- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
The postmodernist perspectiveIn the
The postmodernist perspective
In the conclusion of his study Gieryn commented on the human tendency to tale the commonplace for granted
Buildings insist on particular paths that our bodies move along every day, and the predictable convergence or divergence of these paths with those of others is (in a sense) what we mean by structured social relations. If buildings silently steer us into associations or away from them, we hardly notice how (or question the rightness of it all)
Gieryn point resonates with critical postmodern claims that existing physical arrangements make it difficult to imagine other arrangements-we just start taking for granted that things like privacy or accessibility are determined by built spaces and unconsciously deal with their implications. Silence may help to make the associations of certain experiences with particular places meaningful, but it also renders them potentially sinister.
The potential of physical structure to communicate meaning gives designs and the managers who hire them access to symbolic power, for, if physical structures communicate meaning then careful design should be able to suggest, if not outright control, the meanings associated with it. According to advocates of the modern perspective, like Olins, this belief gives architects and designers a strategic role in organizations. For postmodernists, however, it makes them targets for criticism. As British critical postmodernists Gibson Burrell and Karen Dale put it, Buildings are all about control, one of their key achievements is to obscure the power they express and maintain
Reading built spaces like texts and deconstructing them to reveal the power relations they materialize is how many critical postmodernists deal with the topic of physical structures in organization theory. Their methods are similar to those of symbolic theorists who also read built spaces as texts, one clear difference being the focus on power that consumes most critical postmodern readings. But another difference comes through invocations of spatiality.
Postmodern geographies, for example, have accused the vast majority of organization theorists of promoting a-spatial explanations that are both disembodied and disembedded. French postmodern geographer Henri Lefebvre was among the first to accuse Durkheim, Marx, Weber, and their followers of ignoring space to the detriment of their theorizing. Such critiques open social theory for spatial reconstruction, as when British postmodern geographer Derek Gregory claimed that : social structures cannot be practiced without spatial structures, and vice versa.
A similar postmodern critique has been directed at the ways technological control disappears behind the benign appearance of physical structure. The assembly line invented by Henry Ford is a favorite technological target of deconstruction, which typically begins with the assertion that belief in the factory owners right to control how work is done, and there after the right to control labor. is built right into material aspects of technology that forces workers to perform actions defined by managers at a pace the managers regulate. Thus postmodernists argue, the assembly line has ideological content that privileges owners and managers over workers, and hides their conflicting interests within the machinery of capitalism.
Repression of conflict occurs, they further argue, because once it's installed the physical presence of line machinery precludes discussion of the right of management to organize work as they have. The choice has already been made and disappears into the machinery. As American economist Richard Edwards described the situation:
Struggle between workers and bosses over the transformation of labor power int labor was no longer simple and direct personal confrontation; now the conflict was mediated by the production technology itself. Workers had to oppose the pace of the line, not the (direct) tyranny of their bosses. The line thus established a technically based and technologically repressive mechanism that kept workers at their tasks.
At the point at which workers accept the mechanized assembly line, the physical structure of the production process organizes social relations of dominance and submission within the hierarchy of owners and workers. Each time the machinery is turned on it both reconstitutes the status quo and suppresses resistance to it.
By seemingly innocuous or by being difficult to change, physical structures normalize power relations by fixing them in stone, so to speak. This material fixation parallels the symbolic fixation that occurs through institutionalization. As Burrell and Dale not, the isomorphism and institutional mimesis between organizational and the architectural practices that serve them, forms an alliance that helps to ensure continuity of power and domination through built space. They give the stunning example of the global influence during the first three decades of the twentieth century of German-born American architect Albert Kahn.
Kahn designed factories for the mass-production of automobiles for Packard, Ford, and General Motors in the US, and, under Stalin's auspices, was responsible for all industrial building in Russia until the mid-1930s. Little wonder that his single storied mass production facilities covering acres of land, with their trademark sawtooth roofs providing daylight on the shop floor, became a defining symbol of the industrial age. As a major instrument of social order and control, Burrell and Dale claim, the Kahn style industrial factory helped to create the identities of workers newly arrived from the farm and thereby forged social changes that would one day resolve into modern capitalism.
it is important to realize that many of the new entrants to the plants of Detroit and Stalingrad came straight from agrarian roots, may not have spoken the language of the metropolis and were unused to the rhythms of the factory day. The control of their work-space allowed the efficient socialization of the worker in programmes of re-education: they were constructed as a new category of industrial employee.
The alignment of interests between architects and their clients observed in the construction of factories, occurs again in the development of the modern office tower a few years after this. Burrell and Dale reveal how chicago architects Skidmore, Owings, and Merrill (SOM) exercised a far reaching influence similar to Kahn's through their design of the skyscraper that dominates and defines the skylines of all modern cities today, a particularly influential example of which was the Lever Building SOM designed and built in New York City in 1952 According to Burrell and Dale :
The success of SOM rests not only on the brilliant projection of corporate capitalism. but also its mimicry of these forces in its own methods and organization. As a house style the model of the Lever Building came cheap.... Walter Gropius (1955) said that the Lever Building relied upon prefabrication so that 85-90 per cent of the whole building was component parts ready-made in a factory, brought to the site and assembled there. It used mass production methods and components. What also down well with clients was the opposition in SOM to union or craft power. SOM followed this logic of efficiency and cost consciousness through into the organization of their own business... SOM might be seen as an expression of unalloyed corporate growth: the reflection of the vertical integration of large multinational companies. It embodies a large bureaucratic structure based on hierarchy and a division of labour... It did not attack the status quo but reinforced it.
Other postmodernists go beyond deconstruction of power and dominance as naturalized and hidden expressions of physical structures to demand that we learn to control or resist these influences and thereby free ourselves of unwanted influence and avoid abuse. To develop the means to do this they turn to Lefebvre's theory of how the powerful appropriate space to maintain their superiority over others.
Lefebvre argued that, starting with art in the Renaissance, modern thought came under the influence of perspectivalism, a way of situating the viewer spatially to give them a vantage point from above. This spatial orientation, Lefebvre claimed, naturalizes hierarchy and other hegemonic practices. You can experience this effect for yourself by looking at an upside down map of the world. Such reorientations give most people an unsettled feeling because their naturalized expectations are undermined.
Postmodernists believe that the very notion of space, which always presents a center and its margins, orients us to domination. At the same time it perpetuates this orienting function, it hides the linguistic tricks it uses in the spatially inflected notions that abound in language interior/exterior, private/public, local/global, top/bottom, and exclusion/inclusion-and that all intertwine in complex mutually supportive ways to convince us they are true when we see them every day in the way space presents itself.
For example, exclusion/inclusion is built into gated communities that place a society's upper reaches at the center of desire and ambition, while at the other end of the socio economic spectrum ghettos, slums, and favelas marginalize its bottom rungs. Or consider how, in many organizations, executives commission office buildings that provide them with exclusive executive suites they then use to symbolically reinforce their inclusion within the dominant upper levels of the hierarchy. These examples illustrate the postmodern point that, while built space is socially produced though relations of power, social power is practiced and reproduced through uses of space.
Offering the shopping mall as another example of power embodies by contemporary architecture, organization theorists Martin Kornberger, an Austrian, and stewart Clegg, from Australia, claimed that : Architecture is
In the conclusion of his study Gieryn commented on the human tendency to tale the commonplace for granted
Buildings insist on particular paths that our bodies move along every day, and the predictable convergence or divergence of these paths with those of others is (in a sense) what we mean by structured social relations. If buildings silently steer us into associations or away from them, we hardly notice how (or question the rightness of it all)
Gieryn point resonates with critical postmodern claims that existing physical arrangements make it difficult to imagine other arrangements-we just start taking for granted that things like privacy or accessibility are determined by built spaces and unconsciously deal with their implications. Silence may help to make the associations of certain experiences with particular places meaningful, but it also renders them potentially sinister.
The potential of physical structure to communicate meaning gives designs and the managers who hire them access to symbolic power, for, if physical structures communicate meaning then careful design should be able to suggest, if not outright control, the meanings associated with it. According to advocates of the modern perspective, like Olins, this belief gives architects and designers a strategic role in organizations. For postmodernists, however, it makes them targets for criticism. As British critical postmodernists Gibson Burrell and Karen Dale put it, Buildings are all about control, one of their key achievements is to obscure the power they express and maintain
Reading built spaces like texts and deconstructing them to reveal the power relations they materialize is how many critical postmodernists deal with the topic of physical structures in organization theory. Their methods are similar to those of symbolic theorists who also read built spaces as texts, one clear difference being the focus on power that consumes most critical postmodern readings. But another difference comes through invocations of spatiality.
Postmodern geographies, for example, have accused the vast majority of organization theorists of promoting a-spatial explanations that are both disembodied and disembedded. French postmodern geographer Henri Lefebvre was among the first to accuse Durkheim, Marx, Weber, and their followers of ignoring space to the detriment of their theorizing. Such critiques open social theory for spatial reconstruction, as when British postmodern geographer Derek Gregory claimed that : social structures cannot be practiced without spatial structures, and vice versa.
A similar postmodern critique has been directed at the ways technological control disappears behind the benign appearance of physical structure. The assembly line invented by Henry Ford is a favorite technological target of deconstruction, which typically begins with the assertion that belief in the factory owners right to control how work is done, and there after the right to control labor. is built right into material aspects of technology that forces workers to perform actions defined by managers at a pace the managers regulate. Thus postmodernists argue, the assembly line has ideological content that privileges owners and managers over workers, and hides their conflicting interests within the machinery of capitalism.
Repression of conflict occurs, they further argue, because once it's installed the physical presence of line machinery precludes discussion of the right of management to organize work as they have. The choice has already been made and disappears into the machinery. As American economist Richard Edwards described the situation:
Struggle between workers and bosses over the transformation of labor power int labor was no longer simple and direct personal confrontation; now the conflict was mediated by the production technology itself. Workers had to oppose the pace of the line, not the (direct) tyranny of their bosses. The line thus established a technically based and technologically repressive mechanism that kept workers at their tasks.
At the point at which workers accept the mechanized assembly line, the physical structure of the production process organizes social relations of dominance and submission within the hierarchy of owners and workers. Each time the machinery is turned on it both reconstitutes the status quo and suppresses resistance to it.
By seemingly innocuous or by being difficult to change, physical structures normalize power relations by fixing them in stone, so to speak. This material fixation parallels the symbolic fixation that occurs through institutionalization. As Burrell and Dale not, the isomorphism and institutional mimesis between organizational and the architectural practices that serve them, forms an alliance that helps to ensure continuity of power and domination through built space. They give the stunning example of the global influence during the first three decades of the twentieth century of German-born American architect Albert Kahn.
Kahn designed factories for the mass-production of automobiles for Packard, Ford, and General Motors in the US, and, under Stalin's auspices, was responsible for all industrial building in Russia until the mid-1930s. Little wonder that his single storied mass production facilities covering acres of land, with their trademark sawtooth roofs providing daylight on the shop floor, became a defining symbol of the industrial age. As a major instrument of social order and control, Burrell and Dale claim, the Kahn style industrial factory helped to create the identities of workers newly arrived from the farm and thereby forged social changes that would one day resolve into modern capitalism.
it is important to realize that many of the new entrants to the plants of Detroit and Stalingrad came straight from agrarian roots, may not have spoken the language of the metropolis and were unused to the rhythms of the factory day. The control of their work-space allowed the efficient socialization of the worker in programmes of re-education: they were constructed as a new category of industrial employee.
The alignment of interests between architects and their clients observed in the construction of factories, occurs again in the development of the modern office tower a few years after this. Burrell and Dale reveal how chicago architects Skidmore, Owings, and Merrill (SOM) exercised a far reaching influence similar to Kahn's through their design of the skyscraper that dominates and defines the skylines of all modern cities today, a particularly influential example of which was the Lever Building SOM designed and built in New York City in 1952 According to Burrell and Dale :
The success of SOM rests not only on the brilliant projection of corporate capitalism. but also its mimicry of these forces in its own methods and organization. As a house style the model of the Lever Building came cheap.... Walter Gropius (1955) said that the Lever Building relied upon prefabrication so that 85-90 per cent of the whole building was component parts ready-made in a factory, brought to the site and assembled there. It used mass production methods and components. What also down well with clients was the opposition in SOM to union or craft power. SOM followed this logic of efficiency and cost consciousness through into the organization of their own business... SOM might be seen as an expression of unalloyed corporate growth: the reflection of the vertical integration of large multinational companies. It embodies a large bureaucratic structure based on hierarchy and a division of labour... It did not attack the status quo but reinforced it.
Other postmodernists go beyond deconstruction of power and dominance as naturalized and hidden expressions of physical structures to demand that we learn to control or resist these influences and thereby free ourselves of unwanted influence and avoid abuse. To develop the means to do this they turn to Lefebvre's theory of how the powerful appropriate space to maintain their superiority over others.
Lefebvre argued that, starting with art in the Renaissance, modern thought came under the influence of perspectivalism, a way of situating the viewer spatially to give them a vantage point from above. This spatial orientation, Lefebvre claimed, naturalizes hierarchy and other hegemonic practices. You can experience this effect for yourself by looking at an upside down map of the world. Such reorientations give most people an unsettled feeling because their naturalized expectations are undermined.
Postmodernists believe that the very notion of space, which always presents a center and its margins, orients us to domination. At the same time it perpetuates this orienting function, it hides the linguistic tricks it uses in the spatially inflected notions that abound in language interior/exterior, private/public, local/global, top/bottom, and exclusion/inclusion-and that all intertwine in complex mutually supportive ways to convince us they are true when we see them every day in the way space presents itself.
For example, exclusion/inclusion is built into gated communities that place a society's upper reaches at the center of desire and ambition, while at the other end of the socio economic spectrum ghettos, slums, and favelas marginalize its bottom rungs. Or consider how, in many organizations, executives commission office buildings that provide them with exclusive executive suites they then use to symbolically reinforce their inclusion within the dominant upper levels of the hierarchy. These examples illustrate the postmodern point that, while built space is socially produced though relations of power, social power is practiced and reproduced through uses of space.
Offering the shopping mall as another example of power embodies by contemporary architecture, organization theorists Martin Kornberger, an Austrian, and stewart Clegg, from Australia, claimed that : Architecture is
0/5000
The postmodernist perspectiveIn the conclusion of his study Gieryn commented on the human tendency to tale the commonplace for grantedBuildings insist on particular paths that our bodies move along every day, and the predictable convergence or divergence of these paths with those of others is (in a sense) what we mean by structured social relations. If buildings silently steer us into associations or away from them, we hardly notice how (or question the rightness of it all)Gieryn point resonates with critical postmodern claims that existing physical arrangements make it difficult to imagine other arrangements-we just start taking for granted that things like privacy or accessibility are determined by built spaces and unconsciously deal with their implications. Silence may help to make the associations of certain experiences with particular places meaningful, but it also renders them potentially sinister.The potential of physical structure to communicate meaning gives designs and the managers who hire them access to symbolic power, for, if physical structures communicate meaning then careful design should be able to suggest, if not outright control, the meanings associated with it. According to advocates of the modern perspective, like Olins, this belief gives architects and designers a strategic role in organizations. For postmodernists, however, it makes them targets for criticism. As British critical postmodernists Gibson Burrell and Karen Dale put it, Buildings are all about control, one of their key achievements is to obscure the power they express and maintainReading built spaces like texts and deconstructing them to reveal the power relations they materialize is how many critical postmodernists deal with the topic of physical structures in organization theory. Their methods are similar to those of symbolic theorists who also read built spaces as texts, one clear difference being the focus on power that consumes most critical postmodern readings. But another difference comes through invocations of spatiality.Postmodern geographies, for example, have accused the vast majority of organization theorists of promoting a-spatial explanations that are both disembodied and disembedded. French postmodern geographer Henri Lefebvre was among the first to accuse Durkheim, Marx, Weber, and their followers of ignoring space to the detriment of their theorizing. Such critiques open social theory for spatial reconstruction, as when British postmodern geographer Derek Gregory claimed that : social structures cannot be practiced without spatial structures, and vice versa.A similar postmodern critique has been directed at the ways technological control disappears behind the benign appearance of physical structure. The assembly line invented by Henry Ford is a favorite technological target of deconstruction, which typically begins with the assertion that belief in the factory owners right to control how work is done, and there after the right to control labor. is built right into material aspects of technology that forces workers to perform actions defined by managers at a pace the managers regulate. Thus postmodernists argue, the assembly line has ideological content that privileges owners and managers over workers, and hides their conflicting interests within the machinery of capitalism.Repression of conflict occurs, they further argue, because once it's installed the physical presence of line machinery precludes discussion of the right of management to organize work as they have. The choice has already been made and disappears into the machinery. As American economist Richard Edwards described the situation:Struggle between workers and bosses over the transformation of labor power int labor was no longer simple and direct personal confrontation; now the conflict was mediated by the production technology itself. Workers had to oppose the pace of the line, not the (direct) tyranny of their bosses. The line thus established a technically based and technologically repressive mechanism that kept workers at their tasks.At the point at which workers accept the mechanized assembly line, the physical structure of the production process organizes social relations of dominance and submission within the hierarchy of owners and workers. Each time the machinery is turned on it both reconstitutes the status quo and suppresses resistance to it.By seemingly innocuous or by being difficult to change, physical structures normalize power relations by fixing them in stone, so to speak. This material fixation parallels the symbolic fixation that occurs through institutionalization. As Burrell and Dale not, the isomorphism and institutional mimesis between organizational and the architectural practices that serve them, forms an alliance that helps to ensure continuity of power and domination through built space. They give the stunning example of the global influence during the first three decades of the twentieth century of German-born American architect Albert Kahn.Kahn designed factories for the mass-production of automobiles for Packard, Ford, and General Motors in the US, and, under Stalin's auspices, was responsible for all industrial building in Russia until the mid-1930s. Little wonder that his single storied mass production facilities covering acres of land, with their trademark sawtooth roofs providing daylight on the shop floor, became a defining symbol of the industrial age. As a major instrument of social order and control, Burrell and Dale claim, the Kahn style industrial factory helped to create the identities of workers newly arrived from the farm and thereby forged social changes that would one day resolve into modern capitalism.it is important to realize that many of the new entrants to the plants of Detroit and Stalingrad came straight from agrarian roots, may not have spoken the language of the metropolis and were unused to the rhythms of the factory day. The control of their work-space allowed the efficient socialization of the worker in programmes of re-education: they were constructed as a new category of industrial employee.The alignment of interests between architects and their clients observed in the construction of factories, occurs again in the development of the modern office tower a few years after this. Burrell and Dale reveal how chicago architects Skidmore, Owings, and Merrill (SOM) exercised a far reaching influence similar to Kahn's through their design of the skyscraper that dominates and defines the skylines of all modern cities today, a particularly influential example of which was the Lever Building SOM designed and built in New York City in 1952 According to Burrell and Dale :
The success of SOM rests not only on the brilliant projection of corporate capitalism. but also its mimicry of these forces in its own methods and organization. As a house style the model of the Lever Building came cheap.... Walter Gropius (1955) said that the Lever Building relied upon prefabrication so that 85-90 per cent of the whole building was component parts ready-made in a factory, brought to the site and assembled there. It used mass production methods and components. What also down well with clients was the opposition in SOM to union or craft power. SOM followed this logic of efficiency and cost consciousness through into the organization of their own business... SOM might be seen as an expression of unalloyed corporate growth: the reflection of the vertical integration of large multinational companies. It embodies a large bureaucratic structure based on hierarchy and a division of labour... It did not attack the status quo but reinforced it.
Other postmodernists go beyond deconstruction of power and dominance as naturalized and hidden expressions of physical structures to demand that we learn to control or resist these influences and thereby free ourselves of unwanted influence and avoid abuse. To develop the means to do this they turn to Lefebvre's theory of how the powerful appropriate space to maintain their superiority over others.
Lefebvre argued that, starting with art in the Renaissance, modern thought came under the influence of perspectivalism, a way of situating the viewer spatially to give them a vantage point from above. This spatial orientation, Lefebvre claimed, naturalizes hierarchy and other hegemonic practices. You can experience this effect for yourself by looking at an upside down map of the world. Such reorientations give most people an unsettled feeling because their naturalized expectations are undermined.
Postmodernists believe that the very notion of space, which always presents a center and its margins, orients us to domination. At the same time it perpetuates this orienting function, it hides the linguistic tricks it uses in the spatially inflected notions that abound in language interior/exterior, private/public, local/global, top/bottom, and exclusion/inclusion-and that all intertwine in complex mutually supportive ways to convince us they are true when we see them every day in the way space presents itself.
For example, exclusion/inclusion is built into gated communities that place a society's upper reaches at the center of desire and ambition, while at the other end of the socio economic spectrum ghettos, slums, and favelas marginalize its bottom rungs. Or consider how, in many organizations, executives commission office buildings that provide them with exclusive executive suites they then use to symbolically reinforce their inclusion within the dominant upper levels of the hierarchy. These examples illustrate the postmodern point that, while built space is socially produced though relations of power, social power is practiced and reproduced through uses of space.
Offering the shopping mall as another example of power embodies by contemporary architecture, organization theorists Martin Kornberger, an Austrian, and stewart Clegg, from Australia, claimed that : Architecture is
The success of SOM rests not only on the brilliant projection of corporate capitalism. but also its mimicry of these forces in its own methods and organization. As a house style the model of the Lever Building came cheap.... Walter Gropius (1955) said that the Lever Building relied upon prefabrication so that 85-90 per cent of the whole building was component parts ready-made in a factory, brought to the site and assembled there. It used mass production methods and components. What also down well with clients was the opposition in SOM to union or craft power. SOM followed this logic of efficiency and cost consciousness through into the organization of their own business... SOM might be seen as an expression of unalloyed corporate growth: the reflection of the vertical integration of large multinational companies. It embodies a large bureaucratic structure based on hierarchy and a division of labour... It did not attack the status quo but reinforced it.
Other postmodernists go beyond deconstruction of power and dominance as naturalized and hidden expressions of physical structures to demand that we learn to control or resist these influences and thereby free ourselves of unwanted influence and avoid abuse. To develop the means to do this they turn to Lefebvre's theory of how the powerful appropriate space to maintain their superiority over others.
Lefebvre argued that, starting with art in the Renaissance, modern thought came under the influence of perspectivalism, a way of situating the viewer spatially to give them a vantage point from above. This spatial orientation, Lefebvre claimed, naturalizes hierarchy and other hegemonic practices. You can experience this effect for yourself by looking at an upside down map of the world. Such reorientations give most people an unsettled feeling because their naturalized expectations are undermined.
Postmodernists believe that the very notion of space, which always presents a center and its margins, orients us to domination. At the same time it perpetuates this orienting function, it hides the linguistic tricks it uses in the spatially inflected notions that abound in language interior/exterior, private/public, local/global, top/bottom, and exclusion/inclusion-and that all intertwine in complex mutually supportive ways to convince us they are true when we see them every day in the way space presents itself.
For example, exclusion/inclusion is built into gated communities that place a society's upper reaches at the center of desire and ambition, while at the other end of the socio economic spectrum ghettos, slums, and favelas marginalize its bottom rungs. Or consider how, in many organizations, executives commission office buildings that provide them with exclusive executive suites they then use to symbolically reinforce their inclusion within the dominant upper levels of the hierarchy. These examples illustrate the postmodern point that, while built space is socially produced though relations of power, social power is practiced and reproduced through uses of space.
Offering the shopping mall as another example of power embodies by contemporary architecture, organization theorists Martin Kornberger, an Austrian, and stewart Clegg, from Australia, claimed that : Architecture is
การแปล กรุณารอสักครู่..
The postmodernist perspective
In the conclusion of his study Gieryn commented on the human tendency to tale the commonplace for granted
Buildings insist on particular paths that our bodies move along every day, and the predictable convergence or divergence of these paths with those of others is (in a sense) what we mean by structured social relations. If buildings silently steer us into associations or away from them, we hardly notice how (or question the rightness of it all)
Gieryn point resonates with critical postmodern claims that existing physical arrangements make it difficult to imagine other arrangements-we just start taking for granted that things like privacy or accessibility are determined by built spaces and unconsciously deal with their implications. Silence may help to make the associations of certain experiences with particular places meaningful, but it also renders them potentially sinister.
The potential of physical structure to communicate meaning gives designs and the managers who hire them access to symbolic power, for, if physical structures communicate meaning then careful design should be able to suggest, if not outright control, the meanings associated with it. According to advocates of the modern perspective, like Olins, this belief gives architects and designers a strategic role in organizations. For postmodernists, however, it makes them targets for criticism. As British critical postmodernists Gibson Burrell and Karen Dale put it, Buildings are all about control, one of their key achievements is to obscure the power they express and maintain
Reading built spaces like texts and deconstructing them to reveal the power relations they materialize is how many critical postmodernists deal with the topic of physical structures in organization theory. Their methods are similar to those of symbolic theorists who also read built spaces as texts, one clear difference being the focus on power that consumes most critical postmodern readings. But another difference comes through invocations of spatiality.
Postmodern geographies, for example, have accused the vast majority of organization theorists of promoting a-spatial explanations that are both disembodied and disembedded. French postmodern geographer Henri Lefebvre was among the first to accuse Durkheim, Marx, Weber, and their followers of ignoring space to the detriment of their theorizing. Such critiques open social theory for spatial reconstruction, as when British postmodern geographer Derek Gregory claimed that : social structures cannot be practiced without spatial structures, and vice versa.
A similar postmodern critique has been directed at the ways technological control disappears behind the benign appearance of physical structure. The assembly line invented by Henry Ford is a favorite technological target of deconstruction, which typically begins with the assertion that belief in the factory owners right to control how work is done, and there after the right to control labor. is built right into material aspects of technology that forces workers to perform actions defined by managers at a pace the managers regulate. Thus postmodernists argue, the assembly line has ideological content that privileges owners and managers over workers, and hides their conflicting interests within the machinery of capitalism.
Repression of conflict occurs, they further argue, because once it's installed the physical presence of line machinery precludes discussion of the right of management to organize work as they have. The choice has already been made and disappears into the machinery. As American economist Richard Edwards described the situation:
Struggle between workers and bosses over the transformation of labor power int labor was no longer simple and direct personal confrontation; now the conflict was mediated by the production technology itself. Workers had to oppose the pace of the line, not the (direct) tyranny of their bosses. The line thus established a technically based and technologically repressive mechanism that kept workers at their tasks.
At the point at which workers accept the mechanized assembly line, the physical structure of the production process organizes social relations of dominance and submission within the hierarchy of owners and workers. Each time the machinery is turned on it both reconstitutes the status quo and suppresses resistance to it.
By seemingly innocuous or by being difficult to change, physical structures normalize power relations by fixing them in stone, so to speak. This material fixation parallels the symbolic fixation that occurs through institutionalization. As Burrell and Dale not, the isomorphism and institutional mimesis between organizational and the architectural practices that serve them, forms an alliance that helps to ensure continuity of power and domination through built space. They give the stunning example of the global influence during the first three decades of the twentieth century of German-born American architect Albert Kahn.
Kahn designed factories for the mass-production of automobiles for Packard, Ford, and General Motors in the US, and, under Stalin's auspices, was responsible for all industrial building in Russia until the mid-1930s. Little wonder that his single storied mass production facilities covering acres of land, with their trademark sawtooth roofs providing daylight on the shop floor, became a defining symbol of the industrial age. As a major instrument of social order and control, Burrell and Dale claim, the Kahn style industrial factory helped to create the identities of workers newly arrived from the farm and thereby forged social changes that would one day resolve into modern capitalism.
it is important to realize that many of the new entrants to the plants of Detroit and Stalingrad came straight from agrarian roots, may not have spoken the language of the metropolis and were unused to the rhythms of the factory day. The control of their work-space allowed the efficient socialization of the worker in programmes of re-education: they were constructed as a new category of industrial employee.
The alignment of interests between architects and their clients observed in the construction of factories, occurs again in the development of the modern office tower a few years after this. Burrell and Dale reveal how chicago architects Skidmore, Owings, and Merrill (SOM) exercised a far reaching influence similar to Kahn's through their design of the skyscraper that dominates and defines the skylines of all modern cities today, a particularly influential example of which was the Lever Building SOM designed and built in New York City in 1952 According to Burrell and Dale :
The success of SOM rests not only on the brilliant projection of corporate capitalism. but also its mimicry of these forces in its own methods and organization. As a house style the model of the Lever Building came cheap.... Walter Gropius (1955) said that the Lever Building relied upon prefabrication so that 85-90 per cent of the whole building was component parts ready-made in a factory, brought to the site and assembled there. It used mass production methods and components. What also down well with clients was the opposition in SOM to union or craft power. SOM followed this logic of efficiency and cost consciousness through into the organization of their own business... SOM might be seen as an expression of unalloyed corporate growth: the reflection of the vertical integration of large multinational companies. It embodies a large bureaucratic structure based on hierarchy and a division of labour... It did not attack the status quo but reinforced it.
Other postmodernists go beyond deconstruction of power and dominance as naturalized and hidden expressions of physical structures to demand that we learn to control or resist these influences and thereby free ourselves of unwanted influence and avoid abuse. To develop the means to do this they turn to Lefebvre's theory of how the powerful appropriate space to maintain their superiority over others.
Lefebvre argued that, starting with art in the Renaissance, modern thought came under the influence of perspectivalism, a way of situating the viewer spatially to give them a vantage point from above. This spatial orientation, Lefebvre claimed, naturalizes hierarchy and other hegemonic practices. You can experience this effect for yourself by looking at an upside down map of the world. Such reorientations give most people an unsettled feeling because their naturalized expectations are undermined.
Postmodernists believe that the very notion of space, which always presents a center and its margins, orients us to domination. At the same time it perpetuates this orienting function, it hides the linguistic tricks it uses in the spatially inflected notions that abound in language interior/exterior, private/public, local/global, top/bottom, and exclusion/inclusion-and that all intertwine in complex mutually supportive ways to convince us they are true when we see them every day in the way space presents itself.
For example, exclusion/inclusion is built into gated communities that place a society's upper reaches at the center of desire and ambition, while at the other end of the socio economic spectrum ghettos, slums, and favelas marginalize its bottom rungs. Or consider how, in many organizations, executives commission office buildings that provide them with exclusive executive suites they then use to symbolically reinforce their inclusion within the dominant upper levels of the hierarchy. These examples illustrate the postmodern point that, while built space is socially produced though relations of power, social power is practiced and reproduced through uses of space.
Offering the shopping mall as another example of power embodies by contemporary architecture, organization theorists Martin Kornberger, an Austrian, and stewart Clegg, from Australia, claimed that : Architecture is
In the conclusion of his study Gieryn commented on the human tendency to tale the commonplace for granted
Buildings insist on particular paths that our bodies move along every day, and the predictable convergence or divergence of these paths with those of others is (in a sense) what we mean by structured social relations. If buildings silently steer us into associations or away from them, we hardly notice how (or question the rightness of it all)
Gieryn point resonates with critical postmodern claims that existing physical arrangements make it difficult to imagine other arrangements-we just start taking for granted that things like privacy or accessibility are determined by built spaces and unconsciously deal with their implications. Silence may help to make the associations of certain experiences with particular places meaningful, but it also renders them potentially sinister.
The potential of physical structure to communicate meaning gives designs and the managers who hire them access to symbolic power, for, if physical structures communicate meaning then careful design should be able to suggest, if not outright control, the meanings associated with it. According to advocates of the modern perspective, like Olins, this belief gives architects and designers a strategic role in organizations. For postmodernists, however, it makes them targets for criticism. As British critical postmodernists Gibson Burrell and Karen Dale put it, Buildings are all about control, one of their key achievements is to obscure the power they express and maintain
Reading built spaces like texts and deconstructing them to reveal the power relations they materialize is how many critical postmodernists deal with the topic of physical structures in organization theory. Their methods are similar to those of symbolic theorists who also read built spaces as texts, one clear difference being the focus on power that consumes most critical postmodern readings. But another difference comes through invocations of spatiality.
Postmodern geographies, for example, have accused the vast majority of organization theorists of promoting a-spatial explanations that are both disembodied and disembedded. French postmodern geographer Henri Lefebvre was among the first to accuse Durkheim, Marx, Weber, and their followers of ignoring space to the detriment of their theorizing. Such critiques open social theory for spatial reconstruction, as when British postmodern geographer Derek Gregory claimed that : social structures cannot be practiced without spatial structures, and vice versa.
A similar postmodern critique has been directed at the ways technological control disappears behind the benign appearance of physical structure. The assembly line invented by Henry Ford is a favorite technological target of deconstruction, which typically begins with the assertion that belief in the factory owners right to control how work is done, and there after the right to control labor. is built right into material aspects of technology that forces workers to perform actions defined by managers at a pace the managers regulate. Thus postmodernists argue, the assembly line has ideological content that privileges owners and managers over workers, and hides their conflicting interests within the machinery of capitalism.
Repression of conflict occurs, they further argue, because once it's installed the physical presence of line machinery precludes discussion of the right of management to organize work as they have. The choice has already been made and disappears into the machinery. As American economist Richard Edwards described the situation:
Struggle between workers and bosses over the transformation of labor power int labor was no longer simple and direct personal confrontation; now the conflict was mediated by the production technology itself. Workers had to oppose the pace of the line, not the (direct) tyranny of their bosses. The line thus established a technically based and technologically repressive mechanism that kept workers at their tasks.
At the point at which workers accept the mechanized assembly line, the physical structure of the production process organizes social relations of dominance and submission within the hierarchy of owners and workers. Each time the machinery is turned on it both reconstitutes the status quo and suppresses resistance to it.
By seemingly innocuous or by being difficult to change, physical structures normalize power relations by fixing them in stone, so to speak. This material fixation parallels the symbolic fixation that occurs through institutionalization. As Burrell and Dale not, the isomorphism and institutional mimesis between organizational and the architectural practices that serve them, forms an alliance that helps to ensure continuity of power and domination through built space. They give the stunning example of the global influence during the first three decades of the twentieth century of German-born American architect Albert Kahn.
Kahn designed factories for the mass-production of automobiles for Packard, Ford, and General Motors in the US, and, under Stalin's auspices, was responsible for all industrial building in Russia until the mid-1930s. Little wonder that his single storied mass production facilities covering acres of land, with their trademark sawtooth roofs providing daylight on the shop floor, became a defining symbol of the industrial age. As a major instrument of social order and control, Burrell and Dale claim, the Kahn style industrial factory helped to create the identities of workers newly arrived from the farm and thereby forged social changes that would one day resolve into modern capitalism.
it is important to realize that many of the new entrants to the plants of Detroit and Stalingrad came straight from agrarian roots, may not have spoken the language of the metropolis and were unused to the rhythms of the factory day. The control of their work-space allowed the efficient socialization of the worker in programmes of re-education: they were constructed as a new category of industrial employee.
The alignment of interests between architects and their clients observed in the construction of factories, occurs again in the development of the modern office tower a few years after this. Burrell and Dale reveal how chicago architects Skidmore, Owings, and Merrill (SOM) exercised a far reaching influence similar to Kahn's through their design of the skyscraper that dominates and defines the skylines of all modern cities today, a particularly influential example of which was the Lever Building SOM designed and built in New York City in 1952 According to Burrell and Dale :
The success of SOM rests not only on the brilliant projection of corporate capitalism. but also its mimicry of these forces in its own methods and organization. As a house style the model of the Lever Building came cheap.... Walter Gropius (1955) said that the Lever Building relied upon prefabrication so that 85-90 per cent of the whole building was component parts ready-made in a factory, brought to the site and assembled there. It used mass production methods and components. What also down well with clients was the opposition in SOM to union or craft power. SOM followed this logic of efficiency and cost consciousness through into the organization of their own business... SOM might be seen as an expression of unalloyed corporate growth: the reflection of the vertical integration of large multinational companies. It embodies a large bureaucratic structure based on hierarchy and a division of labour... It did not attack the status quo but reinforced it.
Other postmodernists go beyond deconstruction of power and dominance as naturalized and hidden expressions of physical structures to demand that we learn to control or resist these influences and thereby free ourselves of unwanted influence and avoid abuse. To develop the means to do this they turn to Lefebvre's theory of how the powerful appropriate space to maintain their superiority over others.
Lefebvre argued that, starting with art in the Renaissance, modern thought came under the influence of perspectivalism, a way of situating the viewer spatially to give them a vantage point from above. This spatial orientation, Lefebvre claimed, naturalizes hierarchy and other hegemonic practices. You can experience this effect for yourself by looking at an upside down map of the world. Such reorientations give most people an unsettled feeling because their naturalized expectations are undermined.
Postmodernists believe that the very notion of space, which always presents a center and its margins, orients us to domination. At the same time it perpetuates this orienting function, it hides the linguistic tricks it uses in the spatially inflected notions that abound in language interior/exterior, private/public, local/global, top/bottom, and exclusion/inclusion-and that all intertwine in complex mutually supportive ways to convince us they are true when we see them every day in the way space presents itself.
For example, exclusion/inclusion is built into gated communities that place a society's upper reaches at the center of desire and ambition, while at the other end of the socio economic spectrum ghettos, slums, and favelas marginalize its bottom rungs. Or consider how, in many organizations, executives commission office buildings that provide them with exclusive executive suites they then use to symbolically reinforce their inclusion within the dominant upper levels of the hierarchy. These examples illustrate the postmodern point that, while built space is socially produced though relations of power, social power is practiced and reproduced through uses of space.
Offering the shopping mall as another example of power embodies by contemporary architecture, organization theorists Martin Kornberger, an Austrian, and stewart Clegg, from Australia, claimed that : Architecture is
การแปล กรุณารอสักครู่..
มุมมอง postmodernist
ในบทสรุปของการศึกษา gieryn ความเห็นเกี่ยวกับแนวโน้มของมนุษย์ที่จะเรื่องราวธรรมดาให้
อาคารยืนยันในเส้นทางใดที่ร่างกายของเราไปทุกวัน และคาดเดาได้บรรจบกัน หรือความแตกต่างของเส้นทางเหล่านี้กับคนอื่น ( ในความรู้สึก ) สิ่งที่เราหมายถึงโดยโครงสร้างความสัมพันธ์ทางสังคมถ้าอาคารอย่างเงียบ ๆคัดท้ายให้เราเป็นสมาคม หรืออยู่ห่างจากพวกเขา เราแทบจะไม่สังเกตเห็นว่า ( หรือถามความถูกต้องของทั้งหมด )
gieryn จุดสะท้อนที่มีการเรียกร้องการจัดเรียงทางกายภาพที่มีอยู่หลังสมัยใหม่ที่ทำให้มันยากที่จะจินตนาการอื่น ๆข้อตกลงเราเพิ่งเริ่มใช้สิทธิ์ว่า สิ่งที่ชอบความเป็นส่วนตัวหรือการเข้าถึงจะถูกกำหนดโดยสร้างเป็น และจัดการกับผลกระทบของพวกเขาโดยไม่รู้ตัว . ความเงียบอาจช่วยให้สมาคมประสบการณ์บางอย่างกับสถานที่ที่มีความหมายเฉพาะแต่มันก็ทำให้มันอาจน่ากลัว
ศักยภาพของโครงสร้างทางกายภาพเพื่อสื่อสารความหมายให้งานออกแบบ และผู้จัดการที่จ้างพวกเขาเข้าถึงพลัง , สัญลักษณ์ , ถ้าโครงสร้างทางกายภาพสื่อสารความหมายแล้วการออกแบบอย่างระมัดระวังควรแนะนำ ถ้าไม่ได้แชมป์ ควบคุม ความหมายที่เกี่ยวข้องกับมัน ตามที่ทนายความของมุมมองที่ทันสมัย เช่น โอลินส์ ,ความเชื่อนี้จะช่วยให้สถาปนิกและนักออกแบบบทบาทเชิงกลยุทธ์ในองค์กร สำหรับ postmodernists , อย่างไรก็ตาม , มันทำให้พวกเขามีเป้าหมายสำหรับการวิจารณ์ เป็นชาวอังกฤษที่สำคัญ postmodernists กิ๊บสัน เบอร์เรลล์และคาเรนเดลใส่มันทั้งหมดเกี่ยวกับการควบคุมอาคาร หนึ่งของความสำเร็จที่สำคัญของพวกเขาคือการปิดบังพลังพวกเขาและรักษา
ด่วนการอ่านที่สร้างขึ้นเป็นแบบข้อความและสนทนาประกอบด้วยพวกเขาเปิดเผยความสัมพันธ์เชิงอำนาจที่พวกเขาเกิดขึ้นกี่อย่าง postmodernists จัดการกับหัวข้อโครงสร้างทางกายภาพในทฤษฎีองค์การ วิธีการของพวกเขาจะคล้ายกับบรรดาของทฤษฎีสัญลักษณ์ที่ยังอ่านสร้างเป็นเป็นข้อความ หนึ่งความแตกต่างที่ชัดเจนการเน้นพลังที่ใช้วรรณกรรมหลังสมัยใหม่ที่สำคัญที่สุดแต่ความแตกต่างอื่นมาผ่านอินโวเคชั่นของ spatiality .
โพสต์โมเดิร์นใหม่ เช่น มีการกล่าวหาว่าส่วนใหญ่ขององค์กรทฤษฎีของการอธิบาย a-spatial ที่มีทั้งปลด และ disembedded . นักภูมิศาสตร์โพสต์โมเดิร์นฝรั่งเศส อองรี เลอแฟบวร์เป็นหนึ่งในครั้งแรกที่จะกล่าวโทษเดิร์กไฮม์ , มาร์กซ์ , เวเบอร์และผู้ติดตามของการละเว้นช่องว่างเพื่อความเสียหายของทฤษฎี . เช่น วิพากษ์วิจารณ์ทฤษฎีสังคมเปิดเพื่อการบูรณะพื้นที่ เนื่องจากเมื่อแถลงการณ์ร่วมหลังสมัยใหม่อังกฤษเดเร็คเกรกอรีอ้างว่า : โครงสร้างทางสังคมไม่สามารถปฏิบัติได้โดยไม่ต้องโครงสร้างเชิงพื้นที่และในทางกลับกัน
วิจารณ์หลังสมัยใหม่ที่คล้ายกันได้รับกำกับที่วิธีเทคโนโลยีการควบคุมหายไปเบื้องหลังลักษณะอ่อนโยนของโครงสร้างทางกายภาพ สายการประกอบที่คิดค้นโดยเฮนรี ฟอร์ด เป็นเป้าหมายที่ชื่นชอบเทคโนโลยีของโครงสร้างซึ่งมักจะเริ่มต้นด้วยการยืนยันว่าเชื่อมั่นในเจ้าของโรงงานขวาเพื่อควบคุมวิธีทำงานเสร็จ และหลังจากที่มีสิทธิที่จะควบคุมแรงงานถูกสร้างขึ้นในด้านวัสดุเทคโนโลยีที่บังคับให้คนงานเพื่อดำเนินการที่กำหนดโดยผู้จัดการที่ก้าวผู้จัดการควบคุม ดังนั้น postmodernists เถียง แอสเซมบลีบรรทัด มีอุดมการณ์ เนื้อหาว่าสิทธิ เจ้าของและผู้จัดการ มากกว่าคนงานและซ่อนผลประโยชน์ที่ขัดแย้งกันภายในเครื่องจักรของระบบทุนนิยม .
การเมืองของความขัดแย้งที่เกิดขึ้น พวกเขาต่อเถียงเพราะเมื่อมันติดตั้งปรากฏทางกายภาพของเครื่องจักรบรรทัด precludes การสนทนาของสิทธิในการบริหารจัดการงานที่พวกเขามี เลือกเรียบร้อยแล้ว และหายตัวไปในเครื่องจักร เป็นนักเศรษฐศาสตร์ชาวอเมริกันริชาร์ดเอ็ดเวิร์ดอธิบายสถานการณ์ :
การต่อสู้ระหว่างคนและผู้บังคับบัญชามากกว่าการเปลี่ยนแปลงของแรงงาน INT พลังแรงงานไม่ใช่ง่าย และการเผชิญหน้าส่วนบุคคลโดยตรง ขณะนี้ ความขัดแย้งเป็นคนกลาง โดยเทคโนโลยีการผลิตเอง คนงานขัดจังหวะของเส้น ไม่ใช่ ( โดยตรง ) การปกครองแบบเผด็จการของเจ้านายของพวกเขาสายจึงสร้างเทคนิคพื้นฐานและกลไกที่ทำให้คนงานมีความอดกลั้นที่งานของพวกเขา .
ที่จุดที่คนงานรับประกอบยานยนต์ โครงสร้างทางกายภาพของกระบวนการผลิต จัดความสัมพันธ์ทางสังคมของการปกครองและการส่งภายในลำดับชั้นของเจ้าของและคนงานเวลาแต่ละเครื่องจักรเปิดมันทั้ง reconstitutes สถานะที่เป็นอยู่และยับยั้งต้านทานได้ โดยไม่มีโทษ
ดูเหมือนหรือโดยการยากที่จะเปลี่ยนแปลงโครงสร้างทางกายภาพปกติความสัมพันธ์ทางอำนาจ โดยการแก้ไขพวกเขาในหินเพื่อที่จะพูด วัสดุนี้การตรึงแนวสัญลักษณ์การตรึงที่เกิดขึ้นผ่านสถาบัน . ในฐานะตัวแทน เดลไม่ได้ด้านแรงงาน และสถาบันการทำสำเนาระหว่างองค์การและการปฏิบัติทางสถาปัตยกรรมที่ใช้รูปแบบพันธมิตรที่ช่วยให้ความต่อเนื่องของอำนาจและการครอบงำผ่านการสร้างพื้นที่ พวกเขาให้ตัวอย่างที่สวยงามของอิทธิพลทั่วโลกในช่วงสามทศวรรษแรกของศตวรรษที่ยี่สิบของเยอรมันเกิดสถาปนิกอเมริกัน
อัลเบิร์ตคาห์นคาห์นออกแบบโรงงานสำหรับการผลิตมวลของรถยนต์สำหรับ Packard , ฟอร์ด และเจเนอรัล มอเตอร์ส ในสหรัฐฯ และภายใต้การอุปถัมภ์ของสตาลิน , อาคารอุตสาหกรรมเป็นผู้รับผิดชอบทั้งหมดในรัสเซีย จน mid-1930s สงสัยเล็กน้อยว่าเขาโสดราวมวลการผลิตเครื่องครอบคลุมเอเคอร์ของที่ดินกับของเครื่องหมายการค้าให้แสงสว่างบนพื้นหลังคาฟันเลื่อย ร้านได้กำหนดสัญลักษณ์ของอายุอุตสาหกรรม เป็นเครื่องมือหลักในการจัดระเบียบสังคม และการควบคุม เบอร์เรลเดลข้อเรียกร้อง คาห์นลักษณะโรงงานอุตสาหกรรม ช่วยในการสร้างอัตลักษณ์ของคนมาใหม่จากฟาร์มและจึงปลอมแปลงการเปลี่ยนแปลงทางสังคมที่วันหนึ่งจะเปลี่ยนเป็นทุนนิยมสมัยใหม่
มันเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องตระหนักว่าหลายรายใหม่ที่โรงงานของดีทรอยต์ และราดตรงมาจากรากของสังคมอาจจะไม่ได้พูดภาษาของเมืองนี้และยังไม่ได้ใช้ให้จังหวะของโรงงาน การควบคุมของพื้นที่ทำงานของพวกเขาอนุญาตให้ถ่ายทอดประสิทธิภาพของคนงานในโครงการของเรวุฒิพวกเขาถูกสร้างเป็นประเภทใหม่ของพนักงานอุตสาหกรรม .
แนวของผลประโยชน์ระหว่างสถาปนิกและลูกค้าของพวกเขาที่พบในการก่อสร้างโรงงาน เกิดขึ้นอีกครั้งในการพัฒนาสมัยใหม่ของสำนักงานหอไม่กี่ปีหลังนี้ เบอร์เรลเดลเปิดเผยว่าโออิงส์ชิคาโกสถาปนิกสคิดมอร์ , ,และ เมอร์ริล ( ส้ม ) ใช้สิทธิไกลถึงอิทธิพลที่คล้ายกับคานผ่านการออกแบบของตึกระฟ้าที่ครอบงำและกำหนดเส้นขอบฟ้าของเมืองที่ทันสมัย วันนี้ตัวอย่างมีอิทธิพลโดยเฉพาะซึ่งมีคันโยกอาคารซึ่งได้รับการออกแบบและสร้างขึ้นในนิวยอร์กในปี 1952 ตามเบอร์เรลเดล :
ความสำเร็จของส้มอยู่ไม่เพียง แต่ในช่วงที่ยอดเยี่ยมของระบบทุนนิยมขององค์กร แต่ยังมีการล้อเลียนของเหล่ากองกำลังในวิธีการของตนเองและองค์กร เป็นสไตล์บ้านแบบอาคารโยกมา . . . . . . . ราคาถูก วอลเตอร์ โกรเปียส ( 1955 ) กล่าวว่าคานอาคารอาศัยสำเร็จรูปเพื่อให้ระดับ 85-90 เปอร์เซ็นต์ของอาคารเป็นชิ้นส่วนสำเร็จรูปในโรงงานผลิตชิ้นส่วนนำเว็บไซต์และประกอบมี มันใช้วิธีการผลิตมวลและส่วนประกอบ อะไรก็ลงกับลูกค้าเป็นฝ่ายค้านในส้มกับสหภาพหรือยานไฟฟ้า ส้มตามตรรกะนี้ ประสิทธิภาพ และต้นทุนสติผ่านเข้าไปในองค์กรของธุรกิจของพวกเขาเอง . . . . . . . ซึ่งอาจจะเห็นการแสดงออกของบริสุทธิ์ของการเจริญเติบโต :ภาพสะท้อนของการรวมแนวตั้งของ บริษัท ข้ามชาติขนาดใหญ่ มัน embodies ขนาดใหญ่โครงสร้างระบบราชการตามลำดับชั้นและการแบ่งแรงงาน . . . . . . . มันไม่โจมตีสถานะที่เป็นอยู่ แต่เสริมมัน
.postmodernists อื่นนอกเหนือไปจากโครงสร้างของอำนาจและการปกครองเป็นสัญชาติและการแสดงออกที่ซ่อนของโครงสร้างทางกายภาพเพื่อความต้องการที่เราเรียนรู้ที่จะควบคุมหรือต่อต้านอิทธิพลเหล่านี้ และเพื่อฟรีตัวเองของอิทธิพลที่ไม่พึงประสงค์และหลีกเลี่ยงการละเมิดการพัฒนา หมายถึง การทำเช่นนี้พวกเขาเปิดเลอเฟบร์ทฤษฎีของวิธีการที่มีประสิทธิภาพพื้นที่ที่เหมาะสมเพื่อรักษาปมเขื่องของตนเหนือผู้อื่น
เลอเฟบร์แย้งว่า เริ่มต้นด้วยศิลปะในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา ความคิดสมัยใหม่มาภายใต้อิทธิพลของ perspectivalism , ทาง situating ตัวแสดงเปลี่ยนให้พวกเขาได้เปรียบจากข้างต้น การปฐมนิเทศ ด้านนี้ เลอเฟบร์อ้างเจ้า naturalizes ลำดับชั้นและการปฏิบัติอื่น ๆ คุณสามารถพบผลนี้เอง โดยดูแผนที่กลับหัวของโลก เช่น reorientations ให้คนส่วนใหญ่รู้สึกไม่มั่นคงเพราะการแปลงสัญชาติความคาดหวัง undermined
postmodernists เชื่อว่าความคิดมากของพื้นที่ซึ่งมักจะนำเสนอศูนย์และขอบ , โอเรียนท์เราครอบงำ .ในเวลาเดียวกันนี้อย่ perpetuates ฟังก์ชันมันซ่อนภาษาเทคนิคที่ใช้ใน inflected เปลี่ยนความคิดที่มีอยู่ในภาษาภายใน / ภายนอก , งานเอกชน / ท้องถิ่น / สากล บน / ล่าง และการยกเว้น / รวมและที่สานกันในรูปแบบที่สนับสนุนซึ่งกันและกัน คอมเพล็กซ์ ที่จะโน้มน้าวให้เรา เมื่อเราเห็นพวกเขาเป็นจริง ทุกๆ วันในทางพื้นที่แสดงเอง
.
ในบทสรุปของการศึกษา gieryn ความเห็นเกี่ยวกับแนวโน้มของมนุษย์ที่จะเรื่องราวธรรมดาให้
อาคารยืนยันในเส้นทางใดที่ร่างกายของเราไปทุกวัน และคาดเดาได้บรรจบกัน หรือความแตกต่างของเส้นทางเหล่านี้กับคนอื่น ( ในความรู้สึก ) สิ่งที่เราหมายถึงโดยโครงสร้างความสัมพันธ์ทางสังคมถ้าอาคารอย่างเงียบ ๆคัดท้ายให้เราเป็นสมาคม หรืออยู่ห่างจากพวกเขา เราแทบจะไม่สังเกตเห็นว่า ( หรือถามความถูกต้องของทั้งหมด )
gieryn จุดสะท้อนที่มีการเรียกร้องการจัดเรียงทางกายภาพที่มีอยู่หลังสมัยใหม่ที่ทำให้มันยากที่จะจินตนาการอื่น ๆข้อตกลงเราเพิ่งเริ่มใช้สิทธิ์ว่า สิ่งที่ชอบความเป็นส่วนตัวหรือการเข้าถึงจะถูกกำหนดโดยสร้างเป็น และจัดการกับผลกระทบของพวกเขาโดยไม่รู้ตัว . ความเงียบอาจช่วยให้สมาคมประสบการณ์บางอย่างกับสถานที่ที่มีความหมายเฉพาะแต่มันก็ทำให้มันอาจน่ากลัว
ศักยภาพของโครงสร้างทางกายภาพเพื่อสื่อสารความหมายให้งานออกแบบ และผู้จัดการที่จ้างพวกเขาเข้าถึงพลัง , สัญลักษณ์ , ถ้าโครงสร้างทางกายภาพสื่อสารความหมายแล้วการออกแบบอย่างระมัดระวังควรแนะนำ ถ้าไม่ได้แชมป์ ควบคุม ความหมายที่เกี่ยวข้องกับมัน ตามที่ทนายความของมุมมองที่ทันสมัย เช่น โอลินส์ ,ความเชื่อนี้จะช่วยให้สถาปนิกและนักออกแบบบทบาทเชิงกลยุทธ์ในองค์กร สำหรับ postmodernists , อย่างไรก็ตาม , มันทำให้พวกเขามีเป้าหมายสำหรับการวิจารณ์ เป็นชาวอังกฤษที่สำคัญ postmodernists กิ๊บสัน เบอร์เรลล์และคาเรนเดลใส่มันทั้งหมดเกี่ยวกับการควบคุมอาคาร หนึ่งของความสำเร็จที่สำคัญของพวกเขาคือการปิดบังพลังพวกเขาและรักษา
ด่วนการอ่านที่สร้างขึ้นเป็นแบบข้อความและสนทนาประกอบด้วยพวกเขาเปิดเผยความสัมพันธ์เชิงอำนาจที่พวกเขาเกิดขึ้นกี่อย่าง postmodernists จัดการกับหัวข้อโครงสร้างทางกายภาพในทฤษฎีองค์การ วิธีการของพวกเขาจะคล้ายกับบรรดาของทฤษฎีสัญลักษณ์ที่ยังอ่านสร้างเป็นเป็นข้อความ หนึ่งความแตกต่างที่ชัดเจนการเน้นพลังที่ใช้วรรณกรรมหลังสมัยใหม่ที่สำคัญที่สุดแต่ความแตกต่างอื่นมาผ่านอินโวเคชั่นของ spatiality .
โพสต์โมเดิร์นใหม่ เช่น มีการกล่าวหาว่าส่วนใหญ่ขององค์กรทฤษฎีของการอธิบาย a-spatial ที่มีทั้งปลด และ disembedded . นักภูมิศาสตร์โพสต์โมเดิร์นฝรั่งเศส อองรี เลอแฟบวร์เป็นหนึ่งในครั้งแรกที่จะกล่าวโทษเดิร์กไฮม์ , มาร์กซ์ , เวเบอร์และผู้ติดตามของการละเว้นช่องว่างเพื่อความเสียหายของทฤษฎี . เช่น วิพากษ์วิจารณ์ทฤษฎีสังคมเปิดเพื่อการบูรณะพื้นที่ เนื่องจากเมื่อแถลงการณ์ร่วมหลังสมัยใหม่อังกฤษเดเร็คเกรกอรีอ้างว่า : โครงสร้างทางสังคมไม่สามารถปฏิบัติได้โดยไม่ต้องโครงสร้างเชิงพื้นที่และในทางกลับกัน
วิจารณ์หลังสมัยใหม่ที่คล้ายกันได้รับกำกับที่วิธีเทคโนโลยีการควบคุมหายไปเบื้องหลังลักษณะอ่อนโยนของโครงสร้างทางกายภาพ สายการประกอบที่คิดค้นโดยเฮนรี ฟอร์ด เป็นเป้าหมายที่ชื่นชอบเทคโนโลยีของโครงสร้างซึ่งมักจะเริ่มต้นด้วยการยืนยันว่าเชื่อมั่นในเจ้าของโรงงานขวาเพื่อควบคุมวิธีทำงานเสร็จ และหลังจากที่มีสิทธิที่จะควบคุมแรงงานถูกสร้างขึ้นในด้านวัสดุเทคโนโลยีที่บังคับให้คนงานเพื่อดำเนินการที่กำหนดโดยผู้จัดการที่ก้าวผู้จัดการควบคุม ดังนั้น postmodernists เถียง แอสเซมบลีบรรทัด มีอุดมการณ์ เนื้อหาว่าสิทธิ เจ้าของและผู้จัดการ มากกว่าคนงานและซ่อนผลประโยชน์ที่ขัดแย้งกันภายในเครื่องจักรของระบบทุนนิยม .
การเมืองของความขัดแย้งที่เกิดขึ้น พวกเขาต่อเถียงเพราะเมื่อมันติดตั้งปรากฏทางกายภาพของเครื่องจักรบรรทัด precludes การสนทนาของสิทธิในการบริหารจัดการงานที่พวกเขามี เลือกเรียบร้อยแล้ว และหายตัวไปในเครื่องจักร เป็นนักเศรษฐศาสตร์ชาวอเมริกันริชาร์ดเอ็ดเวิร์ดอธิบายสถานการณ์ :
การต่อสู้ระหว่างคนและผู้บังคับบัญชามากกว่าการเปลี่ยนแปลงของแรงงาน INT พลังแรงงานไม่ใช่ง่าย และการเผชิญหน้าส่วนบุคคลโดยตรง ขณะนี้ ความขัดแย้งเป็นคนกลาง โดยเทคโนโลยีการผลิตเอง คนงานขัดจังหวะของเส้น ไม่ใช่ ( โดยตรง ) การปกครองแบบเผด็จการของเจ้านายของพวกเขาสายจึงสร้างเทคนิคพื้นฐานและกลไกที่ทำให้คนงานมีความอดกลั้นที่งานของพวกเขา .
ที่จุดที่คนงานรับประกอบยานยนต์ โครงสร้างทางกายภาพของกระบวนการผลิต จัดความสัมพันธ์ทางสังคมของการปกครองและการส่งภายในลำดับชั้นของเจ้าของและคนงานเวลาแต่ละเครื่องจักรเปิดมันทั้ง reconstitutes สถานะที่เป็นอยู่และยับยั้งต้านทานได้ โดยไม่มีโทษ
ดูเหมือนหรือโดยการยากที่จะเปลี่ยนแปลงโครงสร้างทางกายภาพปกติความสัมพันธ์ทางอำนาจ โดยการแก้ไขพวกเขาในหินเพื่อที่จะพูด วัสดุนี้การตรึงแนวสัญลักษณ์การตรึงที่เกิดขึ้นผ่านสถาบัน . ในฐานะตัวแทน เดลไม่ได้ด้านแรงงาน และสถาบันการทำสำเนาระหว่างองค์การและการปฏิบัติทางสถาปัตยกรรมที่ใช้รูปแบบพันธมิตรที่ช่วยให้ความต่อเนื่องของอำนาจและการครอบงำผ่านการสร้างพื้นที่ พวกเขาให้ตัวอย่างที่สวยงามของอิทธิพลทั่วโลกในช่วงสามทศวรรษแรกของศตวรรษที่ยี่สิบของเยอรมันเกิดสถาปนิกอเมริกัน
อัลเบิร์ตคาห์นคาห์นออกแบบโรงงานสำหรับการผลิตมวลของรถยนต์สำหรับ Packard , ฟอร์ด และเจเนอรัล มอเตอร์ส ในสหรัฐฯ และภายใต้การอุปถัมภ์ของสตาลิน , อาคารอุตสาหกรรมเป็นผู้รับผิดชอบทั้งหมดในรัสเซีย จน mid-1930s สงสัยเล็กน้อยว่าเขาโสดราวมวลการผลิตเครื่องครอบคลุมเอเคอร์ของที่ดินกับของเครื่องหมายการค้าให้แสงสว่างบนพื้นหลังคาฟันเลื่อย ร้านได้กำหนดสัญลักษณ์ของอายุอุตสาหกรรม เป็นเครื่องมือหลักในการจัดระเบียบสังคม และการควบคุม เบอร์เรลเดลข้อเรียกร้อง คาห์นลักษณะโรงงานอุตสาหกรรม ช่วยในการสร้างอัตลักษณ์ของคนมาใหม่จากฟาร์มและจึงปลอมแปลงการเปลี่ยนแปลงทางสังคมที่วันหนึ่งจะเปลี่ยนเป็นทุนนิยมสมัยใหม่
มันเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องตระหนักว่าหลายรายใหม่ที่โรงงานของดีทรอยต์ และราดตรงมาจากรากของสังคมอาจจะไม่ได้พูดภาษาของเมืองนี้และยังไม่ได้ใช้ให้จังหวะของโรงงาน การควบคุมของพื้นที่ทำงานของพวกเขาอนุญาตให้ถ่ายทอดประสิทธิภาพของคนงานในโครงการของเรวุฒิพวกเขาถูกสร้างเป็นประเภทใหม่ของพนักงานอุตสาหกรรม .
แนวของผลประโยชน์ระหว่างสถาปนิกและลูกค้าของพวกเขาที่พบในการก่อสร้างโรงงาน เกิดขึ้นอีกครั้งในการพัฒนาสมัยใหม่ของสำนักงานหอไม่กี่ปีหลังนี้ เบอร์เรลเดลเปิดเผยว่าโออิงส์ชิคาโกสถาปนิกสคิดมอร์ , ,และ เมอร์ริล ( ส้ม ) ใช้สิทธิไกลถึงอิทธิพลที่คล้ายกับคานผ่านการออกแบบของตึกระฟ้าที่ครอบงำและกำหนดเส้นขอบฟ้าของเมืองที่ทันสมัย วันนี้ตัวอย่างมีอิทธิพลโดยเฉพาะซึ่งมีคันโยกอาคารซึ่งได้รับการออกแบบและสร้างขึ้นในนิวยอร์กในปี 1952 ตามเบอร์เรลเดล :
ความสำเร็จของส้มอยู่ไม่เพียง แต่ในช่วงที่ยอดเยี่ยมของระบบทุนนิยมขององค์กร แต่ยังมีการล้อเลียนของเหล่ากองกำลังในวิธีการของตนเองและองค์กร เป็นสไตล์บ้านแบบอาคารโยกมา . . . . . . . ราคาถูก วอลเตอร์ โกรเปียส ( 1955 ) กล่าวว่าคานอาคารอาศัยสำเร็จรูปเพื่อให้ระดับ 85-90 เปอร์เซ็นต์ของอาคารเป็นชิ้นส่วนสำเร็จรูปในโรงงานผลิตชิ้นส่วนนำเว็บไซต์และประกอบมี มันใช้วิธีการผลิตมวลและส่วนประกอบ อะไรก็ลงกับลูกค้าเป็นฝ่ายค้านในส้มกับสหภาพหรือยานไฟฟ้า ส้มตามตรรกะนี้ ประสิทธิภาพ และต้นทุนสติผ่านเข้าไปในองค์กรของธุรกิจของพวกเขาเอง . . . . . . . ซึ่งอาจจะเห็นการแสดงออกของบริสุทธิ์ของการเจริญเติบโต :ภาพสะท้อนของการรวมแนวตั้งของ บริษัท ข้ามชาติขนาดใหญ่ มัน embodies ขนาดใหญ่โครงสร้างระบบราชการตามลำดับชั้นและการแบ่งแรงงาน . . . . . . . มันไม่โจมตีสถานะที่เป็นอยู่ แต่เสริมมัน
.postmodernists อื่นนอกเหนือไปจากโครงสร้างของอำนาจและการปกครองเป็นสัญชาติและการแสดงออกที่ซ่อนของโครงสร้างทางกายภาพเพื่อความต้องการที่เราเรียนรู้ที่จะควบคุมหรือต่อต้านอิทธิพลเหล่านี้ และเพื่อฟรีตัวเองของอิทธิพลที่ไม่พึงประสงค์และหลีกเลี่ยงการละเมิดการพัฒนา หมายถึง การทำเช่นนี้พวกเขาเปิดเลอเฟบร์ทฤษฎีของวิธีการที่มีประสิทธิภาพพื้นที่ที่เหมาะสมเพื่อรักษาปมเขื่องของตนเหนือผู้อื่น
เลอเฟบร์แย้งว่า เริ่มต้นด้วยศิลปะในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา ความคิดสมัยใหม่มาภายใต้อิทธิพลของ perspectivalism , ทาง situating ตัวแสดงเปลี่ยนให้พวกเขาได้เปรียบจากข้างต้น การปฐมนิเทศ ด้านนี้ เลอเฟบร์อ้างเจ้า naturalizes ลำดับชั้นและการปฏิบัติอื่น ๆ คุณสามารถพบผลนี้เอง โดยดูแผนที่กลับหัวของโลก เช่น reorientations ให้คนส่วนใหญ่รู้สึกไม่มั่นคงเพราะการแปลงสัญชาติความคาดหวัง undermined
postmodernists เชื่อว่าความคิดมากของพื้นที่ซึ่งมักจะนำเสนอศูนย์และขอบ , โอเรียนท์เราครอบงำ .ในเวลาเดียวกันนี้อย่ perpetuates ฟังก์ชันมันซ่อนภาษาเทคนิคที่ใช้ใน inflected เปลี่ยนความคิดที่มีอยู่ในภาษาภายใน / ภายนอก , งานเอกชน / ท้องถิ่น / สากล บน / ล่าง และการยกเว้น / รวมและที่สานกันในรูปแบบที่สนับสนุนซึ่งกันและกัน คอมเพล็กซ์ ที่จะโน้มน้าวให้เรา เมื่อเราเห็นพวกเขาเป็นจริง ทุกๆ วันในทางพื้นที่แสดงเอง
.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- I’m confirm the unit price $2.49, quanti
- My darlingMy life would be beautiful if
- ,in order to save time at our side befor
- ถกเถียง
- เก็บของ
- Results represent the means of three ind
- bones
- of gasoline using 8
- ประทับใจคุณ
- Please let me know if you need any furth
- 作为
- you're handsome and such an amazing frie
- สร้อย
- can't get in there
- 1.ผงชาเขียว 2 ช้อนโต๊ะ2.น้ำตาล 1ช้อน3.นม
- The most extensive area of the Northeast
- ใครไปกับคุณบ้าง
- 1.ผงชาเขียว 2 ช้อนโต๊ะ2.น้ำตาล 1ช้อน3.นม
- เก็บข้อมูลทางกายภาพ-เคมีได้แก่
- ยึดหลัก
- ถกเถียง
- We want you to forward this information
- Brazil and Russia, by contrast, are in r
- ใช้ภาษาอังกฤษ
