวัติศาสตร์ บางครั้งการอภิปรายลักษณะของประวัติและประโยชน์ของโดยพูดถึงการศึกษาของวินัยเป็นจุดสิ้นสุดในตัวเองและเป็นวิธีของการให้ " มุมมอง " ในปัญหาปัจจุบัน . [ 5 ] [ 7 ] [ 8 ] [ 9 ]

เรื่องราวทั่วไป โดยเฉพาะ วัฒนธรรม ,แต่ไม่ได้รับการสนับสนุนจากแหล่งภายนอก ( เช่นนิทานรอบคิงอาเธอร์ ) มักจัดเป็นตำนานมรดกทางวัฒนธรรมหรือเพราะพวกเขาไม่สนับสนุน " ไม่สนใจการสืบสวนต้องการระเบียบวินัยของประวัติศาสตร์ [ 10 ] [ 11 ] เฮโรโดตุส , ศตวรรษที่นักประวัติศาสตร์ถือว่าภายในประเพณีตะวันตกเป็น " บิดาแห่งประวัติศาสตร์ " และพร้อมกับร่วมสมัยธูซิดดิดีส ช่วยสร้างรากฐานการศึกษาสมัยใหม่ของประวัติศาสตร์ของมนุษย์ งานของพวกเขายังคงอ่านวันนี้ และอยู่ระหว่างวัฒนธรรมเน้นฮีโรโดทัส และทหาร เน้นธูซิดดิดีสยังจุดของการต่อสู้ หรือแนวทางในการเขียนประวัติศาสตร์สมัยใหม่ ในประเพณีตะวันออกสถานะประวัติการฤดูใบไม้ผลิ และฤดูใบไม้ร่วงบันทึกเป็นที่รู้จักที่จะรวบรวมจากเร็ว 722 BC แม้ว่าข้อความศตวรรษที่ 2 ก่อนคริสตกาลแต่รอด

โบราณอิทธิพลช่วยวางไข่แปรตีความของธรรมชาติของประวัติศาสตร์ซึ่งได้วิวัฒนาการมาเป็นศตวรรษ และยังคงเปลี่ยนวันนี้ การศึกษาสมัยใหม่ของประวัติศาสตร์เป็นไพศาลและรวมถึงการศึกษาของภูมิภาคที่เฉพาะเจาะจงและศึกษาองค์ประกอบบางอย่าง ยาทา หรือ thematical คดีประวัติศาสตร์ มักจะเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์จะสอนระดับประถมศึกษาและมัธยมศึกษา และการศึกษาประวัติศาสตร์เป็นวินัยที่สำคัญในการศึกษาของมหาวิทยาลัย