Variations of LakhonThe age of West

Variations of Lakhon
The age of Western theatre and cinema led lakhon to develop in a more realistic direction, creating lakhon phud or spoken lakhon. There was also an operatic, completely sung, form of lakhon. During the reign of Rama V (1868–1910) Thai classical dance was revived, although it received strong foreign influences at the same time. This led to lakhon phantang, where foreign influences such as “ethnic” costume and Chinese martial arts were adapted to basically Thai-style dance-drama.

A well-known example of the lakhon phantang style is a play called Saming Phra Ram Asa. It is part of a larger work called Rajathirai, describing the many conflicts between the Burmese and the Chinese in the fifteenth century. The various nationalities wear their own costumes; for example, a Chinese general, displaying his martial arts in the fighting scenes, is dressed in Chinese opera costume. Thus, one branch oflakhon developed as a historical play with its requirements of naturalism and “local flavour” in somewhat the same way as Western theatre did in the nineteenth century.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รูปแบบของ Lakhon
อายุของโรงละครและภาพยนตร์ตะวันตกนำ lakhon ที่จะพัฒนาไปในทิศทางที่สมจริงมากขึ้น, การสร้าง lakhon ผุดหรือพูด lakhon นอกจากนี้ยังมีโอเปร่าร้องอย่างสมบูรณ์รูปแบบของ lakhon ในช่วงรัชสมัยของพระเจ้าจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (1868-1910) รำไทยก็ฟื้นขึ้นมาแม้ว่าจะได้รับอิทธิพลจากต่างประเทศที่แข็งแกร่งในเวลาเดียวกัน นี้นำไปสู่ ​​lakhon phantang ที่อิทธิพลจากต่างประเทศเช่น "ชาติพันธุ์" เครื่องแต่งกายและศิลปะจีนได้รับการปรับให้เข้ากับพื้นเต้นรำละครไทยสไตล์. ที่รู้จักกันดีเช่นของสไตล์ lakhon phantang คือการเล่นที่เรียกว่าสมิงพระรามอาสา มันเป็นส่วนหนึ่งของการทำงานที่มีขนาดใหญ่ที่เรียกว่า Rajathirai อธิบายความขัดแย้งมากระหว่างพม่าและจีนในศตวรรษที่สิบห้า ชาติต่างๆสวมเครื่องแต่งกายของตัวเอง ตัวอย่างเช่นนายพลจีน, การแสดงศิลปะการต่อสู้ของเขาในฉากการต่อสู้ที่อยู่ในชุดเครื่องแต่งกายอุปรากรจีน ดังนั้นหนึ่ง oflakhon สาขาการพัฒนาเป็นประวัติศาสตร์การเล่นกับความต้องการของธรรมชาติและ "รสชาติท้องถิ่น" ในบ้างเช่นเดียวกับโรงละครตะวันตกได้ในศตวรรษที่สิบเก้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รูปแบบของละคร
อายุของโรงละครตะวันตกและภาพยนตร์นำละครเพื่อพัฒนาไปในทิศทางที่สมจริงมากขึ้น , การสร้างละครพุดหรือพูดละคร . มีอุปรากรอย่างสมบูรณ์ซอง รูปแบบของละคร . ในช่วงสมัย รัชกาลที่ 5 ( พ.ศ. 2411 - 2453 ) รำไทย ได้รับการฟื้นฟู แม้จะได้รับอิทธิพลจากต่างประเทศที่แข็งแกร่งในเวลาเดียวกัน นี้นำไปสู่ phantang ละคร ,ที่อิทธิพลต่างประเทศ เช่น เครื่องแต่งกายประจําชาติ " และจีนศิลปะการต่อสู้ที่ถูกดัดแปลงโดยทั่วไปสไตล์ไทย เต้น ละคร

ตัวอย่างที่รู้จักกันดีของละคร phantang สไตล์คือการเล่นที่เรียกว่า สมิงพระรามอาสา มันเป็นส่วนหนึ่งของงานขนาดใหญ่ที่เรียกว่า rajathirai อธิบายความขัดแย้งมากมายระหว่างพม่าและจีนในศตวรรษที่สิบห้า .ชาติที่ต่างสวมเครื่องแต่งกายของตนเอง ตัวอย่างเช่น จีนทั่วไป การแสดงศิลปะการต่อสู้ของเขาในฉากต่อสู้ จะแต่งตัวในเครื่องแต่งกายโอเปร่าจีน ดังนั้น หนึ่งสาขา oflakhon พัฒนาเป็นละครย้อนยุคกับความต้องการของธรรมชาติ และรส " ท้องถิ่น " ในค่อนข้างวิธีเดียวกับโรงละครตะวันตกในศตวรรษที่สิบเก้า