Several main styles (or paradigms,

Several main styles (or paradigms, or models) of programming – imperative, functional, logic and objectoriented
ones – were developed during more than forty-year history of programming. Each of them is based on
specific algorithmic abstractions of data, operations, and control and presents a specific mode of thinking about
program and its execution. Various programming techniques (including data structures and control
mechanisms) were elaborated rather independently within each style, thereby forming different scopes of their
applicability. For instance, the object-oriented style and corresponding techniques are suitable for creating
programs with complicated data and interface, while the logic style is convenient to program logic inference.
Though modern programming languages [Finkel, 1996] usually include programming techniques from different
styles, they may be classified according to the main style and techniques supported (e.g., programming language
Lisp is a functional language while it includes some imperative programming constructs).
Nowadays, for implementation of large programming project, techniques from different paradigms are required,
mainly because of complexity and heterogeneity of problems under solution. Some of them are problems of
complex symbolic data processing, for which programming techniques of functional and logic languages (e.g.,
Lisp [Steele, 1990] or Prolog [Clocksin, 1984]) are adequate. The other problems can be easily resolved by
means of popular imperative object-oriented languages, such as C++ [Stroustrup, 1997].
Below we explain our point that acquirement of programming techniques of all main paradigms belongs to
background knowledge in the field of computer science. Accordingly, learning of modern programming languages
should be complemented and deepened by learning of programming paradigms and their base techniques.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลายรูปแบบหลัก (หรือกระบวนทัศน์หรือรุ่น) ของการเขียนโปรแกรม - ความจำเป็นการทำงานตรรกะและ objectoriented
คน - ได้รับการพัฒนาในช่วงประวัติศาสตร์กว่าสี่สิบปีของการเขียนโปรแกรม แต่ละคนจะขึ้นอยู่กับ
แนวคิดอัลกอริทึมที่เฉพาะเจาะจงของข้อมูลการดำเนินงานและการควบคุมและนำเสนอโหมดที่เฉพาะเจาะจงของความคิดเกี่ยวกับ
โปรแกรมและการดำเนินการของ เทคนิคการเขียนโปรแกรมต่าง ๆ (รวมถึงโครงสร้างข้อมูลและการควบคุม
กลไก) มีเนื้อหาที่ค่อนข้างอิสระที่อยู่ในแต่ละรูปแบบจะช่วยสร้างขอบเขตที่แตกต่างกันของ
การบังคับใช้ ยกตัวอย่างเช่นรูปแบบเชิงวัตถุและเทคนิคที่สอดคล้องกันมีความเหมาะสมสำหรับการสร้าง
โปรแกรมที่มีข้อมูลที่ซับซ้อนและมีอินเตอร์เฟซในขณะที่รูปแบบตรรกะสะดวกในการอนุมานตรรกะโปรแกรม.
แม้ว่าการเขียนโปรแกรมภาษาที่ทันสมัย ​​[Finkel 1996] มักจะมีเทคนิคการเขียนโปรแกรมที่แตกต่างจาก
รูปแบบ พวกเขาอาจจะแบ่งตามรูปแบบหลักและเทคนิคที่ได้รับการสนับสนุน (เช่นภาษาการเขียนโปรแกรม
เสียงกระเพื่อมเป็นภาษาที่ทำงานในขณะที่มันรวมถึงบางส่วนโครงสร้างการเขียนโปรแกรมจำเป็น).
ปัจจุบันสำหรับการดำเนินงานของโครงการการเขียนโปรแกรมที่มีขนาดใหญ่, เทคนิคจากกรอบความคิดที่แตกต่างกันจะต้อง
ส่วนใหญ่เป็นเพราะ ความซับซ้อนและความหลากหลายของปัญหาที่เกิดภายใต้วิธีการแก้ปัญหา บางคนมีปัญหาในเรื่องของ
การประมวลผลข้อมูลที่ซับซ้อนสัญลักษณ์ที่เทคนิคการเขียนโปรแกรมภาษาการทำงานและตรรกะ (เช่น
เสียงกระเพื่อม [สตีล 1990] หรือเปิดฉาก [Clocksin 1984]) ที่เพียงพอ ปัญหาอื่น ๆ สามารถแก้ไขได้อย่างง่ายดายโดย
วิธีการของภาษาเชิงวัตถุความจำเป็นที่นิยมเช่น C ++ [Stroustrup 1997].
ด้านล่างเราจะอธิบายจุดของเราที่ได้มาจากเทคนิคการเขียนโปรแกรมของกรอบความคิดหลักทั้งหมดเป็น
ความรู้พื้นฐานในสาขาวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ . ดังนั้นการเรียนรู้ภาษาโปรแกรมที่ทันสมัย
​​ควรได้รับการเติมเต็มและลึกโดยการเรียนรู้กระบวนทัศน์และเทคนิคการเขียนโปรแกรมฐานของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รูปแบบหลักๆ ( หรือกระบวนทัศน์ หรือรุ่น ) ของโปรแกรมและคำสั่ง , หน้าที่ , ตรรกะและเจ็คโ รียลเท็ด
คน–ถูกพัฒนาในช่วงกว่าประวัติปีที่สี่สิบของการเขียนโปรแกรม แต่ละของพวกเขาจะขึ้นอยู่กับขั้นตอนวิธีนามธรรม
เฉพาะข้อมูลการดำเนินงาน และการควบคุมและแสดงโหมดที่เฉพาะเจาะจงของการคิดเกี่ยวกับ
โปรแกรมและการปฏิบัติของตนเทคนิคการเขียนโปรแกรมต่างๆ ( รวมถึงโครงสร้างและการควบคุมข้อมูล
กลไก ) จึงค่อนข้างอิสระในแต่ละรูปแบบจึงเป็นขอบเขตที่แตกต่างกันของการบังคับใช้ของพวกเขา

ตัวอย่างเช่นการรูปแบบและเทคนิคที่เหมาะสมสำหรับการสร้างโปรแกรมที่มีข้อมูลที่ซับซ้อนและอินเตอร์เฟซ
,ในขณะที่รูปแบบตรรกะสะดวกกับโปรแกรมเชิงตรรกะ .
แต่ทันสมัยการเขียนโปรแกรมภาษา [ ฟิงเกิล , 1996 ] มักจะรวมเทคนิคการเขียนโปรแกรมจากรูปแบบที่แตกต่างกัน
, พวกเขาอาจจะแบ่งตามรูปแบบ หลักและเทคนิคการสนับสนุน ( เช่นภาษาซี
พูดไม่ชัดเป็นภาษาการทำงานในขณะที่มันมีบางโปรแกรมสร้างขวาง
ในปัจจุบัน ) ,สำหรับการดำเนินงานของโครงการการเขียนโปรแกรมขนาดใหญ่ เทคนิคจากกระบวนทัศน์ที่แตกต่างกันจะต้อง
ส่วนใหญ่เป็นเพราะความซับซ้อนและความหลากหลายของปัญหาภายใต้โซลูชั่น บางส่วนของพวกเขามีปัญหา
ซับซ้อนสัญลักษณ์การประมวลผลข้อมูลซึ่งการใช้ฟังก์ชันตรรกะและภาษา ( เช่น
ลิสป์ [ Steele , 1990 ) หรือ clocksin เปิดฉาก [ 1984 ] ) เพียงพอปัญหาอื่น ๆสามารถได้อย่างง่ายดายได้รับการแก้ไขโดยวิธีการเชิงวัตถุนิยมขวาง
ภาษา เช่น C stroustrup [ 1997 ] .
ด้านล่างเราได้อธิบาย จุดที่ได้รับจากการใช้กระบวนทัศน์หลักทั้งหมดเป็นของ
ความรู้พื้นฐานในสาขาวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ ดังนั้นการเรียนรู้ภาษาโปรแกรมสมัยใหม่
ควรจะครบครันและ deepened โดยการเรียนรู้กระบวนทัศน์การเขียนโปรแกรมและเทคนิคพื้นฐานของพวกเขา