(2) He shouldn't be in here.The fir

(2) He shouldn't be in here.
The first- and second-person pronouns are used primarily deictically.
The similarity of the deictic use of Present tense and the deictic use
of the pronoun I is well-known and has been captured in various
systems, e.g., by including both among the indices in a "point of
reference" for possible-worlds semantics or by defining them as "time
of utterance" and "utterer," respectively. It seems that I has only a
deictic use; that is certainly not true of the Present morpheme, as
will be illustrated presently.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

(2) เขาไม่ควรอยู่ในที่นี่สรรพนาม และสองบุคคลจะใช้หลัก deicticallyเฉพาะการใช้ deictic ปัจจุบันกาลและใช้ deicticของคำสรรพนามผมเป็นที่รู้จัก และได้รับการบันทึกในต่าง ๆระบบ เช่น โดยรวมระหว่างดัชนีในจุด"ของทั้งสองอ้างอิง" สำหรับความหมายโลกที่สุด หรือ โดยการกำหนดให้เป็น"เวลาutterance"และ"utterer ตามลำดับ ดูเหมือนว่า ฉันมีเพียงความใช้ deictic ที่ไม่แน่นอนจริงของ morpheme มี เป็นจะสามารถอธิบายปัจจุบัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

( 2 ) เขาไม่ควรอยู่ที่นี่
ครั้งแรก - สรรพนามบุรุษที่สองจะใช้หลัก deictically .
ความเหมือนของบ่งชี้การใช้กาลปัจจุบันและใช้สรรพนามบ่งชี้
ของฉันเป็นที่รู้จักกันดีและได้รับการบันทึกในระบบต่างๆ
เช่นโดยรวมทั้งในดัชนีใน " จุดของ
อ้างอิง " อรรถศาสตร์โลกเป็นไปได้หรือโดยกำหนดเวลาของพวกเขาเป็น "
" และ " การเปล่งเสียงเปล่งเสียง ," ตามลำดับ มันดูเหมือนกับว่าฉันมีเพียง
ใช้บ่งชี้ ; นั่นคือไม่แน่นอนจริงของหน่วยคำปัจจุบันเป็น
จะแสดงปัจจุบัน