Do Public Schools kill Creativity?

Do Public Schools kill Creativity?
1. There’s extraordinary evidence of human creativity.
2. We have no idea of what’s going to happen in the future.
We have a huge interest in education, partly because we’re relying on it to take us into a future that we cannot predict. Children starting school this year (2010), will be retiring around 2075. Nobody has a clue what the world will look like in 5 years time, let alone in 12 years, when these kids are graduating from high school, or 16 years if they go to college.
We have no idea what that future will bring, we have no clue, and yet we’re supposed to be preparing them for that.
Children have extraordinary capacities for innovation.
All kids have extensive creative capacity, and we squander it, quite ruthlessly.
Creativity now is as important in education, as literacy, and we should treat it with the same status.
Tells a story of a little girl in class in a drawing lesson, who rarely paid attention, but she was really into this. So the teacher went over and asked, “what are you drawing?” And the little girl said “God”, and the teacher said, “But nobody knows what God looks like”, and the little girl said “Well they will in a minute”.
Tells the story of his son in the Nativity play, He was playing Joseph. So there they were at this play, and at the part where the three kings come in to offer their gifts, they went out of order. And completely unintentionally (talking to the child afterward), the first child came forward and said “I bring you gold”. The second said “I bring you myrr”. Then the third child came forward and said “Frank sent this.”
The point is that kids will take a chance. If they don’t know, they’ll have a go. They’re not frightened of being wrong.
“If you’re not prepared to be wrong, you will never come up with anything original.”
By the time they get to be adults, most kids have lost that capacity. They have become frightened of being wrong. We run our companies like this, we stigmatize mistakes. We’re now running national education systems where mistakes are the worst thing you can make. The result is that we are educating people OUT of their creative capacities.
Picasso once said that all children are born artists. The problem is to remain an artist as we grow up.
We don’t grow into creativity, we grow out of it. Or rather, we get educated out of it.
Think of Shakespeare, he was in somebody’s English class at some point. How annoying would that be… “must try harder”. Think of being his dad… “now go to bed… and put that pencil down.. and stop speaking like that… it’s confusing everybody.”
Every education system on the earth has the same hierarchy of subjects, at the top are mathematics and languages, then the humanities, and at the bottom are the arts. Everywhere on earth.
And in pretty much every instance, there’s a hierarchy within the arts; Art and music, then drama and dance.
As children grow up we begin to educate them from the waist up. And then we focus on their heads, and slightly to one side.
If you looked at education as an alien, and simply looked at what the output was, who gets all the brownie points, you’d have to conclude that the whole purpose is to produce university professors (I used to be one).
There’s something curious about professors, they live in their heads, they live up there, and slightly to one side. They’re disembodied. They look at their bodies as a form of transport for their heads.
It’s the way they get their heads to meetings.
Our education system is predicated on the idea of academic ability. The whole system was invented after the 19th century. The whole thing came into being to accommodate the needs of industrialism. The whole thing is built upon two ideas.
1. The most useful subjects for work are at the top. So you were probably steered away from things, as a kid, from things you liked, on the grounds that you would never get a job, doing that.
Don’t do music, you’re not going to be a musician, don’t do art, you’re not going to be an artist. Benign advice, now, profoundly mistaken.
2. Academic Ability which has really come to dominate our view of intelligence because the universities designed the system in their image.
If you think of it the whole system around the world is a protracted process of university entrance. And the consequence is that many highly talented, brilliant, creative people think they’re not. Because the thing they were good at at school wasn’t valued, or was actually stigmatized.
I think we can’t afford to go on that way.
In the next 30 years, according to UNESCO, more people worldwide will be graduating from education than since the beginning of history. It’s the combination of technology and its transformative effect on work, and demography and the huge explosion of population.
Suddenly, degrees aren’t worth anything. When I was a student, if you had a degree, you had a job, and if you didn’t have a job, you didn’t want one. But now kids are graduating and going back home to play video games because now you need an MA, whereas before you needed a BA, and soon you’ll need a PHD.
It’s a process of academic inflation. The whole structure of education is shifting beneath our feet.
we need to radically rethink our view of intelligence.
We know three things about intelligence.
1. It’s diverse – we think about the world in all the ways we experience. We think visually, we think in sound, we think kinesthetically. We think in abstract terms, we think in movement.
2. It’s dynamic. If you look at the interaction of the human brain, intelligence is wonderfully interactive. Creativity, more often than not, comes about through the interaction of different disciplinary ways of seeing things.
Corpus Collosum – nerves that connect the two halves of the brain. It’s thicker in women, perhaps that’s why women are better at multitasking.
3. It’s distinct.
Gillian Lynn – a choreographer who did Cats, and Phantom. They had lunch and he asked “how’d you get to be a dancer?” She said when I was in school, in the 30′s I was really hopeless, and the school wrote to her parents and said she has a learning disorder.
Probably now they’d say she had ADHD. But this was the 30′s, and it hadn’t been invented, it wasn’t an available condition. People weren’t aware they could have that.
So she went to see this specialist, in this oak paneled room, and she sat on her hands while this woman talked to her mother about all the problems Gillian was having at school. And at the end of it, (she was 8), the doctor went and sat next to her and said “, I’ve listened to all the things that your mother has told me, and I need to speak with her privately, we’ll be right back.”
As he went out the room, he turned on the radio that was sitting on his desk and when they got out of the room, he said, “just watch her”. Soon as they left, she was on her feet, moving to the music. He said to her mother “Mrs, Lynn Gillian isn’t sick, she’s a dancer. Take her to a dance school”.
She did. “I went to this room, and it was full of people like me. People who couldn’t sit still, people who had to move, to think. They did ballet, tap, jazz, everything.”
Then she got a wonderful career at the royal ballet, graduated, founded her own company, met Andrew Lloyd Weber, and has been responsible for some of the most amazing ballets in history, given pleasure to millions, and she’s a multi-millionaire.
Someone else might have put her on medication, and told her to calm down.
I think our only hope for the future is to adopt a new perception of human ecology. One in which we start to reconstitute our perception of the richness of human capacity. Our education system has mined our minds, in the way we strip mine the earth for a particular commodity. And for the future it won’t service. WE have to rethink the fundamental principles on which we’re educating our children.
The only way we’ll do it, is by seeing our creative capacities for the richness they are, and seeing our children for the hope that they are, and our task is to educate their whole being, so they can face this future, which we may not even see. But they will, and our job is to help prepare them to make something of it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โรงเรียนของรัฐจะฆ่าความคิดสร้างสรรค์?
1 มีหลักฐานพิเศษของความคิดสร้างสรรค์ของมนุษย์เป็น.
2 เรามีความคิดของสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต no.
เรามีความสนใจอย่างมากในการศึกษาส่วนหนึ่งเป็นเพราะเรากำลังอาศัยอยู่ในมันจะพาเราไปสู่​​อนาคตที่เราไม่สามารถคาดการณ์ เด็กเริ่มเข้าโรงเรียนในปีนี้ (2010) จะได้รับการออกรอบ 2075ไม่มีใครมีเบาะแสสิ่งที่โลกจะมีลักษณะเช่นในเวลา 5 ปีให้อยู่คนเดียวใน 12 ปีเมื่อเด็กเหล่านี้จะจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมหรือ 16 ปีหากพวกเขาไปเรียนที่วิทยาลัย.
เรามีความคิดว่าในอนาคตที่จะนำมาไม่มี เรามีเงื่อนงำและยังที่เราควรจะได้รับการเตรียมความพร้อมสำหรับการที่พวกเขา.
เด็กมีความสามารถพิเศษในการสร้างนวัตกรรม.
เด็กทุกคนมีความคิดสร้างสรรค์มากมายและเราเปลืองมันค่อนข้างโหดร้าย.
ตอนนี้ความคิดสร้างสรรค์เป็นสิ่งสำคัญในการศึกษาเป็นความรู้และเราควรจะรักษามันที่มีสถานะเดียวกัน.
บอกเล่าเรื่องราวของสาวน้อยในชั้นเรียนในบทเรียนการวาดภาพที่ไม่ค่อยให้ความสนใจที่ แต่เธอก็เป็นจริงนี้ เพื่อให้ครูเดินไปและถามว่า "สิ่งที่คุณวาด" และสาวน้อยกล่าวว่า "พระเจ้า" และครูกล่าวว่า"แต่ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่พระเจ้าดูเหมือน" และสาวน้อยกล่าวว่า "ดีที่พวกเขาจะอยู่ในนาที".
บอกเล่าเรื่องราวของลูกชายของเขาในการเล่นการประสูติที่เขากำลังเล่น joseph จึงมีพวกเขาอยู่ในละครเรื่องนี้และในส่วนที่สามพระมหากษัตริย์เข้ามาเพื่อนำเสนอของขวัญของพวกเขาที่พวกเขาออกไปจากการสั่งซื้อ และสมบูรณ์โดยไม่ตั้งใจ (การพูดคุยกับเด็กในภายหลัง)ลูกคนแรกมาข้างหน้าและพูดว่า "ฉันนำคุณทอง" ที่สองกล่าวว่า "ฉันนำคุณ myrr" แล้วเด็กที่สามมาข้างหน้าและพูดว่า "แฟรงก์ส่งนี้."
ประเด็นก็คือว่าเด็กจะได้รับโอกาส ถ้าพวกเขาไม่ได้รู้ว่าพวกเขาจะต้องไป พวกเขาไม่กลัวที่จะถูกผิด.
"ถ้าคุณไม่พร้อมที่จะมีความผิดคุณจะไม่เคยเกิดขึ้นกับสิ่งเดิม."
ตามเวลาที่พวกเขาได้รับจะเป็นผู้ใหญ่ที่เด็กส่วนใหญ่ได้สูญเสียความสามารถในการที่ พวกเขาได้กลายเป็นที่หวาดกลัวของการที่ไม่ถูกต้อง เราทำงาน บริษัท ของเราเช่นนี้เราตีตราความผิดพลาด ตอนนี้เราใช้ระบบการศึกษาของชาติที่ผิดพลาดเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่คุณสามารถทำ ผลที่ได้คือว่าเราจะให้ความรู้แก่คนออกจากความคิดสร้างสรรค์ของพวกเขา.
picasso เคยบอกว่าเด็กทุกคนจะเกิดมาศิลปินปัญหาคือจะยังคงศิลปินในขณะที่เราเติบโตขึ้น.
เราไม่ได้เติบโตเป็นความคิดสร้างสรรค์ของเราเจริญเติบโตออกมาจากมัน หรือมากกว่าที่เราได้รับการศึกษาจากมัน.
คิดของเช็คสเปียร์ที่เขาอยู่ในชั้นเรียนภาษาอังกฤษของคนในบางจุด ว่าน่ารำคาญที่จะมี ... "ต้องพยายามมากขึ้น" คิดของการเป็นพ่อของเขา ... "ตอนนี้ไปนอน ... และใส่ดินสอที่ลง .. และหยุดพูดเช่นนั้น ... มันสับสนทุกคน. "
ระบบการศึกษาทุกคนในโลกที่มีลำดับชั้นเดียวกันของอาสาสมัครที่ด้านบนเป็นวิชาคณิตศาสตร์และภาษาแล้วมนุษยศาสตร์และที่ด้านล่างเป็นศิลปะ . ทุกที่บนโลก
และสวยมากทุกตัวอย่างมีลำดับชั้นภายในศิลปะ. ศิลปะและดนตรีแล้วละครและการเต้นรำ
เป็นเด็กโตขึ้นเราจะเริ่มต้นให้ความรู้แก่พวกเขาจากเอวขึ้นไป และจากนั้นเรามุ่งเน้นไปที่หัวของพวกเขาและเล็กน้อยไปข้างหนึ่ง.
ถ้าคุณมองไปที่การศึกษาในฐานะที่เป็นคนต่างด้าวและก็มองไปที่สิ่งที่ส่งออกเป็นผู้ที่ได้รับทุกจุดบราวนี่, คุณจะต้องสรุปว่าจุดประสงค์ทั้งหมดคือการผลิตอาจารย์มหาวิทยาลัย (ผมใช้ จะเป็นหนึ่ง).
มีบางอย่างอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับอาจารย์ที่พวกเขาอาศัยอยู่ในหัวของพวกเขาพวกเขาอาศัยอยู่ที่นั่นและด้านข้างเล็กน้อยหนึ่ง พวกเขากำลังปลดพวกเขามองไปที่ร่างกายของพวกเขาเป็นรูปแบบของการขนส่งสำหรับหัวของพวกเขา.
เป็นวิธีที่พวกเขาได้รับหัวของพวกเขากับการประชุม.
ระบบการศึกษาของเราคือการบอกกล่าวกับความคิดของความสามารถทางวิชาการ ทั้งระบบถูกคิดค้นหลังจากศตวรรษที่ 19 สิ่งทั้งหมดเข้ามาเป็นเพื่อรองรับความต้องการของลัทธิอุตสาหกรรม สิ่งที่ทั้งถูกสร้างขึ้นบนสองความคิด.
1วิชาที่มีประโยชน์มากที่สุดสำหรับการทำงานอยู่ที่ด้านบน เพื่อให้คุณได้รับอาจจะนำออกไปจากสิ่งที่เป็นเด็กจากสิ่งที่คุณชอบในบริเวณที่คุณจะไม่ได้รับงานทำที่.
ไม่ได้ทำเพล​​งคุณจะไม่เป็นนักดนตรี, don 't ทำศิลปะคุณจะไม่ที่จะเป็นศิลปิน ใจดีให้คำแนะนำตอนนี้เข้าใจผิดอย่างสุดซึ้ง.
2ความสามารถทางวิชาการที่ได้จริงๆมาครองมุมมองของเราของปัญญาเพราะมหาวิทยาลัยได้รับการออกแบบระบบในภาพของพวกเขา.
ถ้าคุณคิดว่ามันทั้งระบบทั่วโลกเป็นกระบวนการที่ยืดเยื้อของทางเข้ามหาวิทยาลัย และผลที่ตามมาคือการที่มีความสามารถสูงที่ยอดเยี่ยมคนมีความคิดสร้างสรรค์จำนวนมากคิดว่าพวกเขาไม่ได้ เพราะสิ่งที่พวกเขาเป็นสิ่งที่ดีที่โรงเรียนไม่ได้มูลค่าหรือได้รับการประทับตราจริง.
ฉันคิดว่าเราไม่สามารถที่จะไปในทางที่.
ใน 30 ปีข้างหน้าตามที่ยูเนสโก, ผู้คนมากขึ้นทั่วโลกจะจบการศึกษาจากการศึกษากว่าตั้งแต่จุดเริ่มต้นของประวัติศาสตร์ มันรวมกันของเทคโนโลยีและผลกระทบที่มีต่อการเปลี่ยนแปลงการทำงานและการศึกษาเรื่องประชากรและระเบิดขนาดใหญ่ของประชากร.
ก็องศาจะไม่คุ้มค่าอะไรเมื่อฉันเป็นนักเรียนถ้าคุณมีการศึกษาระดับปริญญาคุณมีงานและถ้าคุณไม่ได้มีงานที่คุณไม่ต้องการอย่างใดอย่างหนึ่ง แต่ตอนนี้เด็กจะจบการศึกษาและจะกลับบ้านไปเล่นวิดีโอเกมเพราะตอนนี้คุณต้อง ma ในขณะที่ก่อนที่คุณจำเป็น ba และในไม่ช้าคุณจะต้อง phd.
มันเป็นกระบวนการของการที่อัตราเงินเฟ้อวิชาการ โครงสร้างทั้งหมดของการศึกษาจะขยับเท้าของเราภายใต้.
เราต้องคิดใหม่อย่างรุนแรงมุมมองของเราของปัญญา.
เรารู้ว่าสามสิ่งที่เกี่ยวกับหน่วยสืบราชการลับ.
1 มันมีความหลากหลาย - เราคิดเกี่ยวกับโลกในทุกวิธีการที่เราได้สัมผัส เราคิดว่าสายตาเราคิดว่าเสียงที่เราคิดว่า kinesthetically เราคิดในแง่นามธรรมที่เราคิดว่าในการเคลื่อนไหว.
2 มันเป็นแบบไดนามิก ถ้าคุณมองไปที่การทำงานร่วมกันของสมองมนุษย์ที่ฉลาดมีการโต้ตอบอย่างน่าพิศวงความคิดสร้างสรรค์มากขึ้นบ่อยกว่าไม่มาเกี่ยวกับการผ่านการมีปฏิสัมพันธ์ในวิธีที่แตกต่างกันทางวินัยในการมองเห็นสิ่งที่
คลัง collosum -. เส้นประสาทที่เชื่อมต่อทั้งสองส่วนของสมอง มันหนาในผู้หญิงบางทีนั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่ผู้หญิงจะดีกว่าที่มัลติทาสกิ้ง.
3 มันเป็นเรื่องที่แตกต่าง
กิลเลียน lynn -. นักออกแบบท่าเต้นที่ไม่แมวและผีพวกเขามีอาหารกลางวันและเขาถาม "ไงคุณจะได้รับที่จะเป็นนักเต้นหรือไม่" เธอกล่าวว่าเมื่อฉันอยู่ในโรงเรียนใน 30'si มีความหวังจริงๆและโรงเรียนเขียนจดหมายถึงพ่อแม่ของเธอและบอกว่าเธอมีความผิดปกติของการเรียนรู้
ตอนนี้พวกเขาอาจจะบอกว่าเธอมีสมาธิสั้น แต่นี่เป็น 30 และมันก็ไม่ได้รับการคิดค้นมันก็ไม่มีเงื่อนไขที่มีอยู่ คนไม่ได้ตระหนักถึงพวกเขาจะมีที่.
เพื่อให้เธอไปพบผู้เชี่ยวชาญด้านนี้ในห้องพักโอ๊กกรุนี้และเธอนั่งอยู่บนมือของเธอในขณะที่ผู้หญิงคนนี้พูดคุยกับแม่ของเธอเกี่ยวกับสิ่งที่กิลเลียนได้มีปัญหาที่โรงเรียน และในตอนท้ายของมัน (เธอเป็น 8), หมอก็ไปนั่งติดกับเธอและพูดว่า "ผมได้ฟังทุกสิ่งที่แม่ของคุณได้บอกฉันและฉันต้องการที่จะพูดกับเธอสองต่อสองเรา จะมีสิทธิ์กลับ. "
ขณะที่เขาเดินออกจากห้องที่เขาเปิดวิทยุที่กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานของเขาและเมื่อพวกเขาได้ออกจากห้องที่เขากล่าวว่า "เพียงแค่ดูเธอ" ทันทีที่พวกเขาทิ้งเธอเป็นที่เท้าของเธอย้ายไปอยู่ที่เพลง เขาพูดกับแม่ของเธอ "นางลินน์กิลเลียนไม่ได้ป่วยเธอเป็นนักเต้น พาเธอไปที่โรงเรียนเต้น ".
เธอทำ "ฉันไปห้องนี้และมันก็เต็มไปด้วยคนอย่างฉันคนที่ไม่สามารถนั่งยังคงคนที่มีการเคลื่อนย้ายที่จะคิด พวกเขาได้บัลเล่ต์, ประปา, แจ๊ส, ทุกอย่าง. "
แล้วเธอมีอาชีพที่ยอดเยี่ยมที่บัลเล่ต์พระราชจบการศึกษาก่อตั้ง บริษัท ของตัวเองของเธอได้พบกับแอนดรู lloyd เวเบอร์และได้รับการรับผิดชอบบางส่วนของบัลเล่ที่น่าตื่นตาตื่นใจที่สุดในประวัติศาสตร์ที่ได้รับ ความสุขนับล้านและเธอหลายเศรษฐี
.คนอื่นอาจจะทำให้เธอในยาและบอกให้เธอสงบลง.
ฉันคิดว่าความหวังเดียวของเราในอนาคตที่จะนำมาใช้การรับรู้ใหม่ของระบบนิเวศของมนุษย์ อย่างใดอย่างหนึ่งที่เราเริ่มต้นในการรับรู้ของเราสร้างขื้นใหม่ของความร่ำรวยของความสามารถของมนุษย์ ระบบการศึกษาของเราได้ขุดจิตใจของเราในทางที่เราตัดแผ่นดินเหมืองสินค้าโภคภัณฑ์โดยเฉพาะอย่างยิ่ง และในอนาคตก็จะไม่ให้บริการเราต้องคิดใหม่หลักการพื้นฐานที่เรากำลังให้ความรู้แก่ลูกหลานของเรา.
วิธีเดียวที่เราจะทำมันคือการเห็นความคิดสร้างสรรค์ของเราเพื่อความร่ำรวยที่พวกเขาและเห็นเด็กของเราหวังว่าพวกเขาเป็นและ งานของเราคือการให้ความรู้เป็นทั้งหมดของพวกเขาเพื่อให้พวกเขาสามารถเผชิญในอนาคตซึ่งเราอาจจะไม่ได้เห็น แต่พวกเขาจะและงานของเราคือการช่วยเตรียมความพร้อมให้พวกเขาทำอะไรบางอย่างของมัน.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โรงเรียนฆ่าความคิดสร้างสรรค์หรือไม่
1 มีหลักฐานที่พิเศษของมนุษย์ความคิดสร้างสรรค์
2 เรามีความคิดของสิ่งจะเกิดขึ้นในอนาคต
เรามีความสนใจมากในการศึกษา เนื่องจากเรากำลังอาศัยอยู่ในนั้นเราพิจารณาในอนาคตที่เราไม่อาจคาดเดา เด็กที่เริ่มเรียนปีนี้ (2010), จะออกประมาณ 2075 ใครมีเงื่อนงำอะไรโลกจะเหมือน ในเวลา 5 ปี let alone 12 ปี เมื่อเด็กเหล่านี้จะจบ จากโรงเรียนมัธยม หรือ 16 ปีถ้าในวิทยาลัย
เรามีความคิดที่ว่า อนาคตจะนำ เราไม่มีเงื่อนงำ และยัง เราไม่ควรจะเตรียมพวกเขาให้
เด็กมีความจุพิเศษสำหรับนวัตกรรม
เด็กทั้งหมดมีความสามารถความคิดสร้างสรรค์มากมาย, และเรา squander ค่อนข้าง ruthlessly.
ความคิดสร้างสรรค์ตอนนี้เป็นความสำคัญในการศึกษา ตามวัด และเราควรรักษากับเดียวกันสถานะ
บอกเรื่องราวของสาวน้อยในชั้นเรียนในการเรียนวาดรูป ที่ไม่ค่อยจ่ายความสนใจ แต่เธอจริง ๆ ในนี้ เพื่อให้ครูไปทั่ว และ ถาม "สิ่งคุณวาดหรือไม่" ลูกสาวกล่าวว่า "พระเจ้า" และครู กล่าว "แต่ไม่มีใครรู้ว่าพระอะไรที่ดูเหมือน" และลูกสาวกล่าวว่า "ดีพวกเขาจะในนาที"
บอกเรื่องราวของบุตรในเล่นประสูติ เขาถูกเล่นโจเซฟ จึงมีพวกที่เล่นนี้ และในส่วนที่สามกษัตริย์มาให้ของขวัญของพวกเขา พวกเขาไปตามลำดับ และทั้งหมดโดยไม่ได้ตั้งใจ (พูดกับเด็กภายหลัง), ลูกแรกมาข้างหน้า และกล่าวว่า "ผมนำคุณทอง" ที่สองกล่าวว่า "ผมนำคุณ myrr" สามเด็กมาไปข้างหน้า และกล่าวว่า "Frank ส่งนี้"
จุดอยู่ว่า เด็กจะมีโอกาส ถ้าพวกเขาไม่ทราบ พวกเขาจะได้ไป พวกเขาไม่กลัวการ ไม่ถูกต้อง.
"ถ้าคุณไม่ได้เตรียมที่จะไม่ถูกต้อง คุณจะไม่เคยเกิดขึ้นกับสิ่งเดิม"
โดยเวลาพวกเขาได้ ผู้ใหญ่ เด็กส่วนใหญ่ได้สูญเสียกำลังการผลิตที่ พวกเขาได้กลายเป็นกลัวความผิด เราใช้บริษัทของเราเช่นนี้ เรา stigmatize ข้อผิดพลาด เราตอนนี้งานศึกษาของชาติที่ผิดเป็นสิ่งเลวร้ายที่สุดที่คุณสามารถทำ ผลที่ได้คือ ว่า เราจะให้คนออกจากการสร้างสรรค์ผลิตงาน
Picasso เคยกล่าวไว้ว่า เด็กทุกคนเกิดมาศิลปิน ปัญหาคือยัง เป็นศิลปินเราเติบโต up.
เราไม่เติบโตเป็นความคิดสร้างสรรค์ เราเติบโตออกมาจากมัน หรือมากกว่า เราได้รับการศึกษาจากมัน
เชกสคิดของเปียร์ เขาถูกในของคนอังกฤษในบางจุด ว่ารำคาญที่จะ... "ต้องพยายามหนัก" คิดว่า ที่ พ่อของเขา... "ตอนนี้ไปนอน... และใส่ดินสอที่ลง... และหยุดพูดเช่นนั้น...มันจะเกิดความสับสนทุกคน"
ทุกระบบการศึกษาบนโลกมีลำดับชั้นเดียวกันของเรื่อง ที่ด้านบนมีคณิตศาสตร์ และภาษา มนุษยศาสตร์ที่ แล้ว และด้าน ศิลปะ ทุกหนทุกแห่งบนโลก
และสวยมากทุกอย่าง มีชั้นภายในศิลปะ ศิลปะ และ ดนตรี จากละคร และเต้น
เป็นเด็กโตขึ้น เราเริ่มรู้จากพุงขึ้น แล้ว เราโฟกัสบนศีรษะของพวกเขา และเล็กน้อยด้านหนึ่ง.
ถ้าคุณมองเป็นคนต่างด้าว และเพียงแค่มองสิ่งออกได้ ที่ได้รับทั้งหมดบราวนี่คะแนน คุณจะต้องสรุปว่า วัตถุประสงค์ทั้งหมดคือการ ผลิตอาจารย์มหาวิทยาลัย (เคยเป็น) .
สิ่งที่อยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับอาจารย์ พวกเขาอาศัยอยู่ในหัวของพวกเขา พวกเขาอาศัยอยู่มี และเล็กน้อย ไปด้านใดด้านหนึ่ง พวกเขากำลัง disembodied พวกเขาดูร่างกายเป็นรูปแบบการขนส่งสำหรับหัวของพวกเขา.
มันเป็นวิธีที่พวกเขาได้รับศีรษะของพวกเขาการประชุม
ระบบการศึกษาของเราเป็น predicated ในความคิดของความสามารถทางวิชาการ ทั้งระบบมีการคิดค้นหลังจากศตวรรษที่ 19 สิ่งทั้งหมดมาเป็นการรองรับความต้องการของ industrialism สิ่งทั้งอยู่ตามความคิด 2.
1 เรื่องมีประโยชน์มากสำหรับการทำงานด้านบน ดังนั้นคุณอาจมี steered จากสิ่ง เป็นเด็ก จากสิ่งที่ คุณชอบ ใน grounds ว่าคุณจะไม่ได้รับงาน ที่ทำ
Don ไม่ทำเพลง ที่คุณกำลังจะ เป็นนักดนตรี ไม่ได้ทำงานศิลปะ ที่คุณกำลังจะ เป็นศิลปิน อ่อนโยนแนะ ตอนนี้ ดาวตามปกติซึ้ง.
2 ความสามารถทางวิชาการซึ่งจริง ๆ มาครองของเราดูของปัญญาเนื่องจากมหาวิทยาลัยในการออกแบบระบบในรูปของการ
ถ้าคุณคิดว่า มันทั้งระบบโลกเป็นกระบวนการยืดเยื้อของเข้ามหาวิทยาลัย สัจจะเป็น ที่หลายคนมีความสามารถสูง สดใส ความคิดสร้างสรรค์คิดว่า พวกเขาไม่ เพราะสิ่งพวกเขาดีที่โรงเรียนไม่ได้บริษัท หรือถูกจริง stigmatized.
คิดว่า เราไม่สามารถไปในทางนั้น
ใน 30 ปี ตามยูเนสโก คนทั่วโลกจะต้องจบจากศึกษากว่าตั้งแต่จุดเริ่มต้นของประวัติศาสตร์ เป็นการรวมกันของเทคโนโลยีและผล ผลิต และเฟนฮอว์ และระเบิดขนาดใหญ่ของประชากรการเปลี่ยนแปลง
ทันที องศาไม่น่าอะไรก็ เมื่อนักเรียน ถ้าคุณมีตัว คุณมีงาน และถ้าคุณไม่มีงาน ไม่ต้องหนึ่ง แต่ตอนนี้ เด็กจะจบ และจะกลับบ้านไปเล่นวิดีโอเกม เพราะตอนนี้ คุณ MA ในขณะที่ก่อนที่คุณต้องการ BA และเร็ว ๆ นี้คุณจะได้เป็นปริญญาเอก
มันเป็นกระบวนการศึกษาอัตราเงินเฟ้อ เป็นการขยับโครงสร้างทั้งหมดของการศึกษาภายใต้เท้าของเรา
เราจำเป็นต้อง rethink เราดูของปัญญาก็
เรารู้สามสิ่งเกี่ยวกับปัญญา
1 จึงมีความหลากหลาย – เราคิดเกี่ยวกับโลกในวิธีทั้งหมดที่เราพบ เราเราเราคิดว่า มองเห็น คิดว่า ในเสียงคิดว่า kinesthetically เราคิดว่า ในแง่นามธรรม เราคิดว่า ในการเคลื่อนไหว
2 แบบไดนามิกได้ ถ้าคุณค้นหาการโต้ตอบของสมองมนุษย์ ปัญญาเป็นเยี่ยมยอดแบบโต้ตอบ ความคิดสร้างสรรค์ มากขึ้นมักจะไม่ มาเกี่ยวกับผ่านการโต้ตอบของวิธีวินัยเห็นสิ่งนั้น
คอร์พัสคริ Collosum-เส้นประสาทที่เชื่อมต่อสองซีกของสมอง จะหนาในผู้หญิง บางทีที่ว่าทำไมผู้หญิงจะดีกว่าที่ทำงานหลายอย่าง
3 จึงแตกต่างกัน
จิลเลียน Lynn – choreographer ที่ได้แมว และผี มีอาหารกลางวัน และเขาถาม "ว่าจะได้ เป็นนักเต้นหรือไม่" เธอกล่าวว่า เมื่อฉันถูกในโรงเรียน 30′s ผมตาจริง ๆ และโรงเรียนเขียนให้ผู้ปกครองของเธอ และกล่าวว่า เธอได้การเรียนรู้โรค
คงตอนนี้พวกเขาจะบอกว่า เธอมีภาระผูกพัน แต่นี้คือ 30′s และไม่ได้ถูกคิดค้น มันไม่ได้มีสภาพพร้อมใช้งาน คนไม่ทราบก็ได้ที่
เธอไปดูผู้เชี่ยวชาญนี้ ในนี้โอ๊ค paneled ห้อง และเธอนั่งบนมือของเธอในขณะที่ผู้หญิงคนนี้พูดคุยกับแม่ของเธอเกี่ยวกับปัญหาทั้งหมดที่จิลเลียนมีโรงเรียน และ ในตอนท้ายของมัน, (เธอ 8), หมอไปนั่งติดกับเธอ และกล่าวว่า ฉันได้ฟังสิ่งที่แม่ได้บอกฉัน และฉันต้องพูดกับเธอสองต่อสอง เราจะกลับมา "
ขณะที่เขาออกไปห้อง เขาเปิดวิทยุที่นั่งอยู่ บนโต๊ะของเขา และ เมื่อพวกเขาได้ออกจากห้องพัก เขากล่าว "เพียงแค่ดูเธอ" ทันที พวกเขาซ้าย เธอเธอเท้า เลื่อนเพลง เขากล่าวกับแม่ของเธอ "นาง จิลเลียน Lynn ไม่ป่วย เธอเป็นนักเต้น พาเธอไปเรียนเต้น"
เธอไม่ "ผมไปห้องนี้ แล้วก็เต็มไปด้วยผู้คนอย่างผม คนที่ไม่ก้น คนที่มีการย้าย การคิด ไม่บัลเลต์ เคาะ แจ๊ส ทุกสิ่งทุกอย่าง "
แล้วเธอมีอาชีพยอดเยี่ยมที่รอยัลบัลเลต์ จบศึกษา ก่อตั้งบริษัทของตนเอง ตามแอนดรูลอยด์แบ่งแยก และได้รับผิดชอบของออสเตรเลียดีที่สุดในประวัติศาสตร์ ให้ความสุขนับล้าน และเธอเป็นเศรษฐีหลาย
คนอื่นอาจมีใส่เธอยา และบอกว่า เธอจะสงบลงได้
ผมคิดว่า ความหวังเดียวสำหรับอนาคตคือการ รับรู้ใหม่ของมนุษย์นิเวศวิทยา หนึ่งที่เราเริ่มสร้างขื้นใหม่ที่เรารับรู้ของความร่ำรวยของมนุษย์ ระบบการศึกษาของเราได้ขุดจิตของเรา ในแบบที่เราถอดเสื้อผ้าฉันโลกสำหรับสินค้าเฉพาะ และในอนาคต ก็จะไม่บริการ เราต้อง rethink หลักพื้นฐานที่เราจะให้สิ่งเด็กของเรา
วิธีเดียวที่เราจะทำได้ จะ ด้วยเห็นเรากำลังร่ำรวยที่จะสร้างสรรค์ และเห็นเด็กของเราหวังว่าพวกเขา และงานของเราจะรู้กำลังทั้งหมดของพวกเขา ดังนั้นพวกเขาสามารถเผชิญอนาคตนี้ ซึ่งเราอาจไม่ได้เห็น แต่พวกเขา จะ และงานของเราจะช่วยจัดเตรียมให้ทำอะไรมัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทำสาธารณะโรงเรียนฆ่าความคิดสร้างสรรค์
1 . มีหลักฐานพิเศษที่มีความคิดสร้างสรรค์ของมนุษย์.
2 เราไม่มีความคิดอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต.
เรามีส่วนได้เสียในการศึกษาบางส่วนเป็นเพราะเราต้องอาศัยที่จะพาเราไปสู่อนาคตที่เราไม่สามารถคาดการณ์ เด็กเริ่มเรียนในปีนี้( 2010 )จะเป็นหนึ่งในสามของบ้านโดยรอบ .2075ไม่มีใครมีเบาะแสอะไรที่โลกจะมีลักษณะที่คล้ายกับในเวลา 5 ปี,ปล่อยให้อยู่คนเดียวใน 12 ปี,เมื่อสิ่งเหล่านี้เด็กๆจะเปลี่ยนแปลงจากโรงเรียน,หรือ 16 ปีหากพวกเขาเข้าไปเรียนในมหาวิทยาลัย.
เราไม่มีความคิดว่าในอนาคตจะนำมาให้เราไม่มีเบาะแสแล้วและเราก็ยังไม่ได้คิดว่าเป็นการเตรียมตัวก่อนไปให้ที่.
เด็กจะมีความจุไม่ธรรมดาสำหรับนวัตกรรมใหม่.
ทั้งหมดสำหรับเด็กมีความคิดสร้างสรรค์ที่หลากหลายความจุ,และเราใช้(โปรยมันค่อนข้างใช้.
ความคิดสร้างสรรค์ในตอนนี้จึงมีความสำคัญเนื่องจากในการศึกษาเป็นการศึกษาและเราควรจะให้ความสุขกับมันมีสถานะเหมือนกับที่.
จะบอกเรื่องราวของเด็กหญิงตัวเล็กๆในระดับ First Class ในบทเรียนวาด ภาพ ที่แทบจะไม่ให้ความสนใจแต่เธอได้ในเรื่องนี้ ดังนั้นครูที่เข้าไปและถามว่า"อะไรคือคุณ ภาพ หรือไม่?"และสาวน้อยคนที่พูดว่า"ขอพระเจ้า"และครูที่ว่า""แต่ไม่มีใครรู้ว่าพระเจ้ามีลักษณะคล้ายกับ"และสาวน้อยคนนี้กล่าวว่า"เป็นอย่างดีก็จะอยู่ในนาทีที่"..
จะบอกเรื่องราวของบุตรชายของเขาในการเล่นชาตที่เขากำลังเล่นโยเซฟ ดังนั้นจึงมีทั้งสองอยู่ที่เล่นนี้และในส่วนที่สามกษัตริย์ที่มาในการให้บริการของขวัญก็ออกจากการสั่งซื้อ และอย่างสมบรูณ์แบบโดยไม่ได้ตั้งใจ(พูดกับลูกแล้ว ภายหลัง )คลอดลูกคนแรกที่มาและพูดว่า"ผมนำคุณสีทอง" ที่สองกล่าวว่า"ผมจะนำพาท่าน myrr " เด็กที่สามมาส่งต่อและพูดว่า" Frank ถูกส่งไปนี้"
จุดที่เป็นที่เด็กจะมีโอกาสได้ ถ้าหากพวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขาจะเดินทางไปที่ พวกเขาไม่ได้กลัวการผิด.
"หากคุณไม่พร้อมที่จะเป็นความผิดพลาดคุณจะไม่มาขึ้นกับสิ่งเดิม"
โดยช่วงเวลาที่จะได้รับในการเป็นผู้ใหญ่เด็กส่วนใหญ่มีความจุที่หายไป พวกเขาได้กลายเป็นความกลัวของการไม่ถูกต้อง เราเรียกบริษัทของเราอย่างนี้เราความผิดพลาดความน่าอัปยศอดสู เราจะใช้ระบบการศึกษาแห่งชาติที่ความผิดพลาดเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุดที่คุณสามารถทำได้ ผลที่ได้รับคือว่าเราจะมีการให้ความรู้แก่ประชาชนออกจากความจุความคิดสร้างสรรค์ของตน.
Picasso เคยกล่าวว่าคนทั้งหมดจะเกิดศิลปินปัญหาดังกล่าวจะต้องเป็นศิลปินที่เป็นเราเติบโตขึ้น.
เราไม่ขยายตัวไปสู่การสร้างสรรค์เราเติบโตมาจากของมัน หรือจะเป็นเราจะได้รับการศึกษาจากมัน.
คิดว่าของเชคสเปียร์เขาอยู่ในอังกฤษของใครบางคนที่จุดใดจุดหนึ่ง วิธีการสร้างความรำคาญมากที่สุดก็ว่าได้..."ต้องพยายามให้หนักขึ้น" คิดว่าการเป็นพ่อของเขา..."ตอนนี้ไปนอน...และใส่ดินสอที่ลงไป..และหยุดพูดเหมือนกับว่า...เป็นความสับสนทุกคน"
ระบบการศึกษาทุกระบบในโลกที่มีลำดับชั้นเดียวกันกับของวัตถุที่ด้านบนเป็น ภาษา และคณิตศาสตร์จากนั้นที่สาขามนุษยศาสตร์และที่อยู่ด้านล่างที่มีศิลปะในทุกที่ที่บนโลก.
และในจำนวนมากทุกตัวอย่างเช่นมีลำดับชั้น ภายใน จัดแสดงผลงานทางศิลปะดนตรีและศิลปะการแสดงละครและการแสดงเต้นรำแล้ว.
เป็นเด็กโตขึ้นเราจะเริ่มให้ความรู้จากเอวที่เพิ่มขึ้น และแล้วเราเน้นไปที่ศีรษะของตนและเอียงไปข้างหนึ่ง.
ถ้าคุณดูที่การศึกษาเป็นคนต่างด้าวที่เรียบง่ายและมองว่าอะไรคือสิ่งที่เอาต์พุตที่เป็นผู้ที่ได้รับคะแนนผีทั้งหมดที่คุณอยากจะมีการสรุปว่าวัตถุประสงค์ทั้งหมดที่มีในการผลิตอาจารย์ผู้สอน University (ผมใช้ในการเป็นหนึ่ง)..
มีบางสิ่งบางอย่างน่าสนใจเกี่ยวกับอาจารย์ผู้สอนพวกเขาอยู่ในหัวของเขาเขาก็อยู่และเอียงไปข้างหนึ่ง พวกเขาจะนอบน้อมพวกเขามองไปที่ร่างกายของพวกเขาเป็นรูปแบบหนึ่งของการขนส่งสำหรับหัวของพวกเขา.
เป็นวิธีที่พวกเขาได้รับหัวสมองของพวกเขาเพื่อการประชุม.
ระบบการศึกษาของเราคือบนความคิดที่มีความสามารถทางการศึกษา ระบบทั้งหมดที่ถูกประดิษฐ์ขึ้นหลังจากช่วงศตวรรษที่ 19 เรื่องทั้งหมดได้เข้ามาเป็นไปเพื่อรองรับความต้องการของนักอุตสาหกรรม เรื่องทั้งหมดที่สร้างขึ้นเมื่อทั้งสองแนวคิด.
1วัตถุที่มีประโยชน์มากที่สุดในงานที่ด้านบนสุด คุณได้พายเรือไปอีกอยู่ห่างออกไปในระยะทางจากสิ่งอาจจะเป็นเด็กจากสิ่งที่คุณชอบด้วยเหตุผลที่คุณจะไม่ได้รับงานที่ทำอย่างนั้น.
ไม่ได้ทำเพลงคุณไม่ได้กำลังจะเป็นนักดนตรีที่ไม่ได้ทำศิลปะคุณจะไม่ต้องเป็นศิลปิน คำแนะนำอ่อนโยนลึกซึ้งเข้าใจผิดคิดว่าตอนนี้.
2 .ความสามารถทางการศึกษาซึ่งมีมาเพื่อการเป็นเจ้าสนามดูของเราในการเนื่องจากมหาวิทยาลัยได้อย่างแท้จริงได้รับการออกแบบระบบที่อยู่ใน ภาพ ของเขา.
หากคุณคิดว่ามันระบบทั้งหมดโดยรอบโลกที่เป็นกระบวนการที่ยาวนานของทางเข้ามหาวิทยาลัย และผลที่ได้คือความคิดสร้างสรรค์มีความสามารถมากมายคิดว่าพวกเขาไม่ได้ เพราะสิ่งที่พวกเขาเป็นคนดีที่อยู่ที่โรงเรียนเป็นผู้มีอุปการะคุณไม่ได้หรือไม่ก็ stigmatized จริงๆแล้ว.
ผมคิดว่าเราไม่สามารถซื้อได้ไปตามเส้นทางที่.
ใน 30 ปีข้างหน้าที่ตามไปยังองค์การยูเนสโกผู้คนได้มากขึ้นทั่วโลกจะได้รับจากการศึกษาเปลี่ยนแปลงมากกว่าตั้งแต่ต้นของประวัติศาสตร์ มันคือการรวมเข้าด้วยกันของเทคโนโลยีและมีผลเปลี่ยนผ่านของการศึกษาเรื่องประชากรและการทำงานและการป้องกันการระเบิดที่มีขนาดใหญ่มีจำนวนประชากร.
ทันใดนั้นองศามีไม่มีอะไรเมื่อฉันเป็นนักศึกษาที่หากคุณมีระดับที่คุณมีงานและหากคุณไม่ได้มีงานทำที่คุณไม่ต้องการ แต่ตอนนี้เด็กๆจะเปลี่ยนแปลงและจะกลับไปบ้านเพื่อการเล่นวิดีโอเกมเพราะตอนนี้คุณจำเป็นต้อง mA ที่ในขณะที่ก่อนที่คุณต้องการ Ba และอีกไม่นานคุณจะต้องเรียนต่อปริญญาเอก.
ที่มันเป็นกระบวนการของอัตราเงินเฟ้อพื้นฐานทางการศึกษา โครงสร้างทั้งหมดของการศึกษาเป็นการเปลี่ยนอยู่ใต้เท้าของเรา.
เราจำเป็นต้องคิดใหม่อีกครั้งดูของเราในการเปลี่ยนแปลงอย่างถึงราก.
เรารู้ว่าสามสิ่งเกี่ยวกับข่าวกรอง.
1 เป็นที่หลากหลาย - เราคิดว่าเกี่ยวกับโลกในทุกหนทางที่เราสัมผัสประสบการณ์ เราคิดว่าการตรวจสอบด้วยสายตาเราคิดว่าในเสียงเราคิดว่า kinesthetically เราคิดว่าอยู่ในเงื่อนไขของเราคิดว่าอยู่ในขบวนการ.
2 เป็นแบบไดนามิก ถ้าคุณดูที่มีการโต้ตอบกันในสมองของมนุษย์ที่มีความชาญฉลาดอินเตอร์แอคทีฟอย่างน่ามหัศจรรย์ใจความคิดสร้างสรรค์มากกว่าไม่ได้มาพร้อมกับเกี่ยวกับผ่านทางการสนทนาที่แตกต่างกันของวิธีการลงโทษทางวินัยได้เห็นสิ่งต่างๆได้
ประสาท collosum - สําคัญที่เชื่อมต่อชิ้นส่วนทั้งสองของสมอง มันเป็นอาหารข้นขึ้นในผู้หญิงอาจเป็นเรื่องที่เป็นเหตุผลว่าทำไมผู้หญิงเป็นแบบมัลติทาสกิ้งที่ดีกว่าได้. N 3 มันเป็นที่แตกต่างกัน.
gillian ลินน์กับ - choreographer ที่ทำแมวแหล่งจ่ายไฟ phantom และพวกเขามีอาหารกลางวันและเขาก็ถามว่า"คุณจะได้รับในการเป็นนักเต้นหรือไม่?"เธอพูดเมื่อผมอยู่ในโรงเรียนใน 30 ปีผมก็ยังอยู่อย่างแท้จริงและโรงเรียนที่เขียนถึงพ่อแม่ของเธอและบอกว่าเธอมีความผิดปกติการเรียนรู้.
อาจจะได้พวกเขาจะพูดว่า"เธอมี adhd แต่นี่คือ 30 ' sthe และมันก็ไม่ได้เป็นผู้ประดิษฐ์คิดค้นขึ้นมาไม่ได้อยู่ใน สภาพ พร้อมใช้งานได้ ผู้คนไม่ทราบได้ว่า.
เธอจึงเข้าไปดูที่ผู้เชี่ยวชาญด้าน IT ในการนี้ในห้องกรุไม้โอ๊คแห่งนี้และเธอนั่งอยู่บนมือของเธอในขณะที่ผู้หญิงคนนี้พูดถึงแม่ของเธอเกี่ยวกับปัญหานี้ทั้งหมด gillian มีที่เรียนในโรงเรียน และที่ปลาย(เธอ 8 )แพทย์ได้ไปนั่งอยู่ถัดไปกับเธอและพูดว่า"ผมจะไปฟังสิ่งที่คุณแม่ของคุณได้บอกผมและผมต้องพูดกับเธอในแบบส่วนตัวเราจะกลับไป"
เมื่อเขาก็ออกไปห้องที่เขาเปิดวิทยุที่กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะของเขาและเมื่อเขาได้ออกจากห้องที่เขาบอกว่า"ดูเธอ" ในทันทีที่พวกเขาทิ้งเธออยู่บนเท้าของเธอย้ายไปกับเพลง เขากล่าวกับแม่ของเธอ"นางลินน์กับ gillian ป่วย"ไม่ได้เธอเป็นนักเต้นรำ พาเธอไปเรียนการแสดงเต้นรำ"..
เธอ "ผมไปที่ห้องนี้และมันก็เต็มของผู้คนอย่างฉันคนที่ไม่สามารถนั่งอยู่คนที่จะย้ายไปยังคิดว่า. พวกเขาทำทุกอย่าง Jazz แตะรส."
จากนั้นเธอได้อาชีพน่ามหัศจรรย์ใจที่ Royal Ballet ที่จบการศึกษาก่อตั้งบริษัทของเธอได้พบกับแอนดรูว์ลอยด์, Weber ,และได้เป็นผู้รับผิดชอบสำหรับแชมเปญค็ที่น่ามหัศจรรย์ใจมากที่สุดในประวัติศาสตร์ได้รับความเพลิดเพลินใจไปหลายล้านบางส่วนและเธอเป็นแบบมัลติ - เศรษฐีเงินล้าน.
คนอื่นอาจมีใส่เธอในและการรับประทานยาบอกนางให้สงบลงลง.
ผมคิดว่าความหวังของเรามีเพียงอย่างเดียวสำหรับในอนาคตจะมีการปรับเปลี่ยนการรับรู้ใหม่ของนิเวศวิทยาของมนุษย์ เป็นหนึ่งในที่เราเริ่มจะรื้อฟื้นการรับรู้ของเราของความอุดมสมบูรณ์ของความจุของมนุษย์. ระบบการศึกษาของเราได้ขุดจิตใจของเราในแบบที่เราแถบโลกของเราสำหรับสินค้าเฉพาะที่ และสำหรับในอนาคตนั้นจะไม่ให้บริการเราต้องคิดใหม่อีกครั้งหลักการพื้นฐานที่เราให้การศึกษาสำหรับเด็กของเรา.
ทางเดียวที่เราจะทำคือด้วยการรับชมความจุความคิดสร้างสรรค์ของเราสำหรับความมั่งคั่งที่ได้และเห็นเด็กๆของเราสำหรับความหวังที่จะได้รับและงานของเราคือการให้ความรู้การทั้งหมดของพวกเขาเพื่อให้พวกเขาสามารถเผชิญกับอนาคตแห่งนี้ซึ่งเราอาจไม่เห็นด้วย แต่พวกเขาจะและงานของเราคือการช่วยให้เตรียมตัวเพื่อทำให้บางสิ่งบางอย่างของมัน.