THERE was once a poor widow who liv

THERE was once a poor widow who lived in a lonely cottage. In front of the cottage was a garden wherein stood two rose-trees, one of which bore white and the other red roses. She had two children who were like the two rose-trees, and one was called Snow-white and the other Rose-red. They were as good and happy, as busy and cheerful, as ever two children in the world were, only Snow-white was more quiet and gentle than Rose-red. Rose-red liked better to run about in the meadows and fields seeking flowers and catching butterflies; but Snow-white sat at home with her mother, and helped her with her house-work, or read to her when there was nothing to do. 1
The two children were so fond of each other that they always held each other by the hand when they went out together, and when Snow-white said, “We will not leave each other,” Rose-red answered, “Never so long as we live,” and their mother would add, “What one has she must share with the other.” 2
They often ran about the forest alone and gathered red berries, and no beasts did them any harm, but came close to them trustfully. The little hare would eat a cabbage-leaf out of their hands, the roe grazed by their side, the stag leapt merrily by them, and the birds sat still upon the boughs, and sang whatever they knew. 3
No mishap overtook them; if they had stayed too late in the forest and night came on, they laid themselves down near one another upon the moss, and slept until morning came, and their mother knew this and had not distress on their account. 4
Once when they had spent the night in the wood and the dawn had roused them, they saw a beautiful child in a shining white dress sitting near their bed. He got up and looked quite kindly at them, but said nothing and went away into the forest. And when they looked round they found that they had been sleeping quite close to a precipice, and would certainly have fallen into it in the darkness if they had gone only a few paces further. And their mother told them that it must have been the angel who watches over good children. 5
Snow-white and Rose-red kept their mother’s little cottage so neat that it was a pleasure to look inside it. In the summer Rose-red took care of the house, and every morning laid a wreath of flowers by her mother’s bed before she awoke, in which was a rose from each tree. In the winter Snow-white lit the fire and hung the kettle on the wrekin. The kettle was of copper and shone like gold, so brightly was it polished. In the evening, when the snowflakes fell, the mother said, “Go, Snow-white, and bolt the door,” and then they sat round the hearth, and the mother took her spectacles and read aloud out of a large book, and the two girls listened as they sat and span. And close by them lay a lamb upon the floor, and behind them upon a perch sat a, white dove with its head hidden beneath its wings. 6
One evening, as they were thus sitting comfortably together, some one knocked at the door, as if he wished to be let in. The mother said. “Quick, Rose-red, open the door, it must be a traveller who is seeking shelter.” Rose-red went and pushed back the bolt, thinking that it was a poor man, but it was not; it was a bear that stretched his broad, black head within the door. 7
Rose-red screamed and sprang back, the lamb bleated, the dove fluttered, and Snow-white hid herself behind her mother’s bed. But the bear began to speak and said, “Do not be afraid, I will do you no harm! I am half-frozen, and only want to warm myself a little beside you.” 8
“Poor bear,” said the mother, “lie down by the fire, only take care that you do not burn your coat.” Then she cried, “Snow-white, Rose-red, come out, the bear will do you no harm, he means well.” So they both came out, and by-and-by the lamb and dove came nearer, and were not afraid of him. The bear said, “Here, children, knock the snow out of my coat a little;” so they brought the broom and swept the bear’s hide clean; and he stretched himself by the fire and growled contentedly and comfortably. It was not long before they grew quite at home, and played tricks with their clumsy guest. They tugged his hair with their hands, put their feet upon his back and rolled him about, or they took a hazel-switch and beat him, and when he growled they laughed. But the bear took it all in good part, only, when they were too rough, he called out, “Leave me alive, children,
“Snowy-white, Rosy-red,
Will you beat your lover dead?”
9
When it was bed-time, and the others went to bed, the mother said to the bear, “You can lie there by the hearth, and then you will be safe from the cold and the bad weather.” As soon as day dawned the two children let him out, and he trotted across the snow into the forest. 10
Henceforth the bear came every evening at the same time, laid himself down by the hearth, and let the children amuse themselves with him as much as they liked; and they got so used to him that the doors were never fastened until their black friend had arrived. 11
When spring had come and all outside was green, the bear said one morning to Snow-white, “Now I must go away, and cannot come back for the whole summer.” “Where are you going, then, dear bear,?” asked Snow-white. “I must go into the forest and guard my treasures from the wicked dwarfs. In the winter, when the earth is frozen hard, they are obliged to stay below and cannot work their way through; but now, when the sun has thawed and warmed the earth, they break through it, and come out to pry and steal; and what once gets into their hands, and in their caves, does not easily see daylight again.” 12
Snow-white was quite sorry for his going away, and as she unbolted the door for him, and the bear was hurrying out, he caught against the bolt and a piece of his hairy coat was torn off, and it seemed to Snow-white as if she had seen gold shining through it, but she was not sure about it. The bear ran away quickly, and was soon out of sight behind the trees. 13
A short time afterwards the mother sent her children into the forest to get fire-wood. There they found a big tree which lay felled on the ground, and close by the trunk something was jumping backwards and forwards in the grass, but they could not make out what it was. When they came nearer they saw a dwarf with an old withered face and a snow-white beard a yard long. The end of the beard was caught in a crevice of the tree, and the little fellow was jumping backwards and forwards like a dog tied to a rope, and did not know what to do. 14
He glared at the girls with his fiery red eyes and cried, “Why do you stand there? Can you not come here and help me?” “What are you about there, little man?” asked Rose-red. “You stupid, prying goose!” answered the dwarf; “I was going to split the tree to get a little wood for cooking. The little bit of food that one of us wants get burnt up directly with thick logs; we do not swallow so much as you coarse, greedy folk. I had just driven the wedge safely in, and everything was going as I wished; but the wretched wood was too smooth and suddenly sprang asunder, and the tree closed so quickly that I could not pull out my beautiful white beard; so now it is tight in and I cannot get away, and the silly, sleek, milk-faced things laugh! Ugh! how odious you are!” 15
The children tried very hard, but they could not pull the beard out, it was caught too fast. “I will run and fetch some one,” said Red-rose. “You senseless goose!” snarled the dwarf; “why should you fetch some one? You are already two too many for me; can you not think of something better?” “Don’t be too impatient,” said Snow-white, “I will help you,” and she pulled her scissors out of her pocket, and cut off the end of the beard. 16
As soon as the dwarf felt himself free he laid hold of a bag which lay amongst the roots of the tree, and which was full of gold, and lifted it up, grumbling to himself, “Uncouth people, to cut off a piece of my fine beard. Bad luck to you!” and then he swung the bag upon his back, and went off without even once looking at the children. 17
Some time after that Snow-white and Rose-red went to catch a dish of fish. As they came near the brook they saw something like a large grasshopper jumping towards the water, as if it were going to leap in. They ran to it and found it was the dwarf. “Where are you going?” said Rose-red; “you surely don’t want to go into the water?” “I am not such a fool!” cried the dwarf; “don’t you see that the accursed fish wants to pull me in?” The little man had been sitting there fishing, and unluckily the wind had twisted his beard with the fishing-line; just then a big, fish bit, and the feeble creature had not the strength to pull it out; the fish kept the upper hand and pulled the dwarf towards him. He held on to all the reeds and rushes, but it was of little good, he was forced to follow the movements of the fish, and was in urgent danger of being dragged into the water. 18
The girls came just in time; they held him fast and tried to free his beard from the line, but all in vain, beard and line were entangled fast together. Nothing was left but to bring out the scissors and cut the beard, whereby a small part of it was lost. 19
When the dwarf saw that he screamed out, “Is that civil, you toad-stool, to disfigure one’s face? Was it not enough to clip off the end of my beard? Now you have cut off the best part of it. I cannot let myself be seen by my people. I wish you had been made to run the soles off your shoes!” Then he took out a sack of pearls which lay in the rushes, and without saying a word more he dragged it away and disappeared behind a stone. 20
It happened that soon afterwards the mother sent the two children to the town to buy needles and thread, and laces and ribbons. The road led them across a heath upon which huge pieces of rock lay strewn here

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีครั้งหนึ่งเคยเป็นหญิงม่ายจนคนที่อาศัยอยู่ในกระท่อมโดดเดี่ยว ในด้านหน้าของกระท่อมเป็นสวนนั้นยืนอยู่สองกุหลาบต้นไม้หนึ่งที่เบื่อสีขาวและสีแดงอื่น ๆ ดอกกุหลาบ เธอมีลูกสองคนที่เป็นเหมือนทั้งสองเพิ่มขึ้นต้นไม้และหนึ่งถูกเรียกว่าหิมะสีขาวและดอกกุหลาบสีแดงอื่น ๆ พวกเขาเป็นที่ดีและมีความสุขเป็นที่วุ่นวายและร่าเริงเช่นเคยเด็กสองคนในโลกมีเพียงขาวจั๊วะได้มากขึ้นที่เงียบสงบและอ่อนโยนกว่าดอกกุหลาบสีแดง กุหลาบสีแดงชอบดีกว่าที่จะทำงานเกี่ยวกับในทุ่งหญ้าและทุ่งนาที่กำลังมองหาดอกไม้และจับผีเสื้อ; แต่หิมะขาวนั่งอยู่ที่บ้านกับแม่ของเธอและช่วยเธอกับบ้านทำงานของเธอหรืออ่านกับเธอเมื่อมีอะไรที่ต้องทำ 1
เด็กทั้งสองจึงรักของแต่ละอื่น ๆ ที่พวกเขามักจะจัดขึ้นแต่ละอื่น ๆ ด้วยมือเมื่อพวกเขาเดินออกไปด้วยกันและเมื่อหิมะสีขาวกล่าวว่า "เราจะไม่ปล่อยให้แต่ละอื่น ๆ " กุหลาบสีแดงตอบว่า "ไม่นานมาก ในขณะที่เรามีชีวิตอยู่ "และแม่ของพวกเขาจะเพิ่ม" สิ่งหนึ่งที่มีเธอต้องร่วมกับคนอื่น ๆ "2.
พวกเขามักจะวิ่งเกี่ยวกับป่าอยู่คนเดียวและรวบรวมผลเบอร์รี่สีแดงและสัตว์ไม่ได้พวกเขาอันตรายใด ๆ แต่เข้ามาใกล้พวกเขาสนิทใจ . กระต่ายน้อยจะกินกะหล่ำปลีใบออกมาจากมือของพวกเขาไข่กินหญ้าข้างของพวกเขา, ยองกระโจนอย่างสนุกสนานโดยพวกเขาและนกยังคงนั่งอยู่บนกิ่งไม้และร้องเพลงสิ่งที่พวกเขารู้ว่า 3
อุบัติเหตุไม่มีแซงพวกเขา; ถ้าพวกเขาได้อยู่สายเกินไปในป่าและคืนมาที่พวกเขาวางอยู่ใกล้ตัวเองลงไปอีกคนหนึ่งเมื่อตะไคร่น้ำและนอนหลับจนถึงเช้ามาแม่ของพวกเขารู้ว่าเรื่องนี้ไม่ได้และความทุกข์ในบัญชีของพวกเขา 4
ครั้งหนึ่งเมื่อพวกเขาได้ใช้เวลาทั้งคืนในไม้และยามเช้าได้ตื่นขึ้นมาพวกเขาพวกเขาเห็นเด็กที่สวยงามในชุดสีขาวที่ส่องแสงนั่งใกล้เตียงของพวกเขา เขาลุกขึ้นและมองค่อนข้างกรุณาที่พวกเขา แต่ไม่ได้พูดอะไรออกไปและเดินเข้าไปในป่า และเมื่อพวกเขามองไปรอบ ๆ ก็พบว่าพวกเขาได้รับการนอนหลับค่อนข้างใกล้เคียงกับหน้าผาและแน่นอนจะได้ลดลงลงไปในความมืดถ้าพวกเขาได้หายไปเพียงไม่กี่ก้าวต่อไป และแม่ของพวกเขาบอกพวกเขาว่าจะต้องได้รับทูตสวรรค์ที่นาฬิกามากกว่าเด็กที่ดี 5
หิมะสีขาวและดอกกุหลาบสีแดงเก็บไว้ที่กระท่อมเล็ก ๆ น้อย ๆ แม่ของพวกเขาเพื่อให้เรียบร้อยว่ามันเป็นความสุขที่จะมองเข้าไปในมัน ในช่วงฤดูร้อนดอกกุหลาบสีแดงเอาดูแลของบ้านและทุกเช้าวางพวงมาลาดอกไม้ที่เตียงของแม่ของเธอก่อนที่เธอจะตื่นขึ้นมาในซึ่งเป็นดอกกุหลาบจากต้นไม้แต่ละต้น ในช่วงฤดูหนาวหิมะสีขาวจุดไฟและกาต้มน้ำแขวนบน Wrekin กาต้มน้ำเป็นของทองแดงและส่องเช่นทองเพื่อให้สดใสเป็นมันเงา ในตอนเย็นเมื่อเกล็ดหิมะตกแม่กล่าวว่า "Go, หิมะสีขาวและปิดประตูใส่กลอน" และแล้วพวกเขาก็นั่งอยู่รอบเตาและแม่เอาแว่นตาของเธอและอ่านออกเสียงจากหนังสือขนาดใหญ่และ สองสาวฟังที่พวกเขานั่งอยู่และช่วง และใกล้โดยพวกเขาวางแกะเมื่อพื้นและอยู่เบื้องหลังพวกเขาบนเกาะนั่งนกพิราบสีขาวที่มีหัวของมันซ่อนอยู่ใต้ปีกของมัน 6
เย็นวันหนึ่งขณะที่พวกเขาจึงนั่งสบายด้วยกันบางคนเคาะประตูเช่นถ้าเขาอยากจะได้รับการปล่อยตัวใน. แม่กล่าวว่า "ด่วนกุหลาบสีแดงเปิดประตูมันจะต้องเป็นนักท่องเที่ยวที่กำลังมองหาที่พักพิง." กุหลาบสีแดงไปผลักดันให้กลับสายฟ้าคิดว่ามันเป็นคนไม่ดี แต่มันก็ไม่ได้ มันเป็นหมีที่ทอดยาวกว้างของเขาหัวสีดำภายในประตู 7
ดอกกุหลาบสีแดงกรีดร้องและกระโดดกลับแกะ bleated, นกพิราบเบาโผบินและหิมะสีขาวไปซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังเตียงของแม่ของเธอ แต่หมีเริ่มพูดและกล่าวว่า "ไม่ต้องกลัวผมจะทำคุณไม่มีอันตรายใด ๆ ! ผมครึ่งแช่แข็งและเพียงต้องการที่จะอุ่นตัวเองเล็ก ๆ น้อย ๆ ข้างคุณ.
"8" หมีผู้น่าสงสาร "กล่าวว่าแม่" นอนลงด้วยไฟเพียง แต่ดูแลว่าคุณไม่ได้เผาเสื้อของคุณ. "จากนั้นเธอก็ร้องไห้ "หิมะสีขาวดอกกุหลาบสีแดงออกมาหมีจะทำคุณไม่มีอันตรายใด ๆ ที่เขาหมายถึงดี." ดังนั้นพวกเขาทั้งสองออกมาและและโดยแกะและนกพิราบเข้ามาใกล้และไม่ได้กลัว เขา หมีกล่าวว่า "นี่เด็กเคาะหิมะออกจากเสื้อเล็ก ๆ ของฉัน" เพื่อให้พวกเขานำไม้กวาดและกวาดซ่อนหมีสะอาด และเขาเหยียดตัวจากไฟไหม้และคำรามสมถะและสะดวกสบาย หลังจากนั้นไม่นานก่อนที่พวกเขาเติบโตค่อนข้างที่บ้านและเล่นเทคนิคกับแขกเงอะงะของพวกเขา พวกเขาดึงผมของเขาด้วยมือของพวกเขาวางเท้าของพวกเขาเมื่อเขากลับและเหล็กแผ่นรีดเขาเกี่ยวกับหรือพวกเขาเอาสีน้ำตาลแดงสวิทช์และชนะเขาและเมื่อเขาคำรามพวกเขาหัวเราะ แต่จำเอาทุกอย่างไว้ในส่วนที่ดีเท่านั้นที่เมื่อพวกเขาหยาบเกินไปที่เขาเรียกว่าออกมา
"ปล่อยฉันมีชีวิตเด็ก" เต็มไปด้วยหิมะสีขาวกุหลาบสีแดงคุณจะชนะคนรักของคุณตาย? "9 เมื่อมันเป็น เตียงเวลาและคนอื่น ๆ เดินไปที่เตียงแม่พูดกับหมี "คุณสามารถนอนโดยมีครอบครัวแล้วคุณจะปลอดภัยจากความหนาวเย็นและสภาพอากาศเลวร้าย." ทันทีที่วัน dawned เด็กสอง ปล่อยให้เขาออกมาและเขา trotted ทั่วหิมะเข้าไปในป่า 10 นับจากนี้ไปหมีมาทุกเย็นในเวลาเดียวกันวางตัวเองลงมาจากเตาและปล่อยให้เด็กที่ชอบใจตัวเองกับเขามากที่สุดเท่าที่พวกเขาชอบ; และพวกเขาได้ใช้เพื่อที่จะให้เขารู้ว่าประตูไม่เคยถูกยึดจนเพื่อนของพวกเขาดำได้เดินทางมาถึง 11 เมื่อฤดูใบไม้ผลิมาและภายนอกทุกอย่างเป็นสีเขียวหมีกล่าวว่าในเช้าวันหนึ่งหิมะสีขาว "ตอนนี้ฉันจะต้องหายไปและไม่สามารถกลับมาสำหรับฤดูร้อนทั้ง." "คุณจะไปไหนแล้วหมีรัก ,? "ถามขาวจั๊วะ "ผมต้องไปเข้าไปในป่าและปกป้องสมบัติของฉันจากดาวแคระคนชั่ว ในช่วงฤดูหนาวเมื่อโลกถูกแช่แข็งอย่างหนักพวกเขามีหน้าที่ที่จะอยู่ด้านล่างและไม่สามารถทำงานของพวกเขาผ่านทาง; แต่ตอนนี้เมื่อดวงอาทิตย์มีการละลายและความอบอุ่นของโลกที่พวกเขาทำลายมันและออกมาจะแงะและขโมย; และสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยได้รับในมือของพวกเขาและในถ้ำของพวกเขาไม่ได้เห็นได้อย่างง่ายดายในเวลากลางวันอีกครั้ง ". 12 หิมะสีขาวค่อนข้างขอโทษสำหรับการไปของเขาออกไปและขณะที่เธอ unbolted ประตูสำหรับเขาและหมีได้รีบออกเขา จับกับสายฟ้าและชิ้นส่วนของเสื้อขนของเขาถูกฉีกออกไปและดูเหมือนว่ามันจะขาวจั๊วะราวกับว่าเธอได้เห็นทองส่องแสงผ่านได้ แต่เธอก็ไม่แน่ใจว่าเกี่ยวกับเรื่องนี้ หมีวิ่งหนีออกมาได้อย่างรวดเร็วและไม่ช้าก็ออกไปจากสายตาที่อยู่เบื้องหลังต้นไม้ 13 ระยะเวลาอันสั้นหลังจากนั้นแม่ส่งลูก ๆ ของเธอเข้าไปในป่าที่จะได้รับไฟไม้ พวกเขาพบว่ามีต้นไม้ขนาดใหญ่ที่วางอยู่บนพื้นดินโค่นและสิ่งที่อยู่ใกล้ลำตัวได้รับการกระโดดต่องแต่งในหญ้า แต่พวกเขาไม่สามารถให้ออกว่ามันคืออะไร เมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้พวกเขาเห็นดาวแคระด้วยใบหน้าลีบเก่าและเคราหิมะสีขาวลานยาว ในตอนท้ายของเคราที่ได้รับการติดอยู่ในรอยแยกของต้นไม้และเพื่อนเล็ก ๆ น้อย ๆ กระโดดต่องแต่งเหมือนสุนัขผูกติดอยู่กับเชือกและไม่ทราบว่าจะทำอย่างไร 14 เขาจ้องสาว ๆ ที่มีตาสีแดงของเขาลุกเป็นไฟและร้องไห้ "ทำไมคุณยืนอยู่ที่นั่น? คุณไม่สามารถมาที่นี่และช่วยให้ฉัน? "" สิ่งที่เป็นคุณเกี่ยวกับมีคนน้อย? "ถามกุหลาบสีแดง "คุณโง่ห่าน prying" ตอบแคระ; "ฉันกำลังจะไปแยกต้นไม้ที่จะได้รับไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับการปรุงอาหาร นิด ๆ หน่อย ๆ ของอาหารที่หนึ่งของเราต้องการได้รับการเผาขึ้นโดยตรงกับบันทึกหนา เราไม่ได้กลืนให้มากที่สุดเท่าที่คุณหยาบพื้นบ้านโลภ เราขับไล่เพียงลิ่มอย่างปลอดภัยในและทุกอย่างเป็นไปตามที่ผมอยาก; แต่เป็นไม้อนาถเรียบเกินไปและก็ลุกออกจากกันและต้นไม้ปิดอย่างรวดเร็วจนฉันไม่สามารถดึงออกเคราขาวสวยงาม ดังนั้นตอนนี้มันแน่นในและฉันไม่สามารถได้รับไปและโง่เงาสิ่งนมต้องเผชิญกับหัวเราะ! ฮึ! วิธีการที่น่าเกลียดที่คุณอยู่! "15 เด็กพยายามที่ยากมาก แต่พวกเขาไม่สามารถดึงเคราออกก็ถูกจับเร็วเกินไป "ผมจะทำงานและเรียกใครบางคน" กุหลาบสีแดงกล่าวว่า "คุณห่านสติ" คำรามแคระ; "ทำไมคุณควรจะเรียกใครบางคน? คุณมีอยู่แล้วสองมากเกินไปสำหรับฉัน คุณไม่สามารถคิดว่าสิ่งที่ดีกว่า "" อย่าใจร้อนเกินไป "หิมะสีขาวกล่าวว่า" ผมจะช่วยให้คุณ "และเธอดึงกรรไกรของเธอออกมาจากกระเป๋าของเธอและตัดออกจากปลายเคราที่ 16 เร็วที่สุดเท่าที่คนแคระรู้สึกว่าตัวเองฟรีเขาวางไว้จากถุงซึ่งวางอยู่ในหมู่รากของต้นไม้และที่เต็มไปด้วยทองและยกมันขึ้นมาบ่นกับตัวเองว่า "คนแปลกเพื่อจะตัดชิ้นส่วนของ เคราที่ดีของฉัน โชคร้ายกับคุณ! "และแล้วเขาก็เหวี่ยงกระเป๋าบนหลังของเขาและเดินออกไปโดยไม่ได้แม้แต่ครั้งเดียวมองไปที่เด็ก 17 บางครั้งหลังจากที่หิมะสีขาวและดอกกุหลาบสีแดงไปจับอาหารของปลา ขณะที่พวกเขาเข้ามาใกล้ลำธารที่พวกเขาเห็นอะไรบางอย่างเหมือนตั๊กแตนที่มีขนาดใหญ่ที่มีต่อการกระโดดน้ำราวกับว่ามันกำลังจะกระโดดใน. พวกเขาวิ่งไปและพบว่ามันเป็นคนแคระ "คุณจะไปไหน" กุหลาบสีแดงกล่าวว่า "คุณก็ไม่ต้องการที่จะไปลงไปในน้ำได้หรือไม่" "ผมไม่ได้เช่นคนโง่" ร้องไห้แคระ! "คุณไม่เห็นว่าปลาที่ถูกสาปแช่งนั้นต้องการที่จะดึงฉันมีอะไรบ้าง?" คนเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ได้รับการนั่งตกปลาที่นั่นและอับลมได้บิดหนวดเคราของเขากับการตกปลาบรรทัด; เพียงแค่นั้นใหญ่บิตปลาและสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอไม่ได้ความแข็งแรงที่จะดึงมันออก; ปลาเก็บไว้บนมือและดึงคนแคระที่มีต่อเขา เขาจับกกทั้งหมดและวิ่ง แต่มันก็เป็นของเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ดีเขาถูกบังคับให้เป็นไปตามการเคลื่อนไหวของปลาและตกอยู่ในอันตรายเร่งด่วนของการถูกลากลงไปในน้ำ 18 สาวมาเพียงในเวลา; พวกเขาได้อย่างรวดเร็วและพยายามที่จะเป็นอิสระเคราจากบรรทัด แต่ทั้งหมดในไร้สาระเครา, และสายถูกพันกันยุ่งด้วยกันได้อย่างรวดเร็ว ไม่มีอะไรที่ถูกทิ้งไว้ แต่จะนำออกกรรไกรและตัดเคราโดยเป็นส่วนเล็ก ๆ ของมันก็หายไป 19 เมื่อแคระเห็นว่าเขากรีดร้องออกมา "นั่นคือประชาคุณคางคก-อุจจาระที่จะทำให้เสียโฉมใบหน้าของคน? มันไม่เพียงพอที่จะตัดออกจากปลายเคราของฉันได้อย่างไร ตอนนี้คุณได้ตัดส่วนที่ดีที่สุดของมัน ฉันไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองจะเห็นได้จากประชาชนของเรา ฉันหวังว่าคุณจะได้รับการทำเพื่อให้ทำงานพื้นถอดรองเท้าของคุณ! "จากนั้นเขาก็เอากระสอบของไข่มุกซึ่งวางอยู่ในวิ่งและโดยไม่บอกคำมากขึ้นเขาลากมันออกไปและหายไปอยู่เบื้องหลังหิน 20 มันเกิดขึ้นที่หลังจากนั้นไม่นานแม่ส่งลูกสองคนไปยังเมืองที่จะซื้อเข็มและด้ายและลูกไม้และริบบิ้น ถนนที่นำพวกเขาผ่านป่าตามที่ชิ้นใหญ่ของการวางหินเกลื่อนไปที่นี่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีครั้งหนึ่งที่ยากจนที่อาศัยอยู่ในกระท่อมม่ายเหงา อยู่หน้ากระท่อม เป็นสวนซึ่งยืนอยู่สองต้นกุหลาบ ซึ่งเบื่อสีขาวและสีอื่น ๆสีแดงกุหลาบ เธอมีเด็กสองคนที่เป็นเหมือนสองต้นกุหลาบ และหนึ่งถูกเรียกว่า หิมะขาวและอื่น ๆ ดอกกุหลาบสีแดง พวกเขาเป็นคนดี และมีความสุข เป็นยุ่งและร่าเริงเหมือนเดิม เด็ก 2 คน ใน โลก คือหิมะสีขาวเท่านั้น ยิ่งเงียบ และนุ่มนวลกว่าดอกกุหลาบสีแดง ดอกกุหลาบสีแดง ชอบดีกว่าที่จะวิ่งในทุ่งหญ้าและทุ่งนา หาดอกไม้และจับผีเสื้อ แต่หิมะสีขาวนั่งอยู่ที่บ้านกับแม่ของเธอและช่วยเธอทำงานที่บ้านเธอ หรืออ่านกับเธอ เมื่อไม่มีอะไรทำ 1
เด็กทั้งสองจึงรักแต่ละอื่น ๆที่พวกเขามักจะจัดขึ้นกันโดยมือเมื่อพวกเขาออกไปด้วยกัน และเมื่อสโนไวท์ กล่าวว่า " เราจะไม่ทอดทิ้งกัน " ดอกกุหลาบสีแดง ตอบว่า " ไม่ ตราบใดที่เรามีชีวิตอยู่ " และแม่ของพวกเขาจะเพิ่ม " สิ่งที่เธอต้อง แบ่งปันกับคนอื่น ๆ . " 2
พวกเขามักจะวิ่งเรื่องป่าอย่างเดียว และรวบรวมผลเบอร์รี่สีแดงและไม่มีสัตว์ทำอันตรายใดๆ แต่มาใกล้เขาสนิทใจ . กระต่ายน้อยจะกินกะหล่ำใบออกจากมือของเขา แต่ถากข้างของกวางกระโจนกันอย่างสนุกสนาน โดยพวกเขา และนกนั่งอยู่บนต้นไม้ และก็ร้องเพลงที่พวกเขารู้ 3
ไม่มีอุบัติเหตุแซงหน้าพวกเขาไป ถ้าพวกเขาได้อยู่สายในป่าและคืนมาครับพวกเขานอนอยู่ใกล้กันบนมอส แล้วก็นอนจนเช้ามา และแม่ของพวกเขารู้ว่านี้และไม่มีความทุกข์ในบัญชีของพวกเขา 4
เมื่อพวกเขาใช้เวลาทั้งคืนในไม้และรุ่งอรุณได้ปลุกพวกเขา พวกเขาเห็นเด็กส่องแสงสวยงามในชุดสีขาวนั่งอยู่ใกล้ๆ เตียงของพวกเขา เขาลุกขึ้นและมองค่อนข้างละเมียดละไมที่พวกเขา