2. Evolution of the meltdownFor sev

2. Evolution of the meltdown
For several decades before the crisis Thailand s economic performance had been highly satisfactory average real gross domestic product (GDP) growth between 1960 and 1995 was about 7.7% per annum and the proportion of the population under the poverty line declined from about 60% to less than 15% during the same period. The country was regarded as an example of the so-called east Asian economic miracle (world bank 1993). Yet a couple of years later the country got into a severe financial crisis and essentially became insolvent in terms of not having enough usable foreign reserves left to meet its obligations. Assistance from the international monetary fund (IMF) was needed and a painful adjustment process to recover from the crisis had to be carried out leading to a lost half decade of development the average growth rate between 1996 and 2001 was just about zero.
Part of the reason for the crisis might have come from the very success that Thailand had experienced. The good economic performance over many decades led to overconfidence in the strength of the Thai economy. By the early 1990s, Thailand had become an important production center in the region, and exports were booming. To complement its role on the production side, the thai authorities also wanted to turn Bangkok into a major regional financial center to rival hong kong and Singapore. A program of financial liberalization was embarked upon while the risks inherent in this process were not foreseen. The main mistakes were to pursue financial liberalization without an adequate supervisory framework on financial institutions and appropriate monetary and exchange rate policies. These mistakes substantially increased the risks to economic stability resulting eventually in the 1997 crisis.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

2. วิวัฒนาการของการหลอมละลายสำหรับหลายทศวรรษก่อนวิกฤติ ไทย s ประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจได้สูงพอเติบโตจริงรวมผลิตภัณฑ์ภายในประเทศ (GDP) เฉลี่ยระหว่าง 1960 และ 1995 ถูกประมาณ 7.7% ต่อปี และสัดส่วนประชากรใต้เส้นความยากจนลดลงจากประมาณ 60% ต่ำกว่า 15% ในช่วงเวลาเดียวกัน ประเทศที่ถือเป็นตัวอย่างเรียกว่าเอเชียตะวันออกเศรษฐกิจมหัศจรรย์ (ธนาคารโลกปี 1993) ยังไม่กี่ปีต่อมาได้เข้าสู่วิกฤตทางการเงินอย่างรุนแรง และประเทศหลักกลายเป็นบุคคลล้มละลายในไม่เพียงพอใช้ต่างประเทศสำรองซ้ายเพื่อตอบสนองตาม ต้องการความช่วยเหลือจากกองทุนเงินระหว่างประเทศ (IMF) และมีกระบวนการปรับปรุงเจ็บปวดเพื่อกู้คืนจากวิกฤตให้ออกนำหายไปครึ่งทศวรรษของการพัฒนาการเติบโตเฉลี่ย อัตราระหว่าง 1996 และ 2001 มีเพียงศูนย์การ ส่วนหนึ่งของสาเหตุวิกฤตอาจมาจากความสำเร็จมากที่ไทยมีประสบการณ์ ประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจดีกว่าทศวรรษกับเหลิงในความแข็งแกร่งของเศรษฐกิจไทย โดยช่วงปี 1990 ไทยได้กลายเป็น ศูนย์การผลิตที่สำคัญในภูมิภาค และส่งออกได้เฟื่องฟู การเติมเต็มบทบาทของมันในด้านการผลิต เจ้าหน้าที่ไทยยังต้องการเปิดกรุงเทพมหานครเป็นศูนย์ภูมิภาคทางการเงินสำคัญประชันฮ่องกงและสิงคโปร์ การเปิดเสรีทางการเงินเริ่มต้นตามในขณะที่ความเสี่ยงในกระบวนการนี้ถูกไม่ foreseen ผิดหลักการ ดำเนินการเปิดเสรีทางการเงินไม่มีพอประกาศกรอบสถาบันการเงิน และความเหมาะสมทางการเงินและนโยบายอัตราแลกเปลี่ยนได้ ข้อผิดพลาดเหล่านี้มากขึ้นความเสี่ยงเพื่อความมั่นคงทางเศรษฐกิจที่เกิดวิกฤตปี 1997 ในที่สุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

2 . วิวัฒนาการของวิกฤต
สำหรับหลายทศวรรษก่อนวิกฤติเศรษฐกิจของประเทศไทยได้รับน่าพอใจอย่างมากเฉลี่ยที่แท้จริงของผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ ( GDP ) ขยายตัวระหว่าง 1960 และปี 1995 ประมาณ 7.7% ต่อปี และสัดส่วนของประชากรที่ยากจนลดลงจากประมาณ 60% น้อยกว่า 15 % ในช่วงเวลาเดียวกันประเทศที่ถือเป็นตัวอย่างของสิ่งที่เรียกว่าปาฏิหารย์เศรษฐกิจเอเชียตะวันออก ( World Bank ปี 1993 ) อีกสองปีต่อมาประเทศเกิดวิกฤติการเงินอย่างรุนแรงและเป็นหลักกลายเป็นบุคคลล้มละลายในแง่ของไม่ได้มีมากพอใช้งานต่างประเทศสำรองซ้ายตามภาระผูกพันความช่วยเหลือจากกองทุนการเงินระหว่างประเทศ ( ไอเอ็มเอฟ ) คือความต้องการและกระบวนการการปรับตัวเจ็บปวดที่จะกู้คืนจากวิกฤตต้องถูกหามออกสู่หายไปครึ่งทศวรรษของการพัฒนา อัตราการเติบโตเฉลี่ยระหว่างปี 1996 และ 2001 เป็นเพียงเกี่ยวกับศูนย์
เป็นส่วนหนึ่งของเหตุผลสำหรับวิกฤต อาจจะมาจากความสำเร็จที่ประเทศไทยมีมากประสบการณ์ประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจที่ดีกว่าหลายทศวรรษทำให้เหลิงในความแข็งแรงของเศรษฐกิจไทย โดยในช่วงต้นทศวรรษ 1990 ประเทศไทยได้กลายเป็นศูนย์กลางการผลิตที่สำคัญในภูมิภาค และการส่งออกเป็นเฟื่องฟู เพื่อเสริมบทบาทด้านการผลิต ทางการไทยยังต้องการที่จะเปิดสาขาในกรุงเทพฯ เป็นศูนย์กลางทางการเงินของคู่แข่งอย่างฮ่องกง และสิงคโปร์โปรแกรมของการเปิดเสรีทางการเงินเริ่มต้นขึ้นในขณะที่ความเสี่ยงในกระบวนการนี้ไม่มีนิมิต ความผิดพลาดที่สำคัญ ได้แก่ การติดตามการเปิดเสรีทางการเงินโดยปราศจากการควบคุมดูแลสถาบันการเงินตามกรอบนโยบายการเงินและอัตราแลกเปลี่ยน .ข้อผิดพลาดเหล่านี้สามารถเพิ่มความเสี่ยงต่อเสถียรภาพทางเศรษฐกิจที่เกิดในที่สุดใน 1997 วิกฤตการณ์ .