When the book was first published,

When the book was first published, Whitman was fired from his job at the Department of the Interior after Secretary of the Interior James Harlan read it and said he found it offensive.[23] Poet John Greenleaf Whittier was said to have thrown his 1855 edition into the fire.[11] Thomas Wentworth Higginson wrote, "It is no discredit to Walt Whitman that he wrote 'Leaves of Grass,' only that he did not burn it afterwards."[28] Critic Rufus Wilmot Griswold reviewed Leaves of Grass in the November 10, 1855, issue of The Criterion, calling it "a mass of stupid filth"[29] and categorized its author as a filthy free lover.[30] Griswold also suggested, in Latin, that Whitman was guilty of "that horrible sin not to be mentioned among Christians", one of the earliest public accusations of Whitman's homosexuality.[31] Griswold's intensely negative review almost caused the publication of the second edition to be suspended.[32] Whitman included the full review, including the innuendo, in a later edition of Leaves of Grass.[29]

An early review of the first publication focused on the persona of the anonymous poet, calling him a loafer "with a certain air of mild defiance, and an expression of pensive insolence on his face".[5] Another reviewer viewed the work as an odd attempt at reviving old Transcendental thoughts, "the speculations of that school of thought which culminated at Boston fifteen or eighteen years ago."[31] Emerson approved of the work in part because he considered it a means of reviving Transcendentalism,[33] though even he urged Whitman to tone down the sexual imagery in 1860.[34]

On March 1, 1882, Boston district attorney Oliver Stevens wrote to Whitman's publisher, James R. Osgood, that Leaves of Grass constituted "obscene literature".[35] Urged by the New England Society for the Suppression of Vice, his letter said: "We are of the opinion that this book is such a book as brings it within the provisions of the Public Statutes respecting obscene literature and suggest the propriety of withdrawing the same from circulation and suppressing the editions thereof." Stevens demanded the removal of the poems "A Woman Waits for Me" and "To a Common Prostitute", as well as changes to "Song of Myself", "From Pent-Up Aching Rivers", "I Sing the Body Electric", "Spontaneous Me", "Native Moments", "The Dalliance of the Eagles", "By Blue Ontario’s Shore", "Unfolded Out of the Folds", "The Sleepers", and "Faces".

Whitman rejected the censorship, writing to Osgood, "The list whole & several is rejected by me, & will not be thought of under any circumstances." Osgood refused to republish the book and returned the plates to Whitman when suggested changes and deletions were ignored.[23] The poet found a new publisher, Rees Welsh & Company, which released a new edition of the book in 1882.[36] Whitman believed the controversy would increase sales, which proved true. Though banned by retailers like Wanamaker's in Philadelphia, this version went through five editions of 1,000 copies each.[37] Its first printing, released on July 18, sold out in a day.[38]

Not all responses were negative, however. Critic William Michael Rossetti considered Leaves of Grass a classic along the lines of the works of William Shakespeare and Dante Alighieri.[39] A woman from Connecticut named Susan Garnet Smith wrote to Whitman to profess her love for him after reading Leaves of Grass and even offered him her womb should he want a child.[40] Though he found much of the language "reckless and indecent", critic and editor George Ripley believed "isolated portions" of Leaves of Grass radiated "vigor and quaint beauty".[41]

Whitman firmly believed he would be accepted and embraced by the populace, especially the working class. Years later, he would regret not having toured the country to deliver his poetry directly by lecturing. "If I had gone directly to the people, read my poems, faced the crowds, got into immediate touch with Tom, Dick, and Harry instead of waiting to be interpreted, I'd have had my audience at once," he claimed

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อหนังสือถูกตีพิมพ์ครั้งแรก Whitman ถูกยิงจากที่ภาควิชาภายหลังจากที่ฮาร์ลาน James ภายในเลขานุการของที่อ่านมัน และกล่าวว่า เขาพบว่ามันไม่เหมาะสม[23] กวีจอห์น Greenleaf Whittier ที่กล่าวได้โยนรุ่น 1855 เขาเข้ากองไฟ[11] Thomas เว้นท์เวิร์ท Higginson เขียน "มันเป็นไม่ discredit ไป Whitman วอล์ที่เขาเขียน"ใบหญ้า ว่าเขาไม่ได้ไม่เขียนภายหลัง"[28] วิจารณ์ Rufus Wilmot Griswold ทานใบของหญ้า 10 พฤศจิกายน โทรทัศน์(เคเบิล) ฉบับเกณฑ์ เรียกมันว่า "มวลของสิ่งโสโครกโง่" [29] และผู้เขียนเป็นคนรักอิสระส่วนแบ่ง[30] Griswold ยังแนะนำ ในภาษาละติน ว่า Whitman เป็นความผิดของ "ที่น่ากลัวบาปไม่ไปจะกล่าวถึงในหมู่ชาวคริสต์" หนึ่งสาธารณะข้อแรกสุดของทัศนะของของ Whitman[31] Griswold ลบความคิดเห็นเกือบเกิดการประกาศรุ่นที่สองจะสามารถระงับ[32] Whitman รวมตรวจทานเต็ม รวม innuendo ในรุ่นหลังใบของหญ้า[29]เน้นทบทวนก่อนการตีพิมพ์ครั้งแรกในตัวของกวีไม่ระบุชื่อ เรียกเขาสวมเดินเล่นกับ "ความบางอากาศของสมัยอ่อน" และค่าของ pensive insolence บนใบหน้าของเขา[5] ผู้ตรวจทานอีกดูการทำงานเป็นมีความแปลกที่ระเริงเก่า Transcendental คิด "การ speculations ของที่โรงเรียนคิดที่ culminated ในบอสตันห้าหรือจำนวนปี"[31] อีเมอร์สันได้รับอนุมัติงานบางส่วนเนื่องจากเขาถือว่ามันของ Transcendentalism ระเริง, [33] แต่แม้กระทั่งเขาเรียกร้องให้ Whitman ลดภาพทางเพศใน 1860[34]บน 1 มีนาคม พ.ศ. 2425, Oliver Stevens อัยการเขตบอสตันเขียนไปของ Whitman ผู้เผยแพร่ James R. Osgood ให้ ใบของหญ้าทะลัก "วรรณกรรมลามก"[35] เรียกร้องให้สังคมนิวอิงแลนด์สำหรับปราบปรามรอง จดหมายของเขากล่าวว่า: "เรามีความเห็นว่าหนังสือเล่มนี้เช่นหนังสือมาในบทบัญญัติของคดีสาธารณะเคารพวรรณกรรมลามก และแนะนำแต่ถอนเหมือนกันจากการหมุนเวียน และเมื่อรุ่นดังกล่าว" Stevens แค่เอาบทกวี "A หญิงรอสำหรับฉัน" และ "เพื่อให้ทั่วโสเภณี" ตลอดจนการเปลี่ยนแปลง "เพลงของตัวเอง" "จาก Pent-Up Aching แม่น้ำ" "ฉันร้องไฟฟ้าร่างกาย" "ขาดฉัน" "เจ้านี่" "เดอะ Dalliance ของเดอะอีเกิลแลน ดิง", "บลูนตาฝั่ง" "กางออกของพับ" "ผู้ที่นอน" และ "ใบหน้า"Whitman ปฏิเสธเซ็นเซอร์ เขียน Osgood, "รายการทั้งหลายปฏิเสธ โดยฉัน และจะไม่ได้คิดว่า ภายใต้สถานการณ์ใด ๆ " Osgood ปฏิเสธที่จะประกาศในสมุด และส่งคืนแผ่น Whitman เมื่อนำแนะนำการเปลี่ยนแปลงและลบ[23] กวีที่พบแพร่ใหม่ ชาวเวลส์รีส์และบริษัท ที่ออกเวอร์ชั่นใหม่ของหนังสือใน 1882[36] Whitman เชื่อการถกเถียงจะเพิ่มยอดขาย การพิสูจน์ความจริง ว่าห้าม โดยร้านค้าปลีกเช่น Wanamaker ในฟิลาเดลเฟีย รุ่นนี้ไปผ่าน 1000 สำเนารุ่นห้า[37] พิมพ์ครั้งแรก ออกในเดือน 18 กรกฎาคม ขายออกในวันนั้น[38]ตอบไม่ทั้งหมดถูกลบ อย่างไรก็ตาม วิจารณ์ William Michael Rossetti ถือใบของหญ้าคลาสสิคพร้อมผลงานของเชกสเปียร์ William และ Dante Alighieri[39] ผู้หญิงจากคอนเนตทิคัตสมิธชื่อซูซานโกเมนเขียน Whitman นับถือเธอรักเขาหลังจากอ่านใบของหญ้า และแม้แต่ให้เขามดลูกเธอเขาควรต้องเป็นเด็ก[40] แต่เขาพบมากในภาษา "เสี่ยง และ indecent" นักวิจารณ์และบรรณาธิการริบจอร์จเชื่อ "แยกต่างหากส่วน" ใบของหญ้า radiated "แข็งและสวยงามแปลกตา"[41]Whitman แน่นหนาเชื่อว่า เขาจะยอมรับ และกอด โดยประชาชน เรียนทำงานโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ปีต่อมา เขาจะเสียใจไม่มีออกประเทศที่จะส่งบทกวีของเขาโดยตรง โดยปาฐกถา "ถ้าฉันหายไปไหนกับคนโดยตรง อ่านบทกวีของฉัน เผชิญฝูงชน ได้เข้าสัมผัสทันทีกับทอม ดิ๊ก และแฮร์รี่แทนการรอการตีความ ฉันจะมีผู้ชมของฉันครั้ง, " อ้างว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อหนังสือถูกตีพิมพ์ครั้งแรก วิทแมน ถูกไล่ออก จากงานของเขาที่กรมมหาดไทย หลังกระทรวงมหาดไทย เจมส์ ฮาร์แลน อ่านมัน และบอกว่า เขาพบว่ามันน่ารังเกียจ [ 23 ] กวีจอห์น Greenleaf Whittier ถูกกล่าวได้ถูกรุ่นของเขาหรือในไฟ [ 11 ] ทอมัสเวนท์เวิร์ธ ฮิกกินสันเขียนว่า " ไม่ใช่ดิสเครดิตวอลต์ วิทแมน ที่เขาเขียนใบของหญ้า' เท่านั้นที่เขาไม่เผาค่ะ . . . " [ 28 ] นักวิจารณ์รูฟัส Wilmot Griswold ตรวจสอบใบหญ้าในพฤศจิกายน 10 , 1855 , ปัญหาของเกณฑ์ เรียกมันว่า " มวลของไอ้โสโครก " [ 29 ] และจัดหมวดหมู่ของผู้เขียนเป็นลามกฟรีคนรัก [ 30 ] Griswold ยังพบใน ละตินที่วิทแมนเป็นความผิดของ " ไอ้ชินไม่ต้องพูดถึงในหมู่คริสเตียน "หนึ่งที่เก่าแก่ที่สุดรัฐข้อกล่าวหาของวิทแมนรักร่วมเพศ [ 31 ] Griswold อย่างแรงกล้าของความคิดเห็นเชิงลบเกือบทำให้สิ่งพิมพ์ของรุ่นที่สองที่จะระงับ . [ 32 ] แมน รวมรีวิวเต็มรูปแบบ รวมถึงเรื่องนี้ ในรุ่นที่ใหม่กว่าของใบหญ้า [ 29 ]

เป็นรีวิวแรกของสิ่งพิมพ์ แรกเน้นบุคลิกของกวีนิรนามบอกว่าเขาเป็นคนที่ขี้เกียจ " กับอากาศบาง ไม่รุนแรงก้าวร้าว และการแสดงออกของคนอวดดีหม่นบนใบหน้าของเขา " . [ 5 ] อื่นทานดูเป็นแปลกที่พยายามฟื้นฟูความคิดดีกว่าเก่า " speculations ของที่โรงเรียนของความคิด ซึ่ง culminated ในบอสตันสิบห้า หรือเมื่อ 18 ปีก่อน" [ 31 ] เอเมอร์สันได้รับการอนุมัติของการทำงานในส่วนหนึ่งเพราะเขาคิดว่ามันเป็นวิธีการฟื้นฟูดีกว่า [ 33 ] แม้ว่าเขายังเรียกร้องให้แมนเพื่อเสียงลงภาพทางเพศใน 1860 [ 34 ]

เมื่อวันที่ 1 มีนาคม ค.ศ. 1880 , ทนายความอำเภอบอสตันโอลิเวอร์สตีเว่นเขียนให้สำนักพิมพ์ของวิทแมน เจมส์ อาร์ ด , , ที่ใบหญ้าขึ้น " วรรณกรรม " ลามก[ 3 ] กระตุ้นโดยนิวอิงแลนด์สมาคมเพื่อการปราบปรามของรอง จดหมายของเขากล่าวว่า " พวกเรามีความเห็นว่า หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่นำมันภายในบทบัญญัติของสังคมกฎเกณฑ์เคารพวรรณกรรมลามกอนาจาร และแนะนำถึงความเหมาะสมของการเบิกจ่ายจากการหมุนเวียนและการสะกดรุ่นของมัน" สตีเว่น เรียกร้องเอาบทกวี " ผู้หญิงรอฉัน " และ " โสเภณี " ทั่วไป รวมทั้งการเปลี่ยนแปลง " เพลงของตัวเอง " , " จากเพิงขึ้นปวดแม่น้ำ " , " ฉันร้องเพลงที่ใช้ไฟฟ้า " , " ธรรมชาติ " , " ช่วงเวลา " พื้นเมือง " ความเจ้าชู้ของ นกอินทรี " , " สีฟ้าของ Ontario ชายฝั่ง " , " คลี่ออกมาจากคอก " , " นอน " และ " ใบหน้า " .

บางคนปฏิเสธการเซ็นเซอร์