The once comforting scent of lavend

The once comforting scent of lavender pricked at his senses, the pastel shades that he had once found so inviting served only to darken the grief in his eyes. It was all too familiar, the pale-blue ceiling with the matching bedspreads, the vase of lavender that sat alone on the wooden desk, the perfume of fresh lavender that filled the air, the same things that he had loved about the room now served only to pain him.

He looked slowly around him.

A book laid open on the bedside table, one of the trashy romances that he had often berated her for reading, the nightlight remained switched on as it always was, part of her firm belief that she always needed light around her, the half-completed stack of wedding invitations remained on her desk. It was all intact; the room appeared neat yet alive, as if its owner had never left.
Yet the truth could hardly be further.

Walking slowly towards the wardrobe, he opened it carefully; aware that this was the place she treasured most. Running his hands across the light summer dresses that she favoured and insisted on wearing even in the cold winter, he took in the familiar scent that he missed so badly, examining every piece of fabric for traces of their shared past; losing himself in the memories that they once shared.

“Mr. Park.”

A low voice sounded from outside the door.

“You need to go down now. The ceremony is starting.”

The voice was urgent yet sympathetic.

“I understand.”

Replacing the objects in the wardrobe, he closed it firmly and moved towards the door, looking around the room for another time, his last time, before exiting the room softly, closing the door gently behind him as he always did.

“Goodbye dear.”

He murmured the words softly, his final farewell to the only woman that had entered his heart.

The ceremony was a sombre affair. It took place as she wished, in her own garden, yet he felt sure that she would have hated it.

The black dresses and dull tuxedos that dotted the well-kept garden was a ominous contrast to the rainbow-like fabrics that had adorned the same place at their engagement party, the cheerful laughter had been replaced by hushed whispers and the occasional sound of someone weeping, the colourful ornaments that she loved so dearly were now draped in black and white to suit the sombre atmosphere of the occasion.

It was nothing like what she would have wanted. But perhaps it made no difference, not anymore.

She was gone.

The ceremony was a short one and he stood silently through it, playing dutifully the part of a grieving fiancé, the disappointed party in a failed alliance that would have given birth to Korea’s largest conglomerate if it had succeeded. It was a marriage of politics and finances, he knew it right from the start, and he expected it as soon as he learned to write his name. What he had never expected was to fall in love with his bride.

He couldn’t help it, she was perfect.

At that thought, his lips curved into a tiny smile, the first smile that had touched his features since her departure.

The guests were moving around the garden now, people were coming up to him to express their condolences and he responded politely, in the detached, business-like way he was trained to respond, carefully disguising his emotions under the expressionless mask that slid easily over his face. Things went smoothly, the guests that were expected to attend came and went, the friends of his father, the friends of her father, their business associates, the women from the clubs and charities she participated so actively in, they all came and said the same things, tapping his shoulder and shaking his hand in the same way and he responded in the way he was expected too.

Everything went well.

The morning was soon over and the afternoon sun had descended upon the garden, casting the grass in a shade of pale orange. Nearly everyone that was expected had came and gone, there was barely anyone left saved for her family and closest friends, the wake was drawing to a close and they will soon leave for the cemetery where she was to be laid at eternal peace.

Then he came.

The slender figure entered the garden silently, his dyed blond hair golden in the light of the sun, his shoulders hunched slightly and his head bent low as he moved rapidly towards the coffin, preparing to pay his final respects.

Her mother saw him first, noticing the awkward figure that stood out glaringly in his white T-shirt and torn jeans in the midst of people dressed in formal business suits, the golden strands on his head distinguished him instantly from the respectably dark heads around him.

The middle-aged woman emitted a loud cry, her usually soft voice shrill and ringing, breaking the calm silence of the late morning air. The composure gained from years of training was suddenly gone; the good manners that she was born and bred vanished along with the regal air that once surrounded her. She rushed forward suddenly, freeing herself from the dutiful hold of the women that surrounded her, her footsteps were rapid; all traces of arthritis had vanished.

“You.”

It was all she could say before she descended upon the newcomer.

The sound of quiet chatter and polite murmurings that had previously filled the garden was suddenly gone, replaced by a silence punctuated only by the cries of the woman as she vented her grief. Numerous pairs of eyes turned towards the pair, a majority reflecting the same uncertainty and pity, seeing for the first time, under the composed exterior, a mother who had just lost her only daughter.

No one moved. They were all uncertain of how to react. The glances turned eventually to the man who stood silently at one corner, her husband. Yet, the man who weathered countless storms and takeovers now stood passively at one side, watching as his wife showed her sorrow in the only way she could, knowing that it was the only thing he could do for her now.

The woman tore madly at the golden head with her well-manicured fingers, the sharp tips of her nails drawing blood from the pale neck as she scratched and shook him violently, losing herself in her all-consuming grief.

Yet, the young man appeared oblivious to the physical abuse hurled upon him, his arms remaining weakly at his side and his head lowered even as she tugged at his hair. The red marks that covered his neck became deeper and deeper, the cuts she had inflicted on his cheek begun to bleed, and he stumbled slightly backward at the force with which she shook him. Yet, he made no attempt to defend himself, silently submitting to her grief.

“Calm down.”

A low calm voice finally spoke, warm yet slightly detached at the same time, reaching through the woman’s blind grief into her conscious.

Her hands were gently pried away from the youth as a strong arm closed gently around her and she was led back to her husband and the women who surrounded her once more, in tears and exhausted by her own anger, a helpless woman on the verge of collapse. The silent glances followed their steps, marvelling at the composed demeanour of the man they had heard so much about, the single heir to the largest banking corporation in the country, the fiancé of the girl who now laid in eternal sleep, Park Yoochun.

The party moved slowly towards the house, the young man with the golden hair appeared forgotten with the exception of the few curious glances cast his way and the disapproving stares at his head and attire. Left alone, he moved slowly towards the dark coffin that occupied the centre of the garden, lifting his eyes to take in the black and white picture placed on the elegant altar.

“Sorry.”

It was no more than a mere whisper, his eyes never leaving the photo.

Bending down slowly towards the opened coffin, he pressed his lips against the cold cheek, taking in the sweet scent of lavender that surrounded her even in death, cherishing the memory of their final meeting.

“Don’t touch her.”

A cold voice sounded behind him.

Without warning, he found himself pulled up and dragged roughly away from the coffin, the cold fingers clamped around his wrist pushing firmly into his flesh, leaving a ring of red on his skin as he stumbled to the ground when released suddenly.

“Kim Junsu.”

The voice that spoke was low and slight husky, lined with the slightest hint of hatred under the emotionless tones.

Looking up slowly, he met the frosty glance, seeing not merely the hatred and anger that lined their depths but the clear scorn in the dark eyes as well.

“Park Yoochun.”

The response was clear and mild without a trace of emotion, as was the gaze that he returned.

“I’ll make you pay.”

The slight huskiness was gone, replaced by detachedly pleasant business-like tone appropriate for a first meeting as the words were spoken clearly, ringing in the silent air.

The only response was a silent nod as the thin figure picked himself up slowly from the ground, his movements clumsy and pathetic in the dark eyes that observed his every move, and moved without a word to the large metal gates, making his exit.

Thanks for reading. Do leave a comment to tell me what you think. ^_^

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กลิ่นลาเวนเดอร์พบเมื่อ pricked ที่ความรู้สึกของเขา เฉดสีที่เขาได้พบกันเพื่อเชิญให้บริการเฉพาะกับ darken ความเศร้าโศกในสายตาของเขา ก็ทั้งหมดคุ้นเคยมากเกินไป จางฟ้าเพดานกับ bedspreads ตรง ช่อลาเวนเดอร์ที่นั่งคนเดียวบนโต๊ะทำงานไม้ น้ำหอมของลาเวนเดอร์สดที่เติมอากาศ สิ่งเดียวที่เขามีรักเกี่ยวกับห้อง เปิดบริการเฉพาะกับอาการปวดเขา เขามองช้า ๆ รอบ ๆ เขา หนังสือวางบนโต๊ะข้างเตียงเปิด romances trashy ที่เขาก็มักจะ berated เธออ่าน nightlight หนึ่งยังคงถูกสลับบนก็เสมอ ส่วนหนึ่งของความเชื่อของเธอยืนยันว่า เธอจะต้องไฟรอบเธอ กองครึ่งเสร็จสมบูรณ์ของงานแต่งงานคำเชิญยังคงอยู่บนโต๊ะของเธอ ก็เหมือนเดิมทั้งหมด ห้องปรากฏยุง ยังมีชีวิต อยู่ เป็น ถ้าเจ้าของไม่มีเหลือยัง ความจริงแทบไม่สามารถเพิ่มเติม เดินช้า ๆ ไปทางตู้เสื้อผ้า เขาเปิดอย่าง ทราบว่า นี้คือเธอตบที่สุด ใช้มือของเขาในฤดูร้อนแสงชุดที่เธอ favoured และยืนยันในการสวมใส่ในฤดูหนาวเย็น เขาได้กลิ่นคุ้นเคยที่เขาพลาดลุ่ย ตรวจสอบทุกชิ้นส่วนของผ้าสำหรับร่องรอยของการใช้ร่วมกัน ในอดีต สูญเสียตัวเองในความทรงจำที่พวกเขาเคยใช้ร่วมกัน "นายปาร์ค" เสียงต่ำแต่เพียงแห่งจากนอกประตู "คุณต้องการลงไป พิธีจะเริ่มต้น" เสียงถูกด่วนยังเห็นอกเห็นใจกัน "ผมเข้าใจ" เขาแทนวัตถุในตู้เสื้อผ้า ปิดอย่างแน่นหนา และย้ายไปทางประตู มองรอบ ๆ ห้องอีกครั้ง เวลาสุดท้าย ก่อนออกจากห้องเบา ๆ ปิดประตูเบา ๆ หลังเขาเสมอได้ "ลาเรียน" เขา murmured คำเบา ๆ อำลาสุดท้ายของเขากับผู้หญิงเท่านั้นที่ได้ใส่หัวใจของเขา พิธีถูกเรื่อง sombre มันเอาทำ ตามที่เธอ ปรารถนา ในสวนของตนเอง แต่เขารู้สึกว่า เธอจะได้ขี้เกียจมันแน่ ชุดดำและ tuxedos น่าเบื่อที่จุดสวนงามมีความคมชัดดคิลเพื่อผ้าเหมือนสายรุ้งที่มีสไตล์เหมือนที่พรรคหมั้น หัวเราะร่าเริงได้ถูกแทนที่ ด้วยเสียงคนร้องไห้เป็นครั้งคราวและ hushed whispers เครื่องประดับสีสันที่เธอรักจึงลองถูกตอนนี้ภาพยนตร์ขาวดำเพื่อให้เหมาะกับบรรยากาศ sombre ในโอกาสต่าง ๆ มันเป็นอะไรที่เหมือนว่าเธอจะต้อง แต่บางทีมันไม่แตกต่าง ไม่อีกต่อไป เธอหายไป พิธีไกล และเขายืนอยู่เบื้องหลังผ่านได้ เล่น dutifully ส่วนของ fiancé grieving บุคคลผิดหวังในพันธมิตรล้มเหลวที่จะได้ให้กำเนิดแก่หินกรวดมนที่ใหญ่ที่สุดของเกาหลีถ้าว่าสำเร็จ มันเป็นการแต่งงานการเมืองและการเงิน เขารู้จากจุดเริ่มต้น และเขาคาดว่ามันทันทีที่เขาเรียนรู้วิธีการเขียนชื่อของเขา อะไรเขาก็ไม่เคยคิดที่จะ ตกหลุมรักกับเจ้าสาวของเขา เขาไม่สามารถช่วยเหลือ เธอสมบูรณ์แบบ ที่คิด ริมฝีปากของเขาโค้งเป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ รอยยิ้มแรกที่ได้สัมผัสคุณลักษณะของเขาตั้งแต่การเดินทางของเธอ แขกได้ย้ายสถานสวนตอนนี้ คนมาขึ้นเขาด่วนรแสดงของพวกเขา และเขาตอบสุภาพ เดี่ยว ธุรกิจเหมือนแบบเขาถูกฝึกให้ตอบ disguising อารมณ์ของเขาภายใต้หน้ากาก expressionless ที่ออกกำลังเดินผ่านหน้าของเขาอย่างระมัดระวัง สิ่งที่ไปได้อย่างราบรื่น แขกที่ไม่คาดว่าจะเข้ามา และ ไป เพื่อนของพ่อ เพื่อนของพ่อของเธอ สมาคมธุรกิจของพวกเขา ผู้หญิง จากสโมสรและองค์กรการกุศลเธอเข้าร่วมอย่างแข็งขันดังนั้น พวกเขามา และกล่าวว่า สิ่งเดียวกัน แตะไหล่เขา และเขย่ามือเดียว และเขาตอบสนองในแบบที่เขาคาดว่าเกินไป ทุกอย่างก็ดี ตอนเช้าได้เร็ว และแสงอาทิตย์ยามบ่ายได้สืบเชื้อสายตามสวน หล่อให้หญ้าในร่มเงาของสีส้มอ่อน เกือบทุกคนที่ได้มา และหายไป มีแทบทุกคนซ้ายบันทึกสำหรับครอบครัวและเพื่อนสนิทของเธอ การปลุกถูกวาดให้ชิด และเร็ว ๆ นี้พวกเขาจะจากในสุสานที่เธอไปวางที่นิรันดรสันติภาพ แล้ว เขามา รูปสเลนเดอร์ใส่สวนเงียบ ๆ เขาย้อมสีผมทองนี้ศีรษะ และไหล่ของเขา hunched เล็กน้อย พระอาทิตย์เงี้ยวต่ำเป็นเขาย้ายอย่างรวดเร็วต่อโลงต่อตาย เตรียมจ่ายประการสุดท้ายของเขา แม่ของเธอเห็นเขาครั้งแรก สังเกตเห็นรูปตกใจที่ยืนออก glaringly ในเสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนส์ฉีกกลางคนเขา แต่งตัวในชุดทางธุรกิจ strands ทองบนศีรษะของเขาโดดเด่นเขาทันทีจากหัว respectably เข้มรอบเขา หญิงวัยกลางคนออกมาร้องเสียงดัง เสียงของเธอมักจะอ่อนใด ๆ และ ดัง ทำลายความเงียบสงบอากาศตอนสาย ความสงบที่ได้รับจากปีของการฝึกอบรมได้หายไปทันที มารยาทที่ดีที่เธอเกิด และ bred ศาสดากับอากาศรีกัลที่ล้อมรอบเธอครั้งเดียว เธอวิ่งไปข้างหน้าทันใดนั้น เพิ่มพื้นที่ตัวเองจากการระงับ dutiful ผู้หญิงที่เธอ รอยเท้าของเธอได้อย่างรวดเร็ว ร่องรอยทั้งหมดของข้ออักเสบมีศาสดา "คุณ" มันคือทั้งหมดที่เธอสามารถพูดก่อนเธอสืบเชื้อสายตามผู้ เสียงเงียบเรื่องไร้สาระและ murmurings สุภาพที่ก่อนหน้านี้ได้เติมสวนได้ก็หายไป แทนที่ ด้วยเงียบ punctuated โดยเสียงร้องของผู้หญิงเธอ vented ความเศร้าโศกของเธอ เปิดตาหลายคู่ต่อคู่ ส่วนใหญ่สะท้อนให้เห็นถึงความไม่แน่นอนที่เดียวกันและสงสาร เห็นครั้งแรก ภายใต้ภายนอกประกอบด้วย แม่ผู้เพียงลูกสาวของเธอเท่านั้น ไม่มีใครย้าย พวกไม่แน่นอนของวิธีการตอบสนองทั้งหมด สายตาแปลกที่เปิดให้คนที่ยืนอยู่เงียบ ๆ ในมุมหนึ่ง สามีในที่สุด ยัง weathered takeovers และพายุนับไม่ถ้วนคนนี้ยืน passively ด้านเดียว ดูเป็นภรรยาแสดงความเสียใจของเธอในวิธีเดียวที่เธอสามารถ รู้ว่า มันเป็นสิ่งเดียวที่เขาสามารถทำสำหรับเธอตอนนี้ หญิงต่อนักที่ศีรษะทอง ด้วยมือของเธอขาวสะอาดดี เคล็ดลับคมของเล็บของเธอดึงเลือดจากคอซีดเป็นเธอมีรอยขีดข่วน และจับเขาโหง สูญเสียตัวเองในความเศร้าโศกการบริโภคทั้งหมดของเธอ ชายหนุ่มยัง ปรากฏลบเลือนไปผิดทางกายภาพอัปปางเมื่อเขา แขนของเขาที่เหลือสูญที่ด้านข้างของเขาและหัวของเขาลดลงถึงแม้เป็นนาง tugged ที่ผมของเขา กลายเป็นเครื่องหมายสีแดงที่คอของเขาครอบคลุมลึกซึ้ง และลึก การตัดที่เธอได้เกิดบนแก้มของเขาเริ่มมีเลือดออก และเขา stumbled เล็กน้อยย้อนหลังที่แรงที่เธอจับเขา ยัง เขาทำไม่พยายามปกป้องตัวเอง อย่าส่งไปยังความเศร้าโศกของเธอ "สงบลง" ต่ำเสียงเงียบสงบสุดท้ายพูด อบอุ่นยังเล็กน้อยเดี่ยวในเวลาเดียวกัน ถึงผ่านของหญิงตาบอดความเศร้าโศกเป็นสติของเธอ มือของเธอค่อย ๆ ถูก pried จากเยาวชนเป็นแขนที่แข็งแรงปิดเบา ๆ รอบเธอ และเธอนำกลับมาให้สามีและผู้หญิงที่ล้อมรอบเธออีกครั้งหนึ่ง ในน้ำตา และหมดจากความโกรธของตนเอง ผู้หญิงกำพร้าเจียนยุบ สายตาแปลกเงียบตามขั้นตอนของพวกเขา marvelling ที่หน่วยก้านประกอบของมนุษย์ที่พวกเขาได้ยินมากเกี่ยวกับ เป็นผู้สืบต่อหนึ่งบริษัทธนาคารที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ fiancé ของสาวที่ตอนนี้ วางในการนอนหลับนิรันดร์ Park Yoochun พรรคย้ายช้าไปทางบ้าน หนุ่มผมทองที่ปรากฏลืมยกเว้นสายตาแปลกที่อยากรู้อยากเห็นบางโยนเขาและ stares disapproving ที่หัวของเขาและการแต่งกาย ซ้ายเพียงอย่างเดียว เขาย้ายช้าต่อโลงต่อตายมืดที่ครอบครองศูนย์กลางของสวน ยกตาในภาพขาวดำวางบนแท่นบูชาสวยงาม "ขออภัย" ไม่มากเกินไปเป็นเพียงกระซิบ ตาของเขาไม่เคยออกจากภาพได้ ดัดลงช้าไปเปิดโลงต่อตาย เขากดริมฝีปากของเขากับแก้มเย็น ถ่ายในกลิ่นหวานของลาเวนเดอร์ที่เธอแม้ในตาย cherishing หน่วยความจำของการประชุม "อย่าแตะต้องเธอ" เสียงเย็นแต่เพียงแห่งหลังเขา พรวด เขาพบตัวเองลากขึ้น และลากหยาบ ๆ จากโลงต่อตาย มือเย็น clamped รอบ ๆ ข้อมือของเขากดแน่นหนาลงในเนื้อของเขา ปล่อยวงแหวนสีแดงบนผิวหนังของเขาเป็นเขา stumbled ถึงดินเมื่อปล่อยทันที "Kim Junsu" เสียงที่พูดมีน้อย และเล็กน้อย husky มีเส้นบรรทัด มีคำใบ้เพียงน้อยนิดของชังภายใต้โทนสี emotionless หาช้า เขาพบรวดเร็วหนาว ไม่เพียงแต่ความเกลียดชังและความโกรธที่เรียงความลึกแต่ชนชัดเจนในมืดเช่น กัน "จอด Yoochun" ผลตอบรับที่ชัดเจน และไม่รุนแรงโดยไม่มีร่องรอยของอารมณ์ เป็นสายตาที่เขาส่งคืน "ฉันจะทำให้คุณจ่าย" Huskiness เล็กน้อยหายไป แทนที่ ด้วย detachedly ธุรกิจเหมือนเสียงที่เหมาะสมสำหรับการประชุมครั้งแรก ตามคำที่พูดชัดเจน ringing ในสภาพอากาศ การตอบสนองเฉพาะมีพยักหน้าสภาพ ตามรูปบางหูตัวเองช้าจากพื้นดิน ความเคลื่อนไหวของเขาป้ำ ๆ และน่าสงสารในสายตาเข้มที่สังเกตเขาไป และย้าย โดยไม่มีคำให้ประตูโลหะขนาดใหญ่ ทำจาก ขอบคุณสำหรับการอ่าน ความคิดเห็นเพื่อบอกสิ่งที่คุณคิด ^_^

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กลิ่นปลอบโยนครั้งเดียวของดอกลาเวนเดอร์ pricked ในความรู้สึกของเขาที่มีโทนสีพาสเทว่าเขาได้พบครั้งเดียวเพื่อทำหน้าที่เชิญเท่านั้นที่จะทำให้ไม่มีความสุขความเศร้าโศกในสายตาของเขา มันเป็นทุกคนคุ้นเคยเกินไปเพดานอ่อนสีฟ้าที่มีผ้าคลุมเตียงจับคู่การปักแจกันของดอกลาเวนเดอร์ที่นั่งอยู่คนเดียวบนโต๊ะไม้น้ำหอมจากดอกลาเวนเดอร์สดที่เต็มไปด้วยอากาศสิ่งเดียวกันกับที่เขาเคยรักเกี่ยวกับห้องพักให้บริการในขณะนี้ เท่านั้นที่จะเจ็บปวดเขา. เขามองอย่างช้า ๆ รอบ ๆ ตัวเขา. วางหนังสือที่เปิดอยู่บนโต๊ะข้างเตียงซึ่งเป็นหนึ่งในความรักไร้ค่าว่าเขามักจะตำหนิเธอสำหรับการอ่านสัปหงกยังคงเปิดเป็นมันก็เป็นส่วนหนึ่งของความเชื่อมั่นของเธอที่ เธอต้องการเสมอแสงรอบตัวเธอกองครึ่งที่เสร็จสมบูรณ์ของคำเชิญงานแต่งงานยังคงอยู่บนโต๊ะทำงานของเธอ มันเป็นเหมือนเดิมทั้งหมด; ห้องพักที่ปรากฏเรียบร้อยยังมีชีวิตอยู่เช่นถ้าเจ้าของไม่เคยเหลือ. แต่ความจริงแทบจะไม่สามารถเพิ่มเติม. เดินช้าๆไปทางตู้เสื้อผ้าของเขาเปิดมันอย่างระมัดระวัง ทราบว่านี้เป็นสถานที่ที่เธอรักมากที่สุด วิ่งมือของเขาในชุดฤดูร้อนแสงว่าเธอได้รับการสนับสนุนและยืนยันในการสวมใส่แม้ในฤดูหนาวที่เขาเอาในกลิ่นที่คุ้นเคยที่เขาพลาดจึงไม่ดี, การตรวจสอบชิ้นส่วนของผ้าทุกร่องรอยของอดีตที่ผ่านมาที่ใช้ร่วมกันของพวกเขา การสูญเสียความทรงจำของตัวเองในการที่พวกเขาเคยใช้ร่วมกัน. "นาย สวนสาธารณะ. " เสียงต่ำฟังจากนอกประตู. "คุณจำเป็นต้องลงไปในขณะนี้ พิธีจะเริ่มต้น. " เสียงเร่งด่วนก็ยังขี้สงสาร. "ผมเข้าใจ." เปลี่ยนวัตถุในตู้เสื้อผ้าของเขาปิดให้แน่นและย้ายไปที่ประตูมองไปรอบ ๆ ห้องเป็นเวลาอีกเป็นครั้งสุดท้ายของเขาก่อนที่จะออก ห้องเบา ๆ ปิดประตูเบา ๆ อยู่ข้างหลังเขาในขณะที่เขามักจะทำ. "ที่รักลาก่อน." เขาพึมพำเบา ๆ คำอำลาครั้งสุดท้ายของเขากับผู้หญิงคนเดียวที่ได้เข้ามาในหัวใจของเขา. พิธีเป็นเรื่องมืด มันเกิดขึ้นขณะที่เธอปรารถนาในสวนของเธอเอง แต่เขารู้สึกแน่ใจว่าเธอจะได้เกลียดมัน. ชุดทักซิโด้สีดำและความหมองคล้ำที่จุดสวนดีเก็บไว้เป็นความคมชัดเป็นลางไม่ดีกับผ้าสีรุ้งเหมือนที่ได้ประดับ สถานที่เดียวกันในงานหมั้นของพวกเขาหัวเราะร่าเริงถูกแทนที่ด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบาและเสียงเป็นครั้งคราวของใครบางคนร้องไห้เครื่องประดับที่มีสีสันที่เธอรักพาดถูกอย่างสุดซึ้งในขณะนี้ในสีดำและสีขาวเพื่อให้เหมาะกับบรรยากาศมืดของโอกาส. มันเป็น อะไรที่ชอบสิ่งที่เธอจะมีความต้องการ แต่บางทีมันทำให้ไม่แตกต่างกันไม่ได้อีกต่อไป. เธอก็หายไป. พิธีเป็นหนึ่งในระยะสั้นและเขายืนอยู่เงียบ ๆ ผ่านมันเล่นตามหน้าที่ส่วนหนึ่งของคู่หมั้นเสียใจพรรคผิดหวังในพันธมิตรล้มเหลวที่จะได้ให้กำเนิดของเกาหลี กลุ่มที่ใหญ่ที่สุดถ้ามันประสบความสำเร็จ การแต่งงานมันเป็นของการเมืองและการเงินของเขารู้ว่ามันเหมาะสมตั้งแต่เริ่มต้นและเขาคาดว่าเร็วที่สุดเท่าที่เขาได้เรียนรู้ที่จะเขียนชื่อของเขา สิ่งที่เขาไม่เคยคาดว่าจะเป็นที่จะตกอยู่ในความรักกับเจ้าสาวของเขา. เขาไม่สามารถช่วยให้เธอเป็นที่สมบูรณ์แบบ. ที่คิดว่าริมฝีปากของเขาโค้งเป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ รอยยิ้มครั้งแรกที่ได้สัมผัสคุณสมบัติของเขาตั้งแต่เธอออก. แขกผู้เข้าพักได้รับการย้ายไปรอบ ๆ สวนตอนนี้คนที่กำลังจะมาถึงเขาจะแสดงความเสียใจของพวกเขาและเขาตอบอย่างสุภาพในเดี่ยว, ธุรกิจเหมือนวิธีการที่เขาได้รับการฝึกฝนที่จะตอบสนองอย่างระมัดระวังปลอมอารมณ์ของเขาภายใต้หน้ากากอารมณ์ที่ลดลงได้อย่างง่ายดายผ่านของเขา ใบหน้า สิ่งที่ไปอย่างราบรื่นผู้เข้าพักที่คาดว่าจะเข้าร่วมมาและไปเพื่อนของพ่อของเขาเพื่อนของพ่อของเธอร่วมธุรกิจของพวกเขาผู้หญิงจากสโมสรและองค์กรการกุศลเพื่อให้เธอเข้าร่วมอย่างแข็งขันในการที่พวกเขาทั้งหมดมาและบอกว่า สิ่งเดียวกันแตะไหล่ของเขาและเขย่ามือของเขาในทางเดียวกันและเขาตอบสนองในทางที่เขาถูกคาดหวังมากเกินไป. ทุกอย่างไปได้ด้วยดี. ตอนเช้าได้เร็ว ๆ นี้ในช่วงบ่ายวันอาทิตย์และได้ลงไปบนสวนหล่อหญ้าในที่ร่ม สีส้มอ่อน เกือบทุกคนที่คาดว่าจะได้มาและหายไปมีแทบจะทุกคนที่เหลือบันทึกไว้สำหรับครอบครัวและเพื่อนสนิทของเธอตื่นถูกวาดภาพเพื่อใกล้ชิดและพวกเขาเร็ว ๆ นี้จะออกเดินทางไปสุสานที่เธอจะได้รับการวางที่ความสงบสุขนิรันดร์. แล้วเขาก็ มา. รูปเรียวเข้าสวนเงียบ ๆ ผมบลอนด์ของเขาย้อมสีทองในที่มีแสงของดวงอาทิตย์ที่ไหล่ของเขาทำให้โค้งเล็กน้อยและหัวของเขาก้มต่ำที่สุดเท่าที่เขาจะย้ายอย่างรวดเร็วต่อโลงศพเตรียมความพร้อมที่จะจ่ายประการสุดท้ายของเขา. แม่ของเธอเห็นเขา ครั้งแรกที่สังเกตเห็นตัวเลขที่น่าอึดอัดใจที่ยืนออกโจ่งแจ้งในเสื้อยืดสีขาวของเขาและฉีกกางเกงยีนส์ในท่ามกลางของคนที่แต่งตัวในชุดสูทธุรกิจอย่างเป็นทางการเส้นสีทองบนศีรษะของเขาประสบความสำเร็จเขาทันทีจากหัวเข้มประเสริฐรอบ ๆ ตัวเขา. กลาง ผู้หญิงวัยที่ปล่อยออกมาร้องดังเสียงนุ่มของเธอมักจะแหลมและเสียงทำลายความเงียบสงบของช่วงสายอากาศ ความสงบที่ได้จากปีที่ผ่านมาของการฝึกอบรมก็หายไปอย่างกระทันหัน; มารยาทที่ดีว่าเธอเกิดและเติบโตหายไปพร้อมกับอากาศของกษัตริย์ที่เคยล้อมรอบเธอ เธอรีบวิ่งไปข้างหน้าก็พ้นจากตัวเองถือกตัญญูของผู้หญิงที่ล้อมรอบเธอ, รอยเท้าของเธอเป็นอย่างรวดเร็ว; ร่องรอยของโรคข้ออักเสบก็หายไป. "คุณ." มันเป็นสิ่งที่เธออาจจะบอกว่าก่อนที่เธอจะลงไปบนหน้าใหม่. เสียงพูดคุยที่เงียบสงบและบ่นสุภาพที่ได้ก่อนหน้านี้ที่เต็มไปด้วยสวนก็หายไปก็ถูกแทนที่ด้วยความเงียบคั่นโดยเฉพาะ เสียงร้องของผู้หญิงที่เธอระบายความเศร้าโศกของเธอ หลายคู่ตาหันไปทางคู่ส่วนใหญ่สะท้อนให้เห็นถึงความไม่แน่นอนเหมือนกันและสงสารเห็นเป็นครั้งแรกภายใต้ภายนอกประกอบด้วยแม่ที่เพิ่งสูญเสียลูกสาวคนเดียวของเธอ. ไม่มีใครย้าย พวกเขาทั้งหมดมีความไม่แน่นอนของวิธีการที่จะตอบสนอง สายตาหันไปในที่สุดชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่เงียบ ๆ ที่มุมหนึ่งสามีของเธอ แต่คนที่ตากแดดตากฝนพายุนับไม่ถ้วนและกิจการในขณะนี้ยืนอยู่เฉยๆที่ด้านใดด้านหนึ่งที่ดูเป็นภรรยาของเขาแสดงให้เห็นถึงความเศร้าโศกของเธอในทางเดียวที่เธอจะรู้ว่ามันเป็นสิ่งเดียวที่เขาสามารถทำเพื่อเธอตอนนี้. ผู้หญิงที่ฉีกอย่างบ้าคลั่ง หัวสีทองด้วยมือดีที่ตกแต่งอย่างสวยงามของเธอเคล็ดลับคมชัดของภาพวาดเล็บของเธอเลือดจากคอซีดขณะที่เธอมีรอยขีดข่วนและเขาส่ายรุนแรงสูญเสียตัวเองในความเศร้าโศกของเธอทั้งหมดใช้. แต่ชายหนุ่มปรากฏลบเลือนไปทำร้ายร่างกาย โยนให้เขาอ้อมแขนของเขาที่เหลืออยู่นิดหน่อยที่ด้านข้างและศีรษะของเขาลดลงแม้ในขณะที่เธอดึงผมของเขา เครื่องหมายสีแดงที่ปกคลุมลำคอของเขากลายเป็นลึกและลึกตัดเธอได้ต่อสู้กับแก้มของเขาเริ่มที่จะมีเลือดออกและเขาสะดุดเล็กน้อยย้อนกลับที่มีผลบังคับใช้กับที่เธอส่ายเขา แต่เขาพยายามที่จะปกป้องตัวเองอย่างเงียบ ๆ ส่งไปยังความเศร้าโศกของเธอ. "สงบลง." เสียงสงบต่ำก็พูดอบอุ่นยังเดี่ยวเล็กน้อยในเวลาเดียวกันถึงผ่านความเศร้าโศกของคนตาบอดของผู้หญิงเข้าไปในสติของเธอ. มือของเธอ เบา ๆ งัดออกไปจากเยาวชนเป็นแขนที่แข็งแรงปิดเบา ๆ รอบตัวเธอและเธอก็ถูกนำกลับไปยังสามีของเธอและผู้หญิงที่ล้อมรอบของเธออีกครั้งในน้ำตาและเหน็ดเหนื่อยจากความโกรธของเธอเองเป็นผู้หญิงที่ทำอะไรไม่ถูกหมิ่นของการล่มสลาย สายตาเงียบทำตามขั้นตอนของพวกเขาประหลาดใจที่การกระทำของมนุษย์ประกอบด้วยพวกเขาเคยได้ยินมากเกี่ยวกับทายาท บริษัท เดียวที่ธนาคารที่ใหญ่ที่สุดในประเทศที่คู่หมั้นของหญิงสาวที่ตอนนี้วางในการนอนหลับนิรันดร์, ปาร์คยูชอน. บุคคลที่เดินช้า ๆ ไปที่บ้านคนหนุ่มสาวที่มีผมสีทองปรากฏลืมยกเว้นสายตาอยากรู้อยากเห็นไม่กี่โยนทางของเขาและไม่เห็นจ้องที่หัวและเครื่องแต่งกายของเขา เหลือเพียงอย่างเดียวที่เขาเดินช้า ๆ ไปทางโลงศพเข้มที่กำลังทำงานอยู่ตรงกลางของสวนยกดวงตาของเขาที่จะใช้ในรูปสีดำและสีขาววางอยู่บนแท่นบูชาที่สง่างาม. "ขอโทษ." มันเป็นไม่เกินกระซิบเพียงดวงตาของเขา ไม่เคยออกจากภาพ. ดัดช้าลงต่อโลงศพเปิดเขากดริมฝีปากของเขากับแก้มเย็นการในกลิ่นหอมหวานของดอกลาเวนเดอร์ที่ล้อมรอบของเธอแม้จะอยู่ในความตายดอกความทรงจำของการประชุมครั้งสุดท้ายของพวกเขา. "อย่าสัมผัสเธอ . " เสียงเย็นฟังอยู่ข้างหลังเขา. โดยไม่มีการเตือนเขาพบว่าตัวเองถูกดึงขึ้นมาและลากประมาณห่างจากโลงศพเย็นบีบนิ้วรอบข้อมือของเขาผลักดันให้แน่นเข้าไปในเนื้อของเขาออกจากแหวนของสีแดงบนผิวของเขาในขณะที่เขาสะดุด พื้นดินเมื่อมีการปล่อยก็. "คิมจุนซู." เสียงที่พูดเป็นแหบเล็กน้อยต่ำและเรียงรายไปด้วย hint น้อยที่สุดของความเกลียดชังภายใต้โทนอารมณ์. มองขึ้นช้าเขาได้พบได้อย่างรวดเร็วหนาวเห็นไม่เพียง แต่ความเกลียดชังและความโกรธ ที่เรียงรายระดับความลึกของพวกเขา แต่ดูถูกชัดเจนในดวงตาสีเข้มเช่นกัน. "ปาร์คยูชอน." การตอบสนองเป็นที่ชัดเจนและรุนแรงอย่างไร้ร่องรอยของอารมณ์ความรู้สึกเช่นเดียวกับการจ้องมองที่เขากลับมา. "ฉันจะทำให้คุณจ่าย." เสียงค่อนข้างแหบเล็กน้อยก็หายไปแทนที่ด้วยเสียงธุรกิจเหมือนที่ถูกใจ detachedly ที่เหมาะสมสำหรับการประชุมครั้งแรกเป็นคำพูดได้อย่างชัดเจนดังก้องอยู่ในอากาศเงียบ. การตอบสนองเพียง แต่พยักหน้าเงียบเป็นร่างบางเลือกตัวเองขึ้นช้าจากพื้นดิน การเคลื่อนไหวของเขาเงอะงะและน่าสงสารในดวงตาสีดำที่พบของเขาไปทุกที่และย้ายโดยไม่ต้องคำที่ประตูโลหะขนาดใหญ่ทำให้ทางออกของเขา. ขอบคุณสำหรับการอ่าน อย่าแสดงความคิดเห็นที่จะบอกฉันสิ่งที่คุณคิด ^ _ ^

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อปลอบโยนกลิ่นของลาเวนเดอร์แทงที่ประสาทสัมผัสของเขา , เฉดสีพาสเทลที่เขาเคยพบ เพื่อเชิญให้บริการเท่านั้นที่จะบดบังความเศร้าในดวงตาของเขา มันคือทั้งหมดเกินไปคุ้นเคย เพดานสีฟ้าอ่อนกับการจับคู่ผ้าคลุมเตียงปักแจกันของลาเวนเดอร์ที่นั่งอยู่คนเดียวบนโต๊ะไม้ หอมสด ตะไคร้ ที่เต็มไปด้วยอากาศสิ่งเดียวที่เขารัก เรื่องห้องที่ตอนนี้ทำหน้าที่แค่เขาเจ็บ

เขาดูช้า ๆเขา

หนังสือวางเปิดบนโต๊ะข้างเตียง หนึ่งของความรักที่เขามักจะไร้ค่าก็ดุด่าเธออ่าน , Nightlight ยังคงเปิดมันเคยเป็นส่วนหนึ่งของ บริษัท ของเธอ ความเชื่อที่เธอต้องการแสงรอบๆตัวเธอครึ่งเสร็จสแต็คของการ์ดแต่งงานที่ยังคงอยู่บนโต๊ะของเธอ มันเป็นเหมือนเดิม ; ห้องปรากฏประณีต ยังมีชีวิตอยู่ เช่น ถ้าเจ้าของมันไม่เคยทิ้ง .
แต่ความจริงแทบจะไม่สามารถจะเพิ่มเติม

เดินช้าๆ ไปยังตู้เสื้อผ้า เขาเปิดมันอย่างระมัดระวัง ทราบว่า นี้คือสถานที่ที่เธอหวงแหนมากที่สุดวิ่งมือของเขาในชุดฤดูร้อนแสงที่เธอชื่นชอบ และยืนยันในการสวมใส่ แม้ในฤดูหนาว เขารับกลิ่นที่คุ้นเคย เขาพลาดมาก การตรวจสอบทุกชิ้นส่วนของผ้า ร่องรอยแห่งอดีตที่ใช้ร่วมกันของพวกเขา ; สูญเสียตัวเองในความทรงจำที่พวกเขาเคย

" คุณปาร์ค "

เสียงต่ำ เสียงจากนอกประตู . . .

" คุณต้องไปเดี๋ยวนี้พิธีจะเริ่มแล้ว "

เสียงด่วนเลยสงสาร

" ผมเข้าใจ "

เปลี่ยนวัตถุในตู้ เขาปิดมันไว้อย่างแน่นหนาและย้ายไปยังประตู มองรอบๆห้องอีกครั้ง ครั้งสุดท้ายของเขา ก่อนที่จะออกจากห้องเบาๆ ปิดประตูเบา ๆ หลัง เขามักจะทำ

" ลาก่อนที่รัก "

เขาพึมพำคำพูดเบาๆอำลาครั้งสุดท้ายของเขากับผู้หญิงคนเดียวที่ได้หัวใจของเขา . . . . . .

พิธีเป็นเรื่อง sombre . มันเกิดขึ้นตามที่เธอต้องการ ในสวนของเธอเอง แต่เขามั่นใจว่าเธอจะต้องเกลียดเขา . . .

และชุดทักซิโด้สีดำทึบที่ดารดาษด้วยเก็บสวนคือความคมชัดที่เป็นลางไม่ดีให้รุ้งชอบผ้าที่ประดับสถานที่เดียวกันที่งานหมั้นของพวกเขา