ibbet places persist in the toponym

ibbet places persist in the toponyms of England and in folk histories. Hanging in chains was intended as a punishment worse than death — a ‘further mark of infamy’, but it was also an alternative to the other great postmortem punishment of the eighteenth century: anatomical dissection. Although the Murder Act presents these two punishments as equal options, they actually have quite different tendencies. Anatomical dissection ultimately anonymises and annihilates the body. The particular criminal — and the particular crime — are irrelevant to the fate of the body, which comes to stand for a universal medical body. After it had been cut down to the bones, the parts divided and examined, there was rarely even enough body to bury. The anatomised criminal body was fully dislocated from any particular place and ultimately obliterated. By contrast, the criminal
hung in chains was written enduringly into the landscape. His name often became inalienable from the place of his gibbet, and his particular crime and fate was remembered through the erection of what was, effectively, a monument or even a Benthamite ‘auto­icon’. The gibbet functioned as a mnemonic; the massive crowds and carnival at the occasion of its erection served to make the occasion unforgettable in local memory. Moreover, the two punishments also have different genealogies: gibbeting coming out of the late medieval tradition of bodily punishments which reveal the triumphalist State and the humiliated deviant. It goes with heads on spikes and nailed­up quarters. Dissection, though equally dreaded, comes from the growth of scientific medical knowledge, and did not originate primarily as a punishment at all. In making anatomical dissection a part of the punishment of criminals, however, the suspicion that the anatomist was in collaboration with the hangman grew (Forbes 1981; Richardson 1989). Given these divergent histories and consequences, it is remarkable that such different practices were ever considered alternatives of equal weight. This demonstrates not only the distance between the public perception of the nature of anatomy and the emic perspective of its practitioners (as discussed by Richardson 1989), but also perhaps a failure on the part of the legislature to consider the immortality that sometimes accompanies notoriety. Finally the study of the gibbet illustrates one of the paradoxes of the cultural history of the body: that the dead body can be both the epitome of powerlessness, upon which any design of the living can be enacted, and simultaneously very powerful, maintaining a presence in the places, fears and imaginations of the living for many generations after. There is no evidence that the erectors of gibbets gave much thought to the possibility that a gibbet’s presence would permanently affect the landscape. Their siting was intended to maximise the impact of retributive and deterrent justice, enacted on the body. Yet these historically situated moments

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สถาน ibbet คงอยู่ ใน toponyms ของอังกฤษ และ ในประวัติพื้นบ้าน แขวนในห่วงโซ่ตั้งใจว่าเป็นโทษที่แย่กว่าความตาย — 'เพิ่มเติมเครื่องหมายของ infamy" แต่มันเป็นทางเลือกอื่น ๆ มาก postmortem โทษศตวรรษ eighteenth: ชำแหละกายวิภาค แม้กระทำฆาตกรรมนำเสนอลงโทษสองเหล่านี้เป็นเท่าตัว จริงมีแนวโน้มค่อนข้างแตกต่างกัน ชำแหละกายวิภาค anonymises และดาตัวสุด อาญาเฉพาะ — และอาชญากรรมโดยเฉพาะซึ่งมีความเกี่ยวข้องกับชะตากรรมของร่างกาย ที่ยืนสำหรับร่างกายทางการแพทย์สากล หลังจากนั้นได้ถูกตัดลงกระดูก ส่วนแบ่ง และตรวจสอบ มีไม่ค่อยเพียงพอแม้ร่างกายฝัง ตัวร้าย anatomised dislocated ทั้งหมดจากที่ใด ๆ โดยเฉพาะ และสุด obliterated โดยคมชัด อาชญากร hung in chains was written enduringly into the landscape. His name often became inalienable from the place of his gibbet, and his particular crime and fate was remembered through the erection of what was, effectively, a monument or even a Benthamite ‘auto­icon’. The gibbet functioned as a mnemonic; the massive crowds and carnival at the occasion of its erection served to make the occasion unforgettable in local memory. Moreover, the two punishments also have different genealogies: gibbeting coming out of the late medieval tradition of bodily punishments which reveal the triumphalist State and the humiliated deviant. It goes with heads on spikes and nailed­up quarters. Dissection, though equally dreaded, comes from the growth of scientific medical knowledge, and did not originate primarily as a punishment at all. In making anatomical dissection a part of the punishment of criminals, however, the suspicion that the anatomist was in collaboration with the hangman grew (Forbes 1981; Richardson 1989). Given these divergent histories and consequences, it is remarkable that such different practices were ever considered alternatives of equal weight. This demonstrates not only the distance between the public perception of the nature of anatomy and the emic perspective of its practitioners (as discussed by Richardson 1989), but also perhaps a failure on the part of the legislature to consider the immortality that sometimes accompanies notoriety. Finally the study of the gibbet illustrates one of the paradoxes of the cultural history of the body: that the dead body can be both the epitome of powerlessness, upon which any design of the living can be enacted, and simultaneously very powerful, maintaining a presence in the places, fears and imaginations of the living for many generations after. There is no evidence that the erectors of gibbets gave much thought to the possibility that a gibbet’s presence would permanently affect the landscape. Their siting was intended to maximise the impact of retributive and deterrent justice, enacted on the body. Yet these historically situated moments

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สถานที่ยังคงมีอยู่ใน ibbet toponyms ของประเทศอังกฤษและในประวัติศาสตร์พื้นบ้าน ที่แขวนอยู่ในโซ่ตั้งใจจะลงโทษที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย - a 'เครื่องหมายต่อไปของความประพฤติไม่ดี' แต่มันก็ยังเป็นทางเลือกที่จะลงโทษการชันสูตรศพอื่น ๆ ที่ยิ่งใหญ่ของศตวรรษที่สิบแปด: ผ่าทางกายวิภาค แม้ว่าฆาตกรรมพระราชบัญญัติทั้งสองนำเสนอการลงโทษเป็นตัวเลือกเท่ากันพวกเขาจะมีแนวโน้มที่แตกต่างกันมาก ผ่าทางกายวิภาคและท้ายที่สุด anonymises annihilates ร่างกาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งความผิดทางอาญา - และอาชญากรรมโดยเฉพาะอย่างยิ่ง - ไม่เกี่ยวข้องกับชะตากรรมของร่างกายซึ่งมาพร้อมที่จะยืนสำหรับร่างกายทางการแพทย์สากล หลังจากที่มันได้รับการตัดลงไปที่กระดูกส่วนแบ่งการตรวจสอบและมีแม้กระทั่งร่างกายไม่ค่อยพอที่จะฝังศพ ร่างกายได้รับความผิดทางอาญา anatomised เคล็ดอย่างเต็มที่จากสถานที่ใด ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งและหายในที่สุด
ในทางตรงกันข้ามความผิดทางอาญาแขวนอยู่ในกลุ่มที่ถูกเขียนลงในยืนนานภูมิทัศน์ ชื่อของเขามักจะกลายเป็นเอาไปไม่ได้จากสถานที่ตะแลงแกงของเขาและอาชญากรรมโดยเฉพาะอย่างยิ่งของเขาและชะตากรรมก็จำผ่านการแข็งตัวของสิ่งที่เป็นได้อย่างมีประสิทธิภาพ, อนุสาวรีย์หรือแม้กระทั่ง Benthamite 'autoicon' ตะแลงแกงหน้าที่เป็นจำ; ฝูงชนขนาดใหญ่และงานรื่นเริงในโอกาสของการแข็งตัวของอวัยวะเพศของตนทำหน้าที่ที่จะทำให้โอกาสที่น่าจดจำในหน่วยความจำภายใน นอกจากนี้ทั้งสองยังมีการลงโทษวงศ์วานว่านเครือที่แตกต่างกัน: กรงเหล็กตะแลงแกงออกมาจากประเพณีในยุคกลางในช่วงปลายของการลงโทษทางร่างกายซึ่งเปิดเผย triumphalist รัฐและเบี่ยงเบนอับอายขายหน้า มันจะไปกับหัวบนแหลมและไตรมาส nailedup ผ่า แต่กลัวพอ ๆ กันมาจากการเจริญเติบโตของความรู้ทางการแพทย์ทางวิทยาศาสตร์และไม่ได้มาส่วนใหญ่เป็นการลงโทษที่ทั้งหมด ในการผ่าทางกายวิภาคเป็นส่วนหนึ่งของการลงโทษของอาชญากร แต่สงสัยว่ากายวิภาคศาสตร์เป็นความร่วมมือกับเพชฌฆาตเติบโต (ฟอร์บ 1981; ริชาร์ด 1989) ป.ร. ให้ประวัติศาสตร์ที่แตกต่างกันเหล่านี้และผลที่ตามมาก็เป็นที่น่าสังเกตว่าการปฏิบัติที่แตกต่างกันดังกล่าวถือเป็นทางเลือกที่เคยน้ำหนักที่เท่ากัน นี้แสดงให้เห็นไม่เพียง แต่ระยะห่างระหว่างรับรู้ของประชาชนของธรรมชาติของร่างกายและมุมมอง Emic ของผู้ปฏิบัติงานของตน (ตามที่กล่าวโดยริชาร์ด 1989) แต่ยังอาจจะเป็นความล้มเหลวในส่วนของฝ่ายนิติบัญญัติที่จะต้องพิจารณาความเป็นอมตะที่บางครั้งมาพร้อมกับความประพฤติ ในที่สุดการศึกษาของตะแลงแกงแสดงให้เห็นถึงหนึ่งในความขัดแย้งของประวัติศาสตร์ทางวัฒนธรรมของร่างกายว่าศพสามารถเป็นได้ทั้งสิ่งที่ดีเลิศของความอ่อนแอที่ซึ่งการออกแบบของที่อยู่อาศัยที่สามารถตราและในขณะเดียวกันที่มีประสิทธิภาพมากที่ยังคงรักษาสถานะ ในสถานที่ที่ความกลัวและจินตนาการของที่อยู่อาศัยสำหรับคนรุ่นหลายหลัง ไม่มีหลักฐานว่า Erectors ของ Gibbets ให้มากคิดว่าจะเป็นไปได้ว่าการปรากฏตัวของตะแลงแกงถาวรจะส่งผลกระทบต่อภูมิทัศน์เป็น เมื่อเทียบกับพวกเขาตั้งใจที่จะเพิ่มผลกระทบของเวรกรรมความยุติธรรมและยับยั้งตราในร่างกาย แต่ช่วงเวลาเหล่านี้อยู่ในอดีต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ibbet สถานที่คงอยู่ในรายงานการวิจัยเรื่อง ของอังกฤษ และในประวัติศาสตร์พื้นบ้าน แขวนด้วยโซ่ มีวัตถุประสงค์เพื่อเป็นการลงโทษที่แย่กว่าความตาย - เพิ่มเติม ' มาร์ค ' ของเลว แต่มันก็เป็นทางเลือกอื่น ๆที่ดี หลังจากการลงโทษของศตวรรษที่สิบแปด : กายวิภาคการผ่าตัด แม้ว่าทำฆาตกรรมของขวัญเหล่านี้สองตัวเลือกการเท่ากันจริงๆแล้วพวกเขามีนิสัยค่อนข้างแตกต่างกัน กายวิภาคการผ่าตัดและในที่สุด anonymises annihilates ร่างกาย โดยเฉพาะอาชญากรและอาชญากรรมโดยเฉพาะไม่เกี่ยวข้องกับชะตากรรมของร่างกาย ซึ่งมายืนสากลทางการแพทย์ร่างกาย หลังจากที่มันได้รับการตัดลงไปถึงกระดูก ส่วน แบ่ง และตรวจสอบ มีร่างกายไม่ค่อยเพียงพอที่จะฝังการ anatomised อาชญากรศพเคลื่อนจากสถานที่ใด ๆได้อย่างเต็มที่ และในที่สุดล้างเผ่าพันธุ์ โดยคมชัด , อาชญากร
แขวนด้วยโซ่ เขียน enduringly ในแนวนอน ชื่อของเขามักจะกลายเป็นพื้นฐานจากสถานที่ตะแลงแกรงของเขาและอาชญากรรมโดยเฉพาะของเขา และโชคชะตาก็จำได้ผ่านติดตั้งอะไร , อย่างมีประสิทธิภาพ , อนุสาวรีย์ หรือ แม้แต่ benthamite องไอคอน ' รถยนต์ 'ตะแลงแกรงที่ทำหน้าที่เป็นสิ่ง ; ขนาดใหญ่ฝูงชนและงานรื่นเริงในโอกาสของการสร้างบริการเพื่อให้โอกาสที่ไม่อาจลืมเลือนในความทรงจำในท้องถิ่น นอกจากนี้ยังมีสองการฝังในที่แตกต่างกัน : gibbeting ออกมาจากประเพณีในยุคกลางดึกของร่างกายการลงโทษซึ่งเปิดเผย triumphalist รัฐและอับอายผิดเพศมันเข้ากับหัวแหลมและตอกองถึงไตรมาส การชำแหละ แต่หวั่นไม่แพ้กัน มาจากการพัฒนาความรู้ทางการแพทย์ ทางวิทยาศาสตร์ และไม่ได้มาเป็นหลัก เพื่อเป็นการลงโทษทั้งหมด ในการทำที่เป็นส่วนหนึ่งของการลงโทษของอาชญากร แต่สงสัยว่า ผู้ที่เชี่ยวชาญเกี่ยวกับโครงสร้างมนุษย์อยู่ในความร่วมมือกับเพชฌฆาตเติบโต ( Forbes 1981 ; Richardson 1989 )ให้ประวัติโรงเรียนเหล่านี้ และผลก็เป็นที่น่าสังเกตว่า การปฏิบัติที่แตกต่างกันเช่นเคย พิจารณาทางเลือกของน้ำหนักที่เท่ากัน นี้แสดงให้เห็นไม่เพียง แต่ระยะห่างระหว่างความเข้าใจธรรมชาติของกายวิภาคศาสตร์และมุมมองและของผู้ปฏิบัติงาน ( ตามที่กล่าวไว้โดยริชาร์ดสัน 1989 )แต่ก็ล้มเหลวในส่วนของรัฐสภา เพื่อพิจารณาความเป็นอมตะที่บางครั้งมาพร้อมกับเด่น ในที่สุดการศึกษาตะแลงแกรงแสดงหนึ่งของความขัดแย้งของประวัติศาสตร์ทางวัฒนธรรมของร่างกาย : ที่ศพได้ข้อสรุปของความรู้สึกที่เมื่อออกแบบใด ๆ ของชีวิตที่สามารถบังคับใช้ และพร้อมกันที่ทรงพลังมากการรักษาสถานะในสถานที่ , ความกลัวและจินตนาการของสิ่งมีชีวิตหลายรุ่น หลัง มีหลักฐานว่า erectors ของ Gibbets ให้มากคิดไปได้ว่าสถานะของตะแลงแกรงจะอย่างถาวรต่อภูมิทัศน์ การเลือกของพวกเขามีวัตถุประสงค์เพื่อเพิ่มผลกระทบของ retributive ยับยั้งกฎหมายและความยุติธรรม ในร่างกายแต่ช่วงเวลาเหล่านี้ในอดีต ตั้งอยู่