5. Marital statusMarriage was not p

5. Marital status
Marriage was not protective against suicide attempts
in the elderly UK group studied by Packer et al. (2012).
This correlates to findings in the literature that marriage
may no longer be a protective factor in preventing suicide
attempts, particularly among older men. In line with
this suggestion, Lamprecht et al. (2005) found that a significant
number of older men were married at the time
of their attempt. This contrasts with previous findings
where a significant proportion were widowed or not married
or where those who were married constituted the
smallest proportion of the sample of males with attempts.
In the study by Yang et al. (2001), 60% of attempters were
unmarried at the time of the attempt, with social isolation
or loneliness cited as motives by twenty of the older
Taiwanese attempters. In the study by Ruths et al. (2005),
married persons were under-represented, whilst widows
were over-represented (41% and 45% respectively).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

5. สถานภาพแต่งงานไม่ป้องกันจากความพยายามฆ่าตัวตายในกลุ่ม UK ผู้สูงอายุที่ศึกษาโดยห่อ et al. (2012)นี้คู่กับพบในวรรณคดีที่แต่งงานอาจจะเป็นปัจจัยป้องกันในการป้องกันการฆ่าตัวตายความพยายาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่คนเก่า มีแนะนำ Lamprecht et al. (2005) พบว่าสำคัญจำนวนคนเก่าได้แต่งงานกันในเวลาของความพยายามของพวกเขา ควบคุมผลการวิจัยก่อนหน้านี้ซึ่งสัดส่วนสำคัญได้หม้าย หรือไม่แต่งงานหรือที่คนที่แต่งงาน constitutedสัดส่วนที่เล็กที่สุดของตัวอย่างของเพศชายกับความพยายามในการศึกษาโดย Yang et al. (2001), 60% ของ attempters ได้โสดเวลาของความพยายาม กับสังคมหรือความเหงาที่อ้างว่าเป็นโบสถ์ โดยยี่สิบของตัวเก่าAttempters ไต้หวัน ในการศึกษาโดย Ruths et al. (2005),คนแต่งงานแล้วภายใต้แทน ขณะที่ม่ายเกินแทน (41% และ 45% ตามลำดับ)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

5. สถานภาพ
สมรสไม่ได้ป้องกันการพยายามฆ่าตัวตาย
ในผู้สูงอายุกลุ่มสหราชอาณาจักรศึกษาโดยเกย์, et al (2012).
นี้มีความสัมพันธ์ต่อการค้นพบในวรรณคดีว่าการแต่งงาน
ไม่ได้อาจจะเป็นปัจจัยในการป้องกันในการป้องกันการฆ่าตัวตาย
พยายามโดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่ผู้ชายที่มีอายุมากกว่า สอดคล้องกับ
ข้อเสนอแนะนี้ Lamprecht et al, (2005) พบว่ามีนัยสำคัญ
จำนวนของคนที่มีอายุมากกว่าทั้งคู่แต่งงานกันในเวลา
ของความพยายามของพวกเขา ความขัดแย้งนี้ด้วยผลการวิจัยก่อนหน้านี้
ที่มีสัดส่วนที่มีนัยสำคัญเป็นม่ายหรือไม่ได้แต่งงาน
หรือในกรณีที่ผู้ที่ได้แต่งงานประกอบด้วย
สัดส่วนที่เล็กที่สุดของกลุ่มตัวอย่างเพศชายที่มีความพยายาม.
ในการศึกษาโดยยาง et al, (2001), 60% ของ attempters ก็
ยังไม่ได้แต่งงานในช่วงเวลาของความพยายามที่มีการแยกทางสังคม
หรือความเหงาอ้างว่าเป็นแรงจูงใจโดยยี่สิบเก่า
attempters ไต้หวัน ในการศึกษาโดย Ruths et al, (2005)
คนแต่งงานอยู่ภายใต้การเป็นตัวแทนในขณะที่หญิงม่าย
ได้มากกว่าตัวแทน (41% และ 45% ตามลำดับ)