Turmeric has been a household plant

Turmeric has been a household plant and is used in several traditional folklore prescriptions, as well as over the counter (OTC) drugs since ancient times (Assawapantanakul, 1981, 1990; Tontiwat, 1978; Pecharaply, 1997; Koy-sooko et al, 1993; Pongbunroad, 1965; Bunyapraphatsara, 1986). For example, the rhizome is used orally for regulation of health. It has a choleretic action, causing increased flow of bile into the intestine and is a remedy for dyspepsia and diarrhea (Pongbunroad, 1965; Bunyapraphatsara, 1986). The powder of turmeric dissolved in water is applied on the skin to kill some bacteria and fungi, to heal wounds and reduce itching in skin diseases (Pongbunroad, 1965; Bunyapraphatsara, 1986; Farnsworth and Bunyapraphatsara, 1992; Imwittaya, 1983; Shankar and Murthy, 1979). It is cooked with coconut oil, and used as an astringent for wounds (Tontiwat, 1978; Pongbunroad, 1965; Bunyapraphatsara, 1986). In addition turmeric has long been customarily used in cosmetics for ladies by applying the mixture of turmeric and honey preparation over the body skin. Water extract or powder of turmeric mixed with human breast milk can treat allergic conjunctivitis in baby (Assawapantanakul, 1990).
Turmeric is a herb that the Ministry of Public Health declares as a fundamental drug for the primary health care. The usage of this plant appeared in the public health policy of the Thai government as inscribed in the 5th National Economic Development Plan (1982 - 1986) (Vuthipongse, 1986; Sithicharoenchai, 1986). Turmeric is one of five medicinal plants used efficiently as single drug ie not combined with other plants in the formulation (Vuthipongse,1986; Sithicharoenchai, 1986; Suppasil - Nanakorn, 1993). These five plants are turmeric, aloe /star cactus, Fathalaichon (in Thai), Phayayoh (in Thai) and ringworm bush. The Ministry of Public Health promotes the single usage of these medicinal plants. The development of holistic knowledge for the purpose of producing these five medicinal herbs as prescription drugs, was announced in the 6th National Economic Development Plan (1987 - 1991) (Suppasil - Nanakorn, 1993). Turmeric is known as a condiment and spice exported product, amounting to approximately 39.8 tons per year and is used by the traditional medicine industry (approximately 6.036 tons per year) (Bunyapraphatsara et al, 1981). From traditional medicine, doctors used turmeric orally for regulation of health (Pongbunroad, 1965; Farnsworth and Bunyapraphatsara, 1992). According to the ancient belief, the human body consists of four elements namely, earth, water, air and fire. The digestion is a fire element. Turmeric may promote health by regulating at least the fire element (Sethaputra, 1980; Bunyapraphatsara, 1992).
The purpose of this study was to assess the efficiency and safety of turmeric, and its action when used in large numbers of patients in a period of four weeks. The studied measurements were endoscopical change in epithelial mucosa corresponding with patients’ symptoms. Turmeric was delivered in capsules instead of the traditional pills. Efficacy and safety were assessed. This study also benefits the conservation of Thai traditional medicine

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขมิ้นได้รับพืชครัวเรือน และใช้ ในยาพื้นบ้านดั้งเดิมหลาย เช่นเดียว กับยาเสพติดเคาน์เตอร์ (OTC) ตั้งแต่สมัยโบราณ (Assawapantanakul, 1981, 1990 Tontiwat, 1978 Pecharaply, 1997 หาดรอบ ๆ sooko et al, 1993 Pongbunroad, 1965 Bunyapraphatsara, 1986) เหง้าที่ใช้รับประทานสำหรับควบคุมสุขภาพ มีการกระตุ้นการดำเนินการ ทำให้เพิ่มการไหลของน้ำดีเข้าสู่ลำไส้ และ ยาสำหรับอาการอาหารไม่ย่อยและท้องเสีย (Pongbunroad, 1965 Bunyapraphatsara, 1986) ใช้ผงขมิ้นชันละลายในน้ำของผิวฆ่าเชื้อแบคทีเรียและเชื้อรา เพื่อรักษาแผล และลดอาการคันโรคผิวหนัง (Pongbunroad, 1965 บาง Bunyapraphatsara, 1986 Bunyapraphatsara, 1992 และฟาร์นสเวิร์ธ Imwittaya, 1983 ใช่และ Murthy, 1979) ปรุง ด้วยน้ำมันมะพร้าว และใช้เป็นยาสมานแผลสำหรับแผล (Tontiwat, 1978 Pongbunroad, 1965 Bunyapraphatsara, 1986) นอกจากนี้ ขมิ้นยาวจะใช้ในเครื่องสำอางสำหรับผู้หญิง โดยใช้ส่วนผสมของขมิ้นและน้ำผึ้งเตรียมผ่านผิวกาย สารสกัดจากน้ำหรือผงของขมิ้นที่ผสมกับน้ำนมมนุษย์สามารถรักษาแพ้แดงในทารก (Assawapantanakul, 1990) ขมิ้นชันเป็นสมุนไพรที่กระทรวงสาธารณสุขประกาศเป็นยาพื้นฐานการดูแลสุขภาพหลัก การใช้พืชชนิดนี้ปรากฏในนโยบายสาธารณสุขของรัฐบาลไทยเป็นจารึกไว้ใน 5 ชาติเศรษฐกิจพัฒนาแผนการ (1982-1986) (Vuthipongse, 1986 Sithicharoenchai, 1986) ขมิ้นเป็นหนึ่งในห้าพืชสมุนไพรใช้เป็นยาเดี่ยวคือไม่รวมกับพืชอื่น ๆ ในการกำหนด (Vuthipongse, 1986 ได้อย่างมีประสิทธิภาพ Sithicharoenchai, 1986 Suppasil - ณนคร 1993) พืชเหล่านี้ห้ามีขมิ้นชัน ว่านหางจระเข้ /star cactus, Fathalaichon (ภาษาไทย), Phayayoh (ภาษาไทย) และบุช ringworm กระทรวงสาธารณสุขส่งเสริมการใช้พืชสมุนไพรเหล่านี้ การพัฒนาความรู้แบบองค์รวมเพื่อวัตถุประสงค์ในการผลิตยาสมุนไพรเหล่านี้ห้าเป็นยา ประกาศในการ 6 ชาติเศรษฐกิจแผนพัฒนา (1987-1991) (Suppasil - ณนคร 1993) ขมิ้นเป็นเครื่องเทศและเครื่องปรุงอาหารที่ส่งออกผลิตภัณฑ์ จานวนประมาณ 39.8 ตันต่อปี และใช้ในอุตสาหกรรมยาแผนโบราณ (ประมาณ 6.036 ตันต่อปี) (Bunyapraphatsara et al, 1981) จากยา แพทย์ใช้ขมิ้นวาจาสำหรับควบคุมสุขภาพ (Pongbunroad, 1965 ฟาร์นสเวิร์ธและ Bunyapraphatsara, 1992) ตามความเชื่อโบราณ ร่างกายมนุษย์ประกอบด้วยธาตุทั้งสี่คือ ดิน น้ำ ลม และไฟ การย่อยอาหารเป็นธาตุไฟ ขมิ้นอาจส่งเสริมสุขภาพ โดยควบคุมธาตุไฟ (เศรษฐบุตร 1980 น้อย Bunyapraphatsara, 1992) วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้คือการ ประเมินประสิทธิภาพและความปลอดภัยของขมิ้น และการใช้ในผู้ป่วยจำนวนมากในระยะเวลาสี่สัปดาห์ การวัดการศึกษาได้เปลี่ยน endoscopical ในเยื่อบุผิวเยื่อเมือกที่สอดคล้องกับอาการของผู้ป่วย ขมิ้นชันถูกส่งในแคปซูลแทนยาแบบดั้งเดิม มีประเมินประสิทธิภาพและความปลอดภัย การศึกษานี้ยังประโยชน์การอนุรักษ์สมุนไพร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขมิ้นได้รับพืชที่ใช้ในครัวเรือนและใช้ในหลายใบสั่งยาชาวบ้านแบบดั้งเดิมเช่นเดียวกับ Over the Counter (OTC) ยาเสพติดมาตั้งแต่สมัยโบราณ (Assawapantanakul 1981, 1990; Tontiwat 1978; Pecharaply, 1997; Koy-sooko et al, 1993 ; Pongbunroad 1965; Bunyapraphatsara, 1986) ยกตัวอย่างเช่นเหง้าถูกนำมาใช้สำหรับการควบคุมการรับประทานของสุขภาพ มันมีการกระทำ choleretic ก่อให้เกิดการไหลเวียนของน้ำดีเพิ่มเข้าไปในลำไส้และเป็นยาสำหรับอาการอาหารไม่ย่อยและท้องเสีย (Pongbunroad 1965; Bunyapraphatsara, 1986) ผงขมิ้นละลายในน้ำถูกนำไปใช้กับผิวเพื่อฆ่าเชื้อแบคทีเรียและเชื้อราบางในการรักษาแผลและลดอาการคันในโรคผิวหนัง (Pongbunroad 1965; Bunyapraphatsara 1986; เทนและ Bunyapraphatsara 1992; Imwittaya 1983; การ์และ Murthy , 1979) มันเป็นเรื่องที่ปรุงด้วยน้ำมันมะพร้าวและนำมาใช้เป็นยาสมานแผลสำหรับแผล (การ Tontiwat 1978; Pongbunroad 1965; Bunyapraphatsara, 1986) นอกจากขมิ้นได้รับการใช้ปรกติในเครื่องสำอางสำหรับผู้หญิงโดยใช้ส่วนผสมของขมิ้นและน้ำผึ้งเตรียมผิวร่างกาย สารสกัดจากน้ำหรือผงขมิ้นผสมกับเต้านมของมนุษย์สามารถรักษาโรคตาแดงโรคภูมิแพ้ในทารก (Assawapantanakul, 1990).
ขมิ้นเป็นสมุนไพรที่กระทรวงสาธารณสุขประกาศเป็นยาพื้นฐานสำหรับการดูแลสุขภาพเบื้องต้น การใช้งานของพืชชนิดนี้ปรากฏในนโยบายด้านสาธารณสุขของรัฐบาลไทยจารึกไว้ในวันที่ 5 แผนพัฒนาเศรษฐกิจแห่งชาติ (1982-1986) (Vuthipongse 1986; Sithicharoenchai, 1986) ขมิ้นเป็นหนึ่งในห้าของพืชสมุนไพรที่ใช้เป็นยาเสพติดได้อย่างมีประสิทธิภาพเช่นเดียวไม่รวมกับพืชอื่น ๆ ในการกำหนด (Vuthipongse 1986; Sithicharoenchai 1986; Suppasil - Nanakorn, 1993) ห้าพืชเหล่านี้เป็นขมิ้นว่านหางจระเข้แคคตัส / ดาว Fathalaichon (ภาษาไทย) Phayayoh (ภาษาไทย) และกลากพุ่มไม้ กระทรวงสาธารณสุขส่งเสริมการใช้งานเพียงครั้งเดียวของพืชสมุนไพรเหล่านี้ การพัฒนาความรู้แบบองค์รวมเพื่อวัตถุประสงค์ในการผลิตเหล่านี้ห้าสมุนไพรเป็นยาตามใบสั่งแพทย์ที่ได้รับการประกาศในวันที่ 6 แผนพัฒนาเศรษฐกิจแห่งชาติ (1987 - 1991) (Suppasil - Nanakorn, 1993) ขมิ้นเป็นที่รู้จักกันเป็นเครื่องปรุงและเครื่องเทศที่ส่งออกสินค้าเป็นมูลค่าประมาณ 39.8 ตันต่อปีและมีการใช้ในอุตสาหกรรมยาแผนโบราณ (โดยประมาณ 6.036 ตันต่อปี) (Bunyapraphatsara, et al, 1981) จากการแพทย์แผนแพทย์ใช้ขมิ้นปากเปล่าสำหรับการควบคุมของสุขภาพ (Pongbunroad 1965; เทนและ Bunyapraphatsara, 1992) ตามความเชื่อโบราณร่างกายมนุษย์ประกอบด้วยธาตุทั้งสี่คือดินน้ำลมและไฟ การย่อยเป็นธาตุไฟ ขมิ้นอาจส่งเสริมสุขภาพโดยการควบคุมอย่างน้อยธาตุไฟ (เศรษฐบุตร, 1980; Bunyapraphatsara, 1992).
วัตถุประสงค์ของการศึกษาครั้งนี้มีการประเมินประสิทธิภาพและความปลอดภัยของขมิ้นและการกระทำของมันเมื่อใช้ในผู้ป่วยจำนวนมากในช่วงเวลาของ สี่สัปดาห์ การวัดการศึกษามีการเปลี่ยนแปลงส่องกล้องในเยื่อบุเยื่อบุผิวที่สอดคล้องกับอาการของผู้ป่วย ขมิ้นถูกส่งในแคปซูลแทนยาแบบดั้งเดิม ประสิทธิภาพและความปลอดภัยได้รับการประเมิน การศึกษาครั้งนี้ยังได้รับประโยชน์ในการอนุรักษ์การแพทย์แผนไทย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขมิ้นชันเป็นพืชที่ใช้ในครัวเรือนและเกี่ยวความเชื่อดั้งเดิมหลาย รวมทั้งผ่านเคาน์เตอร์ ( OTC ) ยา ตั้งแต่ครั้งโบราณ ( assawapantanakul , 1981 , 1990 ; tontiwat , 1978 ; pecharaply , 1997 ; ก้อย sooko et al , 1993 ; pongbunroad , 1965 ; bunyapraphatsara , 1986 ) ตัวอย่างเช่น เหง้าใช้แลกเปลี่ยนสำหรับการควบคุมของสุขภาพ มันมีการกระทำ choleretic ก่อให้เกิดการไหลของน้ำดีในลำไส้เพิ่มขึ้น และแก้อาการท้องเสีย ( pongbunroad , 1965 ; bunyapraphatsara , 1986 ) ผงขมิ้นละลายน้ำใช้กับผิวหนังบางอย่างเพื่อฆ่าแบคทีเรียและเชื้อรา รักษาบาดแผล และลดอาการคันในโรคผิวหนัง ( pongbunroad , 1965 ; bunyapraphatsara , 1986 ; ฟาร์นเวิร์ธ และ bunyapraphatsara , 1992 ; imwittaya , 1983 ; การ์และเมอร์ที่ , 1979 ) สุกด้วยน้ำมันมะพร้าว ใช้เป็นยาสมานแผลสำหรับบาดแผล ( tontiwat , 1978 ; pongbunroad , 1965 ; bunyapraphatsara , 1986 ) นอกจากขมิ้นมานาน มักใช้ในเครื่องสำอางสำหรับผู้หญิงโดยการใช้ส่วนผสมของขมิ้นและน้ำผึ้งมากกว่าการเตรียมร่างกายผิว สารสกัดด้วยน้ำหรือผงขมิ้นผสมกับนมมนุษย์สามารถรักษาเยื่อตาขาวอักเสบจากการแพ้ในเด็ก ( assawapantanakul , 2533 )ขมิ้นเป็นสมุนไพรที่กระทรวงสาธารณสุขประกาศเป็นยาพื้นฐานเพื่อการดูแลสุขภาพเบื้องต้น การใช้พืชชนิดนี้ปรากฏในนโยบายสาธารณสุขของรัฐบาล เช่น จารึกไว้ในแผนพัฒนาเศรษฐกิจแห่งชาติ ครั้งที่ 5 ( 2525 - 2529 ) ( vuthipongse , 1986 ; sithicharoenchai , 1986 ) ขมิ้นเป็นหนึ่งในห้าพืชสมุนไพรใช้เป็นยาเดี่ยวได้อย่างมีประสิทธิภาพ IE รวมกับพืชอื่น ๆ ในการ vuthipongse , 1986 ; sithicharoenchai , 1986 ; suppasil - พงศ์ , 1993 ) เหล่านี้ห้าพืชขมิ้น , ว่านหางจระเข้ / ดาวแคคตัส , fathalaichon ( ในไทย ) phayayoh ( ในไทย ) และกลาก บุช กระทรวงสาธารณสุขส่งเสริมการใช้งานเดียวของพืชสมุนไพรเหล่านี้ การพัฒนาความรู้แบบองค์รวมเพื่อวัตถุประสงค์ในการผลิตสมุนไพรเหล่านี้ห้าเป็น prescription ยา ได้ประกาศแผนพัฒนาเศรษฐกิจแห่งชาติ ครั้งที่ 6 ( พ.ศ. 2530 - 2534 ) ( suppasil - พงศ์ , 1993 ) ขมิ้นเป็นที่รู้จักกันเป็นเครื่องปรุงรสและเครื่องเทศ ส่งออกผลิตภัณฑ์ จำนวนประมาณเลี้ยงตันต่อปี และใช้ในอุตสาหกรรมการแพทย์แผนโบราณ ( ประมาณ 6.036 ตันต่อปี ) ( bunyapraphatsara et al , 1981 ) จากยา โดยแพทย์ที่ใช้ขมิ้นในการควบคุมของสุขภาพ ( pongbunroad , 1965 ; ฟาร์นเวิร์ธ และ bunyapraphatsara , 1992 ) ตามความเชื่อโบราณ ร่างกายมนุษย์ประกอบด้วยธาตุทั้งสี่ คือ ดิน น้ำ ลม ไฟ การย่อยอาหารเป็นธาตุไฟ ขมิ้นอาจช่วยส่งเสริมสุขภาพโดยการควบคุมอย่างน้อยธาตุไฟ ( เสถบุตร , 1980 ; bunyapraphatsara , 1992 )การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินประสิทธิภาพและความปลอดภัยของขมิ้น และการกระทํา เมื่อใช้ในตัวเลขขนาดใหญ่ของผู้ป่วย ในช่วงระยะเวลา 4 สัปดาห์ การศึกษาการวัดเปลี่ยน endoscopical ในบุเยื่อเมือกที่สอดคล้องกับอาการของผู้ป่วย . ขมิ้นถูกส่งในแคปซูลแทนยาแบบดั้งเดิม มีการประเมินประสิทธิภาพและความปลอดภัย . การศึกษานี้ยังเป็นประโยชน์ต่อการอนุรักษ์การแพทย์แผนไทย