Rahman and Lamb (1990) pointed out

Rahman and Lamb (1990) pointed out that water loss and sugar gain increased linearly with the increase of sugar
concentration and temperature. The rate of sugar diffusion was a function of sugar concentration and temperature.
Concentration of solution is a key factor in the osmotic dehydration process and many research workers have
studied the effect of osmotic solution concentration on mass transfer of osmotic dehydration process. In general,
syrup strength in the range of 60 to 70 0Brix has been found to be optimum (Chaudhary et al, 1993). It was also
reported that higher concentration, faster is the rate of osmosis. Torreggiani (1993) suggested that, it was usually
not worthwhile using higher concentration for osmosis process for more than 50 per cent of weight reduction
because of decrease in osmotic rate with time.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Rahman และแกะ (1990) ชี้ให้เห็นว่า สูญเสียน้ำและน้ำตาลได้เพิ่มขึ้น ด้วยการเพิ่มขึ้นของน้ำตาลเชิงเส้นความเข้มข้นและอุณหภูมิ อัตราการแพร่ของน้ำตาลเป็นฟังก์ชันของอุณหภูมิและความเข้มข้นของน้ำตาลความเข้มข้นของโซลูชันเป็นปัจจัยสำคัญในกระบวนการคายน้ำการออสโมติก และมีงานวิจัยมากมายศึกษาผลของสมาธิการออสโมติกโซลูชั่นในการถ่ายโอนมวลของกระบวนการคายน้ำการออสโมติก ทั่วไปตรวจพบน้ำแข็งในช่วง 60-70 0Brix ให้เหมาะสม (Chaudhary et al, 1993) ก็ยังรายงานว่า ความเข้มข้นสูง เร็วกว่าอัตราการ osmosis Torreggiani (1993) แนะนำว่า มันเป็นปกติไม่คุ้มค่าโดยใช้ความเข้มข้นสูงสำหรับกระบวนการ osmosis มากกว่าร้อยละ 50 ของการลดน้ำหนักเนื่องจากการลดลงของอัตราการออสโมติกกับเวลา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราะห์มานและแกะ (1990)
ชี้ให้เห็นว่าการสูญเสียน้ำและได้รับน้ำตาลที่เพิ่มขึ้นเป็นเส้นตรงกับการเพิ่มขึ้นของน้ำตาลความเข้มข้นและอุณหภูมิ อัตราของการแพร่กระจายน้ำตาลเป็นฟังก์ชั่นของความเข้มข้นของน้ำตาลและอุณหภูมิ.
ความเข้มข้นของการแก้ปัญหาเป็นปัจจัยสำคัญในกระบวนการคายน้ำออสโมติกและคนงานวิจัยจำนวนมากได้ศึกษาผลของความเข้มข้นของการแก้ปัญหาการออสโมติกในการถ่ายโอนมวลของกระบวนการคายน้ำออสโมติก
โดยทั่วไปความแข็งแรงน้ำเชื่อมในช่วง 60 ถึง 70 0Brix ได้รับพบว่ามีที่ดีที่สุด (Chaudhary, et al, 1993)
นอกจากนั้นยังมีรายงานว่ามีความเข้มข้นที่สูงขึ้นได้เร็วขึ้นคืออัตราการดูดซึม
TORREGGIANI (1993)
ชี้ให้เห็นว่ามันเป็นมักจะไม่คุ้มค่าโดยใช้ความเข้มข้นที่สูงขึ้นสำหรับกระบวนการออสโมซิมานานกว่าร้อยละ50
ของน้ำหนักตัวลดลงเนื่องจากการลดลงของอัตราการออสโมติกที่มีเวลา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ราห์มาน และแกะ ( 1990 ) ชี้ให้เห็นว่า การสูญเสียน้ำและน้ำตาลได้เพิ่มขึ้นตามการเพิ่มขึ้นของความเข้มข้นของน้ำตาล
และอุณหภูมิ อัตราการแพร่ของน้ำตาลเป็นฟังก์ชันของอุณหภูมิและความเข้มข้นของน้ำตาล .
ความเข้มข้นของสารละลายเป็นปัจจัยสําคัญในกระบวนการแช่อิ่มและคนงานวิจัยหลายคน
ศึกษาผลของความเข้มข้นของสารละลายออสโมติกในมวลสารของกระบวนการแช่อิ่ม . โดยทั่วไป
แรงเชื่อมในช่วง 60 ถึง 70 0brix ได้รับการพบจะเหมาะสม ( Chaudhary et al , 1993 ) มันยัง
รายงานว่า ความเข้มข้นสูง ได้เร็วขึ้น มีอัตราการซึมซับ torreggiani ( 1993 ) ชี้ให้เห็นว่า มันมักจะ
ไม่คุ้มค่าการใช้ความเข้มข้นที่สูงขึ้นสำหรับกระบวนการออสโมซิส มากกว่าร้อยละ 50 ของ
ลดน้ำหนักเนื่องจากการลดลงกับเวลา