What has annoyed most people is the

What has annoyed most people is the conflicting information and non-disclosure, particularly regarding certain risks (such as electrocution). Whilst a few escaped snakes and crocodiles may have caused headlines (outrage), more pressing risks like disease, electrocution, etc. go completely unmentioned.
People just do not know what to do for the best. [With] no simple instructions and so much inaccuracy and conflict between agencies and politicians, it is simply a matter of looking out of the window and seeing for yourself. I see that from a risk comm perspective some of the criticisms voiced there (poor pre-crisis planning; poor coordination of resources; poor collaboration between agencies; failure to provide honest, candid, open and accountable communication) are relevant here.
Most of all, lack of leadership seems to be a massive problem. no courage, conviction, optimism. If this flood had occurred in Singapore, I feel sure a quite different response would have been prepared and executed.
Do you have any thoughts on how a government should communicate in this situation and how they might go about restoring trust (if they can)?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อะไรมีรำคาญคนส่วนใหญ่เป็นข้อมูลที่ขัดแย้งกันและไม่ใช่เปิดเผย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับความเสี่ยงบางอย่าง (เช่นการประหาร) ขณะหลบหนีงูและจระเข้น้อยอาจทำให้เกิดพาดหัว (ข่มขืน), กดความเสี่ยงที่เพิ่มมากขึ้นเช่นโรค ประหาร ฯลฯ ไปทั้งหมด unmentioned คนเพียงไม่รู้จะทำอย่างไรในสุด [] ไม่มีคำแนะนำอย่างมาก inaccuracy และ พร้อมความขัดแย้งระหว่างหน่วยงานและนักการเมือง เป็นเพียงเรื่องของการมองออกจากหน้าต่าง และเห็นตัวเอง เห็นว่า จากมุมมองความเสี่ยงสาร บางส่วนที่วิจารณ์เสียงมี (วิกฤตก่อนวางแผนไม่ดี ประสานงานที่ดีของทรัพยากร ไม่ดีร่วมกันระหว่างหน่วยงาน ความล้มเหลวให้ซื่อสัตย์ มากมาย เปิด และรับผิดชอบการสื่อสาร) เกี่ยวข้องที่นี่มากที่สุดทั้งหมด ขาดความเป็นผู้นำน่าจะ เป็นปัญหาใหญ่ ไม่กล้า เชื่อมั่น มองในแง่ดี ถ้าน้ำท่วมนี้ได้เกิดขึ้นในสิงคโปร์ รู้สึกแน่ใจว่า การตอบสนองที่แตกต่างกันค่อนข้างจะถูกเตรียม และดำเนินการมีความคิดว่ารัฐบาลควรสื่อสารในสถานการณ์นี้และวิธีการที่พวกเขาอาจไปเกี่ยวกับการคืนค่าความน่าเชื่อถือ (ถ้าอย่างใด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สิ่งที่ได้รำคาญที่คนส่วนใหญ่เป็นข้อมูลที่ขัดแย้งกันและไม่เปิดเผยโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับความเสี่ยงบางอย่าง (เช่นไฟฟ้า) ขณะที่งูหนีจระเข้น้อยและอาจก่อให้เกิดการพาดหัวข่าว (ชั่วร้าย) ความเสี่ยงที่เร่งด่วนมากขึ้นเช่นโรคไฟฟ้าเป็นต้นไปไม่ได้กล่าวถึงอย่างสมบูรณ์.
คนก็ไม่ทราบว่าจะทำอย่างไรให้ดีที่สุด [กับ] ไม่มีคำแนะนำที่เรียบง่ายและถูกต้องมากและความขัดแย้งระหว่างหน่วยงานและนักการเมืองก็เป็นเพียงเรื่องของการมองออกไปนอกหน้าต่างและเห็นด้วยตัวคุณเอง ผมเห็นว่าจากมุมมองของการสื่อสารความเสี่ยงบางส่วนของการวิพากษ์วิจารณ์เปล่งออกมามี (การวางแผนก่อนวิกฤตยากจนการประสานงานที่ดีของทรัพยากรการทำงานร่วมกันที่ไม่ดีระหว่างหน่วยงาน; ความล้มเหลวที่จะให้ความซื่อสัตย์ตรงไปตรงมาการสื่อสารเปิดและมีความรับผิดชอบ) มีความเกี่ยวข้องที่นี่.
ส่วนใหญ่ของทั้งหมด , ขาดความเป็นผู้นำที่น่าจะเป็นปัญหาใหญ่ ไม่มีความกล้าหาญความเชื่อมั่นในแง่ดี ถ้าน้ำท่วมนี้ได้เกิดขึ้นในสิงคโปร์ผมรู้สึกแน่ใจว่าการตอบสนองที่แตกต่างกันมากจะได้รับการเตรียมความพร้อมและดำเนินการ.
คุณมีความคิดใด ๆ เกี่ยวกับวิธีการที่รัฐบาลควรจะสื่อสารในสถานการณ์เช่นนี้และวิธีการที่พวกเขาอาจจะไปเกี่ยวกับการฟื้นฟูความไว้วางใจ (ถ้าพวกเขาสามารถ)?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แล้วรำคาญคนส่วนใหญ่เป็นข้อมูลที่ขัดแย้งกัน และไม่ใช่การเปิดเผย โดยเฉพาะเรื่องความเสี่ยง ( เช่น ไฟดูด ) ในขณะที่ไม่กี่หนีงูและจระเข้ อาจทำให้หัวข้อข่าว ( ร้าย ) ที่สำคัญความเสี่ยงเช่นโรคประหาร ฯลฯ ไปอย่างสมบูรณ์ unmentioned .
คนก็ไม่ทราบว่าจะทำให้ดีที่สุด[ กับ ] ไม่มีคำแนะนำที่ง่ายและไม่ มาก และ ความขัดแย้งระหว่างหน่วยงาน และ นักการเมือง มันเป็นเพียงเรื่องของการมองออกไปนอกหน้าต่างและเห็นสำหรับตัวคุณเอง ผมดูจากคำสั่งมุมมองของความเสี่ยงบางส่วนของการวิพากษ์วิจารณ์เปล่งออกมานั้น ( ก่อนวิกฤต การวางแผนไม่ดี การประสานงานที่ดีของทรัพยากร การประสานงานไม่ดีระหว่างหน่วยงาน ; ความล้มเหลวให้ซื่อสัตย์ , ตรงไปตรงมา ,การสื่อสารแบบเปิด และความรับผิดชอบ ) ที่เกี่ยวข้องที่นี่ .
ที่สุด ขาดภาวะผู้นำ ดูเหมือนจะเป็นปัญหาใหญ่ ไม่มีความกล้าหาญ ความเชื่อมั่น มองโลกในแง่ดี ถ้าน้ำท่วมนี้ได้เกิดขึ้นในสิงคโปร์ ผมรู้สึกว่า การตอบสนองที่แตกต่างกันมากจะได้เตรียมประหาร