Chapter 77: Young LoverHis warm bre

Chapter 77: Young Lover

His warm breath wormed its way from Chen Rong’s ear into her heart, bringing with it a grassy scent that seemed to dissolve her.

Her legs buckled. Ashamed and angry, she watched the mayor of Mo’yang walking away as she took a quick inhale to bark at Wang Hong: “Let me go!”

She elbowed him when he did not comply and again told him to let her go after he gave a grunt.

Wang Hong slightly squinted his eyes at her while clutching his stomach. Then, he raised a lock of her hair to his nose and took a whiff.

He was about to say something when, below the walls, thundering drums drowned out all other sounds and brought with them a deadly air.

Wang Hong gently took hold of Chen Rong’s hand. “I had thought that Ah Rong wasn’t afraid of death,” he said to her with a smile. “It’s all right, don’t be afraid,” he next told her, his voice having softened like mellow spring.

Startled, Chen Rong quickly broke away and turned her head from him.

She saw the Hu slowly retreating to the sides below the walls like a receding tide, making a clear path.

A masked general appeared in the open space. Behind him, a powerful army ceremoniously knelt down on either of his sides.

All Chen Rong could see was rows upon rows of soldiers. Her heart suddenly sank. She placed her hand over her chest and found it the only way she could bring her rampantly pounding heart back down. It certainly appeared that these Hu were united as one! Were the so-called flaws in the past still really there?

At this time, Wang Hong’s light voice sounded beside her: “He is Murong Ke, the Xianbei’s God of War.”

When he didn’t hear Chen Rong’s response, he couldn’t help but turn around.

He was made to see Chen Rong’s ashen face, empty eyes, and lips that were tightly drawn into a line. Down below, the Hu soldiers rose to their feet at Murong Ke’s wave of the hand.

The Xianbei general gazed up at the walls, his eyes translucent behind his mask.

No matter where he was or how many people were around, Wang Hong always seemed to attract attention with ease. Murong Ke only needed to shift his gaze before he found him.

Meanwhile, Chen Rong cast a glance to see that Wang Hong was also looking down at Murong Ke with a smile.

This strange smile was entirely different from his usually nonchalant and gentle expression. It has seemed threatening to her.

Nobody knew whether Murong Ke had seen Wang Hong’s expression. He merely looked up and quietly appraised the man who stood like an unmoving pine in the wind, as airy as a celestial being.

After a while, Murong Ke withdrew his gaze, waved his hand and whispered something to his generals. They spoke quietly and at a far distance that no one could really hear what they said.

“Let’s go,” said Wang Hong at this point.

He flapped his sleeves and took the lead to descend the fortress wall.

Chen Rong briefly dithered before picking up her pace to follow him.

She blindly followed him with her head down as she tried to recall the details she had heard in the past.

Wang Hong stayed ahead and did not say anything.

At length, the beating of drums sounded.

Chen Rong looked up.

She only now realized she had followed him to the streets in town. Mo’yang was surprisingly quiet at present. Even when they saw the occasional pedestrians, these people’s faces would be clouded by restlessness as they hurriedly came and went on the streets that were guarded by marching soldiers.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 77: คนรักของหนุ่ม

ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขา wormed ทางจากหูเฉินร่องเข้าไปในหัวใจของเธอพร้อมกับนำกลิ่นหญ้าที่ดูเหมือนจะละลายของเธอ.

ขาของเธอทรุด ละอายใจและโกรธเธอดูนายกเทศมนตรีของ Mo'yang เดินออกไปขณะที่เธอเอาสูดดมอย่างรวดเร็วเพื่อเปลือกวังฮ่องกง: "ให้ฉันไป!"

เธอ elbowed เขาเมื่อเขาไม่ได้ปฏิบัติตามและอีกครั้งบอกให้เขาปล่อยเธอไปหลังจากที่เขา ให้เสียงฮึดฮัดได้.

วังฮ่องกง squinted เล็กน้อยดวงตาของเขาที่เธอในขณะที่กำท้องของเขา จากนั้นเขายกปอยผมของเธอให้จมูกของเขาและเอากระพือได้.

เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่างเมื่อด้านล่างผนังกลองสนั่นกลบเสียงอื่น ๆ ทั้งหมดและนำกับพวกเขาอากาศร้ายแรง.

วังฮ่องกงเบา ๆ เอาไว้ มือเฉินของโรง "ผมคิดว่าอาร่องไม่กลัวตาย" เขากล่าวกับเธอด้วยรอยยิ้ม "มันเป็นสิทธิทั้งหมดไม่ต้องกลัว" เขาต่อไปบอกเธอว่าเสียงของเขาที่มีการปรับตัวลดลงเช่นฤดูใบไม้ผลิกลมกล่อม.

สะดุ้งเฉินร่องอย่างรวดเร็วผละออกและหันหัวของเธอจากเขา.

เธอเห็น Hu ช้าถอยไปด้านข้างด้านล่าง ผนังเหมือนน้ำขึ้นน้ำลงถอยทำให้เส้นทางที่ชัดเจน.

ทั่วไปสวมหน้ากากปรากฏในพื้นที่เปิดโล่ง ด้านหลังของเขากองทัพที่มีประสิทธิภาพพิธีการคุกเข่าลงบนทั้งสองข้างของเขา.

ทุกโรงเฉินจะได้เห็นเป็นแถวบนแถวของทหาร หัวใจของเธออย่างกระทันหันจม เธอวางมือของเธอมากกว่าหน้าอกของเธอและพบว่ามันเป็นวิธีเดียวที่เธอจะนำเธอ rampantly ห้ำหั่นหัวใจกลับลงมา แน่นอนมันดูเหมือนว่าหูเหล่านี้ถูกสหรัฐเป็นหนึ่ง! ? เป็นข้อบกพร่องที่เรียกว่าในอดีตที่ผ่านมายังคงมีจริงๆ

ในเวลานี้เสียงแสงวังฮ่องกงเป่าข้างๆเธอ ". เขาเป็น Murong Ke ที่ Xianbei ของเทพเจ้าแห่งสงคราม"

เมื่อเขาไม่ได้ยินเสียงตอบสนองเฉินร่องเขา couldn 'T ช่วย แต่หันไปรอบ ๆ .

เขาทำจะเห็นใบหน้าของเฉินร่องซีดตาที่ว่างเปล่าและริมฝีปากที่ถูกดึงให้แน่นลงในบรรทัด ลงมาด้านล่างทหาร Hu ลุกขึ้นไปที่เท้าของพวกเขาที่คลื่น Murong Ke ของมือ.

Xianbei ทั่วไปจ้องขึ้นที่ผนังดวงตาของเขาโปร่งแสงอยู่เบื้องหลังหน้ากากของเขา.

ไม่ว่าเขาอยู่ที่ไหนหรือว่าหลายคนที่อยู่รอบวังฮ่องกงลำบากเสมอ เพื่อดึงดูดความสนใจได้อย่างง่ายดาย Murong Ke จำเป็นเท่านั้นที่จะเปลี่ยนจ้องมองเขาก่อนที่เขาพบว่าเขา.

ในขณะเดียวกันเฉินโรงหล่ออย่างรวดเร็วจะเห็นว่าวังฮ่องกงก็ยังมองลงมาที่ Murong Ke ด้วยรอยยิ้ม.

ยิ้มแปลกนี่คือทั้งหมดที่แตกต่างจากการแสดงออกมักจะไม่ไยดีและอ่อนโยนของเขา มันได้ประจักษ์เป็นอันตรายกับเธอ.

ไม่มีใครรู้ว่า Murong Ke ได้เห็นการแสดงออกวังของฮ่องกง เขาเพียงแค่เงยหน้าขึ้นและเงียบประเมินคนที่ยืนอยู่เช่นสน unmoving ในลมเป็นโปร่งสบายความเป็นท้องฟ้า.

หลังจากที่ในขณะ Murong Ke ถอนตัวออกจ้องมองเขาโบกมือและกระซิบอะไรบางอย่างกับนายพล พวกเขาพูดอย่างเงียบ ๆ และในระยะทางที่ห่างไกลที่ไม่มีใครจริงๆอาจจะได้ยินสิ่งที่พวกเขากล่าวว่า.

"Let 's go" วังฮ่องกงกล่าวว่าที่จุดนี้.

เขากระพือแขนของเขาและนำเอาลงกำแพงป้อมปราการ.

เฉินร่องสั้น ๆ แหลกก่อนที่จะหยิบ ก้าวของเธอที่จะปฏิบัติตามเขา.

เธอสุ่มสี่สุ่มห้าตามเขาไปกับศีรษะของเธอลงในขณะที่เธอพยายามที่จะจำรายละเอียดที่เธอเคยได้ยินในอดีตที่ผ่านมา.

วังฮ่องกงอยู่ข้างหน้าและไม่ได้พูดอะไร.

ที่ยาวตีกลองเป่า.

เฉินร่อง เงยหน้าขึ้นมอง.

เธอเพียงตอนนี้รู้ว่าเธอได้เดินตามเขาไปตามถนนในเมือง Mo'yang เป็นที่เงียบสงบน่าแปลกใจที่ในปัจจุบัน แม้ในขณะที่พวกเขาเห็นคนเดินเท้าเป็นครั้งคราวใบหน้าของผู้คนเหล่านี้จะถูกล้อมไว้ด้วยความร้อนรนที่พวกเขารีบมาและไปบนถนนที่ได้รับการรักษาโดยการเดินขบวนทหาร