Far, far away from the hustle and t

Far, far away from the hustle and the bustle of the city, in a valley deep in the mountains, where it becomes difficult to tell the the road from the wilderness, there is a small village. It’s so far removed from civilization that the people of the village would sometimes go years at a time without speaking to an outsider. I was abandoned by that village.

Who was the fool? My mother? My father?

Some outsiders had arrived in the village for the first time in many a year. They sold works of art unlike anything even the oldest members of the village had ever seen. But they hadn’t purposely travelled to the village. A long period of rain had caused a cliff to collapse and block the road, which in turn forced them off the trail more and more until eventually they found themselves at the village with no where else to go. They brought things from far away lands, merry stories rousing torrents of laughter, gorgeous dancing girls and a man who played the harp. That man was my father.

He stole a young woman’s heart with a single glance. That young woman was my mother, a woman who knew nothing more than working the fields and knitting hemp. The travellers only stayed for a few days while the weather cleared up, but that was enough time to create me. My mother couldn’t keep me a secret. Everyone in the village knew each other and everything that was said at home, even within your own family, would be overheard by someone.

They knew right away that my father wasn’t in the village any more. They thought that you could leave a single child to raise itself. Everyone in the village, even the one who gave birth, was afraid of the blood of an outsider being mixed with that of their own. They wouldn’t stand for the bloodline of drifter living on in the village. They pretended like I had never happened.

It all started one clear summer’s night when they threw their baby, me, from the crumbled cliff. The glimmering stars high above looked like the spirit of the baby, as if I had already risen to the heavens. How could a baby, who couldn’t yet see, understand what was happening? I, the one they threw from the cliff, was embraced by the forest. The spirits of the forest showed little compassion, despised boredom and were had grown tired of the village, so they had been very interested in the boisterous visitors who had shown up little over a year ago.

The spirits of the forest expected me to be like those travellers. To give them the beauty and the wonder and the laughter that they had brought with them. That’s why the spirits of the forest, whom couldn’t be seen, saved me and raised me. However they raised me much differently than a human would have. They fed me strange fruits, put me down on a bed of moss and first taught me the words of the wind. Eventually I had grown, was smiling brightly and dancing to music. They had raised me into a wonderful looking young lady.

Though just because I looked wonderful didn’t mean that I was, in the depths of my soul, a wonderful person. A part of me had been twisted, having been raised without human sensitivity. I was missing emotion and my soul had turned black. The spirits of the forest were very pleased with the way I had turned out. They loved me, especially my twisted soul. What the spirits of the forest wanted was something to ease the boredom, and a girl who no longer had the heart of a human filled that role perfectly.

Nineteen years. Just short of twenty. I was older than my mother was when she met my father, but not as old as my father when he had met my mother. Nothing changed in the village over the months and years, and all had forgotten about the abandoned baby.

The village hadn’t changed, but the those who made up the village had. The village elders, the ones who had taken in the travelling entertainers, had died and new babies had been born. A woman of child-bearing age had become the wife of a man in the village and had soon given birth. As a matter of course this young woman had married a man from the village, but it was as if she was nothing. Or perhaps more to the point, for people of the village, she was never there.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไกล ห่างไกลจากความเร่งรีบและคึกคักของเมือง ในหุบเขาลึกในภูเขา ซึ่งจะกลายเป็นยากที่จะบอกอยู่จากถิ่นทุรกันดาร มีหมู่บ้านเล็ก ๆ จนเอาจากอารยธรรมที่ชาวหมู่บ้านบางครั้งจะไปปีละครั้งโดยไม่พูดถึงบุคคลภายนอกที่ ฉันถูกยกเลิก โดยที่วิลเลจคนโง่ถูกคน แม่ของฉัน พ่อหรือไม่บุคคลภายนอกบางอย่างมาถึงในหมู่บ้านเป็นครั้งแรกในหลายปี พวกเขาขายผลงานของศิลปะต่างจากอะไรแม้เคยเห็นสมาชิกเก่าแก่ของหมู่บ้าน แต่พวกเขาไม่ได้จงใจเดินทางไปหมู่บ้าน ระยะเวลาที่ยาวนานของฝนได้เกิดหน้าผา ที่บล็อกอยู่ ซึ่งจะบังคับปิดทางขึ้น และมากขึ้นจนในที่สุด พวกเขาพบตัวเองที่หมู่บ้าน มีไม่อื่นไป พวกเขานำสิ่งจากแดนไกล เรื่องราวสุขสันต์ torrents หัวเราะ เต้นรำหญิงและคนเล่นฮาร์ปสวยเร้าใจ คนที่เป็นพ่อเขาขโมยหัวใจของหญิงสาวกับคร่าว ๆ เดี่ยว หญิงสาวที่ถูกแม่ ผู้หญิงที่รู้อะไรมากกว่าทำงานฟิลด์ และป่านถักไหมพรม นักท่องเที่ยวที่เหมาะสำหรับไม่กี่วันขณะอากาศล้างขึ้น แต่ที่มีเวลาพอที่จะสร้างฉัน แม่ของฉันไม่ให้ฉันเป็นความลับ ทุกคนในหมู่บ้านรู้กันและทุกอย่างที่กล่าวในบ้าน ภายในครอบครัวของคุณเอง แม้จะเป็น overheard บุคคลพวกเขารู้ทันทีว่า พ่อไม่ได้ในหมู่บ้านใด ๆ เพิ่มเติม พวกเขาคิดว่า คุณสามารถปล่อยลูกเดียวยกตัวเอง ทุกคนในวิลเลจ แม้คนให้กำเนิด กลัวเลือดของบุคคลภายนอกที่ถูกผสมกับของตนเอง พวกเขาจะไม่ยืนสำหรับ bloodline ของ drifter ที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้าน พวกเขา pretended เหมือนฉันไม่เคยเกิดทั้งหมดเริ่มต้นหนึ่งชัดเจนยามค่ำคืนของฤดูร้อนเมื่อเขาโยนทารกของพวกเขา ฉัน จากหน้าผา crumbled Glimmering ดาวเหนือดูเหมือนจิตวิญญาณของเด็ก ว่าฉันมีแล้วแบกฟ้า สามารถทารก ที่ไม่ได้ดู วิธีเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ฉัน หนึ่งที่พวกเขาโยนจากหน้าผา ถูกโอบล้อม ด้วยป่า วิญญาณของป่าพบอกน้อย ชิงความเบื่อ และไม่มีโตเบื่อวิลเลจ เพื่อให้พวกเขาได้รับความสนใจในการชมอึกทึกที่แสดงมีค่าน้อยกว่าปีที่ผ่านมาวิญญาณของป่าคาดว่าฉันเป็นเช่นนั้นนักท่องเที่ยว เพื่อให้พวกเขาความงาม และน่าแปลก และเสียงหัวเราะที่พวกเขาได้มาด้วย ที่ว่าทำไมวิญญาณของป่า ซึ่งไม่สามารถมองเห็นได้ บันทึกฉัน และฉันเติบโตขึ้น อย่างไรก็ตาม พวกเขายกฉันมากแตกต่างมนุษย์จะมี พวกเขาเลี้ยงฉันผลไม้แปลก วางฉันลงบนเตียงของ moss และก่อน สอนคำลม ในที่สุดฉันก็เพิ่มขึ้น ยิ้มสดใส และเต้นรำไปกับเพลง พวกเขาได้ยกฉันเป็นผู้หญิงสาวมองที่ยอดเยี่ยมแต่ เพียง เพราะฉันดูดี เลย ที่ ได้ ในส่วนลึกของจิตวิญญาณของฉัน ผู้ยอดเยี่ยม เป็นส่วนหนึ่งของฉันมีการบิด มีเพิ่มขึ้น โดยไม่มีความไวต่อมนุษย์ ไม่อารมณ์ และจิตใจของฉันมีเปิดสีดำ วิญญาณของป่าถูกหรรษากับวิธีผมได้เปิดออก พวกเขารักฉัน โดยเฉพาะจิตวิญญาณของบิด สิ่งที่วิญญาณของป่าต้องเป็นสิ่งที่บรรเทาความเบื่อ และผู้หญิงที่มีหัวใจของมนุษย์ไม่เติมบทบาทนั้นอย่างสมบูรณ์ปีทส่วน สั้นเพียงของยี่สิบ ผมเก่ากว่าแม่ของฉันคือเมื่อเธอพบพ่อ แต่ไม่ได้เก่าเป็นพ่อของฉันเมื่อเขาได้พบแม่ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงในหมู่บ้านเดือนและปี และทั้งหมดลืมเกี่ยวกับเด็กละทิ้งหมู่บ้านไม่ได้เปลี่ยนแปลง แต่ที่ผู้สร้างขึ้นที่หมู่บ้านได้ หัวหน้าหมู่บ้าน คนที่มีมาใน entertainers เดินทาง เสียชีวิต และมีการเกิดทารกใหม่ ผู้หญิงอายุเรืองรองได้กลายเป็น ภรรยาของชายคนหนึ่งในหมู่บ้าน และได้ให้กำเนิดเร็ว ๆ นี้ เป็นเรื่องของ หญิงสาวคนนี้ได้แต่งงานเป็นคนจากหมู่บ้าน แต่ก็เหมือนกับว่า เธอเป็นอะไร หรือบางทีขึ้นไป คนของหมู่บ้าน เธอไม่เคยมี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ห่างไกลห่างไกลจากความวุ่นวายของเมืองในหุบเขาลึกในภูเขาที่มันจะกลายเป็นเรื่องยากที่จะบอกถนนจากถิ่นทุรกันดารที่มีหมู่บ้านเล็ก ๆ ก็เพื่อให้ห่างไกลจากอารยธรรมว่าคนของหมู่บ้านบางครั้งจะไปปีในเวลาโดยไม่ต้องพูดถึงบุคคลภายนอก ฉันถูกทอดทิ้งจากหมู่บ้านที่. ใครคือคนโง่? แม่ของฉัน? พ่อของฉัน? บุคคลภายนอกบางส่วนได้เดินทางมาถึงในหมู่บ้านเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี พวกเขาขายผลงานศิลปะไม่เหมือนสิ่งที่แม้แต่สมาชิกเก่าแก่ที่สุดของหมู่บ้านเคยเห็น แต่พวกเขาไม่ได้มีจุดมุ่งหมายเดินทางไปยังหมู่บ้าน ระยะเวลาที่ยาวนานของฝนที่เกิดจากหน้าผาที่จะยุบและปิดกั้นถนนซึ่งจะบังคับให้พวกเขาออกจากเส้นทางมากขึ้นจนในที่สุดพวกเขาก็พบว่าตัวเองในหมู่บ้านที่ไม่มีที่อื่นที่จะไป พวกเขานำสิ่งจากดินแดนห่างไกลเรื่องราวความสุขเพลงเร้าใจของเสียงหัวเราะสาวเต้นที่งดงามและคนที่เล่นพิณที่ ผู้ชายคนนั้นเป็นพ่อของฉัน. เขาขโมยหัวใจของหญิงสาวได้อย่างเดียว หญิงสาวที่เป็นแม่ของฉันผู้หญิงคนหนึ่งที่รู้ว่าไม่มีอะไรมากไปกว่าการทำงานในทุ่งนาและป่านถัก นักท่องเที่ยวอยู่เพียงไม่กี่วันในขณะที่สภาพอากาศล้างขึ้น แต่นั่นก็เป็นเวลาพอที่จะสร้างฉัน แม่ของฉันไม่สามารถให้ฉันเป็นความลับ ทุกคนในหมู่บ้านรู้ว่าแต่ละอื่น ๆ และทุกอย่างที่เขาบอกว่าที่บ้านแม้จะอยู่ในครอบครัวของตัวเองจะได้รับการได้ยินจากคน. พวกเขารู้ทันทีว่าพ่อของฉันไม่ได้อยู่ในหมู่บ้านใด ๆ มากขึ้น พวกเขาคิดว่าคุณสามารถออกจากเด็กคนเดียวที่จะยกระดับตัวเอง ทุกคนในหมู่บ้านแม้หนึ่งที่ทำให้เกิดกลัวเลือดคนนอกถูกผสมกับที่ของตัวเอง พวกเขาจะไม่ยืนสายเลือดของคนเร่ร่อนที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้าน พวกเขาแกล้งทำเป็นเหมือนฉันไม่เคยเกิดขึ้น. มันทั้งหมดเริ่มต้นในคืนหนึ่งในช่วงฤดูร้อนที่ชัดเจนเมื่อพวกเขาโยนทารกของพวกเขา, ฉันมาจากหน้าผาร่วง ดาวมองวามสูงเหนือเช่นจิตวิญญาณของทารกเช่นถ้าฉันได้เกิดขึ้นแล้วสวรรค์ วิธีการได้ลูกที่จะยังไม่เห็นเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น? ผมคนหนึ่งที่พวกเขาโยนมาจากหน้าผาที่ถูกโอบล้อมด้วยป่า วิญญาณของป่าพบความเมตตาเล็ก ๆ น้อย ๆ เกลียดความเบื่อหน่ายและมีการเติบโตเหนื่อยของหมู่บ้านเพื่อให้พวกเขาได้รับความสนใจอย่างมากในการเข้าชมอาสาสมัครที่ได้แสดงให้เห็นถึงน้อยกว่าปีที่ผ่านมา. วิญญาณของป่าที่คาดว่าฉันจะเป็นเหมือน ผู้ที่เดินทาง เพื่อให้พวกเขามีความงามและความสงสัยและเสียงหัวเราะที่พวกเขาได้นำกับพวกเขา นั่นเป็นเหตุผลที่วิญญาณของป่าซึ่งไม่สามารถมองเห็นได้บันทึกฉันและเติบโตฉัน อย่างไรก็ตามพวกเขายกฉันมากที่แตกต่างกว่าจะมีมนุษย์ พวกเขาเลี้ยงฉันผลไม้แปลก ๆ ใส่ฉันลงบนเตียงของมอสและเป็นครั้งแรกสอนให้ฉันคำพูดของลม ในที่สุดผมก็เพิ่มขึ้นเป็นรอยยิ้มสดใสและเต้นรำไปกับเสียงเพลง พวกเขาได้ยกให้ฉันเป็นที่ยอดเยี่ยมหญิงสาวมอง. แม้เพียงเพราะผมมองที่ยอดเยี่ยมไม่ได้หมายความว่าผมอยู่ในส่วนลึกของจิตวิญญาณของฉันเป็นคนที่ยอดเยี่ยม ส่วนหนึ่งของฉันได้รับการบิดที่ได้รับการเลี้ยงดูโดยไม่ต้องมีความไวของมนุษย์ ผมก็หายไปอารมณ์และจิตวิญญาณของฉันได้กลายเป็นสีดำ วิญญาณของป่ามีความยินดีมากกับวิธีที่ผมได้เปิดออก พวกเขารักผมโดยเฉพาะจิตวิญญาณของฉันบิด สิ่งที่จิตวิญญาณของป่าอยากเป็นอะไรบางอย่างที่จะบรรเทาความเบื่อหน่ายและผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้มีหัวใจของความเป็นมนุษย์ที่เต็มไปบทบาทที่สมบูรณ์แบบ. เก้าปี เพียงแค่สั้น ๆ ของยี่สิบ ผมก็แก่กว่าแม่ของฉันก็คือตอนที่เธอได้พบกับพ่อของฉัน แต่ไม่ได้เช่นเดิมเป็นพ่อของฉันเมื่อเขาได้พบกับแม่ของฉัน ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงในหมู่บ้านในช่วงหลายเดือนและปีที่ผ่านมาและได้ลืมเกี่ยวกับทารกที่ถูกทอดทิ้ง. หมู่บ้านไม่ได้เปลี่ยนแปลง แต่ผู้ที่สร้างขึ้นในหมู่บ้านมี ผู้สูงอายุหมู่บ้านคนที่ได้รับความบันเทิงในการเดินทางที่เสียชีวิตและทารกใหม่ได้เกิด ของผู้หญิงวัยเจริญพันธุ์ได้กลายเป็นภรรยาของชายคนหนึ่งในหมู่บ้านและได้รับเร็ว ๆ นี้เกิด เป็นเรื่องของหลักสูตรหญิงสาวคนนี้ได้แต่งงานกับชายคนหนึ่งจากหมู่บ้าน แต่มันก็เหมือนกับว่าเธอเป็นอะไร หรือบางทีอาจจะมากขึ้นไปยังจุดที่คนของหมู่บ้านเธอก็ไม่เคยมี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไกล , ห่างจากเร่งรีบและคึกคักของเมืองในหุบเขาลึกเข้าไปในภูเขา ซึ่งมันกลายเป็นยากที่จะบอกเส้นทางจากถิ่นทุรกันดาร มีหมู่บ้านเล็กๆ มันช่างห่างไกลจากอารยธรรมที่ชาวบ้านจะบางไปปีในเวลาโดยไม่ต้องพูดกับคนนอก ผมถูกทิ้งจากหมู่บ้านนั้น

ใครโง่ ? แม่ของฉัน ? พ่อฉันเหรอ

มีบุคคลภายนอกมีมาถึงในบ้านเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ขายผลงานศิลปะแตกต่างจากสิ่งที่แม้แต่สมาชิกอาวุโสของหมู่บ้านที่เคยเห็น แต่พวกเขาไม่เคยตั้งใจเดินทางไปหมู่บ้าน ระยะเวลายาวนานของฝนทำให้หน้าผาถล่มขวางถนนซึ่งจะบังคับให้พวกเขาปิดเส้นทางมากขึ้นจนในที่สุดพวกเขาพบตัวเองที่หมู่บ้านไม่มีที่อื่นที่จะไป พวกเขานำสิ่งที่ได้จากดินแดนห่างไกล เมอรี่เรื่องราวเร้าใจภาพยนตร์ของเสียงหัวเราะ การเต้นรำที่สวยงามและคนที่เล่นพิณ ผู้ชายคนนั้นคือพ่อของผม .

เขาขโมยหัวใจของหญิงสาวด้วยสายตาอันเดียว ผู้หญิงที่เป็นแม่ของฉันผู้หญิงที่รู้ว่าไม่มีอะไรมากกว่าทำงานเขต และถักใบกัญชา เดินทางเพียงอยู่ไม่กี่วัน ขณะที่สภาพอากาศที่ชัดเจนขึ้น แต่นั่นก็เพียงพอที่จะสร้างฉัน แม่ของฉันไม่สามารถเก็บฉันไว้เป็นความลับ ทุกคนในหมู่บ้านรู้จักกันและทุกอย่างที่พูดในบ้าน แม้แต่ในครอบครัวของคุณเอง จะได้ยินจากใครบางคน

พวกเขารู้ได้ทันทีว่า พ่อไม่ได้อยู่บ้านอีกแล้ว พวกเขาคิดว่าคุณจะทิ้งลูกเดียว เพื่อยกระดับตัวเอง ทุกคนในหมู่บ้าน แม้แต่คนที่คลอดลูก กลัวเลือดของคนนอกที่ถูกผสมกับของตนเอง พวกเขาจะยืนไม่อยู่ในสายเลือดของคนในหมู่บ้าน พวกเขาแกล้งทำเป็นเหมือนผม

ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนมันทั้งหมดเริ่มต้นค่ำคืนหนึ่งในฤดูร้อนที่ชัดเจนเมื่อพวกเขาโยนทารกของพวกเขา มา จาก พังทลายลงหน้าผา วามดาวสูงเหนือเหมือนจิตวิญญาณของเด็ก เช่น ถ้าผมได้ขึ้นสวรรค์ ทำไมทารกที่ยังไม่ได้ดู เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ผม คนที่เค้าโยนจากหน้าผาที่ถูกโอบล้อมด้วยป่า วิญญาณแห่งป่า พบน้อย เมตตาเกลียดความเบื่อหน่ายและได้เติบโตเหนื่อยของหมู่บ้าน จึงได้รับความสนใจมากในอึกทึกผู้เยี่ยมชมที่ได้แสดงไปเมื่อปีที่แล้ว

วิญญาณแห่งป่าที่คาดผมเหมือนนักท่องเที่ยวเหล่านั้น ให้สวยงาม และ สงสัย และเสียงหัวเราะที่พวกเขานำมากับพวกเขา สาเหตุที่วิญญาณแห่งป่า ซึ่งไม่สามารถเห็นได้ช่วยฉันเลี้ยงฉันมา อย่างไรก็ตาม พวกเขาเลี้ยงดูผมมากแตกต่างจากมนุษย์ก็มี พวกเขาให้อาหารฉันแปลกผลไม้ วางฉันลงบนเตียงของมอส และคนแรกที่สอนผมให้คำพูดของลม ในที่สุดผมก็โต ก็ยิ้มและเต้นเพลง พวกเขาได้ยกชั้นเป็นวิเศษมองสาวน้อย

แต่เพียงเพราะผมดูดีมาก ไม่ได้หมายถึงว่าฉันเป็นใครในส่วนลึกของจิตใจ เป็นคนดี ส่วนหนึ่งของข้าถูกบิด ได้รับการเลี้ยงดูโดยไว มนุษย์ ฉันหายไปอารมณ์และจิตวิญญาณของฉันได้กลายเป็นสีดำ วิญญาณแห่งป่า ยินดีกับสิ่งที่ฉันได้เปลี่ยนไป พวกเขาชอบผม โดยเฉพาะผมบิดวิญญาณ สิ่งที่ป่าต้องการบางสิ่งบางอย่างเพื่อลดความเบื่อหน่ายและผู้หญิงที่ไม่ได้หัวใจของมนุษย์ที่เต็มไปบทบาทที่สมบูรณ์

อายุ 19 ปี เพียงสั้น ๆยี่สิบ ฉันแก่กว่าแม่ของฉันเมื่อเธอได้พบกับพ่อ แต่ไม่แก่เท่าพ่อ เมื่อเขาได้พบกับแม่ของฉัน ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงในหมู่บ้าน ผ่านเดือนและปี และลืมเรื่องทิ้งลูก

หมู่บ้าน ไม่มีการเปลี่ยนแปลงแต่ผู้ที่สร้างขึ้นในหมู่บ้านมี ผู้สูงอายุในหมู่บ้าน คนที่เคยถ่ายในการเดินทางผู้ให้ความบันเทิง เสียชีวิตและทารกใหม่ได้เกิด ผู้หญิงไทยมีอายุได้กลายเป็นภรรยาของผู้ชายในหมู่บ้านนี้ และได้ให้กำเนิด เป็นเรื่องแน่นอน หญิงสาวคนนี้ได้แต่งงานกับผู้ชายในหมู่บ้าน แต่มันก็เป็นไปได้ ถ้าเธอไม่มีอะไร หรือบางทีอาจเป็นอีกประเด็นหนึ่งเพื่อคนในหมู่บ้านที่เธอเคยมี