As I watched the tube fill from a g

As I watched the tube fill from a glossy yellow to a deep red, I felt less alive than ever. It entered the machine, whirring and spinning as if inconvenienced. Meanwhile, I sat there. At first it seemed like hours, and it slowly became hours. What felt like the entire day ticked by—as slowly as the red in the tube—while I stared at the machine. I could be called, at best, an accessory to this process. Most of the other people plugged into their own machines were older than me. If this is something that adults need, why do I have to be here?



Today marks six months since I started hemodialysis. I had to start because I got really sick. I have always been more or less healthy, but the doctors told my parents that I have “chronic glomerulonephritis.” You would think that word wouldn’t be a part of a normal high school sophomore’s vocabulary, and you’d be right. Believe me, even though it’s the biggest word I know, I wish I had never had to learn it. There’s this big scientific explanation about what is going wrong with the various structures in my kidneys, but that isn’t what I want to write here. If doctors can be relied upon for anything, certainly they can keep their own records.



No, the important thing that you need to know is that the disease I have makes my kidneys almost useless. A year ago, I didn’t even know what kidneys do, aside from vaguely resembling a disgusting bean that bears their name. It turns out, though, that your body uses its kidneys to filter out the waste left over from other bodily processes. You wouldn’t think that “toxins” would be a significant label for very much in our bodies. Apparently, though, our bodily cells are cranking out toxic waste all day long.



So, that’s my problem: lots of toxins in my blood, and my kidneys are no longer filtering them out. That’s why I have to get plugged into a dialyzer machine. Toxic blood goes in, but what else? Sometimes, I feel like the machine is sucking out who I am, too. Think about all of the people walking around with clean, non-dialysis-filtered blood. How many of them are even aware that their kidneys are keeping them alive? Maybe one percent? And that’s being generous. I, however, have learned way more than I ever wanted to about exactly how the bean-shaped organs keep the toxins out of everyone’s veins and arteries. Everyone’s veins, it seems, but mine.



If it weren’t for the machine, I would die. I remember my first time. I had been feeling very sick for a while, so I guess I was pretty hopeful. Yeah, I felt better afterward. But I had to go back again. And again. And again. For six months. I may even have to keep going back for my entire life, or what’s left of it. What kind of life do you have when you need to be plugged into a machine that performs an incredibly slow process that most people don’t even know exists. Sometimes I ask myself, “Is it worth it?”



What I have learned from this is who I am and what is really important to me. I don’t know what the life expectancy is for people who have chronic kidney failure, but I can’t imagine it keeps pace with the life expectancies of normal people. This realization, while terrifying, has pushed me to write down my dreams, my fears, and my innermost thoughts. Ever since I could scrawl out little more than my name in crayon, I have always felt a pull toward writing, as if it were my life’s calling. It is, perhaps, the only way to experience who I really am—for other people as well as myself. In expounding my most personal self on paper, I hope to find both strength and meaning. Sincerely written, the events of our lives can transform into digestible lessons that nourish our souls’ growth. It could be that someone else who is suffering as I am might take solace in my writing. I certainly hope it helps them, because that process could never be performed by a machine.


Was any part of this sample helpful to you?

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขณะที่ผมเฝ้าดูหลอดเติมจากมันเพื่อให้ได้สีเหลืองสีแดงเข้ม, ผมรู้สึกว่าชีวิตน้อยกว่าที่เคย มันเข้าเครื่องหึ่งและปั่นเป็นถ้าไม่สะดวก ในขณะที่ฉันนั่งอยู่ที่นั่น ตอนแรกก็ดูเหมือนชั่วโมงและจะค่อย ๆ กลายเป็นชั่วโมง สิ่งที่รู้สึกเหมือนทั้งวัน ticked โดยเป็นอย่างช้า ๆ เป็นสีแดงในหลอดในขณะที่ฉันจ้องมองที่ตัวเครื่อง ฉันอาจจะเรียกว่าที่ดีที่สุด, อุปกรณ์เสริมกับกระบวนการนี้ ส่วนใหญ่ของคนอื่น ๆ ที่เสียบเข้ากับเครื่องของตัวเองที่อายุมากกว่าผม หากเป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่ต้องทำไมฉันจะต้องอยู่ที่นี่? วันนี้นับเป็นเวลาหกเดือนตั้งแต่ผมเริ่มการฟอกเลือด ผมต้องเริ่มต้นเพราะผมได้ป่วยจริงๆ ฉันได้รับเสมอที่ดีต่อสุขภาพมากขึ้นหรือน้อยลง แต่หมอบอกพ่อแม่ของฉันที่ฉันมี "ไตเรื้อรัง." คุณจะคิดว่าคำที่จะไม่เป็นส่วนหนึ่งของคำศัพท์ปีโรงเรียนมัธยมปกติและคุณต้องการจะขวา ฉันเชื่อว่าแม้ว่าจะเป็นคำที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ฉันรู้ว่าฉันหวังว่าฉันไม่เคยได้เรียนรู้มัน มีคำอธิบายทางวิทยาศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่นี้เป็นเรื่องของสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างผิดปกติกับโครงสร้างต่างๆในไตของฉัน แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากจะเขียนที่นี่ ถ้าแพทย์สามารถพึ่งพาอะไรแน่นอนพวกเขาสามารถเก็บบันทึกของตัวเอง. ไม่มีสิ่งที่สำคัญที่คุณจำเป็นต้องรู้คือว่าโรคที่ทำให้ฉันมีไตของฉันเกือบจะไร้ประโยชน์ ปีที่ผ่านมาผมไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่ไตทำนอกเหนือจากรางคล้ายถั่วน่าขยะแขยงที่หมีชื่อของพวกเขา แต่กลับกลายเป็นว่าที่ร่างกายของคุณใช้ไตในการกรองของเสียที่เหลือจากกระบวนการทางร่างกายอื่น ๆ คุณจะไม่คิดว่า "สารพิษ" จะเป็นป้ายที่สำคัญสำหรับการเป็นอย่างมากในร่างกายของเรา . เห็นได้ชัด แต่เซลล์ในร่างกายของเรามีการ cranking ออกขยะพิษตลอดทั้งวันดังนั้นที่ปัญหาของฉัน: จำนวนมากของสารพิษในเลือดของฉันและไตของฉันจะไม่กรองพวกเขาออก นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันต้องได้รับการเสียบเข้ากับเครื่อง dialyzer เลือดเป็นพิษไปใน แต่สิ่งอื่นใด บางครั้งฉันรู้สึกเหมือนเครื่องดูดออกมาว่าผมเป็นใครอีกด้วย คิดเกี่ยวกับทุกคนเดินไปรอบ ๆ ด้วยการทำความสะอาดเลือดที่ไม่ฟอกไตกรอง จำนวนของพวกเขาจะได้ทราบว่าไตของพวกเขาจะทำให้พวกเขามีชีวิตอยู่? บางทีหนึ่งเปอร์เซ็นต์? และที่เป็นคนใจกว้าง ผม แต่ได้เรียนรู้วิธีการมากขึ้นกว่าที่ฉันเคยต้องการที่จะเกี่ยวกับว่าวิธีการที่เมล็ดรูปอวัยวะให้สารพิษออกจากหลอดเลือดดำของทุกคนและหลอดเลือด เส้นเลือดของทุกคนดูเหมือนว่า แต่ของผม. ถ้ามันไม่ได้สำหรับเครื่องที่ฉันจะตาย ผมจำได้ว่าครั้งแรกที่ผม ฉันได้รับความรู้สึกป่วยมากในขณะที่ดังนั้นฉันเดาฉันก็หวังสวย ใช่ฉันรู้สึกดีขึ้นหลังจากนั้น แต่ผมต้องกลับไปอีกครั้ง และอีกครั้ง และอีกครั้ง เป็นเวลาหกเดือน ฉันก็อาจจะต้องให้ไปกลับทั้งชีวิตของฉันหรือสิ่งที่เหลือของมัน ชนิดของชีวิตที่คุณมีเมื่อคุณต้องการที่จะเสียบเข้ากับเครื่องที่มีประสิทธิภาพกระบวนการที่ช้าอย่างไม่น่าเชื่อว่าคนส่วนใหญ่ไม่ได้รู้ว่ามีอยู่ บางครั้งผมก็ถามตัวเองว่า "มันคุ้มค่าหรือไม่" สิ่งที่ผมได้เรียนรู้จากนี้คือที่ฉันและสิ่งที่สำคัญจริงๆกับฉัน ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่คาดหวังในชีวิตสำหรับคนที่มีไตวายเรื้อรัง แต่ฉันไม่สามารถคิดว่ามันช่วยให้ก้าวกับอายุขัยของคนปกติ สำนึกนี้ในขณะที่น่ากลัวได้ผลักดันให้ผมเขียนลงความฝันของฉันกลัวฉันและความคิดในสุดของฉัน นับตั้งแต่ที่ฉันสามารถเขียนลวกออกน้อยกว่าชื่อของฉันในดินสอสี, ผมรู้สึกเสมอดึงไปสู่การเขียนราวกับว่ามันเป็นโทรชีวิตของฉัน มันเป็นบางทีวิธีเดียวที่จะได้สัมผัสกับผู้ที่ฉันจริงๆ am-สำหรับคนอื่น ๆ รวมทั้งตัวเอง ในลูกศิษย์ของตัวเองส่วนบุคคลมากที่สุดของฉันบนกระดาษผมหวังว่าจะได้พบทั้งความแข็งแรงและความหมาย เขียนขอแสดงความนับถือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตของเราสามารถเปลี่ยนเป็นบทเรียนย่อยที่ช่วยบำรุงการเจริญเติบโตของจิตวิญญาณของเรา ' มันอาจเป็นไปได้ว่าคนอื่นที่มีความทุกข์ทรมานที่ผมอาจจะใช้เวลาปลอบใจในการเขียนของฉัน แน่นอนฉันหวังว่ามันจะช่วยให้พวกเขาเพราะกระบวนการที่ไม่สามารถจะดำเนินการโดยเครื่อง. เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มตัวอย่างที่มีประโยชน์กับคุณหรือไม่?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมดูท่อเติมจากเงาสีเหลืองกับสีแดงลึก ผมรู้สึกมีชีวิตชีวากว่าที่เคย มันเข้าไปในเครื่อง และการปั่นเช่นถ้าทำงานลำบาก ขณะที่ผมนั่งอยู่ตรงนั้น ตอนแรกมันดูเหมือนชั่วโมง และมันค่อยๆ กลายมาเป็นชั่วโมง แล้วรู้สึกว่าทั้งวัน ticked โดยเป็นช้าเป็นสีแดงในท่อในขณะที่ฉันมองไปที่เครื่อง ผมอาจจะเรียกว่า ดีที่สุดอุปกรณ์ในกระบวนการนี้ คนส่วนใหญ่อื่น ๆเสียบเข้าไปในเครื่องของตนเอง อายุมากกว่าผม ถ้านี่เป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่ต้องการ ทำไมฉันต้องมาที่นี่ ?



วันนี้เครื่องหมายหกเดือนนับตั้งแต่ผมเริ่มการฟอกเลือดด้วยเครื่องไตเทียม ฉันต้องเริ่ม เพราะผมป่วยจริงๆ ฉันได้รับเสมอมากขึ้นหรือน้อยมีสุขภาพดี แต่คุณหมอบอกกับพ่อแม่ของฉันว่าฉันมี " เรื้อรังปัสสาวะ ." คุณจะคิดว่าคำที่ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของคำศัพท์ปกติ ม.ปลายปีสอง และคุณต้องการจะขวา . เชื่อผมเถอะ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นคำที่ใหญ่ที่สุดที่ผมรู้ ผมไม่เคยได้เรียนรู้มัน มีคำอธิบายทางวิทยาศาสตร์ครั้งใหญ่เกี่ยวกับสิ่งที่มันเกิดขึ้นกับโครงสร้างต่างๆในไตของฉัน แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการที่จะเขียนที่นี่ถ้าแพทย์สามารถอาศัยอะไร แน่นอนพวกเขาสามารถเก็บบันทึกของตนเอง



ไม่มี สิ่งที่สำคัญที่คุณต้องรู้คือว่า โรคก็ทำให้ไตของฉันเกือบจะไร้ประโยชน์ เมื่อปีที่แล้ว ผมไม่รู้ว่า ไตทำนอกเหนือจากลางๆคล้ายขยะแขยงถั่วที่หมีชื่อของเขา ปรากฎว่า แม้ว่าที่ร่างกายใช้ในไตจะกรองเอากากที่เหลือจากกระบวนการของร่างกายอื่น ๆ คุณคงไม่คิดว่า " สารพิษ " จะเป็นป้ายที่สําคัญมากในร่างกายของเรา เห็นได้ชัดว่า แม้เซลล์ร่างกายของเราจะ cranking ออกสารพิษทั้งวัน



นั่นคือปัญหาของผม : จำนวนมากของสารพิษในเลือด และไตก็ไม่กรองออกนั่นคือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงต้องมาเสียบในเครื่อง เลือดเป็นพิษเข้าไป แต่อะไร บางครั้ง ผมรู้สึกว่าเครื่องมันดูดออกมา ซึ่งผมก็เหมือนกัน คิดถึงทุกๆคนเดินไปรอบ ๆ มีความสะอาด ไม่ล้างกรองเลือด กี่ของพวกเขาจะได้ตระหนักว่า ไตของพวกเขาจะทำให้พวกเขามีชีวิตอยู่ บางทีหนึ่งเปอร์เซ็นต์ ? และนั่นคือการมีน้ำใจ แต่ฉันมีวิธีการเรียนรู้มากกว่าที่ผมเคยต้องการ ประมาณว่าถั่วรูปอวัยวะเก็บสารพิษจากหลอดเลือดดำและหลอดเลือดแดงของทุกคน สายเลือดของทุกคน มัน แต่ฉัน



ถ้าไม่ใช่เครื่องผมจะตาย ผมจำได้ว่าครั้งแรกของผม ผมเคยป่วยมาก สักพัก ฉันคิดว่าฉันสวย มีความหวัง ใช่ ฉันรู้สึกดีขึ้นหลังจากนั้น แต่ฉันต้องกลับไปอีก และอีกครั้งและอีกครั้ง สำหรับ 6 เดือน ผมอาจจะต้องกลับไปหาทั้งชีวิต หรือสิ่งที่เหลืออยู่ ชีวิตแบบไหนที่คุณมีเมื่อคุณต้องการที่จะเสียบลงในเครื่องที่มีประสิทธิภาพ กระบวนการช้าอย่างไม่น่าเชื่อที่คนส่วนใหญ่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีอยู่ ในบางครั้งฉันถามตัวเองว่า " มันคุ้มไหม "



สิ่งที่ผมได้เรียนรู้จากเรื่องนี้คือ ฉันเป็นใครและสิ่งที่เป็นจริงที่สำคัญกับผมฉันไม่รู้ว่าอายุขัยสำหรับผู้ที่มีไตวายเรื้อรัง แต่ผมไม่สามารถจินตนาการได้ว่ามันช่วยให้ก้าวกับชีวิตความคาดหวังของคนปกติ นี้เกิดขึ้นได้ ขณะที่น่ากลัวได้ผลักฉันให้เขียนความฝันของฉัน ความกลัวและความคิดส่วนตัวของฉัน ตั้งแต่ที่ฉันได้เขียนลวก ๆ ออก น้อย กว่าชื่อผมขึ้นมา ผมรู้สึกดึงไปเขียนถ้ามันเป็นชีวิตของฉันโทรมา มันอาจเป็นวิธีเดียวที่จะ ประสบการณ์ จริงๆแล้วฉันเป็นใครสำหรับคนอื่น ๆรวมทั้งตัวเอง ใน expounding ตนเองที่สุดของฉันบนกระดาษ ฉันหวังว่าจะได้พบ ทั้งพลัง และความหมาย เขียนด้วยความจริงใจ เหตุการณ์ในชีวิตของเราสามารถเปลี่ยนเป็นบทเรียนที่ช่วยบำรุงการเจริญเติบโตย่อยวิญญาณ ' ของเรามันอาจเป็นว่า ใครมีทุกข์เหมือนผมอาจจะปลอบใจในการเขียนของฉัน แน่นอนฉันหวังว่ามันจะช่วยให้พวกเขา เพราะกระบวนการที่ไม่สามารถดำเนินการโดยเครื่อง


คือส่วนใดส่วนหนึ่งของตัวอย่าง นี้เป็นประโยชน์กับคุณ ?