design standards and 21% on adding

design standards and 21% on adding capacity. Three airports will get capacity-enhancing
runways: Seattle, Washington Dulles and Chicago O’Hare, joining 12 airports that have had new
runways since 1999. In addition, there will be one additional and one replacement airport. This
will still leave New York, Los Angeles and Chicago short of capacity [114].
These existing and new airports will have to cope with the traffic in 30 and 40 years time. Yet it is
not possible to foresee the changes that may occur in management and technology by then. There
may be new types of supersonic aircraft. The growing Pacific Basin seems to be the most suitable
area from that point of view. With a capacity greater than 200 passengers and flight range over
12 000 km, a supersonic transport would allow a considerable saving of time for passengers and
contribute to a dynamic economic growth in the Pacific area, if the high altitude global warming
problems can be solved. Its introduction would have a major impact on the airport infrastructure.
So too would a 1 000 seat blended wing-body aircraft.
Development of Heathrow Airport
The development of Heathrow airport is used as an example to illustrate how requirements for the
runway system and the other infrastructure of the airport can change rapidly and unexpectedly.
The history of Heathrow airport began in 1929. Richard Fairey Great West Aerodrome, which was
used mostly for experimental flights was opened on the site of the present airport. In the course of
World War II the Ministry of Aviation needed to build a bigger airport in the London area with
longer runways that could be used by heavy bombers and airliners. In 1942 site selection started
and in 1944 it was decided to build an airport at Heathrow with the then classical arrangement of
three runways forming an equilateral triangle.
The war terminated before the airport was completed. It was necessary to adapt the airport project
to the needs of civil aviation. It was not a simple task. It was necessary to estimate the
development of civil aviation and its requirements after a six-year stagnation. A commission of
experts assessed several options for completing the construction of the runway system using the
three runways under construction. Apart from others, the commission determined these
requirements:
1. The runway system should allow the operation of any type of aircraft, considering a crosswind
limit of 4 kts (2m.s-1).
2. Two parallel runways should be constructed in each direction, with a minimum separation of 1
500 yards (1 371 m).
The resulting design was in the form of a Star of David. Originally the construction of a third
runway triangle was planned to the north of the present airport, beyond the A4 trunk road. Thus a
system of three parallel runways would have been available whatever the wind direction. That
Air Transport and Airports 11
additional triangle was rejected in 1952. By the end of 1945 the construction of the first runway
and several buildings were complete, and Heathrow airport was officially opened on 31st May
1946.
The dynamic developments in air transport made possible by new types of aircraft required
constant changes to the original project. By the end of 1947 the construction of the first runway
‘triangle’ was completed. Work on the second ‘triangle’ continued simultaneously with the
construction of an access tunnel into the central area under runway No. 1. In 1950 the construction
of the runway system was practically completed. In order that space may be found for a
construction of terminals, apron and the remaining infrastructure in the central area, runway No. 3
and subsequently also other runways were closed very quickly, and thus only three runways have
been in operation since then (see Figure 1-4). The cross runway is now to be closed to allow
redevelopment of the East end of the central area, leaving only the now standard arrangement of
one pair of parallel runways until and if a third short parallel runway is built on the site of the
proposed third triangle.
The original terminal buildings were only of a temporary nature. They were located to the north of
the northern runway, and it was clear that in the future they would have to be substituted by a new
complex in the middle of the runway system. The construction of the new complex began in 1950
with the control tower and terminal building designed for short routes, this becoming the present
Terminal 2. It was completed and opened in 1955.
In step with the increasing demand for air transport, new terminal buildings were built. In 1962
Terminal 3 was opened, designed specifically for long haul flights. In 1968 Terminal 1 designed
for domestic airlines was opened. Terminal 4 was built in 1986 to the south of the southern
runway after a protracted inquiry, and all British Airways’ longhaul routes were moved into it from
Terminal 3. This broke out of the central area for the first time, despite the difficulties caused by
aircraft having to cr

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มาตรฐานการออกแบบและ 21% ในการเพิ่มกำลังการผลิต สนามที่ 3 จะได้เพิ่มกำลังการผลิตรันเวย์: ซีแอตเทิล วอชิงตันดัลเลสและชิคาโกโอแฮร์ เข้าร่วมสนาม 12 ที่มีใหม่รันเวย์ตั้งแต่ปี 2542 นอกจากนี้ จะมีสนามบินแทนหนึ่งและหนึ่งเพิ่มเติม นี้จะยังคงไว้นิวยอร์ก ลอสแอนเจลิส และชิคาโกสั้นจุ [114]สนามบินที่มีอยู่ และใหม่เหล่านี้จะต้องรับมือกับการจราจรใน 30 40 ปี แต่ มันเป็นไม่สามารถคาดหวังการเปลี่ยนแปลงที่อาจเกิดขึ้นในการจัดการและเทคโนโลยีนั้นได้ มีอาจเป็นชนิดใหม่ของเครื่องบินความเร็วเหนือเสียง อ่างแปซิฟิกเติบโตน่าจะ เหมาะสมที่สุดพื้นที่ที่มอง มีความจุมากกว่า 200 ผู้โดยสารและเที่ยวบินช่วงระยะ12 000 กม. การขนส่ง supersonic จะช่วยให้ประหยัดมากของเวลาสำหรับผู้โดยสาร และนำไปสู่การเติบโตทางเศรษฐกิจแบบไดนามิกในแปซิฟิก ถ้าสูงโลกร้อนสามารถแก้ไขปัญหา ตัวจะมีผลกระทบสำคัญในโครงสร้างพื้นฐานของสนามบินมากเกินไป จะ 1 000 แบบที่นั่งผสมปีกบินการพัฒนาสนามบินฮีทโธรว์การพัฒนาท่าอากาศยานฮีทโธรว์จะใช้เป็นตัวอย่างเพื่อแสดงให้เห็นว่าความต้องการสำหรับการจัดระบบและโครงสร้างอื่น ๆ ของสนามบินสามารถเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว และโดยไม่คาดคิดประวัติของสนามบินฮีทโธรว์เริ่มในปีพ.ศ. 2472 ริชาร์ด Fairey ดีตก Aerodrome ซึ่งใช้สำหรับเที่ยวบินทดลองส่วนใหญ่เปิดเว็บไซต์ของสนามบินอยู่ ในเนินของสงครามโลกกระทรวงบินจำเป็นต้องสร้างสนามบินขนาดใหญ่ในพื้นที่ลอนดอนด้วยรันเวย์ยาวที่สามารถใช้เครื่องบินทิ้งระเบิดหนักและสายการบิน ในการเริ่มต้นเลือกไซต์ 1942และในปี 1944 ก็ตัดสินใจที่จะสร้างสนามบินที่ฮีทกับการจัดการคลาสสิกแล้วรูปสามเหลี่ยมด้านเท่ามีรันเวย์ที่สามสงครามสิ้นสุดลงก่อนที่สนามบินเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็จำเป็นต้องปรับเปลี่ยนโครงการสนามบินความต้องการของการบินพลเรือน มันไม่ใช่งานง่าย ต้องประเมินการพัฒนาของการบินพลเรือนและความต้องการหลังจากที่ซบเซา 6 ปี คณะกรรมการผู้เชี่ยวชาญประเมินหลายตัวเลือกสำหรับการดำเนินการก่อสร้างใช้ระบบรันเวย์รันเวย์ที่สามก่อสร้าง นอกเหนือจากคนอื่น ๆ คณะกรรมการการกำหนดเหล่านี้ข้อกำหนด:1. ระบบรันเวย์ควรอนุญาตให้มีการดำเนินการของเครื่องบิน การพิจารณา crosswindขีดจำกัดของ kts 4 (2m.s-1)2 ควรจะสร้างรันเวย์ขนานสองในแต่ละทิศทาง ด้วยแยกขั้นต่ำ 1500 หลา (1 371 ม)การออกแบบผลลัพธ์เป็นในแบบของ David เป็นของดาว แต่เดิมการก่อสร้างที่สามรันเวย์สามเหลี่ยมการวางแผนทางเหนือของสนามบินปัจจุบัน เหนือถนนลำ A4 ดังนั้นการระบบของรันเวย์ขนานที่สามจะได้รับบริการไม่ว่าทิศทางลม ว่า ขนส่งและสนามบิน 11เพิ่มเติมรูปสามเหลี่ยมถูกปฏิเสธในปี 1952 ปลายปีค.ศ. 1945 การก่อสร้างรันเวย์แรกของและอาคารหลายสมบูรณ์ และท่าอากาศยานฮีทโธรว์เปิดอย่างเป็นทางการในวันที่ 31 พฤษภาคม1946การพัฒนาแบบไดนามิกในขนส่งได้ทำชนิดใหม่ของเครื่องบินที่จำเป็นคงเปลี่ยนเป็นโครงการเดิม ในตอนท้ายของการก่อสร้างรันเวย์แรกของ'สามเหลี่ยม' เสร็จสมบูรณ์ ทำงานบนสอง 'สามเหลี่ยม' อย่างต่อเนื่องพร้อมกับการก่อสร้างอุโมงค์เข้าในพื้นที่ส่วนกลางภายใต้รันเวย์หมายเลข 1 ในปี 1950 การก่อสร้างรันเวย์ของ ระบบได้สมบูรณ์จริง ที่อาจจะพบพื้นที่ก่อสร้างอาคาร ผ้ากันเปื้อน และโครงสร้างที่เหลือในพื้นที่ส่วนกลาง รันเวย์หมายเลข 3และต่อมายัง รันเวย์อื่น ๆ ถูกปิดอย่างรวดเร็ว และดังนั้น มีรันเวย์ที่สามเท่านั้นได้ในการดำเนินงานตั้งแต่ แล้ว (ดูรูปที่ 1-4) รันเวย์ข้ามคือขณะนี้ปิดให้ทิศตะวันออกของพื้นที่กลาง ออกเฉพาะตอนนี้มาตรฐานจัดเรียงของใหม่หนึ่งคู่ขนานรันเวย์จน และ ถ้าเป็นรันเวย์ขนานสั้นสามถูกสร้างขึ้นในสถานสามเหลี่ยมสามเสนออาคารผู้โดยสารเดิมเป็นของธรรมชาติชั่วคราวเท่านั้น พวกเขาเคยอยู่ทางเหนือของรันเวย์เหนือ และมันก็ชัดเจนว่า ในอนาคตพวกเขาจะต้องถูกแทนที่ ด้วยใหม่ศูนย์กลางระบบรันเวย์ เริ่มการก่อสร้างอาคารใหม่ในปี 1950มีหอบังคับการและอาคารที่ออกแบบสำหรับเส้นทางระยะสั้น นี้เป็น ปัจจุบันTerminal 2. It was completed and opened in 1955.In step with the increasing demand for air transport, new terminal buildings were built. In 1962Terminal 3 was opened, designed specifically for long haul flights. In 1968 Terminal 1 designedfor domestic airlines was opened. Terminal 4 was built in 1986 to the south of the southernrunway after a protracted inquiry, and all British Airways’ longhaul routes were moved into it fromTerminal 3. This broke out of the central area for the first time, despite the difficulties caused byaircraft having to cr

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มาตรฐานการออกแบบและ 21% ในการเพิ่มกำลังการผลิต สามสนามบินจะได้รับความสามารถในการเพิ่มรันเวย์: ซีแอตเติลวอชิงตันดัลเลสและชิคาโกโอแฮร์เข้าร่วม 12 สนามบินที่มีใหม่รันเวย์ตั้งแต่ปี1999 นอกจากนี้ยังมีจะเป็นหนึ่งในสนามบินเพิ่มเติมและทดแทนหนึ่ง นี้จะยังคงออกจาก New York, Los Angeles และชิคาโกสั้นของความจุ [114]. เหล่านี้ที่มีอยู่และสนามบินใหม่จะต้องรับมือกับการจราจรในวันที่ 30 และ 40 ปีเวลา แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำนายการเปลี่ยนแปลงที่อาจเกิดขึ้นในการบริหารจัดการและเทคโนโลยีแล้ว มีอาจจะเป็นชนิดใหม่ของเครื่องบินความเร็วเหนือเสียง การเจริญเติบโตของแปซิฟิกลุ่มน้ำน่าจะเป็นที่เหมาะสมที่สุดในพื้นที่จากมุมมองที่ว่า ที่มีความจุมากกว่า 200 ผู้โดยสารและเที่ยวบินในช่วงกว่า12 000 กม., การขนส่งเหนือจะช่วยให้ประหยัดมากของเวลาสำหรับผู้โดยสารและนำไปสู่การเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจแบบไดนามิกในพื้นที่แปซิฟิกถ้าระดับความสูงภาวะโลกร้อนปัญหาจะสามารถแก้ไขได้ การเปิดตัวจะมีผลกระทบที่สำคัญในโครงสร้างพื้นฐานที่สนามบิน. ดังนั้นก็จะ 1 000 นั่งเครื่องบินปีกร่างกายผสม. การพัฒนาสนามบิน Heathrow การพัฒนาสนามบินฮีทโทรว์ถูกนำมาใช้เป็นตัวอย่างเพื่อแสดงให้เห็นถึงวิธีการที่ความต้องการสำหรับระบบรันเวย์และอื่น ๆ โครงสร้างพื้นฐานของสนามบินสามารถเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วและไม่คาดคิด. ประวัติของสนามบินฮีทโทรว์เริ่มต้นขึ้นในปี 1929 ริชาร์ดแฟร์รีเวสต์สนามบินที่ดีซึ่งส่วนใหญ่จะใช้สำหรับเที่ยวบินทดลองเปิดบนเว็บไซต์ของสนามบินในปัจจุบัน ในหลักสูตรของสงครามโลกครั้งที่สองกระทรวงการบินที่จำเป็นในการสร้างสนามบินใหญ่ในพื้นที่ในกรุงลอนดอนกับรันเวย์อีกต่อไปที่จะนำมาใช้โดยเครื่องบินทิ้งระเบิดหนักและสายการบิน ในปี 1942 การเลือกสถานที่เริ่มต้นและในปี1944 ก็ตัดสินใจที่จะสร้างสนามบินฮีทโทรว์ที่มีการจัดคลาสสิกแล้วสามรันเวย์ขึ้นรูปสามเหลี่ยมด้านเท่า. สงครามสิ้นสุดลงก่อนที่สนามบินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว มันเป็นความจำเป็นที่จะปรับตัวโครงการสนามบินกับความต้องการของการบินพลเรือน มันไม่ได้เป็นงานที่ง่าย มันเป็นสิ่งจำเป็นในการประเมินการพัฒนาของการบินพลเรือนและความต้องการของตนหลังจากที่เมื่อยล้าหกปี คณะกรรมการของผู้เชี่ยวชาญด้านการประเมินหลายตัวเลือกสำหรับการก่อสร้างระบบทางวิ่งโดยใช้รันเวย์ที่สามภายใต้การก่อสร้าง นอกเหนือจากคนอื่น ๆ ที่คณะกรรมการกำหนดเหล่านี้ต้องการ: 1 ระบบทางวิ่งจะช่วยให้การดำเนินงานของชนิดของเครื่องบินที่พิจารณาลมขีด จำกัด ของ 4 น็อต (2m.s-1). 2 สองรันเวย์ขนานควรจะสร้างในแต่ละทิศทางที่มีการแยกขั้นต่ำ 1 500 หลา (1 371 ม.) การออกแบบที่ส่งผลให้อยู่ในรูปแบบของดาวของดาวิด แต่เดิมการก่อสร้างของสามสามเหลี่ยมรันเวย์กำลังวางแผนไปทางทิศเหนือของสนามบินในปัจจุบันเกินกว่าท้ายถนน A4 ดังนั้นระบบการทำงานของสามรันเวย์ขนานจะได้รับการบริการใดทิศทางลม ที่ขนส่งทางอากาศและสนามบิน 11 สามเหลี่ยมเพิ่มเติมถูกปฏิเสธในปี 1952 ในตอนท้ายของ 1945 การก่อสร้างรันเวย์ที่แรกและอาคารหลายคนที่สมบูรณ์และสนามบินฮีทโทรว์เปิดอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่31 พฤษภาคม1946 การพัฒนาแบบไดนามิกในการขนส่งทางอากาศที่จะทำได้โดย ชนิดใหม่ของเครื่องบินที่ต้องการเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องกับโครงการเดิม ในตอนท้ายของ 1947 การก่อสร้างรันเวย์แรก'สามเหลี่ยม' เสร็จสมบูรณ์ งานที่สอง 'สามเหลี่ยม' อย่างต่อเนื่องพร้อมกับการก่อสร้างอุโมงค์เชื่อมต่อเข้ามาในพื้นที่ภาคกลางภายใต้รันเวย์ลำดับที่1. ในปี 1950 การก่อสร้างระบบรันเวย์เสร็จสมบูรณ์ในทางปฏิบัติ เพื่อพื้นที่ที่อาจจะพบได้สำหรับการก่อสร้างอาคารผ้ากันเปื้อนและโครงสร้างพื้นฐานที่ยังเหลืออยู่ในพื้นที่ภาคกลางรันเวย์ที่ 3 และต่อมายังรันเวย์อื่น ๆ ที่ถูกปิดอย่างรวดเร็วและทำให้เพียงสามรันเวย์ได้รับในการดำเนินตั้งแต่นั้นมา(ดู รูปที่ 1-4) รันเวย์ข้ามอยู่ในขณะนี้จะปิดเพื่อให้การปรับปรุงด้านทิศตะวันออกของพื้นที่ภาคกลางเหลือเพียงการจัดมาตรฐานตอนนี้หนึ่งคู่ของรันเวย์ขนานจนและถ้ารันเวย์ขนานที่สามสั้นถูกสร้างขึ้นบนเว็บไซต์ของสามเหลี่ยมที่สามที่นำเสนอ. อาคารขั้วเดิมเป็นเพียงที่มีลักษณะชั่วคราว พวกเขาตั้งอยู่ทางตอนเหนือของรันเวย์ภาคเหนือและมันก็เป็นที่ชัดเจนว่าในอนาคตพวกเขาจะต้องถูกแทนที่โดยใหม่ที่ซับซ้อนในช่วงกลางของระบบรันเวย์ ก่อสร้างที่ซับซ้อนใหม่เริ่มต้นขึ้นในปี 1950 กับหอควบคุมและอาคารที่ออกแบบมาสำหรับเส้นทางระยะสั้นนี้กลายเป็นปัจจุบันสถานี 2. มันเสร็จสมบูรณ์และเปิดในปี 1955 ในขั้นตอนที่มีความต้องการที่เพิ่มขึ้นสำหรับการขนส่งทางอากาศอาคารอาคารผู้โดยสารแห่งใหม่ได้ สร้างขึ้น ในปี ค.ศ. 1962 อาคาร 3 เปิดการออกแบบเฉพาะสำหรับเที่ยวบินระยะยาว ในปี 1968 อาคาร 1 ได้รับการออกแบบสำหรับสายการบินในประเทศที่เปิด ปัจจัย 4 ที่ถูกสร้างขึ้นในปี 1986 ทางตอนใต้ของภาคใต้รันเวย์หลังจากที่สอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมยืดเยื้อและบริติชแอร์เวย์'เส้นทาง longhaul ถูกย้ายเข้ามาอยู่ได้จากเทอร์มิ3 นี้โพล่งออกมาจากพื้นที่ภาคกลางเป็นครั้งแรกแม้จะมีความยากลำบากที่เกิดจากการเครื่องบินต้อง CR

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มาตรฐานการออกแบบและ 21% ในการเพิ่มความจุ 3 สนามบินจะได้รับความจุเพิ่มสะพาน : Seattle , Washington Dulles และชิคาโก โอแฮร์ เข้าร่วม 12 ท่าอากาศยานที่มีใหม่สะพานตั้งแต่ปี 1999 นอกจากนี้ จะมี เพิ่มเติม และทดแทนสนามบิน นี้ก็จะออกจาก New York , Los Angeles และชิคาโกสั้นของความจุ [ 114 ]เหล่านี้ที่มีอยู่และสนามบินใหม่จะต้องรับมือกับการจราจรใน 30 และ 40 ปี แต่มันคือเป็นไปไม่ได้ที่จะคาดการณ์การเปลี่ยนแปลงที่อาจเกิดขึ้นในเทคโนโลยีและการจัดการ ด้วยแล้ว มีอาจเป็นชนิดใหม่ของเครื่องบินเหนือเสียง เติบโต PACIFIC BASIN น่าจะเหมาะสมที่สุดพื้นที่จากมุมมองที่ ที่มีความจุมากกว่า 200 ผู้โดยสารและเที่ยวบินช่วงมากกว่า12 , 000 กิโลเมตร ขนส่งความเร็วเหนือเสียงจะช่วยประหยัดมากของเวลาและสำหรับผู้โดยสารสนับสนุนการเติบโตทางเศรษฐกิจแบบไดนามิกในบริเวณมหาสมุทรแปซิฟิก ถ้าระดับความสูง ภาวะโลกร้อนปัญหาสามารถแก้ไขได้ เปิดตัวจะมีผลกระทบสำคัญในสนามบิน )ดังนั้นก็จะเป็น 1 , 000 ที่นั่งปั่นปีกร่างเครื่องบินการพัฒนาของสนามบินฮีทโธรว์การพัฒนาของสนามบินฮีทโธรว์ ใช้เป็นตัวอย่างเพื่อแสดงให้เห็นว่า ความต้องการสำหรับระบบทางวิ่งและโครงสร้างพื้นฐานอื่น ๆของสนามบินสามารถเปลี่ยนแปลงได้อย่างรวดเร็ว และโดยไม่คาดคิดประวัติความเป็นมาของสนามบินฮีทโธรว์ เริ่มต้นในปี 1929 ริชาร์ด แฟรีย์สนามบินใหญ่ทางตะวันตก ซึ่งส่วนใหญ่ใช้สำหรับเที่ยวบินทดลองเปิดบนเว็บไซต์ของสนามบินปัจจุบัน ในหลักสูตรของสงครามโลกครั้งที่สองกระทรวงการบินต้องสร้างสนามบินใหญ่ในพื้นที่ลอนดอนสะพานยาวที่อาจจะใช้โดยเครื่องบินทิ้งระเบิดหนัก และสายการบิน ในปี 1942 เว็บไซต์การเลือกเริ่มและใน 2487 มันก็ตัดสินใจที่จะสร้างสนามบินที่ Heathrow ด้วยแล้วจัดของคลาสสิกสามสะพานเป็นรูปสามเหลี่ยมด้านเท่า .สงครามสิ้นสุดลงก่อนที่สนามบินเสร็จ มันเป็นสิ่งที่จำเป็นเพื่อปรับให้เข้ากับโครงการแอร์พอร์ตกับความต้องการของการบินพลเรือน มันไม่ได้เป็นงานที่ง่าย มันเป็นสิ่งที่จำเป็นเพื่อประเมินการพัฒนาของการบินพลเรือนและความต้องการของมันหลังจากที่ซบเซามา . ค่านายหน้าของผู้เชี่ยวชาญประเมินหลายตัวเลือกสำหรับการสร้างรันเวย์ที่ใช้ระบบสามสะพานภายใต้การก่อสร้าง แตกต่างจากคนอื่น ๆ ที่คณะกรรมการกำหนดเหล่านี้ความต้องการ :1 . ระบบทางวิ่ง ควรให้การดำเนินงานของประเภทของเครื่องบินใด ๆ พิจารณาลมขัดขวางวงเงิน 4 kts ( 2 ที่สุด )2 . เส้นขนานสองสะพานควรจะสร้างในแต่ละทิศทางด้วยการแยกอย่างน้อย 1500 หลา ( 1 371 เมตร )ผลการออกแบบในรูปแบบของดาวของดาวิด เดิมการก่อสร้างที่สามนางสามเหลี่ยมเป็นแผนทางทิศเหนือของสนามบินปัจจุบันเกิน A4 รถถนน ดังนั้นระบบสามสะพานคู่ขนาน จะได้ใช้ได้ไม่ว่าทิศทางลม ว่าการขนส่งทางอากาศและท่าอากาศยาน 11สามเหลี่ยมเพิ่มเติมถูกปฏิเสธใน 1952 . โดยการสิ้นสุดของปี 1945 การก่อสร้างรันเวย์ก่อนและอาคารหลายได้เสร็จสมบูรณ์ และสนามบิน Heathrow เปิดอย่างเป็นทางการในวันที่ 31 พฤษภาคมปี 1946การพัฒนาแบบไดนามิกในการขนส่งทางอากาศทำให้เป็นไปได้โดยชนิดใหม่ของเครื่องบินที่ต้องการการเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง กับโครงการเดิม โดยจุดสิ้นสุดของ 2490 การก่อสร้างรันเวย์ก่อน' สามเหลี่ยม ' เสร็จ ทำงานบนสอง ' ' อย่างต่อเนื่องพร้อมๆกับสามเหลี่ยมการก่อสร้างเป็นอุโมงค์ลงไปในพื้นที่ภาคกลางใต้รันเวย์หมายเลข 1 ในปี 1950 การก่อสร้างของระบบรันเวย์แทบจะเสร็จสมบูรณ์ เพื่อพื้นที่ที่อาจจะพบได้สำหรับการก่อสร้างอาคาร , ผ้ากันเปื้อน และโครงสร้างพื้นฐานอยู่ในพื้นที่กลางรันเวย์หมายเลข 3และต่อมายังสะพานอื่น ๆถูกปิดอย่างรวดเร็วและดังนั้นจึงมีเพียงสามสะพานในการดำเนินงานตั้งแต่แล้ว ( ดูรูปที่ 4 ) ข้ามรันเวย์ตอนนี้จะปิดให้พัฒนาขื้นใหม่ของตะวันออกของพื้นที่ส่วนกลาง เหลือเพียงตอนนี้มาตรฐานจัดเรียงหนึ่งคู่ สะพานคู่ขนานจนกว่า และ ถ้าสั้นสามขนาน รันเวย์ที่สร้างขึ้นบนเว็บไซต์ของเสนอสามเหลี่ยม 3อาคารสถานีเดิมมีเฉพาะในลักษณะชั่วคราว มันตั้งอยู่ทางทิศเหนือของทางวิ่งภาคเหนือ และมันเป็นที่ชัดเจนว่าในอนาคตพวกเขาจะต้องถูกแทนที่ด้วยใหม่ที่ซับซ้อนในช่วงกลางของระบบทางวิ่ง การก่อสร้างที่ซับซ้อนใหม่เริ่มขึ้นในปี 1950กับหอควบคุมและอาคารอาคารที่ออกแบบมาสำหรับเส้นทางสั้นนี้เป็นปัจจุบันTerminal 2 มันเสร็จสมบูรณ์แล้ว และเปิดในปี พ.ศ. 2498ในขั้นตอนที่มีความต้องการเพิ่มขึ้นสำหรับการขนส่งทางอากาศ , อาคารเทอร์มินัลใหม่ที่ถูกสร้างขึ้น ในปี ค.ศ. 1962เปิด Terminal 3 ถูกออกแบบมาเฉพาะสำหรับเที่ยวบินระยะไกล . ใน 2511 อาคาร 1 ออกแบบสำหรับสายการบินภายในประเทศ เปิด เทอร์มินัล 4 ถูกสร้างขึ้นใน 1986 ทางใต้ของภาคใต้รันเวย์หลังจากสอบถามยืดเยื้อ และเส้นทางการบินบริติชทั้งหมด longhaul ย้ายเข้ามาจากTerminal 3 นี้ออกมาจากพื้นที่ส่วนกลางเป็นครั้งแรก แม้จะมีปัญหาที่เกิดจากอากาศยาน