Classic Short Stories LogoOne of Th

Classic Short Stories Logo
One of These Days
by Gabriel Garcia Marquez (1928-2014)
Approximate Word Count: 994
Monday dawned warm and rainless. Aurelio Escovar, a dentist without a degree, and a very early riser, opened his office at six. He took some false teeth, still mounted in their plaster mold, out of the glass case and put on the table a fistful of instruments which he arranged in size order, as if they were on display. He wore a collarless striped shirt, closed at the neck with a golden stud, and pants held up by suspenders He was erect and skinny, with a look that rarely corresponded to the situation, the way deaf people have of looking.
When he had things arranged on the table, he pulled the drill toward the dental chair and sat down to polish the false teeth. He seemed not to be thinking about what he was doing, but worked steadily, pumping the drill with his feet, even when he didn't need it.
After eight he stopped for a while to look at the sky through the window, and he saw two pensive buzzards who were drying themselves in the sun on the ridgepole of the house next door. He went on working with the idea that before lunch it would rain again. The shrill voice of his elevenyear-old son interrupted his concentration.
"Papa."
"What?"
"The Mayor wants to know if you'll pull his tooth."
"Tell him I'm not here."
He was polishing a gold tooth. He held it at arm's length, and examined it with his eyes half closed. His son shouted again from the little waiting room.
"He says you are, too, because he can hear you."
The dentist kept examining the tooth. Only when he had put it on the table with the finished work did he say:
"So much the better."
He operated the drill again. He took several pieces of a bridge out of a cardboard box where he kept the things he still had to do and began to polish the gold.
"Papa."
"What?"
He still hadn't changed his expression.
"He says if you don't take out his tooth, he'll shoot you."
Without hurrying, with an extremely tranquil movement, he stopped pedaling the drill, pushed it away from the chair, and pulled the lower drawer of the table all the way out. There was a revolver. "O.K.," he said. "Tell him to come and shoot me."
He rolled the chair over opposite the door, his hand resting on the edge of the drawer. The Mayor appeared at the door. He had shaved the left side of his face, but the other side, swollen and in pain, had a five-day-old beard. The dentist saw many nights of desperation in his dull eyes. He closed the drawer with his fingertips and said softly:
"Sit down."
"Good morning," said the Mayor.
"Morning," said the dentist.
While the instruments were boiling, the Mayor leaned his skull on the headrest of the chair and felt better. His breath was icy. It was a poor office: an old wooden chair, the pedal drill, a glass case with ceramic bottles. Opposite the chair was a window with a shoulder-high cloth curtain. When he felt the dentist approach, the Mayor braced his heels and opened his mouth.
Aurelio Escovar turned his head toward the light. After inspecting the infected tooth, he closed the Mayor's jaw with a cautious pressure of his fingers.
"It has to be without anesthesia," he said.
"Why?"
"Because you have an abscess."
The Mayor looked him in the eye. "All right," he said, and tried to smile. The dentist did not return the smile. He brought the basin of sterilized instruments to the worktable and took them out of the water with a pair of cold tweezers, still without hurrying. Then he pushed the spittoon with the tip of his shoe, and went to wash his hands in the washbasin. He did all this without looking at the Mayor. But the Mayor didn't take his eyes off him.
It was a lower wisdom tooth. The dentist spread his feet and grasped the tooth with the hot forceps. The Mayor seized the arms of the chair, braced his feet with all his strength, and felt an icy void in his kidneys, but didn't make a sound. The dentist moved only his wrist. Without rancor, rather with a bitter tenderness, he said:
"Now you'll pay for our twenty dead men."
The Mayor felt the crunch of bones in his jaw, and his eyes filled with tears. But he didn't breathe until he felt the tooth come out. Then he saw it through his tears. It seemed so foreign to his pain that he failed to understand his torture of the five previous nights.
Bent over the spittoon, sweating, panting, he unbuttoned his tunic and reached for the handkerchief in his pants pocket. The dentist gave him a clean cloth.
"Dry your tears," he said.
The Mayor did. He was trembling. While the dentist washed his hands, he saw the crumbling ceiling and a dusty spider web with spider's eggs and dead insects. The dentist returned, drying his hands. "Go to bed," he said, "and gargle with salt water." The Mayor stood up, said goodbye with a casual military salute, and walked toward the door, stretching his legs, without buttoning up his tunic.
"Send the bill," he said.
"To you or the town?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คลาสสิกเรื่องสั้นโลโก้สักวันโดย Gabriel Garcia Marquez ( 1928-2014 )การนับจำนวนคำประมาณ 994เช้าวันจันทร์อันอบอุ่น และไม่มีฝน . เอาเรลิโอ เอสโกวาร์ หมอฟัน โดยไม่มีปริญญา และตื่นแต่เช้าเปิดออฟฟิศตอนหกโมง เขาหยิบฟันปลอมที่ยังติดในแม่พิมพ์ปูนปลาสเตอร์ออกจากตู้กระจก แล้ววางไว้บนโต๊ะเป็นกำมือของเครื่องมือซึ่งเขาจัดในขนาดสั่งราวกับว่าพวกเขาบนจอแสดงผล เขาสวม collarless ลายเสื้อที่ปิดคอด้วยกระดุมทองและกางเกงจัดขึ้นโดย suspenders เขาตรงและผอม ด้วยรูปลักษณ์ที่ไม่สอดคล้องกับสถานการณ์ เหมือนคนหูหนวกของดูเมื่อเขามีสิ่งที่จัดเรียงบนโต๊ะ เขาดึงเจาะต่อเก้าอี้ทันตกรรมและนั่งลงเพื่อขัดฟันปลอม ดูเหมือนเขาจะคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เขาทำ แต่ทำงานอย่างต่อเนื่อง , ปั๊มเจาะด้วยเท้าของเขาแม้เมื่อเขาไม่ได้ต้องการมันหลังจากแปดเขาหยุดสักครู่เพื่อมองท้องฟ้าที่หน้าต่าง เขาเห็นอีแร้งหม่นสองที่แห้งออกในดวงอาทิตย์บนแกนหลังคาของข้างบ้าน เขาไปทำงานกับความคิดนั้นก่อนเที่ยง ฝนตกอีก เสียงแหลมของลูกชายของเขาเก่า elevenyear รบกวนสมาธิของเขา" พ่อ " ." อะไร ? "" นายกเทศมนตรี อยากรู้ว่าเธอจะถอนฟัน "" บอกเขาว่าผมไม่ได้อยู่ที่นี่ "เขากำลังขัดฟันทอง เขาเก็บไว้ที่ความยาวของแขน และตรวจสอบมันด้วยตาของเขาครึ่งหนึ่งปิด ลูกชายตะโกนมาอีกครั้งจากห้องนั่งรอเล็กๆ" เขาบอกว่า คุณด้วย เพราะเขาสามารถได้ยินหมอฟันเก็บไว้ตรวจฟัน แต่เมื่อเขาวางมันลงบนโต๊ะด้วยเสร็จงานเขาพูดว่า :" ดีมาก "เขาเดินเครื่องสว่านอีกครั้ง เขาเอาของสะพานหลายชิ้นจากกล่องกระดาษเก็บของที่ยังต้องทำ และเริ่มขัดทอง" พ่อ " ." อะไร ? "เขายังไม่ได้เปลี่ยนสีหน้าของเขา" เขากล่าวว่า ถ้าไม่ถอนฟันให้ เขาจะยิงคุณ .ไม่เร่งไม่รีบด้วยท่าทางสงบอย่างยิ่ง เขาหยุดถีบเจาะ , ผลักมันออกไปจากเก้าอี้ และดึงลิ้นชักล่างของโต๊ะออกมาทั้งหมด มันคือปืน . มัน " เขากล่าว บอกให้เขามายิงฉันเขาหมุนเก้าอี้ไปตรงข้ามประตู มือวางอยู่บนขอบลิ้นชัก นายกเทศมนตรีโผล่มาที่ประตู เขาโกนเคราด้านซ้ายของใบหน้าของเขา แต่อีกข้างบวมและปวด ได้ 5 วัน เก่า ไว้เครา หมอฟันที่เห็นความทรมานนานหลายคืนในดวงตาหม่นหมองคู่นั้น เขาปิดลิ้นชักด้วยปลายนิ้วของเขา และพูดเบาๆ :" นั่งลง "" อรุณสวัสดิ์ " กล่าวว่านายกเทศมนตรี" อรุณสวัสดิ์ " หมอฟันว่าในขณะที่โรงเรียนเดือด นายกเทศมนตรีเอนศีรษะบน headrest ของเก้าอี้ และรู้สึกดี ลมหายใจของเขาเย็นเยือก มันเป็นสำนักงานที่ยากจน มีเก้าอี้ไม้เก่า , เหยียบเจาะ ตู้กระจกใส่ขวดเซรามิค ตรงข้ามกับเก้าอี้เป็นหน้าต่างกับไหล่สูง ผ้าม่าน เมื่อรู้สึกว่าหมอฟันเข้าหา นายกฯยันส้นเท้าของเขาและเปิดปากของเขาเอาเรลิโอ เอสโกวาร์หันศีรษะเขาเข้าหาแสงไฟ หลังจากตรวจสอบฟันที่ติดเชื้อ เขาปิดกรามของนายกเทศมนตรีกับความดันที่ระมัดระวังของนิ้วมือของเขา" มันต้องมีการ " เขากล่าว" ทำไม ? "" เพราะคุณมีฝี .นายกเทศมนตรีมองตาเขา " ทั้งหมด , " เขากล่าวว่า , และพยายามที่จะยิ้ม ทันตแพทย์ไม่ได้ยิ้มตอบ เขานำอ่างฆ่าเชื้อเครื่องมือกับโต๊ะทำงานและเอาพวกเขาออกจากน้ำกับคู่ของแหนบหนาว ยังไม่รีบ แล้วเขาก็ผลักกระโถนปลายรองเท้าและเดินไปล้างมือที่อ่างล้างหน้า เขาทำทั้งหมดนี้โดยไม่ต้องมองหาที่นายกเทศมนตรี แต่นายกเทศมนตรีไม่ละสายตาจากเขามันเป็นฟันกรามซี่ล่าง หมอฟันถ่างขาปักหลักแล้วฟันกับคีมร้อน นายกเทศมนตรีจับที่แขนของเก้าอี้ ยันเท้าของเขาด้วยแรงทั้งหมดของเขา และรู้สึกว่าเป็นโมฆะน้ําแข็งในไตของเขา แต่ไม่ได้ส่งเสียง หมอฟันเพียงขยับข้อมือ ไม่มีความขมขื่น แต่กับความนุ่ม ขม เขากล่าวว่า :" ตอนนี้คุณจะจ่ายสำหรับพวกเราที่ตายไปยี่สิบคน "นายกเทศมนตรีรู้สึกเคี้ยวกระดูกในขากรรไกรของเขา และดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา แต่เขาไม่หายใจ จนกระทั่งเขารู้สึกว่าฟันออกมา แล้วเขาก็เห็นมันทั้งน้ำตา มันช่างต่างกับความเจ็บปวดของเขาที่เขาล้มเหลวที่จะเข้าใจความทรมานของเขาในห้าเดิมคืนก้มลงกระโถน เหงื่อออก หายใจหอบ เขาปลดกระดุมเสื้อของเขา และเอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกงของเขา หมอฟันให้ผ้าสะอาด" แห้งน้ำตาของคุณ " เขากล่าวนายกเทศมนตรีได้ เขากำลังสั่น ขณะที่หมอฟันล้างมือของเขา เขาเห็นบี้เพดานและแมงมุมเว็บฝุ่นกับไข่แมงมุมและแมลงตาย หมอฟันกลับมาแห้งมือของเขา . " ไปนอนไป " เขากล่าว " และกลั้วคอด้วยน้ำเกลือ " นายกเทศมนตรีลุกขึ้น กล่าวลากับแบบทหารทำความเคารพและเดินตรงไปยังประตู ยืดขา ไม่มีการติดกระดุมขึ้นเสื้อของเขา" ส่งเงิน " เขากล่าว" คุณหรือในเมือง ?