D. Current Practices of Integrating

D. Current Practices of Integrating Development and Human Rights
Except for certain NGO activities, human rights and development work are
usually carried out in different spheres and within different institutional
frameworks. Human rights policy is debated at large international conferences
and interpreted and monitored by the United Nation’s Human Rights
Commission; the regional human rights commissions and courts in America,
Europe, and Africa; national courts and human rights institutions; and many
state bureaucracies, most often under the ministries of justice.
Development policies are formulated and implemented by completely
different institutions. On the international level, this is the realm of special
UN organizations like the UNDP and the World Bank. On the national
level, this function is carried out by state officials (most often in the foreign
ministry) interacting with corresponding state institutions in developing
countries. It is obvious that the central themes for these bureaucracies, such
as growth, distribution, effective resource allocation, sustainable development,
agricultural development, and lately decentralization and good
governance only overlap to a certain degree with those of the human rights
institutions. It is also clear that the professional background of “developers,”
their traditions and education, are primarily within economics, sociology,
and political science plus the cross-cutting social science disciplines, while
the “human rights defenders” are primarily jurists.
Finally, the quality criteria and the professional ethics within the two
areas have been different. The development worker measures quality in
terms of effective and goal-oriented transfer of resources and increasing
social welfare (sometimes defined as “well-being”) or in terms of independence
and global equality, while the human rights worker measures quality
in terms of the establishment and incorporation of human rights norms and
legal rules in a given culture. Also here, however, there is an increasing
convergence as political participation and social processes of change gain
greater acceptance in both spheres.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

D. ปฏิบัติปัจจุบันของการพัฒนาและสิทธิมนุษยชนจะยกเว้นกิจกรรมบางอย่าง NGO สิทธิมนุษยชนและการพัฒนางานมักออกมา ในทรงกลมแตกต่างกัน และต่างสถาบันกรอบ นโยบายสิทธิมนุษยชนจะถกเถียงสัมมนานานาชาติมีขนาดใหญ่ตีความ และตรวจสอบสิทธิมนุษยชนของสหประชาชาติค่านายหน้า คณะกรรมการสิทธิมนุษยชนในภูมิภาคและศาลในอเมริกายุโรป และแอฟริกา ชาติและสถาบันสิทธิมนุษยชน และหลายbureaucracies รัฐ บ่อยที่สุดภายใต้กระทรวงยุติธรรมนโยบายการพัฒนาสูตร และนำมาใช้โดยสมบูรณ์สถาบันการศึกษาต่าง ๆ ในระดับสากล นี้เป็นดินแดนพิเศษองค์กร UN ชอบ UNDP และธนาคารโลก ในชาติระดับ ฟังก์ชันนี้ดำเนินการ โดยเจ้าหน้าที่ของรัฐ (ที่ออกให้บ่อยที่สุดในต่างกระทรวง) ที่โต้ตอบกับสถาบันรัฐที่เกี่ยวข้องในการพัฒนาประเทศนั้น มันเห็นได้ชัดที่ชุดรูปแบบกลางสำหรับ bureaucracies เหล่านี้ เช่นเจริญเติบโต แจกจ่าย การจัดสรรทรัพยากรมีประสิทธิภาพ การ พัฒนาอย่างยั่งยืนเกษตร พัฒนา และการกระจายอำนาจเมื่อเร็ว ๆ นี้เพื่อปรับเปลี่ยนการแพร่กระจาย และดีการกำกับดูแลเท่านั้นซ้อนทับในระดับหนึ่งกับสิทธิมนุษยชนสถาบัน ก็ยัง ล้างที่เบื้องหลังอาชีพ "นักพัฒนาการศึกษา และประเพณีของพวกเขาอยู่เป็นหลักเศรษฐศาสตร์ สังคมวิทยาและรัฐศาสตร์และสาขาสังคมศาสตร์ตัด ในขณะที่"ผู้พิทักษ์สิทธิมนุษยชน" เป็นหลัก juristsในที่สุด เกณฑ์คุณภาพและจริยธรรมวิชาชีพภายในสองพื้นที่ได้รับแตกต่างกัน ผู้ปฏิบัติงานพัฒนาวัดคุณภาพในเงื่อนไขการโอนทรัพยากรและเพิ่มประสิทธิภาพ และเป้าหมายสวัสดิการสังคม (บางครั้งกำหนดเป็น "ความเป็น") หรือในแง่ ของความเป็นอิสระและความเสมอ ภาคทั่วโลก ในขณะที่ผู้ปฏิบัติงานด้านสิทธิมนุษยชนวัดคุณภาพในแง่ของการจัดตั้งและรวมตัวกันของบรรทัดฐานของสิทธิมนุษยชน และวัฒนธรรมกำหนดกฎหมายกฎ นอกจากนี้ ที่นี่ อย่างไรก็ตาม มีการเพิ่มมากขึ้นบรรจบกันเป็นการมีส่วนร่วมทางการเมืองและกระบวนการทางสังคมได้รับการเปลี่ยนแปลงการยอมรับมากขึ้นในทรงกลมทั้งสอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

D. วิธีปฏิบัติในปัจจุบันของการบูรณาการการพัฒนาและสิทธิมนุษยชน
ได้รับการยกเว้นสำหรับกิจกรรมองค์กรพัฒนาเอกชนบางสิทธิมนุษยชนและการพัฒนางานจะ
มักจะดำเนินการในทรงกลมที่แตกต่างกันและแตกต่างกันภายในสถาบัน
กรอบ นโยบายสิทธิมนุษยชนเป็นที่ถกเถียงกันในที่ประชุมระหว่างประเทศขนาดใหญ่
และการตีความและการตรวจสอบโดยสิทธิมนุษยชนแห่งสหประชาชาติของ
สำนักงานคณะกรรมการกำกับ; ภูมิภาคคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนและศาลในอเมริกา
ยุโรปและแอฟริกา ศาลแห่งชาติและสถาบันสิทธิมนุษยชน และหลาย
ธิปไตยของรัฐส่วนใหญ่มักจะอยู่ภายใต้กระทรวงยุติธรรม. the
นโยบายการพัฒนาสูตรและดำเนินการโดยสมบูรณ์
สถาบันที่แตกต่างกัน ในระดับนานาชาตินี้เป็นดินแดนของพิเศษ
องค์กรสหประชาชาติเช่นโครงการพัฒนาแห่งสหประชาชาติและธนาคารโลก ในระดับชาติ
ระดับฟังก์ชั่นนี้จะดำเนินการโดยเจ้าหน้าที่ของรัฐ (ส่วนใหญ่มักจะอยู่ในต่างประเทศ
กระทรวง) มีปฏิสัมพันธ์กับสถาบันของรัฐที่เกี่ยวข้องในการพัฒนา
ประเทศ เป็นที่ชัดเจนว่ารูปแบบกลางสำหรับยาธิปไตเหล่านี้เช่น
การเจริญเติบโต, การกระจายการจัดสรรทรัพยากรที่มีประสิทธิภาพ, การพัฒนาอย่างยั่งยืน
การพัฒนาการเกษตรและเมื่อเร็ว ๆ นี้การกระจายอำนาจที่ดีและ
การกำกับดูแลเท่านั้นที่ทับซ้อนกันในระดับหนึ่งกับบรรดาสิทธิมนุษยชน
สถาบัน นอกจากนี้ยังเป็นที่ชัดเจนว่าพื้นหลังมืออาชีพของ "นักพัฒนา"
ประเพณีของพวกเขาและการศึกษาเป็นหลักภายในเศรษฐศาสตร์สังคมวิทยา
และรัฐศาสตร์บวกตัดข้ามสาขาวิชาวิทยาศาสตร์สังคมในขณะที่
"การพิทักษ์สิทธิมนุษยชน" เป็นหลักลูกขุน.
สุดท้าย เกณฑ์คุณภาพและจรรยาบรรณวิชาชีพภายในสอง
พื้นที่ได้รับแตกต่างกัน การพัฒนามาตรการของผู้ปฏิบัติงานที่มีคุณภาพใน
แง่ของการถ่ายโอนที่มีประสิทธิภาพและเป้าหมายที่มุ่งเน้นทรัพยากรและเพิ่ม
สวัสดิการสังคม (บางครั้งหมายถึง "ความเป็นอยู่") หรือในแง่ของความเป็นอิสระ
และความเท่าเทียมกันทั่วโลกในขณะที่คุณภาพสิทธิมนุษยชนมาตรการปฏิบัติงาน
ในแง่ของ การจัดตั้งและการรวมตัวกันของบรรทัดฐานสิทธิมนุษยชนและ
กฎหมายกฎระเบียบในวัฒนธรรมที่กำหนด นอกจากนี้ที่นี่ แต่มีการเพิ่มขึ้นของ
การบรรจบกันเป็นส่วนร่วมทางการเมืองและกระบวนการทางสังคมของกำไรจากการเปลี่ยนแปลง
การยอมรับมากขึ้นทั้งในทรงกลม