common aggravating activities inclu

common aggravating activities included kicking, sprinting,
and changing directions while running. The majority of
long-standing groin pain group (N  7) complained of
bilateral groin pain.
When participants in the long-standing groin pain group
completed the ASLR task, there were no significant differences
between the onsets of the abdominal muscles and that
of the prime mover for the task RF (all P  0.28). Representative
EMG data for a participant in the long-standing
groin pain group is detailed in Figure 1.
Comparison between long-standing groin pain
and control participants. Figure 2 illustrates the means
and standard errors of the EMG onset of muscle activity of
the abdominal muscles with respect to the onset of RF
EMG, the prime mover of the ASLR task. Unpaired t-tests
indicated that there was a significant difference in the onset
of TrA between the control and long-standing groin pain
groups (P
0.05), with the onset of TrA occurring later
with respect to RF in the long-standing groin pain group.
There were no significant differences in the onset of activity of
IO, OE, and RA between the control and long-standing groin
pain groups (all P  0.05). The onset of movement occurred
later in the long-standing groin pain group (P
0.03), but there

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ร่วมกิจกรรมรวมเตะ sprinting, aggravating
และเปลี่ยนทิศทางขณะทำงาน ส่วนใหญ่
กลุ่มปวด groin ยืนยาว (N 7) แนะนำของ
ปวด groin ทวิภาคี.
เมื่อผู้เข้าร่วมใน groin ยาวนานอาการปวดกลุ่ม
เสร็จงาน ASLR มีไม่แตกต่างกัน
ระหว่าง onsets ของกล้ามเนื้อหน้าท้องและที่
ของนายกที่ดี mover สำหรับงาน RF (P ทั้งหมด 0.28) พนักงาน
ดำรงข้อมูลสำหรับผู้เข้าร่วมยืนยาว
groin ปวดกลุ่มมีรายละเอียดในรูปที่ 1.
เปรียบเทียบระหว่างอาการปวดยาวนาน groin
และควบคุมผู้เรียน รูปที่ 2 แสดงวิธีการ
และข้อผิดพลาดมาตรฐานของเริ่มดำรงของกล้ามเนื้อกิจกรรมของ
กล้ามเนื้อท้องกับของ RF
ดำรง ดี mover นายกงาน ASLR Unpaired ทดสอบ t
ระบุว่า มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในการเริ่ม
ของตราระหว่างตัวควบคุมและอาการปวดยาวนาน groin
กลุ่ม (P 0.05), มีของตราที่เกิดขึ้นในภายหลัง
กับ RF ใน groin ยาวนานปวดกลุ่ม
มีไม่แตกต่างกันของการ
IO, OE และ RA ระหว่างตัวควบคุมและ groin ยาวนาน
อาการปวดกลุ่ม (ทั้งหมด P 0.05) เริ่มมีอาการของการเคลื่อนไหวเกิดขึ้น
ภายในกลุ่มอาการปวดยาวนาน groin (P 0.03), แต่มี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กิจกรรม aggravating ทั่วไปรวมถึงการเตะ, วิ่ง,
และการเปลี่ยนทิศทางในขณะที่ทำงาน ส่วนใหญ่ของ
กลุ่มอาการปวดขาหนีบยาวนาน (N? 7) บ่น
ปวดขาหนีบทวิภาคี
เมื่อผู้เข้าร่วมในกลุ่มอาการปวดขาหนีบยาวนาน
เสร็จงาน ASLR, ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญ
ระหว่าง onsets ของกล้ามเนื้อหน้าท้องและที่
ของ ผู้เสนอญัตติสำคัญสำหรับ RF งาน (ทั้งหมด P? 0.28) ตัวแทน
ข้อมูล EMG สำหรับผู้เข้าร่วมในระยะยาวที่ยืนอยู่
ในกลุ่มอาการปวดขาหนีบเป็นรายละเอียดในรูปที่ 1
การเปรียบเทียบระหว่างความเจ็บปวดขาหนีบยาวนาน
ผู้เข้าร่วมและการควบคุม รูปที่ 2 แสดงให้เห็นถึงวิธีการ
และข้อผิดพลาดมาตรฐานการโจมตี EMG ของกิจกรรมกล้ามเนื้อของ
กล้ามเนื้อหน้าท้องส่วนที่เกี่ยวกับการโจมตีของคลื่นความถี่วิทยุ
EMG, ผู้เสนอญัตติสำคัญของงาน ASLR ทีทดสอบ unpaired
ชี้ให้เห็นว่ามีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในการโจมตี
ของไม้ระหว่างการควบคุมและยาวนานอาการปวดขาหนีบ
กลุ่ม (P? 0.05) กับการโจมตีของไม้ที่เกิดขึ้นในภายหลัง
เกี่ยวกับคลื่นความถี่วิทยุในการปวดขาหนีบยาวนาน กลุ่ม
ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในการโจมตีของการทำงานของเขา
IO, OE และ RA ระหว่างการควบคุมและยาวนานขาหนีบ
กลุ่มความเจ็บปวด (P ทั้งหมดหรือ 0.05) ที่เริ่มมีอาการของการเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้น
ต่อไปในกลุ่มอาการปวดขาหนีบยาวนาน (P? 0.03) แต่มี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ร่วมกิจกรรม aggravating รวมเตะ วิ่งเร็ว และเปลี่ยนแปลงทิศทาง
ขณะวิ่ง ส่วนใหญ่ของกลุ่มปวดหน้าขาวนาน
( N  7 ) บ่น

เจ็บขาหนีบทวิภาคี เมื่อผู้เข้าร่วมในกลุ่มยาวนาน ขาหนีบ ปวด aslr
เสร็จงานไม่แตกต่างกันระหว่างผู้ป่วยของ

กล้ามเนื้อหน้าท้องและที่ของผู้เสนอญัตติสำคัญสำหรับงาน RF ( P  0.28 ) ข้อมูล EMG ตัวแทน
สำหรับผู้เข้าร่วมในกลุ่ม
ขาหนีบปวดยาวนานรายละเอียดในรูปที่ 1

) เปรียบเทียบระหว่างผู้เข้าร่วม ขาหนีบ ความเจ็บปวด และการควบคุม รูปที่ 2 แสดงให้เห็นถึงวิธีการ
และข้อผิดพลาดมาตรฐานของกล้ามเนื้อเริ่มกิจกรรมของกล้ามเนื้อ
กล้ามเนื้อท้องส่วนการโจมตีของ RF
EMG ,ผู้เสนอญัตติสำคัญของ aslr งาน Unpaired t-test
พบว่า มีความแตกต่างกันในการโจมตี
ของตรา ระหว่างกลุ่มควบคุม และยืนยาว ขาหนีบ ปวด
กลุ่ม ( P
0.05 ) ด้วยการโจมตีของระบบที่เกิดขึ้นในภายหลัง
ส่วน RF ในยืนยาว ขาหนีบ ปวดกลุ่ม .
ไม่พบความแตกต่างในการกิจกรรมของ
IO OE ,รา ระหว่างกลุ่มควบคุม และยืนยาวขาหนีบ
ความเจ็บปวดกลุ่ม ( p ทั้งหมด  0.05 ) การโจมตีของการเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นในภายหลังในขาหนีบเจ็บ
ยืนยาวอย่างมีนัยสำคัญ ( p
0.03 ) แต่มี