surrounded by photographs of ice-ho

surrounded by photographs of ice-hockey stars, there is always a large bowl of fresh
flowers that Joe Bell himself arranges with matronly care. That is what he was doing
when I came in.
"Naturally," he said, rooting a gladiola deep into the bowl, "naturally I wouldn't have
got you over here if it wasn't I wanted your opinion. It's peculiar. A very peculiar thing
has happened."
"You heard from Holly?"
He fingered a leaf, as though uncertain of how to answer. A small man with a fine
head of coarse white hair, he has a bony, sloping face better suited to someone far
taller; his complexion seems permanently sunburned: now it grew even redder. "I can't
say exactly heard from her. I mean, I don't know. That's why I want your opinion. Let
me build you a drink. Something new. They call it a White Angel," he said, mixing onehalf
vodka, one-half gin, no vermouth. While I drank the result, Joe Bell stood sucking
on a Tums and turning over in his mind what he had to tell me. Then: "You recall a
certain Mr. I.Y. Yunioshi? A gentleman from Japan."
"From California," I said, recalling Mr. Yunioshi perfectly. He's a photographer on
one of the picture magazines, and when I knew him he lived in the studio apartment on
the top floor of the brownstone.
"Don't go mixing me up. All I'm asking, you know who I mean? Okay. So last night
who comes waltzing in here but this selfsame Mr. I. Y. Yunioshi. I haven't seen him, I
guess it's over two years. And where do you think he's been those two years?"
"Africa."
Joe Bell stopped crunching on his Tums, his eyes narrowed. "So how did you
know?"
"Read it in Winchell." Which I had, as a matter of fact.
He rang open his cash register, and produced a manila envelope. "Well, see did
you read this in Winchell."
In the envelope were three photographs, more or less the same, though taken from
different angles: a tall delicate Negro man wearing a calico skirt and with a shy, yet vain
smile, displaying in his hands an odd wood sculpture, an elongated carving of a head, a
girl's, her hair sleek and short as a young man's, her smooth wood eyes too large and
tilted in the tapering face, her mouth wide, overdrawn, not unlike clown-lips. On a
glance it resembled most primitive carving; and then it didn't, for here was the spitimage
of Holly Golightly, at least as much of a likeness as a dark still thing could be.
"Now what do you make of that?" said Joe Bell, satisfied with my puzzlement.
"It looks like her."
"Listen, boy," and he slapped his hand on the bar, "it is her. Sure as I'm a man fit to
wear britches. The little Jap knew it was her the minute he saw her."
"He saw her? In Africa?"
"Well. Just the statue there. But it comes to the same thing. Read the facts for
2
yourself," he said, turning over one of the photographs. On the reverse was written:
Wood Carving, S Tribe, Tococul, East Anglia, Christmas Day, 1956.
He said, "Here's what the Jap says," and the story was this: On Christmas day Mr.
Yunioshi had passed with his camera through Tococul, a village in the tangles of
nowhere and of no interest, merely a congregation of mud huts with monkeys in the
yards and buzzards on the roofs. He'd decided to move on when he saw suddenly a
Negro squatting in a doorway carving monkeys on a walking stick. Mr. Yunioshi was
impressed and asked to see more of his work. Whereupon he was shown the carving
of the girl's head: and felt, so he told Joe Bell, as if he were falling in a dream. But
when he offered to buy it the Negro cupped his private parts in his hand (apparently a
tender gesture, comparable to tapping one's heart) and said no. A pound of salt and
ten dollars, a wristwatch and two pounds of salt and twenty dollars, nothing swayed
him. Mr. Yunioshi was in all events determined to learn how the carving came to be
made. It cost him his salt and his watch, and the incident was conveyed in African and
pig-English and finger-talk. But it would seem that in the spring of that year a party of
three white persons had appeared out of the brush riding horseback. A young woman
and two men. The men, both red-eyed with fever, were forced for several weeks to stay
shut and shivering in an isolated hut, while the young woman, having presently taken a
fancy to the wood-carver, shared the woodcarver's mat.
"I don't credit that part," Joe Bell said squeamishly. "I know she had her ways, but I
don't think she'd be up to anything as much as that."
"And then?"
"Then nothing," he shrugged. "By and by she went like she come, rode away on a
horse."
"Alone, or with the two men?"
Joe Bell blinked. "With the two men, I guess. Now the Jap, he asked about her up
and down the country. But nobody else had ever seen her." Then it was as if he could
feel my own sense of letdown transmitting itself to him, and he wanted no part of it.
"One thing you got to admit, it's the only definite news in I don't know how many" -- he
counted on his fingers: there weren't enough -- "years. All I hope, I hope she's rich. She
must be rich. You got to be rich to go mucking around in Africa."
"She's probably never set foot in Africa," I said, believing it; yet I could see her
there, it was somewhere she would have gone. And the carved head: I looked at the
photographs again.
"You know so much, where is she?"
"Dead. Or in a crazy house. Or married. I think she's married and quieted down and
maybe right in this very city."
He considered a moment. "No," he said, and shook his head. "I'll tell you why. If she
was in this city I'd have seen her. You take a man that likes to walk, a man like me, a
man's been walking in the streets going on ten or twelve years, and all those years he's
got his eye out for one person, and nobody's ever her, don't it stand to reason she's
not there? I see pieces of her all the time, a flat little bottom, any skinny girl that walks
fast and straight -- " He paused, as though too aware of how intently I was looking at
him. "You think I'm round the bend?"
"It's just that I didn't know you'd been in love with her. Not like that."
I was sorry I'd said it; it disconcerted him. He scooped up the photographs and put
them back in their envelope. I looked at my watch. I hadn't any place to go, but I
thought it was better to leave.
"Hold on," he said, gripping my wrist. "Sure I loved her. But it wasn't that I wanted to
touch her." And he added, without smiling: "Not that I don't think about that side of
things. Even at my age, and I'll be sixty-seven January ten. It's a peculiar fact -- but, the
older I grow, that side of things seems to be on my mind more and more. I don't
remember thinking about it so much even when I was a youngster and it's every other
minute. Maybe the older you grow and the less easy it is to put thought into action,
maybe that's why it gets all locked up in your head and becomes a burden. Whenever I
read in the paper about an old man disgracing himself, I know it's because of this
burden. But" -- he poured himself a jigger of whiskey and swallowed it neat -- "I'll never
disgrace myself. And I swear, it never crossed my mind about Holly. You can love
somebody without it being like that. You keep them a stranger, a stranger who's a
friend."
Two men came into the bar, and it seemed the moment to leave. Joe Bell followed
me to the door. He caught my wrist again. "Do you believe it?"
"That you didn't want to touch her?"
"I mean about Africa."
At that moment I couldn't seem to remember the story, only the image of her riding
away on a horse. "Anyway, she's gone."
"Yeah," he said, opening the door. "Just gone."
Outside, the rain had stopped, there was only a mist of it in the air, so I turned the
corner and walked along the street where the brownstone stands. It is a street with
trees that in the summer make cool patterns on the pavement; but now the leaves were
yellowed and mostly down, and the rain had made them slippery, they skidded
underfoot. The brownstone is midway in the block, next to a church where a blue towerclock
tolls the hours. It has been sleeked up since my day; a smart black door has
replaced the old frosted glass, and gray elegant shutters frame the windows. No one I
remember still lives there except Madame Sapphia Spanella, a husky coloratura who
every afternoon went roller-skating in Central Park. I know she's still there because I
went up the steps and looked at the mailboxes. It was one of these mailboxes that had
first made me aware of Holly Golightly.
I'd been living in the house about a week when I noticed that the mailbox belonging
3
to Apt. 2 had a name-slot fitted with a curious card. Printed, rather Cartier-formal, it
read: Miss Holiday Golightly; and, underneath, in the corner, Traveling. It nagged me
like a tune: Miss Holiday Golightly, Traveling.
One night, it was long past twelve, I woke up at the sound of Mr. Yunioshi calling
down the stairs. Since he lived on the top floor, his voice fell through the whole house,
exasperated and stern. "Miss Golightly! I must protest!"
The voice that came back, welling up from the bottom of the stairs, was silly-young
and self-amused. "Oh, darling, I am sorry. I lost the goddamn key."
"You cannot go on ringing my bell. You must please, please have yourself a key
made."
"But I lose them all."
"I work, I have to sleep," Mr. Yunioshi shouted. "But always you are ringing my
bell…"
"Oh, don't be angry, you dear little man: I won't do it again. And if you promise not
to be angry" -- her voice was coming nearer, she was climbing the stairs -- "I might let
you take those pictures we mentioned."
By now I'd left my bed and opened the door an inch. I could hear Mr. Yunioshi's
silence: hear, because it was accompanied by an audible change of breath.
"When?" he said.
The girl laughed. "Sometime," she answered, slurring the word.
"Any time," he said, and closed his door.
I went out into the hall and leaned over the banister, just enough to see without
being seen. She was still on the stairs, now she reached the landing, and the ragbag
colors of her boy's hair, tawn

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ล้อมรอบ ด้วยภาพถ่ายดาวฮอกกี้น้ำแข็ง มีเสมอชามใหญ่ของสดดอกไม้ที่จัดเรียงโจเบลล์ตัวเอง ด้วยการดูแล matronly นั่นคือสิ่งที่เขาได้ทำเมื่อฉันมาใน"ธรรมชาติ เขากล่าวว่า rooting gladiola ความลึกมา "เป็นธรรมชาติจะไม่มีมีคุณมากกว่าที่นี่ถ้ามันไม่ได้ผมต้องการแสดงความคิดเห็น เป็นการเฉพาะ สิ่งแปลกประหลาดมากเกิดขึ้น""คุณได้ยินจากฮอลลี่"เขามือไวใบไม้ เป็นแน่แต่วิธีการตอบ ชายเล็กกับปรับผมสีขาวหัวหยาบ เขามีใบหน้า bony ลาดเหมาะกับคนไกลสูง ผิวของเขาดูเหมือนว่า sunburned อย่างถาวร: ตอนนี้โต redder แม้ "ฉันไม่สามารถบอกว่า ได้ยินจากเธอ ผมหมายถึง ไม่ทราบ จึงอยากแสดงความคิดเห็น ปล่อยให้ฉันสร้างคุณเครื่องดื่ม สิ่งใหม่ พวกเขาเรียกว่าเทวดาสีขาว เขากล่าวว่า ผสม onehalfวอดก้า กินครึ่ง มุตไม่ ในขณะที่ผมดื่มผล โจเบลล์ยืนดูดการ Tums และพลิกในจิตใจของเขา ที่เขาได้บอก แล้ว: "คุณจำเป็นบางนาย I.Y. Yunioshi สุภาพบุรุษจากประเทศญี่ปุ่น""จากแคลิฟอร์เนีย ฉันกล่าว เรียกนาย Yunioshi สมบูรณ์ เขาอยู่เป็นช่างภาพหนึ่ง ของนิตยสารรูปภาพ และ เมื่อรู้ว่าเขา เขาอยู่ในสตูดิโอบนชั้นบนสุดของ brownstone"อย่าไปผสมผมขึ้น ทั้งหมดผมกำลังถาม คุณรู้ว่าที่ผมหมายถึง โอเควันนั้น คืนสุดท้ายดังนั้นที่มาที่นี่แต่นี้ selfsame นาย I. Y. Yunioshi ดัทตัน ไม่เห็นเขา ฉันเดาเป็นสองปี และคุณคิดว่า เขาถูกปีที่สอง""แอฟริกา"โจเบลหยุดถูกกระทืบบนเขา Tums ตาจำกัด "อย่างไรก็คุณรู้หรือไม่""อ่านข้อความใน Winchell นี้" ที่ฉันมี เป็นแท้เขารังเปิดเขาเงินสดลงทะเบียน และผลิตซองจดหมายที่มะนิลา "ดี ดูไม่ได้คุณอ่านนี้ใน Winchell"ในซองมีภาพสาม มากขึ้น หรือน้อยลงเหมือนกัน แม้ว่านำมาจากมุมที่แตกต่าง: สูงละเอียดอ่อน Negro คนสวมกระโปรงคาลิโค และ ด้วยความ อาย แต่ vainการยิ้ม การแสดงในมือเขามีคี่ไม้แกะสลัก การแกะสลักอีลองเกตของหัวหน้า การของสาว ผมสั้นเป็นหนุ่มของ เธอเรียบไม้ตาใหญ่เกินไป และเงา และยืดหน้า tapering ปากของเธอกว้าง overdrawn ไม่แตกต่างจากตัวตลกริมฝีปาก ในการมันคล้ายกับการแกะสลักที่ดั้งเดิมมากที่สุด อย่างรวดเร็ว แล้ว ก็ไม่ ได้ สำหรับที่นี่คือ spitimageของฮอลลี่ Golightly ที่น้อยที่สุดมากที่สุดคล้ายเป็นยังคงมืด สิ่งอาจเป็น"ตอนนี้อะไรคุณทำให้" กล่าวว่า โจเบลล์ ใจของฉัน puzzlement"ดูเหมือนเธอ""ฟัง บอย และเขา slapped มือของเขาบนแถบ "มัน เป็นของเธอ แน่ใจว่าเป็นผมเป็นคนที่พอดีกับใส่ขี้ตามช้าง Jap น้อยรู้ว่า มีเธอนาทีเขาเห็นเธอ""เห็นเธอ ในแอฟริกาหรือไม่""ดี เพียงรูปปั้นมีการ แต่กล่าวถึงสิ่งเดียวกัน อ่านข้อเท็จจริง2ตัวเอง เขากล่าวว่า เปิดภาพอย่างใดอย่างหนึ่ง ในการย้อนกลับถูกเขียน:ไม้แกะสลัก เผ่า S, Tococul อีสต์แองเกลีย วันคริสต์มาส 1956เขากล่าว ว่า "ที่นี่เป็น Jap ว่า" และเรื่องถูก: นายในวันคริสต์มาสYunioshi ได้ผ่าน ด้วยกล้องของเขาผ่าน Tococul หมู่บ้านใน tangles ของไม่มีที่ไหน และน่าสนใจไม่ เพียงคณะของโคลนฮัทกับลิงในการหลาและอีแร้งมีบนหลังคา เขาได้ตัดสินใจไปเมื่อเขาเห็นทันทีการจับจองในประตูที่แกะสลักบนไม้ลิง Negro มีนาย Yunioshiประทับใจ และถามจะได้เห็นผลงานของเขา Whereupon เขาได้แสดงการแกะสลักของหัวของหญิงสาว: และ ดังนั้นเขาบอกโจเบลล์ ประหนึ่งว่าเขาได้อยู่ในความฝัน แต่เมื่อเขาให้ไปซื้อ Negro cupped อวัยวะส่วนตัวของเขาในมือของเขา (เห็นได้ชัดรูปแบบลายเส้น เทียบได้กับการเคาะใจการชำระเงิน) และปอนด์กล่าวว่าหมายเลข A เกลือ และ10 ดอลล่าห์ นาฬิกาข้อมือราคาเป็น และ ปอนด์สองเกลือ และยี่สิบดอลลาร์ ไม่ swayedเขา นาย Yunioshi อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดที่กำหนดเรียนรู้วิธีการแกะสลักมาให้ได้ มันจ่ายเขาเขาเกลือและนาฬิกาของเขา และมีใช้เหตุการณ์ในแอฟริกา และภาษาอังกฤษหมู และนิ้วพูด แต่ดูเหมือนที่ในฤดูใบไม้ผลิปีที่พรรคคนสามสีขาวได้ปรากฏจากแปรงที่ขี่บนหลังม้า หญิงสาวคนหนึ่งและคนที่สอง ผู้ชาย ทั้ง red-eyed จี๋ ถูกบังคับอยู่หลายสัปดาห์ปิดและสั่นฮัทการแยก ในขณะที่หญิงสาว ในปัจจุบันมีดำเนินการแฟนซีกับไม้พัก พรมของ woodcarver ที่ใช้ร่วมกัน"ฉันไม่เชื่อส่วนที่ โจเบลล์กล่าว squeamishly "ฉันรู้ว่า เธอมีวิธีของเธอ แต่ไม่คิดว่า เธอจะได้อะไรมากเท่าที่ ""แล้ว""แล้วไม่มีอะไร เขายักไหล่ "ด้วยและตามเธอไปเช่นเธอมา ขี่ไปในตัวม้า""เพียงอย่างเดียว หรือ กับชายทั้งสอง"ระฆังโจคันนั้นกะพริบ "กับคนที่สอง ฉันเดา ตอนนี้ Jap ที่เขาถามถึงเธอและ ลงประเทศนี้ แต่คนอื่นไม่เคยเห็นเธอ" ก็เหมือนกับว่า เขาสามารถข้าพเจ้ารู้สึก letdown ส่งเองเขารู้สึก และเขาต้องการเป็นส่วนหนึ่งของมัน"สิ่งหนึ่งที่คุณได้รับการยอมรับ เป็นข่าวแน่นอนเฉพาะในไม่ทราบจำนวน" -เขานับบนนิ้วมือของเขา: มีไม่เพียงพอ - "ปี หมดหวัง ฉันหวังว่า เธอจะรวย เธอต้องรวย คุณได้จะรวยไป mucking สถานในแอฟริกา""เธอคงไม่เคยตั้งเท้าในแอฟริกา ผมพูด เชื่อมัน ยังได้เห็นเธอมี ได้ไหนเธอจะไป และแกะสลัก: ฉันมองภาพอีกครั้ง"คุณรู้มาก เธออยู่ไหน""ตาย หรือ ในบ้านบ้า หรือแต่งงาน ผมคิดว่า เธอได้แต่งงาน และ quieted ลง และบางทีอยู่ในเมืองนี้มาก"เขาถือว่าเป็นช่วง "ไม่ เขากล่าวว่า และจับศีรษะของเขา "ฉันจะบอกคุณทำไม ถ้าเธออยู่ในเมืองนี้ฉันจะได้เห็นเธอ คุณจะเป็นคนที่ชอบเดิน คนอย่างฉัน การคนของการเดินในถนนสิบ หรือสิบสองปีที่เกิดขึ้น และทุกปีเขาจะมีตาของเขาออกในคน และใครเคยเธอ ไม่มันยืนเพื่อเหตุผลเธอมีไม่มี เห็นชิ้นของเธอตลอดเวลา ด้านล่างแบนเล็กน้อย มีสาวผอมที่เดินรวดเร็วและตรง - "เขาหยุดชั่วคราว ประหนึ่งไปทราบว่า intently ฉันถูกมองที่เขา "คุณคิดว่า ฉันรอบโค้ง""ได้เพียงว่า ผมไม่ทราบว่า คุณได้รักกับเธอ ไม่เช่นนั้น"ผมขอได้กล่าวนั้น มัน disconcerted เขา เขา scooped ขึ้นภาพ และใส่พวกเขากลับมาในซองจดหมายของพวกเขา ผมมองนาฬิกา ผมไม่ได้ไป แต่ที่ไหนคิดว่า ก็ดีไป"ระงับ เขากล่าว ข้อมือจับยึด "แน่ใจว่าฉันรักเธอ แต่มันไม่ได้ที่ต้องการสัมผัสเธอ" และเขาเพิ่ม ไม่ยิ้ม: "ไม่ที่ไม่คิดถึงนั้นสิ่งที่ แม้ที่อายุของฉัน และฉันจะหกเจ็ดสิบเดือนมกราคม มันเป็นความจริงที่แปลกประหลาด - แต่เก่าผมโต ที่ด้านสิ่งที่น่าจะ เป็นในใจของฉันมากขึ้น ฉันไม่จำคิดเกี่ยวกับมันมากแม้ เมื่อผม youngster ที่เป็นทุก ๆนาที บางทีเก่าที่คุณเติบโต และยิ่งกลายเป็นการคิดไปสู่การปฏิบัติบางทีที่ทำไมมันทั้งหมดได้รับล็อคขึ้นในหัวของคุณ และกลายเป็น ภาระ ทุกครั้งที่ฉันอ่านในเอกสารเกี่ยวกับการชรา disgracing ตัวเอง ฉันรู้ว่า เป็นด้วยเหตุนี้ภาระงาน แต่" - "ฉันจะไม่ poured jigger ของวิสกี้เอง และกลืนกินเรียบร้อย-กระจายตัวเอง และผมขอ สาบาน ไม่เคยข้ามใจของฉันเกี่ยวกับฮอลลี คุณจะชอบใครสักคนที่ไม่ มีมันเป็นเช่นนั้น คุณให้คนแปลกหน้า คนแปลกหน้าเป็นคนมีความเพื่อน"ชายสองคนมาแถบ และเหมือนเวลาไป โจเบลล์ตามme to the door. He caught my wrist again. "Do you believe it?""That you didn't want to touch her?""I mean about Africa."At that moment I couldn't seem to remember the story, only the image of her ridingaway on a horse. "Anyway, she's gone.""Yeah," he said, opening the door. "Just gone."Outside, the rain had stopped, there was only a mist of it in the air, so I turned thecorner and walked along the street where the brownstone stands. It is a street withtrees that in the summer make cool patterns on the pavement; but now the leaves wereyellowed and mostly down, and the rain had made them slippery, they skiddedunderfoot. The brownstone is midway in the block, next to a church where a blue towerclocktolls the hours. It has been sleeked up since my day; a smart black door hasreplaced the old frosted glass, and gray elegant shutters frame the windows. No one Iremember still lives there except Madame Sapphia Spanella, a husky coloratura whoevery afternoon went roller-skating in Central Park. I know she's still there because Iwent up the steps and looked at the mailboxes. It was one of these mailboxes that hadfirst made me aware of Holly Golightly.I'd been living in the house about a week when I noticed that the mailbox belonging3to Apt. 2 had a name-slot fitted with a curious card. Printed, rather Cartier-formal, itread: Miss Holiday Golightly; and, underneath, in the corner, Traveling. It nagged melike a tune: Miss Holiday Golightly, Traveling.One night, it was long past twelve, I woke up at the sound of Mr. Yunioshi callingdown the stairs. Since he lived on the top floor, his voice fell through the whole house,exasperated and stern. "Miss Golightly! I must protest!"The voice that came back, welling up from the bottom of the stairs, was silly-youngand self-amused. "Oh, darling, I am sorry. I lost the goddamn key.""You cannot go on ringing my bell. You must please, please have yourself a keymade.""But I lose them all.""I work, I have to sleep," Mr. Yunioshi shouted. "But always you are ringing mybell…""Oh, don't be angry, you dear little man: I won't do it again. And if you promise notto be angry" -- her voice was coming nearer, she was climbing the stairs -- "I might letyou take those pictures we mentioned."By now I'd left my bed and opened the door an inch. I could hear Mr. Yunioshi'ssilence: hear, because it was accompanied by an audible change of breath."When?" he said.The girl laughed. "Sometime," she answered, slurring the word."Any time," he said, and closed his door.I went out into the hall and leaned over the banister, just enough to see withoutbeing seen. She was still on the stairs, now she reached the landing, and the ragbagcolors of her boy's hair, tawn

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ล้อมรอบไปด้วยภาพของดาวฮอกกี้น้ำแข็งมีอยู่เสมอชามขนาดใหญ่ของสด
ดอกไม้ว่าโจเบลล์ตัวเองจัดกับการดูแลวัยกลางคน นั่นคือสิ่งที่เขาทำ
เมื่อผมเข้ามา.
"ธรรมชาติ" เขากล่าวว่าการขจัด Gladiola ลึกลงไปในชาม "ธรรมชาติฉันจะไม่ได้
มีคุณมากกว่าที่นี่ถ้ามันไม่ได้ฉันต้องการความคิดเห็นของคุณ. มันแปลก สิ่งที่แปลกมาก
ที่ได้เกิดขึ้น. "
"คุณได้ยินมาจากฮอลลี่?"
เขามือไวใบราวกับว่ามีความไม่แน่นอนของวิธีการที่จะตอบ คนขนาดเล็กที่มีการปรับ
หัวของผมสีขาวหยาบเขามีกระดูกใบหน้าลาดดีเหมาะกับคนไกล
สูง; ผิวของเขาดูเหมือนว่าแดดเผาอย่างถาวร: ตอนนี้ก็ยิ่งแดง "ผมไม่สามารถ
พูดว่าได้ยินจากเธอ. ผมหมายถึงผมไม่ทราบ. นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันต้องการความคิดเห็นของคุณ. ให้
ฉันสร้างคุณดื่ม. สิ่งใหม่. พวกเขาเรียกมันว่าแองเจิลสีขาว, "เขากล่าวผสม OneHalf
วอดก้าจินครึ่งหนึ่งไม่เวอร์มุต ในขณะที่ฉันดื่มผลโจเบลล์ยืนดูด
ใน Tums และพลิกในใจของเขาสิ่งที่เขาจะบอกฉัน จากนั้น "คุณจำ
. บางนาย IY Yunioshi สุภาพบุรุษจากประเทศญี่ปุ่น "
"จากแคลิฟอร์เนีย" ผมพูดนึกถึงนาย Yunioshi อย่างสมบูรณ์แบบ เขาเป็นช่างภาพใน
หนึ่งในนิตยสารภาพและเมื่อผมรู้ว่าเขาอาศัยอยู่ในสตูดิโอบน
ชั้นบนสุดของตึก.
"อย่าไปผสมฉันขึ้น. ทั้งหมดผมขอให้คุณรู้ว่าใครที่ฉันหมายความว่าอย่างไร เอาล่ะ. ดังนั้นคืนที่ผ่านมา
ที่มา Waltzing ที่นี่เหมือนกัน แต่นาย IY Yunioshi นี้. ฉันไม่ได้เห็นเขาฉัน
คิดว่ามันเป็นกว่าสองปี. และสถานที่ที่คุณคิดว่าเขาได้รับทั้งสองปี? "
"แอฟริกา."
โจเบลล์ หยุดกระทืบบน Tums ของเขาดวงตาของเขาลดลง "ดังนั้นวิธีการที่คุณไม่
รู้หรือไม่ "
"อ่านในวินเชลล์." ซึ่งผมก็มีเป็นเรื่องของความเป็นจริง.
เขารังเปิดลงทะเบียนเงินสดของเขาและผลิตซองมะนิลา "ดีไม่เห็น
. คุณอ่านบทความนี้ในวินเชลล์ "
ในซองจดหมายสามภาพมากขึ้นหรือน้อยเหมือนกัน แต่นำมาจาก
มุมที่แตกต่าง: ชายนิโกรที่ละเอียดอ่อนสูงสวมใส่กระโปรงผ้าดิบและขี้อาย แต่ไร้สาระ
รอยยิ้มที่แสดง ในมือของเขาประติมากรรมไม้แปลกแกะสลักยาวของหัว,
สาวของผมของเธอเพรียวบางและสั้นที่สุดเท่าที่ชายหนุ่มตาไม้เรียบของเธอมีขนาดใหญ่เกินไปและ
เอียงในใบหน้าเรียวปากของเธอกว้างร้องไม่เหมือนตัวตลก -lips ใน
ภาพรวมมันคล้ายกับการแกะสลักแบบดั้งเดิมมากที่สุด; แล้วมันไม่ได้สำหรับที่นี่เป็น spitimage
ของฮอลลี่ Golightly อย่างน้อยเท่าของอุปมาเป็นสิ่งที่ยังคงมืดอาจจะเป็น.
"ตอนนี้สิ่งที่คุณทำว่า?" กล่าวว่าโจเบลล์พอใจกับความงุนงงของฉัน.
"ดูเหมือนว่าเธอ."
"ฟังเด็ก" และเขาตบมือของเขาบนแถบ "มันเป็นของเธอ. ตรวจสอบว่าเป็นฉันคนเหมาะที่จะ
สวมใส่กางเกง. เล็ก ๆ น้อย ๆ Jap รู้ว่ามันเป็นของเธอนาทีที่เขาเห็นเธอ. "
"เขาเห็นเธอในแอฟริกา?"
"ดี. เพียงรูปปั้นมี. แต่มันมาถึงสิ่งเดียวกัน. อ่านข้อเท็จจริงสำหรับ
2
ตัวเอง "เขากล่าวว่าพลิก หนึ่งของการถ่ายภาพ ด้านหลังที่เขียน:
ไม้แกะสลัก, S เผ่า Tococul, East Anglia, วันคริสต์มาสปี 1956
เขากล่าวว่า "นี่คือสิ่งที่ญี่ปุ่นกล่าวว่า" และเรื่องนี้เป็น: ในวันคริสมาสต์นาย
Yunioshi ที่ผ่านมาพร้อมกับกล้องของเขา ผ่าน Tococul หมู่บ้านในพันของ
ที่ไหนเลยและไม่มีผลประโยชน์เพียงการชุมนุมของกระท่อมโคลนกับลิงใน
หลาและอีแร้งบนหลังคา เขาต้องการตัดสินใจที่จะเดินหน้าต่อไปเมื่อเขาเห็นก็
นั่งยองนิโกรในลิงแกะสลักประตูในตะพด นาย Yunioshi เป็น
ความประทับใจและขอให้เห็นมากขึ้นของการทำงานของเขา ครั้นแล้วเขาก็แสดงให้เห็นการแกะสลัก
ของหัวของหญิงสาวและรู้สึกว่าเขาจึงบอกโจเบลล์ราวกับว่าเขากำลังตกอยู่ในความฝัน แต่
เมื่อเขาเสนอที่จะซื้อมันนิโกรป้องส่วนส่วนตัวของเขาในมือของเขา (เห็นได้ชัดว่า
ท่าทางอ่อนโยนเปรียบได้กับการแตะที่หัวใจ) และกล่าวว่าไม่มี ปอนด์ของเกลือและ
เหรียญสิบ, นาฬิกาข้อมือและสองปอนด์ของเกลือยี่สิบดอลลาร์แกว่งอะไร
เขา นาย Yunioshi อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดมุ่งมั่นที่จะเรียนรู้วิธีการแกะสลักมาเป็นที่
ทำ มันทำให้เขาเสียเกลือและนาฬิกาของเขาและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้รับการลำเลียงในแอฟริกันและ
หมูภาษาอังกฤษและนิ้วพูดคุย แต่มันจะดูเหมือนว่าในฤดูใบไม้ผลิของปีว่าพรรคของ
บุคคลที่สามสีขาวได้ปรากฏออกมาจากการขี่ม้าแปรง หญิงสาว
และชายสองคน ชายทั้งสองตาสีแดงมีไข้ถูกบังคับเป็นเวลาหลายสัปดาห์ที่จะอยู่
ปิดและตัวสั่นในกระท่อมโดดเดี่ยวในขณะที่หญิงสาวคนหนึ่งที่มีการดำเนินการในปัจจุบัน
แฟนซีไม้แกะสลักที่ใช้ร่วมกันเสื่อ woodcarver ของ.
"ฉันไม่ ' เครดิตว่าเป็นส่วนหนึ่งที "เบลล์กล่าวว่าโจ squeamishly "ฉันรู้ว่าเธอมีวิธีการของเธอ แต่ฉัน
ไม่คิดว่าเธอจะต้องขึ้นอยู่กับอะไรมากที่สุดเท่าที่. "
"แล้ว?"
"แล้วไม่มีอะไร" เขายักไหล่ "โดยและเธอก็เหมือนที่เธอมาขี่ม้าออกไปใน
ม้า. "
"คนเดียวหรือสองคน?"
โจเบลล์กระพริบตา "ด้วยทั้งสองคนผมคิดว่า. ตอนนี้ Jap เขาถามเกี่ยวกับเธอขึ้น
และลงของประเทศ. แต่ไม่มีใครเคยเห็นเธอ. " แล้วมันก็เหมือนกับว่าเขาจะ
รู้สึกของตัวเองลดลงของการส่งตัวเองกับเขาและเขาก็อยากเป็นส่วนหนึ่งของมัน.
"สิ่งหนึ่งที่คุณได้ยอมรับว่ามันเป็นเพียงข่าวที่ชัดเจนในผมไม่ทราบว่ามีกี่" - เขา
นับนิ้วมือของเขามีไม่พอ - "ทุกปีฉันหวังว่าฉันหวังว่าเธอเป็นเธอที่อุดมไปด้วย..
ต้องเป็นที่อุดมไปด้วยคุณก็จะอุดมไปด้วยสิจะไปรอบ ๆ ในแอฟริกา.. "
"เธอเท้าอาจจะไม่เคยตั้งอยู่ใน แอฟริกา "ผมพูดว่าเชื่อว่ามัน; แต่ฉันจะได้เห็นเธอ
มีมันก็อยู่ที่ไหนสักแห่งที่เธอจะได้ไป และหัวแกะสลัก: ผมมองไปที่
การถ่ายภาพอีกครั้ง.
"คุณรู้มากที่เธอ?"
"ตายหรือในบ้านบ้าหรือแต่งงานกับฉันคิดว่าเธอแต่งงานและเงียบลงและ...
อาจจะถูกต้องในเมืองนี้มาก "
เขาคิดว่าช่วงเวลาที่ "ไม่" เขากล่าวและส่ายหัว "ฉันจะบอกคุณว่าทำไม. ถ้าเธอ
อยู่ในเมืองนี้ฉันได้เห็นเธอ. คุณจับชายคนที่ชอบที่จะเดินคนเช่นฉัน
คนที่ได้รับการเดินในถนนที่เกิดขึ้นสิบหรือสิบสองปีที่ผ่านมาและ ทุกปีที่เขา
ได้ตาของเขาออกมาสำหรับคนคนหนึ่งและไม่มีใครเคยเธอไม่มันยืนเพื่อเหตุผลที่เธอ
ไม่ได้มี? ฉันเห็นชิ้นส่วนของเธอตลอดเวลาด้านล่างเล็ก ๆ น้อย ๆ แบน ๆ สาวผอมที่เดิน
ได้อย่างรวดเร็วและตรง - "เขาหยุดชั่วคราวราวกับว่าเกินไปทราบถึงวิธีการที่ตั้งใจฉันถูกมองที่
เขา "คุณคิดว่าฉันรอบโค้ง"
. "มันก็แค่ว่าผมไม่ทราบว่าคุณจะอยู่ในความรักกับเธอไม่ชอบที่".
ฉันขอโทษฉันบอกว่ามัน; มันสบายใจเขา เขาอุ้มถ่ายภาพและนำ
พวกเขากลับมาในซองจดหมายของพวกเขา ผมมองไปที่นาฬิกาของฉัน ผมไม่ได้ที่จะไปใด ๆ แต่ผม
คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดีที่จะออกจาก.
"ยึดมั่นใน" เขากล่าวว่าการจับข้อมือของฉัน "แน่นอนว่าฉันรักเธอ. แต่มันก็ไม่ใช่ว่าผมอยากจะ
สัมผัสเธอ. " และเขากล่าวเสริมโดยไม่ต้องยิ้ม: "ไม่ว่าฉันไม่คิดว่าเกี่ยวกับด้านข้างของที่
แม้สิ่งที่อายุของฉันและฉันจะหกสิบเจ็ดสิบมกราคมมันเป็นความจริงที่แปลกประหลาด - แต่..
เก่าผมเติบโต ด้านข้างของสิ่งที่ดูเหมือนว่าจะอยู่ในใจของฉันมากขึ้น. ผมไม่ได้
จำได้คิดเกี่ยวกับมันมากแม้ในขณะที่ผมยังเป็นเด็กและเป็นที่อื่น ๆ ทุก
นาที. อาจจะเก่าที่คุณเติบโตและง่ายน้อยก็คือการใส่ความคิด ไปสู่การปฏิบัติ
บางทีนั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่จะได้รับทั้งหมดถูกขังไว้ในหัวของคุณและกลายเป็นภาระเมื่อใดก็ตามที่ฉัน.
อ่านในกระดาษเกี่ยวกับชายชรา disgracing ตัวเองผมรู้ว่ามันเป็นเพราะเรื่องนี้
เป็นภาระ แต่. "- เขาเทตัวเองแร่ของ วิสกี้และกลืนลงไปเรียบร้อย - "ฉันไม่เคยจะ
.. อับอายตัวเองและฉันสาบานมันไม่เคยข้ามใจของฉันเกี่ยวกับฮอลลี่คุณสามารถรัก
ใครสักคนโดยไม่ได้รับเช่นเดียวกับที่คุณให้พวกเขาคนแปลกหน้าคนแปลกหน้าใคร.
เพื่อน. "
ชายสองคนเดินเข้ามาในบาร์และดูเหมือนช่วงเวลาที่จะออกจาก โจเบลล์ตาม
ฉันไปที่ประตู เขาจับข้อมือของฉันอีกครั้ง "คุณเชื่อหรือไม่"
"นั่นคือคุณไม่ได้ต้องการที่จะสัมผัสเธอ?"
"ฉันหมายถึงเกี่ยวกับแอฟริกา."
ในขณะที่ผมไม่สามารถดูเหมือนจะจำเรื่องราวเพียงภาพของเธอขี่
ม้าออกไปใน "อย่างไรก็ตามเธอหายไป."
"ใช่" เขากล่าวว่าการเปิดประตู "หายไปเพียงแค่."
นอกฝนได้หยุดมีเพียงหมอกของมันอยู่ในอากาศดังนั้นฉันหัน
มุมและเดินไปตามถนนที่ตึกยืน มันเป็นถนนที่มี
ต้นไม้ในช่วงฤดูร้อนที่จะทำให้รูปแบบเย็นบนทางเท้า; แต่ตอนนี้ถูกใบ
สีเหลืองและส่วนใหญ่ลงและฝนได้ทำให้พวกเขาลื่นไถลพวกเขา
บนพื้น ตรงกลางเป็นตึกในบล็อกถัดจากคริสตจักรที่ towerclock สีฟ้า
ติดลบชั่วโมง มันได้รับการ sleeked ขึ้นตั้งแต่วันที่ฉัน; ประตูสีดำสมาร์ทได้
ถูกแทนที่ด้วยกระจกฝ้าเก่าและบานประตูหน้าต่างที่สง่างามสีเทากรอบหน้าต่าง ไม่มีใครที่ผม
จำได้ว่ายังคงอาศัยอยู่ที่นั่นยกเว้นมาดาม Sapphia Spanella, ลูกคอแหบแห้งที่
ทุกบ่ายไปลูกกลิ้งสเก็ตในเซ็นทรัลปาร์ค ฉันรู้ว่าเธอยังคงมีเพราะผม
ก็ขึ้นไปตามขั้นตอนและมองไปที่กล่องจดหมาย มันเป็นหนึ่งในกล่องจดหมายเหล่านี้ที่มี
คนแรกที่ทำให้ฉันตระหนักถึงฮอลลี่ Golightly.
ผมได้อาศัยอยู่ในบ้านประมาณหนึ่งสัปดาห์เมื่อผมสังเกตเห็นว่ากล่องจดหมายที่อยู่ในประเภท
3
ที่จะพาร์ทเมนต์ 2 ได้ชื่อช่องพอดีกับบัตรอยากรู้อยากเห็น พิมพ์ค่อนข้างคาร์เทียทางการก็
อ่าน: นางสาววันหยุด Golightly; และใต้ในมุม, ท่องเที่ยว มัน nagged ฉัน
ชอบการปรับแต่ง:. นางสาวหยุด Golightly, ท่องเที่ยว
คืนหนึ่งมันก็ผ่านมานานสิบสองฉันตื่นขึ้นมาด้วยเสียงที่นาย Yunioshi โทร
ลงบันได นับตั้งแต่ที่เขาอาศัยอยู่บนชั้นบนสุดเสียงของเขาลดลงผ่านบ้านทั้ง
โกรธและท้ายเรือ "Golightly นางสาวฉันต้องประท้วง!"
เสียงที่กลับมา, ที่เกาะขึ้นมาจากด้านล่างของบันไดเป็นโง่หนุ่ม
และความขบขัน "โอ้ที่รักฉันขอโทษ. ฉันหายไปที่สำคัญ Goddamn."
"คุณไม่สามารถไปที่เสียงระฆังของฉัน. คุณต้องกรุณาโปรดตัวเองที่สำคัญ
ทำ. "
"แต่ผมสูญเสียพวกเขาทั้งหมด."
"ผมทำงานผม ต้องนอน "นาย Yunioshi ตะโกน "แต่คุณมักจะเรียกฉัน
ระฆัง ... "
"โอ้ไม่ต้องโกรธคุณคนน้อยที่รัก. ฉันจะไม่ทำมันอีกครั้งและถ้าคุณสัญญาว่าจะไม่
โกรธ "- เสียงของเธอมาใกล้เธอ กำลังปีนบันได - "ฉันอาจช่วยให้
คุณถ่ายภาพที่เรากล่าวถึง. "
ตอนนี้ฉันเหลือเตียงของฉันและเปิดประตูนิ้ว ผมได้ยินนาย Yunioshi ของ
ความเงียบ: ได้ยินเพราะมันมาพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงเสียงลมหายใจ.
"เมื่อไหร่?" เขากล่าวว่า.
สาวหัวเราะ "บางครั้ง" เธอตอบว่าถ้อยคำว่า.
"ทุกครั้งที่" เขากล่าวและปิดประตูของเขา.
ผมก็ออกไปเข้าไปในห้องโถงและโน้มตัวไปข้างราวบันไดเพียงพอที่จะเห็นได้โดยไม่ต้อง
ถูกมองเห็น เธอเป็นคนที่ยังคงอยู่บนบันไดตอนนี้เธอถึงเชื่อมโยงไปถึงและ ragbag
สีผมของเด็กของเธอธรณ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ล้อมรอบด้วยภาพถ่ายของฮอกกี้ดาว จะมีชามขนาดใหญ่ของดอกไม้สด
โจจัดดูแลเบลล์เองวัยกลางคน . นั่นคือสิ่งที่เขาทำ

" เมื่อฉันมาถึง ธรรมชาติ " เขากล่าวว่า , การขจัด 4 ลึกลงไปในชาม " ธรรมชาติฉันไม่
มีคุณที่นี่ถ้าไม่ใช่ผมต้องการความคิดเห็นของคุณ มันแปลก ๆ เป็นสิ่งประหลาดที่เกิดขึ้น

"" คุณได้ยินจากฮอลลี่ ?
เขาลูบใบราวกับไม่แน่ใจว่าจะตอบ ชายเล็กด้วยก็ดี
หัวผมสีขาวหยาบ เขามีกระดูก , ลาดหน้าเหมาะกับคนไกล
สูง ; ผิวของเขาดูเหมือนแดดเผาอย่างถาวร : ตอนนี้มันเติบโตได้แดง” ฉันไม่สามารถ
กล่าวว่าได้ยินจากเธอ ฉันหมายถึง ฉันไม่รู้ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันต้องการความคิดเห็นของคุณ
ผมสร้างให้คุณดื่ม ของใหม่พวกเขาเรียกมันว่านางฟ้าสีขาว , " เขากล่าวว่า การผสม onehalf
วอดก้าครึ่งหนึ่งกิน ไม่มีเหล้าองุ่นขาว ตอนที่ฉันดื่มผล โจ เบล ยืนดูด
บนอื่นและเปลี่ยนมากกว่าในใจของเขาสิ่งที่เขาจะต้องบอกฉัน แล้ว " เธอนึก
บางอย่างคุณ i.y. yunioshi ? สุภาพบุรุษจากญี่ปุ่น "
" จากแคลิฟอร์เนีย , " ผมกล่าวระลึกถึงคุณ yunioshi อย่างสมบูรณ์ เขาเป็นช่างภาพใน
หนึ่งของภาพนิตยสารและเมื่อฉันรู้จักเขา เขาอยู่ในสตูดิโอบนชั้นบนของบ้านหลังนี้
.
" อย่าไปฉันผสมขึ้น ฉันกำลังถามว่า คุณรู้ว่าฉันหมายถึงใคร ? โอเค ดังนั้นเมื่อคืน
ที่มาอย่างง่าย ในที่นี่ แต่นี้ selfsame คุณ I . Y . yunioshi . ฉันไม่เห็นเขา ฉัน
คิดว่ามันเกินสองปี แล้วคุณคิดว่าเขาถูกสองปี ?

" แอฟริกา " โจ เบลล์หยุดกระทืบบนอื่นของเขา" ตาของเขาลดลง ดังนั้นวิธีที่คุณ
รู้ ? "
" อ่านในวินเชลล์ " ซึ่งผมได้ ความจริงแล้ว เขาเปิดลงทะเบียนเงินสด
รังของเขาและผลิตมะนิลาซอง” อืม เจอแล้ว
คุณอ่านนี้ในวินเชลล์ "
ในซองจำนวน 3 ภาพ , มากหรือน้อยเหมือนกัน ถ่ายจากมุมที่แตกต่างกันแม้ว่า
: สูงบอบบางนิโกรใส่กระโปรงด้วยผ้าดิบ และขี้อาย แต่การเรียน
ยิ้มการแสดงในมือของเขามีประติมากรรมไม้แปลก , ยาวแกะสลักหัว , พยาบาลสาว , ผมเงาและสั้นของชายหนุ่มของเธอเรียบไม้ตาใหญ่เกินไป
เอียงในเรียวหน้า ปากของเธอกว้าง , เด้ง , ไม่แตกต่างจากริมฝีปากของตัวตลก บน
เหลือบมันคล้ายดั้งเดิมที่สุดแกะสลักแล้ว ก็ไม่ได้ เพราะที่นี่เป็น spitimage
ของฮอลลี่ Golightly ,น้อยมาก มีสัณฐานเป็นมืดที่สามารถ .
" ตอนนี้คุณจะทำยังไง ? บอกว่า โจ เบล พอใจกับความสับสนของฉัน .
" ดูเหมือนว่าเธอ "
" ฟัง เด็กน้อย " เขาตบมือของเขาบนแถบ " มันเป็นเธอ แน่นอน ผมเป็นผู้ชายพอดี

ใส่กางเกงขายาว . พวกยุ่นน้อยรู้ว่าเป็นเธอ ทันทีที่เขาเห็นเธอ "
" เขาเห็นเธอ ในแอฟริกา ?
" ดี ก็แค่รูปปั้นนั้นแต่มันมาเหมือนกัน อ่านข้อเท็จจริง
2
ตัวเอง " เขากล่าวว่า การเปิดมากกว่าหนึ่งภาพ ด้านหลังเขียน :
แกะสลักไม้ของชนเผ่า tococul อีสต์แองเกลีย , วันคริสต์มาส , 2499 .
เขากล่าวว่า " นี่คือสิ่งที่พวกยุ่นบอกว่า " เรื่องนี้ในวันคริสต์มาสคุณ
yunioshi ที่ผ่านมากับกล้องของเขาผ่าน tococul เป็นหมู่บ้านในความยุ่งของ
ไม่มีที่ไหนเลยและไม่มีดอกเบี้ยแค่ชุมนุมของกระท่อมโคลนกับลิงใน
หลาและอีแร้งบนหลังคา เขาตัดสินใจที่จะย้ายเมื่อเขาเห็นทันที
นิโกรนั่งยองๆในประตูแกะสลักลิงบนไม้เท้า นาย yunioshi คือ
ประทับใจ และขอให้ดูข้อมูลการทำงานของเขา ซึ่งเขาได้แสดงการแกะสลัก
ของศีรษะของเธอ และรู้สึกว่า เขาบอกว่า โจ เบล ราวกับว่าเขากำลังตกอยู่ในความฝัน แต่
เมื่อเขาเสนอที่จะซื้อนิโกรถ้วยส่วนส่วนตัวของเขาในมือของเขา ( เห็นได้ชัด
นุ่มท่าทาง กับแตะหนึ่งของหัวใจ ) และบอกว่าไม่โขลกเกลือ
เหรียญสิบ , นาฬิกาข้อมือและสองปอนด์ของเกลือและยี่สิบดอลลาร์ ไม่ลังเล
เขา นาย yunioshi อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดมุ่งมั่นที่จะเรียนรู้วิธีแกะสลักมา
ทํา ค่าใช้จ่ายเขาเกลือ และดูเขาและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นถูกถ่ายทอดในแอฟริกาและ
หมูภาษาอังกฤษ และนิ้วที่คุยกัน แต่จะเห็นว่า ในฤดูใบไม้ผลิของปีนั้นพรรคของ
3 คนขาวได้ปรากฏออกมาจากแปรงขี่หลังม้า a
หญิงสาวและชาย 2 คน คน ทั้งแดง Eyed กับไข้ถูกบังคับหลายสัปดาห์อยู่
เงียบและสั่นในการแยกฮัท ในขณะที่หญิงสาวมีปัจจุบันถ่าย
ฝันไม้แกะสลัก , ช่างแกะสลักไม้ใช้เป็นเสื่อ .
" ฉัน ไม่ เครดิตส่วน " โจ เบลล์กล่าวว่า squeamishly ” ฉันรู้ว่าเธอมีวิธีของเธอ แต่ฉัน
ไม่คิดว่าเธอจะได้ทำอะไร เท่าที่ว่า . "
" และ " ?
" ไม่มีอะไร " เขายักไหล่ " . แล้วเธอก็ชอบเธอมา ขี่ไปบนม้า
.
" คนเดียว หรือ 2 คน ? "
" โจ เบล กระพริบตา กับผู้ชายสองคน ฉันว่า ตอนนี้ไอ้ยุ่นเค้าถามเกี่ยวกับเธอ
และลงของประเทศ แต่ไม่มีใครเคยเห็นเธอ แล้วมันก็เป็นถ้าเขาได้
รู้สึกความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น ส่ง เอง เขา และ เขาต้องการเป็นส่วนหนึ่งของมัน .
" สิ่งหนึ่งที่คุณจะต้องยอมรับ มันเป็นเพียงข่าวที่แน่นอนในไม่รู้กี่ " -- เขา
พึ่งพา นิ้วมือของเขามีไม่พอ . . . " ปี ฉันหวังว่าเธอรวย เธอ
ต้องรวยคุณต้องรวยไปมั่วในแอฟริกา " .
" เธออาจไม่เคยตั้งเท้าในแอฟริกา ว่า เชื่อว่ามัน แต่ฉันได้เห็นเธอ
มีที่ไหนที่เธอจะหายไป และแกะสลักหัว : ผมดูรูปอีก
.
" คุณรู้เยอะจัง เธออยู่ที่ไหน ?
" ตาย หรือในบ้านบ้า หรือแต่งงาน ฉันคิดว่าเธอแต่งงานและเงียบลง และอาจจะอยู่ในเมืองนี้มาก

"เขาพิจารณาสักครู่ . ไม่ " เขากล่าวว่าและส่ายหัวของเขา " . ผมจะบอกคุณว่าทำไม ถ้าเธอ
อยู่ในเมืองนี้ ฉันต้องเห็นเธอ คุณมีผู้ชายที่ชอบเดิน , ผู้ชายอย่างฉัน ,
ผู้ชายเดินตามถนนไปในสิบหรือสิบสองปี และตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขา
ได้ตาของเขาออกคนเดียว และไม่มีใครเคยให้เธอ อย่ามันยืนเพื่อเหตุผลที่เธอ
ไม่มีเหรอ ? ผมเห็นชิ้นของเธอตลอดเวลา