With Born to Run, Springsteen defin

With Born to Run, Springsteen defined himself sonically (as an arena-rock anthem writer) and thematically (parked where the American dream meets everyday disappointment). But the incredible run of records he produced afterward developed, shifted, and sometimes upended that style, message, and personality. It is, of course, the duty of rock stars to never repeat themselves, to constantly be reinventing themselves. And listening to The Album Collection Vol. 1, it becomes clear that those shifts emerge from the different musical styles Springsteen pushed to the forefront of his sound on every new album. So while you can hear Springsteen and the E Street Band’s roots as an R&B and early rock and roll cover band on Born to Run’s “10th Avenue Freeze Out,” it’s not until The River and its short, three- or four-minute numbers like “I’m a Rocker” and “You Can Look (But You Better Not Touch)” that these influences stand front and center.

Still, as with Dylan, the range of styles that Springsteen draws upon becomes most explicit when you hear his live recordings, side projects, and unreleased material. We Shall Overcome, Springsteen’s 2006 album featuring covers of folk songs written or made famous by Pete Seeger, spotlights the kind of storytelling that Springsteen would use in songs like “The River.” Springsteen rented his first guitar when he was six after seeing Elvis perform on the Ed Sullivan Show, and that inspiration is most evident in Springsteen’s straight-from-the-hips croon on “Talk To Me,” a track recorded during the sessions for Darkness on the Edge of Townbut released only in 2010 on The Promise. Springsteen has also cited the electro-punk band Suicide as an influence, particularly on 1982’s Nebraska, but that’s more obvious from his statements and his live covers of Suicide’s song “Dream Baby Dream” than from Nebraskaitself, on which the high-pitched wailing that’s reminiscent of Suicide frontman Alan Vega is just one of many elements that help form the album’s unique sound.

When you listen to Springsteen’s albums together, you hear one voice, one man trying on new suits and fashions. But that’s a pleasing fabrication, a way to view the music in its most simplistic and heroic form. It’s not that anyone could have done what he or Elvis or Dylan did, not that their musical talents are superfluous. But what sets them apart equally is a desire and ability to become larger than life; to, as Tony Tost writes of Johnny Cash, a man of similar talents, clothe themselves “in myth, expelling a new self again and again through labor.”

*****

But there’s an important element that has gone unspoken here. If we’re talking about influences then we’re also talking about appropriation. If we’re talking about legends then we’re also talking about the fact that their edifices are built on others’ less successful careers. Springsteen, Dylan, Elvis, Jerry Lee Lewis: these are all white artists taking up styles originated by black musicians. It was, after all, Otis Blackwell, a black man, who wrote “Don’t Be Cruel,” “All Shook Up,” and “Great Balls of Fire.”

Things are no different today. In his review of Taylor Swift’s 1989, New York Times critic Jon Caramanica wrote that “modern pop stars — white pop stars, that is — mainly get there by emulating black music.” And even though he makes the point to argue that Swift avoids that route, the larger truth is that in rock and pop, artists stand on the shoulders of their influences (or their songwriters) and the bigger they get, the more those influences get buried. It’s a peril engrained in both rock stardom and pop stardom insofar as both function according to the same logic of individual exceptionalism.

There are legends in blues and country as well, of course, but they tend to be subsumed under the larger mythology of their musical genre. Robert Johnson and Blind Willie Johnson are prime examples. The former is alleged to have sold his soul to the devil to become a famous bluesman; the latter was apparently blinded at age five when his mother threw lye in his face, and died destitute while sleeping in the ruins of his burned down house. Ultimately it’s no matter whether those stories are true because the legends are not meant to elevate the artist but to emphasize their sacrifice to the music — the goal is to lift the music, as a powerful and engulfing and mystical force, rather than the man. It’s the difference between, on the one hand, genres defined by tradition, whether stylistically (acoustic, political folk) or even structurally (the 12-bar blues), and ones obsessed with repeatedly subverting what came before. To put it another way, the difference is between genres like folk where, as Greil Marcus writes, “any song belongs to all and none belongs to anyone in particular,” and ones like rock where the goal, the prize for innovation, is individual fame. A wide range of artists and styles laid the groundwork for Springsteen’s music, and while they’re never hidden on his albums they always bear the prominent imprimatur of their creator: The Boss.

Listening to Basement Tapes, you hear Dylan surrendering himself to whichever genre and style he’s indulging in at the time. There’s hardly a Dylan there; mostly there’s just the blues, country, the songs for which the word timeless fits because, even though they’re unknown, you have heard them before with only slightly different lyrics or with only a change in key. You can also hear all of Dylan — bluesman, folk singer, rock troubadour, country music lover (not his recently announced Frank Sinatra phase, though) — in the Basement Tapes. But that’s true as a consequence of what makes these recordings, particularly as presented in their entirety in Basement Tapes Complete, so remarkable: rather than the sound of an emerging musical aesthetic, they provide an aural record of that murky swamp of musical myth from which such legends arise.

Xu Xi (“Habit of a Foreign Sky” and others)

Lois-Ann Yamanaka (“Saturday Night at the Pahala Theater” and others)Chandor has something like a combination of “Macbeth,” a Theodore Dreiser novel and “The Godfather Part III” in mind with this story about Abel Morales (Isaac), a suave, fast-rising but fundamentally decent Latino entrepreneur who has carved out a niche in the heating-oil business through hard work and shrewd salesmanship, only to discover that in the crime-ridden New York of 1981, those are not enough. Abel’s trucks are being hijacked by an unknown enemy, and his drivers left brutalized or pistol-whipped on the weedy margins of the city’s bridges and highways. Meanwhile, Abel has overextended himself in an ambitious real estate deal with a Hasidic landowner, and soon discovers that no banks will touch him because he’s facing investigation and possible indictment on unclear charges. He’s likely to lose everything he’s worked for his entire life if he can’t figure out who’s trying to destroy him and make it stop.

As you learned if you saw “Margin Call,” Chandor has a Karl Marx-like understanding of how capitalism functions on a granular level, and renders even the most picayune details of Abel’s struggle to survive grimly fascinating. But perhaps the most important struggle is within Abel himself, a Corleone-in-reverse who continues to claim that he’d rather go broke than go dirty, despite the mounting evidence that it’s a little late for that sort of scruple. Abel’s ballsy, disillusioned wife, Anna, certainly has a few things to say to him about his innocent and deluded faith in the American dream. This is yet another convincing performance from Chastain, even if hideous spectacles and severely teased hair are not enough to make her look the part of a hard-boiled Italian-American girl who has risen from the bungalows of Brooklyn. It’s Anna who runs the finances and keeps the books; it’s Anna who realizes that Standard Heating Oil is at war with a competitor (if not several) who must be forced to reveal himself; and if the D.A.’s investigation finds actual crimes inside the company, it will have been Anna who committed them.

All this is rendered, as I said already, in memorable and exemplary fashion. And it’s all just a little more boring than it ought to be. If Isaac and Chastain both get awards nominations, they will deserve them, and the cast also features Albert Brooks as Abel’s lawyer, Alessandro Nivola as a suave and sinister Mafioso competitor and David Oyelowo (Martin Luther King Jr. in “Selma”) as the half-apologetic D.A. hoping to bring Abel down. Chandor has accumulated most of the ingredients of a great film, and partly assembled them, without ever finding that third or fourth gear that would allow these characters and their story to transcend the grimy, claustrophobic, overdetermined universe that surrounds them. “A Most Violent Year” has both a car chase and a foot chase; it refers to classic crime films by Sidney Lumet or William Friedkin, but can’t duplicate their sense of momentum or urgency. But it also isn’t abstract or contemplative enough to break free of those expectations and function successfully as an art-house mood piece.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กับบอร์นจะรัน Springsteen กำหนดเอง sonically (เป็นการเขียนบทเพลงเวทีร็อค) และ thematically (จอดที่อเมริกันดรีมตามหวังทุกวัน) แต่รันน่าทึ่งของเขาผลิตหลังพัฒนา เปลี่ยน และบางครั้ง upended แบบนั้น ข้อความ และบุคลิกภาพ ได้ แน่นอน หน้าที่ของร็อคดาวไม่ซ้ำตัวเอง ไปอย่างต่อเนื่องสามารถฟื้นฟูตัวเอง และฟังอัลบั้มชุด 1 เป็นที่ชัดเจนว่า กะเหล่านั้นเกิดขึ้นจากสไตล์ดนตรีที่แตกต่าง Springsteen ผลักรวดเร็วของเสียงในอัลบั้มใหม่ทุก ในขณะที่คุณสามารถได้ยิน Springsteen และรากของวงถนน E เป็น R & B และวงดนตรีร็อกแอนด์โรลปกช่วงบนบอร์นการรัน "10th Avenue ตรึงออก" ก็ไม่จนกว่าแม่น้ำเจ้าพระยาและหมายเลขของสั้น สาม หรือสี่นาทีเช่น "ฉันเป็นแร่" และ "คุณสามารถค้นหา (แต่คุณดีไม่สัมผัส)" อิทธิพลเหล่านี้ยืนหน้าและศูนย์ยังคง เช่นเดียวกับดีแลน หลากหลายลักษณะซึ่ง Springsteen เมื่อจะชัดเจนที่สุดเมื่อคุณได้ยินเขาบันทึกสด โครงการด้าน unreleased วัสดุ และงาน เราจะเอาชนะ อัลบั้ม 2006 ของ Springsteen แห่งครอบคลุมเพลงพื้นบ้านเขียน หรือทำให้มีชื่อเสียง โดยพี Seeger, spotlights ชนิด storytelling ที่ใช้ Springsteen ในเพลงเช่น "แม่งาน" Springsteen เช่ากีต้าร์ครั้งแรกของเขาเมื่อเขามาหกหลังจากเห็นเอลวิสทำ Ed ซัลลิแวนโชว์ และแรงบันดาลใจเป็นที่สุดเห็นได้ชัดของ Springsteen ตรงจากสะโพก croon "พูดคุยกับฉัน การติดตามบันทึกระหว่างเซสชันในความมืดบนขอบของ Townbut นำออกใช้ใน 2010 ทาง Springsteen ได้ยังอ้างถึงวงพังก์จี้ฆ่าตัวตายเป็นผลต่อ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในรัฐเนแบรสกาของ 1982 แต่ก็ชัดเจนมากขึ้นจากคำสั่งของเขา และเขาสดครอบคลุมของฆ่าตัวตายของเพลง "ฝันเด็กฝัน" กว่าจาก Nebraskaitself ซึ่ง high-pitched wailing ซึ่งของฆ่าตัวตาย frontman Alan เวก้าเป็นเพียงหนึ่งในองค์ประกอบที่ช่วยให้แบบฟอร์มเสียงเฉพาะของอัลบั้มเมื่อคุณฟังอัลบั้มของ Springsteen กัน คุณได้ยินเสียงเสียงหนึ่ง คนหนึ่งที่พยายามในชุดใหม่และแฟชั่น แต่ที่เป็นที่ชื่นชอบประดิษฐ์ วิธีดูเพลงในรูปแบบง่าย ๆ และงานกล้ามากที่สุด มันไม่ใช่ว่า ทุกคนสามารถทำอะไรเขา หรือเอลวิส หรือดีแลนไม่ ที่สามารถนักดนตรีไม่จำเป็น แต่เท่า ๆ ที่ต่างกันคือ ความปรารถนาและความสามารถในการเป็นใหญ่ than life เป็น Tony Tost เขียนของจอห์นนีแคช ชายที่มีความสามารถคล้าย หุ้มตัวเอง "ในตำนาน เพิ่มตัวเองใหม่อีกครั้งและอีกครั้งโดยใช้แรงงาน"*****แต่มีองค์ประกอบสำคัญที่ได้ไป unspoken นี่ ถ้าเรากำลังพูดถึงอิทธิพล แล้วเรากำลังพูดเกี่ยวกับการจัดสรร ถ้าเรากำลังพูดถึงตำนาน แล้วเราเรายังพูดถึงความจริงที่ว่า edifices ของพวกเขาอยู่ในอาชีพที่ประสบความสำเร็จน้อยของคนอื่น Springsteen ดีแลน เอลวิส Jerry Lee Lewis: เหล่านี้เป็นศิลปินขาวทั้งหมดที่ทำขึ้นมา โดยนักดนตรีสีดำลักษณะ ก็ หลังจากที่ทุก โอทิส Blackwell ชายดำ ที่เขียนว่า "ไม่ได้โหดร้าย", "ทั้งหมด Shook ขึ้น", และ "ดีลูกของไฟ"สิ่งที่ไม่แตกต่างกันวันนี้ ในเขาของ Taylor Swift 1989 นักวิจารณ์ของนิวยอร์คไทม์ Jon Caramanica เขียนที่ "ดาวป๊อปที่ทันสมัย — ขาวดาวป๊อป ที่ซึ่งส่วนใหญ่เดินทาง โดย emulating ดำเพลง" และแม้ว่าเขาทำให้จุดเถียงว่า Swift หลีกเลี่ยงเส้นทางที่ ความจริงใหญ่คือในร็อค และป๊อป ศิลปินยืนบนไหล่ของอิทธิพลของตน (หรือของ songwriters) และที่ใหญ่กว่าพวกเขาได้รับ ได้รับการฝังเพิ่มเติมเหล่านั้นมีอิทธิพลต่อ มังกร engrained เป็นดาราร็อคและป๊อปเป็นดารา insofar เป็นทั้งฟังก์ชันตามตรรกะเดียวกับของ exceptionalism แต่ละตัวได้มีตำนานในบลูส์และคันทรีเช่น แน่นอน แต่พวกเขามักจะเป็น subsumed ภายใต้ตำนานใหญ่ของแนวดนตรีของพวกเขา โรเบิร์ต Johnson และ Johnson วิลลี่ตาบอดเป็นตัวอย่างสำคัญ ในอดีตก็ถูกกล่าวหาที่ได้ขายวิญญาณของเขากับปีศาจเป็น bluesman ที่มีชื่อเสียง หลังเห็นได้ชัดมองไม่เห็นที่อายุห้าเมื่อลูกโยนไอ้ด่างใบหน้าของเขา และเสียชีวิตอนาถาหลับในซากปรักหักพังของบ้านเขียนลง สุด ก็คือไม่ว่าเรื่องราวเหล่านั้นเป็นจริงเนื่องจากตำนานไม่ใช่ จะยกระดับพันธมิตรศิลปิน แต่เน้นการเสียสละเพลง — เป้าหมายคือการ ยกเพลง เป็นแรงที่มีประสิทธิภาพ และโต่ง และลึกลับ แทนมนุษย์ มันเป็นความแตกต่างระหว่าง บนมือหนึ่ง ประเภทกำหนด โดยประเพณี ว่าทำเล (พื้นเมือง อะคูสติก) หรือแม้แต่ structurally (บลูส์ 12 บาร์), และคนเสือหิวซ้ำ ๆ subverting อะไรมาก่อน ทำ วิธีอื่น ความแตกต่างระหว่างประเภทเช่นพื้นที่ มาร์คัส Greil เขียน "เพลงมีอยู่ทั้งหมด และไม่เป็นของใครโดยเฉพาะ และคนเช่นหินที่เป้าหมาย รางวัลนวัตกรรม มีชื่อเสียงแต่ละกันคือ หลากหลายของศิลปินและลักษณะวางส่วนเพลงของ Springsteen และในขณะที่พวกเขาไม่ได้ซ่อนอยู่ในอัลบั้มของเขา พวกเขาเสมอหมี imprimatur โดดเด่นของผู้สร้างของพวกเขา: บอสฟังเทปใต้ดิน คุณยินดีแลน surrendering ตัวเองไปแล้วแต่ประเภทและลักษณะที่เขาเป็น indulging ในเวลา มีแทบดีแลนมี ส่วนใหญ่มีเพียง blues ประเทศ เพลงที่คำเวลาเหมาะสม เพราะ แม้ว่าพวกเขากำลังไม่รู้จัก คุณได้ยินพวกเขาก่อนเนื้อเพลงต่างกันเล็กน้อยเท่านั้น หรือการเปลี่ยนคีย์เท่านั้น คุณยังสามารถฟังเพลงทั้งหมดของดีแลน — bluesman นักร้องพื้นบ้าน หิน troubadour คนรักเพลง (เขาไม่ประกาศระยะแฟรงก์ซินาตรา แต่) — ในเทปใต้ดินได้ แต่ที่เป็นจริงเป็นลำดับของสิ่งที่ทำให้การบันทึกเหล่านี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งนำเสนอทั้งหมดในดินเทปสมบูรณ์ ดังนั้นโดดเด่น: แทนเสียงเกี่ยวกับสุนทรียศาสตร์ดนตรีเกิดใหม่ ให้เรกคอร์ดที่ฟังของที่หนองขุ่นของตำนานดนตรีซึ่งตำนานดังกล่าวเกิดขึ้นเขาฮิวสิ ("นิสัยของฟ้าต่างประเทศ" และอื่น ๆ)ยามานากะกฎหมายแอน ("คืนวันเสาร์ที่ Pahala" และอื่น ๆ) Chandor มีบางสิ่งบางอย่างเช่นการรวมกันของ "แม็คเบ็ธ ธีโอดอร์ Dreiser นวนิยายและ"ชอบชวนหาเรื่อง Part III"ในจิตใจกับเรื่องนี้เกี่ยวกับ Abel ราเลส (แซค), คำสรวง เพิ่ม ขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ความดีมอร์ผู้ประกอบการที่มีการแกะสลักโพรงในน้ำมันความร้อนทำงานหนักและไหวพริบ salesmanship เพียงเพื่อพบว่าในการนั่งอาชญากรรมนิวยอร์กของปี 1981ที่มีไม่เพียงพอ รถบรรทุกของ Abel จะถูกจี้ โดยศัตรูไม่ทราบ และของเขาทิ้ง brutalized หรือ pistol-whipped ขอบวัชพืชแห่งสะพานและทางหลวง ในขณะเดียวกัน Abel มี overextended ตัวเองในการจัดการอสังหาริมทรัพย์ทะเยอทะยานกับที่ดิน Hasidic และเร็ว ๆ นี้ พบว่า ไม่มีธนาคารจะสัมผัสเขาเนื่องจากเขาจะหันแสนเป็นไปได้เกี่ยวกับค่าธรรมเนียมที่ชัดเจนและตรวจสอบ เขามีแนวโน้มที่จะสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาจะทำงานตลอดชีวิตถ้าเขาไม่เข้าใจที่จะพยายามที่จะทำลายเขา และทำให้มันหยุดคุณเรียนรู้ถ้าคุณเห็น "เผื่อเรียก" Chandor มีความเข้าใจเช่น Marx คาร์ลว่าทุนนิยมฟังก์ชันในระดับ granular และทำให้ได้รายละเอียด picayune สุดของ Abel เป็นต่อสู้เพื่อความอยู่รอดน่าสนใจ grimly แต่บางทีการต่อสู้สำคัญอยู่ Abel ตัวเอง การ Corleone-ในกลับที่ยังอ้างว่า เขาจะค่อนข้างไปยากจนสกปรก แม้ มีหลักยึดว่า มันเป็นสายเล็กน้อยสำหรับการเรียงลำดับของ scruple ไป ของ Abel ballsy ผิดหวังอย่างมากภรรยา แอนนา มีบางสิ่งที่พูดกับเขาเกี่ยวกับความเชื่อของเขาบริสุทธิ์ และ deluded ในความฝันอเมริกันอย่างแน่นอน อยู่แต่ประสิทธิภาพน่าเชื่อถืออื่นจาก Chastain แม้ hideous แว่นตาและผม teased รุนแรงไม่เพียงพอที่จะทำให้เธอดู ส่วนของสาวอิตาเลียน-อเมริกันต้มที่ได้เพิ่มขึ้นจากบังกะโลของบรู๊คลิน เป็นแอนนาที่ทำงานการเงิน และรักษาหนังสือ เป็นแอนนาที่ตระหนักว่าน้ำมันร้อนมาตรฐานใช้สงครามคู่แข่ง (ถ้าไม่หลาย) ที่ต้องถูกบังคับให้เปิดเผยตัวเอง และถ้าของ D.A. สืบสวนพบว่าอาชญากรรมที่เกิดขึ้นจริงภายในบริษัท มันจะมีแอนนาที่มุ่งมั่นนั้นทั้งหมดนี้ถูกแสดง ผมกล่าวมาแล้ว ในแฟชั่นที่น่าจดจำ และเตรียมการ และมันก็น้อยยิ่งน่าเบื่อกว่าควรจะเป็น ไอแซคและ Chastain ทั้งสองได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัล พวกเขาจะสมควร แล้วหล่อแห่งอัลเบิร์ตบรู๊คส์เป็นทนายความของ Abel เอ Nivola เป็นคู่แข่ง Mafioso สรวง และอนาจาร และ David Oyelowo (มาร์ตินลูเธอร์คิงจูเนียร์ใน "เซล") เป็น D.A. ครึ่งขออภัยหวังโค่น Abel Chandor มีสะสมทั้งส่วนผสมของฟิล์มดี และบางส่วนรวบรวมพวกเขา โดยหาว่า เกียร์สาม หรือสี่ที่จะช่วยให้ตัวอักษรเหล่านี้และเรื่องของ transcend ที่ grimy เข้า overdetermined จักรวาลที่ล้อมรอบพวกเขา "ปีรุนแรงที่สุด" ได้ไล่รถและไล่ล่าเท้า มันหมายถึงภาพยนตร์คลาสสิกอาชญากรรมโดย William Friedkin หรือแขกห้องกว้าง แต่ไม่สามารถทำซ้ำโมเมนตัมหรือความเร่งด่วน แต่มันยังไม่ใช่บทคัดย่อหรือ contemplative พอทำลายความคาดหวังเหล่านั้นฟรี และทำงานสำเร็จเป็นชิ้นเป็นศิลปะบ้านอารมณ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ด้วยเกิดมาเพื่อวิ่ง สปริงทีนว่าตัวเอง sonically ( เป็นเวทีร็อคเพลงนักเขียน ) และใจ ( จอดที่ฝันอเมริกันพบกับความผิดหวังทุกวัน ) แต่ที่น่าทึ่งไปบันทึกที่เขาผลิตพัฒนาและเปลี่ยนและบางครั้ง upended สไตล์ , ข้อความ , และบุคลิกภาพที่ มันเป็น แน่นอน การทำหน้าที่ของดาวหินไม่เคยทำซ้ำตัวเองจะได้รับการอย่างต่อเนื่อง reinventing ตัวเอง และฟังอัลบั้มสะสม Vol . 1 , มันจะกลายเป็นที่ชัดเจนว่า กะผู้ที่โผล่ออกมาจากดนตรีสไตล์ต่าง ๆ Springsteen ผลักไปที่หน้าของทุกเสียงของเขาในอัลบั้มใหม่ ดังนั้นในขณะที่คุณสามารถได้ยิน Springsteen และราก E Street Band เป็น R & B และร็อคและวงดนตรีม้วนบนปกแรก Born to Run " 10th Avenue แช่แข็งออกมา" มันไม่ได้จนกว่าแม่น้ำและสั้น สามหรือสี่นาทีตัวเลขเช่น " ฉันโยก " และ " คุณสามารถดูได้ ( แต่ห้ามแตะ ) " อิทธิพลเหล่านี้อยู่ด้านหน้าและศูนย์

ยังเป็นดีแลน ช่วงของลักษณะที่วาดเมื่อ Springsteen กลายเป็นชัดเจนที่สุด เมื่อคุณฟังบันทึกของเขาอยู่ด้านหน้าโครงการ และเผยแพร่เนื้อหา เราต้องเอาชนะSpringsteen เป็น 2006 อัลบั้มที่มีครอบคลุมของเพลงเพลงที่เขียน หรือทำให้มีชื่อเสียงโดย พีท ซีเกอร์ , spotlights ชนิดของการเล่าเรื่องที่ Springsteen จะใช้ในเพลงเช่น " แม่น้ำ " Springsteen เช่ากีตาร์ครั้งแรกของเขาเมื่อเขาอายุ 6 ขวบ หลังจากได้เห็นเอลวิสแสดงรายการของเอ็ด และแรงบันดาลใจที่เห็นได้ชัดที่สุดใน Springsteen ตรงจาก สะโพกการฮัมเพลง " พูดกับฉัน" แทร็คที่บันทึกไว้ระหว่างการประชุมสำหรับความมืดบนขอบของ townbut เพียงการเปิดตัวในปี 2010 ในสัญญา Springsteen ยังอ้างฆ่าตัวตายพังก์วงดนตรีโรงเป็นอิทธิพลโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเนบราสก้า 1982 เป็น แต่ที่ชัดเจนมากขึ้น จากงบ และชีวิตของเขาครอบคลุมของการฆ่าตัวตายของเพลง " ฝันลูกฝัน " จาก nebraskaitself กว่า ,ที่แหลมสูงเสียงที่ชวนให้นึกถึงฆ่าตัวตายด่านอลันเวก้า เป็นเพียงหนึ่งในองค์ประกอบหลายอย่างที่ช่วยให้รูปแบบของอัลบั้มเฉพาะเสียง

เมื่อคุณฟัง สปริงส์ทีนอัลบั้มด้วยกัน เธอได้ยินเสียงหนึ่ง ชายคนหนึ่งพยายามในชุดใหม่ และแฟชั่น แต่ที่ผลิตที่ชื่นชอบทางดนตรีดูในรูปแบบง่ายที่สุด และเป็นวีรบุรุษไม่ใช่ว่าทุกคนจะทำสิ่งที่เขาหรือเอลวิสหรือดีแลนนี่ ไม่ใช่ที่ความสามารถทางดนตรีของพวกเขาเป็นสิ่งไม่จำเป็น แต่สิ่งที่ชุดพวกเขานอกเหนือจากเท่าเทียมกันคือความปรารถนาและความสามารถที่จะกลายเป็นมีขนาดใหญ่กว่าชีวิต ไป ขณะที่ โทนี่ tost เขียนของจอห์นนี่เงินสด , คนที่มีความสามารถคล้ายกัน ห่มตัวเอง " ในตำนานขับไล่ตนเองใหม่อีกครั้งและอีกครั้งผ่านแรงงาน

* * * * *

"