I think childhood was when I was no

I think childhood was when I was not receptive to outside influence or knowledge, when I was not self-conscious of how others would react, and when I could live truthfully, despite my inexperience, without revolting against my feelings. Coming of age and becoming aware that I was part of a society, I came to learn that going with the flow could be easy, came to learn to live in harmony with others by suppressing my emotions. However, after completing my studies, and as art as a form of expression became a part of my everyday, I have come to yearn for my childhood when I would cry out loud, laugh, and leap as I wished. They were emotions that I had almost forgotten in my stages of becoming an adult. This realization allowed me to re-evaluate my most important values. Perhaps, by making works with children as the subject matter, I am projecting my wish not to forget to be – not a “selfish child” but – “like a child”.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมคิดว่า เด็กถูกเมื่อไม่เปิดกว้างนอกอิทธิพลหรือความรู้ เมื่อผมไม่ประหม่า ของวิธีอื่น ๆ จะตอบสนอง และ เมื่อฉันอยู่จริง ๆ แม้ inexperience ของฉัน ไม่ มีการปฏิวัติกับความรู้สึกของฉัน นิติภาวะ และทราบว่า ผมเป็นส่วนหนึ่งของสังคม ฉันมาเรียนรู้ว่า จะ มีการไหลอาจจะกลายเป็น มาเรียนรู้ที่จะอยู่ในความสามัคคีกับคนอื่น ๆ โดยเมื่ออารมณ์ของฉัน อย่างไรก็ตาม หลัง จากจบการศึกษาของฉัน และศิลปะ ตามแบบของนิพจน์กลายเป็น ส่วนหนึ่งของชีวิตของฉัน ฉันมาหวังในวัยเด็กของฉันเมื่อฉันจะร้องไห้ดัง ๆ หัวเราะ และกระโดด ตามที่ฉันปรารถนา พวกอารมณ์ที่ผมเกือบลืมในขั้นตอนของฉันกลายเป็น ผู้ใหญ่ สำนึกนี้อนุญาตให้ฉันเพื่อประเมินค่าของฉันสำคัญที่สุดอีกครั้ง บางที โดยทำงานกับเด็กเป็นเรื่อง ฉันกำลัง projecting ฉันอยากไม่ลืมไม่ – "เด็กเห็นแก่ตัว" แต่– "เหมือนเด็ก"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมคิดว่าในวัยเด็กก็คือตอนที่ผมไม่ได้เปิดกว้างให้อิทธิพลภายนอกหรือความรู้เมื่อฉันไม่ได้ประหม่าของวิธีการอื่น ๆ จะตอบสนองและเมื่อฉันสามารถมีชีวิตอยู่ตามความเป็นจริงแม้จะมีการขาดประสบการณ์ของฉันโดยไม่รังเกียจกับความรู้สึกของฉัน มาจากอายุและกลายเป็นที่ตระหนักว่าผมเป็นส่วนหนึ่งของสังคมที่ผมมาเรียนรู้ว่าจะมีการไหลที่อาจจะง่ายมาเรียนรู้ที่จะอยู่ในความสามัคคีกับผู้อื่นโดยการยับยั้งอารมณ์ของฉัน อย่างไรก็ตามหลังจากที่จบการศึกษาของฉันและเป็นศิลปะเป็นรูปแบบของการแสดงออกเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันของฉันฉันได้มาโหยหาในวัยเด็กของฉันเมื่อฉันจะร้องไห้ออกมาดัง ๆ หัวเราะและกระโดดขณะที่ผมอยาก พวกเขามีความรู้สึกว่าผมเกือบลืมในขั้นตอนของฉันของการเป็นผู้ใหญ่ สำนึกนี้อนุญาตให้ฉันไปประเมินอีกครั้งค่าที่สำคัญที่สุดของฉัน บางทีอาจจะเป็นโดยการทำงานร่วมกับเด็กเป็นเรื่องที่ผมกำลังฉายต้องการของฉันจะไม่ลืมที่จะ - ไม่ได้เป็น "เด็กเห็นแก่ตัว" แต่ - "เหมือนเด็ก"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

i think childhood was , แต่เขา not receptive to influence outside or knowledge , , แต่เขา not self-conscious ฉันตื่นทันที react , โดย i ช่วง live ความกังวลอย่างง่ายดาย GDV ฉัน without revolting เฉพาะออกเสียงฉัน . ที่มาของอายุ และกลายเป็นว่าผมเป็นส่วนหนึ่งของสังคม ก็เรียนไปตามกระแสได้ง่ายมาเรียนรู้ที่จะอยู่ในความสามัคคีกับผู้อื่นโดยไม่ใช้อารมณ์ของฉัน อย่างไรก็ตาม หลังจากเสร็จสิ้นการศึกษาของฉันและเป็นศิลปะที่เป็นรูปแบบของการแสดงออกเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันของฉัน ฉันต้องมาโหยหาวัยเด็กของฉันเมื่อฉันอาจจะร้องไห้ หัวเราะ และกระโดดอย่างที่ฉันต้องการ มันเป็นอารมณ์ที่ผมเกือบลืมในขั้นตอนของการเป็นผู้ใหญ่การรับรู้นี้อนุญาตให้ฉันเพื่อจะประเมินคุณค่าที่สำคัญที่สุดของฉัน บางที , โดยการทำผลงานกับเด็ก เช่น เรื่อง ผมยื่นคำขอของฉันที่จะไม่ลืมที่จะกล่าวไม่ได้เป็น " เด็ก " และ " เห็นแก่ตัว แต่เหมือนเด็ก "