Classic[edit]Thai danceAlthough the

Classic[edit]

Thai dance
Although the traditional Thai performing arts are not as vibrant as they once were, suffering inroads from Western entertainment and generally changing tastes, Thai dance drama is not extinct. What survives displays the elegance of an art form refined over centuries and supported by regal patronage.

Aside from folk and regional dances (southern Thailand's Indian-influenced manohra dance, for example), the two major forms of Thai classical dance drama are khon and lakon nai. In the beginning both were exclusively court entertainments and it was not until much later that a popular style of dance theater, likay, evolved as a diversion for the common folk who had no access to royal performances.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คลาสสิค [แก้ไข]รำไทยถึงแม้ว่าศิลปะไทยแบบดั้งเดิมจะไม่เป็นระดับเหล่านั้นเมื่อถูก ทุกข์รองจากบันเทิงตะวันตกและโดยทั่วไปการเปลี่ยนแปลงรสนิยม ละครรำไทยได้สูญ อะไร survives แสดงความสง่างามของศิลปะแบบที่บริสุทธิ์กว่าศตวรรษ และสนับสนุนพระราชอุปถัมภ์นอกจากพื้นบ้าน และภูมิภาคเต้น (ภาคใต้มโนราห์อิทธิพลอินเดียเต้น ตัวอย่าง หลักสองรูปแบบของละครรำไทยขอนแก่นและ lakon นาย ในการเริ่มต้น ทั้งสองได้ขอศาลสถานบันเทิง และก็ไม่จนมากในภายหลังว่า ลักษณะนิยมของโรงละครรำ likay พัฒนาเป็นผันสำหรับพื้นทั่วไปที่ไม่สามารถเข้าถึงการแสดงที่รอยัล

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คลาสสิก [แก้ไข] รำไทยแม้ว่าศิลปะการแสดงแบบไทย ๆ ไม่ได้เป็นที่สดใสเท่าที่พวกเขาเคยมีความทุกข์จากการรุกล้ำความบันเทิงตะวันตกและโดยทั่วไปการเปลี่ยนแปลงรสนิยมละครรำไทยไม่สูญพันธุ์ สิ่งที่มีชีวิตอยู่จะแสดงความสง่างามของรูปแบบศิลปะการกลั่นตลอดหลายศตวรรษและการสนับสนุนจากการอุปถัมภ์ของกษัตริย์. นอกเหนือจากพื้นบ้านและการเต้นรำในระดับภูมิภาค (ภาคใต้ของอินเดียได้รับอิทธิพลการฟ้อนรำมโนราห์เช่น) ทั้งสองรูปแบบหลักของละครรำไทยโขนและละคร nai ในการเริ่มต้นทั้งสองโดยเฉพาะศาลและความบันเทิงมันไม่ได้จนกว่ามากในภายหลังว่ารูปแบบที่นิยมของโรงละครฟ้อนรำลิเก, การพัฒนาเป็นผันสำหรับชาวบ้านทั่วไปที่มีการเข้าถึงการแสดงพระราชไม่มี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คลาสสิก [ แก้ไข ]


แม้ว่าดั้งเดิมรำไทยศิลปะการแสดงไทยไม่ได้เป็นสดใสเช่นที่พวกเขาเคยเป็น ทรมานสัตว์จากตะวันตกบันเทิงและการเปลี่ยนแปลงโดยทั่วไปรสชาติ นาฏศิลป์ไทยละครจะไม่สูญพันธุ์ สิ่งที่มีชีวิตอยู่แสดงความสง่างามของศิลปะที่ประณีตกว่าหลายศตวรรษและได้รับการสนับสนุนจากพระราชคุณูปการ .

นอกเหนือจากการเต้นพื้นบ้านในภูมิภาค ( ภาคใต้อินเดียได้รับอิทธิพลมโนราห์ เต้น , ตัวอย่างเช่น ) , สองรูปแบบหลักของละครนาฏศิลป์ไทยโขนและละครไน ในตอนแรกทั้งสองความบันเทิงโดยเฉพาะศาล และมันไม่จนมากภายหลังว่าเป็นสไตล์ยอดนิยมของโรงละคร เต้นลิเก วิวัฒนาการมาเป็นทางเบี่ยงสำหรับชาวทั่วไปที่ไม่มีการเข้าถึงการแสดงที่รอยัล