Routing protocols for existing netw

Routing protocols for existing networks have not been designed specifically to provide the kind of dynamic,
self-starting behavior needed for ad-hoc networks.
Most protocols exhibit their least desirable behavior when presented with a highly dynamic interconnection topology. Although we thought that mobile computers could naturally be modeled as routers,
it was also clear that existing routing protocols would place too heavy a computational burden on each mobile computer. Moreover, the convergence characteristics of existing routing protocols did not seem good enough
to fit the needs of ad-hoc networks.
Lastly, the wireless medium differs in important ways from wired media, which would require that we make
modifications to whichever routing protocol we might choose to experiment with.
For instance, mobile computers may well have only a single network interface adapter, whereas most existing routers have network interfaces to connect two separate networks together, Besides, wireless media are of limited and variable range, in distinction to existing wired media.
Since we had to make lots of changes anyway, we decided to follow our ad-hoc network model as far aa we could and ended up with a substantially new approach to the classic distance-vector routing.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โพรโทคอสายงานการผลิตสำหรับเครือข่ายที่มีอยู่ไม่ได้ออกแบบมาเพื่อที่จะได้ชนิดของแบบไดนามิกลักษณะการทำงานเริ่มต้นด้วยตนเองจำเป็นสำหรับเครือข่ายเฉพาะกิจโปรโตคอลส่วนใหญ่จัดแสดงพฤติกรรมต้องน้อยที่สุดเมื่อนำเสนอ ด้วยโทโพโลยีเชื่อมต่อโครงข่ายแบบไดนามิกสูง ถึงแม้ว่าเราคิดว่า ธรรมชาติสามารถสร้างแบบจำลองคอมพิวเตอร์เคลื่อนที่เป็นเราเตอร์ชัดเจนว่า โพรโทคอสายงานการผลิตที่มีอยู่จะวางคำนวณภาระหนักเกินไปบนคอมพิวเตอร์มือถือแต่ละเครื่องได้ นอกจากนี้ บรรจบกันลักษณะของโพรโทคอสายงานการผลิตที่มีอยู่ไม่ดีพอให้พอดีกับความต้องการของเครือข่ายเฉพาะกิจ สุดท้าย สื่อไร้สายที่แตกต่างในวิธีที่สำคัญจากสื่อแบบมีสาย ซึ่งจะต้องมีการที่เราทำการปรับเปลี่ยนโพรโทคอสายงานการผลิตใดเราอาจเลือกที่จะทดลองเช่น คอมพิวเตอร์มือถืออาจดีมีเพียงเป็นการ์ดเครือข่ายหนึ่งอินเตอร์เฟซ ในขณะที่เราเตอร์ที่มีอยู่ส่วนใหญ่มีอินเทอร์เฟซเครือข่ายในการเชื่อมต่อสองเครือข่ายที่แยกจากกัน นอกจาก สื่อไร้สายจำกัด และช่วงผันแปร แตกต่างกับที่มีอยู่ในสายสื่อ ตั้งแต่เรามีจะทำให้จำนวนมากของการเปลี่ยนแปลงอย่างไรก็ตาม เราตัดสินใจไปตามรูปแบบเครือข่ายของเรากิจเป็น aa ไกลที่เราสามารถ และจบลง ด้วยวิธีใหม่มากสายคลาสสิกระยะเวกเตอร์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เส้นทางโปรโตคอลสำหรับเครือข่ายที่มีอยู่ยังไม่ได้รับการออกแบบมาโดยเฉพาะเพื่อให้ชนิดของแบบไดนามิก
พฤติกรรมตัวเองเริ่มต้นที่จำเป็นสำหรับเครือข่ายเฉพาะกิจ.
โปรโตคอลส่วนใหญ่แสดงพฤติกรรมที่พึงประสงค์น้อยของพวกเขาเมื่อนำเสนอด้วยโครงสร้างเชื่อมต่อโครงข่ายแบบไดนามิกสูง ถึงแม้ว่าเราจะคิดว่าเครื่องคอมพิวเตอร์มือถือสามารถตามธรรมชาติจะสร้างแบบจำลองเป็นเราเตอร์
มันก็เป็นที่ชัดเจนว่าโปรโตคอลเส้นทางที่มีอยู่จะวางหนักเกินไปเป็นภาระการคำนวณบนคอมพิวเตอร์มือถือแต่ละ นอกจากนี้ลักษณะการบรรจบกันของโปรโตคอลเส้นทางที่มีอยู่ไม่ได้ดูเหมือนดีพอ
เพื่อให้พอดีกับความต้องการของเครือข่ายเฉพาะกิจได้.
สุดท้ายสื่อไร้สายแตกต่างกันในวิธีที่สำคัญจากสื่อแบบใช้สายซึ่งจะต้องว่าเราจะทำให้
การปรับเปลี่ยนแล้วแต่จำนวนใดเส้นทางโปรโตคอลเราอาจจะ เลือกที่จะทดสอบกับ.
ตัวอย่างเช่นคอมพิวเตอร์มือถือดีอาจมีเพียงอะแดปเตอร์เชื่อมต่อเครือข่ายเดียวในขณะที่เราเตอร์ที่มีอยู่ส่วนใหญ่จะมีการเชื่อมต่อเครือข่ายเพื่อเชื่อมต่อสองเครือข่ายที่แยกกันนอกจากนี้สื่อไร้สายที่มีขอบเขต จำกัด และตัวแปรในความแตกต่างที่มีอยู่แบบใช้สาย สื่อ.
เนื่องจากเรามีการทำจำนวนมากของการเปลี่ยนแปลงแล้วเราตัดสินใจที่จะทำตามรูปแบบเครือข่ายเฉพาะกิจของเราเท่าที่เราจะทำได้ AA และจบลงด้วยวิธีการใหม่อย่างมีนัยสำคัญกับการกำหนดเส้นทางระยะทางเวกเตอร์คลาสสิก