I know exactly what can change a pe

I know exactly what can change a person’s life in an instant. What, you may ask?

When I was 12 years old, my father was diagnosed with pancreatic cancer. At this age I wasn’t very aware of what cancer was or what it could do to a person. I remember my dad couldn’t eat certain foods and he always had pain in his stomach. I remember my father would always help me with my schoolwork and was my best friend. He taught me everything, from how to use a computer to how to fish. He was the best blessing God gave me. No one could ask for a better father. He always went out with my sisters and me to go salsa dancing. As a family we would have the best times in the world. When he was diagnosed with pancreatic cancer, my two sisters and I formed a salsa group called Triple Threat. That year we performed in the fourth annual Salsa Congress. Unfortunately, during the month of April my father failed his chemotherapy and was admitted to the hospital.

I remember going to the hospital every day after school. He was so weak. On May 17, 2003, God decided to take my father to heaven. I was too young to understand what had happened. Of course I was devastated, crying every day. My mother forced me to go to school the next day. She said my father had always wanted me to do well in school.

At that age it didn’t hit me as much as it does today. I miss him so much. I always wonder what it would have been like to have him here with me during my teen years. There’s not one day when I don’t think about him. I still cry at times. It’s so hard to lose a person that close. I was the most tomboyish of my three sisters, so that’s most of the reason I was closest to my father. Nothing can take away that pain.

The other day my mother and I were talking. She, a widow at 42 years old, said she would try hiding her feelings and grieving from me because she didn’t want to show me her pain. She said she would cry every day after dropping me off at school. She would try her hardest not to cry in front of me and it showed me how strong she is. Then when we were talking it hit me … I don’t have a father. After three and a half years, that just hit me. I will never have my dad to walk me down the aisle. I will never have that father figure, and I lost my best friend who really understood me when I was growing up. It hurts me so.

Although I may not have all those things, I try every day to realize how beautiful life is. Ever since his death, my family has gotten closer. We realize that we have each other, and that’s what matters most. We have learned that family comes first before anything. In that way it helped. I have also been really independent. I work, I do well in school, I pay for my own phone bill and soon will be able to afford my own car, and I dance. I also try every day to appreciate that I have a beautiful family and a loving boyfriend. So in my opinion a death, no matter who it is, can change lives. My father was my hero. I thank God every day that he was in my life.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันรู้ว่าสิ่งที่สามารถเปลี่ยนชีวิตของคนในทันที สิ่งที่คุณอาจถาม? ตอนที่ผมอายุ 12 ปีพ่อของฉันได้รับการวินิจฉัยโรคมะเร็งตับอ่อน ในวัยนี้ผมไม่ทราบในสิ่งที่เป็นโรคมะเร็งหรือสิ่งที่จะทำกับคน ผมจำได้ว่าพ่อของฉันไม่สามารถกินอาหารบางอย่างและเขามักจะมีอาการปวดในท้องของเขา ผมจำได้ว่าพ่อของฉันมักจะช่วยฉันด้วยการเรียนของฉันและเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน เขาสอนให้ฉันทุกอย่างจากวิธีการใช้คอมพิวเตอร์วิธีการตกปลา เขาได้รับพรที่ดีที่สุดของพระเจ้าให้ฉัน ไม่มีใครสามารถขอเป็นพ่อที่ดีกว่า เขามักจะออกไปกับน้องสาวของฉันและฉันไปเต้นซัลซ่า เป็นครอบครัวเราจะมีช่วงเวลาที่ดีที่สุดในโลก เมื่อเขาได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งตับอ่อนน้องสาวสองคนของฉันและฉันกลายเป็นกลุ่มที่เรียกว่าซัลซ่าสามขู่ ปีที่เราดำเนินการในสี่รัฐสภา Salsa ประจำปี แต่น่าเสียดายที่ในช่วงเดือนเมษายนพ่อของฉันล้มเหลวเคมีบำบัดของเขาและได้เข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาล. ผมจำได้ว่าไปโรงพยาบาลทุกวันหลังเลิกเรียน เขาเป็นคนที่อ่อนแอ เมื่อวันที่ 17 พฤษภาคม 2003 พระเจ้าตัดสินใจที่จะใช้พ่อของฉันไปสวรรค์ ฉันยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น แน่นอนผมก็เสียใจร้องไห้ทุกวัน แม่ของฉันบังคับให้ฉันไปโรงเรียนในวันรุ่งขึ้น เธอบอกว่าพ่อของฉันก็อยากให้ผมทำดีในโรงเรียน. ตอนอายุว่ามันไม่ได้ตีฉันมากที่สุดเท่าที่มันไม่วันนี้ ฉันคิดถึงเขามาก. ฉันมักจะสงสัยว่ามันจะเป็นยังไงที่จะมีเขาอยู่ที่นี่กับผมในช่วงปีวัยรุ่นของฉัน มีไม่วันหนึ่งเมื่อฉันไม่คิดว่าเกี่ยวกับเขา ฉันยังคงร้องไห้ตลอดเวลา มันยากมากที่จะสูญเสียคนที่ปิด ผมเป็นทอมบอยมากที่สุดในสามของน้องสาวของฉันเพื่อให้เป็นที่สุดของเหตุผลที่ผมอยู่ใกล้ชิดกับพ่อของฉัน ไม่มีอะไรที่สามารถนำมาใช้ความเจ็บปวดที่. วันอื่น ๆ ที่แม่ของฉันและฉันได้พูดคุย เธอเป็นม่ายที่ 42 ปีเก่ากล่าวว่าเธอจะพยายามหลบซ่อนตัวของเธอและความรู้สึกเศร้าเสียใจจากฉันเพราะเธอไม่ต้องการที่จะแสดงให้ฉันเจ็บปวดของเธอ เธอบอกว่าเธอจะร้องไห้ทุกวันหลังจากที่ลดลงฉันลงที่โรงเรียน เธอจะพยายามของเธอที่ยากที่สุดที่จะไม่ร้องไห้ในด้านหน้าของฉันและมันแสดงให้ฉันเห็นวิธีการที่แข็งแกร่งเธอเป็น จากนั้นเมื่อเราพูดมันตีฉัน ... ฉันไม่ได้มีพ่อ หลังจากสามปีครึ่งที่ตีเพียงฉัน ฉันไม่เคยจะมีพ่อของฉันฉันจะเดินไปตามทางเดิน ฉันไม่เคยจะมีพ่อนั้นและฉันได้สูญเสียเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันที่เข้าใจจริงๆฉันเมื่อผมโตขึ้น มันเจ็บฉันดังนั้น. ถึงแม้ว่าผมอาจจะไม่ได้ทุกสิ่งที่ฉันพยายามทุกวันที่จะตระหนักถึงวิธีการใช้ชีวิตที่สวยงาม นับตั้งแต่ที่เขาเสียชีวิตครอบครัวของฉันมีอากาศอย่างใกล้ชิด เราตระหนักดีว่าเรามีกันและกันและนั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด เราได้เรียนรู้ว่าครอบครัวมาเป็นอันดับแรกก่อนที่จะอะไร ในทางที่จะช่วยให้ ฉันได้รับยังเป็นอิสระจริงๆ ผมทำงานผมทำดีในโรงเรียนผมจ่ายสำหรับค่าโทรศัพท์ของตัวเองและเร็ว ๆ นี้จะสามารถที่จะจ่ายรถของตัวเองและฉันเต้น ฉันยังพยายามทุกวันเพื่อขอบคุณที่ฉันมีครอบครัวที่สวยงามและแฟนที่รัก ดังนั้นในความคิดของฉันตายไม่ว่าใครก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงชีวิต พ่อของฉันเป็นฮีโร่ ผมขอขอบคุณพระเจ้าทุกวันว่าเขาเป็นในชีวิตของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมรู้ว่าอะไรที่สามารถเปลี่ยนชีวิตคนได้ในพริบตา สิ่งที่คุณอาจจะถาม

เมื่อฉันอายุ 12 ปี พ่อเป็นมะเร็ง อายุขนาดนี้ผมไม่ค่อยทราบว่าเป็นมะเร็ง หรือสิ่งที่มันสามารถทำเพื่อคน ผมจำได้ว่าพ่อไม่สามารถกินอาหารบางอย่างและเขามักจะมีความเจ็บปวดในกระเพาะอาหารของเขาผมจำได้ว่าพ่อจะช่วยผมด้วยการบ้านของฉันและเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน เขาสอนผมทุกอย่าง ตั้งแต่การใช้คอมพิวเตอร์เป็นวิธีการจับปลา เขาเป็นพระเจ้าอวยพรที่ดีที่สุดให้ฉัน ไม่มีใครถามพ่อดีกว่า เขามักจะออกไปเที่ยวกับน้องสาวของฉันและฉันไปเต้นซัลซ่า . เป็นครอบครัว เราก็มีช่วงเวลาที่ดีที่สุดในโลก เมื่อเขาได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งตับอ่อนพี่สาวน้องสาวทั้งสองของฉันและฉันมีกลุ่มที่เรียกว่าซัลซ่าเป็นภัยคุกคามสาม ปีที่เราดำเนินการใน 4 รัฐสภาซัลซ่าประจำปี แต่น่าเสียดายที่ในช่วงเดือน เมษายนของพ่อล้มเหลวเคมีบำบัดของเขาและได้เข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาล

จำได้ว่าต้องไปโรงพยาบาลทุกวัน หลังเลิกเรียน เขาช่างอ่อนแอ วันที่ 17 พฤษภาคม 2546 , พระเจ้าตัดสินใจที่จะพาพ่อไปถึงสวรรค์ฉันยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น แน่นอน ผมก็เสียใจมาก ร้องไห้ทุกวัน แม่บังคับให้ฉันไปโรงเรียนในวันถัดไป เธอบอกว่าพ่อฉันต้องการให้ฉันทำดีในโรงเรียน

ตอนนั้นมันไม่โดนผมมากเท่าที่มันวันนี้ ฉันคิดถึงเขามาก ฉันมักจะสงสัยว่ามันคงชอบที่จะมีเขา ที่นี่กับผมในช่วงปีวัยรุ่นของฉันไม่มีวันไหนเลยที่ฉันจะไม่คิดถึงเขา ฉันยังคงร้องไห้ตลอดเวลา มันยากที่จะสูญเสียคนที่ใกล้ชิดที่ ฉันเป็น tomboyish ที่สุดของน้องสามของผม นั่นคือที่สุดของเหตุผลที่ผมสนิทกับพ่อ ไม่มีอะไรจะพรากความเจ็บปวด

วันๆแม่ของฉันและฉันได้พูด เธอ เป็นแม่ม่ายที่อายุ 42 ปีเธอบอกว่าจะพยายามซ่อนความรู้สึกของเธอ และความเศร้าโศกจากฉัน เพราะเธอไม่อยากให้ฉันเห็นความเจ็บปวดของเธอ เธอบอกว่าเธอจะร้องไห้ทุกวันหลังจากส่งผมที่โรงเรียน เธอพยายามอย่างหนักที่จะไม่ร้องไห้ต่อหน้าผม และมันทำให้ฉันแข็งแรงแค่ไหนเธอ แล้วตอนที่เราคุยกันมันต่อยผม . . . ผมไม่มีพ่อ หลังจากสามปีครึ่ง และมันก็แค่ตีฉันผมจะไม่มีพ่อฉันเดินลงทางเดินระหว่างที่นั่ง ผมไม่เคยมีพ่อ และฉันสูญเสียเพื่อนรักที่เข้าใจฉัน เมื่อฉันโตขึ้น มันทำให้ฉันเจ็บปวดมาก

แม้ว่าฉันอาจจะไม่ได้สิ่งเหล่านั้น ฉันพยายามทุกวันที่จะตระหนักว่าชีวิตที่สวยงามคือ ตั้งแต่การตายของครอบครัวได้ใกล้ชิด เราตระหนักดีว่า เรามีกันและกัน และนั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุดเราได้เรียนรู้ว่า ครอบครัวต้องมาก่อนอย่างอื่น ในวิธีที่ช่วยได้ ผมยังได้รับอิสระจริงๆ ผมทำงาน ผมทำงานได้ดีในโรงเรียน ผมจ่ายค่าบิลโทรศัพท์ของตัวเองและเร็ว ๆนี้จะสามารถที่จะซื้อรถของฉันเองและฉันเต้น ฉันยังพยายามทุกวันเพื่อชื่นชมว่าครอบครัวฉันเป็นครอบครัวที่สวยงาม และมีแฟนที่น่ารัก ดังนั้นในความคิดของฉันตาย ไม่ว่าจะเป็นใคร ก็สามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตพ่อคือฮีโร่ของผม ฉันขอบคุณพระเจ้าทุกวันว่าเขาอยู่ในชีวิตของฉัน