In Sensing Sound Nina Sun Eidsheim

In Sensing Sound Nina Sun Eidsheim offers a vibrational theory of music that radically re-envisions how we think about sound, music, and listening. Eidsheim shows how sound, music, and listening are dynamic and contextually dependent, rather than being fixed, knowable, and constant. She uses twenty-first-century operas by Juliana Snapper, Meredith Monk, Christopher Cerrone, and Alba Triana as case studies to challenge common assumptions about sound—such as air being the default medium through which it travels—and to demonstrate the importance a performance's location and reception play in its contingency. By theorizing the voice as an object of knowledge and rejecting the notion of an a priori definition of sound, Eidsheim releases the voice from a constraining set of fixed concepts and meanings. In Eidsheim's theory, music consists of aural, tactile, spatial, physical, material, and vibrational sensations. This expanded definition of music as manifested through material and personal relations suggests that we are all connected to each other in and through sound. Sensing Sound will appeal to readers interested in sound studies, new musicology, contemporary opera, and performance studies.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใน Eidsheim อาทิตย์ที่เสียงนีน่าที่ตรวจให้ทฤษฎี vibrational ที่ก็ใหม่ envisions ว่าเราคิด เกี่ยวกับเสียง เพลง ฟัง เพลง Eidsheim แสดงว่าเสียง ดนตรี และฟังได้แบบไดนามิก และ contextually ขึ้น แทนที่จะถาวร knowable และคง เธอใช้โอเปร่ายี่สิบศตวรรษแรก โดยอเพิลสแนป เปอร์จูเลียนา พระ Meredith คริสโตเฟอร์ Cerrone, Alba แบบออนไลน์เป็นกรณีศึกษาเพื่อท้าทายสมมติฐานทั่วไปเกี่ยวกับเสียง — เช่นอากาศกำลังปานกลางเริ่มต้นที่จะเดินทางซึ่งแสดงให้เห็นถึงความสำคัญ ของประสิทธิภาพไม่น่ารับเล่นในฉุกเฉินของ โดยเก่าเสียงเป็นวัตถุความรู้ และปฏิเสธแนวคิดของการเป็น priori คำนิยามของเสียง Eidsheim ออกเสียงจาก constraining คงแนวคิดและความหมาย ในทฤษฎีของ Eidsheim เพลงประกอบน่าฟัง เพราะ พื้นที่ กายภาพ วัสดุ vibrational สววรค์ คำนิยามนี้ขยายเพลงที่ผ่านวัสดุและความสัมพันธ์ส่วนบุคคลแนะนำให้ เราทั้งหมดเชื่อมต่อกันใน และเสียง ตรวจวัดเสียงจะดึงดูดให้ผู้อ่านที่สนใจในการศึกษาเสียง musicology ใหม่ โอเปร่าร่วมสมัย และศึกษาประสิทธิภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในการตรวจวัดเสียง Nina อาทิตย์ Eidsheim มีทฤษฎีการสั่นของเพลงที่รุนแรงอีกครั้งวาดภาพวิธีการที่เราคิดเกี่ยวกับเสียงเพลงและการฟัง Eidsheim แสดงให้เห็นว่าเสียงเพลงและการฟังที่เป็นแบบไดนามิกและขึ้นอยู่กับบริบทแทนที่จะคง knowable และคงที่ เธอใช้น้ำเน่ายี่สิบศตวรรษครั้งแรกโดยจูเลียปลากะพงเมเรดิ ธ พระคริ Cerrone และอัลบา Triana เป็นกรณีศึกษาเพื่อท้าทายสมมติฐานทั่วไปเกี่ยวกับเสียงเช่นอากาศเป็นสื่อกลางในการเริ่มต้นที่ผ่านการเดินทางและแสดงให้เห็นถึงความสำคัญของการปฏิบัติงาน สถานที่ตั้งและการเล่นในการรับสัญญาณฉุกเฉินของ ตามทฤษฎีเสียงเป็นวัตถุของความรู้และปฏิเสธความคิดของความหมายเบื้องต้นของเสียง Eidsheim เผยแพร่เสียงจากชุด constraining ของแนวคิดการแก้ไขและความหมาย ในทางทฤษฎี Eidsheim ของเพลงประกอบด้วยหูสัมผัสเชิงพื้นที่ทางกายภาพของวัสดุและความรู้สึกการสั่น คำนิยามนี้ขยายตัวของเพลงเป็นที่ประจักษ์ผ่านความสัมพันธ์ที่วัสดุและส่วนบุคคลที่แสดงให้เห็นว่าเราทุกคนเชื่อมต่อกันและผ่านเสียง การตรวจวัดเสียงจะอุทธรณ์ไปยังผู้อ่านที่สนใจในการศึกษาเสียงดนตรีใหม่โอเปร่าร่ว​​มสมัยและการศึกษาผลการดำเนินงาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในการตรวจจับเสียงนีน่า Sun eidsheim เสนอทฤษฎีการสั่นของเพลงที่ทรงกำลังวาดภาพว่าเราคิดถึง เสียง เพลง และฟัง eidsheim แสดงให้เห็นว่า เสียง ดนตรี และการฟังเป็นแบบไดนามิกและขึ้นอยู่กับบริบท มากกว่าการแก้ไขที่เรียนรู้ได้ และคง เธอใช้ยี่สิบศตวรรษแรกน้ำเน่าโดย Juliana ปลากะพง เมเรดิธ พระ cerrone , คริส ,และ อัลบา เทรียน่าเป็นกรณีศึกษาเพื่อท้าทายสมมติฐานทั่วไปเกี่ยวกับเสียงเช่นอากาศเป็นค่าเริ่มต้นตัวกลางที่มันเดินทาง และเพื่อแสดงให้เห็นถึงตำแหน่งของการแสดงความสำคัญและรับเล่นในสถานการณ์ โดยทฤษฎีนี้เสียงที่เป็นวัตถุของความรู้และปฏิเสธความคิดของ priori นิยามเสียงeidsheim ออก เสียงจากชุดถาวรจำกัดแนวคิดและความหมาย ในทฤษฎี eidsheim ดนตรีประกอบด้วยการฟังสัมผัสพื้นที่ , กายภาพ , วัสดุ , และความรู้สึกของการสั่นสะเทือน . นี้ขยายคำนิยามของเพลงเป็น manifested ผ่านวัสดุและความสัมพันธ์ส่วนบุคคล แสดงให้เห็นว่าเราทั้งหมดเชื่อมต่อกับแต่ละอื่น ๆและผ่านเสียงเสียงตรวจจับจะดึงดูดให้ผู้อ่านสนใจในเสียงการศึกษาใหม่ , ดนตรี , โอเปร่าร่วมสมัย และประสิทธิภาพการศึกษา