I am indebted to the following peop

I am indebted to the following people for their help and support:
To my husband Niall – thank you for tolerating my obsession, being a domestic god and doing
the first edit.
To my boss Lisa – thank you for putting up with me over the last year or so while I indulged in
this madness.
To CCL – I’ll never tell but thank you.
To the original bunker babes – thank you for your friendship and constant support.
To SR – thank you for all the helpful advice from the start and for going first.
To Sue – thanks for sorting me out.
To Amanda and all at TWCS – thank you for taking a punt.
I scowl with frustration at myself in the mirror. Damn my hair – it just won’t behave,
and damn Katherine Kavanagh for being ill and subjecting me to this ordeal. I should be
studying for my final exams, which are next week, yet here I am trying to brush my hair
into submission. I must not sleep with it wet. I must not sleep with it wet. Reciting this
mantra several times, I attempt, once more, to bring it under control with the brush. I roll
my eyes in exasperation and gaze at the pale, brown-haired girl with blue eyes too big for
her face staring back at me, and give up. My only option is to restrain my wayward hair in
a ponytail and hope that I look semi presentable.
Kate is my roommate, and she has chosen today of all days to succumb to the flu.
Therefore, she cannot attend the interview she’d arranged to do, with some mega-industrialist
tycoon I’ve never heard of, for the student newspaper. So I have been volunteered. I
have final exams to cram for, one essay to finish, and I’m supposed to be working this afternoon,
but no – today I have to drive a hundred and sixty-five miles to downtown Seattle
in order to meet the enigmatic CEO of Grey Enterprises Holdings Inc. As an exceptional
entrepreneur and major benefactor of our University, his time is extraordinarily precious
– much more precious than mine – but he has granted Kate an interview. A real coup, she
tells me. Damn her extra-curricular activities.
Kate is huddled on the couch in the living room.
“Ana, I’m sorry. It took me nine months to get this interview. It will take another
six to reschedule, and we’ll both have graduated by then. As the editor, I can’t blow this
off. Please,” Kate begs me in her rasping, sore throat voice. How does she do it? Even
ill she looks gamine and gorgeous, strawberry blonde hair in place and green eyes bright,
although now red-rimmed and runny. I ignore my pang of unwelcome sympathy.
“Of course I’ll go Kate. You should get back to bed. Would you like some Nyquil or
Tylenol?”
“Nyquil, please. Here are the questions and my mini-disc recorder. Just press record
here. Make notes, I’ll transcribe it all.”
“I know nothing about him,” I murmur, trying and failing to suppress my rising panic.
“The questions will see you through. Go. It’s a long drive. I don’t want you to be late.”
“Okay, I’m going. Get back to bed. I made you some soup to heat up later.” I stare at
her fondly. Only for you, Kate, would I do this.
“I will. Good luck. And thanks Ana – as usual, you’re my lifesaver.”
Gathering my satchel, I smile wryly at her, then head out the door to the car. I cannot
believe I have let Kate talk me into this. But then Kate can talk anyone into anything.
She’ll make an exceptional journalist. She’s articulate, strong, persuasive, argumentative,
beautiful – and she’s my dearest, dearest friend.
The roads are clear as I set off from Vancouver, WA toward Portland and the I-5. It’s early,
and I don’t have to be in Seattle until two this afternoon. Fortunately, Kate’s lent me her
sporty Mercedes CLK. I’m not sure Wanda, my old VW Beetle, would make the journey in
time. Oh, the Merc is a fun drive, and the miles slip away as I floor the pedal to the metal.
My destination is the headquarters of Mr. Grey’s global enterprise. It’s a huge twentystory
office building, all curved glass and steel, an architect’s utilitarian fantasy, with Grey
House written discreetly in steel over the glass front doors. It’s a quarter to two when I
arrive, greatly relieved that I’m not late as I walk into the enormous – and frankly intimidating
– glass, steel, and white sandstone lobby.
Behind the solid sandstone desk, a very attractive, groomed, blonde young woman
smiles pleasantly at me. She’s wearing the sharpest charcoal suit jacket and white shirt I
have ever seen. She looks immaculate.
“I’m here to see Mr. Grey. Anastasia Steele for Katherine Kavanagh.”
“Excuse me one moment, Miss Steele.” She arches her eyebrow slightly as I stand selfconsciously
before her. I am beginning to wish I’d borrowed one of Kate’s formal blazers
rather than wear my navy blue jacket. I have made an effort and worn my one and only
skirt, my sensible brown knee-length boots and a blue sweater. For me, this is smart. I tuck
one of the escaped tendrils of my hair behind my ear as I pretend she doesn’t intimidate me.
“Miss Kavanagh is expected. Please sign in here, Miss Steele. You’ll want the last
elevator on the right, press for the twentieth floor.” She smiles kindly at me, amused no
doubt, as I sign in.
She hands me a security pass that has VISITOR very firmly stamped on the front. I
can’t help my smirk. Surely it’s obvious that I’m just visiting. I don’t fit in here at all.
Nothing changes, I inwardly sigh. Thanking her, I walk over to the bank of elevators past
the two security men who are both far more smartly dressed than I am in their well-cut
black suits.
The elevator whisks me with terminal velocity to the twentieth floor. The doors slide
open, and I’m in another large lobby – again all glass, steel, and white sandstone. I’m
confronted by another desk of sandstone and another young blonde woman dressed impeccably
in black and white who rises to greet me.
“Miss Steele, could you wait here, please?” She points to a seated area of white leather
chairs.
Behind the leather chairs is a spacious glass-walled meeting room with an equally spacious
dark wood table and at least twenty matching chairs around it. Beyond that, there is
a floor-to-ceiling window with a view of the Seattle skyline that looks out through the city
toward the Sound. It’s a stunning vista, and I’m momentarily paralyzed by the view. Wow.
I sit down, fish the questions from my satchel, and go through them, inwardly cursing
Kate for not providing me with a brief biography. I know nothing about this man I’m
about to interview. He could be ninety or he could be thirty. The uncertainty is galling,
and my nerves resurface, making me fidget. I’ve never been comfortable with one-on-one
interviews, preferring the anonymity of a group discussion where I can sit inconspicuously
at the back of the room. To be honest, I prefer my own company, reading a classic British
novel, curled up in a chair in the campus library. Not sitting twitching nervously in a colossal
glass and stone edifice.
I roll my eyes at myself. Get a grip, Steele. Judging from the building, which is too
clinical and modern, I guess Grey is in his forties: fit, tanned, and fair-haired to match the
rest of the personnel.
Another elegant, flawlessly dressed blonde comes out of a large door to the right. What
is it with all the immaculate blondes? It’s like Stepford here. Taking a deep breath, I stand
up.
“Miss Steele?” the latest blonde asks.
“Yes,” I croak, and clear my throat. “Yes.” There, that sounded more confident.
“Mr. Grey will see you in a moment. May I take your jacket?”
“Oh please.” I struggle out of the jacket.
“Have you been offered any refreshment?”
“Um – no.” Oh dear, is Blonde Number One in trouble?
Blonde Number Two frowns and eyes the young woman at the desk.
“Would you like tea, coffee, water?” she asks, turning her attention back to me.
“A glass of water. Thank you,” I murmur.
“Olivia, please fetch Miss Steele a glass of water.” Her voice is stern. Olivia scoots up
immediately and scurries to a door on the other side of the foyer.
“My apologies, Miss Steele, Olivia is our new intern. Please be seated. Mr. Grey will
be another five minutes.”
Olivia returns with a glass of iced water.
“Here you go, Miss Steele.”
“Thank you.”
Blonde Number Two marches over to the large desk, her heels clicking and echoing on
the sandstone floor. She sits down, and they both continue their work.
Perhaps Mr. Grey insists on all his employ

I am indebted to the following people for their help and support:
To my husband Niall – thank you for tolerating my obsession, being a domestic god and doing
the first edit.
To my boss Lisa – thank you for putting up with me over the last year or so while I indulged in
this madness.
To CCL – I’ll never tell but thank you.
To the original bunker babes – thank you for your friendship and constant support.
To SR – thank you for all the helpful advice from the start and for going first.
To Sue – thanks for sorting me out.
To Amanda and all at TWCS – thank you for taking a punt.
I scowl with frustration at myself in the mirror. Damn my hair – it just won’t behave,
and damn Katherine Kavanagh for being ill and subjecting me to this ordeal. I should be
studying for my final exams, which are next week, yet here I am trying to brush my hair
into submission. I must not sleep with it wet. I must not sleep with it wet. Reciting this
mantra several times, I attempt, once more, to bring it under control with the brush. I roll
my eyes in exasperation and gaze at the pale, brown-haired girl with blue eyes too big for
her face staring back at me, and give up. My only option is to restrain my wayward hair in
a ponytail and hope that I look semi presentable.
Kate is my roommate, and she has chosen today of all days to succumb to the flu.
Therefore, she cannot attend the interview she’d arranged to do, with some mega-industrialist
tycoon I’ve never heard of, for the student newspaper. So I have been volunteered. I
have final exams to cram for, one essay to finish, and I’m supposed to be working this afternoon,
but no – today I have to drive a hundred and sixty-five miles to downtown Seattle
in order to meet the enigmatic CEO of Grey Enterprises Holdings Inc. As an exceptional
entrepreneur and major benefactor of our University, his time is extraordinarily precious
– much more precious than mine – but he has granted Kate an interview. A real coup, she
tells me. Damn her extra-curricular activities.
Kate is huddled on the couch in the living room.
“Ana, I’m sorry. It took me nine months to get this interview. It will take another
six to reschedule, and we’ll both have graduated by then. As the editor, I can’t blow this
off. Please,” Kate begs me in her rasping, sore throat voice. How does she do it? Even
ill she looks gamine and gorgeous, strawberry blonde hair in place and green eyes bright,
although now red-rimmed and runny. I ignore my pang of unwelcome sympathy.
“Of course I’ll go Kate. You should get back to bed. Would you like some Nyquil or
Tylenol?”
“Nyquil, please. Here are the questions and my mini-disc recorder. Just press record
here. Make notes, I’ll transcribe it all.”
“I know nothing about him,” I murmur, trying and failing to suppress my rising panic.
“The questions will see you through. Go. It’s a long drive. I don’t want you to be late.”
“Okay, I’m going. Get back to bed. I made you some soup to heat up later.” I stare at
her fondly. Only for you, Kate, would I do this.
“I will. Good luck. And thanks Ana – as usual, you’re my lifesaver.”
Gathering my satchel, I smile wryly at her, then head out the door to the car. I cannot
believe I have let Kate talk me into this. But then Kate can talk anyone into anything.
She’ll make an exceptional journalist. She’s articulate, strong, persuasive, argumentative,
beautiful – and she’s my dearest, dearest friend.
The roads are clear as I set off from Vancouver, WA toward Portland and the I-5. It’s early,
and I don’t have to be in Seattle until two this afternoon. Fortunately, Kate’s lent me her
sporty Mercedes CLK. I’m not sure Wanda, my old VW Beetle, would make the journey in
time. Oh, the Merc is a fun drive, and the miles slip away as I floor the pedal to the metal.
My destination is the headquarters of Mr. Grey’s global enterprise. It’s a huge twentystory
office building, all curved glass and steel, an architect’s utilitarian fantasy, with Grey
House written discreetly in steel over the glass front doors. It’s a quarter to two when I
arrive, greatly relieved that I’m not late as I walk into the enormous – and frankly intimidating
– glass, steel, and white sandstone lobby.
Behind the solid sandstone desk, a very attractive, groomed, blonde young woman
smiles pleasantly at me. She’s wearing the sharpest charcoal suit jacket and white shirt I
have ever seen. She looks immaculate.
“I’m here to see Mr. Grey. Anastasia Steele for Katherine Kavanagh.”
“Excuse me one moment, Miss Steele.” She arches her eyebrow slightly as I stand selfconsciously
before her. I am beginning to wish I’d borrowed one of Kate’s formal blazers
rather than wear my navy blue jacket. I have made an effort and worn my one and only
skirt, my sensible brown knee-length boots and a blue sweater. For me, this is smart. I tuck
one of the escaped tendrils of my hair behind my ear as I pretend she doesn’t intimidate me.
“Miss Kavanagh is expected. Please sign in here, Miss Steele. You’ll want the last
elevator on the right, press for the twentieth floor.” She smiles kindly at me, amused no
doubt, as I sign in.
She hands me a security pass that has VISITOR very firmly stamped on the front. I
can’t help my smirk. Surely it’s obvious that I’m just visiting. I don’t fit in here at all.
Nothing changes, I inwardly sigh. Thanking her, I walk over to the bank of elevators past 
the two security men who are both far more smartly dressed than I am in their well-cut
black suits.
The elevator whisks me with terminal velocity to the twentieth floor. The doors slide
open, and I’m in another large lobby – again all glass, steel, and white sandstone. I’m
confronted by another desk of sandstone and another young blonde woman dressed impeccably
in black and white who rises to greet me.
“Miss Steele, could you wait here, please?” She points to a seated area of white leather
chairs.
Behind the leather chairs is a spacious glass-walled meeting room with an equally spacious
dark wood table and at least twenty matching chairs around it. Beyond that, there is
a floor-to-ceiling window with a view of the Seattle skyline that looks out through the city
toward the Sound. It’s a stunning vista, and I’m momentarily paralyzed by the view. Wow.
I sit down, fish the questions from my satchel, and go through them, inwardly cursing
Kate for not providing me with a brief biography. I know nothing about this man I’m
about to interview. He could be ninety or he could be thirty. The uncertainty is galling,
and my nerves resurface, making me fidget. I’ve never been comfortable with one-on-one
interviews, preferring the anonymity of a group discussion where I can sit inconspicuously
at the back of the room. To be honest, I prefer my own company, reading a classic British
novel, curled up in a chair in the campus library. Not sitting twitching nervously in a colossal
glass and stone edifice.
I roll my eyes at myself. Get a grip, Steele. Judging from the building, which is too
clinical and modern, I guess Grey is in his forties: fit, tanned, and fair-haired to match the
rest of the personnel.
Another elegant, flawlessly dressed blonde comes out of a large door to the right. What
is it with all the immaculate blondes? It’s like Stepford here. Taking a deep breath, I stand
up.
“Miss Steele?” the latest blonde asks.
“Yes,” I croak, and clear my throat. “Yes.” There, that sounded more confident.
“Mr. Grey will see you in a moment. May I take your jacket?”
“Oh please.” I struggle out of the jacket.
“Have you been offered any refreshment?”
“Um – no.” Oh dear, is Blonde Number One in trouble?
Blonde Number Two frowns and eyes the young woman at the desk.
“Would you like tea, coffee, water?” she asks, turning her attention back to me.
“A glass of water. Thank you,” I murmur.
“Olivia, please fetch Miss Steele a glass of water.” Her voice is stern. Olivia scoots up
immediately and scurries to a door on the other side of the foyer.
“My apologies, Miss Steele, Olivia is our new intern. Please be seated. Mr. Grey will
be another five minutes.”
Olivia returns with a glass of iced water.
“Here you go, Miss Steele.”
“Thank you.”
Blonde Number Two marches over to the large desk, her heels clicking and echoing on
the sandstone floor. She sits down, and they both continue their work.
Perhaps Mr. Grey insists on all his employ

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ผมเป็นหนี้คนสำหรับการช่วยเหลือและต่อไปนี้:สามี Niall – ขอบคุณสำหรับ tolerating ครอบงำจิตใจของฉัน เป็นพระเจ้าในประเทศ และทำการแก้ไขครั้งแรกหัวของฉันลิซ่า – ขอบคุณสำหรับวางกับปีสุดท้ายหรือในขณะที่ฉัน indulged ในความบ้านี้การ CCL – ฉันจะไม่บอก แต่ขอบคุณเพื่อทารกบังเกอร์เดิม – ขอบคุณสำหรับมิตรภาพและคงสนับสนุนการ SR – ขอบคุณ สำหรับแนะนำที่เป็นประโยชน์ทั้งหมดตั้งแต่เริ่มต้น และไปครั้งแรกการบางซื่อ – ขอบคุณสำหรับเรียงลำดับผมออกอแมนด้าและทั้งหมดที่ TWCS-ขอบคุณสำหรับการตัดแบบฉันหน้าคว่ำกับแห้วที่ตัวเองในกระจก ไอ้ผม – มันเพียงไม่ทำงานและไอ้แคทเธอรีนคาวานอจห์กำลังป่วย และแล้วก็กดชัตเตอร์ผมนี้การทรมาน ฉันควรจะเรียนสอบขั้นสุดท้ายของฉัน ซึ่งเป็นสัปดาห์ถัดไป ได้ที่นี่ฉันกำลังพยายามแปรงผมในการส่ง ฉันต้องนอนกับมันเปียก ฉันต้องนอนกับมันเปียก อ่านนี้มันตราหลายครั้ง ฉันพยายาม อีกครั้ง นำภายใต้การควบคุมด้วยแปรง ผมม้วนตาของฉันในสายตาที่สาวจาง brown-haired และ exasperation มีขนาดใหญ่เกินไปสำหรับตาสีฟ้าจ้องมองใบหน้าของเธอฉัน และให้ค่า ตัวเลือกของฉันเท่านั้นจะตัดผม wayward ในponytail และหวังว่า ผมมองมุมกึ่งเคทเป็นเพื่อนร่วมห้องของฉัน และเธอได้เลือกวันนี้วันทั้งหมดเพื่อยอมหวัดใหญ่ดังนั้น เธอไม่สามารถเข้าร่วมการสัมภาษณ์เธอก็จัดให้ทำ industrialist ร็อคบางผู้ประกอบการที่ฉันไม่เคยได้ยินของ สำหรับหนังสือพิมพ์ของนักเรียน ดังนั้นฉันมี volunteered ฉันได้สอบขั้นสุดท้ายเพื่อเร่ง เรียงหนึ่งให้เสร็จสิ้น และฉันควรจะทำงานตอนบ่ายแต่ไม่ – วันนี้ได้ขับรถเป็นร้อย และหก - ห้าไมล์เมืองซีแอตเทิลเพื่อให้ตรงกับทำนาย CEO ของเทาวิสาหกิจโฮลดิ้ง อิงค์ เป็นการยกเว้นผู้ประกอบการและบุญคุณที่สำคัญของมหาวิทยาลัยของเรา เวลาของเขามีค่ารอง-มากค่ากว่าฉัน – แต่เขาได้อนุญาตให้เคทสัมภาษณ์ รัฐประหารจริง เธอบอกฉัน ไอ้เธอกิจกรรมเสริมหลักสูตรเคทจะต้องอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น"เอเอ็น ขอโทษ มันเอาฉัน 9 เดือนจะได้รับการสัมภาษณ์ จะใช้เวลาอีก6 เวลา และเราจะทั้งมีศึกษาแล้ว เป็นบรรณาธิการ ฉันไม่สามารถระเบิดนี้ปิด กรุณา เคทรู้สึกฉันในเธอ rasping เสียงเจ็บคอ ไม่เธออย่างไรได้ แม้ป่วยเธอดู gamine และผมบลอนด์สวย สตรอเบอร์รี่และตาสดใส สีเขียวแม้ ว่าตอนนี้แดง rimmed และน้ำมูกไหล ละเว้นการฉันปางไม่เห็นใจ"แน่นอนฉันจะไปเคท คุณควรได้รับกลับมาที่เตียง คุณต้อง Nyquil บาง หรือTylenol หรือ"" Nyquil กรุณา นี่คือคำถามและมินิดิสก์บันทึกของฉัน เพียงแค่กดคอร์ดที่นี่ ทำบันทึกย่อ จะจำลองทั้งหมด ""ฉันรู้อะไรเกี่ยวกับเขา ฉันเมอร์เมอร์ พยายาม และการระงับการตื่นของฉันเพิ่มขึ้น"คำถามที่จะเห็นคุณผ่าน ไป ก็ขับรถยาว ไม่ต้องการเธอเสีย""เอาล่ะ ฉันจะ ได้กลับไปนอน ฉันทำคุณบางต้มให้ความร้อนขึ้นในภายหลัง " ผมมองดูนาง fondly สำหรับคุณ เคท ฉันทำนี้"ฉันจะ โชคดี และขอบคุณ เอเอ็นเอ – ตามปกติ คุณช่วยชีวิตอของฉัน"รวบรวม satchel ของฉัน ฉันยิ้ม wryly ที่เธอ แล้วหัวออกประตูรถ ฉันไม่สามารถเชื่อผมจะให้เคทพูดฉันในนี้ แต่แล้ว เคทสามารถพูดใครเป็นอะไรเธอจะทำให้นักข่าวที่ยอดเยี่ยม เธอเป็นชัด แข็งแรง persuasive, argumentativeสวยงาม – และเธอเป็นเพื่อนสาย สายถนนอย่างชัดเจน ตามกำหนดปิดจากแวนคูเวอร์ WA ต่อพอร์ตแลนด์และฉัน-5 เป็นต้นและไม่อยู่ในซีแอตเทิลจนถึงตอนบ่ายสอง โชคดี เคทของยืมเงินฉันเธอCLK. รถเบนซ์สปอร์ต ผมไม่แน่ใจว่าวันดา ด้วง VW ของฉันเก่า จะทำให้การเดินทางในเวลา โอ้ Merc เป็นไดรฟ์ และไมล์จัดส่งไป ตามฉันชั้นเหยียบกับโลหะปลายทางของฉันเป็นของนายสีเทาองค์กรสากล มันเป็น twentystory มากอาคาร สำนักงานทุกโค้งกระจกและเหล็ก เป็นสถาปนิกเป็นประโยชน์แฟนตาซี กับสีเทาเขียนอยู่ในเหล็กผ่านประตูกระจกหน้าบ้าน เป็นไตรมาสไปเมื่อสองฉันถึง ปลดปล่อยมากว่า ฉันมาไม่ช้าเป็นฉันเดินเป็นอย่าง มาก- และสับสนตรงไปตรงมา-กระจก หินทรายเหล็ก และขาวล็อบบี้หลังโต๊ะหินทรายแข็ง น่าสนใจมาก เตรียม สีบลอนด์สาวรอยยิ้มที่ฉันไป เธอสวมใส่คมชัดเหมาะกับถ่านเสื้อและสีขาวเสื้อเชิ้ตฉันเคยเห็น เธอดูนฤมล"ผมนี่เห็นสีเทาของนาย อนาสตาเซีย Steele สำหรับคาวานอจห์แคทเธอรีน""ขอโทษครับ นางสาว Steele" เธอ arches คิ้วของเธอเล็กน้อยเป็นผมยืน selfconsciouslyก่อนเธอ ผมเริ่มต้องมียืมหนึ่งเคทเป็นเสิ้อแทนที่สวมใส่เสื้อน้ำเงินของฉัน ฉันได้ทำความพยายาม และสวมใส่ของฉันหนึ่ง และเท่านั้นกระโปรง รองเท้าสีน้ำตาลเหมาะสมยาวเข่าของฉัน และเสื้อกันหนาวสีน้ำเงิน สำหรับฉัน นี้เป็นสมาร์ท ฉันเปิดหนึ่ง tendrils หลบหนีของผมอยู่ข้างหลังหูของฉันฉันทำเป็นเธอไม่ข่มขู่ฉัน"มิสคาวานอจห์ที่คาดไว้ กรุณาเข้าสู่ระบบที่นี่ นางสาว Steele คุณจะต้องล่าสุดลิฟท์ในกดขวา สำหรับชั้นยี่สิบ" เธอยิ้มกรุณาที เราไม่สงสัย เป็นฉันเข้าสู่ระบบเธอมือผมผ่านความปลอดภัยที่มีผู้เยี่ยมชมมากมั่นประทับด้านหน้า ฉันไม่ได้เกเรของฉัน ย่อม เป็นที่ชัดเจนว่า ฉันเป็นเพียงแค่เยี่ยมชม ฉันไม่พอดีกับที่นี่เลยไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง สองอย่างภายในถอนหายใจ ฉันยังเธอ เดินผ่านธนาคารของลิฟท์ที่ผ่านมา ความปลอดภัยสองคนที่มีคุณภาพมากขึ้นแต่งตัวกว่าผมในห้องพักของพวกเขาตัดชุดสีดำลิฟต์ whisks ฉัน ด้วยความเร็วเทอร์มินัลชั้นยี่สิบ ภาพนิ่งประตูเปิด และอยู่ในล็อบบี้ขนาดใหญ่อื่น – อีกทั้งหมดแก้ว หินทรายเหล็ก และสีขาว ผมเผชิญ โดยโต๊ะอื่นของหินทรายและอีกสีบลอนด์สาวแต่งร่มรื่นสีขาวและสีดำที่ขึ้นทักทายฉัน"นางสาว Steele คุณรอ.นี่ โปรด" เธอชี้ไปบริเวณที่นั่งของหนังสีขาวเก้าอี้หลังเก้าอี้หนังเป็นกำแพงแก้วรูม มีความกว้างเท่า ๆ กันโต๊ะไม้สีเข้มและเก้าอี้ตรงน้อย 20 รอบ นอกเหนือจากนั้น มีหน้าต่างชั้นเพดานที่ มีมุมมองของเส้นขอบฟ้าของซีแอตเทิลที่จะออกเมืองต่อเสียง มันเป็น vista สวยงาม และฉันกำลังข้ามอัมพาต โดยมุมมอง ว้าวฉันนั่งลง ปลาคำถามจาก satchel ของฉัน และผ่านไปพวกเขา สองอย่างภายใน cursingเคทไม่ให้ฉันกับประวัติย่อ ฉันรู้อะไรเกี่ยวกับฉันคนนี้เพื่อการสัมภาษณ์ เขาอาจ ninety หรือเขาอาจจะสามสิบ ความไม่แน่นอนที่เป็น gallingและเส้นประสาทของฉัน resurface ทำให้ฉัน fidget เราไม่ได้พักกับแพ็คเกจสัมภาษณ์ ท่านที่ต้องการเปิดเผยของการสนทนากลุ่มที่ฉันสามารถนั่ง inconspicuouslyด้านหลังของห้อง ที่จะซื่อสัตย์ ฉันต้องการบริษัทของฉันเอง อ่านอังกฤษคลาสสิกนวนิยาย โค้งขึ้นในเก้าอี้ในห้องสมุดมหาวิทยาลัย ไม่นั่ง twitching คนในเป็นมหาศาลedifice กระจกและหินผมม้วนตาที่ตัวเอง ได้รับกำ Steele ตัดสินจากอาคาร ซึ่งมากเกินไปทางคลินิก และทันสมัย ผมคิดว่า เป็นสีเทาใน forties ของเขา: พอดี tanned และ fair-haired ให้ตรงกับส่วนที่เหลือของบุคลากรอีกห้อง ไม่มีที่ติแต่งสีบลอนด์มาจากประตูใหญ่ทางด้านขวา อะไรนะis it with all the immaculate blondes? It’s like Stepford here. Taking a deep breath, I standup.“Miss Steele?” the latest blonde asks.“Yes,” I croak, and clear my throat. “Yes.” There, that sounded more confident.“Mr. Grey will see you in a moment. May I take your jacket?”“Oh please.” I struggle out of the jacket.“Have you been offered any refreshment?”“Um – no.” Oh dear, is Blonde Number One in trouble?Blonde Number Two frowns and eyes the young woman at the desk.“Would you like tea, coffee, water?” she asks, turning her attention back to me.“A glass of water. Thank you,” I murmur.“Olivia, please fetch Miss Steele a glass of water.” Her voice is stern. Olivia scoots upimmediately and scurries to a door on the other side of the foyer.“My apologies, Miss Steele, Olivia is our new intern. Please be seated. Mr. Grey willbe another five minutes.”Olivia returns with a glass of iced water.“Here you go, Miss Steele.”“Thank you.”Blonde Number Two marches over to the large desk, her heels clicking and echoing onthe sandstone floor. She sits down, and they both continue their work.Perhaps Mr. Grey insists on all his employ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

ผมเป็นหนี้บุญคุณคนดังต่อไปนี้เพื่อขอความช่วยเหลือและการสนับสนุนของพวกเขา
เพื่อให้สามีของฉันเนียล - ขอขอบคุณสำหรับการทนความหลงใหลของฉันเป็นพระเจ้าในประเทศและทำ
แก้ไขครั้งแรก.
ลิซ่าเพื่อเจ้านายของฉัน - ขอขอบคุณสำหรับการวางกับผมมากกว่าที่ผ่านมา ปีหรือมากกว่านั้นในขณะที่ฉัน indulged ใน
ความบ้าคลั่งนี้.
เพื่อ CCL - ฉันจะไม่บอก แต่ขอขอบคุณคุณ.
เพื่อทารกบังเกอร์เดิม -. ขอขอบคุณสำหรับมิตรภาพและการสนับสนุนอย่างต่อเนื่องของคุณ
เพื่ออาร์ - ขอขอบคุณสำหรับทุกคำแนะนำที่เป็นประโยชน์จากจุดเริ่มต้น . และจะเป็นครั้งแรก
ที่จะฟ้อง - ขอบคุณสำหรับการเรียงลำดับฉันออก.
เพื่อให้อแมนดาและทั้งหมดใน TWCS - ขอขอบคุณสำหรับการถ่อ.
ฉันทำหน้าบึ้งกับแห้วตัวเองในกระจก ประณามผม - มันก็จะไม่ประพฤติ
และแคทเธอรีแช่ง Kavanagh สำหรับการป่วยและหนอนบ่อนไส้ฉันไปทดสอบนี้ ฉันควรจะได้รับการ
ศึกษาสำหรับการสอบครั้งสุดท้ายของฉันซึ่งเป็นสัปดาห์ถัดไป แต่ที่นี่ฉันพยายามที่จะแปรงผมของฉัน
ในการส่ง ผมต้องนอนไม่หลับกับมันเปียก ผมต้องนอนไม่หลับกับมันเปียก ท่องนี้
มนต์หลายครั้งที่ฉันพยายามอีกครั้งเพื่อนำมาไว้ภายใต้การควบคุมด้วยแปรง ฉันม้วน
ตาของฉันในความโกรธเคืองและจ้องมองที่ซีด, สาวผมสีน้ำตาลที่มีตาสีฟ้าขนาดใหญ่เกินไปสำหรับ
ใบหน้าของเธอจ้องมองกลับมาที่ผมและให้ขึ้น ตัวเลือกเดียวของฉันคือการยับยั้งผมเอาแต่ใจของฉันใน
ผมหางม้าและหวังว่าฉันดูเรียบร้อยกึ่ง.
เคทเป็นเพื่อนร่วมห้องของฉันและเธอได้รับการแต่งตั้งในวันนี้ของทุกวันจะยอมจำนนต่อการระบาดของไข้หวัด.
ดังนั้นเธอไม่สามารถเข้ารับการสัมภาษณ์ที่เธอต้องการจัด ที่จะทำกับบางล้านอุตสาหกรรม
ผู้ประกอบการที่ผมไม่เคยได้ยินสำหรับนักเรียนหนังสือพิมพ์ ดังนั้นผมจึงได้รับอาสา ฉัน
มีการสอบครั้งสุดท้ายที่จะอัดสำหรับหนึ่งที่จะเสร็จสิ้นการเขียนเรียงความและฉันควรจะทำงานช่วงบ่ายวันนี้
แต่ไม่ - วันนี้ผมต้องขับรถร้อยหกสิบห้าไมล์ไปในเมืองซีแอตเติ
เพื่อตอบสนองความลึกลับของซีอีโอ รัฐวิสาหกิจสีเทา Holdings Inc. เป็นพิเศษ
ผู้ประกอบการและผู้มีพระคุณที่สำคัญของมหาวิทยาลัยของเราเวลาที่เขาจะมีค่าเป็นพิเศษ
- มีค่ามากเกินกว่าที่ฉัน - แต่เขาได้รับการสัมภาษณ์เคท รัฐประหารจริงเธอ
บอกฉัน ประณามกิจกรรมนอกหลักสูตรของเธอ.
เคทก็ซุกตัวอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น.
"อานาฉันขอโทษ ผมใช้เวลาเก้าเดือนที่จะได้รับการสัมภาษณ์ครั้งนี้ มันจะใช้เวลาอีก
หกถึงหมายกำหนดการและเราทั้งสองจะได้จบการศึกษาแล้ว เป็นบรรณาธิการที่ฉันไม่สามารถระเบิดนี้
ออก กรุณา "เคทขอให้ผมในการที่ทำให้ระคายเคืองของเธอเสียงเจ็บคอ เธอจะทำอย่างไร? แม้
ป่วยเธอดู Gamine และงดงาม, ผมบลอนด์สตรอเบอร์รี่ในสถานที่และตาสีเขียวสดใส
แม้ว่าตอนนี้สีแดงและเสื้อคลุมไหล ฉันไม่สนใจปางฉันของความเห็นอกเห็นใจที่ไม่พอใจ.
"แน่นอนฉันจะไปเคท คุณควรจะได้รับกลับไปที่เตียง คุณต้องการที่บาง Nyquil หรือ
Tylenol? "
"Nyquil โปรด นี่คือคำถามและบันทึกมินิดิสก์ของฉันที่มี เพียงแค่กดบันทึก
ที่นี่ ทำบันทึกผมจะคัดลอกมันทั้งหมด. "
"ผมรู้ว่าไม่มีอะไรเกี่ยวกับเขา" ผมบ่นพยายามและความล้มเหลวในการปราบปรามความหวาดกลัวที่เพิ่มขึ้นของฉัน.
"คำถามจะเห็นคุณผ่าน ไป มันเป็นไดรฟ์ยาว ผมไม่ต้องการให้คุณมีปลาย. "
"โอเคฉันจะ รับกลับไปที่เตียง ฉันทำคุณบางน้ำซุปร้อนขึ้นในภายหลัง. "ผมจ้องมอง
เธอด้วยความรัก เฉพาะสำหรับคุณเคทผมจะทำเช่นนี้.
"ฉันจะ โชคดี และขอขอบคุณอานา -. ตามปกติคุณช่วยชีวิตฉัน "
รวบรวมกระเป๋าของฉันฉันยิ้มถึงคราวที่เธอแล้วมุ่งหน้าออกประตูไปที่รถ ฉันไม่สามารถ
เชื่อว่าฉันได้ให้เคทพูดคุยผมเป็นแบบนี้ แต่แล้วเคทสามารถพูดคุยกับทุกคนเป็นอะไร.
เธอจะทำให้นักข่าวที่โดดเด่น เธอเป็นปล้องแข็งแรงโน้มน้าวใจโต้แย้ง
ที่สวยงาม - และเธอรักฉัน, เพื่อนรัก.
ถนนมีความชัดเจนเท่าที่ผมตั้งปิดจากแวนคูเวอร์ไปทางพอร์ตแลนด์และ I-5 มันเร็ว,
และฉันไม่ต้องอยู่ในซีแอตเติจนสองช่วงบ่ายวันนี้ โชคดีที่เคทเธอยืมฉัน
Mercedes CLK สปอร์ต ผมไม่แน่ใจว่าแวนด้าเก่าของฉันด้วง VW จะทำให้การเดินทางใน
เวลา โอ้ Merc เป็นไดรฟ์ที่สนุกและไมล์หลุดมือไปเป็นฉันชั้นเหยียบกับโลหะ.
ปลายทางของฉันคือสำนักงานใหญ่ขององค์กรระดับโลกที่นายสีเทา มันเป็น twentystory ใหญ่
อาคารสำนักงานทั้งหมดกระจกโค้งและเหล็กกล้าจินตนาการประโยชน์ของสถาปนิกที่มีสีเทา
บ้านเขียนสุขุมเหล็กมากกว่ากระจกประตูด้านหน้า มันเป็น 01:45 เมื่อฉัน
มาถึงรู้สึกโล่งใจมากที่ผมไม่สายที่ฉันเดินเข้าไปอย่างมาก - และตรงไปตรงมาข่มขู่
-. กระจก, เหล็ก, และสีขาวล็อบบี้หินทราย
หลังโต๊ะหินทรายของแข็งที่น่าสนใจมากดูแลเป็นอย่างดีสีบลอนด์ หญิงสาว
ยิ้มใจที่ฉัน เธอสวมเสื้อสูทถ่านคมชัดและเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ผม
เคยเห็น เธอดูไม่มีที่ติ.
"ฉันมาที่นี่เพื่อดูนายสีเทา Anastasia สตีลสำหรับแคทเธอรี Kavanagh. "
"ขอโทษนะช่วงเวลาหนึ่งมิสสตีล." เธอโค้งคิ้วของเธอเล็กน้อยขณะที่ผมยืน selfconsciously
ก่อนที่เธอจะ ผมเริ่มจะขอให้ฉันยืมหนึ่งของเคทเสื้ออย่างเป็นทางการ
มากกว่าสวมแจ็คเก็ตสีน้ำเงินเข้มสีฟ้าของฉัน ฉันได้พยายามและการสวมใส่อย่างใดอย่างหนึ่งของฉันและเพียง
กระโปรงของฉันที่เหมาะสมรองเท้ายาวเข่าสีน้ำตาลและเสื้อยืดสีฟ้า สำหรับฉันนี้เป็นสมาร์ท ฉันเหน็บ
หนึ่งในไม้เลื้อยหนีของผมหลังใบหูของฉันเป็นฉันหลอกเธอไม่ได้ข่มขู่ฉัน.
"วานากห์นางสาวคาดว่า โปรดเข้าสู่ระบบที่นี่มิสสตีล คุณจะต้องการที่ผ่านมา
ทางด้านขวาลิฟท์กดชั้นที่ยี่สิบ. "เธอยิ้มมาที่ผมกรุณาขบขันไม่มี
ข้อสงสัยที่ผมเข้าสู่ระบบ.
เธอมือฉันผ่านการรักษาความปลอดภัยที่มีการเยี่ยมเยือนมากประทับแน่นอยู่ด้านหน้า ฉัน
ไม่สามารถช่วยให้รอยยิ้มของฉัน แน่นอนมันเห็นได้ชัดว่าฉันแค่เข้ามาเยี่ยมชม ฉันไม่พอดีกับที่นี่ได้เลย.
ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงผมใจถอนหายใจ ขอบคุณเธอที่ฉันเดินไปยังธนาคารของลิฟท์ที่ผ่านมา
ทั้งสองคนที่มีความปลอดภัยมากขึ้นทั้งสองสวมใส่อย่างชาญฉลาดกว่าผมอยู่ในที่ดีของพวกเขาตัด
ชุดสูทสีดำ.
ลิฟท์อุ้มฉันด้วยความเร็วปลายไปยังชั้นที่ยี่สิบ ประตูเลื่อน
เปิดและฉันในล็อบบี้ขนาดใหญ่อื่น - อีกครั้งกระจกเหล็กและหินทรายสีขาว ฉัน
เผชิญหน้ากับโต๊ะทำงานของผู้อื่นหินทรายสีบลอนด์และหญิงสาวอีกคนหนึ่งแต่งตัวไม่มีที่ติ
ในสีดำและสีขาวที่เพิ่มขึ้นไปทักทายผม.
"นางสาว Steele คุณสามารถรอที่นี่โปรด?" เธอชี้ไปที่พื้นที่นั่งของหนังสีขาว
เก้าอี้.
ที่อยู่เบื้องหลัง เก้าอี้หนังเป็นห้องประชุมผนังกระจกขนาดกว้างขวางพร้อมพื้นที่กว้างขวางพอ ๆ กันที่
โต๊ะไม้สีเข้มและอย่างน้อยยี่สิบเก้าอี้จับคู่รอบ นอกเหนือจากนั้นมี
หน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานที่มีวิวเส้นขอบฟ้าของแอตเทิลที่มีลักษณะการผ่านเมือง
ไปทางเสียง มันเป็นทิวทัศน์ที่สวยงามและฉันเป็นอัมพาตชั่วขณะจากมุมมอง ว้าว.
ฉันนั่งลงปลาคำถามจากกระเป๋าของฉันและไปผ่านพวกเขาในใจแช่ง
เคทไม่ให้ฉันด้วยประวัติโดยย่อ ฉันรู้อะไรเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ฉัน
เกี่ยวกับการให้สัมภาษณ์ เขาอาจจะเก้าสิบหรือเขาอาจจะสามสิบ ความไม่แน่นอนคือรำคาญ,
และเส้นประสาทของฉัน resurface ทำให้ฉันอยู่ไม่สุข ผมไม่เคยสะดวกสบายกับหนึ่งในหนึ่ง
สัมภาษณ์พอใจที่ไม่เปิดเผยชื่อของการสนทนากลุ่มที่ฉันสามารถนั่งกะ
ที่ด้านหลังของห้องพัก จะซื่อสัตย์ฉันชอบ บริษัท ของตัวเองอ่านอังกฤษคลาสสิก
นวนิยายขดตัวอยู่บนเก้าอี้ในห้องสมุดมหาวิทยาลัย ไม่ได้นั่งกระตุกประหม่าในมหึมา
แก้วและสิ่งปลูกสร้างหิน.
ฉันกลอกลูกตาของฉันที่ตัวเอง ได้รับการจับสตีล ตัดสินจากอาคารซึ่งเป็นเกินไป
ทางคลินิกและทันสมัยผมคิดว่าเป็นสีเทาในวัยสี่สิบของเขาพอดีดำขำและเป็นธรรมผมเพื่อให้ตรงกับ
ส่วนที่เหลือของบุคลากร.
อีกสง่างามไม่มีที่ติสีบลอนด์แต่งตัวออกมาจากประตูขนาดใหญ่ เหมาะสม สิ่งที่
มันเป็นกับผมบลอนด์บริสุทธิ์? มันเหมือนสเต็ปที่นี่ การหายใจลึก ๆ ผมยืน
ขึ้น.
"นางสาวสตีล" สีบลอนด์ล่าสุดถาม.
"ใช่" ผมบ่นและล้างลำคอของฉัน "ใช่." มีที่ฟังดูมีความมั่นใจมากขึ้น.
"นาย สีเทาจะเห็นคุณในช่วงเวลาที่ ฉันอาจใช้แจ็คเก็ตของคุณ "?
"โอ้โปรด." ผมต่อสู้ออกจากแจ็คเก็ต.
"คุณได้รับการเสนอเครื่องดื่มใด ๆ ?"
"อืม. - ไม่มี" โอ้รักเป็นสีบลอนด์จำนวนหนึ่งในปัญหา?
จำนวนสีบลอนด์สองขมวดคิ้วและตา หญิงสาวที่โต๊ะ.
"คุณต้องการชา, กาแฟ, น้ำ?" เธอถามหันความสนใจของเธอกลับมาให้ฉัน.
"แก้วน้ำ ขอบคุณ "ฉันบ่น.
"โอลิเวียโปรดเรียกนางสาวสตีลแก้วน้ำ." เสียงของเธอเป็นสเติร์น โอลิเวีย scoots ขึ้น
ทันทีและ scurries ไปที่ประตูในด้านอื่น ๆ ของห้องโถง.
"ฉันขอโทษมิสสตีล, โอลิเวียเป็นนักศึกษาฝึกงานใหม่ของเรา กรุณานั่ง นายสีเทาจะ
เป็นอีกห้านาที. "
โอลิเวียกลับมาพร้อมกับแก้วน้ำเย็น.
"นี่คุณไปมิสสตีล."
"ขอบคุณ."
จำนวนสีบลอนด์สองเดินไปที่โต๊ะทำงานขนาดใหญ่ส้นเท้าของเธอคลิกและสะท้อนบน
ชั้นหินทราย เธอนั่งลงและพวกเขาทั้งสองยังคงทำงานของพวกเขา.
บางทีนายสีเทายืนยันในการจ้างของเขาทั้งหมด

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ผมเป็นหนี้บุญคุณคนต่อไป เพื่อช่วยเหลือและสนับสนุนของพวกเขา :
กับสามีของฉันไนล์–ขอบคุณสำหรับการอดทนความหมกมุ่นของฉันเป็นพระเจ้าในและทำ

แรกแก้ไข ให้เจ้านาย ลิซ่า –ขอบคุณสำหรับการวางขึ้นกับฉันมากกว่าปีที่ผ่านมาหรือดังนั้นในขณะที่ฉัน indulged ใน
ความบ้านี้ .
เพื่อ CCl ( ไม่เคยบอกใครแต่ขอบคุณ
กับ–บังเกอร์ทารกต้นฉบับขอบคุณมิตรภาพและการสนับสนุนอย่างต่อเนื่องของคุณ .
ให้ SR –ขอบคุณสำหรับการแนะนำที่เป็นประโยชน์จากการเริ่มต้นและสำหรับไปก่อน .
ฟ้อง–ขอบคุณสำหรับการจัดเรียงฉัน .
อแมนด้าและที่ twcs –ขอบคุณสำหรับการถ่อ .
ฉันหน้าคว่ำกับแห้ว มองตัวเองในกระจก ไอ้ผมซึ่งก็ไม่ทำตัวดีๆ
และด่าแคทเธอรีน Kavanagh เป็นป่วยและลงโทษฉันแสนสาหัสนี้ ฉันควรจะ
อ่านหนังสือสอบครั้งสุดท้าย ซึ่งในสัปดาห์หน้า แต่ที่นี่ฉันพยายามที่จะแปรง
ผมในการส่ง ผมจะไม่นอนกับมันเปียก ผมจะไม่นอนกับมันเปียก ท่องมนต์นี้
หลายครั้ง ฉันพยายามอีกครั้งที่จะนำภายใต้การควบคุมด้วยแปรง ผมม้วน
ตาของฉันในความฉุนเฉียวและเหลือบมองหญิงสาวผมสีน้ำตาลอ่อน กับดวงตาสีฟ้าที่ใหญ่เกินไป
ใบหน้าของเธอที่จ้องมองกลับมาที่ฉัน และให้ขึ้น มีทางเดียว คือ ยับยั้งผมเอาแต่ใจของฉัน
หางม้า หวังว่าดูกึ่งเรียบร้อย .
เคทเป็นเพื่อนร่วมห้องของฉัน และ เธอได้เลือกวันนนี้ว่าจะยอมให้ไข้หวัดใหญ่ .
ดังนั้นเธอไม่สามารถเข้ารับการสัมภาษณ์ เธอจะจัดทำกับร็อคอุตสาหกรรม
Tycoon ผมไม่เคยได้ยินจากในหนังสือพิมพ์นักศึกษา ดังนั้นผมจึงได้รับอาสา ผม
มีสอบไล่ติวสำหรับหนึ่งเรียงความเสร็จ และฉันต้องทำงานตอนบ่าย
แต่ไม่มี–วันนี้ผมต้องขับรถหนึ่งร้อยหกสิบห้าไมล์จากตัวเมืองซีแอตเทิ
เพื่อพบซีอีโอขององค์กรลึกลับสีเทา Holdings Inc . เป็นพิเศษ
ผู้ประกอบการและผู้สนับสนุนหลักของมหาวิทยาลัย เวลาของเขาเป็นยิ่งกว่าอัญมณีล้ำค่ามากกว่า )
) ของผม แต่เขาได้อนุญาตให้ เคท สัมภาษณ์ รัฐประหารจริง เธอ
บอกผม โธ่เอ้ยกิจกรรมพิเศษ - หลักสูตร .
เคทเบียดเสียดกันอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น .
" เอน่า ฉันขอโทษ ข้าใช้เวลาเก้าเดือนที่จะได้รับการสัมภาษณ์ มันต้องใช้เวลาอีก
6 นัดใหม่

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.