Clinical featuresViolence in schizo

Clinical features
Violence in schizophrenia is heterogeneous in its
origin and manifestations. It may be directly related to
clinical symptoms. One hypothesis links elevated rates
of violence among people with mental illness to a small
set of delusional psychotic symptoms-so called threat/
control-override (TCO) symptoms (Link et al. 1998,
Link & Stueve 1994). These symptoms are elicited by
questions like "dominated by forces beyond you",
"thoughts put into your head", and "people who wished
you harm".
However, a large study suggested that although
delusions can precipitate violence in individual cases,
they do not increase the overall risk of violence
(Appelbaum et al. 2000). Delusional motivation of
violence appears to be rare (Junginger et al. 1998).
Command hallucinations to harm others may increase
risk of violence, although the level of compliance with
such commands varies (Junginger 1995, Junginger &
McGuire 2001). In general, positive symptoms of
schizophrenia are associated with an increased risk of
violence, whereas negative symptoms show the opposite
relationship (Swanson et al. 2006). Finally, there is
consistent evidence linking impaired insight to violence
(Alia-Klein et al. 2007, Antonius 2005, Ekinci & Ekinci
2012, Lera et al. 2012). This effect may be indirect,
mediated through the reduced adherence to treatment
that is associated with poor insight (Alia-Klein et al.
2007, Coldham et al. 2002) (Czobor et al. 2013).
Contrary to the belief of many clinicians, much of
the violence committed by schizophrenia patients does
not seem so be directly related to psychotic symptoms.
Recent evidence suggests that violence among adults
with schizophrenia may follow at least two distinct
pathways-one associated with premorbid conditions,
including antisocial conduct, and another associated
with the acute psychopathology of schizophrenia
(Swanson et al. 2008b). In that study, adherence with
antipsychotic medications was associated with
significantly reduced violence only in the group without
a history of conduct problems. In the conduct problems
group, violence remained higher and did not
significantly differ between patients who were adherent
with medications and those who were not (Swanson et
al. 2008b). Since the outcome did not depend on
whether these patients actually did take the medication,
we can infer that a history of conduct disorder is
associated with reduced effectiveness of antipsychotics.
This hypothesis remains to be tested.
These findings are consistent with previous observations
indicating that only about 20% of assaults on a
psychiatric ward was directly attributable to psychotic
symptoms like delusions or hallucinations (Nolan et al.
2003). The other assaults appeared to be due to confusion,
impulsiveness, or comorbid antisocial personality
disorder/psychopathy. Thus, there are multiple pathways
to violence in schizophrenia, and this etiological
heterogeneity has implications for treatment (Volavka &
Citrome 2011).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลักษณะทางคลินิกความรุนแรงในโรคจิตเภทจะแตกต่างกันในการจุดเริ่มต้นและลักษณะ มันอาจจะเกี่ยวข้องโดยตรงกับอาการทางคลินิก สมมติฐานหนึ่งเชื่อมโยงยกระดับราคาความรุนแรงระหว่างคนกับโรคจิตกับขนาดเล็กชุดไร้ psychotic อาการเพื่อเรียกว่าคุกคาม /แทนควบคุม(ระบบ TCO) อาการ (เชื่อมโยงและ al. ปี 1998เชื่อมโยงและ Stueve 1994) อาการเหล่านี้จะ elicited โดยคำถามเช่น "ครอบงำโดยกองเกินคุณ""ความคิดใส่ลงไปในหัวของคุณ" และ "ผู้ที่ปรารถนาคุณเป็นอันตรายต่อ"อย่างไรก็ตาม การศึกษาขนาดใหญ่แนะนำที่แม้ว่าdelusions สามารถ precipitate รุนแรงในกรณีบุคคลพวกเขาไม่เพิ่มความเสี่ยงโดยรวมของความรุนแรง(Appelbaum et al. 2000) ไร้แรงจูงใจของความรุนแรงจะ หายาก (Junginger et al. 1998) แล้วสั่งเห็นภาพหลอนทำร้ายผู้อื่นอาจเพิ่มความเสี่ยงความรุนแรง แม้ว่าระดับของการปฏิบัติตามคำสั่งดังกล่าวแตกต่างกันไป (Junginger 1995, Junginger และMcGuire 2001) ในอาการทั่วไป บวกโรคจิตเภทจะมีความเสี่ยงเพิ่มขึ้นความรุนแรง ในขณะที่อาการลบแสดงตรงข้ามความสัมพันธ์ (Swanson et al. 2006) ในที่สุด มีหลักฐานสอดคล้องเชื่อมโยงความเข้าใจผู้ที่มีความรุนแรง(Al. et อเลีย Klein 2007, 2005 ฮอปเปอร์ Ekinci และ Ekinci2012, Lera et al. 2012) ผลกระทบนี้อาจเป็นทางอ้อมmediated ผ่านต่าง ๆ ลดการรักษาที่จะเชื่อมโยงกับความเข้าใจไม่ดี (อเลีย Klein et al2007, Coldham et al. 2002) (Czobor et al. 2013)Contrary to the belief of many clinicians, much ofthe violence committed by schizophrenia patients doesnot seem so be directly related to psychotic symptoms.Recent evidence suggests that violence among adultswith schizophrenia may follow at least two distinctpathways-one associated with premorbid conditions,including antisocial conduct, and another associatedwith the acute psychopathology of schizophrenia(Swanson et al. 2008b). In that study, adherence withantipsychotic medications was associated withsignificantly reduced violence only in the group withouta history of conduct problems. In the conduct problemsgroup, violence remained higher and did notsignificantly differ between patients who were adherentwith medications and those who were not (Swanson etal. 2008b). Since the outcome did not depend onwhether these patients actually did take the medication,we can infer that a history of conduct disorder isassociated with reduced effectiveness of antipsychotics.This hypothesis remains to be tested.These findings are consistent with previous observationsindicating that only about 20% of assaults on apsychiatric ward was directly attributable to psychoticsymptoms like delusions or hallucinations (Nolan et al.2003). The other assaults appeared to be due to confusion,impulsiveness, or comorbid antisocial personalitydisorder/psychopathy. Thus, there are multiple pathwaysto violence in schizophrenia, and this etiologicalheterogeneity ได้ผลการรักษา (Volavka &Citrome 2011)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลักษณะทางคลินิก
ความรุนแรงในผู้ป่วยโรคจิตเภทที่แตกต่างกันคือในของ
ต้นกำเนิดและอาการ มันอาจจะเกี่ยวข้องโดยตรงกับ
อาการทางคลินิก หนึ่งสมมติฐานอัตราการยกระดับการเชื่อมโยง
ของความรุนแรงในหมู่คนที่มีความเจ็บป่วยทางจิตที่จะมีขนาดเล็ก
ชุดของอาการดังโรคจิตหลงเรียกว่าภัยคุกคาม /
ควบคุมแทนที่ (TCO) อาการ (เชื่อมโยง et al. 1998,
การเชื่อมโยงและ Stueve 1994) อาการเหล่านี้จะเกิดจาก
คำถามเช่น "ครอบงำโดยกองกำลังเกินกว่าคุณ"
"ความคิดใส่ลงไปในหัวของคุณ" และ "คนที่อยาก
เป็นอันตรายต่อคุณ ".
อย่างไรก็ตามการศึกษาขนาดใหญ่ที่ชี้ให้เห็นว่าถึงแม้จะ
หลงผิดสามารถตกตะกอนความรุนแรงในแต่ละกรณี
ที่พวกเขาทำ ไม่เพิ่มความเสี่ยงโดยรวมของความรุนแรง
(Appelbaum et al. 2000) แรงจูงใจหลงของ
ความรุนแรงดูเหมือนจะหายาก (Junginger et al. 1998).
ภาพหลอนคำสั่งจะเป็นอันตรายต่อคนอื่น ๆ อาจเพิ่ม
ความเสี่ยงของการใช้ความรุนแรงแม้ว่าระดับของการปฏิบัติตาม
คำสั่งดังกล่าวจะแตกต่างกัน (Junginger 1995 Junginger และ
แมคไกวร์ 2001) โดยทั่วไปอาการในเชิงบวกของ
โรคจิตเภทมีความเกี่ยวข้องกับความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของ
การใช้ความรุนแรงในขณะที่อาการทางลบแสดงตรงข้าม
ความสัมพันธ์ (สเวนสัน et al. 2006) ในที่สุดก็มี
หลักฐานที่สอดคล้องเชื่อมโยงข้อมูลเชิงลึกที่มีความบกพร่องในการใช้ความรุนแรง
(อ-Klein et al. 2007, แอนโทนี 2005 Ekinci และ Ekinci
2012 Lera et al. 2012) ผลกระทบนี้อาจจะเป็นทางอ้อม
ผ่านสื่อกลางการยึดมั่นลดลงไปรักษา
ที่เกี่ยวข้องกับความเข้าใจที่ไม่ดี (อ-Klein et al.
2007 Coldham et al. 2002) (Czobor et al. 2013).
ขัดกับความเชื่อของแพทย์จำนวนมาก มากของการ
ใช้ความรุนแรงที่กระทำโดยผู้ป่วยจิตเภทที่ไม่
ได้ดูเหมือนดังนั้นจะเกี่ยวข้องโดยตรงกับอาการโรคจิต.
หลักฐานล่าสุดที่แสดงให้เห็นว่าการใช้ความรุนแรงในผู้ใหญ่
ที่เป็นโรคจิตเภทอาจปฏิบัติตามอย่างน้อยสองแตกต่างกัน
อย่างทุลักทุเลหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับเงื่อนไข premorbid,
รวมทั้งการดำเนินการต่อต้านสังคมและอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้อง
กับ เฉียบพลันพยาธิวิทยาของโรคจิตเภท
(สเวนสัน et al. 2008b) ในการศึกษาที่ยึดมั่นกับ
ยารักษาโรคจิตที่เกี่ยวข้องกับ
ความรุนแรงลดลงอย่างมีนัยสำคัญเฉพาะในกลุ่มโดยไม่มี
ประวัติของปัญหาการปฏิบัติ ในการดำเนินการแก้ปัญหา
กลุ่มความรุนแรงยังคงสูงขึ้นและไม่ได้
มีความหมายแตกต่างกันระหว่างผู้ป่วยที่เป็นพรรคพวก
กับยาและผู้ที่ไม่ได้ (สเวนสัน et
al. 2008b) เนื่องจากผลที่ได้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับ
ว่าผู้ป่วยเหล่านี้ไม่จริงใช้ยาที่
เราสามารถสรุปว่าประวัติศาสตร์ของความผิดปกติของการปฏิบัติเป็นที่
เกี่ยวข้องกับประสิทธิภาพที่ลดลงของโรคทางจิตเวช.
สมมติฐานนี้ยังคงได้รับการทดสอบ.
การค้นพบนี้มีความสอดคล้องกับข้อสังเกตก่อนหน้านี้
แสดงให้เห็นว่ามีเพียง ประมาณ 20% ของการถูกทำร้ายร่างกายใน
หอผู้ป่วยจิตเวชเป็นผลโดยตรงกับโรคจิต
อาการเช่นอาการหลงผิดหรือประสาทหลอน (โนแลน et al.
2003) ถูกทำร้ายร่างกายอื่น ๆ ที่ดูเหมือนจะเป็นเนื่องจากความสับสน
หุนหันพลันแล่นหรือบุคลิกภาพต่อต้านสังคม comorbid
ความผิดปกติ / โรคจิต ดังนั้นจึงมีหลายเส้นทาง
ไปสู่ความรุนแรงในผู้ป่วยโรคจิตเภทและสาเหตุนี้
ต่างมีผลกระทบต่อการรักษา (Volavka และ
Citrome 2011)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ลักษณะทางคลินิกในผู้ป่วยจิตเภท
ข้อมูลความรุนแรงใน
ที่มาและอาการ . มันอาจจะเกี่ยวข้องโดยตรงกับ
อาการทางคลินิก สมมติฐานหนึ่งการเชื่อมโยงสูงอัตรา
ความรุนแรงในหมู่คนที่มีความเจ็บป่วยทางจิตให้เล็ก
ชุดประสาทหลอน อาการทางจิตที่เรียกว่าคุกคาม /
แทนที่การควบคุม ( TCO ) อาการ ( ลิงค์ et al . 1998
ลิงค์& stueve 1994 ) อาการเหล่านี้โดยใช้
ลักษณะทางคลินิกในผู้ป่วยจิตเภท
ข้อมูลความรุนแรงใน
ที่มาและอาการ . มันอาจจะเกี่ยวข้องโดยตรงกับ
อาการทางคลินิก สมมติฐานหนึ่งการเชื่อมโยงสูงอัตรา
ความรุนแรงในหมู่คนที่มีความเจ็บป่วยทางจิตให้เล็ก
ชุดประสาทหลอน อาการทางจิตที่เรียกว่าคุกคาม /
แทนที่การควบคุม ( TCO ) อาการ ( ลิงค์ et al . 1998
ลิงค์& stueve 1994 ) อาการเหล่านี้โดยใช้
คำถามที่ว่า " การปกครองโดยทหารจาก "
" ความคิดใส่ในหัวของคุณ " และ " คนที่ต้องการทำร้ายคุณ

" อย่างไรก็ตาม การศึกษาชี้ให้เห็นว่าแม้ว่า
หลงผิดสามารถตกตะกอนความรุนแรงในกรณีบุคคล ,
พวกเขาไม่เพิ่มความเสี่ยงโดยรวมของความรุนแรง
( แอบเพลล์บาล์ม et al . 2000 ) แรงจูงใจประสาทหลอนของ
ความรุนแรงดูเหมือนจะหายาก ( junginger et al .
2541 )คำสั่งภาพหลอนไปทำร้ายคนอื่น อาจเพิ่มความเสี่ยงของความรุนแรง
ถึงแม้ว่าระดับของการปฏิบัติตามคำสั่งดังกล่าวแตกต่างกันไป (
junginger 1995 junginger &
แมคไกวร์ 2001 ) โดยทั่วไปอาการของโรคจิตเภท บวก
เกี่ยวข้องกับความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของ
ความรุนแรง ส่วนอาการทางลบแสดงความสัมพันธ์ตรงข้าม
( Swanson et al . 2006 ) ในที่สุดก็มี
สอดคล้องเชื่อมโยงที่มีความเข้าใจความรุนแรง
( Alia Klein et al . 2007 , Antonius 2005 ekinci & ekinci
2012 เลร่า et al . 2012 ) ผลกระทบนี้อาจเป็นทางอ้อม
โดยผ่านลดลง การรักษาที่เกี่ยวข้องกับด้านไม่ดี

( Alia Klein et al . ( coldham et al . 2002 ) ( czobor et al . 2013 .
ขัดกับความเชื่อของแพทย์หลายคนมาก
,ความรุนแรงที่กระทำโดยผู้ป่วยจิตเภทไม่
ดูเหมือนไม่ได้เกี่ยวข้องโดยตรงกับอาการ ทางจิต
หลักฐานล่าสุดแสดงให้เห็นว่าความรุนแรงในหมู่ผู้ใหญ่
โรคจิตเภทอาจติดตามอย่างน้อยสองแตกต่างกัน
แนวทางหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับเงื่อนไข premorbid
รวมทั้งต่อต้านสังคม , พฤติกรรม , และอีกที่เกี่ยวข้องกับความผิดปกติทางจิตเฉียบพลันของผู้ป่วยจิตเภท

( Swanson et al . 2008b )ในการศึกษาที่ยึดมั่นด้วย
.
ลดโรคที่เกี่ยวข้องกับความรุนแรงในกลุ่มโดยไม่
ประวัติของปัญหาความประพฤติ ในส่วนของปัญหาพฤติกรรมกลุ่ม
ความรุนแรงยังคงสูงและไม่ได้
ความแตกต่างระหว่างผู้ป่วยที่พลพรรค
กับโรคและผู้ที่ไม่ ( Swanson et
อัล 2008b ) เพราะผลไม่ได้ขึ้นอยู่กับ
อาการหลงผิดหรือประสาทหลอน ( โนแลน et al .
2003 ) การทำร้ายคนอื่นดูเหมือนจะเกิดจากความสับสน

comorbid หุนหันพลันแล่น หรือต่อต้านสังคม บุคลิกภาพ โรค / โรคทางจิต . ดังนั้น จึงมีเส้นทางหลาย
ความรุนแรงในผู้ป่วยจิตเภท และสามารถทราบ
นี้มีผลกระทบต่อการ volavka &

citrome 2011 )