and sold drugs but who, in response

and sold drugs but who, in response to need, gradually took on the role of medical
practitioner.
Although some physicians were among the early immigrants to North America,
there were not nearly enough to meet the needs of the population. The early
colonies were served, therefore, by a great variety of practitioners. Because there
were no medical schools until the founding of the school at Philadelphia in the
1760s, those who wished to become physicians had to study in Europe. Their
numbers were not enough for the growing population: in eighteenth-century
Virginia, for example, only one in nine practitioners had been trained as a physician
(Boorstin, 1958).
For a long time, graduates returning from their studies in Europe tried to maintain
their distinctiveness by refusing to practice surgery or dispense drugs. The
American students at Edinburgh formed the Virginia Club, one of whose articles
was “that every member of this club shall make it his endeavour, if possible, for
the honour of his profession, not to degrade it by hereafter mingling the trade of
an apothecary or surgeon with it.” However, the heavy demand for services and
the breakdown of old social barriers in the new colonies soon made these aspirations
impossible to fulfill. Before long all practitioners, whether graduates or not,
were practicing as general practitioners. Thus was the general practitioner born in
eighteenth-century America.
In Britain, meanwhile, the same historical process was going on. By the
beginning of the nineteenth century, the status of surgeons and apothecaries
had risen substantially and their work had become increasingly medical.
Edward Jenner (1749–1823), the discoverer of vaccination, was a country surgeon
in the west of England. By the nineteenth century, surgical training had
been improved, and surgeons took the examination for membership in the
Royal College of Surgeons (MRCS) after a combination of apprenticeship and
hospital training.
In 1815, the Apothecaries Act gave legal recognition to the right of apothecaries
in Britain to give medical advice as well as to supply drugs. The Act made
it compulsory for apothecaries to undergo a five-year apprenticeship and to take
courses in anatomy, physiology, the practice of medicine, and materia medica.
It also established a qualifying examination, the Licentiate of the Society of
Apothecaries (LSA). It soon became customary for practitioners to take the double
qualification (LSA and MRCS) and, when an examination in midwifery was
added, the graduate was qualified to practice medicine, surgery, and midwifery.2
The term general practitioner was first used in the Lancet early in the nineteenth
century. Thus, the general practitioner, born in eighteenth-century America, was
named in nineteenth-century Britain. By a slow process of response to social
demands, surgeons and apothecaries were gradually integrated with physicians
to form the modern medical profession. The process took many years to complete,
and even in Victorian times, remnants of the old distinctions were clearly
evident. George Eliot’s Middlemarch and Anthony Trollope’s Dr. Thorne provide
fascinating glimpses of the life and work of a general practitioner in nineteenth century
England.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

และขายยาเสพติดแต่ที่ ในการตอบสนองต้อง ค่อย ๆ เอาบทบาทของแพทย์
ผู้ประกอบการ
ถึงแม้ว่าแพทย์บางที่ผู้อพยพก่อนที่อเมริกาเหนือ,
มีไม่เกือบเพียงพอที่จะตอบสนองความต้องการของประชากร ช่วง
อาณานิคมมีบริการ ดังนั้น ผู้ที่หลากหลาย เนื่องจากมี
มีโรงเรียนแพทย์ไม่จนก่อตั้งโรงเรียนที่ฟิลาเดลเฟียในการ
1760s ผู้ที่ปรารถนาจะเป็น แพทย์ได้ไปศึกษาในยุโรป ของ
เลขไม่เพียงพอสำหรับประชากรที่เพิ่มขึ้น: ในราช
เวอร์จิเนีย เช่น เพียงหนึ่งในเก้าผู้ได้รับการฝึกอบรมเป็น
(Boorstin, 1958) แพทย์
นาน ผู้สำเร็จการศึกษากลับมาจากการศึกษาในยุโรปพยายามรักษา
distinctiveness โดยปฏิเสธที่จะฝึกผ่าตัด หรือยาป้ายสินค้าของพวกเขา
นักเรียนอเมริกันที่ก่อตั้งคลับเวอร์จิเนีย หนึ่งบทความ
ถูก "ที่ทุกคนในคลับนี้จะทำให้เขา endeavour ถ้าเป็นไปได้ สำหรับ
เกียรติของอาชีพของเขา การย่อยสลาย โดยโดยมั่วสุมค้าของ
apothecary การแพทย์ ด้วยก็" อย่างไรก็ตาม หนักความต้องการสำหรับบริการ และ
ของอุปสรรคสังคมเก่าในอาณานิคมใหม่เร็ว ๆ นี้ทำให้ความปรารถนาเหล่านี้
ไม่สามารถตอบสนอง ยาวทั้งหมดผู้ ว่าก่อนสำเร็จศึกษา หรือ ไม่,
ถูกฝึกเป็นผู้ทั่วไป ดังนั้น ผู้ประกอบการทั่วไปเกิด
อเมริการาช.
ในสหราชอาณาจักร ในขณะเดียวกัน กระบวนการทางประวัติศาสตร์เดียวกันเกิดขึ้น โดย
จุดเริ่มต้นของศตวรรษ สถานะของ surgeons และ apothecaries
มีเพิ่มขึ้นมาก และงานของพวกเขาได้กลายเป็นมาก แพทย์
เอดเวิร์ด (1749-1823), discoverer ของวัคซีน มีศัลยแพทย์ประเทศ
ทิศตะวันตกของประเทศอังกฤษ โดยศตวรรษ ได้ฝึกอบรมผ่าตัด
รับปรับปรุง และ surgeons เอาตรวจสอบสมาชิกในการ
ราชวิทยาลัยของ Surgeons (ล) หลังจากการรวมกันของการฝึกงาน และ
โรงพยาบาลฝึกอบรม.
ใน 1815 บัญญัติ Apothecaries ให้รู้กฎหมายทางด้านขวาของ apothecaries
ในสหราชอาณาจักรให้คำแนะนำทางการแพทย์เช่นเป็นการจัดหายาเสพติด พระราชบัญญัติทำ
มันบังคับสำหรับ apothecaries รับการฝึกงานห้าปี และใช้
คอร์สภาษาในกายวิภาคศาสตร์ สรีรวิทยา การปฏิบัติของแพทย์ กฮัทสุ materia medica
ยังกำหนดสอบคัดเลือก Licentiate สังคมของ
Apothecaries (LSA) มันจนกลายเป็นจารีตประเพณีสำหรับผู้ใช้พยัญชนะ
คุณสมบัติ (LSA และล) และ เมื่อการตรวจสอบในหมอตำแย
เพิ่ม บัณฑิตมีคุณภาพ การแพทย์ฝึกหัด ผ่าตัด midwifery.2
ผู้ประกอบการทั่วไประยะแรกใช้ใน Lancet ในปั้นจั่นที่ช่วง
ศตวรรษ ดังนั้น ผู้ประกอบการทั่วไป เกิดในอเมริการาช ถูก
ชื่อในศตวรรษที่ปั้นจั่นสหราชอาณาจักร โดยขั้นตอนการตอบสนองต่อสังคมช้า
ต้อง surgeons และ apothecaries ได้ค่อย ๆ รวมกับแพทย์
เพื่อการแพทย์สมัยใหม่ การใช้เวลาหลายปีให้เสร็จสมบูรณ์,
และแม้ในยุควิคตอเรียน เศษของความเก่าชัดเจน
ชัด จอร์จเอเลียต Middlemarch และ Anthony Trollope ดร. Thorne
อันน่าทึ่งซึ่งชีวิตและการทำงานของผู้ประกอบการทั่วไปในศตวรรษ
อังกฤษ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

และขายยาเสพติด แต่ที่ในการตอบสนองต่อต้องการค่อยเอาในบทบาทของแพทย์
ผู้ปฏิบัติ
แม้ว่าแพทย์บางคนในหมู่ผู้อพยพต้นไปยังทวีปอเมริกาเหนือ
มีไม่เพียงพอที่จะตอบสนองความต้องการของประชากร ในช่วงต้นของ
อาณานิคมถูกนำมาเสิร์ฟดังนั้นโดยความหลากหลายที่ดีของผู้ปฏิบัติงาน เนื่องจากมี
ไม่มีโรงเรียนแพทย์จนถึงที่ตั้งของโรงเรียนที่ฟิลาเดลใน
ยุค 1760, คนที่อยากจะเป็นแพทย์ที่มีการศึกษาในยุโรป ของพวกเขา
จำนวนไม่เพียงพอสำหรับประชากรที่เพิ่มมากขึ้นในศตวรรษที่สิบแปด
เวอร์จิเนียตัวอย่างเช่นเพียงหนึ่งในเก้าผู้ปฏิบัติงานได้รับการฝึกอบรมเป็นแพทย์
(Boorstin, 1958)
เป็นเวลานานที่จบการศึกษากลับมาจากการศึกษาของพวกเขาในยุโรปพยายามที่จะ รักษา
ความพิเศษของพวกเขาโดยปฏิเสธที่จะฝึกการผ่าตัดหรือการแจกจ่ายยาเสพติด
นักเรียนชาวอเมริกันที่เกิดขึ้นเอดินบะระเวอร์จิเนียคลับคนหนึ่งซึ่งเป็นบทความที่
เป็น "ที่เป็นสมาชิกของสโมสรนี้ทุกคนจะทำให้ความพยายามของเขาถ้าเป็นไปได้ให้
เกียรติของอาชีพของเขาไม่ได้ที่จะลดได้โดยต่อจากนี้การปนค้าของ
เภสัชกร หรือศัลยแพทย์กับมัน. "แต่ความต้องการที่หนักสำหรับการให้บริการและ
รายละเอียดของปัญหาและอุปสรรคทางสังคมเก่าในอาณานิคมใหม่ในเร็ว ๆ นี้ทำให้แรงบันดาลใจเหล่านี้
ไม่สามารถที่จะตอบสนอง ไม่นานผู้ปฏิบัติงานทุกคนไม่ว่าผู้จบการศึกษาหรือไม่
ได้รับการฝึกเป็นผู้ปฏิบัติงานทั่วไป จึงได้รับการประกอบการทั่วไปที่เกิดใน
ศตวรรษที่สิบแปดอเมริกา
ในสหราชอาณาจักรในขณะเดียวกันกระบวนการทางประวัติศาสตร์เดียวกันที่เกิดขึ้น โดย
จุดเริ่มต้นของศตวรรษที่สิบเก้าสถานะของศัลยแพทย์และน้ำหอม
ได้เพิ่มขึ้นอย่างมากและงานของพวกเขาได้กลายเป็นแพทย์มากขึ้น
เอ็ดเวิร์ดเจนเนอร์ (1749-1823), การค้นพบของการฉีดวัคซีนเป็นศัลยแพทย์ประเทศ
ในทางตะวันตกของอังกฤษ โดยศตวรรษที่สิบเก้าการฝึกอบรมการผ่าตัดได้
รับการปรับปรุงและศัลยแพทย์เอาการตรวจสอบการเป็นสมาชิกใน
ราชวิทยาลัยศัลยแพทย์ (แผนงาน) หลังจากการรวมกันของการฝึกงานและ
การฝึกอบรมที่โรงพยาบาล
ในปี 1815, น้ำหอมพระราชบัญญัติให้ได้รับการยอมรับทางกฎหมายทางด้านขวาของน้ำหอม
ในสหราชอาณาจักรที่จะให้คำแนะนำทางการแพทย์รวมทั้งการจัดหายาเสพติด พระราชบัญญัติทำให้
มันภาคบังคับสำหรับน้ำหอมจะได้รับการฝึกงานห้าปีและที่จะใช้
หลักสูตรในลักษณะทางกายวิภาคสรีรวิทยาการปฏิบัติของแพทย์และยาที
นอกจากนี้ยังเป็นที่ยอมรับการตรวจสอบคุณสมบัติ, Licentiate ของสมาคม
น้ำหอม (LSA) ไม่ช้ามันก็กลายเป็นธรรมเนียมสำหรับผู้ปฏิบัติงานที่จะใช้สอง
คุณสมบัติ (LSA และแผนงาน) และเมื่อตรวจสอบในการผดุงครรภ์ได้รับการ
เพิ่มระดับบัณฑิตศึกษาที่มีคุณสมบัติในการปฏิบัติทางการแพทย์ผ่าตัดและ midwifery.2
ระยะประกอบการทั่วไปถูกนำมาใช้ครั้งแรกในมีดหมอ ในช่วงต้นศตวรรษที่สิบเก้า
ศตวรรษที่ ดังนั้นผู้ประกอบการทั่วไปที่เกิดในศตวรรษที่สิบแปดของอเมริกาได้รับการ
ตั้งชื่อในศตวรรษที่สิบเก้าของสหราชอาณาจักร โดยเป็นกระบวนการที่ช้าของการตอบสนองต่อสังคม
ความต้องการของศัลยแพทย์และน้ำหอมค่อยๆถูกบูรณาการกับแพทย์
ที่จะสร้างอาชีพทางการแพทย์ที่ทันสมัย กระบวนการใช้เวลาหลายปีกว่าจะเสร็จสมบูรณ์
และแม้แต่ในยุควิกตอเรียเศษของความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัดเก่า
ที่เห็นได้ชัด จอร์จเอเลียต Middlemarch และแอนโทนี่ทรอลลัพ ดร. Thorne ให้
มองเห็นที่น่าสนใจของชีวิตและการทำงานของผู้ประกอบการทั่วไปในศตวรรษที่สิบเก้า
อังกฤษ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

และขายยาเสพติด แต่ที่ในการตอบสนองต่อความต้องการ ค่อย ๆเอาในบทบาทของแพทย์
.
แต่แพทย์บางกลุ่มอพยพก่อนอเมริกาเหนือ
มีไม่มากพอที่จะตอบสนองความต้องการของประชากร ต้น
อาณานิคมถูกเสิร์ฟโดยโดยหลากหลายของผู้ปฏิบัติงาน . เพราะมี
ไม่มีโรงเรียนแพทย์จนถึงที่ตั้งของโรงเรียนที่ฟิลาเดลเฟียใน
1740 , ผู้ที่อยากจะเป็นหมอ มีการศึกษาในยุโรป ตัวเลขของพวกเขา
ไม่เพียงพอสำหรับการเติบโตของประชากรในศตวรรษที่สิบแปด
เวอร์จิเนีย ตัวอย่าง เพียงหนึ่งในเก้าผู้ปฏิบัติงานได้รับการอบรมเป็นแพทย์
( บูร์สติน 1958 ) .
เป็นเวลานานเรียนจบกลับมาจากการศึกษาในยุโรปพยายามที่จะรักษาความเป็นลักษณะเฉพาะของตนเอง โดยการฝึก
การผ่าตัดหรือให้ยา
นักศึกษาอเมริกันที่เอดินเบิร์กก่อตั้งชมรมเวอร์จิเนียหนึ่งที่มีบทความ
" ที่ทุกสมาชิกของคลับนี้จะทำให้ความพยายามของเขา ถ้าเป็นไปได้ สำหรับ
เกียรติของอาชีพของเขา ไม่ย่อยสลาย โดยภายหลังมั่วสุมค้า
เภสัชกรหรือศัลยแพทย์ด้วย อย่างไรก็ตาม ความต้องการใช้บริการ หนักและการสลายของสังคมเก่า
อุปสรรคในอาณานิคมใหม่แล้วสร้างแรงบันดาลใจเหล่านี้
เป็นไปไม่ได้ที่จะตอบสนอง ไม่นานนักทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นบัณฑิตหรือไม่
ฝึกเป็นแพทย์ทั่วไป จึงเป็นผู้เกิดในศตวรรษที่สิบแปดทั่วไป

ใน อเมริกา อังกฤษ ขณะที่กระบวนการทางประวัติศาสตร์เดียวกันขึ้น โดย
เริ่มต้นของศตวรรษที่สิบเก้า , สถานะของศัลยแพทย์และเป็นคนปรุงยา
มีเพิ่มขึ้นอย่างมาก และการทำงานของพวกเขาได้กลายเป็นแพทย์มากขึ้น
เอ็ดเวิร์ดเจนเนอร์ ( 1677 – 1823 ) , การค้นพบวัคซีน เป็นประเทศศัลยแพทย์
ในตะวันตกของประเทศอังกฤษ โดยศตวรรษที่สิบเก้า , การฝึกอบรมการผ่าตัดได้
ได้รับการปรับปรุงและศัลยแพทย์ได้ การเป็นสมาชิกใน
ราชวิทยาลัยศัลยแพทย์ ( mrcs ) หลังจากการรวมกันของการฝึกอบรมและ

ใน 1815 , โรงพยาบาล ทำให้คนรู้กฎหมายเพื่อสิทธิของคน
ในอังกฤษให้คำแนะนำทางการแพทย์ ตลอดจนการจัดหายา การกระทำ
มันบังคับให้คนต้องผ่านการฝึกงานและใช้
5 ปีหลักสูตรกายวิภาคศาสตร์ , สรีรวิทยา , การปฏิบัติของแพทย์และ Materia เมดิ .
มันยังสร้างคุณสมบัติการตรวจสอบ , licentiate ของสังคมของ
คน ( LSA ) ไม่นานมันก็เป็นธรรมเนียมสำหรับผู้ที่จะใช้คุณสมบัติคู่
( LSA ) และ mrcs ) และเมื่อตรวจในการผดุงครรภ์คือ
เพิ่ม บัณฑิตที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะปฏิบัติยา การผ่าตัด และการผดุงครรภ์ 2
.คำทั่วไป ) ถูกใช้ครั้งแรกในมีดหมอในช่วงต้นศตวรรษที่สิบเก้า

ดังนั้น ผู้ประกอบการทั่วไป เกิดในศตวรรษที่สิบแปดที่อเมริกา คือ
ชื่อในศตวรรษที่อังกฤษ โดยกระบวนการที่ช้าของการตอบสนองความต้องการทางสังคม
, ศัลยแพทย์และคนก็ค่อย ๆรวมกับแพทย์
แบบฟอร์มการแพทย์สมัยใหม่ กระบวนการที่ใช้เวลานานหลายปีให้เสร็จสมบูรณ์
และแม้ในเวลาวิคทอเรีย เศษของความแตกต่างอย่างชัดเจน
อายุเท่านั้น จอร์จเอเลียตมิดเดิ้ลมาร์ชและแอนโทนี่ทรอลลอปดร. ธอร์นให้
น่าสนใจ glimpses ของชีวิตและการทำงานของแพทย์ทั่วไปในศตวรรษ
สิบเก้าอังกฤษ