Among his accomplishments, King Ram

Among his accomplishments, King Ramkhamhaeng succeeded in consolidating the Thai Kingdom by extending Thai suzerainty over other cities as his power and as geographical factors permitted. In terms of geography, rivers offer a natural route of communication, Therefore, in cases in which they are used as boundaries, this would be merely for the purpose of providing a clearly delimited boundary line. Mountains, on the other hand, are obstacles; therefore, they form a natural boundary which is even more clearly delimited.

The expansion of the Thai Kingdom started along the banks of the Chao Phya River and eventually reached the Mekong River basin. During a time when sailboats were still used for navigation, passage to the Indian Ocean was heavily dependent on the monsoon winds. It was therefore easier to travel by land through Tenasserim and Mergui than to journey by sea around the Malay Peninsula. For this reason, Mergui became an important trading post for advancing the economic prosperity of the Thai Kingdom. Expansion in that direction was therefore natural, especially since the local inhabitants in that area were Mon, a people who got along well with the Thais. Southward expansion towards the Malay Peninsula was also deemed appropriate. Beyond the Mekong River basin, however, were the Banthat Yuan mountains, or Annamese Cordilleras. The Yuan, or Annamese, had a culture akin to that of the Chinese. Expansion beyond the Banthat Yuan mountains was therefore considered unnecessary.

King Ramkhamhaeng expanded the boundaries of the Thai Kingdom all the way to Luang Prabang and Vientiane on the Mekong River. In the northeast, Phayao and Chiengmai were under Thai suzerainty but were allowed to remain free, and friendly relations were maintained with the two city-states. In the central region, Lopburi and Ayutthaya remained independent as evidence by the fact that Law Hok Kok (Lawo) had dispatched an embassy to China in 1289. To the west, the boundaries of the Thai Kingdom were extended to the Indian Ocean and encompassed Tavoy and Tenasserim (including Mergui). To the south, the Kingdom 's boundaries reached Malacca.

King Ramkhamhaeng conducted diplomacy in a prudent manner, maintaining cordial relations with Phya Mengrai and Phya Ngammuang, both of whom were Thai rulers. Although some differences existed among them, especially between King Ramkhamhaeng and Phya Ngammuang, this did not lead to armed conflict, and it was usually left to Phya Mengrai to act as mediator.

In 1282, China sent an envoy to conclude a treaty of friendship with Sukhothai. King Ramkhamhaeng himself also travelled twice to China in 1294 and 1300. On the latter occasion, he brought back with him skilled artisans from China to produce the pottery known as Sangkhalok or Sawankhalok, which was later exported to other countries and which has remained renowned till the present day.

There was also intercourse between Sukhothai and Ceylon in the realm of religion. A number of Thais entered the monkhood in Ceylon and brought back that country 's sect of Buddhism. The Phra Buddhasihing Buddha image was also obtained from Ceylon.

It is therefore apparent that King Ramkhamhaeng 's diplomatic pursuits contributed to the progress of the Thai Kingdom, not only in terms of foreign relations but also in the area of religion (with Ceylon) and trade (with China).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ท่ามกลางความสำเร็จของเขาพ่อขุนรามคำแหงประสบความสำเร็จในการรวมราชอาณาจักรไทยโดยการขยายอำนาจของไทยมากกว่าเมืองอื่น ๆ เป็นอำนาจของเขาและในขณะที่ปัจจัยทางภูมิศาสตร์ที่ได้รับอนุญาต ในแง่ของภูมิศาสตร์แม่น้ำมีเส้นทางธรรมชาติของการสื่อสารดังนั้นในกรณีที่พวกเขาจะนำมาใช้เป็นขอบเขตนี้จะเป็นเพียงเพื่อวัตถุประสงค์ในการให้เส้นเขตแดนที่คั่นอย่างชัดเจน เทือกเขาในมืออื่น ๆ ที่เป็นอุปสรรค ดังนั้นพวกเขาในรูปแบบเขตแดนธรรมชาติซึ่งเป็นที่มากขึ้นอย่างเห็นได้ชัดที่คั่นด้วย. การขยายตัวของราชอาณาจักรไทยที่ตั้งขึ้นตามริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาและในที่สุดก็ถึงลุ่มน้ำแม่น้ำโขง ในช่วงเวลาที่เรือใบยังคงถูกนำมาใช้สำหรับการนำทางเดินไปยังมหาสมุทรอินเดียเป็นหนักขึ้นอยู่กับมรสุมลม มันจึงง่ายต่อการเดินทางโดยทางบกผ่านตะนาวศรีมะริดและกว่าที่จะเดินทางทางทะเลทั่วคาบสมุทรมลายู ด้วยเหตุนี้มะริดกลายเป็นโพสต์การค้าที่สำคัญสำหรับความก้าวหน้าเจริญรุ่งเรืองทางเศรษฐกิจของราชอาณาจักรไทย การขยายตัวในทิศทางที่เป็นธรรมชาติดังนั้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งนับตั้งแต่คนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ที่มีจันทร์เป็นคนที่เข้ากันได้ดีกับคนไทย การขยายตัวทางทิศใต้ไปทางคาบสมุทรมลายูก็ถือว่ายังเหมาะสม นอกเหนือจากลุ่มน้ำแม่น้ำโขงอย่างไรภูเขาบรรทัดทองหยวนหรือ Annamese Cordilleras หยวนหรือ Annamese มีวัฒนธรรมคล้ายกับที่ของจีน การขยายตัวเกินกว่าภูเขาบรรทัดทองหยวนจึงได้รับการพิจารณาที่ไม่จำเป็น. พ่อขุนรามคำแหงขยายขอบเขตแห่งราชอาณาจักรไทยทุกทางไปหลวงพระบางและเวียงจันทน์ในแม่น้ำโขง ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือพะเยาและเชียงใหม่อยู่ภายใต้อำนาจของไทย แต่ได้รับอนุญาตให้ยังคงฟรีและความสัมพันธ์ที่เป็นมิตรได้รับการดูแลที่มีสองรัฐเมือง ในภาคกลางลพบุรีและอยุธยายังคงเป็นอิสระเป็นหลักฐานจากข้อเท็จจริงที่ว่ากฎหมายฮกกก (Lawo) ได้ส่งคณะทูตไปยังประเทศจีนใน 1289. ตะวันตกขอบเขตของราชอาณาจักรไทยได้รับการขยายไปยังมหาสมุทรอินเดียและห้อมล้อมทวาย และตะนาวศรี (รวมถึงมะริด) ไปทางทิศใต้ขอบเขตราชอาณาจักร 's ถึงมะละกา. พ่อขุนรามคำแหงดำเนินการเจรจาต่อรองในลักษณะที่ระมัดระวังในการรักษาความสัมพันธ์กับพญาเม็งรายและพระยา Ngammuang ทั้งสองคนเป็นผู้ปกครองของไทย แม้ว่าจะแตกต่างบางอย่างอยู่ในหมู่พวกเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งระหว่างพ่อขุนรามคำแหงมหาราชและพระยา Ngammuang นี้ไม่ได้นำไปสู่ความขัดแย้งและมันถูกทิ้งมักจะเป็นพญาเม็งรายเพื่อทำหน้าที่เป็นคนกลาง. ใน 1282 จีนส่งทูตไปสรุปสนธิสัญญามิตรภาพกับ สุโขทัย พ่อขุนรามคำแหงตัวเองก็เดินทางไปยังประเทศจีนเป็นครั้งที่สองใน 1294 และ 1300 ในโอกาสหลังเขานำกลับไปกับเขาช่างศิลป์จากประเทศจีนในการผลิตเครื่องปั้นดินเผาที่เรียกว่าสังคโลกหรือสวรรคโลกซึ่งต่อมาถูกส่งออกไปยังประเทศอื่น ๆ และที่ยังคงมีชื่อเสียงจนถึง ยุคปัจจุบัน. นอกจากนี้ยังได้รับการมีเพศสัมพันธ์ระหว่างสุโขทัยและศรีลังกาในดินแดนของศาสนา จำนวนของคนไทยเข้ามาบวชในประเทศศรีลังกาและนำกลับนิกายประเทศของพุทธศาสนาว่า ภาพพระพระพุทธพระพุทธรูปก็ยังได้มาจากประเทศศรีลังกา. ดังนั้นจึงเป็นที่ชัดเจนว่าพ่อขุนรามคำแหงมหาราชของการแสวงหาความรู้ทางการทูตมีส่วนทำให้ความคืบหน้าของราชอาณาจักรไทยที่ไม่เพียง แต่ในแง่ของความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ แต่ยังอยู่ในพื้นที่ของศาสนา (กับประเทศศรีลังกา) และ การค้า (จีน)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ท่ามกลางความสำเร็จของเขา , พ่อขุนรามคําแหงความสำเร็จในการรวบรวมอาณาจักรไทย โดยขยายประเทศราชมากกว่าเมืองอื่น ๆไทยเป็นอำนาจของเขา และเป็นปัจจัยทางภูมิศาสตร์ ที่ได้รับอนุญาต ในแง่ภูมิศาสตร์ แม่น้ำ มีเส้นทางศึกษาธรรมชาติของการสื่อสาร ดังนั้น ในกรณีที่พวกเขาจะใช้เป็นเส้นแบ่งเขตนี้จะเป็นเพียงเพื่อให้ชัดเจน ได้แก่ ขอบเขตนะ ภูเขา , บนมืออื่น ๆ , อุปสรรค ; ดังนั้นจึงเป็นเขตแดนธรรมชาติที่มากขึ้นอย่างชัดเจน คั่นด้วย

การขยายตัวของอาณาจักรไทยเริ่มต้นที่ริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา และในที่สุดถึงลุ่มแม่น้ำโขง . ในช่วงเวลาเมื่อเรือใบยังใช้เพื่อนำทางทางเดินสู่มหาสมุทรอินเดียเป็นหนักขึ้นอยู่กับลมมรสุม . มันจึงง่ายที่จะเดินทางโดยทางบกผ่านตะนาวศรีเมอร์กุยมากกว่าการเดินทางโดยทะเลและบริเวณคาบสมุทรมลายู ด้วยเหตุผลนี้ เมอร์กุยเป็นสถานีการค้าที่สำคัญสำหรับความก้าวหน้าความเจริญทางเศรษฐกิจของราชอาณาจักรไทย การขยายตัวในทิศทางที่ถูก เพราะฉะนั้น ธรรมชาติโดยเฉพาะชาวท้องถิ่นในพื้นที่ที่เป็นมอญ เป็นคนรู้จักกันกับคนไทย ใต้ขยายตัวไปสู่คาบสมุทรมลายู ก็ถือว่าเหมาะสม ฟากแม่น้ำโขง แต่เป็นภูเขาบรรทัด หยวน หรือชาวเวียดนาม cordilleras . หยวน หรือชาวเวียดนามมีวัฒนธรรมคล้ายกับที่ของจีนการขยายตัวจากเทือกเขาบรรทัด หยวน ภูเขาจึงถือว่าไม่จำเป็น

พ่อขุนรามคําแหง ขยายขอบเขตของราชอาณาจักรไทย ทางไปหลวงพระบางและเวียงจันทน์ ในแม่น้ำโขง ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ พะเยา และเชียงใหม่เป็นประเทศราชในไทย แต่ได้รับอนุญาตให้อยู่ฟรี และมิตรสัมพันธ์อยู่ดูแลด้วยสองเมืองรัฐ ในเขตภาคกลางลพบุรีและอยุธยา ยังคงเป็นอิสระ เพื่อเป็นหลักฐาน โดยข้อเท็จจริงที่ว่า กฎหมาย โฮกกก ( เลอโว ) ได้ส่งทูตไปยังประเทศจีนใน 945 . ทิศตะวันตก อาณาเขตของอาณาจักรไทยได้ขยายไปยังมหาสมุทรอินเดีย และบริเวณใกล้เคียง และทวายตะนาวศรี ( รวมทั้งเมอกุย ) ไปทางทิศใต้ , ขอบเขตอาณาจักร ' s ถึงมะละกา .

ราชารามดำเนินการการทูตในลักษณะที่ชาญฉลาด ,การรักษาความสัมพันธ์อันดีกับพระยาเม็งราย และพระยา ngammuang ทั้งของผู้ที่เป็นภาษาไทย ผู้ปกครอง แม้ว่าจะมีความแตกต่างอยู่ในหมู่พวกเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งระหว่างกษัตริย์และพญาราม ngammuang นี้ ไม่นำไปสู่ความขัดแย้ง และมันมักจะซ้ายพระยาเม็งราย เพื่อทำหน้าที่เป็นคนกลาง

ในแล้ว จีนได้ส่งทูตไปสรุปสนธิสัญญามิตรภาพกับสุโขทัยพ่อขุนรามคําแหง 2 ครั้งเองยังเดินทางไปยังประเทศจีนใน 1296 และ 1300 . ในโอกาสต่อมา เขานำกลับไปด้วยฝีมือช่างจากประเทศจีนเพื่อผลิตเครื่องปั้นดินเผาที่เป็นที่รู้จัก sangkhalok หรือสวรรคโลก ซึ่งต่อมาถูกส่งออกไปยังประเทศอื่น ๆและที่ยังคงโด่งดังจนถึงปัจจุบัน

มีการร่วมเพศระหว่างสุโขทัย และศรีลังกาในขอบเขตของศาสนาจำนวนคนไทยที่เข้ามาอุปสมบทในศรีลังกาและนำกลับประเทศว่า เป็นนิกายของศาสนาพุทธ พระธาตุ buddhasihing พระพุทธรูปยังได้รับจากซีลอน .

มันชัดเจนดังนั้นว่า พ่อขุนรามคําแหง ' s ดำเนินการทางการทูต ส่วนความคืบหน้าของอาณาจักรไทย ไม่ใช่เฉพาะในแง่ของความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ แต่ยังอยู่ในพื้นที่ของศาสนา ( ซีลอน ) และการค้ากับจีน )