A common treatment to reduce the so

A common treatment to reduce the solubility of Al, Fe and other heavy metals in soil is to increase the soil pH, which is
mostly done by liming (Ahmad and Tan, 1982; Hakim et al., 1989; Haby, 2002). The ability of liming to increase soil
pH, decrease Al and Fe solubility, and increase crop yield is widely known (Shamshuddin and Auxtero, 1991; Haby,
2002; Kadery, Brown et al., 2008). In Indonesia, the source of lime materials exists mostly in Java, which is far from
the location where the liming needs to be done. Furthermore, liming only treats the symptoms of acid sulfate soils rather
than the cause (Thomas et al., 2003); therefore, the beneficial effects of liming are short lived, and it has to be done
repeatedly (Shamsuddin et al., 1998). This makes liming very expensive and it is often un-economic for small farmers
to obtain lime materials.
The other treatment suggested for improving the properties of acid sulfate soil is the application of organic matter
(Kaderi, 2004; Shamsuddin et al., 2004). With negative charge provided by carboxyl compounds, organic matter is able
to minimize toxicity by decreasing the solubility of heavy metals in the soil solutions. Positive effects of organic matter
application on the properties of acidic soils, such as increasing soil pH and CEC, and decreasing heavy metal toxicity,
have been reported elsewhere (see Hesse, 1982; El Sharkawi et al., 2006). Organic matter is easy to find locally and is
relatively cheap, especially if the organic matter used is the un-harvested biomass of the crop itself.
For rice-based cropping systems, the use of rice straw and rice husk has been practiced for a long time (Ponamperuma,
1982; Eagle et al., 2000; Singh et al., 2008; Kaewpradit et al., 2009). The advantages and drawbacks of burning vs
incorporation of rice straw in rice growing have been discussed by Williams et al. (1972). Sitio et al. (2007) used rice
husk ash (RHA) for the improvement of rice growth and yield in the peat soil of Sumatra. Karmakar et al. (2009)
studied the effect of application of fly ash, rice husk ash, and paper factory sludge on the growth and yield of rice in the
acid lateritic soil of India. They showed that the application of these industrial wastes improved soil properties by
decreasing soil bulk density and increasing soil pH, organic carbon, available nutrients, and rice yield. The ability of
rice husk and rice husk ash to remove heavy metals from the system has also been shown by Mahvi et al. (2005). Again,
the main limitation in using such organic matter is the easiness of these materials to be decomposed, and therefore its
application must be done repeatedly from year to year. On the other hand, there is now competition in biomass
utilizations with the emergence of demand in the sectors of energy resources and animal feeding. In addition,
decomposition and mineralization of organic matter has been attributed as one of the major sources of global warming
due to emissions of methane and nitrous-oxide (Rondon et al., 2007)
Lately, looking the recalcitrant of C-organic in a black carbon material which is also known as biochar, many scientists
interested in using this black carbon material as a soil amendment (Glasser et al., 2002; Topolianz et al., 2007; Woolf,
2008). Although there are still some objections (Ernsting and Smolker, 2009; Senjen,2009), a lot of experimental results
have indicated that biochar applications can improve soil properties (Lehman et al., 2003; Liang et al., 2006; Chan et al.,
2007) and increase crop yield (Yamato et al., 2006; Chan et al., 2008 ). Chan et al. (2007) showed that biochar
application had improved some physical soil properties, such as increased soil aggregation, water holding capacity, and
decreased soil strength. An increase in saturated hydraulic conductivity of upland rice soil with biochar application has
been reported by Asai et al. (2009). Furthermore, Chan et al. (2007) also showed that the application of biochar could
increase soil organic carbon, soil pH, and CEC. The increase of CEC with the application of biochar has also been
shown by Liang et al. (2006).Yamato et al. (2006) showed that the application of biochar made from Acacia magnum
could increase soil pH, Ca, base saturation, and CEC and decrease Al+ saturation. Novak et al. (2009) showed that the
application of biochar in the acidic coastal soil of the Southern US could increase soil pH, soil organic matter, Mn, and
Ca and decrease S and Zn. On this sandy soil, the application of biochar did not significantly influence the CEC of the
soil. The increase in soil biological activity has been reported by Rondon et al. (2007) for nitrogen fixation in Phaseolus
vulgaris L. and by Chan et al. (2008) for earthworm and microbial biomass.
The increase in crop yield with biochar application has been reported elsewhere for crops such as cowpea (Yamato et al.,
2006), soybean (Tagoe et al., 2008), maize (Yamato et al., 2006; Rodríguez et al., 2009), and upland rice (Asai et al.,
2009). Haefele (2007) and Haefele et al. (2008) discussed the possibility of biochar applications for rice-based cropping
systems. Reichenauer et al. (2009) applied biochar in tsunami-affected paddy fields in Sri Lanka, and the experimental
results showed that the application of 2 t rice-husk-charcoal ha-1 increased the grain yield from less than 4 t ha-1 for the
control treatment to more than 5 t ha-1 for the biochar treatment.
The objective of the works reported here was to study the characteristics of biochar produced from rice husk grown in
acidic soil and its potential to improve the properties and productivity of acid sulfate soils and the growth of lowland
rice in West Kalimantan, Indonesia.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การรักษาร่วมกันเพื่อลดการละลายของอัล, เฟและโลหะหนักอื่น ๆ ในดินคือการเพิ่มค่า pH ของดินซึ่งเป็นที่
ทำส่วนใหญ่โดยปูน (อาหมัดและสีน้ำตาล 1982. นักปราชญ์ et al, 1989; Haby, 2002) ความสามารถในการใส่ปูนเพื่อเพิ่มดิน
พีเอชลดลงและการละลายอัลเฟและเพิ่มผลผลิตของพืชที่เป็นที่รู้จักกันอย่างแพร่หลาย (Shamshuddin และ Auxtero 1991; Haby,
2002. Kadery บราวน์, et al, 2008) ในประเทศอินโดนีเซียแหล่งที่มาของวัสดุมะนาวที่มีอยู่ส่วนใหญ่ใน Java ซึ่งอยู่ไกลจาก
สถานที่ที่ปูนจะต้องทำ นอกจากปูนเท่านั้นถือว่าอาการของดินเปรี้ยวค่อนข้าง
กว่าสาเหตุ (โทมัส, et al, 2003.); ดังนั้นผลประโยชน์ของปูนที่มีอยู่สั้น ๆ และมันจะต้องมีการทำ
ซ้ำ (Shamsuddin et al., 1998) นี้จะทำให้ปูนราคาแพงมากและก็มักจะยกเลิกการทางเศรษฐกิจสำหรับเกษตรกรรายย่อย
. ที่จะได้รับวัสดุมะนาว
รักษาอื่น ๆ ที่แนะนำสำหรับการปรับปรุงคุณสมบัติของดินซัลเฟตกรดคือการประยุกต์ใช้สารอินทรีย์
(Kaderi 2004; Shamsuddin et al, 2004). . ด้วยประจุลบให้โดย carboxyl สารประกอบอินทรียวัตถุจะสามารถ
ที่จะลดความเป็นพิษโดยการลดการละลายของโลหะหนักในการแก้ปัญหาดิน ผลในเชิงบวกของสารอินทรีย์
ประยุกต์ใช้กับคุณสมบัติของดินที่เป็นกรดเช่นค่า pH ของดินที่เพิ่มขึ้นและ CEC และการลดความเป็นพิษของโลหะหนัก
ได้รับรายงานที่อื่น ๆ (ดูเฮสส์, 1982. เอ Sharkawi et al, 2006) สารอินทรีย์เป็นเรื่องง่ายที่จะหาทั้งในประเทศและเป็น
ที่ค่อนข้างถูกโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าใช้สารอินทรีย์ที่เป็นชีวมวลยกเลิกการเก็บเกี่ยวของพืชเอง.
สำหรับระบบปลูกข้าวตามการใช้ฟางข้าวและแกลบที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นเวลานาน เวลา (Ponamperuma,
1982; อีเกิล, et al, 2000;. ซิงห์, et al, 2008;.. Kaewpradit et al, 2009) ข้อดีและข้อเสียของการเผาไหม้เทียบกับ
การรวมตัวของฟางข้าวในการปลูกข้าวได้รับการกล่าวโดยวิลเลียมส์และอัล (1972) Sitio et al, (2007) ที่ใช้ข้าว
เถ้าแกลบ (RHA) สำหรับการปรับปรุงการเจริญเติบโตของข้าวและผลผลิตในดินพรุของเกาะสุมาตรา Karmakar et al, (2009)
ศึกษาผลของการใช้เถ้าลอยเถ้าแกลบและกากตะกอนจากโรงงานกระดาษในการเจริญเติบโตและผลผลิตของข้าวใน
ดินลูกรังกรดของประเทศอินเดีย พวกเขาแสดงให้เห็นว่าการใช้กากอุตสาหกรรมเหล่านี้การปรับปรุงคุณสมบัติของดินโดย
การลดความหนาแน่นของดินและเพิ่มค่า pH ของดินคาร์บอนอินทรีย์สารอาหารที่พร้อมใช้งานและผลผลิตข้าว ความสามารถของ
แกลบและเถ้าแกลบเพื่อกำจัดโลหะหนักออกจากระบบยังได้รับการแสดงโดย Mahvi et al, (2005) อีกครั้ง
ข้อ จำกัด หลักในการใช้สารอินทรีย์ดังกล่าวเป็นความสะดวกสบายของวัสดุเหล่านี้จะถูกย่อยสลายและดังนั้นจึงของ
แอพลิเคชันจะต้องทำซ้ำ ๆ ในแต่ละปี บนมืออื่น ๆ ที่มีอยู่ในขณะนี้การแข่งขันในชีวมวล
ใช้ประโยชน์กับการเกิดขึ้นของความต้องการในภาคของแหล่งพลังงานและอาหารสัตว์ นอกจากนี้
การสลายตัวและแร่ของสารอินทรีย์ได้รับการบันทึกว่าเป็นหนึ่งในแหล่งที่มาที่สำคัญของภาวะโลกร้อนที่
เกิดจากการปล่อยก๊าซมีเทนและไนตรัสออกไซด์ (รอน et al., 2007)
เมื่อเร็ว ๆ นี้มองบิดพลิ้ว C-อินทรีย์ในสีดำ วัสดุคาร์บอนซึ่งเป็นที่รู้จักกันเป็น biochar นักวิทยาศาสตร์หลายคน
ที่สนใจในการใช้วัสดุคาร์บอนสีดำเช่นนี้ปรับปรุงดิน (Glasser, et al., 2002; Topolianz et al, 2007;. วูล์ฟ
2008) แม้ว่าจะมีบางส่วนที่ยังคงคัดค้าน (Ernsting และ Smolker 2009; Senjen 2009) จำนวนมากของผลการทดลอง
ได้แสดงให้เห็นว่าการใช้งาน biochar สามารถปรับปรุงคุณสมบัติของดิน (เลห์แมน, et al, 2003;. เหลียง, et al, 2006;. จัน et al, .,
2007) และเพิ่มผลผลิตพืช (ยามาโตะ, et al, 2006;.. จัน et al, 2008) Chan et al, (2007) แสดงให้เห็นว่า biochar
แอพลิเคชันมีการปรับปรุงบางส่วนคุณสมบัติของดินทางกายภาพเช่นการรวมตัวของดินที่เพิ่มขึ้นความสามารถในการอุ้มน้ำและ
ความแข็งแรงลดลงดิน การเพิ่มขึ้นของการนำความอิ่มตัวของดินไฮดรอลิข้าวไร่พร้อมกับใบสมัคร biochar ได้
รับรายงานจาก Asai et al, (2009) นอกจาก Chan et al, (2007) นอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าการประยุกต์ใช้ biochar สามารถ
เพิ่มคาร์บอนในดินอินทรีย์ค่า pH ของดินและ CEC การเพิ่มขึ้นของ CEC ด้วยการประยุกต์ใช้ biochar ยังได้รับการ
แสดงโดยเหลียง, et al (2006) .Yamato et al, (2006) แสดงให้เห็นว่าการประยุกต์ใช้ biochar ทำจากขวดขนาด Acacia
สามารถเพิ่มค่า pH ของดิน, Ca, ความอิ่มตัวของสีฐานและ CEC และลดความอิ่มตัวของอัล + โนวัค et al, (2009) แสดงให้เห็นว่า
การประยุกต์ใช้ biochar ในดินที่เป็นกรดชายฝั่งทางตอนใต้ของสหรัฐอาจเพิ่มค่า pH ของดินดินอินทรียวัตถุ Mn และ
Ca และลด S และสังกะสี ในดินปนทรายนี้โปรแกรมของ biochar ไม่ได้อย่างมีนัยสำคัญที่มีอิทธิพลต่อ CEC ของ
ดิน การเพิ่มขึ้นของกิจกรรมทางชีวภาพดินได้รับรายงานจากรอน et al, (2007) สำหรับการตรึงไนโตรเจนใน Phaseolus
vulgaris L. และ Chan et al, (2008) สำหรับพลังงานชีวมวลและจุลินทรีย์ไส้เดือน.
การเพิ่มขึ้นของผลผลิตพืชที่มีการประยุกต์ biochar ได้รับรายงานที่อื่น ๆ สำหรับพืชเช่นถั่วพุ่ม (ยามาโตะ et al.,
2006), ถั่วเหลือง (Tagoe et al., 2008) ข้าวโพด (ยามาโตะ, et al ., 2006;.. Rodríguez et al, 2009) และข้าวไร่ (Asai, et al,
2009) Haefele (2007) และ Haefele et al, (2008) กล่าวถึงความเป็นไปได้ของการใช้งาน biochar สำหรับปลูกข้าวตาม
ระบบ Reichenauer et al, (2009) นำไปใช้ใน biochar สึนามิที่ได้รับผลกระทบนาข้าวในประเทศศรีลังกาและทดลอง
ผลการศึกษาพบว่าการใช้ 2 ตันข้าวแกลบถ่านฮ่า-1 ผลผลิตข้าวเพิ่มขึ้นจากน้อยกว่า 4 ตันต่อเฮกตาร์ 1 สำหรับ
การรักษาควบคุม มากกว่า 5 ตันต่อเฮกตาร์-1 สำหรับการรักษา biochar.
วัตถุประสงค์ของงานรายงานที่นี่เพื่อศึกษาลักษณะของ biochar ผลิตจากแกลบที่ปลูกใน
ดินที่เป็นกรดและมีศักยภาพในการปรับปรุงคุณสมบัติและผลผลิตของดินเปรี้ยวจัดและ การเจริญเติบโตของลุ่ม
ข้าวในเวสต์กาลิมันตัน, อินโดนีเซีย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การรักษาทั่วไปเพื่อลดการละลายของอลูมิเนียม , เหล็กและโลหะหนักอื่น ๆ ในดินเพื่อเพิ่ม pH ดิน ซึ่งส่วนใหญ่ทำจากปูน
( Ahmad และ tan , 1982 ; นักปราชญ์ et al . , 1989 ; haby , 2002 ) ความสามารถของปูนเพื่อเพิ่ม pH ดิน
, ลด Al Fe และการละลาย และเพิ่มผลผลิตพืชเป็นที่รู้จักกันอย่างแพร่หลาย ( shamshuddin และ auxtero , 1991 ; haby
, 2002 ; kadery สีน้ำตาล et al . , 2008 ) ในอินโดนีเซียแหล่งที่มาของวัสดุปูนมีอยู่ส่วนใหญ่ใน Java ซึ่งอยู่ไกลจาก
สถานที่ที่ปูนจะต้องทำ นอกจากนี้ การใส่ปูนเท่านั้น ถือว่าอาการของดินเปรี้ยวจัด ค่อนข้าง
กว่าสาเหตุ ( Thomas et al . , 2003 ) ; ดังนั้น ผลประโยชน์ของปูนจะสั้น และต้องทำ
ซ้ำๆ ( shamsuddin et al . , 1998 )นี้จะทำให้ปูนที่แพงมาก และมักสหประชาชาติเศรษฐกิจสำหรับเกษตรกรรายย่อยเพื่อขอรับ

วัสดุปูนขาว การรักษาอื่น ๆที่แนะนำสำหรับการปรับปรุงสมบัติของดินเปรี้ยวจัดเป็นโปรแกรมของ
อินทรีย์ ( kaderi , 2004 ; shamsuddin et al . , 2004 ) มีประจุลบโดยสารประกอบคาร์บอกซิล , สารอินทรีย์สามารถ
เพื่อลดความเป็นพิษ โดยลดการละลายของโลหะหนักในดินโซลูชั่น ผลในเชิงบวกของการประยุกต์ใช้เรื่อง
อินทรีย์ต่อคุณสมบัติของดินที่เป็นกรด เช่น การเพิ่ม pH ดินและ CEC และลดความเป็นพิษของโลหะหนัก ,
ได้รับการรายงานอื่น ๆ ( เห็นเฮสเซ , 1982 ; เอล sharkawi et al . , 2006 ) สารอินทรีย์ที่หาง่ายในท้องถิ่น และเป็น
ค่อนข้างราคาถูกโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าอินทรีย์ใช้ UN เก็บเกี่ยวมวลชีวภาพของพืชนั่นเอง
ข้าวตามระบบการปลูกพืช , การใช้ฟางข้าวและแกลบได้รับการฝึกมานาน ( ponamperuma
, 1982 ; นกอินทรี et al . , 2000 ; Singh et al . , 2008 ; kaewpradit et al . , 2009 ) ข้อดีและข้อเสียของการเผา vs
การใส่ฟางข้าวในการได้รับการพิจารณาโดยวิลเลียม et al . ( 1972 ) Sitio et al . ( 2007 ) ที่ใช้เถ้าแกลบ
( แกลบ ) เพื่อเพิ่มการเจริญเติบโต และผลผลิตข้าวในดินพีทของสุมาตรา karmakar et al . ( 2009 )
) ผลกระทบของการใช้เถ้าลอยผสม ขี้เถ้าแกลบและกากตะกอนโรงงานกระดาษต่อการเจริญเติบโตและผลผลิตของข้าวใน
กรดดินลูกรังของอินเดียพวกเขาพบว่า การใช้กากอุตสาหกรรมเหล่านี้ปรับปรุงคุณสมบัติของดินโดย
ลดความหนาแน่นรวมของดิน และเพิ่ม pH ของดินอินทรีย์คาร์บอน สารอาหารที่มีอยู่ และผลผลิตข้าว ความสามารถของ
แกลบและขี้เถ้าแกลบเพื่อเอาโลหะหนักจากระบบยังถูกแสดงโดย mahvi et al . ( 2005 ) อีกครั้ง
ข้อจำกัดในการใช้อินทรีย์วัตถุ เช่น หลักคือความสะดวกสบายของวัสดุเหล่านี้จะย่อยสลาย และดังนั้น การประยุกต์ใช้
ต้องทำซ้ำ ๆจากปี บนมืออื่น ๆ ขณะนี้มีการแข่งขันในการใช้ชีวมวล
ที่มีการเกิดขึ้นของอุปสงค์ในภาคพลังงาน และทรัพยากรสัตว์ ให้อาหาร นอกจากนี้
การสลายตัวของอินทรียวัตถุ และการได้รับการระบุว่าเป็นหนึ่งในแหล่งที่มาหลักของ
ภาวะโลกร้อนเนื่องจากการปล่อยก๊าซมีเทนและไนตรัสออกไซด์ ( รอนเดิ้น et al . , 2007 )
ช่วงนี้ดูหัวดื้อของ c-organic ในวัสดุคาร์บอนดำซึ่งเป็นที่รู้จักกันว่าไบโอชาร์ นักวิทยาศาสตร์หลายคน
สนใจใช้ผงคาร์บอนดำ เป็นวัสดุปรับปรุงดิน ( Glasser et al . , 2002 ;